tag:blogger.com,1999:blog-35819832368092613442023-11-15T07:11:43.848-08:00bubeeja รวมหลากหลายเรื่องราว ในรั้ว ศาสนาและปรัชญา มหาวิทยาลัยบูรพา Unknownnoreply@blogger.comBlogger87125tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-15876321788883888392014-05-17T07:08:00.000-07:002014-05-17T07:20:09.152-07:00ปรัชญาของกฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 20pt;"><br /></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: blue;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 20pt;">ปรัชญาของกฤษณจันทระ</span></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 20pt;"> ภัฏฏาจาร</span></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 20pt;">ย์</span></span></blockquote>
</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-_gKMsK-eDVQ/U3dsg-mNNbI/AAAAAAAAK6g/rmoLbmkJD6U/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-_gKMsK-eDVQ/U3dsg-mNNbI/AAAAAAAAK6g/rmoLbmkJD6U/s1600/6.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> <b>แนวความคิดทางปรัชญา</b></span><b><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์
เป็นนักชาตินิยมแรงกล้าอีกท่านหนึ่งท่านสนใจติดตามความเคลื่อนไหวทางการเมืองในสมัยนั้นอย่างใกล้ชิดและลึกซึ้ง
แต่หน้าที่ทางราชการของท่านขัดขวางไม่ให้ท่านเข้าไปร่วมงานกับเพื่อนร่วมชาติที่กำลังแสดงบทบาททางการเมืองในขณะนั้นได้
อย่างไรก็
ตามความรักชาติทำให้ท่านดำเนินงานร่วมกับพวกอนุรักษนิยมทางศาสนาและสังคมอย่างออกหน้า
และมองเห็นกระบวนการปฏิรูปนสังคมฮินดูเป็นมารร้ายที่จะต้องต่อต้าน
เพราะมีศรัทธายึดมั่นในค่านิยมของฮินดู จึงตอบโต้และต่อต้านทุกคนที่มุ่งทำลายค่านิยมนั้นให้หมดไป</span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">ปฏิบัติการเพื่ออนุรักษ์ค่านิยมทางศาสนาของท่านจำแนกออกได้
๒ รูปแบบ คือ งานศึกษาค้นคว้าหลักศาสนาและปรัชญาอินเดียทุกสำนักจนเข้าใจแจ่มแจ้ง
แล้วเขียนอรรถธิบายขยายความ
และเผยแพร่ความรู้นั้นให้แพร่หลายแก่มวลชนผู้ที่ไม่มีโอกาสได้ค้นคว้าอย่างท่านโดยเฉพาะในด้านปรัชญา
ท่านมีความรู้ปรัชญาตะวันตกอย่างแจ่มแจ้งตั้งแต่เรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว
ท่านจึงใช้ความรู้นั้นเป็นฐานศึกษาวิเคราะห์ปรัชญาอินเดียโบรารไว้ทุกสำนัก
และเนื่องจากท่านสนใจปรัชญาเวทานตะมากกว่าปรัชญาสำนักอื่น ๆ จึงได้อรรถาธิบายเชิงวิเคราะห์ปรัชญาสำนักนี้ไว้อย่างละเอียดและลึกซึ้งกว่าปรัชญาสำนักอื่น
ๆ โดยใช้หลักปรัชญาเยอรมัน เช่น ค้านท์ เฮเกล รูปแบบนี้ ต่อมาโคปินาถ ภัฏฏาจารย์
ขณะรับราชการอยู่ที่เปรสิเดนซีคอลเลจ มหาวิทยาลัยกัลกัตตา ได้รวมตีพิมพ์เผยแพร่ใช้ชื่อว่า
</span><span style="font-size: 16pt;">“Studies
in Philosophy ” <span lang="TH">ในหนังสือเล่มนี้ รวมผลงานที่กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์
เขียนขึ้นต่างกรรมต่างวาระทั้งที่เคยตีพิมพ์มาแล้วและที่ไม่เคยตีพิมพ์มาเลย
ปฏิบัติการอีกรูปแบบหนึ่ง คือ
งานเขียนบทความวิเคราะห์ปรัชญาซึ่งเป็นผลงานสร้างสรรค์ทางปรัชญาของท่าน
ถือกันว่าเป็นผลงานชั้นครูของผู้ที่ศึกษาปรัชญาสืบมา
ซึ่งผู้เขียนและผู้สอนปรัชญารุ่นหลังของท่านอ้างถึงด้วยความเคารพยิ่ง</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <b><span lang="TH">หลักปรัชญา</span><o:p></o:p></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
๑ ทรรศนะเรื่องปรัชญา</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์
จำแนกความคิดของมนุษย์ออกเป็น ๔ แบบคือ </span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๑) ความคิดแบบประจักษ์ (</span><span style="font-size: 16pt;">empirical thou8ght<span lang="TH">) </span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๒) ความคิดแบบวัตถุนิสัยล้วน ๆ (</span><span style="font-size: 16pt;">pure objective thought<span lang="TH">)</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๓) ความคิดแบบจิตวิสัย(</span><span style="font-size: 16pt;">spiritual thought<span lang="TH">)</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๔) ความคิดแบบอุตรวิสัย (</span><span style="font-size: 16pt;">transcendental thought<span lang="TH">)</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
ท่านอธิบายว่า ความคิดแบบแรกเป็นของวิทยาศาสตร์ ส่วนความคิดอีก ๓
แบบเป็นของปรัชญา ท่านจึงแบ่งปรัชญาออกเป็น ๓ สาขาคือ </span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span lang="TH">(๑) ปรัชญาว่าด้วยวัตถุ (</span>philosophy of object<span lang="TH">)</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> (๒)
ปรัชญาว่าด้วยจิต (</span><span style="font-size: 16pt;">Philosophy
of the spirit<span lang="TH">)</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๓) ปรัชญาว่าด้วยความจริง (</span><span style="font-size: 16pt;">Philosophy of truth<span lang="TH">)</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
ปรัชญาว่าด้วยวัตถุ ได้แก่ อภิปรัชญา
ซึ่งศึกษาวัตถุวิสัยของสิ่งทั้งหลายโดยอาศัยข้อมูลทางตรรกศาสตร์และสุนทรียศาสตร์เป็นฐาน
</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
ปรัชญาว่าด้วยจิต
คือปรัชญาที่ศึกษาทางจิตวิสัยของสิ่งทั้งหลายโดยอาศัยประสบการณ์ทางจิตหรือทางศาสนาเป็นฐาน
เช่น ศึกษาตัวตนหรืออัตตา ประสบการณ์เรื่องอัตตามี ๓ ขั้น ขั้นแรกคือ
ประสบการณ์ที่รู้ว่า อัตตาสิงอยู่ในร่างกาย และต่างกับร่างกาย ขั้นที่ ๒ คือ
ประสบการณ์ที่รู้ว่า อัตตาหนึ่งมีความสัมพันธ์เป็นส่วนตัวกับอัตตาอื่น ๆ
และขั้นที่ ๓ คือ ประสบการณืขั้นสูงสุด ที่รู้ว่าอัตตาอยู่เหนือรูปร่าง
และรู้ว่าอัตตาของเราสามารถติดต่อกับอัตตานั้นได้</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
ปรัชญาที่ว่าด้วยความจริง คือ ปรัชญาที่ให้ความรู้เรื่องในภาวะสัมบูรณืหรือสิ่งสัมบูรณ์
กล่าวโดยสรุป ปรัชญานี้ถือว่าตัวเรา (อัตตา) ไม่มี มีแต่สิ่งสัมบูรณ์
เพราะตัวเราก็อยู่ในสิ่งสัมบูรณ์นั้นด้วย</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
๒ ทรรศนะเรื่องสิ่งสัมบูรณ์</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span lang="TH">กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์ ถือว่า
สิ่งสัมบูรณ์เป็นสิ่งที่นิยามไม่ได้ กล่าวคือ จะนิยามว่าเป้นภาวะจิตวิสัยก็ไม่ได้
จะนิยามว่าเป็นวัตถุวิสัย ก็ไม่ได้
เพราะภาวะทั้งสองนี้นิยามได้และมีอยู่ในโลกอันจำกัดนี้
ส่วนสิ่งสัมบูรณ์อยู่เหนือโลกนี้ แต่อาจนิยามในเชิงลบหรือนิเสธได้ว่า
ไม่ใช่ทั้งจิตวิสัยและวัตถุวิสัย หรือนิยามว่า อยู่เหนือภาวะทั้งสองนั้นก็ได้
อย่างไรก็ตาม</span> <span lang="TH">กฤษณจันทระ
ภัฏฏาจารย์ พยายามสิ่งสัมบูรณ์ในเชิงบวกหรือนิตย ไว้ว่า สิ่งสัมบูรณ์
คือภาวะทางนามธรรม ๓ อย่าง ได้แก่ ความจริง เสรีภาพ และคุณค่า ที่เรียกว่า
ความจริง เพราะสิ่งสัมบูรณ์ว่างจากภาวะจิตวิสัย ที่เรียกว่า เสรีภาพ
เพราะสิ่งสัมบูรณ์ว่างจากภาวะวัตถุวิสัย และที่เรียกว่า
คุณค่าเพราะว่าสิ่งสัมบูรณ์ว่างจากภาวะทั้งสองนี้ แต่ท่านไม่ได้หมายความว่า
ภาวะทั้งสามนี้รวมกันเป็นเอกภาพ คือเป้นเนื้อเดียวกันของสิ่งสัมบูรณ์
เพราะท่านถือว่า ภาวะทั้งสามแตกต่างกัน เข้ากันไม่ได้ ลดทอนเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งก็ไม่ได้
ท่านจึงถือว่า สิ่งสัมบูรณ์มี ๓ สถานะ หรือ ๓ รูปแบบรวมอยู่ในที่เดียวกัน
จึงไม่น่าแปลกอะไรที่คนบางคนรู้จักสิ่งสัมบูรณ์สถานะใดสถานะหนึ่งเท่านั้น
แล้วนิยามว่า สิ่งสัมบูรณ์คือความจริงก็มี คือเสรีภาพก็มี และคือคุณค่าก็มี </span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
</span><span style="font-size: 16pt;"> <span lang="TH">กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์ อ้างว่า
ในคัมภีร์ทางศาสนาและปรัชญาอินเดียในสมัยก่อน
กล่าวถึงสิ่งสัมบูรณ์ที่นิยามไม่ได้ไว้หลายแหล่งและอาจารย์ต่อมาได้ตีความไว้ต่าง ๆ
กันตามมติของตน เช่น ในคัมภีร์อุปนิษัท มีข้อความที่พวกเวทานตะยกมาอ้างอยู่เสมอ ๆ
เมื่อบรรยายถึงลักษณะของพรหมัน ในฐานะเป็นสิ่งสัมบูรณ์ คือ ข้อความ “สรฺวํ ขลุ
อิทํ พฺรหฺมะ” แปลว่าทุกสิ่งเป็นพรหม และข้อความที่ว่า “ตตฺ ตฺวํ อสิ” แปลว่า เจ้า
(ตฺวํ) เป็น (อสิ) นั้น (ตตฺ) คำว่า “ตตฺ” ท่านใช้หมายถึง พรหมัน
ในฐานะเป็นสิ่งสัมบูรณ์ที่นิยามไม่ได้ คือ นินายไม่ได้ว่าเป็นเพศชายหรือเพศหญิง จึงใช้คำที่เป็นอเพศ
คือ เป็นวิญญาณธาตุของโลก คำว่า “ตฺวํ” ท่านใช้หมายถึง อาตมัน ซึ่งเป็นปัจเจกชีพ
หรือวิญญาณในคนและสัตว์ทำหน้าที่รู้สึกนึกคิด หรือรับรู้ประสบการณ์ต่าง ๆ คำว่า
“อสิ” ท่านใช้หมายถึง โมกษะ
ในฐานเป้นที่รวมของอาตมันกับพรหมันและมีข้อความอีกบทหนึ่งรองรับว่า
เมื่อผู้ใดเข้าถึงพรหมันแล้วเป็นผู้สร้างโลกและสิ่งทั้งหลาย
โลกและสิ่งทั้งหลายจึงเป็นพรหม และมีปัญหาต่อมาว่า พรหมันสร้างโลกอย่างไร
โลกเป็นสิ่งจริงหรือไม่ มีผู้พยายามตอบปัญหาหลายคนแต่สามารถสรุปรวมลงเป็น ๒
พวก คือ พวกหนึ่งตอบว่า
โลกนี้เป็นพรหมันสร้างขึ้นจริง ๆ ทุกสิ่งในโลกจึงเป็นสิ่งจริง
มีอยู่จริงอีกพวกหนึ่งตอบว่า โลกนี้พรหมันสร้างขึ้นจริง แต่สิ่งทั้งหลายที่ปรากฏ
ไม่ใช่เป็นสิ่งจริงแท้เป็นเพียงภาพปรากฏ เพราะเมื่อผู้ใดรู้แจ้งถึงพรหมัน
โลกและสิ่งทั้งหลายจะปรากฏแก่ผู้นั้นว่าไม่ใช่สิ่งจริง เป็นเพียงภาพปรากฏที่เหมือนปรากฏในฝัน
คงมีแต่พรหมันเท่านั้นที่เป็นสิ่งจริงแท้</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
ความขัดแย้งกันนี้เกิดขึ้นเพราะนิยามกันไม่ได้ว่า
โลกกับพรหมันสัมพันธ์กันอย่างไร ต่อมาท่านศังกราจารย์ผู้ตั้งสำนักอไทวตะ เวทานตะ
ได้สนอมตเพื่อประสานทรรศนะทั้งสองข้างต้นว่า พรหมันมีจริง พรหมันมีคุณสมบัติในการสร้างโลกจริง
แต่โลกที่พรหมันสร้างเป้นเพียงภาพปรากฏ หามีอยู่จริงไม่
เพราะพรหมันสร้างโลกขึ้นด้วยคุณสมบัติพิเศษ คือ มายา
ซึ่งเป็นแบบเดียวกับนักมายากลใช้แสดงกลให้คนเห็นว่าเป็นจริงเป็นจัง ทั้ง ๆ
ที่สิ่งนั้นเป็นแค่ภาพลวงตาสำหรับผู้รู้เท่านั้นปรากฏว่าทรรศนะนี้เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่า
ถูกต้องที่สุด
นั่นแสดงว่าท่านศังกราจารย์ตั้งทฤษฎีมายาขึ้นมาอธิบายสิ่งสัมบูรณ์ที่นิยามไม่ได้ให้คนได้เข้าใจดีขึ้น
ในหลักอภิปรัชญาทางพุทธศาสนา ก็มีข้อขัดแย้งกันเมื่อบรรยายนิพพานว่าเป็นอสังขตธรรม
คือ ภาวะที่มีอยู่เองเป็นอยู่เอง ไม่ได้อาศัยปัจจัยใด ๆ เกิดขึ้นเหมือนเช่น
สังขตธรรมทั้งหลาย มีปัญหาว่าภาวะที่มีอยู่เองเป็นอยู่เองเช่นนั้น
แสดงว่าไม่มีการเกิดขึ้น และสิ่งที่ไม่มีการเกิดขึ้นย่อมไม่มีอยู่จริง
ถ้ายอมรับว่า มีสิ่งที่ไม่มีการเกิดแต่มีอยู่อย่างนิรันดรก็จัดเป็นสัสตทิฐิ
ไม่ใช่มติฝ่ายพุทธ แต่ถ้าถือว่าสิ่งเช่นนั้นไม่มีอยู่เลยก็ไม่ได้
เพราะมติเช่นว่านั้น พระพุทธเจ้าทรงเรียกว่า อุจเฉททิฐิ ด้วยเหตุนี้
นาคารชุนผู้ตั้งสำนักปรัชญามาธยมิกะจึงถือว่า นิพพานจึงถือเป็น อนีรวจนียะ คือ
นิยามไม่ได้ด้วยภาษาคน จึงต้องใช้วิธีอธิบายพิเศษคือใช้ ศูนยตา ที่ว่า
ว่างจากความเป็นจริง เป็นเครื่องมือในการอธิบาย
ซึ่งวงการปรัชญาเรียกว่าวิธีการนี้ว่า หลักวิภาษวิธีแบบของนาคารชุน
เช่นที่ท่านอธิบายว่า สังขตธรรมเป็นศูนยตา
คือว่างจากความเป็นจริง เพราะไม่มีอิสระในตัวเอง
ต้องอาศัยสิ่งอื่นเป็นปัจจัยให้เกิดขึ้นและต้องดับไปสิ้นไปเมื่อปัจจัยนั้นดับไปสิ้นไป
และอสังขตธรรมท่านก็อธิบายว่า เป็นศูนยตา คือ ว่างจากความเป็นจริง
เพราะสิ่งที่ไม่อาศัยสิ่งอื่นเป็นปัจจัยให้เกิดนั้น ย่อมไม่มีการเกิด
และสิ่งที่ไม่เคยเกิด
ก็เชื่อว่าไม่มีเช่นเดียวกับสิ่งที่ไม่เคยเกิดทั้งหลายมีดอกฟ้า หนวดเต่า
เขากระต่าย และลูกของหญิงหมัน เป็นต้น แต่ภาวะของนิพพานนั้น
จะถือว่าสูญโดยสิ้นเชิง คือไม่มีอะไรเลยก็ไม่ได้ จะว่ามีอยู่อย่างนิรันดรก็ไม่ได้
เพราะใครก็ตามที่พรรณนานิพพานด้วยวาทะแบบใดแบบหนึ่งใน ๔ แบบ ที่ว่านั้นคือ </span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๑) นิพพานเป็นสิ่งที่มีอยู่เป็นอยู่จริง</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๒) นิพพานเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่เป็นอยู่จริง</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span lang="TH">(๓) นิพพานเป็นสิ่งที่เรียกว่ามีอยู่เป็นอยู่ก็ได้
ไม่มีอยู่เป็นอยู่ก็ได้</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
(๔) นิพพานเป็นสิ่งที่เรียกว่ามีอยู่เป็นอยู่ก็ได้
และไม่มีอยู่เป็นอยู่ก็ได้</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span lang="TH">กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์
ยังอ้างถึงปรัชญาตะวันตกว่ามีทรรศนะเรื่องสิ่งสัมบูรณ์ที่นิยามไม่ได้หลายทรรศนะ
เช่น ในปรัชญาของค้านท์ และสเปนเซอร์ มีทรรศนะเรื่องสิ่งเป็นจริงที่รู้ไม่ได้
ในปรัชญาของดันส์สโกตุส โชเปนเฮาสว์ หรือของแบร์กซอง มีทรรศนะเรื่อง
เจตจำนงที่กำหนดไม่ได้ โดยเฉพาะเจตจำนงที่อยู่ในรูปแบบของพฤติกรรมไร้เหตุผล
ในปรัชญาของลูคลีตุส มีทรรศนะเรื่อง
การเปลี่ยนแปลงทิศทางของอะตอมที่บรรยายไม่ได้และแม้แต่ในปรัชญาของอริสโตเติล
ก็มีทรรศนะเรื่อง โฉลกทางวัตถุวิสัยนักปรัชญาเหล่านี้ก็ใช้วิธีอธิบายเชิงลบหรือนิเสธ
เช่นเดียวกับนักปรัชญาอินเดียสมัยก่อน</span>
<span lang="TH">กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์
ใช้วิธีอธิบายสิ่งสัมบูรณ์ที่นิยามไม่ได้ตามแบบนิเสธของค้านท์
แต่ท่านใช้เป็นฐานเท่านั้น แล้วก้าวข้ามขั้นเลยแบบค้านท์ไป กล่าวคือค้านท์ถือว่าสิ่งสัมบูรณ์เป็นสิ่งที่ยังไม่มีใครรู้
และรู้ไม่ได้ แต่เป็นสิ่งที่คิดถึงได้</span>
<span lang="TH">กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์
กับเห็นตรงกันข้ามกับค้านท์ ขอนำตัวอย่างอธิบายเรื่อง สิ่งที่รู้ไม่ได้
มาเสนอเพื่อประกอบการพิจารณาดังนี้</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
สิ่งที่รู้ไม่ได้ ไม่อาจถือว่า เป็นสิ่งที่มีอยู่จริง
ทั้งไม่อาจถือว่าเป็นสิ่งที่คิดถึงได้ เพราะคำว่า ความคิด ตามตัวอักษร หมายถึง
ความคิดในเรื่องที่นิยามได้ ถ้าเป็น ความคิดในเรื่องที่นิยามไม่ได้โดยสิ้นเชิง
ไม่จัดเป็นความคิดตามความหมายนี้ แต่อาจจัดเป็น </span><span style="font-size: 16pt;">“<span lang="TH">ความคิดแบบสัญลักษณ์</span>”
<span lang="TH">แม้ สิ่งที่นิยามไม่ได้จะไม่จัดเป็นวัตถุที่นิยามได้ในเชิงบวกหรืออนิยตก็ตาม
แต่ก็อาจจัดเป็นความรู้ประเภทอัชฌัตติญาณ
หรือความคิดบริสุทธิ์ประเภทใดประเภทหนึ่งแน่นอน
เพราะสิ่งที่นิยามไม่ได้นั้นก็อยุ่ในวงล้อมของประสบการณ์ปฏิฐาน นั่นเอง
และมนุษย์เราก็มักจะรู้อะไร ๆ ก้าวเลยวงล้อมออกไปภายนอกขอบเขตอยู่บ้างเหมือนกัน
อยึ่ง
การที่สิ่งที่นิยามไม่ได้คอยหลบหลีกไปมาไม่ให้ปัญญาอันจำกัดของเราจับได้นั้น ทำให้เกิดมีทรรศนะทวินิยมขั้นมูลฐาน ขึ้น
คือถือว่ามีสิ่ง ๒ สิ่งอย่างถาวร สิ่งหนึ่งได้แก่สิ่งที่นิยามได้ อีกสิ่งหนึ่งได้แก่สิ่งที่นิยามไม่ได้แต่จริง
ๆ แล้ว หาได้มีทวิภาพอันถาวรระหว่างสิ่งทั้งสองนี้ไม่ เพราะสิ่งที่นิยามได้ก็คือ
สิ่งที่เรารู้แล้ว ส่วนสิ่งที่นิยามไม่ได้ก็คือ สิ่งที่เรายังไม่รู้
เนื่องจากสิ่งที่เรารู้แล้วนั้นบอกเราว่าเป็นสิ่งจำกัด จึงทำให้เรานึกรู้ต่อไปว่า
ต้องมีสิ่งอื่นที่เรายังไม่รู้ แล้วเราก็พยายามค้นคว้าให้รู้ต่อไปอีก
เพราะเราก็ได้รู้สิ่งใหม่เรื่อย ๆ มา
แต่ทุกสิ่งที่เรารู้กลายเป็นสิ่งที่นิยามได้ทั้งนั้น ข้อนี้ทำให้เรารู้ต่อไปว่า
สิ่งที่เรารู้ได้และนิยามได้นั้นก็มาจากแหล่งเดียวกันกับสิ่งที่เรายังไม่รู้และนิยามไม่ได้นั่นเอง กล่าวคือ สิ่งที่เรารู้แล้วเป้นสิ่งเฉพาะราย
ที่เราสกัดออกมาจากแหล่งรวมแห่งสิ่งที่ยังไม่รู้ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งว่า
สิ่งที่เรารู้แล้วเป็นอัญรูปหนึ่งที่ยังไม่รู้ก็ได้ หรือเรียกว่า
สิ่งที่เรารู้แล้วเป็นรูปร่างหน้าตาของสิ่งที่ยังไม่รู้ก็ได้ </span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
คำอธิบายข้างต้นชี้ให้เห็นเด่นชัดว่า กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์
พยายามเชื่อมโยงเข้าหาหลักสัมบูรณนิยม คือท่านต้องการอธิบายว่าสิ่งที่นิยามไม่ได้
หรือสิ่งที่ยังไม่รู้หรือรู้ไม่ได้นั้น มีลักษณะเป็นอัพภันตรภาพ หมายถึง
แพร่อยู่ทั่วไปในโลกแห่งสิ่งที่นิยามได้นี้ และยังแพร่เลยโลกนี้ไปอีกที่เรียกว่า
มีลักษณะเป็นอุตรภาพจึงไม่มีเส้นขีดกำหนดระหว่างสิ่งที่นิยามได้กับสิ่งที่นิยามไม่ได้
สิ่งที่มีลักษณะทั้งสองนี้แหละเรียกว่า สิ่งสัมบูรณ์</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span lang="TH">๓ ทรรศนะเรื่องอาตมันกับวัตถุ</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span lang="TH">กฤษณจันทระ ภัฏฏาจารย์ อธิบายเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างอาตมันกับวัตถุ
เช่นร่างกายไว้อย่างน่าสนใจยิ่ง เพราะท่านอธิบายจากประสบการณ์ทางจิต คือ สมาธิ
ท่านเริ่มต้นแสดงให้เห็นว่า อาตมันกับวัตถุต่างกัน
แต่ในที่สุดท่านพิสูจน์ให้เห็นว่า
สิ่งทั้งสองเป็นอย่างเดียวกันตามทรรศนะแบบสัมบูรณนิยม
แต่เนื่องจากคำอธิบายของท่านเป็นโน้ตย่อเข้าใจยาก จึงขอประมวลมาเรียบเรียงใหม่เพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น
ดังต่อไปนี้</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">
คำว่า อาตมัน นั้น ท่านใช้คำภาษอังกฤษว่า </span><span style="font-size: 16pt;">subject <span lang="TH">เพื่อให้หมายถึงตัวผู้กระทำ
ผู้รู้สึกนึกคิด ซึ่งท่านเห็นว่าถ้าใช้คำ ฉัน แทนจะเข้าใจได้ทันที คือ ฉันทำ
ฉันรู้สึกนึกคิด ฉันสุข ฉันทุกข์ “ฉัน” จึงใช้แทนได้ทั้งคนที่เราพูดด้วยคือ ท่าน
และผู้ที่เราพูดถึง เขา เพราะเมื่อท่าน หรือ เขา จะเรียกตัวเองก็เรียกว่า ฉัน
เหมือนกัน ฉะนั้น ฉัน จึงใช้ได้ทั่วไป คำว่า ฉัน
ตามความรู้สึกของคนทั่วไปต่างกับวัตถุ เช่น ฉันกำลังนึกถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่
สิ่งในที่นี้ต้องไม่ใช่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับ ฉัน สิ่งที่บอกอย่างนี้ คือ
ความรู้สึกถึงความต่างซึ่งท่านเรียกว่า ภาวะจิตวิสัย ความรู้สึกที่ว่านี้มีอยู่ ๓
ระดับ นับจากความรู้สึกระดับต่ำไปหาระดับสูงมีดังนี้</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๑. ภาวะจิตวิสัยทางกาย</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH">๒.
ภาวะจิตวิสัยทางจิต</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๓. ภาวะจิตวิสัยทางวิญญาณ</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> <u>ระดับภาวะจิตวิสัยทางกาย</u>
ความสัมพันธ์ระหว่างอาตมันหรือ ฉัน กับวัตถุเช่น
ร่างกายเป็นไปตามความรู้สึกของสามัญชน คือ รู้สึกว่า ฉัน กับร่างกายไม่ต่างกัน
ท่านแบ่งผู้รู้สึกตามระดับนี้ออกเป็น ๓ ระดับ นับจากระดับต่ำไปหาระดับสูงคือ</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH">๑.
ผู้ไม่เคยฝึกอบรมทางจิต จะรู้สึกว่า ฉัน คือร่างกายสัมผัสได้จากภายนอก</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๒. ผู้เริ่มฝึกอบรมทางจิต จะรู้สึกว่า
ฉัน คือร่างกายสัมผัสภายใน ซึ่งแสดงว่ากว้าหน้าขึ้นมาขั้นหนึ่ง</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๓. ผู้ฝึกอบรบทางจิตสูงขึ้นพอสมควร
จะรู้สึกว่า ฉันว่างจากร่างกาย
คือยังมีความรู้สึกว่าร่างกายเราขาดหายไปหรือดับไปจากความรู้สึกในขณะนั้น เป็นอันว่าวัตถุวิสัยดับไปในระดับนี้</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> <u>ระดับภาวะจิตวิสัยทางจิต</u>
ความสัมพันธ์ระหว่างอาตมันกับวัตถุเป็นไปตามความรู้สึกของผู้ที่มีประสบการณ์ทางจิตสูงขึ้นพอสมควร
คือ ก้าวพ้นความรู้สึกว่า ฉัน คือ ร่างกายไปแล้ว ผู้สึกตามระดับนี้ท่านแบ่งออกเป็น
๔ ระดับ นับจากระดับต่ำไปหาระดับสูงคือ</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๑. ผู้มีความรู้สึกว่า ฉัน
คือความคิดของฉันเอง หมายความว่า พวกนี้จะรู้สึกว่า ตัวเองว่างจากร่างกาย
มีแต่ความคิดแต่ในความคิดนั้น ยังมีสิ่งที่เป็นวัตถุวิสัยเป็นอารมณ์</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH">๒. ผู้มีความรู้สึกว่า
ฉัน คือจินตภาพ ของฉันเองหมายความว่า พวกนี้ดับความคิดถึงสิ่งที่เป็นวัตถุวิสัยได้แล้ว
มีแต่จินตนาการ</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH">๓. ผู้มีความรู้สึกว่า
ฉัน คือเจตภาพ ของฉันหมายความว่า พวกนี้ดับความคิดและจินตนาการได้แล้ว
มีแต่ความรู้สึกว่าจิตเท่านั้นมีอยู่จริง</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๔. ผู้มีความรู้สึกว่า ฉัน คือ
เจตภาพบริสุทธิ์ หมายความว่า พวกนี้มีความรู้สึกว่า จิตนั้นบริสุทธิ์ปราศจากทั้งสิ่งที่เป็นจิตวิสัยและวัตถุวิสัย
เรียกสั้นๆว่า จิตวิสัยดับไประดับนี้</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <u><span lang="TH">ภาวะระดับจิตวิสัยทางวิญญาณ</span></u><span lang="TH"> ความสัมพันธ์ระหว่างอาตมันกับวัตถุ
เป็นไปตามความรู้สึกของผู้มีประสบการณ์ทางจิตสูงขึ้น ๆ จนถึงสูงสุด คือก้าวพ้นจากระดับความรู้สึกว่า
ฉันคือจิต มาถึงระดับความรู้สึกว่า ฉันคือวิญญาณธาตุ ซึ่งท่านจำแนกออกเป็น ๓
ระดับนับจากระดับต่ำไปหาระดับสูง คือ</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๑. ผู้มีความรู้สึกว่า ฉัน
คือความรู้สึก แต่เป็นความรู้สึกล้วนๆ
ไม่มีเรื่องวัตถุวิสัยและจิตวิสัยเข้ามาเกี่ยวข้องเลย</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;"> ๒. ผู้มีความรู้สึกว่า ฉัน คือ อัตโพธิ
คือ รู้สึกว่ามีแต่ ฉัน เท่านั้นไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH">๓. ผู้มีความรู้สึกว่า
ตัวฉันไม่มี นั่นคือ เข้าถึงภาวะสัมบูรณ์ ไม่มีความต่างใด ๆ
ปรากฏในความรู้สึกอีกแล้ว ไม่มีทั้งอาตมันและวัตถุ มีแต่พรหมันเท่านั้น</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">สมาชิก</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH">นางสาวรัตนาภรณ์ ศิรินาม </span> 52021162<o:p></o:p></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH"> นายกุศลิน ประทุมวงศ์</span> 53020483<o:p></o:p></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <span lang="TH"> นางสาวศุภมาศ อัครชัยพัฒนา </span> 53020861<span lang="TH"><o:p></o:p></span></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">นายสตินนท์ หนูนุรักษ์ 53020864</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">นางสาวพิมพ์นารา จิ๋วจู 53020936</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="TH" style="font-size: 16pt;">นางสาวลิลินดา มณีเนตร 53021132</span><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span lang="TH" style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">นางสาวศศิธร จันทศร 53021135<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-size: 16pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><span style="font-family: TH SarabunPSK, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-63815572716237820102014-05-02T02:55:00.002-07:002014-05-02T03:00:29.971-07:00ฟรีดริช นิตเช่ <br />
<br />
<h2>
<span style="color: blue;">ประวัติและผลงานของฟรีดริช <a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">นิตเช่ </a></span></h2>
<br />
<h3>
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-k4RFbCQzQpI/U2NrW8dQqsI/AAAAAAAAKWY/2xCAEdAGyFQ/s1600/111.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-k4RFbCQzQpI/U2NrW8dQqsI/AAAAAAAAKWY/2xCAEdAGyFQ/s1600/111.jpg" height="320" width="246" /></a> ประวัติของนิตเช่ </h3>
<br />
ฟรีดริช วิลเฮล์ม นิตเช่ (<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">Friedrich Wihelm Nietzsche</a> : 1844 – 1990) เกิดเวลาประมาณ 10 นาฬิกาของวันที่ 15 ตุลาคม ค.ศ. 1844 ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ชื่อรอคเคน เมืองไลพ์ซิก แคว้นแซกโซนี ประเทศเยอรมันนี ซึ่งตรงกับวันคล้ายวันประสูติของพระเจ้าฟรีดริช วิลเฮล์มที่ 5 กษัตริย์แห่งปรัสเซีย ขณะมีพระชนมายุ 49 พรรษา ชื่อนิตเช่จึงได้รับการตั้งชื่อตามพระนามของพระองค์ อันเป็นการถวายพระเกียรติและแสดงออกถึงความจงรักภักดี <br />
<a name='more'></a><a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">นิตเช่</a>นิตเช่เกิดในครอบครัวเคร่งศาสนา เขามีบิดาชื่อ คาร์ล ลุดวิค (Karl Ludwig : 1813 - 1849) และมารดาชื่อ ฟรานซิสก้า (Franziska : 1826 - 1897) บิดาและปู่ซึ่งชื่อ ฟรีดริช ออกุส ลุดวิค (Friedrich August Ludwig) ของนิตเช่เป็นพระในนิกายลูเธอลัน เมื่อนิตเช่มีอายุได้ 4 ขวบ บิดาของเขาเสียชีวิต ต่อมาอีก 6 เดือน โจเซฟ พี่ชายของนิตเช่ ซึ่งมีอายุแก่กว่าเขา 2 ปี ก็เสียชีวิตตามมา นิตเช่จึงได้รับการเลี้ยงดูและเติบโตในครอบครัวที่มีแต่ผู้หญิง อันประกอบไปด้วย มารดาของเขา ยายชื่อเอดมูท น้าสาว 2 คน ชื่อออกุสและโรสาลี และน้องสาวของนิตเช่ 1 คน ชื่ออลิซาเบธ (Elisabeth) ซึ่งตั้งตามชื่อของเจ้าหญิงปรัสเซียพระองค์หนึ่ง ฟริตซ์ (Fritz) เป็นชื่อที่ใช้เรียกนิตเช่กันภายในครอบครัว ในวัยเยาว์นิตเช่มีร่างกายอ่อนแอและสุขภาพไม่แข็งแรง เขามักรู้สึกว่าตัวเขาเองอยู่เพียงลำพังคนเดียวเสมอ เขาเคยเขียนในวารสารเด็กว่า “ฉันเสาะหาการอยู่เพียงลำพังและได้ค้นพบถึงความสุขของฉัน ณ ที่ไม่มีสิ่งใดมารบกวนเพื่อที่ฉันจะเข้าถึงตัวเอง” นิตเช่เป็นคนที่มีความเฉลียวฉลาดและมีพรสวรรค์ตั้งแต่เด็ก จนได้รับฉายาบาทหลวงน้อย (The little pastor) เนื่องจากเป็นเด็กฉลาดเกินวัย อายุ 10 ปีสามารถแต่งเพลงประสานเสียงในโบสถ์ และเป็นที่เคารพนับถือจากเพื่อนในวัยเดียวกัน <br />
<br />
เมื่อเขามีอายุ 14 - 19 ปี นิตเช่ได้ทุนเข้าเรียนที่ฟอร์ตา (Schulpforta) เป็นสถาบันการศึกษาที่ผลิต นักคิด นักเขียนเยอรมันที่มีชื่อเสียงหลายต่อหลายท่าน ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำ ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมืองเนาม์แบร์กเท่าไหร่นัก วิชาที่เรียนได้ดีคือวิชาศาสนา เขาเป็นเด็กหัวรั้น เชื่อมั่นในตนเอง และนิตเช่มีนิสัยชอบขีดเขียนจึงมีหนังสือเล่มเล็ก ๆ ไว้คอยจดเรื่องราวต่าง ๆ เช่น ดนตรีและวิจารณ์การศึกษาในโรงเรียน นอกจากนี้นิตเช่ยังได้ก่อตั้งชมรมดนตรีและวรรณกรรมที่โรงเรียน มีชื่อว่าเยอรมาเนีย (Germania) เมื่อนิตเช่จบการศึกษาจากโรงเรียนฟอร์ตา นิตเช่เข้าศึกษาด้านเทววิทยา ภาษา และวรรณกรรมคลาสสิค ที่มหาวิทยาลัยบอนน์ในปี ค.ศ. 1864 แต่ต่อมาเขาได้เลิกศึกษาเทววิทยา และมุ่งให้ความสนใจด้านภาษาและวรรณกรมคลาสสิคเพียงอย่างเดียว ปี ค.ศ. 1865 นิตเช่ย้ายไปศึกษาที่ไลพ์ซิก เขาได้มีโอกาศอ่านหนังสือของโชเปนฮาวเออร์ เรื่อง The World as Will and Representation (1818) ซึ่งเขาพบในร้านขายหนังสือมือสอง ในหนังสือเล่มนี้ว่าด้วยทัศนะเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ของโชเปนฮาวเออน์ โดยกล่าวถึงความจริงว่าเป็นเหมือนพลังอันมืดบอดร่วมกับการยกย่องดนตรีว่าเป็นศิลปะขั้นสูงสุด และความคิดของโชเปนฮาวเออร์ก่ออิทธิพลทางความคิดของนิตเช่ค่อนข้างมาก หลังจากที่เขาได้อ่านงานของโชเปนฮาวเออร์ นิตเช่ได้อ่านงานของแลงค์ (F.A. Lange) เรื่อง History of Materialism and of its Present Significance (1866) ที่มีกรอบความคิดเกี่ยวกับวัตถุนิยม ที่วิพากษ์ทฤษฎีเชิงอภิปรัชญาด้านวัตถุนิยมจากอภิปรัชญาทั่วไปของค้านท์ ซึ่งมีอิทธิพลต่อความสนใจเชิงอภิปรัชญาของนิตเช่ที่ใช้การอธิบายในรูปแบบของบทกวี ในเดือนพฤศจิกายนปี ค.ศ. 1868 นิตเช่ได้รู้จักกับริชาร์ด วากเนอร์ คีตะกวีชื่อดังชาวเยอรมันสมัยนั้น ซึ่งนิตเช่ยกย่องและชื่นชมวากเนอร์อย่างมาก ดังปรากฏในงานเขียนยุคต้นของนิตเช่ อาทิเช่น The Birth of Tragedy (1872) และ Richard Wagner in the Bayrecth (1876) ที่กล่าวถึง วากเนอร์ด้วยความนับถือ แต่ภายหลัง 20 ปีต่อมา นิตเช่ไม่เห็นด้วยในความคิดของวากเนอร์อย่างมาก ดังจะเห็นได้จากงานเขียนในยุคหลัง ๆ อาทิเช่น เรื่อง The Case of Wagner , A Musician’s Problem (1888) , Nietzsche contra Wagner (1895) เป็นต้น นิตเช่ได้เขียนตำหนิและโจมตีความคิดของวากเนอร์อย่างรุนแรง <br />
<br />
ในเดือนพฤษภาคม ปี ค.ศ. 1869 นิตเช่ในวัย 24 ปี ขณะที่เขายังไม่จบการศึกษาปริญญาเอก เขาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์สอนหนังสือที่มหาวิทยาลัยบรัสเซง ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ในตำแหน่งศาสตราจารย์และหัวหน้าภาควิชานิรุกติศาสตร์ ด้วยจดหมายแนะนำของ ริทเชล วากเนอร์ ซึ่งเป็นอาจารย์ผู้ควบคุมวิทยานิพนธ์ของนิตเช่ ได้บรรยายถึงความกระตือรือร้น และความสามารถอันฉลาดปราดเปรื่องทางภาษาของนิตเช่ที่หาตัวจับได้ยาก <br />
<br />
ปี ค.ศ. 1870 นิตเช่อาสาสมัครไปเป็นทหารในหน่วยพยาบาลของกองทัพปรัสเซีย ในสงคราม ฟรังโค – ปรัสเซีย (The Franco – Prussian War : 1870 - 1871) ผลจากสงครามส่งผลให้สุขภาพของนิตเช่ไม่ดีเรื่อยมา เขาลาออกจากอาชีพสอนหนังสือเพราะปัญหาด้านสุขภาพและสายตาในปี ค.ศ. 1879 และได้อุทิศเวลาทั้งหมดให้กับการเขียนหนังสือ และใช้ชีวิตอยู่อย่างสันโดษในประเทศอิตาลี ฝรั่งเศส และสวิตเซอร์แลนด์ <br />
<br />
วันที่ 3 เดือนมกราคม ปี ค.ศ. 1889 นิตเช่เกิดอาการทางประสาท สูญเสียสติสัมปชัญญะและร่างกายเป็นอัมพาต มีข้อสันนิษฐานหลาย ๆ สาเหตุด้วยกัน ว่าอาจจะเกิดจากอุบัติเหตุที่นิตเช่ตกจากหลังม้า หรือ อาจเป็นผลจากการติดเชื้อซิฟิลิสขณะที่นิตเช่เป็นทหารอาสาสมัครในหน่วยพยาบาลของสงครามฟรังโค – ปรัสเซีย หรือ อาจเป็นผลข้างเคียงมาจากการใช้ยา Chloral hydrate ที่ใช้ระงับอาการเจ็บปวดของนิตเช่ หรืออาจเป็นเพราะกรรมพันธุ์จากบิดาที่ป่วยเป็นโรคทางสมอง ซึ่งยังไม่มีข้อสรุปแน่ชัดว่าเป็นด้วยสาเหตุใด นิตเช่จึงอยู่ในความดูแลของมารดา จนกระทั่ง ปี ค.ศ. 1897 มารดาของเขาถึงแก่กรรม อลิซาเบธน้องสาวของเขาจึงรับนิตเช่ไปอยู่ด้วยที่ไวมาร์ และดูแลนิตเช่ตราบจนวาระสุดท้าย เขาถึงแก่กรรมด้วยวัย 56 ปี ของวันที่ 25 สิงหาคม ปี ค.ศ. 1900 <br />
<br />
<br />
<br />
<h3>
ผลงานของนิตเช่ </h3>
<br />
การที่จะศึกษาแนวคิดทางปรัชญาของนิตเช่ ซึ่งตัวเขาไม่ได้แสดงออกมาเป็นระบบชัดเจน การศึกษางานเขียนของเขาจึงเป็นสิ่งที่สำคัญในการจะเข้าใจแนวคิดทางปรัชญา เพราะนิตเช่เอง แสดงออกมาทางวรรณคดี วรรณกรรม และความเรียงร้อยแก้วเป็นส่วนมาก ลำดับงานเขียนของนิตเช่ โดยเรียงจากปีที่ตีพิมพ์ได้ดังนี้ <br />
<br />
1) The Birth of Tragedy (1872) <br />
<br />
2) On Truth and Lies in a Nonmoral Sense (1873) <br />
<br />
3) Untimely Meditations (1876) <br />
<br />
4) Human, All Too Human (1878; เพิ่มเติม 1879, 1880) <br />
<br />
5) Daybreak (1881) <br />
<br />
6) The Gay Science (1882) <br />
<br />
7) Thus Spoke Zarathustra (1883–1885) <br />
<br />
8) Beyond Good and Evil (1886) <br />
<br />
9) On the Genealogy of Morality (1887) <br />
<br />
10) The Case of Wagner (1888) <br />
<br />
11) Twilight of the Idols (1888) <br />
<br />
12) The Antichrist (1888) <br />
<br />
13) Ecce Homo (1888) <br />
<br />
14) Nietzsche contra Wagner (1888) <br />
<br />
15) The Will to Power <br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">แนวคิดทางปรัชญาของนิตเช่ </a><br />
<br />
จากการศึกษา ผลงานของนิตเช่ไม่ค่อยมีความเป็นเอกภาพและเป็นระบบนัก เห็นได้จาก แนวคิดที่ปรากฏในผลงานของเขา จะขึ้นกับช่วงระยะเวลาที่เขาได้รับอิทธิพลจากโชเปนฮาวเออร์ และวากเนอร์ ภาวะความเจ็บป่วยเรื้อรัง สัมพันธภาพกับบุคคลที่เขารัก และบุคลิกภาพส่วนตัวของเขาเอง ประกอบกับเขามีความรู้และอัจฉริยภาพทางด้านปรัชญาและนิรุกติศาสตร์สูง วิธีการประพันธ์ของเขาจึงเต็มไปด้วยวรรณศิลป์ที่มีการใช้อุปมา (Simile) และอุปลักษณ์ (Metaphor) มากซึ่งยากต่อทำความเข้าใจและตีความ ดังนั้นผู้วิจัยจึงขอสรุปแนวคิดหลักที่น่าสนใจ ซึ่งเรียบเรียงมาจากงานเขียนของเขา เพื่อง่ายต่อการทำความเข้าใจแนวคิดของเขา ในที่นี้จะกล่าวเน้นแนวความคิดหลักทางปรัชญาของนิตเช่ อันแระกอบไปด้วย แนวคติดเรื่องเจตจำนงที่จะมีอำนาจ แนวคิดเรื่องนิจวัฏฎ์ และแนวคิดเรื่องศีลธรรม <br />
<br />
<br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">เจตจำนงที่จะมีอำนาจ</a> (The Will to Power) <br />
<br />
เจตจำนงที่จะมีอำนาจ หรือ The Will to Power เป็นแนวคิด ด้านอภิปรัชญาของนิตเช่ โดยเขามีความเห็นสอดคล้องกับโชเปนฮาวเออน์ที่ว่า ความจริงสูงสุดของโลกและจักรวาลคือเจตจำนง (The Will) ซึ่งโชเปนฮาวเออน์อธิบายว่า เป็นพลังของกิเลสตัณหาอันมืดบอดไร้จุดหมายที่แสดงตัวปรากฏออกมาเป็นพลังต่าง ๆ ในธรรมชาติ ทั้งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต โดยที่มนุษย์จะมีพลังนี้อย่างเข้มข้นมากที่สุด พลังนี้จะมีลักษณะเป็นกิเลสตัณหาในการที่จะดำรงสภาพของตนอยู่ต่อไปตลอดกาล ด้วยเหตุที่ชีวิตมนุษย์มีพลังเช่นนี้มากที่สุด มนุษย์จึงเป็นคนที่ต่อสู้ดิ้นรนอยู่ตลอดเวลาเพื่อที่จะมีชีวิตรอดต่อไปได้ <br />
<br />
ถึงแม้ว่านิตเช่จะเห็นด้วยกับโชเปนฮาวเออน์ที่ว่า ความจริงสูงสุดของโลกและจักรวาลมีลักษณะเป็นเจตจำนงอันมืดบอดไร้เหตุผล แต่เขาก็มีความคิดที่แตกต่างไปจากโชเปนฮาวเออน์ในแง่ที่ว่า เจตจำนงของโชเปนฮาวเออน์ มีลักษณะเป็นกิเลสตัณหาในการยึดอยู่กับชีวิตเท่านั้นโดยไม่ได้คำนึงถึงคุณภาพของชีวิต แต่เจตจำนงของนิตเช่เป็นเจตจำนงที่จะมีอำนาจ ซึ่งเป็นพลังสร้างสรรค์ของชีวิต ที่ผลักดันให้ชีวิตมีการพัฒนารูปแบบของชีวิตให้ดีขึ้นและสูงขึ้นไปซึ่งไฮเดกเกอร์นักปรัชญาที่ยิ่งใหญ่ของเยอรมันในสมัยต่อมา ได้วิเคราะห์และอธิบายว่า เจตจำนงสู่พลังอันยิ่งใหญ่ของนิตเช่ เป็นพลังที่มีสารัตถะในตัวของมันเอง และเป็นพลังที่สร้างสรรค์ในตัวมันเองไม่ได้เป็นพลังที่รับมาจากสิ่งเหนือธรรมชาติหรืออำนาจจากภายนอก <br />
<br />
นิตเช่ ได้เขียนถึงเจตจำนงที่จะมีอำนาจเป็นครั้งแรกในงานที่ชื่อว่า Daybreak หรือ The Down ในหนังสือเล่มนี้นิตเช่ได้อธิบายว่า เจตจำนงที่จะมีอำนาจ เป็นแรงขับหรือแรงกระตุ้นทางธรรมชาติที่สำคัญของมนุษย์ในการดิ้นรนเพื่อที่จะให้ตนเองมีชีวิตอยู่รอด ซึ่งแรงขับทางธรรมชาติที่ว่านี้ ให้มนุษย์สามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตขึ้นมาได้ และแรงขับนี้มีความเกี่ยวข้องกับความสุขของมนุษย์ด้วย อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปคนส่วนใหญ่มักจะเข้าใจว่าเจตจำนงที่จะมีอำนาจคือ เจตจำนงหรือแรงกระตุ้น เพื่อไปสู่อำนาจเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งอำนาจในที่นี้มักจะเป็นอำนาจทางการเมือง ซึ่งเป็นอำนาจของผู้ที่แข็งแรง ที่ต้องการปกครองผู้ที่อ่อนแอกว่า หรืออำนาจที่จะได้มาซึ่งความสำเร็จและชื่อเสียงเกียรติยศ แต่สำหรับทัศนะที่แท้จริงของนิตเช่เกี่ยวกับเจตจำนงที่จะมีอำนาจ หรือ The Will to Power มีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น โดยจะเห็นได้จากหนังสือเรื่อง Thus Spoke Zarathustra ในบทที่กล่าวถึงการเอาชนะตนเอง <br />
<br />
ซึ่งนิตเช่กล่าวถึงเจตจำนงที่จะมีอำนาจ คือความจริงสูงสุดซึ่งเป็นพลังสร้างสรรค์และเป็นแรงกระตุ้นพื้นฐานของชีวิตมนุษย์ นิตเช่กล่าวว่ามนุษย์ทุกคนมีความต้องการที่จะมีพลังอำนาจเหนือคนที่อ่อนแอกว่า แต่พวกที่มีเจตจำนงที่จะมีอำนาจ ที่แท้จริงจะเป็นพวกที่ต้องการจะเอาชนะตนเองเพื่อที่จะมีการพัฒนาตนเองเพื่อนำไปสู่การมีพลังอำนาจอย่างแท้จริง การเอาชนะตนเองเช่นนี้เอง ก็คือ พลังที่พัฒนาผลักดันให้มนุษย์ก้าวไปสู่จุดหมายที่สูงกว่า และไกลกว่าความต้องการในระดับธรรมดา นิตเช่เน้นว่าการไปสู่มนุษย์ที่สมบูรณ์อย่างแท้จริงจะขาดเจตจำนงที่จะมีอำนาจ ซึ่งเป็นพลังสร้างสรรค์ตามธรรมชาติในมนุษย์ทุกคนไม่ได้ <br />
<br />
ดังนั้น เจตจำนงที่จะมีอำนาจ จึงไม่ใช่พลังหรือแรงกระตุ้นในการปรารถนา หรือความต้องการถึงชื่อเสียง เงินทอง แต่เป็นกระแสพลังที่ดิ้นรนต่อสู้และผลักดันมนุษย์ ให้พยายามเอาชนะอุปสรรคที่ขัดขวางทั้งมวลไม่ว่าจะเป็นนิสัยส่วนตัว ตลอดจนไปถึงขนบธรรมเนียม ประเพณี เพื่อให้มนุษย์พัฒนาไปสู่ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แท้จริงด้วยตัวเอง เพื่อสร้างโลกที่ดีกว่าเดิมได้ <br />
<br />
<br />
<br />
นิจวัฏฎ์ (The Eternal Recurrence) <br />
<br />
นิจวัฏฎ์ หรือการเวียนว่ายตายเกิดของชีวิตอย่างเป็นนิรันดร์ เป็นแนวคิดหนึ่งที่สำคัญของนิตเช่ จะเห็นได้จากใน Twilight of the Idols นิตเช่ได้ประกาศว่าตนนั้นเป็นสาวกคนสุดท้ายของนักปรัชญาไดโอนีซุส และเป็นผู้สอนเรื่องนิจวัฏฎ์โดยแนวคิดเรื่องนิจวัฏฎ์เป็นแนวคิดพื้นฐานจากงานเรื่อง Thus Spoke Zarathustra ยกตัวอย่างเช่น ในตอนที่มีชื่อว่า On the Vision and the Riddle โดยซาราทุสตราได้กล่าวว่า “ปัจจุบันคือจุดบรรจบของอดีตและอนาคตที่ไม่มีที่สิ้นสุด และจากประตูแห่งปัจจุบัน ขณะทางจะทอดยาวถอยหลังไปไม่มีที่สิ้นสุดและไม่ว่าอะไรก็ตามที่สามารถเดินทางได้ก็ย่อมต้องผ่านเส้นทางนี้มาก่อน และทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมต้องผ่านมาก่อนแล้วทั้งสิ้น” <br />
<br />
หรือในตอนที่ชื่อว่า Convalescent ที่ซาราทุสตรากล่าวถึง การดำรงอยู่ของมนุษย์ว่าเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจและน่าสะอิดสะเอียน แต่การดำรงอยู่ของมนุษย์นี้ก็จะเกิดขึ้นอีกซ้ำ ๆ ชั่วนิรันดร์ และโชคชะตาจะกำหนดให้ซาราทุสตราเป็นผู้สอนในเรื่องนิจวัฏฎ์ตลอดไป ถ้าจะกล่าวอย่างคร่าว ๆ นิจวัฏฎ์ก็คือความจริง ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นได้เคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้งไม่ถ้วน และจะเกิดขึ้นซ้ำเดิมอีกในเวลานับไม่ถ้วนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดโดยจะเป็นเช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นอยู่ในปัจจุบัน <br />
<br />
นิจวัฏฎ์ จึงเป็นการแสดงถึงความเชื่อของนิตเช่ที่ว่า ชีวิตมนุษย์ในทุกขณะจะกลับมาซ้ำเดิมชั่วนิรันดร์ในเรื่อง The Gay Science ในตอน The Greatest stress เขาได้กล่าวว่า การที่มนุษย์รู้ว่าการดำรงชีวิตในปัจจุบันนี้ ได้เคยดำรงเช่นนี้มาก่อน และมนุษย์จะดำรงชีวิตเช่นนี้อีกตลอดไปนับไม่ถ้วน ไม่มีสิ่งใดในชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไป เพราะทุกสิ่งที่เกิดกับชีวิตไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดทรมานหรือความสุขหรือความคิด แม้กระทั่งสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหรือสิ่งที่เล็กน้อยที่สุด ทุก ๆ หนที่เคยผ่านมาในชีวิต ก็จะหวนกลับมาเกิดกับมนุษย์แต่ละคนต่อไปอีกครั้งเรื่อยไป ไม่เว้นแม้กระทั่งธรรมชาติที่แวดล้อมตัวมนุษย์อยู่ในขณะนั้นก็ตาม และสิ่งเหล่านี้นี่เองที่เปรียบเสมือนแรงบีบคั้นอันยิ่งใหญ่ ที่จะทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลงการใช้ชีวิตในปัจจุบันของตนให้ดีขึ้น หรือทำลายตนเองได้ <br />
<br />
ดังนั้น ในแง่หนึ่งแนวคิดเรื่องนิจวัฏฎ์ เป็นการสะท้อนภาพของความรู้สึกสะอิดสะเอียนและหวาดกลัว เมื่อมนุษย์รู้ว่าการซ้ำรอยเดิมชั่วนิรันดร์จะนำบรรดาคนที่อ่อนแอน่าเบื่อหน่ายกลับมาเกิดอีกนับครั้งไม่ถ้วน หรือการยอมรับในโชคชะตาที่ถูกกำหนดมาล่วงหน้า ซึ่งผูกพันในการยืนยันที่จะมีชีวิตอยู่ <br />
<br />
การที่นิตเช่เสนอความคิดเช่นที่กล่าวมา ก็เพราะเขาต้องการเปลี่ยนทัศนคติในการดำรงชีวิตของมนุษย์ เพราะเมื่อมนุษย์รู้ว่าชีวิตอย่างที่เป็นอยู่นั้นไม่มีวันจบสิ้น ก็จะทำให้มนุษย์กลับมาให้ความสำคัญกับชีวิตในโลกนี้มากขึ้น ความคิดในเรื่องนี้จึงเป็นการสนับสนุนความคิดเรื่องการให้คุณค่าใหม่ของเขานั่นเอง การที่ต้องมีการตีคุณค่าทางศีลธรรมเสียใหม่ เนื่องจากนิตเช่ต้องการยกย่องชีวิตของคนในโลกนี้ เพราะไม่มีโลกหน้าให้แก้ตัวให้ดีขึ้น และไม่มีสวรรค์ให้หลบหนีไปเมื่อสิ้นชีวิต มนุษย์จึงต้องต่อสู้ดิ้นรนให้เป็นคนดีที่สุดด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งอำนาจของพระเจ้า หรือกฏเกณฑ์ของสังคม <br />
<br />
คำสอนเรื่องนิจวัฏฎ์ จึงเป็นการเน้นความสำคัญสูงสุดของการเป็นตัวของตัวเองในโลกนี้ เพราะมนุษย์จะต้องตัดสินใจทั้งหมดด้วยตนเอง ในทุก ๆ สิ่งที่ตนกระทำ ดังนั้นก่อนกระทำสิ่งใดก็ตาม มนุษย์จะตอบตนเองได้ว่า ยินดีจะกระทำให้สิ่งเหล่านี้ จะเกิดขึ้นซ้ำกับชีวิตของตนอีกอเนกอนันต์หรือไม่ นอกจากนี้ที่สำคัญที่สุดก็คือมนุษย์ควรยินดีในโชคชะตาทุก ๆ อย่างที่เกิดกับชีวิตถึงแม้ว่าตนจะต้องทำสิ่งเดิมอีกชั่วนิรันดร์ก็ตาม นิตเช่ได้กล่าวถึงความรักในชะตากรรมหรือAmor Fati ซึ่งเป็นการยืนยันสูงสุด ในการยอมรับในชะตากรรมและต่อชีวิตทั้งหมด <br />
<br />
Amor Fati จึงเป็นสูตรแห่งความยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ นั่นคือ การรักในชีวิตในโลกนี้โดยไม่รังเกียจหรือกลัวโลก มนุษย์จึงไม่ควรปรารถนาสิ่งที่ไม่ได้มีอยู่ในปัจจุบัน และอนาคตเพราะมนุษย์จะต้องมีชีวิตอยู่อย่างที่ตนตั้งความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่เหมือนเดิม ซึ่งจะเห็นได้อย่างชัดเจนใน Thus Spoke Zarathustra ตอน The Seven Seals ที่ซาราทุสตราได้พรรณาว่า เขารักความเป็นนิรันดร์ (For I love you, O eternity!) นั่นเอง <br />
<br />
กล่าวโดยสรุปคือ นิตเช่ถือว่าทรรศนะเรื่องนิจวัฏของเขาเป็นแนวความคิดที่สำคัญที่สุด โดยกล่าวว่าทรรศนะนี้เป็น “ความคิดแห่งความคิดทั้งหลาย” และเป็น “แนวคิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด” ในกระบวนความคิดทางปรัชญาของเขาทรรศนะเรื่องนิจวัฏก็คือ ทรรศนะที่เชื่อว่าชีวิตของแต่ละคนรวมทั้งการผันแปรทุกอย่างของโลก จะหมุนเวียนซ้ำรอยเดิมทุกประการอย่างไม่มีสิ้นสุดแนวคิดในการอธิบายโลกเช่นนี้เองที่นิตเช่ถือว่าเป็น “สมมติฐานที่เป็นวิทยาศาสตร์ที่สุดในบรรดาสมมติฐานที่เป็นไปได้ทั้งหมด” แต่ปรากฏว่าในตัวสมมติฐานที่เป็นวิทยาศาสตร์ของนิตเช่นี้เองก็ยังมีความคลุมเครืออยู่มาก และการพิสูจน์ทรรศนะนี้ก็ยังไม่เป็นที่ยอมรับว่าถูกต้องน่าเชื่อถือจากนักวิทยาศาสตร์ทั่วไป ดังนั้น ความสำคัญของทรรศนะเรื่องนิจวัฏที่มีต่อนิตเช่จึงไม่น่าจะอยู่ว่า ทรรศนะนี้เป็นแนวทางอธิบายโลกและเอกภพเพียงอย่างเดียวหากแต่อยู่ที่ความสัมพันธ์ระหว่างทรรศนะนี้กับแนวทางการวิจารณ์จริยศาสตร์ของเขาเองมากกว่า ทรรศนะเรื่องนิจวัฏในฐานะเป็นทฤษฏีทางจักวาลทางวิทยา ได้อธิบายเอกภพในลักษณะที่หมุนเวียนเป็นวงจรซ้ำรอยเดิม การอธิบายเช่นนี้เองเป็นการยืนยันว่า โลกที่มีอยู่จริงนั้นมีเพียงโลกที่ปรากฏให้เห็นเท่านั้น ไม่มีโลกอื่นที่อยู่เหนือประสบการณ์ของมนุษย์ การยืนยันว่าประสบการณ์เท่านั้นที่เป็นจริงเช่นนี้ ย่อมนำไปสู่การปฏิเสธสิ่งที่เป็นพื้นฐานสำหรับศีลธรรมแบบเก่า เช่น “โลกที่แท้จริง” ตัวตน เจตจำนงเสรี พระเจ้า ตลอดจนกระทั้ง ระบบศีลธรรมตายตัว และทำให้มาตรฐานทางคุณค่าที่นิตเช่เสนอ คือ มาตรฐานแห่งอำนาจ กลายเป็นมาตรฐานทางคุณค่าเพียงมาตรฐานเดียวที่ควรแก่การยอมรับแทนคุณค่าแบบเก่า ทรรศนะเรื่องนิจวัฏซึ่งนำไปสู่การปฏิเสธพระเจ้าและศีลธรรมตายตัวแบบเดิมนี้เองทำให้ต้องปฏิเสธความหมายของโลกที่เคยยึดถือกันมาแต่เดิม และจัดเป็นลัทธิสุญนิยมจัดที่สุดรูปแบบหนึ่ง <br />
<br />
แนวความคิดแบบลัทธิทำลายล้างนี้ นิตเช่เชื่อว่าก่อให้เกิดวิกฤติทางคุณค่าขึ้นและกระตุ้นให้มนุษย์เรา โดยเฉพาะพวกที่แข็งแกร่ง ค้นให้คุณค่าใหม่ที่เหมาะสมกับตน โดยเป็นอิสระจากคุณค่าแบบเดิมที่เคยผูกมัดสัญชาตญาณตามธรรมชาติของเขาไว้ เมื่อพวกที่เข้มแข็งได้กลับคุณค่าใหม่แล้ว พวกเขาก็สามารถคืนสู่ความเป็นตัวของตัวเอง กลับคืนมาสู่สัญชาตญาณตามธรรมชาติของเขา รวมทั้งกลับคืนสู่ความเป็นธรรมชาติของโลก แต่การกลับคืนสู่ธรรมชาติดั้งเดิมเท่านั้นยังไม่เพียงพอ เพราะว่าทรรศนะเรื่องนิจวัฏสอนว่ามนุษย์จะต้องเผชิญกับชีวิตแบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนชั่วนิรันดร ดังนั้นผู้ที่มีความแข็งแกร่งย่อมจะต้องพบกับนิรันดรภาพของตนเองอย่างที่ตนพอใจที่สุด นั่นคือ เขาจะต้องเป็นผู้สร้างคุณค่าและกฎเกณฑ์สำหรับตนเอง สร้างสรรค์ตนเองให้สมบูรณ์ที่สุดในทุกๆด้าน และก้าวข้ามจากความเป็นมนุษย์ธรรมดาไปสู่ความเป็นผู้เหนือมนุษย์ และโดยนัยกลับกัน ผู้ที่เป็น “อภิมนุษย์” ย่อมต้องการตัวเองในแบบเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เขาย่อมต้องการนิรันดรภาพเพราะความสุขที่เขาได้รับในชีวิตที่เขาเองเป็นผู้สร้างสรรค์ขึ้นมา และถึงแม้ว่าชีวิตของเขาจะมีความทุกข์ทรมานอยู่ด้วยก็ตาม แต่เขาก็ยังคงยืนยันชีวิตในแบบเดิมนี้ เพราะเขารู้ความสุขที่เขาได้รับไม่อาจแยกออกจากความทุกข์ที่เขารู้จัก <br />
<br />
ดังนั้น อภิมนุษย์ ซึ่งนิตเช่เรียกในนาม “ไดโอนีซุส” นั้นจึงเป็นผู้ที่ยืนยันในชีวิตอย่างสูงสุด เพราะเขาไม่เพียงแต่เป็นผู้ยอมรับชีวิตไม่ว่าทุกข์หรือสุขในปัจจุบันนี้เท่านั้น แต่เขายังปรารถนาชีวิตแบบเดียวกันนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปจนชั่วนิรันดร นิตเช่เรียกความปรารถนาเช่นนี้ว่า ความรักในชะตากรรม <br />
<br />
<br />
<br />
การให้คุณค่าในทัศนะของนิตเช่ <br />
<br />
สำหรับนิตเช่แล้วนั้น อะไรคืออุดมคติสูงสุดหรือคุณค่าที่ควรเลือกของชีวิต เขาอธิบายว่า “เจตจำนงที่จะมีอำนาจ” คือจุดหมายสูงสุดของชีวิตและเป็นเจตจำนงเดียวเท่านั้นที่สำคัญที่สุดที่ทุกชีวิตปรารถนาและพยายามดิ้นรนเพื่อสิ่งนี้ เจตจำนงที่จะมีอำนาจของนิตเช่จึงเป็นสิ่งมีค่าในตัวเอง(Intrinsic value) ทุกคนทำอะไรต่อมิอะไรก็เพื่อสิ่งนี้ที่เป็นจุดหมายสุดท้าย ไม่ว่าพวกเขาจะมีสถานภาพทางสังคมอย่างไรก็ตาม วิธีการเข้าถึงนั้นอาจมีความแตกต่างกันแต่มีจุดหมายเดียวกันนั้นคือเจตจำนงที่จะมีอำนาจ แม้บางอย่างหรือบางการกระทำโดยทั่วไปอ้างหรือมองว่าไม่ได้มุ่งหวังเพื่อสิ่งนี้ แต่นิตเช่คิดว่าจริง ๆ แล้วเขาปกปิดความปรารถนานี้ไว้ สิ่งที่ทุกผู้คนกระทำไปล้วนมีเจตจำนงที่จะมีอำนาจทั้งสิ้น และความรู้สึกถึงอำนาจของมนุษย์นี่เองเป็นบ่อเกิดแท้จริงของการให้คุณค่าทางศีลธรรมในทัศนะของนิตเช่ โดยเขาได้สะท้อนภาพของคนที่สถานะภาพแตกต่างกัน มีมุมมองการดำเนินชีวิตต่างกัน แต่กระนั้นมีเจตจำนงที่จะมีอำนาจเป็นแรงบังคับชีวิตเหมือนกันไม่ต่างกัน <br />
<br />
ฉะนั้นกฎเกณฑ์การตัดสินทางศีลธรรมจึงไม่ได้เกี่ยวข้องกับอะไรนอกเสียจากอำนาจ นิตเช่อธิบายความตรงนี้ว่า โดยทั่วไปตามที่คนส่วนใหญ่มักเข้าใจคิดว่ากฎเกณฑ์การตัดสินศีลธรรมเป็นเรื่องของประโยชน์ อะไรที่เป็นประโยชน์ก็ถือว่าดี กล่าวคือ ดีสำหรับผู้ได้รับประโยชน์ อันที่จริงแล้วดีไม่ได้มีที่มาจากการบอกของผู้ได้รับประโยชน์ แต่ดีมาจากการที่ผู้มีอำนาจเป็นกำหนดกรอบการจัดสินต่างหากว่าอะไรดี หรือไม่ดี ซึ่งนิตเช่ได้ย้อนกลับไปพิจารณาในประวัติศาสตร์แล้วได้ใจความว่า ดีเลวมาจากการกำหนดการเรียกขานโดยผู้มีอำนาจ มีวามเข้มแข็ง ถือว่าตนเป็นนาย มีสถานะเหนือกว่าอีกฝ่ายซึ่งมีสถานะเป็นไพร่ต่ำต้อยหรือทาส อ่อนแอ และมีอำนาจน้อยกว่า ดีจึงมีความหมายเป็นคำเรียกแทนลักษณะของนายผู้มีอำนาจ ผู้ดี สูงส่ง ส่วนเลว หมายถึง ทาส คนอ่อนแอไร้อำนาจ ลักษณะอันต่ำต้อย กรอบการตัดสินดีเลวจึงเป็นเรื่องของอำนาจ ใครเป็นผู้มีอำนาจมากกว่าผู้นั้นก็จะมีสิทธิกำหนดกรอบการจัดสินศีลธรรม <br />
<br />
นิตเช่คิดว่าคำว่า “ดี” ไม่ได้มีมาจากคนทั่วไปหรือบุคคลผู้ได้รับประโยชน์ ในอันที่จริง ผู้ที่มีอำนาจ มีวามสูงส่ง หรือผู้ที่เป็นชนชั้นสูงต่างหากที่เป็นผู้กำหนดว่าอะไรดีเลว และการกำหนดนี้ก็ไม่ได้ดูจากผลประโยชน์ที่ตัวเองได้รับ ที่พวกเขาเห็นว่าตนเองมีสิทธิที่จะกำหนดคุณค่าเนื่องจาก พวกเข้าเห็นว่าตนเป็นนาย มีความเหนือกว่าคนอีกกลุ่มที่เป็นไพร่ต่ำต้อย จะเห็นว่านิตเช่ได้วิเคราะห์อยู่บนพื้นฐานความแตกต่างระหว่างสถานะทางสังคม <br />
<br />
จากข้างต้น “ดี” หมายถึง คนขั้นสูง หรือ ผู้ดี (Noble) เต็มไปด้วยอำนาจ (Powerful) สูงส่ง (Superior) และจิตใจสูงส่ง (High-minded) ตรงข้ามกับคำว่า “เลว” ที่มีความหมายทุกอย่างจัดอยู่ในระดับล่าง อาทิ ชนชั้นต่ำ (Low) จิตใจต่ำ (Low - minded) สามัญชน หรือไพร่ (Common) ทาส (Plebeian) ดังนั้นจึงเห็นได้ว่า “ดี” ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับการไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเลย ความเห็นว่าดีมีนัยยะเชิงปรัตถะนิยมนั้นเกิดขึ้นเมื่อการให้คุณค่าแบบชนชั้นสูงหมดอิทธิพลและการให้คุณค่าแบบไพร่เข้ามาแทนที่ต่างหาก หรืออีกนัยหนึ่ง มันเกิดจาก “สัญชาตญาณการเข้าฝูง” (Herd instinct) ที่ยึดถือตามมติชนเสียงข้างมากของสังคมซึ่งก่อให้เกิดความเข้าใจผิดพลาด <br />
<br />
นั่นคือต้นกำเนิดของการแบ่งระหว่าง ดี และ เลว (สิทธิอันชอบธรรมของผู้เป็นนายในการกำหนดชื่อเรียกนั้นได้ขยายความออกไปจนถึงขั้นที่ทำให้เข้าใจได้ว่าต้นกำเนิดของกฎเกณฑ์ในตัวมันเองนั้นเป็นการแสดงออกของอำนาจของผู้ปกครอง กล่าวคือ พวกเขาจะกล่าวว่า ‘สิ่งนี้เป็นอย่างนั้นและอย่างนั้น’ พวกเขาประทับตราบนแต่ละสิ่งแต่ละเหตุการณ์ด้วยเสียงเรียก และในกระบวนการนี้ก็ถือว่าได้เข้าครอบครองกฎเกณฑ์ของสังคมแล้ว) จากต้นกำเนิดที่ว่านี้ความสัมพันธ์ระหว่างคำว่า ‘ดี’ และการกระทำไม่เห็นแก่ตัว ไม่ได้มีวามสัมพันธ์กันมาแต่แรกเริ่ม ดังที่หลาย ๆ คนหลงเชื่อถืองมงายกันมา เมื่อการตัดสินคุณค่าของขนขั้นสูงเสื่อมถอยลง ความสัมพันธ์ระหว่าง ‘เห็นแก่ตัว’ และ ‘ไม่เห็นแก่ตัว’ จึงได้ประกาศตัวเองอยู่ในมโนธรรมของมนุษย์เพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้นเรื่อยมา หากเรียกตามความหมาย มันคือสัญชาตญาณการเข้าฝูง กระนั้นก็ดี ต้องใช่ระยะเวลายาวนานก่อนที่การตัดสินคุณค่าจะติดยึดและฝังแน่น <br />
<br />
ตามมโนทัศน์ของนิตเช่ในเชิงประวัติศาสตร์เขาได้ให้ภาพตัวแทนลักษณะนายและทาส นายหมายถึงโรมันซึ่งเป็นชาตินักรบที่แกร่งกล้า เข้มแข็ง มีอำนาจมาก เป็นผู้ปกครองเหนือชนชาติต่างๆที่อ่อนแอด้อยกว่าตน ตรงข้ามกับทาส ผู้อ่อนแอไร้อำนาจ ซึ่งนิตเช่หมายถึงพวกยิวผู้ตกอยู่ใต้อาณัติการปกครองของพวกโรมันผู้เป็นนาย โดยที่นายมีลักษณะเปิดเผยตนเองกล้ายืนยันชีวิตตนเอง ไม่ปฏิเสธตัวเอง ซึ่งตรงข้ามกับทาสผู้หวาดกลัว ปฏิเสธตนเองและหลีกหนีชีวิต <br />
<br />
นิตเช่คิดว่าดีเลวเป็นการกำหนดคุณค่าที่มีมาก่อนแต่เริ่มแรกโดยพวกนายที่มีอำนาจเหนือกว่ามาก่อน แต่ต่อมาอำนาจของพวกนายหมดอิทธิพลลง การกำหนดคุณค่าของพวกทาสถึงได้ก้าวเข้าเข้ามามีบทบาทแทนที่ฐานะเป็นศีลธรรมเบื้องต้นของสังคมมนุษย์และครอบงำอารยธรรมเรื่อย ๆ จนมาถึงยุคปัจจุบัน ซึ่งเป็นการให้คุณค่าทีหลังโดยพวกทาส จากการนิยาม “ดี-เลว” แบบนาย พวกทาสได้อธิบายคุณค่าแบบกลับหัวกลับหาง กลายเป็น “ดี-ชั่ว” กล่าวคือลักษณะสูงส่งที่ถือว่า “ดี” พวกทาสนิยามให้คุณค่าใหม่ว่านั่นคือ “ชั่ว” และลักษณะพื้น ๆ ต่ำช้าของทาสที่นายถือว่า “เลว” พวกทาสเห็นว่านั่นแหละคือ “ดี”ในความหมายของพวกเขา <br />
<br />
การให้คุณค่าใหม่โดยพวกทาสบ่งชี้ถึงความต้องการเป็นนาย ปรารถนาอำนาจเหนือฝ่ายตรงข้าม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเนื่องจากพวกเขาอ่อนแอไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะแสวงหาอำนาจด้วยวิธีการเช่นเดียวกับพวกนาย พวกทาสจึงคิดค้นกลวิธีใหม่โดยใช้ การกลับข้างคุณค่าของพวกนาย กล่าวโทษสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับตน ขณะเดียวกันก็ปรับกระบวนความคิดใหม่ยกย่องสิ่งที่ตนเป็นอยู่แทนที่ ซึ่งเป็นวิธีที่พวกเขาถนัดเพราะเป็นธรรมชาติ นิสัย ความเคยคิดของเขาอยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้จึงนำไปสู่การส่งเสริมแนวคิดที่ปฏิเสธตนเองให้มีบทบาททางความคิดครอบงำสังคม ถือเป็นการปฏิวัติทางศีลธรรม เปลี่ยนแปลงขนานใหญ่จากดำเป็นขาว จากความไม่มีเหตุผลสู่วามมีเหตุผล เป็นแนวคิดทางศีลธรรมอันดีงามดังที่เรารับเป็นกฎเกณฑ์ใช้กันทั่วไปในปัจจุบัน <br />
<br />
นิตเช่เรียกว่าเป็น “การปฏิวัติของทาสในทางศีลธรรม” (Slave revolt in moral) นิตเช่ระบุว่าพวกยิวทาสต่ำทรามใช้วิธีการนี้ปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระจากอำนาจการกดขี่ของพวกโรมันที่เป็นนายได้สำเร็จ และเป็นจุดเริ่มต้นของการเผยแผ่ศาสนาคริสต์ ผลที่ตามมาคือแนวคิดปรัตถนิยม การปฏิเสธตัวเอง การเสียสละตัวเอง การละเว้นใช้กำลังความรุนแรงโหดร้ายตามสัญชาตญาณดิบของมนุษย์แบบนาย กลายเป็นคุณค่าพื้นฐานหลักที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินการกระทำทางศีลธรรมของมนุษย์ในสังคมตะวันตกจนกระทั่งปัจจุบัน โดยผ่านทางการสั่งสอนคุณค่าแบบคริสเตียน <br />
<br />
อย่างไรก็ตามนิตเช่คิดว่าการจับพระเยซูตรึงบนไม้กางเขนโดยพวกยิวไม่ได้มีนัยแสดงออกถึงความรักของคริสเตียนตามที่เชื่อถือกัน นิตเช่เห็นว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นการแสดงออกถึงความเกลียดชังแฝงต่อนายโรมันผู้มีอำนาจปกครองเหนือพวกเขา ฉะนั้นแนวคิดปฏิเสธตัวเอง เสียสละตัวเอง มีใจกรุณา จึงมาจากความคับแค้นใจ เคียดแค้นชิงชัง อยากแก้แค้นศัตรูของผู้มีอำนาจน้อยต่างหาก แต่ไม่อาจแสดงออกได้โดยตรงต้องเก็บกดและผิดบังไว้ นิตเช่เรียกความรู้สึกนี้ว่า “ความขุ่นเคืองใจ” (Resentment) จากจุดเริ่มต้นการปฏิวัติการปฏิบัติทางศีลธรรมของทาสให้ครอบงำอารยธรรมเป็นผลสำเร็จนี่เอง ทำให้แนวคิดจริยปรัชญาทั้งหลายของสังคมตะวันตกต่อมาภายหลังได้รับอิทธิพลบางอย่างจากศีลธรรมแบบคริสเตียนไป นิตเช่เห็นว่าเป็นเรื่องของผู้มีอำนาจต่างหาก หรืออย่างความคิดของค้านท์ ที่นิตเช่ได้วิจารณ์ถึงเรื่องที่คนมุ่งให้ความสนใจตามกระแสนี้ (ค่าแบบคริสเตียน) อยู่ในเรื่องการให้สัญญา ความสามารถที่จะกำหนดตัวเอง มโนธรรม ความยุติธรรม และการลงโทษ เป็นต้น <br />
<br />
<br />
<br />
พัฒนาการและการจำแนกศีลธรรม <br />
<br />
นิตเช่อธิบายโครงสร้างพื้นฐานของสังคม โดยเขาเห็นว่าหน่วยชีวิตแต่ละหน่วยมีความแตกต่างกันและไม่เสมอภาค แต่ละหน่วยล้วนดิ้นรนต่อสู้เพื่อความอยู่รอด เป็นเงื่อนไขของการดำรงอยู่ของกฏธรรมชาติ สอดคล้องกับทฤษฎีเชิงชีววิทยาของดาร์วิน ว่าด้วยทฤษฎีการคัดเลือกโดยธรรมชาติ กล่าวว่า “ผู้ที่เหมาะสมที่สุดจึงจะอยู่รอด” หรือ ตามที่โชเปนฮาวเออร์ เชื่อว่ามีเจตจำนงอย่างเดียวเท่านั้นคือ “เจตจำนงที่จะมีชีวิต” (Will to life) นิตเช่เห็นว่าแรงผลักดันเหล่านี้ไม่เพียงพอ ยังมีแรงผลักดันอื่นที่เหนือกว่าเพียงการดำรงเพื่อจะดำรงอยู่ หรือ มีโอกาสที่จะได้รับการคัดเลือก มันเป็นแรงผลักดันภายในที่อธิบายวามรู้สึกถึงอำนาจของตนเอง การมีสิทธ์ที่จะยืนยันตนเอง นิตเช่เรียกแรงผลักดันที่เหนือกว่านี้ว่า “เจตจำนงที่จะมีอำนาจ”(Will to power) ถือเป็นสารัตถะแห่งชีวิต เป็นเจตจำนงเดียวเท่านั้นที่ทุกสิ่งปรารถนาและอยู่เบื้องหลังทุกอย่างในธรรมชาติ เจตจำนงที่จะมีอำนาจของแต่ละสิ่งมีอำนาจมากน้อยไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับความหมายของหน้าที่และผลประโยชน์ส่วนตัว มนุษย์เองก็เช่นกันถือเป็นหน่วยชีวิตรูปแบบหนึ่งที่มีความภูมิใจและรู้สึกถึงกำเนิดที่สูงกว่าอยู่เหนือสัตว์อื่น คำว่า “มนุษย์” แสดงถึงการรับรู้ตนเอง การมีอยู่ของตนเอง เป็นผู้ประเมินคุณค่า ให้และกำหนดคุณค่า กล่าวได้ว่ามนุษย์คือมาตรวัด (Measuring animal) ถือเป็นการตระหนักถึงอำนาจของมนุษย์เองเบื้องต้น <br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">ศีลธรรมแบบนายและศีลธรรมแบบทาส </a><br />
<br />
นิตเช่แบ่งระบบศีลธรรมพื้นฐานออกเป็น 2 ประเภท คือ ศีลธรรมแบบนาย (Master morality) และศีลธรรมแบบทาส (Slave morality) โดยการสังเกตเห็นถึงความแตกต่างระหว่างชนชั้นและอำนาจของกลุ่มนในสังคม <br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">ศีลธรรมแบบนาย </a><br />
<br />
ศีลธรรมแบบนาย “นาย” หมายถึง ผู้ปกครอง ผู้มีอำนาจ นักรบ ผู้ดี ชนชั้นสูง ผู้มีฐานะมั่งคั่ง สมบูรณ์พูนสุข ผู้ที่เข้มแข็งกว่า ผู้ที่มีสถานะเหนือกว่า สูงส่ง และมีคุณลักษณะมาจากการตีความหมายของคำว่า “ดี” ซึ่งตรงข้ามจากการตีความหายของคำว่า “เลว” อันเป็นคุณลักษณะของทาส กล่าวโดยรวมแล้วนายมีภาพลักษณ์ในด้านต่าง ๆ ที่เต็มไปด้วยอำนาจ มีความเข้มแข็ง เป็นผู้ที่เหนือกว่าทาสทุกประการทั้งในแง่จิตและกาย ซึ่งพวกนายจะพบเห็นได้อยู่ในสังคมว่าเป็นชนส่วนน้อย วิถีการดำเนินชีวิตของนายเน้นการดำรงอยู่แบบปัจเจกบุคคล กระทำเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวเป็นหลัก กล้ายืนยันตัวเอง ไม่ปฏิเสธหลีกหนีชีวิต เชื่อมั่นในอำนาจตัวเอง เป็นตัวของตัวเอง มีลักษณะเปิดเผย และตั้งมั่นอยู่ในความสัตย์ซื่อต่อตนเอง พึงพอใจในตัวเอง มีความสุขจากการเป็นผู้กระทำ(Active) และเป็นความสุขปัจจุบัน นายจะใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ซึ่งต่างจากทาส ที่เห็นว่าการอยู่เฉย เฉื่อยชาทางกาย และอารมณ์เป็นความสุข ฉะนั้นทาสจึงมีความสุขจากการไม่ริเริ่มกระทำ (Passive) ทาสขาดความพึงพอใจในตัวเอง ชอบหลอกลวง ปิดบังตัวตน เน้นคำสอนการเสียสละตนทำเพื่อส่วนรวม <br />
<br />
“สิ่งนี้สืบทอดมาแต่โบราณกาล การประเมินคุณลักษณะที่สูงส่งกว่าของผู้ปกครอง ซึ่งไม่ปฏิเสธตัวเอง การได้รับการอบรมเลี้ยงดูที่ดีรู้สึกว่าตัวเอง เป็นผู้ ‘โชคดี’ พวกนายจะไม่อธิบายถึงความโชคดีของตนอย่างจอมปลอมด้วยวิธีมองไปยังศัตรู เพื่อชักจูงให้ตนเองเชื่อว่าดีกว่า เพื่อทำให้ตนเองเชื่อด้วยการโกหก(ดั่งที่มนุษย์ยุคสุดท้ายนิยมทำ) เช่นกัน ในฐานะคนที่พัฒนาเต็มที่แล้ว มีพละกำลัง และจึงเป็นคนกระตือรือร้น พวกเขารู้ว่าไม่ควรแยกการกระทำออกจากความสุข ด้วยว่าการกระทำ สำหรับพวกเขาแล้วถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของความสุข ทั้งหมดนี้ตรงกันข้ามกับ ‘ความสุข’ ในความเข้าใจของชนชั้นผู้ไร้อำนาจ ถูกกดขี่ ผู้เป็นอักเสบด้วยความรู้สึกเป็นศัตรูอันเป็นพิษ สำหรับคนเหล่านี้ความสุขเป็นความมึนเมา สลบไสล ความสงบ สันติ การหยุดพัก นั่นคือการไม่ทำอะไรนั่นเอง ขณะที่มนุษย์ผู้สูงส่งมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเขาเอง ตั้งอยู่ในความสัตย์และเปิดเผยตน มนุษย์ยุคสุดท้ายเป็นผู้ไม่มีความซื่อตรง และคดโกงเมื่อสมัพันธ์ติดต่อกับผู้อื่น อีกทั้งไม่ซื่อสัตย์และไม่เปิดเผยต่อตนเอง” <br />
<br />
นิตเช่เชื่อว่าความเป็นสัตว์ผู้ล่ามีอยู่ในทุกเผ่าพันธุ์ รวมถึงมนุษย์โดยเฉพาะมนุษย์แบบนายที่เรียกตนว่าเป็นผู้สูงส่ง นิตเช่เปรียบเทียบลักษณะผู้ล่าของนายว่ามีลักษณะคล้ายกับสัตว์ป่ามีขนสีบลอนด์ หรือสิงโต (Blond beast) ซึ่งเป็นสัตว์ป่าที่เต็มไปด้วยวามสง่างาม ดุร้าย ท่องเที่ยวไปด้วยวิญญาณของนักล่า เจือปนด้วยกิเลสความทะเยอทะยานอยาก เสาะแสวงหาอำนาจ การครอบครองเป็นเจ้าของ และชัยชนะ อันเป็นแก่นความต้องการของสัตว์โลกที่ต้องปลดปล่อยออกมา ความต้องการเหล่านี้ถูกเก็บกดไว้เมื่อการให้คุณค่าแบบทาสครอบงำอารยธรรม ทำให้มนุษย์ไม่แตกต่างไปจากสัตว์เลี้ยงเชื่อง ๆ ตัวหนึ่ง สูญเสียวามสง่างาม นิตเช่เห็นว่ามนุษย์ต้องเผชิญกับความจริง หวนกลับไปสู่ความดิบอันเป็นสัญชาตญาณดั้งเดิมของมนุษย์ เพื่อเรียกความสง่างามกลับคืนมาให้เป็นเฉกเช่นสิงโต ความต้องการดั้งเดิมของมนุษย์นี่มีอยู่ในทุกเผ่าพันธุ์ของมนุษย์ การเปลี่ยนให้เป็นมนุษย์เชื่อง ไม่ได้ช่วยให้มนุษย์มีศีลธรรมที่ดีขึ้น หากแต่เป็นการถดถอยของมนุษยชาติ ทำให้มนุษย์ขาดการเรียนรู้ที่จะนับถือตัวเองว่าเป็นจุดหมายและปลายทาง การยึดถือตนเองคือความถูกต้อง ตราบเท่าที่มนุษย์ปฏิบัติตนอย่างผู้สูงกว่า ไม่ปฏิเสธชีวิต <br />
<br />
นิตเช่ได้ยกตัวอย่างลักษณะของเผ่าพันธุ์ผู้สูงส่งของมนุษย์ ได้แก่ ชาวโรมัน อาหรับ เยอรมัน ญี่ปุ่น เหล่าวีรบุรุษในตำนานของโฮเมอร์ พวกไวกิ้งแห่งคาบสมุทรสแกนดิเนเวีย ซึ่งมีคุณสมบัติสอดคล้องกับคำเรียกขานของพวกบาบาเรียน หรือพวกอนารยชน ผู้มีวามเข้มแข็ง ป่าเถื่อน และ ดุร้าย ฉะนั้นเผ่าพันธุ์ผู้สูงส่งของพวกนายสำแดงออกถึงวัฒนธรรม และการตระหนักในความภูมิใจในลักษณะสูงส่ง เต็มเปี่ยมด้วยอำนาจ เข้มแข็ง ดุร้าย และกล้าหาญของตน นิตเช่ยกตัวอย่างวลีที่มีชื่อเสียงยกย่องความกล้าหาญซึ่งจารึกบนป้ายหลุมศพของเพริเซล นักการเมืองชาวเอเธนส์ในศตวรรษที่5 ก่อนคริสตกาล เมื่อครั้งเขากล่าวแก่พลเมืองเอเธนส์ทั้งหลายว่า ไม่ว่าที่ใดก็ตามความกล้าหาญของเราจะทำให้เราเข้าถึงแผ่นดินและท้องทะเลเพื่อที่เราจะได้สร้างอนุสรณ์แห่งความดีและความชั่วร้ายไม่มีวันสิ้นสุด <br />
<br />
กล่าวโดยรวมคือ ศีลธรรมนี้ไม่มีหลักตายตัว ความคิดของปัจเจกบุคคลหนึ่งคือกฏศีลธรรมของบุคคลนั้นเอง ไม่มีการยึดถือหลักเกณฑ์หรือกติกาหรือกฏทางศีลธรรมของใครเป็นบรรทัดฐานในการปฏิบัติตน ผู้ที่เข้มแข็ง มั่นใจในตัวเอง เป็นตัวของตัวเองทั้งความคิดและการปฏิบัติ จะเลือกยึดถืออุดมการณ์และการปฏิบัติจากการตรึกตรองจนเกิดความเชื่อมั่นโดยตนเองเท่านั้น คนที่มีศีลธรรมแบบนายจะมีความคิดที่เฉียบ มองอะไรจะมองตลอดสายและทะลุปัญหาที่มอง เมื่อเห็นปัญหาและหาทางแก้ปัญหาที่มองแล้วจะสร้างกฎศีลธรรมขึ้นมาเอง พร้อมกับลงมือปฏิบัติอย่างจริงจังทันที เพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่วางไว้ คนประเภทเป็นบุคคลอัจฉริยะมีความคิดหลักแหลมไม่เชื่อใครง่าย ๆ อย่างไร้เหตุผล จะเชื่อใครก็ต่อเมื่อได้ปฏิบัติตามคำแนะนำนั้นแล้วเห็นผลจริงอย่างชัดเจนจึงปลงใจเชื่อ สังคมมนุษย์และโลกเจริญรุ่งเรืองมาอย่างที่เป็นอยู่ปัจจุบันนี้ เพราะด้วยอำนาจความคิดและการปฏิบัติของคนที่มีศีลธรรมแบบนาย ถ้าปราศจากคนประเภทนี้แล้วสังคมมนุษย์ และโลกคงย่ำอยู่กับที่ คงจะไม่มีวิวัฒนาการอย่างในปัจจุบัน และบุคคลที่มีศีลธรรมแบบนายจะทำให้มนุษย์ชาติก้าวหน้าต่อไป <br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">ศีลธรรมแบบทาส </a><br />
<br />
ศีลธรรมแบบทาส ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงกับศีลธรรมแบบนาย “ทาส” หมายถึง ผู้ที่ถูกปกครอง ชนชั้นต่ำ ไพร่ สามัญชน ต่ำ ผู้ที่ไร้ซึ่งอำนาจ และคุณลักษณะสอดคล้องตามความหมายของคำว่า “เลว” ทาสจึงเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอ ทั้งในแง่กายภาพและจิตใจ ซึ่งนิตเช่เรียกศีลธรรมแบบทาสอีกชื่อหนึ่งว่า “ศีลธรรมฝูง” (herd morality) คล้ายกับการรวมตัวของสัตว์ที่อยู่รวมกันเป็นฝูง เนื่องจากความกลัว รู้ว่าตนเองอ่อนแอ มีอำนาจน้อยจึงรวมตัวกันอยู่เป็นฝูงเพื่อป้องกันตัวเองและสร้างความรู้สึกปลอดภัย ซึ่งทาสนั้นมักพบเห็นจับกลุ่มรวมตัวกัน และเป็นชนส่วนใหญ่ของสังคม <br />
<br />
ย้อนกลับไปพิจารณาประวัติศาสตร์สมัยกรีก-โรมัน ซึ่งนิตเช่ถือว่าเป็นรากฐานสำคัญของพัฒนาการวามคิดและวัฒนธรรมของสังมตะวันตกสมัยใหม่ ในทางการเมืองนั้นเมื่อชนชั้นปกครองที่ถือว่าเป็นผู้กำหนดคุณค่า ซึ่งมีบางส่วนที่ในขณะเดียวกันต้องทำหน้าที่รับผิดชอบอยู่ในฐานะเป็นผู้นำด้านจิตวิญญาณด้วย ทำหน้าที่มีลักษณะคล้ายพระ (Priestly asristocracy) ดังนั้นจึงเกิดการประดิษฐ์คิดอธิบายหน้าที่ของพระขึ้น ตัวอย่างเช่น คำว่า “บริสุทธิ์” และ “ไม่บริสุทธิ์” เป็นคำตรงข้ามกัน <br />
<br />
แรกเดียวคำสองคำนี้มีวามหมายตรงไปตรงมา แคบ ไม่ได้แฝงสัญลักษณ์ คำว่า “บริสุทธิ์” หมายถึง คนที่อาบน้ำชำระล้างทำวามสะอาดร่างกาย คนที่ปฏิเสธที่จะบริโภคอาหารบางอย่างที่ก่อให้เกิดโรคภัย ที่ละเว้นหลับนอนกับหญิงสกปรกชั้นต่ำ คนที่รังเกียจเลือด แต่ต่อมาพวกผู้ปกครองที่ต้องทำหน้าที่ลักษณะคล้ายพระนี้ เสนอแนวทางที่ผิดแผกธรรมดาเป็นอันตรายและเป็นการกลับคุณค่าลักษณะของนาย เพื่อแสดงให้เห็นความเป็นชนชั้นวรรณะพระเด่นชัดขึ้น ท้ายที่สุด ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างมนุษย์ห่างกันเพิ่มมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม <br />
<br />
คำว่า “บริสุทธิ์” และ “ไม่บริสุทธิ์” พัฒนาเป็นคำประเมินค่าทางศีลธรรมแทนที่คำว่า “ดี” และ “เลว” และได้กำหนดข้อปฏิบัติของพระขึ้น กล่าวคือ เป็นผู้ละเว้นจากการบริโภคเนื้อสัตว์ ละเว้นจากการเดินเร็ว ละเว้นจากเรื่องเพศ รักความสงบ รวมถึงการบำเพ็ญตนเพื่อให้บรรลุอันติมะไปสู่ความว่างเปล่า (Nothingness) หรือ ได้เข้าไปรวมอยู่เป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้า เช่นการบำเพ็ญเพียรทรมานร่างกายของคนวรรณะพราหมณ์-ฮินดูของอินเดียโบราณ หรือวามต้องการเข้าสู่นิพพานในศาสนาพุทธ เป็นต้น <br />
<br />
นิตเช่เห็นว่าข้อปฏิบัติของคนพวกนี้ผิดหลักธรรมชาติและกักขังสัญชาตญาณดั้งเดิมของมนุษย์ พระแยกเอาวิญญาณมนุษย์ออกจากลักษณะวิถีของสัตว์โลก หากข้อกำหนดนี้เป็นการเยียวยารักษาอาการเจ็บป่วยของโรคมันยิ่งทำให้อาการทรุดหนักและมีผลอันตรายมากตามมาภายหลัง มากกว่าจะเป็นการรักษาให้บรรเทาอาการเจ็บปวดลง นิตเช่คิดว่าเกิดจากอาการผิดปกติภายใน และโรคประสาทซึ่งอยู่ในพวกพระตลอดเวลา นอกจากจะไม่ใช่การเยียวยารักษาแล้วแต่ยังเป็น การอวดดี พยาบาท เล่ห์เหลี่ยม ความเลวทราม ความรัก ความปรารถนาที่จะเป็นเจ้าของคุณธรรม และความเจ็บป่วยอีกด้วย ซึ่งเป็นรูปแบบพื้นฐานอย่างจำเป็นของการมีอยู่ของมนุษย์ที่มีลักษณะทีทำหน้าที่คล้ายบักบวช ทำให้วิญญาณที่มีนัยเหนือกว่ามนุษย์จมดิ่งกลายเป็นความชั่วร้าย นักบวชมีนัยหมายถึงลักษณะของทาส เป็นเครื่องหมายของความอ่อนแอ ไร้อำนาจ เป็นปฏิปักษ์กับคุณค่าของชนชั้นปกครองและทำให้ชนชั้นปกครองเสื่อมทราม ด้วยการทำหน้าที่ของนักบวช <br />
<br />
อนึ่งศีลธรรมแบบทาสได้ปรากฏอยู่มนุษย์จำพวกนักบวช ตรงข้ามกับศีลธรรมแบบนายที่พบในวรรณะผู้ปกครองที่ทำหน้าที่นักรบ นักรบเป็นผู้ที่มีความเข้มแข็งทั้งในด้านร่างกายและจิตวิญญาณ ชื่นชอบการผจญภัย การต่อสู้ศึกสงคราม การล่า การละเล่นบันเทิง เกมการแข่งขัน ความเป็นอิสระ ซึ่งเป็นเงื่อนไขข้อปฏิบัติแตกต่างจากพวกนักบวช ทั้งนี้ทั้งนั้นที่นิตเช่เลือกใช้นักบวชเป็นตัวแทนของศีลธรรมแบบทาส เพราะเป็นบุคคลที่ดำเนินตามกฎเกณฑ์ต่าง ๆ อย่างง่าย จนนำให้บุคคลทั่วไปปฏิบัติตามศีลธรรมแบบทาสต่อไป <br />
<br />
ดังนั้น ศีลธรรมแบบทาสจึงเป็นหลักศีลธรรมของคนอ่อนแอทั้งจิตใจและร่างกาย ไม่กล้าเผชิญปัญหาต่าง ๆ ด้วยตัวของตัวเอง ไม่มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ แต่จะยอมรับหลักการใดหลักการหนึ่งที่คิดว่าจะคุ้มครองทำให้ตนปลอดภัย หลักการนั้น ๆ คือสิ่งที่บุคคลอื่นสร้างไว้แล้วที่สังคมยอมรับเพื่อความสบายใจของตนเอง และเพื่อปกป้องคนอื่นไม่ให้มาเบียดเบียนตนได้ ศีลธรรมแบบทาสจึงเป็นหลักศีลธรรมของบุคคลที่ไม่เคยคิดจะหาหลักการของตนเองรวมถึงไม่กล้าเป็นตัวของตัวเอง ถึงจะคิดหาเหตุผลของหลักการนั้น ก็คิดหาเหตุผลมาสนับสนุนหลักการที่ตนยอมรับ ไม่ใช่หาเหตุผลมาขัดขวางหรือคัดค้าน จึงเป็นลักษณะของ “ทาส” มนุษย์ประเภทนี้มีอยู่มากมายและไม่ใช่กลุ่มชนที่สร้างวัฒนธรรมใหม่ ๆ ให้สังคมโลก เป็นเพียงประชากรโลกเท่านั้น <br />
<br />
ตามวิธีการของนิตเช่นั้น เขาถือว่าเหตุผลนั่นเองที่เป็นเครื่องมือของเจตจำนงที่จะอำนาจและเป็นเครื่องมือพิเศษซึ่งทุกคนจะขาดเสียมิได้ การที่คนเราจะมีอำนาจหรือครอบครองอำนาจอยู่ได้นานนั้นต้องอาศัยเหตุและผลเป็นเครื่องนำทาง เพราะอาศัยเหตุผลนั้นเอง คนเราจึงสามารถใช้ตัณหาให้เป็นประโยชน์ ถ้าเราใช้ตัณหาให้เป็นประโยชน์ไม่ได้ ก็เท่ากับว่าเรายังเป็นสัตว์ป่าต้องเป็นทาสของตัณหาตลอดไป เมื่อตกเป็นทาสของตัณหาแล้ว โอกาสที่จะมีอำนาจหรือใช้อำนาจไปในทางสร้างสรรค์ นั้น ย่อมหมดไปอย่างแน่นอน จึงสมควรหรือที่มนุษย์เราผู้มีสติปัญญาและเหตุผลเช่นนี้จะต้องเป็นทาสของตัณหาอยู่ร่ำไป <br />
<br />
มนุษย์ทุกคนย่อมปรารถนาถึงแม้ว่าจะประสบความทุกข์ความเดือดร้อนบ้างก็ตาม ความสุขเช่นนี้ใคร ๆ ย่อมต้องการแน่นอน แม้จะมีความทุกข์บ้างก็ตาม ขอแต่ให้ได้พลังอำนาจที่ต้องการ การที่จะให้ได้ความสุขเช่นนี้ ก็ต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด เพราะเรายอมสูญเสียพลังอำนาจยิ่งใหญ่ ในขณะเดียวกัน ก็ต้องพยายามฟื้นฟูความต้องการเยี่ยงสัตว์ หรือแบบทารุณโหดร้ายขึ้นแทนที่เพื่อจะได้บรรลุคุณธรรม ซึ่งบูรพาจารย์ทางปรัชญา เห็นว่าเป็นสิทธิที่มนุษย์ทุกคนย่อมทำได้ ผู้บรรลุภาวะเช่นนี้ได้นามว่า “อภิมนุษย์” ซึ่งนิตเช่เชื่อว่าอภิมนุษย์ดังกล่าวจะต้องเป็นนิรันดร และกล่าวว่า “ความยิ่งใหญ่ ที่เกิดเพราะการกระทำดังกล่าว จึงไม่มีปรากฏเพราะในชาตินี้หรือในโลกนี้เท่านั้น แต่จะต้องกระจายไปทั่วทุกมุมโลกอย่างแน่นอน” <br />
<br />
นี่คือมาตรการทางศีลธรรมของนิตเช่ อันมีจุดประสงค์ เพื่อสร้างพลังอำนาจให้แก่ตนเอง หากมีความคิดเห็นตรงกันข้ามนี้ ถือว่าเป็นคนประพฤติกรรมชั่วร้ายเลวทรามสังคมประณามอย่างยิ่ง เพราะขัดขวางหน่วงเหนี่ยวการพัฒนาเจตจำนง อันเป็นสิทธิของมนุษย์ทุกคน ควรมุ่งไปข้างหน้าอยู่เสมอ ตราบใดที่อำนาจกิเลสตัณหายังนำพาอยู่ <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<h3>
บรรณานุกรม </h3>
<br />
<br />
<br />
กีรติ บุญเจือ. (2522). แก่นปรัชญาปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช. <br />
<br />
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2522). ปรัชญาตะวันตกสมัยใหม่ 2. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง. <br />
<br />
บุญมี แท่นแก้ว. (2544). ญาณวิทยา (ทฤษฎีความรู้). กรุงเทพฯ: โอเอส พริ้นติ้ง เฮ้าส์. <br />
<br />
ประยงค์ แสนบุราณ. (2548). ปรัชญาตะวันตกสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์. <br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/05/blog-post.html">ฟรีดริช นิตเช่</a>. (2524). วิถีสู่อภิมนุษย์ (กีรติ บุญเจือ, แปล). กรุงเทพฯ: พิมพลักษณ์. <br />
<br />
ยุวยง ศรีบุญเรือง. (2547). แนวคิดทางจริยศาสตร์อัตนิยมของนิตเช่. หลักสูตรปริญญาศิลปศาสตร มหาบัณฑิต, สาขาวิชาจริยศาสตร์ศึกษา, มหาวิทยาลัยมหิดล. <br />
<br />
ลอเรน เกน. (2549). นิทเช่ นักปรัชญาชาวเยอรมัน ผู้ก่อกบฏต่ออารยธรรมตะวันตก (เทพทวี โชค วศิน, แปล). กรุงเทพฯ: มูลนิธิเด็ก. <br />
<br />
วนิดา คุตตวัส. (2522). ความสัมพันธ์ระหว่างทรรศนะเรื่องนิจวัฏกับการวิจารณ์จริยศาสตร์ของ นีทซ์เช่. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาปรัชญาและศาสนา, จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย. <br />
<br />
วิลล์ ดูแรนท์. (2535). ชีวิตและวามคิดของนักปรัชญา (วันเพ็ญ บงกชสถิตย์, แปล).กรุงเทพฯ: มูลนิธิ โครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์. <br />
<br />
วีราศณี โภคสุวรรณ. (2550). อิทธิพลของปรัชญาอัตถิภาวนิยมในงานของนิตซ์เช่ ที่มีต่อวรรณกรรม ของเฮอร์บันน์ เฮสเส. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชา ปรัชญาและศาสนา, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. <br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-54623468476794773782014-04-03T02:46:00.001-07:002014-05-02T03:14:34.485-07:00เซน<br />
<h2>
กำเนิดพุทธศาสนานิกาย<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">เซน </a></h2>
<br />
<h3>
ช่วงก่อกำเนิดในจีน</h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-HD9WO7--yBc/U2NtM_shSvI/AAAAAAAAKWk/H24K2mXbJ3M/s1600/77.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-HD9WO7--yBc/U2NtM_shSvI/AAAAAAAAKWk/H24K2mXbJ3M/s1600/77.jpg" height="242" width="320" /></a></div>
<h4>
ชีวประวัติพระสังฆปริณายกองค์ที่ 1</h4>
<b>พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา (ตั๊กม้อโจ้วซือ) </b><br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 1 (อิ๊วโจ้ว) ประวัติเดิมเป็นราชโอรสองค์ที่ 3 ของพระเจ้าแผ่นดินแคว้นคันธาราษฎร์ ประเทศอินเดีย ท่านมีความสามารถนั่งเข้าฌานสมาบัติชั้นสูงตั้งแต่พระชนมายุยังเยาว์วัย <br />
<br />
ท่านเคยนั่งเข้าฌานต่อหน้าพระศพของพระบิดาได้นานตลอดถึง 7 วัน เป็นนักปราชญ์ผู้แตกฉานในคัมภีร์ของทุก ๆ ศาสนาและวรรณคดีอักษรศาสตร์โบราณอีกด้วย เป็นเอกแห่งยุค หลังจากพระบิดาสิ้นพระชนม์แล้ว ก็ได้ไปศึกษาธรรมต่ออยู่กับ พระสังฆปริณายกองค์ที่ 27 (คือพระสังฆราชปรัชญาตาระเถระ) <br />
<a name='more'></a><br />
<br />
พระสังฆราชปรัชญาตาระเถระ ได้หยิบลูกแก้วให้ท่านโพธิธรรมดูเป็นปริศนาธรรมะในทันทีนั้น ท่านโพธิธรรม ก็เกิดความสว่างไสว บรรลุธรรมที่ตนสงสัยมาทั้งหมด และสามารถตอบปัญหาธรรมได้หมด พอบรรลุธรรมแล้วได้อุปสมบทเป็น พระภิกษุ <br />
<br />
พระสังฆราชปรัชญาตาระเถระ เห็นปัญญาบารมีพระโพธิธรรมสูงมาก จึงได้เรียกประชุมสงฆ์ ประกาศว่า พระโพธิธรรมได้บรรลุธรรมสมบูรณ์ดีแล้ว บัดนี้ฉันจะถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมทั้งหมดของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้ท่านโพธิธรรมเป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 28 (มาในเมืองจีนนิยมนับเป็น 1 คือองค์แรก) เพื่อเป็นพระสังฆราช สืบหลักธรรมและอายุพระพุทธศาสนาต่อไป<br />
<br />
<br />
<br />
บัดนี้ท่านบรรลุธรรมโดยสมบูรณ์ดีแล้ว บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะที่ถ่ายทอดด้วย “จิต ถึง จิต” นี้เป็นของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ครั้งแรกพระธรรมได้ถ่ายทอดมาสู่ พระอริยเจ้า แต่ละสมัยสืบกันลงมาดังนี้ <br />
<br />
พระสังฆปริณายกเป็นประธานในคณะสงฆ์ <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 1 พระมหากัสสปะเถระ (เป็นประธานทำสังคายนาพระธรรมวินัย ครั้งที่ 1) คือพระสังฆราชในพระพุทธศาสนาองค์ที่ 1 ดั้งเดิมนับมาอย่างนี้ <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 2 พระอานนท์เถระ <br />
<br />
” 3 พระสันนวสเถระ <br />
<br />
” 4 พระอุปคุปตเถระ <br />
<br />
” 5 พระธริตกเถระ <br />
<br />
” 6 พระมิฉกเถระ <br />
<br />
” 7 พระวสุมิตรเถระ <br />
<br />
” 8 พระพุทธนันทิเถระ <br />
<br />
” 9 พระพุทธมิตรเถระ <br />
<br />
” 10 พระปาสวเถระ <br />
<br />
” 11 พระปุนยยสัสเถระ <br />
<br />
” 12 พระอัสวโฆส มหาโพธิสัตว์ <br />
<br />
” 13 พระกปิมลเถระ <br />
<br />
” 14 พระนคารชุน มหาโพธิสัตว์ <br />
<br />
” 15 พระคนเทวเถระ <br />
<br />
” 16 พระราหุลตเถระ <br />
<br />
” 17 พระสังฆนันทิเถระ <br />
<br />
” 18 พระสังฆยสัสเถระ <br />
<br />
” 19 พระกุมารตเถระ <br />
<br />
” 20 พระขยตเถระ <br />
<br />
” 21 พระวสุพันธุเถระ <br />
<br />
” 22 พระมนูรเถระ <br />
<br />
” 23 พระฮักเลนยสัสเถระ <br />
<br />
” 24 พระสินหเถระ <br />
<br />
” 25 พระวสิอสิตเถระ <br />
<br />
” 26 พระปุนยมิตรเถระ <br />
<br />
แล้วถ่ายทอดมาสู่ฉันเป็นพระสังฆราชปรัชญาตาระเถระ เป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 27 สืบอายุพระพุทธศาสนา บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ารับช่วงไว้ <br />
<br />
บัดนี้ฉันได้ถ่ายทอดให้ท่านพระโพธิธรรมเป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 28 รับช่วงต่อจากฉันไปเพื่อสืบอายุพระพุทธศาสนา โดยเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปเป็นสิทธิหน้าที่ของท่านที่จะทำให้แพร่หลายไปทั่วทุกหนแห่งในโลก และคัดเลือกศิษย์ที่บรรลุธรรม หรือมีความรู้ทางธรรมะที่มั่นคงดีแล้วให้รับทอดสืบอายุ บาตร จีวร สังฆาฏิ พระธรรม จงระวังรักษาอย่าให้ขาดตอนลงไปได้ ท่านมีบุญลักษณะบารมีดีพร้อม (โหงวเฮ้งดี) อายุจะยืนมากกว่าพระสังฆปริณายกองค์ใด ๆ หลังจากฉันดับขันธ์ไปแล้ว 67 ปี บ้านเมืองจะเกิดมีภัยสงครามใหญ่ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ท่านควรจะไปทำการเผยแพร่พระธรรม ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านี้ไว้ ณ ประเทศจีน <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา (อายุ 120 พรรษา) ได้ลงเรือโต้คลื่นฝ่ามรสุม 3 ปี มาถึงเมืองกวางตุ้ง สมัยราชวงศ์เหลียงบู๊ตี่ (ประมาณ พ.ศ. 1067) ฉะนั้นทางจีนเริ่มนับพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบาเป็นองค์ที่ 1 คือองค์แรกถึงเมืองจีน <br />
<br />
ท่านข้าหลวงชื่อ “เซียวงัง” จึงแจ้งข่าวนี้ไปยังราชสำนักพระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ พอได้ทรงทราบข่าวนี้ก็พอพระทัยมาก จึงได้มีพระกระแสรับสั่งให้อาราธนา ท่านพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา เข้าเฝ้าทันที <br />
<br />
พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ ได้ถามพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบาว่า “ข้าพเจ้าได้ก่อสร้างวัดและโบสถ์และพระวิหาร อนุญาตให้คนบวช โปรยทาน และถวายภัตตาหารมังสวิรัติ (เจ) แด่พระภิกษุสงฆ์ ในรัชกาลของพระองค์เป็นจำนวนมาก แล้วจะได้ กุศล อย่างไรและมากไหม?” <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ตอบว่า “การกระทำเช่นนั้นไม่ได้เป็นทางนำมาซึ่ง กุศล แต่อย่างใดเลย เป็นเพียงแค่เทวสมบัติเท่านั้น กุศลที่แท้จริงนั้น คือ ความรู้แจ้งทางจิตใจ” <br />
<br />
พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ ถามอีกว่า “อริยสัจ คือ อะไร” <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ตอบว่า “ไม่มี” <br />
<br />
พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ ถามอีกว่า “ต่อหน้าข้าพเจ้านี้ คือใคร?” <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ตอบว่า “ไม่รู้จัก” <br />
<br />
พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ ฟังคำตอบนี้แล้วก็ไม่ค่อยพอพระทัย พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบาเห็นว่า พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ ยังไม่เข้าใจในความหมายของท่านจึงทูลลาจากไป <br />
<br />
พอพ้นจากเมืองไปแล้ว พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ จึงถามท่านธรรมาจารย์ “ปอจี่เซี้ยงซือ (พระจี่กง)” คือ พระเถระผู้ทรงคุณพระไตรปิฎกว่า “ท่านพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบาได้พูดแบบนี้จะถูกหรือ” <br />
<br />
ท่านพระธรรมาจารย์ “ปอจี่เซี้ยงซือ” (พระจี่กง) ตอบว่า “พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบานั้น คือ พระกวนอิมมหาโพธิสัตว์อวตารมาทีเดียว” <br />
<br />
พระเจ้าเหลียงบู๊ตี่ พอได้ยินคำพูดเช่นนี้ จึงคิดจะให้ทหารออกไปอาราธนา พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบากลับมาอีก ฝ่ายท่านพระธรรมาจารย์ “ปอจี่เซี้ยงซือ” ได้ทูลต่อไปอีกว่า “ไม่ต้องไปตามพระมหาครูบาองค์นี้ พระเบบนี้ต่อให้ยกทัพไปแสนคน ท่านก็ไม่ยอมกลับมา” <br />
<br />
จากนี้ พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ก็เดินทางมายังวัดแห่งหนึ่ง เห็นภิกษุองค์หนึ่ง กำลังแสดงธรรมเทศนาสอนสานุศิษย์อยู่เป็นจำนวนมาก พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบาจึงแวะเข้าไปนั่งฟังอยู่ตรงแถวหลังสุด นิ่งฟังดูคำอรรถาธิบาย ตรงไหนถูก...ท่านก็ยิ้ม แล้วผงกหน้าหน่อย ๆ ตรงไหนอธิบายผิด...ท่านก็ส่ายหน้าหน่อย ๆ <br />
<br />
ฝ่ายท่านอาวาสชื่อ “พระซิ่งกวง” ผู้ซึ่งกำลังแสดงธรรมอยู่บนธรรมาสน์ เมื่อมองเห็นภิกษุชาวอินเดีย มีเขี้ยวยาวยื่นออกมานอกปาก 2 ซี่ มาแสดงกริยาเช่นนั้น เป็นการตำหนิว่าเรายังเทศน์ผิดบ้าง...ถูกบ้าง..จึงคิดในใจว่าขอให้เทศน์นี้จบเสียก่อนเถิดจะถอนเขี้ยวพระแขกองค์นี้ออกมาให้สานุศิษย์ดูกันเสียทีเลย... <br />
<br />
พอเทศน์จบท่านจึงใช้เณรให้ยกน้ำชาไปถวายพระแขกองค์นั้นที่นั่งอยู่สุดแถวนั้นพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ในเมื่อมีเณรยกน้ำชามาถวาย ท่านก็รับประเคนแล้วยกขึ้นมาดื่ม เสร็จแล้วจึงถอนเขี้ยวของท่านออกมา 2 เขี้ยว ใส่ถ้วยน้ำชาคืนเณรไปแล้วท่านก็ออกจากวัดนั้นไปทันที <br />
<br />
ฝ่ายเณรก็นึกแปลกใจ จึงนำเขี้ยวทั้ง 2 นี้กลับไปให้ท่านเจ้าอาวาสดู <br />
<br />
พระซิ่งกวง พอได้เห็นเขี้ยวทั้ง 2 ซี่เท่านั้น ก็นึกเอะใจ นี่เพียงแค่เรานึกคิดอยู่ในใจเท่านั้น พระแขกองค์นี้ก็รู้ได้ทันทีเลย... จึงมองออกไป แต่ก็ไม่เห็นพระแขกเสียแล้ว จึงสั่งให้สานุศิษย์ทุกคนช่วยกันออกตามหาว่าไปทางไหน ได้ตามไปจนพบท่านพระแขกยืนอยู่ริมแม่น้ำ “ท่านซิ่งกวง” ก็รีบเดินเข้าไป จวนจะถึงตัวท่านอยู่แล้ว <br />
<br />
พระแขกองค์นั้นก็ถอนต้นหญ้าออกมาต้นหนึ่ง แล้วโยนต้นหญ้าทิ้งไปในแม่น้ำที่กำลังไหลเชี่ยว แล้วท่านก็กระโดดลงไปยืนลอยอยู่ได้บนต้นหญ้าเล็ก ๆ นั้น <br />
<br />
พระซิ่งกวง กราบลงไปที่ริมแม่น้ำนั้น ร้องขอขมาโทษ ขออาราธนาให้ท่านกลับมาอีก <br />
<br />
พระแขก ก็ยิ้ม แล้วกวักมือทำทีว่า ให้กระโดดตามท่านลงมาซิ <br />
<br />
พระซิ่งกวง นั้น มีความศรัทธายิ่งสูงขึ้น แต่ว่ายน้ำไม่เป็น จึงไม่กล้ากระโดดตามลงไป เพียงได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ ขอร้องให้ท่านกลับมาเท่านั้น <br />
<br />
พระแขก ก็เฉย ๆ ได้แต่กวักมืออยู่อย่างเดียว <br />
<br />
มียายแก่ คนหนึ่งกำลังมัดต้นปอเดินมา แกเห็นเข้าก็ยุให้กระโดดตามเขาไป <br />
<br />
พระซิ่งกวง บอกว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็นเลย <br />
<br />
ยายแก่ คนนั้นว่าท่านกลัวตายหรือ ทำไมเขาจึงไม่กลัวตาย...ว่าแล้วยายแก่คนนั้นก็บอกว่า เอ้า ฉันจะให้มัดปอนี้ <br />
<br />
พระซิ่งกวง ก็รับมัดปอจากยายแก่คนนั้นมา แล้วตัดสินใจโยนมัดปอลงไปในน้ำแล้วกระโดดตามไปอีกด้วย จากนี้ก็หายตัวไปกับท่านพระแขก คือ “พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา” <br />
<br />
ท่านทั้งสองเดินทางไปยังภูเขาซงซัว พักอยู่ที่ “วัดเซียวลิ่มยี่” พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ท่านนั่งสมาธิเข้าฌานอยู่ถึง 9 ปี <br />
<br />
พระซิ่งกวง ที่กระโดดน้ำติดตามไปก็คอยเฝ้าปรนนิบัติท่านพระอาจารย์อยู่ไม่ยอมไปไหนเลย <br />
<br />
มาคืนหนึ่ง หิมะตกหนัก ท่านยืนคอยเฝ้าท่านพระอาจารย์อยู่จนหิมะตกมาก หนาท่วมสูงแค่หัวเข่า <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา จึงถามว่า “ท่านมายืนตากหิมะอยู่ที่นี่...เพื่อประสงค์อะไร <br />
<br />
พระซิ่งกวง น้ำตาไหลซึมออกมาแล้วพูดว่า “จะมาขอเรียนธรรมะจากท่านพระอาจารย์ครับ นิ่งสักครู่ พอเห็นท่านพระอาจารย์ไม่ตอบ ก็ถามตอบไปอีกว่า หัวใจแห่งธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลายนั้น เป็นสิ่งทึ่จะพูดหรือแสดงออกมาให้เห็นและฟังได้ไหมครับ <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ตอบว่า “หัวใจแห่งธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลายนั้น ไม่ใช่ได้มาจากผู้อื่น แล้วธรรมะนั้นจะเรียน หรือจะสอนให้แก่กันไม่ได้ง่าย ๆ นัก ท่านมีความศรัทธาอยู่แค่ไหน <br />
<br />
พระซิ่งกวง พอได้ยินท่านพระอาจารย์พูดเช่นนั้นแล้ว จึงหันหลังกลับไปหยิบมีดขึ้นมาฟันลงไปบนแขนซ้ายตนจนขาดออกมา แล้วก็นำเอาแขนนี้ไปถวายบูชาท่านพระอาจารย์ เพื่อให้ท่านเห็นว่ามีความศรัทธาที่จะศึกษาธรรมสูงมากถึงเพียงนี้ <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา เห็นท่านซิ่งกวง “ปลงสังขารตก” มีความศรัทธาในธรรมะมากกว่าชีวิต แล้วจึงพูดว่า ท่านอยากจะเรียนธรรมอะไร <br />
<br />
พระซิ่งกวง บอกว่า “จิตของผมมันไม่สงบ” ขอให้ท่านพระอาจารย์ช่วยทำจิตให้สงบที <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ตอบว่า “ท่านจงเอาจิตออกมาซิ ฉันจะทำให้จิตมันสงบ” <br />
<br />
พระซิ่งกวงนิ่ง คิดอยู่สักครู่หนึ่ง แล้วก็ตอบท่านพระอาจารย์ว่า “ผมหาจิตไม่พบครับ” <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ตอบว่า “ฉันได้ทำจิตของท่านสงบแล้ว” <br />
<br />
พระซิ่งกวง ก็เกิดความสว่างไสว บรรลุธรรม ทันที และได้ศึกษาธรรมต่าง ๆ อีกมากมายด้วย <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา (อายุ 140 พรรษา) จึงได้ถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้แก่ “พระซิ่งกวง” แล้วเปลี่ยนชื่อให้เสียใหม่จาก “ซิ่งกวง” มาเป็น “พระหุยค้อมหาครูบา” <br />
<br />
ท่านพูดอีกว่า จากนี้เป็นต้น ท่านหุยค้อ เป็นพระสังฆปริณายก องค์ที่ 2 ของนิกายเซ็น (ฌาน) ในเมืองจีน สืบอายุพระพุทธศาสนาต่อไป แล้วยังไม่กล่าวโศลกให้ไว้อีกว่า : <br />
<br />
“ฉันเดินมาถึงแผ่นดินนี้ <br />
<br />
ถ่ายทอดธรรมช่วยผู้หลงงมงายอารมณ์ <br />
<br />
หนึ่งดอกไม้บานครบ 5 กลีบแล้ว <br />
<br />
ผลที่สุดธรรมชาติจะปรากฏขึ้นมาเอง” <br />
<br />
จากนี้ ท่านพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ได้เดินทางต่อไปกับศิษย์พักอยู่ ณ วัดไซเซี่ยยี่ เมืองอู๋มึ้ง ใกล้วันที่จะมรณภาพ ท่านได้เรียกประชุมคณะศิษย์ต่าง ๆ ประมาณ 1,000 องค์ <br />
<br />
ท่านได้บอกกับ พระหุยค้อมหาครูบา ว่า ปัญญาบารมีของท่านนี้ จะทำได้อย่างดีที่สุดก็คือเพียงแค่ทำหน้าที่ของการปลูกกุศลจิตให้แก่ชาวจีนไว้เป็นอนุสัยสืบไปก่อน คือการหว่านเชื้อเมล็ดพืชพันธุ์แห่งพุทธะ หรือบุกเบิกทางแห่งอริยภูมิทิ้งไว้ก่อนเท่านั้น แล้วผลมันจะไปเกิดขึ้นมาเอง หลังจากฉันได้กับขันธ์ไปแล้ว 200 ปีหลัง จะได้มี “บัณฑิตใต้ต้นไม้” (ท่านเว่ยหล่าง) มาเกิด แล้วจะมาทำให้พระธรรมคำสอนที่ฉันถ่ายทอดด้วย “จิต ถึง จิต” นี้แพร่หลายไปทุกมุมเมือง ผู้ได้บรรลุธรรมจักษุจะมีมากมาย <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ได้เรียกประชุมศิษย์ที่สำคัญ ๆ อีกครั้งหนึ่ง เพื่อที่จะทดสอบดูภูมิธรรมของศิษย์ต่าง ๆ ว่าใครจะรู้โลกุตรธรรม ที่ท่านสอนไว้ที่นี่มีมากน้อยกว่ากันแค่ไหน จึงได้ตั้งปัญหาถามเป็นเชิงสอบไล่มีดังนี้ คือ “เรื่องเซ็นเนื้อ เซ็นกระดูก” <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ถามว่า “ธรรมะที่แท้จริงนั้น คืออะไร” <br />
<br />
ศิษย์ชั้นอาวุโสองค์แรก ชื่อ “เต๋าหู่ภิกขุ” ลุกขึ้นยืนแล้วตอบว่า “ตรงที่ไม่ยึดติดตัวหนังสือ (พระคัมภีร์) และก็ไม่ทิ้งไปจากตัวหนังสือ (พระคัมภีร์) และตรงที่อยู่เหนือการยอมรับและเหนือการปฏิเสธ นั่นแหละ คือธรรมะที่แท้จริงครับ” <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา จึงพูดว่า “เอ้า ถูก แกได้หนังของฉันไป” <br />
<br />
ศิษย์องค์ที่สองเป็นภิกษุณี ชื่อ “จ้งที้ภิกขุ” ลุกขึ้นยืนแล้วตอบว่า เหมือนกันกับที่ “พระอานนท์เถระ” ได้เคยเห็นพุทธภูมิของ “พระอักโษภยาพุทธเจ้า” ได้เห็นเพียงแวบเดียว แล้วก็ไม่เคยเห็นอีกเลย นั่นแหละ คือธรรมะที่แท้จริงค่ะ <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา จึงพูดว่า “เอ้า ถูก แกได้เนื้อของฉันไป” <br />
<br />
ศิษย์องค์ที่สาม ชื่อ “เต๋ายกภิกขุ” ลุกยืนขึ้นแล้วตอบว่า “มหาภูตรูปทั้ง 4 นั้นเดิมว่าง ขันธ์ 5 ก็ไม่มีตัวตน ข้าพเจ้าเห็นว่า ไม่มีธรรมะอะไรเลย แม้แต่หนึ่งสิ่ง ที่จะต้องบรรลุถึงได้ นั่นแหละ คือธรรมะที่แท้จริงครับ” <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา จึงพูดว่า “เอ้า ถูก แกได้กระดูกของฉันไป” <br />
<br />
ศิษย์องค์ที่สี่เป็นศิษย์ก้นกุฏิ ชื่อ “พระหุยค้อมหาครูบา” ลุกยืนขึ้น “หุบปากนิ่ง แล้วยังเม้มลึกเข้าไปอีกหน่อย ซึ่งเป็นการแสดงว่า นิ่งเงียบ อย่างที่สุดหมดแล้ว เป็นการแสดงบอกแก่ท่านพระอาจารย์ว่า นี่แหละ คือธรรมะที่แท้จริงละครับ <br />
<br />
พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา จึงพูดว่า “เอ้า ถูก แกได้ไขในกระดูกของฉันไป” <br />
<br />
หลังจากนี้ พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ได้กล่าวเป็นครั้งสุดท้ายอีกว่า ฉันอายุครบ 150 พรรษาแล้ว ฉันได้เสร็จกิจหน้าที่ของ “พระโพธิสัตว์” ที่มุ่งหมายแห่งการมาถึงแผ่นดินนี้ ฉันได้บุกเบิกทางแห่งการไปสู่อริยภูมิไว้ให้แล้ว จากนี้เป็นต้นไป เป็นหน้าที่ของพวกเธอทั้งหลาย ที่จะปฏิบัติธรรมให้ได้บรรลุถึงธรรมะที่ฉันสอนไว้นี้ แล้วจงช่วยกันหาอุบายวิธีประกาศธรรมนี้ ถ่ายทอดไปยังอนุชนแต่ละรุ่น ๆ รับช่วงสืบไปตามเมืองต่าง ๆ พร้อมด้วยความไม่ประมาท แล้วผลบุญกุศลบารมีนี้จะเกิดขึ้นในอนาคตกาล สืบไปอีกหลายร้อย หลายพันชั่วอายุคน สูงสุดจะส่งผลถึง “พุทธภูมิ” อย่างต่ำที่สุดที่ทำให้มนุษย์จะได้มหาสติพบแสงสว่างแห่งปัญญาญาณบ้าง แล้วจะส่งผลไปถึงการได้ช่วยชีวิตสัตว์เดรัจฉานให้รอดตายไปอีกนับไม่ทั่วถ้วนชีวิตด้วย เพราะอำนาจแห่งพระเมตตาพระกรุณาธรรมแนวทางนี้เอง เป็นเหตุส่งผลได้คุ้มครองชีวิตสัตว์โลกที่น่ารัก เป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บตาย ได้อย่างมากมายมหาศาลทีเดียวแล <br />
<br />
แล้วทางที่มาหรือบ่อเกิดของ “พระอริยเจ้า พระอรหันต์ พระโพธิสัตว์ พระพุทธเจ้า” ทุก ๆ พระองค์ในอนาคตกาล ก็จะออกมาจากประตูธรรมาณาจักรใจนี้ ฉะนั้นถ้าพวกเธอทั้งหลายได้สละกายใจมุ่งประกาศสัจธรรมนี้แล้ว ก็เท่ากันกับว่าพวกเธอทั้งหลายได้ทำหน้าที่อันสูงสุด ของ “พระโพธิสัตว์” นั่นก็คือการได้ช่วยแบกคอนหาบหามเทิดทูนบูชา “พระอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ” ไว้ มิให้ทางนี้ดับสูญไปจากโลกนี้เร็วจนเกินไปนักนั่นเอง จะเป็นมหาบุญกุศลบารมีอย่างมหาศาลแก่พวกเธอ และสรรพสัตว์ทุกชาติภพไม่มีวันจบสิ้นทีเดียว สาธุ <br />
<br />
ฉันขอเตือนพวกเธอเป็นครั้งสุดท้ายอีกหน่อยว่า จงอย่าประมาทเลยนา วันเวลาหมดไปไม่คอยใครเลยนา อายุความชราภาพของสังขารก็ไม่คอยใครเลยนา ธรรมะก็ไม่คอยใครเลยนา “จิตตนคิด กายตนทำ ปากตนพูด” ใครทำใครก็ได้เองนา สิ่งเหล่านี้จะช่วยกันทำ หรือทำแทนกันจริง ๆ นั้นไม่ได้เลยนา บุญกุศลหรือมรรคผลนิพพานนั้นต้องปฏิบัติเอง ทำกับมือตนเองให้ทันตาเห็น จึงจะเป็นของเธอเองไปได้นา <br />
<br />
จากนั้น ท่านพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ก็พูดว่า ฉันขออำลาพวกเธอทั้งหลาย ฉันจะจากโลกนี้ไปแล้ว ท่านก็นิ่งนั่งอยู่ในสมาธิดับขันธ์ในฌานสมาบัตินิพพานไป ต่อหน้าคณะศิษย์ทั้งหลาย ข่าวนี้ได้แพร่ไปถึงเมืองหลวง “พระเจ้าเหลียงบุ๊ตี่” ได้พระราชทานสมณศักดิ์ให้ จารึกที่พระเจดีย์บรรจุพระศพของท่านนามว่า “อี่กักไต้ซือ” และพระเจดีย์หลวงอันนั้น ก็ยังได้พระราชทานนามให้ชื่อว่า “เจดีย์โคงกวง” อยู่ ณ บนภูเขา “ฮิ่งยื้อซัว” <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ชีวประวัติพระสังฆปริณายกองค์ที่ 2 <br />
<br />
พระเว่ยโหมหาครูบา (พระหุยค้อไต้ซือ) <br />
<br />
พระสังฆปริณายก องค์ที่ 2 (ยี่โจ้ว) เกิด ณ เมืองบู๊ล้อ แซ่กี ขณะเกิดมีรัศมีแสงสว่างขึ้นมาหมดทั้งบ้าน บิดาจึงตั้งชื่อให้ว่า “ซิ่งกวง” สมัยเป็นเด็กชอบนั่งแต่สมาธิ สามารถอ่านกาพย์กลอนโคลงฉันท์วรรณคดีโบราณ บรรยายพระไตรปิฎกได้อย่างแตกฉานตั้งแต่ยังเป็นสามเณรอยู่ <br />
<br />
ภายหลังได้ติดตาม พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา คือ ภิกษุอินเดียไปอยู่ที่ “วัดเซียวลิ้มยี่” <br />
<br />
วีรกรรมอันยิ่งใหญ่ของท่านก็ คือ “ตัดแขนซ้ายบูชาพระธรรม ปลงสังขารตก รักธรรมะมากกว่าชีวิต” <br />
<br />
พอบรรลุธรรมดีแล้ว พระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบาได้เปลี่ยนชื่อให้เสียใหม่ จาก ซิ่งกวง มาเป็น เว่ยโห (แต้จิ๋วอ่านเป็นหุยค้อไต้ซือ) และได้รับการถ่ายทอด บาตร จีวิต สังฆาฏิธรรมะทั้งหมดของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จากพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา ให้เป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 2 (ในเมืองจีน) สืบอายุพระพุทธศาสนาให้แพร่หลายสืบต่อไป <br />
<br />
พระเจ้าเหลี่ยงบู๊ตี่ ได้พระราชทานสมณศักดิ์ให้ (พระหุยค้อไต้ซือ) มีนามว่า “ไต้โจ้วเซี้ยงซือ” ท่านนั่งสมาธิดับขันธ์นิพพานในฌานสมาบัติเมื่ออายุ 107 พรรษา ณ เมืองอ๊วงเซี้ย (สมัยเต็กจง) <br />
<br />
ก่อนนิพพาน ได้ถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดให้แก่พระซังซานมหาครูบา (แต้จิ๋วอ่านเป็น เจ็งฉั่งไต้ซือ) <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ชีวประวัติพระสังฆปริณายกองค์ที่ 3 <br />
<br />
พระซังซานมหาครูบา (เจ็งฉั่งไต้ซือ) <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 3 (ซาโจ้ว) เดิมเป็นอุบาสก มีโรคอัมพาตเบียดเบียน (ความดันโลหิตสูง) ทนทุข์ทรมานไม่ไหว จึงไปหาท่านพระสังฆปริณายกองค์ที่ 2 กราบเรียนท่านว่า “ผมมีบาปมาก ขอให้พระคุณเจ้า ช่วยกรุณาชำระบาปให้ผมทีครับ <br />
<br />
ท่านพระสังฆปริณายกองค์ที่ 2 (พระหุยค้อไต้ซือ) ตอบว่า “เจ้าจงเอาบาปออกมาซิ ฉันจะช่วยชำระให้” <br />
<br />
ท่านซังซาน (เจ็งฉั่ง) ก็นิ่ง นึกอยู่สักครู่ แล้วจึงตอบว่า “ผมหาบาปไม่พบครับ” <br />
<br />
ท่านพระสังฆปริณายกองค์ที่ 2 (พระหุยค้อไต้ซือ) ตอบว่า “ฉันได้ชำระบาปให้เธอแล้ว” <br />
<br />
ในทันทีนั้น ท่านซังซาน (เจ็งฉั่ง) ก็เกิดความสว่างไสวเข้าใจ “โลกุตรธรรม (สุญตา) ที่ตนยังสงสัยมานานแล้วทั้งหมด” จึงถวายตัวเป็นศิษย์ ศึกษาธรรมให้แตกฉานยิ่งขึ้นไปอยู่อีก 2 ปี ได้ถือมังสวิรัติจริง ๆ แล้วโรคภัยก็ค่อยหายไป <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 2 (พระหุยค้อไต้ซือ) ได้อุปสมบทให้เป็นพระภิกษุ (เจ็งฉั่ง) แล้วพูดว่า เธอได้บรรลุธรรมโดยสมบูรณ์ดีแล้ว ฉันจะถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ท่านเป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 3 (ในเมืองจีน) เพื่อสืบอายุพระพุทธศาสนาให้แพร่หลายต่อไป บัดนี้ขอให้ท่านเดินทางไปหาที่สงัดวิเวกอยู่บนภูเขาอ๊วงกงซัว แขวงเมืองโซวจิว จงหลบซ่อนตัวอยู่ตามป่าแถว ๆ นั้นไว้ก่อน อย่าเพิ่งด่วนออกไปทำการเผยแพร่พระธรรม เพราะว่าอนาคตบ้านเมืองจะมีภัยสงคราม <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 3 (ท่านเจ็งฉั่งโต้ซือ) พออายุ 85 พรรษา ท่านได้ประชุมสานุศิษย์ที่ใต้ต้นโพธิ์ แล้วมือของท่านจับกิ่งโพธิ์ยืนดับขันธ์ปรินิพพานในฌานสมาบัติ ณ ที่นั้นต่อหน้าสานุศิษย์เป็นจำนวนมาก ข่าวนี้ได้ทราบถึง “พระเจ้า <br />
<br />
เฮี่ยงจง” ท่านจึงพระราชทานสมณศักดิ์ให้นามว่า “ก่ำตี่เซี้ยงซือ” พระศพของท่านได้บรรจุไว้บนเจดีย์หลวง ภูเขาอ๊วงกงซัว แขวงเมืองโซวจิว <br />
<br />
ก่อนดับขันธ์ปรินิพพาน ได้ถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดให้แก่ศิษย์ ชื่อ พระตูชุนมหา ครูบา (เต้าสิ่นไต้ซือ) <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ชีวประวัติพระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 <br />
<br />
พระตูนชุนมหาครูบา (เต้าสิ่นไต้ซือ) <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 (สี่โจ้ว) เกิด ณ ตำบลกวงจี่ เมืองคีจิว แซ่ซีเบ้ บวชเป็นสามเณร เมื่ออายุ 14 ปี ได้เดินทางไปหาท่านพระสังฆปริณายก องค์ที่ 3 (พระเจ็งฉั่งไต้ซือ) กราบเรียนท่านว่า “ขอให้ใต้เท้าช่วยกรุณาสอนธรรมะ เพื่อความหลุดพ้นให้กระผมด้วย ครับ” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 3 (พระเจ็งฉั่งไต้ซือ) พูดว่า “ใครเขาผูกเจ้าไว้ล่ะ” <br />
<br />
สามเณรเต่าสิ่น นั่งคิดดูสักครู่ แล้วตอบว่า “ไม่มีใครเขาผูกกระผมไว้ ครับ” <br />
<br />
ท่านพระสังฆปริณายกองค์ที่ 3 (พระเจ็งฉั่งไต้ซือ) พูดว่า “ถ้าไม่มีใครเขาผูกเจ้าไว้แล้ว ทำไมเจ้าจึงจะต้องมาหาคนแก้ด้วยเล่า” <br />
<br />
สามเณรเต้าสิ่น ก็เกิดความสว่างไสว และได้บรรลุธรรมในข้อที่ตนสงสัยขึ้นมาทันที จึงเกิดความศรัทธาท่านพระสังฆปริณายก เลยถวายตัวเป็นศิษย์ศึกษาธรรมะอยู่ 9 พรรษา ท่านพระอาจารย์ได้ทดลองภูมิปัญญาอยู่เสมอ ๆ แล้วต่อมาได้บรรลุธรรมก็จัดการอุปสมบทให้เป็นพระภิกษุ “เต้าสิ่นไต้ซือ” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 3 (พระเจ็งฉั่งไต้ซือ) ภายหลังเห็นว่า “พระเต้าสิ่นไต้ซือ” มีการศึกษาและปัญญาบารมีสร้างสมมาพอแล้ว ท่านจึงได้ถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้เป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 สืบอายุพระพุทธศาสนาต่อจากท่านไป <br />
<br />
จากนั้น “พระเต้าสิ่นไต้ซือ” ได้ไปประกาศธรรมะ พักอาศัยอยู่ที่ภูเขาพัวเถ้าซัว กลางคืนท่านไม่เคยนอนลงจนหลังแตะถึงที่พื้นเสื่อเลย พอตกค่ำท่านนั่งสมาธิเข้าฌานอยู่ตลอดจนสว่างทุก ๆ คืน เป็นระยะเวลาตลอดถึง 58 พรรษา <br />
<br />
พระเจ้าถังไทจง ได้ยินเกียรติคุณของท่านแล้ว ได้ทรงมีพระราชสาสน์อาราธนาให้จาริกมายังเมืองหลวงถึง 3 ครั้งท่านก็ยังสงบอยู่ <br />
<br />
พออายุครบ 72 พรรษา (พระเต้าสิ่นไต้ซือ) ได้ประชุมสานุศิษย์พร้อมกันแล้ว ท่านได้นั่งสมาธิดับขันธ์นิพพานในฌานสมาบัติไปอย่างสงบ พระศพได้บรรจุในเจดีย์หลวงชื่อ “ชื่อฮุ้น” <br />
<br />
อีกหลายปีผ่านไป ประตูเจดีย์ได้เปิดออกมาเอง ปรากฏว่ารูปซากพระศพของท่านยังมีราศีสดใสยิ้มเหมือนอย่างมีชีวิต ร่างกายมิได้บุบสลายเน่าเปื่อย นั่งอยู่ในท่าสมาธิเหมือนตอนนิพพาน พระเจ้าถังไท้จง เกิดศรัทธาสูงมาก เสด็จมานมัสการได้พระราชทานสมณศักดิ์ให้อีกนามว่า “ไต้โจ้วเซี้ยงซือ” <br />
<br />
ก่อนดับขันปรินิพพาน ได้ถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมด ให้แก่ศิษย์ชื่อ พระฮวางยานมหาครูบา (แต้จิ๋ว อ่าน ฮงยิ้มไต้ซือ) <br />
<br />
<br />
ชีวประวัติพระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 <br />
<br />
พระฮวางยานมหาครูบา (ฮ่งยิ้มไต้ซือ) <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (โหวงเจ้ว) เกิด ณ ตำบลอึ้งบ๊วย เมืองคีจิว มณฑลโอ้วปัก เดิมมีตาแป๊ะแก่ถือศีลกินเจชอบปลูกต้นสนไม้ดัดต่าง ๆ ไว้ดูเพ่งพิจารณาให้เกิดอารมณ์สมถะ (ผลคือสมาธิ) แล้วก็ต่อยอดยกขึ้นไปสู่วิปัสสนาปัญญาคนหนึ่งเกิดเบื่อหน่ายสังขารโลกขึ้นมา จึงได้เดินทางไปนมัสการท่านพระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 (เต้าสิ่นไต้ซือ) กราบเรียนท่านว่ากระผมชื่อ “ฮ่งยิ้ม” จะมาขอศึกษาธรรมะกับพระคุณเจ้าครับ <br />
<br />
ท่านพระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 (พระเต้าสิ่นไต้ซือ) พอมองเห็นตาแป๊ะแก่คนนี้ใบหน้ามีราศีเขียว อมดำซ้ายมาก ก็รู้ได้ด้วยญานจักษุทันที ว่าความชราภาพของสังขารใกล้วาระจะแตกดับอยู่แล้ว คงจะไม่เกินวันนี้แน่ ท่านจึงพูดเป็นเชิงปริศนาว่า <br />
<br />
“พ่อเฒ่า อายุสังขารก็ชรามากแล้ว ถึงจะเรียนรู้ไปก็สอนใครไม่ทัน เอาไว้ชาติหน้าเถิด ฉันจะคอยสอนให้” <br />
<br />
จากนั้น ตาแป๊ะแก่ (ฮงยิ้ม) ก็กราบลาท่านพระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 แล้วได้เดินทางไปยังริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง เห็นหญิงสาวพรหมจารีคนหนึ่ง กำลังซักผ้าอยู่ จึงร้องถามไปว่า <br />
<br />
“แม่หนู ลุงขออาศัยบ้านพักสักหน่อยได้ไหม” <br />
<br />
หญิงสาวตอบว่า “ให้ไปถามบิดาของฉันก่อน” ตาแป๊ะแก่ก็พูดว่า “ไม่ใช่ ขอพักบ้านของหนูนั่นเอง” <br />
<br />
หญิงสาวผู้นี้ฟังคำพูดของตาแป๊ะแก่ (ฮ่งยิ้ม) แล้วก็ไม่รู้ความหมาย อึดอัดใจ จึงตอบไปว่า “ได้” <br />
<br />
จากนี้ ตาแป๊ะแก่ (ฮ่งยิ้ม) ก็ได้เดินทางไปอีกไม่นานก็ถึงแก่วาระสุดท้ายของชีวิต <br />
<br />
ส่วนหญิงสาวพรหมจารี คนที่กล่าวมานั้น อยู่ ๆ ก็เกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา โดยมิได้ร่วมประเวณีกับชายใด ๆ เลย ฝ่ายบิดามารดาก็โกรธ เป็นเดือดเป็นแค้นยิ่งนัก จึงขับไล่ให้ออกจากบ้านไป หญิงสาวจึงซัดเซพเนจรเที่ยวขอทานเขากินไปวันหนึ่ง ๆ พอครบกำหนดก็คลอดบุตรออกมาเป็นชาย ด้วยความโกรธ เพราะไอ้ลูกเจ้ากรรมคนนี้เอง เราจึงต้องตกระกำลำบากเรื่อยมา จึงอุ้มลูกเอาไปโยนทิ้งลงในคลอง พอรุ่งเช้า ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่ ก็นึกคิดถึงลูกขึ้นมา จึงเดินไปดูก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะเห็นเด็กน้อยยังอยู่ที่ริมคลองและไม่เป็นอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น จึงเดินลงไปอุ้มขึ้นมาดู เห็นว่ายังไม่ตายก็เอากลับมาเลี้ยงไว้ตามมีตามเกิด ขอทานเขากินเรื่อยไปจนเด็กโตอายุ 7 ขวบ <br />
<br />
อยู่มาวันหนึ่ง พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 (พระเต้าสิ่นไต้ซือ) ได้เดินทางฝ่านมาเห็นเด็กคนนี้ มีหน้าตากิริท่าทางบ่งถึงความเป็นอัจฉริยะพิเศษกว่าเด็กทั้งหลายมาก ซึ่งขาดอีกเพียง 7 อย่าง ก็มีลักษณะ (โหงวเฮ้ง) เหมือนกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทีเดียว <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 จึงถามเด็กว่า “หนูแซ่อะไร” <br />
<br />
เด็กขอทานตอบว่า “มีแซ่ แต่ไม่ใช่แซ่ธรรมดา” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 (พระเต้าสิ่นไต้ซือ) จึงได้ถามต่อไปว่า “ถ้าเช่นนั้นแซ่อะไร” <br />
<br />
เด็กน้อยตอบว่า “แซ่ พุทธะ (ฮุกแส่)” <br />
<br />
พระสังฆปริณายก ได้พูดว่า “หนูไม่มีแซ่ของหนูเองดอกหรือ” <br />
<br />
หนูน้อยตอบว่า “เพราะแซ่ ว่าง (พุทธะ) จีงไม่มี” <br />
<br />
พระสังฆปริณายก ก็รู้ด้วยญาณทันทีว่า นี่คือ ตาแป๊ะแก่ชื่อ “ฮ่งยิ้ม” ที่เคยมาขอเรียนธรรมะเมื่อ 7 ปีก่อนโน้น บัดนี้ (ข้ามชาติ) มาเกิดเป็นเด็กชายคนนี้แล้ว <br />
<br />
ท่านจึงออกปากขอแก่มารดา ฝ่ายมารดาเห็นว่า ท่านพระสังฆปริณายกมาขอลูกไปเป็นศิษย์ ลูกคงจะได้เล่าเรียนหนังสือจึงได้ถวายให้ท่านไปเลย (หมดหนี้ความเป็นแม่ลูกกันแค่นี้) <br />
<br />
เมื่อเด็กน้อยซึ่งมีอายุได้เพียง 7 ขวบ พอมาถึงวัดแล้วก็บอกกับ พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 ว่า “หลวงพ่อครับ ผมอยากจะขอเรียนธรรมะครับ” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 ก็พูดเป็นเชิงแบบจะทดลองสติปัญญาของเด็กไปว่า “เจ้าอายุยังน้อยอยู่เป็นเด็กยังเล็กมากเกินไป” <br />
<br />
เด็กน้อย ก็ตอบทันทีว่า ทำไมเมื่อชาติก่อน ท่านหลวงพ่อ ก็พูดว่า “อายุสังขารของผมแก่ชรามากเกินไปแล้วล่ะ ทีมาตอนนี้ก็ว่าผมเป็นเด็กเกินไปอีก แล้วเมื่อไรท่านหลวงพ่อ จึงจะสอนให้ผมสักทีกันล่ะครับ หลวงพ่อ <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 นิ่ง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี คิดว่าเจ้าเด็กน้อยผู้นี้คงจะระลึกชาติได้ด้วย จึงได้ทดลองสอบถามชื่อ และญาติวงศ์ทั้งบิดามารดาเรื่องต่าง ๆ ในชาติก่อนเด็กน้อยก็ตอบได้ถูกหมด <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 4 ก็ได้เริ่มสอนหนังสือ เด็กน้อยอ่านทีเดียวจำได้หมดตราบไปจนกระทั่งพระคัมภีร์ต่าง ๆ ได้เรียนเพียงจบเดียวก็สามารถท่องจำได้หมด <br />
<br />
เด็กน้อยบอกว่าชาติก่อนเคยสวดสาธยายพระคัมภีร์เหล่านี้มากมายแล้ว <br />
<br />
พระสังฆปริณายกจึงได้ทำการบวชให้เป็นสามเณร แล้วขึ้นธรรมมาสน์เทศน์ให้ประชาชนฟังได้อย่างไพเราะเพราะพริ้ง ชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมือง พอบรรลุธรรมแล้ว และอายุครบบวช ก็ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ ภายหลังได้รับการถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้เป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (ในเมืองจีน) สืบอายุพระพุทธศาสนาต่อไป <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (ฮ่งยิ้ม) มีสานุศิษย์เป็นพระภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา มากว่าองค์ใด ๆ มาวันหนึ่งท่านมีมรณญาณ จากนี้ได้ประชุมสานุศิษย์นั่งสมาธิดั้บขันธ์นิพพานในฌานสมาบัติไป อายุได้ 88 พรรษา พระศพท่านได้บรรจุไว้ในเจดีย์หลวง ชื่อ “ฮวบโหว” เมืองคีจิว ตำบลอึ้งบ๊วย ภายหลังพระเจ้าต่อจง ได้พระราชทานสมณศักดิ์ให้นามว่า “ไต้มั้วเซี้ยงซือ” <br />
<br />
ก่อนดับขันธ์ปรินิพพาน 3 ปี ได้ถ่ายทอด บาตร จีวร สังฆาฏิ ธรรมะทั้งหมดให้แก่ศิษย์ชื่อ “พระเว่ยหล่างมหาครูบา” (แต้จิ๋ว อ่านว่า “หุยเล้งไต้ซือ) <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ชีวประวัติพระสังฆปริณายกองค์ที่ 6 <br />
<br />
พระเว่ยหล่างมหาครูบา (หุยเล้งไต้ซือ) <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 6 (ลั๊กโจ้วไต้ซือ) เกิด ณ ตำบลซุนเจา มณฑลกวางตุ้ง สมัยแผ่นดินถัง บู๊เต๊ก ปีที่ 3 เดือนที่ 9 บิดาชื่อเฮ่งเทา แซ่โล้ว มารดาชื่อ นางลี้ษี เป็นข้าราชการในเมืองหลวง ภายหลังถูกถอดออกจากตำแหน่ง ถูกเนรเทศไปอยู่ที่ซุนเจา บ้านเดิม ด้วยความยากจนตลอดมา <br />
<br />
คืนหนึ่ง “นางลี้ษี” ได้เกิดนิมิตฝันเห็นว่าดอกไม้หน้าบ้านบานสะพรั่งขาวหมดทุกดอก มีกลิ่นหอมฟุ้งขจรไปทั่วเมือง และยังมีหงส์ขาวบินร่อนอยู่บนท้องฟ้าอีก 2 ตัว หลังจากนี้ นางได้ตั้งครรภ์จิตใจก็เกิดศรัทธาในพุทธศาสนา อยากถือศีลกินเจ อุ้มท้องอยู่ถึง 6 ปีจึงคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชาย ขณะที่คลอดออกมานั้นได้มีสิ่งมหัศจรรย์อย่างหนึ่ง คือ มีแสงสว่างพวยพุ่งเป็นรังษีออกจากบ้านไปลอยอยู่ท่ามกลางนภากาศเป็นเวลานานจนถึงรุ่งเช้า มีพระภิกษุแปลกหน้า 2 องค์ เข้ามาในบ้านบอกับบิดาของ ท่านเว่ยหล่าง ว่าฉันรู้ว่าภรรยาของท่านคลอดบุตรเป็นผู้ชายมีบุญมาก ฉันจะขอตั้งชื่อให้ว่า “เว่ยหล่าง” (ภาษาจีน แต้จิ๋ว อ่านว่า “หุยเล้ง”) <br />
<br />
บิดาท่านจึงถามว่า ทำไมจึงชื่อ “หุยเล้ง” <br />
<br />
พระภิกษุตอบว่า “หุย” ตัวนี้ คือ หุย มีความอารีอารอบ เมตตากรุณา ในทางให้ธรรมเป็นทานไปยังสรรพสัตว์ แล้ว “เล้ง” ตัวนี้ คือ เล้ง มีความสามารถที่จะทำหน้าที่ของพระพุทธเจ้า พอพูดจบคำพระภิกษุ 2 องค์นั้นก็ออกจากบ้านหายไปทันที <br />
<br />
เว่ยหล่าง อายุ 3 ขวบ บิดาก็ได้ถึงแก่กรรม มารดาเป็นหม้ายเลี้ยงบุตรจนโตด้วยความยากจน ไม่สามารถจะส่งบุตรชายเรียนหนังสือได้ “เว่ยหล่าง” ต้องไปตัดฟืนมาขายเลี้ยงมารดาด้วยความกตัญญู จนอายุย่าง 24 ปีได้พบอุบาสกท่านหนึ่งกำลังบริกรรม “วัชรปรัชญาปารมิตาสูตร” อยู่ พอได้ฟังข้อความในสูตรเท่านั้น ใจก็ลุกโพลง สว่างไสวในพุทธธรรมขึ้นมาทันที จึงได้พูดว่าอยากจะไปศึกษาธรรมเหลือเกิน แต่ไม่มีผู้อุปถัมภ์เลี้ยงมารดา ด้วยผลของบุญกุศลที่เคยได้สร้างสมแจกธรรมทานมาแต่ปางก่อน จึงได้มีผู้ชายอารีคนหนึ่งเกิดความศรัทธามากได้ให้เงิน 10 ตำลึงเพื่อมอบให้มารดาไว้ใช้สอยในระหว่างที่ “เว่ยหล่าง” ไม่อยู่ <br />
<br />
แล้วเว่ยหล่างได้ออกเดินทางไปร่วม30วันจึงถึงวองมุย (อึ้งบ๊วย) ได้นมัสการพระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มไต้ซือ) ได้ถามว่า “มาจากไหน และต้องการประสงค์อะไร” <br />
<br />
เว่ยหล่าง ตอบว่า กระผมเป็นคนพื้นเมืองซุนเจา แห่งมณฑลกวางตุ้งเดินทางมาแสนไกล เพื่อมาสักการะเคารพแด่คุณพ่อ และกระผมไม่ต้องการอะไร “นอกจากธรรมชาติ แห่งการเป็นพุทธะ อย่างเดียวเท่านั้น” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้ม) พูดว่า “เจ้าเป็นชาวเมืองกวางตุ้งหรือ เป็นคนป่าคนเยิง แล้วเธอจะหวังเป็นพุทธะ ได้อย่างไรกัน” <br />
<br />
เว่ยหล่าง ตอบว่า “แม้ว่าจะมีคนชาวเหนือ และคนชาวใต้ก็จริง แต่ทิศเหนือและทิศใต้นั้น หาได้ทำให้ความเป็นพุทธะ ซึ่งมีอยู่ในคนนั้น ๆ แตกต่างกันได้ไม่ คนป่าคนเยิงจะแตกต่างจากคุณพ่อ ก็แต่ในทางร่างกายเท่านั้น แต่ไม่มีความแตกต่างกันในทางธรรมชาติ แห่งความเป็น พุทธะ ของเราทั้งหลายเลย” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มไต้ซือ) นิ่ง เลยชี้บอกใช้ไปสมทบทำงานตำข้าวตัดฟืนกับหมู่คนทางโน้นก่อน <br />
<br />
เว่ยหล่าง ได้พูดต่อไปอีกว่า “กระผมขอเรียน คูณพ่อว่า วิปัสสนาปัญญา เกิดขึ้นในใจของกระผมอยู่เสมอ ๆ เมื่อผู้ใดผู้หนึ่งไม่ได้มีจิตใจเลื่อนลอยไป จากธรรมชาติแห่งนิสัยเดิมแท้ของตนเองแล้ว ก็ควรที่จะเรียกเขาผู้นั้นว่าผู้เป็นเนื้อนาบุญของโลกเหมือนกัน แล้วกระผมไม่ทราบว่างานอะไร ที่คุณพ่อจะให้กระผมทำ” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มไต้ซือ) พูดว่า “เจ้าคนป่านี้ มีรากเหง้าของนิสัยที่จะเป็นประโยชน์อย่างมหาศาล” จงไปที่โรงตำข้าวโน้นก่อน แล้วอย่าพึ่งพูดอะไรอีกเลยนา <br />
<br />
ต่อมา เว่ยหล่าง พอได้ฟังเด็กท่องโศลกของ “ครูชินเชา ภิกษุ (ซิ้งซิ่ว)” ที่แอบไปเขียนไว้บนฝาผนังนั้นกล่าวว่า : <br />
<br />
“กาย คือ ต้นโพธิ์ <br />
<br />
จิต เหมือน กระจกเงาใสบนแท่น <br />
<br />
ทุก ๆ เวลาต้องหมั่นปันเช็ด <br />
<br />
อย่าใช้ยั่วเย้า (ก่อ) ฝุ่นละออง” <br />
<br />
เว่ยหล่าง พอได้ยินโศลกนั้นแล้ว ก็ทราบทันทีว่าผู้แต่งโศลกนั้น (คือครูชินเชาภิกษุ) มีปัญญาเก่งเพียงแค่โลกียธรรมรู้แจ้งอนัตตา (อนัตตาธรรม) เท่านั้น ยังไม่พบนิสัยเดิมแท้ของตนเอง ยังไม่รู้แจ้งทางจิตใจตนเอง เข้าไม่ถึง (สุญตาธรรม) <br />
<br />
เว่ยหล่าง จึงได้แต่งโศลกขึ้นใหม่ แล้วบอกกับ “จางตัดยูง (เตียยิกเอ่ง)” ว่าช่วยกรุณาเขียนโศลกผมไว้บนฝาผนังนั้นให้ทีเถิด <br />
<br />
จางตัดยูง พูดเป็นเชิงดูถูกว่า คนอย่างเอ็งนี้หรือ จะมาแต่งโศลกเป็นกับเขาด้วย หือ มันแปลกพิลึกกึกกือกันนะซีโว้ย <br />
<br />
เว่ยหล่าง ตอบไปทันทีว่า “ถ้าท่านจะศึกษา พระโพธิญาณ อันสูงสุดกันแล้ว อย่าได้ดูถูกดูหมิ่น คนที่เริ่มศึกษาธรรมะ ท่านควรรู้ไว้ว่า คนที่ถูกทางโลกเขาจัดไว้ว่าเป็นคนชั้นต่ำ ๆ นั้น บางทีก็อาจจะมีปัญญาชั้นสูงเกิดแวบ ขึ้นมาก็ได้เหมือนกัน แล้วคนที่ถูกทางโลกเขาจัดไว้ว่าเป็นคนชั้นสูง ๆ นั้น บางทีก็อาจจะมีการเผลอสติบ่อย ๆ แสดงความโง่ ๆ ออกมาก็มีเหมือนกัน” <br />
<br />
จางตัดยูง จำนนด้วยเหตุผล จึงพูดว่า เอ้า บอกมาซี จะช่วยเขียนโศลกให้ แล้วถ้าเอ็งบรรลุธรรมเมื่อไร ต้องอย่าลืมมาช่วยโปรดกันก่อนนะโว้ย <br />
<br />
เว่ยหล่าง จึงได้กล่าวโศลกให้ “จางตัดยูง” เขียนไว้บนฝาผนังนั้นว่า : <br />
<br />
“โพธิ์ เดิม ไม่มีต้นไม้ <br />
<br />
กระจกเงาใส ก็ มิใช่แท่น <br />
<br />
เดิมมาไม่มีแม้แต่หนึ่งสิ่ง <br />
<br />
ที่ไหนจะยั่วเย้า (ก่อ) ฝุ่นละออง” <br />
<br />
เมื่อ พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มไต้ซือ) ได้มาพบโศลกของ “เว่ยหล่าง” อีกเข้าแล้ว ท่านก็รู้ได้ทันทีว่ามีปัญญาณาณมองทะลุได้ผ่าน “อนัตตา” คือโลกียธรรมไปแล้ว เข้าถึง “สุญตา” คือโลกุตรธรรมแล้ว จิตหลุดพ้นเข้าถึงสุญตา (สุญตาธรรม) เป็นความว่างไปได้บ้างแล้ว และผู้ที่เราคอยคัดเลือกมานานแล้ว ที่จะสืบอายุพระพุทธศาสนาต่อจากเราไปนั้นก็คือ “เว่ยหล่าง” นี้เอง ท่านจึงได้ทำการลบโศลกของ “เว่ยหล่าง” กล่าวไว้นั้นทิ้งไปเสียก่อน เพื่อที่จะได้ปกปิดเป็นความลับไว้ก่อน <br />
<br />
หลังจากนี้ไป พอวันรุ่งขึ้น “เว่ยหล่าง” ก็ได้รับฟังคำสอนอันเร้นลับต่าง ๆ และฟังการอรรถาธิบายข้อความอันลึกซึ้งใน “พระคัมภีร์มหาสุญญตา คือ วัชรปรัชญาปารมิตาสูตร” จีนเรียกว่า “กิมกังปัวเยี้ยปอล่อมิกเก็ง” จาก พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มมหาครูบา) ในตอนกลางคืนนั้นอีกมากมายว่า “พึงยังจิตมิให้บังเกิดมีความยึดถือผูกพันในสถาวะใด ๆ” (หรือจิตเกิดอย่างไม่ติด จิตเกิดอย่างไม่ติดในสภาวะใด ๆ) เว่ยหล่าง พอได้ฟังมาถึงใจความตรงนี้ เข้าเท่านั้นจิตใจก็ลุงโพลง สว่างไสวออกมาอย่างแจ่มแจ้งในธรรมชาตินั้นขึ้นมาทันที ได้เกิดปัญญาบรรลุถึงสภาวะที่แท้แห่งจิตทันที คือ ปัญญาญาณเบื้องสูง ได้มองทะลุเห็นอย่างชัดแจ้งว่า “โอ ที่แท้ทุก ๆ สิ่งหรือสรรพธรรมทั้งปวง มิได้ห่างจากธรรมชาตินิสัยเดิมแท้ของเราไปเลย” <br />
<br />
เว่ยหล่าง ได้ร้องขึ้นมาทันที ในเฉพาะหน้า พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 ในทันทีนั้นอีกว่า “แหม ใครจะไปคิดว่าธรรมชาตินิสัยเดิมแท้นั้น เป็นของบริสุทธิ์ ใครจะไปคิดว่าธรรมชาตินิสัยเดิมแท้นั้น ไม่เกิดและไม่ดับสูญ ใครจะไปคิดว่าธรรมชาตินิสัยเดิมแท้นั้นเป็นสิ่งที่มีความสมบูรณ์ในตัวมันเอง ใครจะไปคิดว่า ธรรมชาตินิสัยเดิมแท้นั้น ไม่ส่าย ไม่หวั่นไหว ไม่กวัดแกว่ง เป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือความเปลี่ยนแปลง ใครจะไปคิดว่าธรรมชาตินิสัยเดิมแท้นั้น สามารถที่จะเกิดนานาธรรมชาติ ทุก ๆ สิ่งได้แล” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มไต้ซือ) พอเห็นว่า “เว่ยหล่าง” ได้บรรลุธรรมรู้แจ้งแล้ว คือพบสภาวะที่แท้แห่งธรรมชาติของนิสัยเดิมแท้ของตนเองแล้ว (คือจับจุดได้รู้แจ้งธาตุแท้ทางจิตใจอันมั่นคงดี) ท่านได้บอกอีกว่า พึงจำเอาไว้ให้ดี ๆ นะ “ถ้าบุคคลใด ๆ ไม่รู้จักจิตเดิมแท้ (สภาวะที่แท้แห่งจิต) ของตนเองว่าคืออะไรแล้ว ป่วยการไปศึกษาธรรมะ หรือจะศึกษาธรรมะไปก็ไร้ผล ไม่ได้ประโยชน์ ตรงกันข้าม ถ้าบุคคลใด ๆ รู้จักจิตเดิมแท้ของตนเองบ้าง ว่าเป็นอะไร และได้พบธรรมชาตินิสัยเดิมแท้ของตนเองบ้าง ว่าคืออะไร และเห็นแจ้งด้วยปัญญาญาณของตนเองแท้ อย่างซึมซาบว่าในธรรมชาติแท้ ๆ ของสภาวะจิตใจของตนเอง ว่ามีลักษณะวาระจิตอย่างไร คืออะไรอีกด้วยแล้ว เขาผู้นั้นชื่อว่า วีรบุรุษ คือ ครูบาของเทวดาและมนุษย์คือ พุทธะ <br />
<br />
ดังนั้น ในฐานะที่ความรู้ย่อมไม่เป็นของบุคคลใดผูกขาดไว้แต่ผู้เดียว ผลก็คือ ท่านอุบาสกเว่ยหล่างอายุ 24 ปี ได้รับการถ่ายทอดหัวใจธรรมะทั้งหมดด้วย “จิต ถึง จิต” ในเที่ยงคืนนั้นเอง <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มไต้ซือ) ท่านได้กล่าวอีกว่า บัดนี้ท่านเป็นพระสังฆปริณายกองค์ที่ 6 (ถ้านับจากอินเดียตามสายลงมาเป็นอันดับองค์ที่ 33) สืบต่ออายุพระพุทธศาสนาจากฉันไปแล้ว ฉันจะมอบ “บาตร จีวร สังฆาฏิ” ซึ่งเป็นปูชนียวัตถุของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ “ท่านพระสังฆราชโพธิธรรมมหาครูบา” ได้นำมาจากอินเดียให้ท่านไปเป็นธรรมเนียมซึ่งทำกันมาแต่ดั้งเดิมอย่างนี้ บัดนี้ท่านจะต้องรักษาตัวของท่านไว้ให้ดี ๆ นา และคุ้มครองปูชนียวัตถุเหล่านี้สืบไว้ให้ดี ๆ นา เพราะว่าความลับในสัจธรรมทั้งหลายอยู่ในตัวท่านหมดแล้ว จงช่วยสอนธรรมโปรดมนุษย์ทั้งหลายให้ได้มหาสติ จงช่วยสัตว์เดรัจฉานให้รอดตาย ให้มากที่สุดเท่าที่จะช่วยได้เป็นมหาอุดมคติ จงหาวิธีพยายามทำการเผยแพร่ พระธรรมคำสอนที่สืบทอดไปนี้ให้อนุชนแต่ละรุ่นรับช่วงไป จงระวังอย่าให้ขาดตอนลงไปได้ ส่วนการถ่ายทอดมอบ บาตร จีวร สังฆาฏิแบบเดิมนั้นจะทำให้พวกเบาปัญญา ที่ยังไม่บรรลุธรรมคิดโลภอยากได้ แล้วจะเกิดมีภัยในการยื้อแย่งกัน ฉะนั้นมาถึงยุคที่พระธรรมคำสอนแพร่หลายแล้ว ท่านสมควรหยุดการถ่ายทอดเรื่องวัตถุนี้เสีย จงถ่ายทอดธรรมด้วย “จิต ถึง จิต” จิตถึงจิตก็พอแล้ว ถือเอาผู้ใดบรรลุธรรม ผู้นั้นเป็นผู้สืบอายุพระพุทธศาสนาเอง <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้มไต้ซือ) บอกกับท่านเว่ยหล่างอีกว่า เวลานี้ตัวท่านเสี่ยงภัยจากอันตรายมาก อาจจะมีพวกที่ไม่เห็นธรรมะใจบาปคิดอิจฉาทำร้ายต่าง ๆ นานา ใจบาปกรรมอย่างนี้จะต้องตกนรกอย่างหนัก ท่านจะต้องหนีออกไปจากวัดในคืนนี้ทันที <br />
<br />
ท่านเว่ยหล่าง บอกท่านพ่อว่า “กระผมเป็นคนชาวใต้ แล้วก็ไม่รู้จักหนทางภูเขาแถบนี้เลย ว่าจะเดินทางออกไปลงเรือที่ปากแม่น้ำได้อย่างไร” <br />
<br />
ท่านพ่อ โอ อมิตาพุทธ อย่างเป็นห่วงเลย ฉันจะช่วยนำทางไปส่งจนถึงปากแม่น้ำกิวกังด้วย แล้วหลังจากเราได้จากกันในคืนนี้ไป เราก็จะไม่ได้พบกันอีกแล้ว เพราะว่าฉันจะมีอายุอยู่ไปอีกได้ก็เพียง 3 ปี แล้วก็จะจากโลกนี้ไป ท่านจงเดินทางลงไปหลบซ่อนตัวไว้ในภาคใต้นั้นก่อน ไปให้เร็วที่สุดที่จะเร็วได้ อย่าด่วนทำการเผยแพร่ให้เร็วเกินไปนัก เพราะว่าพุทธธรรม (เซ็นหรือฌาน) นี้ ไม่ใช่จะสอนมนุษย์ได้ง่าย ๆ นัก ต่อไปนี้ฉันเชื่อว่าด้วยปัญญาญาณของท่านนี้เองจะทำให้หัวใจธรรมะของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย คือ พุทธธรรมคำสอนต่าง ๆ นี้ จะแผ่ไพศาลไปได้อย่างกว้างขวางที่สุดแห่งยุคแน่นอน สาธุ <br />
<br />
จากนี้ “ท่านเว่ยหล่าง” ได้หนีไปหลบซ่อนตัวอยู่กับพวกพรานในป่าทึบอยู่นานถึง 15 ปี ท่านถือมังสวิรัติ (กินผัก) ไม่ได้เบียดเบียนชีวิตเลือดเนื้อสัตว์ใหญ่ที่มีมือมีตีน ท่านเดินสายกลางยามจนมุมเข้าแล้วก็เอาผักลงไปอาศัยต้มในหม้อเนื้อของพวกพรานป่า แล้วก็หยิบฉันแต่พวกผักล้วน ๆ คือสายกลางยามหมดทางหลีกได้แล้ว ก็เอาตรงนั้นเป็นกลางฉันแต่ผักในจานเนื้อของเขา จนพวกพรานป่าเห็นแล้วนึกแปลกใจ ท่านก็ฉวยโอกาสที่เขาเกิดอารมณ์นี้ชี้แจงแสดงธรรมเท่าที่พอจะพอโปรดเขาได้ไปพลางด้วยเสมอ ๆ (ตรงนี้เป็นแบบอย่างที่ดีของการเดินสายกลาง) <br />
<br />
ได้อุปสมบทเป็น “พระภิกษุเว่ยหล่าง” เมื่ออายุ 39 ปี ได้ทำการประกาศธรรมโปรดสัตว์อยู่นานถึง 37 พรรษา พระเจ้าจักรพรรดินี “บูเช็กเทียง” ได้พระราชทาน บาตรไพฑูรย์และนิสีสันทัด 1 ชุด ใบชาหอม 5 ห่อ เงินแท่ง 300 ก้วง มอบให้ราชเลขาธิการ ชื่อ “โง้วฉุ่งเท่ง” นำไปถวาย แล้วยังได้รับสั่งให้ข้าหลวงแห่งชิวเจา (เซี่ยวจิว) เป็นผู้ปฏิสังขรณ์วัดของท่านให้เป็น พระอารามหลวง และให้ดัดแปลงบ้านเกิดของท่านให้เป็น “พระวิหาร” ขึ้นมาอีกด้วย ได้พระราชทานนามว่า “กว๊อกเยนยี่ (ก๊กอึงยี่)” <br />
<br />
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 6 (เว่ยหล่าง) พอมีพระชนมายุ 76 พรรษา ได้เกิดมรณญาณ คือ รู้วันเดือนปีที่จะแตกดับของสังขาร จึงได้เรียกประชุมสานุศิษย์ต่าง ๆ มาพร้อมกันแล้วได้กล่าวโศลก ต่าง ๆ อีกมากมายเป็นครั้งสุดท้าย แล้วรับสั่งว่าฉันจะจากโลกนี้ไปแล้ว ท่านก็นั่งนิ่งเข้าสมาธิดับขันธ์ในฌานสมาบัตินั้นไป พระศพของท่านได้บรรจุไว้ในเจดีย์หลวง ณ เมืองโซกาย (เช่าโคย) ต่อมาได้รับพระราชทานสมณศักดิ์นามว่า “ไต้ก่ำเซี้ยงซือ” <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ชีวประวัติของท่านฮวงโป <br />
<br />
ฮวงโป เป็นหลานศิษย์ (หรือศิษย์ของศิษย์) ของท่านเว่ยหล่าง กล่าวคือ เมื่อเว่ยหล่าง สังฆปริณายกองค์ที่ 6 แห่งนิกายเซนได้รับการถ่ายทอดธรรมโดยตรง ที่เรียกว่าจากจิตถึงจิต จากพระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 แล้ว นิกายเซนก็แตกออกเป็น 2 สาย สายเหนือนำโดยชินเชา คู่แข่งของท่านเว่ยหล่าง สอนวิธีปฏิบัติการตรัสรู้อย่างเชื่องช้าคือ ค่อยเป็นค่อยไป เจริญรุ่งเรืองอยู่พักหนึ่งโดยราชูปถัมภ์ของพระจักรพรรดิ ตั้งอยู่ไม่นานก็เงียบหายไป ส่วนสายใต้คือของท่านเว่ยหล่าง สอนวิธีปฏิบัติที่เป็นการตรัสรู้ฉับพลัน จนได้นามว่าสำนักฉับพลัน ได้เจริญรุ่งเรืองและขยายตัวออกมาจนแตกนิกายย่อย ๆ ลงไป <br />
<br />
ศิษย์คนสำคัญองค์หนึ่งของท่านเว่ยหล่างมีนามว่า มา ตสุ หรือ มาซู ต้นตำรับตรัสรู้ฉับพลัน ท่านฮวงโปเป็นศิษย์ที่รับช่วงต่อจากท่าน มา ตสุ ท่านพุทธทาสภิกขุกล่าวถึงประวัติของท่านฮวงโปไว้ดังนี้ <br />
<br />
“ศิษย์คนที่สำคัญองค์หนึ่งของเว่ยหล่างมีนามว่า มา ตสุ เป็นสองอย่างอยู่ และกล่าวกันว่า ถึงแก่มรณภาพในปี ค.ศ. 850 ท่านได้ถ่ายทอดคำสอนนิกายนี้ให้แก่ อาย สื่น ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งนิกายหลินฉิ เอียง หรือที่เรียกอย่างญี่ปุ่นว่ารินซาย อันเป็นนิกายที่ยังคงมีอยู่ในประเทศจีน และแพร่หลายที่สุดในญี่ปุ่น โดยเหตุนี้ ฮวงโป จึงได้ชื่อว่าเป็นผู้ก่อกำเนิดพุทธศาสนานิกายนี้ ตามธรรมดานั้น บรรพชิตจีนที่มีชื่อหลายชื่ออย่างท่านฮวงโปนี้ เมื่อมีชีวิตอยู่ เรียกกันโดยมากว่า ซิหยิน บ้าง ตวนชิ บ้าง แต่ชื่อที่เรียกกันเมื่อท่านมรณภาพนั้น เรียกว่า ฮวงโป โดยถือเอาชื่อของภูเขาที่ท่านอาศัยอยู่เป็นส่วนมากในชีวิตของท่านเป็นต้นเหตุและด้วยธรรมเนียมที่เป็นการแสดงความเคารพ คือไม่ออกชื่อตัวโดยตรงในญี่ปุ่น ท่านมีชื่อว่า โอบากุ อันเป็นชื่อเสียงที่ใช้กับอักษรจีน เนื่องจากมิได้เป็นสังฆปริณายก ในที่นี้จึงเรียกท่านว่า ครูบา” <br />
<br />
ท่านเว่ยหล่างไม่ได้แต่งตั้งผู้สืบทอดตำแหน่งสังฆปริณายกไว้แต่อย่างใด แต่ท่านก็ได้มอบจีวรแห่งพุทธเจ้า และบาตรซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งตำแหน่งที่สืบทอดกันมาไว้กับลูกศิษย์ เสอิเง็น เงียวชิ พร้อมกับสั่งให้เก็บจีวรและสิ่งของเหล่านั้นไว้ที่ประตูวัดโซเคอิ ซึ่งเป็นวัดที่ท่านเว่ยหล่างสร้างไว้ที่ซูเคอิ ใกล้มณฑลกวางตุ้ง <br />
<br />
หลังจากนั้นพุทธศาสนานิกายเซนได้แตกออกเป็น 5 สาขาใหญ่ ได้แก่ <br />
<br />
1. เว่ยหยาง (Wen - Yang) <br />
<br />
2. หยุนเหมิน (Yun - Men) <br />
<br />
3. ฟาเหยน (Fa - Yen) <br />
<br />
4. เฉาต้ง (Ts’ao - Tung) <br />
<br />
5. หลินฉิ (Lin - Chi) <br />
<br />
สาขาที่สำคัญและได้รับการสืบทอดมาจนทุกวันนี้มีเพียง 2 สาขา คือ เฉาต้ง (โซโตะ) และหลินฉิ (รินไซ) <br />
<br />
เซนเหนือ และ เซนใต้ <br />
<br />
หลังจากที่พระสังฆปริณายกองค์ที่ 1 (พระโพธิธรรม) ได้ไปเผยแพร่ศาสนาพุทธนิกายเซนในประเทศจีน จนตกทอดมาถึง พระสังฆปรินายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้ม) ครั้งหนึ่ง ท่านสังฆปรินายกองค์ที่ห้า ได้ประกาศให้ศิษย์ทั้งหมด เขียนบทโศลก เกี่ยวกับการบรรลุธรรม เพื่อเป็นการทดสอบความสามารถของศิษย์แต่ละคน <br />
<br />
ท่านชินเชา (ซิ่งซิ่ว) ซึ่งเป็นศิษย์คนโต และคาดว่าจะได้เป็นผู้สืบทอดจีวรและบาตร (คือการสืบทอดวิชาและตำแหน่งนั่นเอง) ต่อจากพระสังฆปริณายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้ม) ได้เขียนบท โศลกไว้บนกำแพงว่า : <br />
<br />
“กาย คือ ต้นโพธิ์ <br />
<br />
จิต เหมือน กระจกเงาใสบนแท่น <br />
<br />
ทุก ๆ เวลาต้องหมั่นปันเช็ด <br />
<br />
อย่าใช้ยั่วเย้า (ก่อ) ฝุ่นละออง” <br />
<br />
บทโศลกนี้ได้รับการชื่นชมจากท่านสังฆปรินายกองค์ที่ 5 (พระฮ่งยิ้ม) ไม่น้อยแต่ลึกๆแล้วท่านก็ทราบดีว่าภูมิธรรมของศิษย์ผู้นี้แม้จะสูงส่ง แต่ยังไม่ถึงขั้นหลุดพ้น <br />
<br />
พอดีขณะนั้นท่านเว่ยหล่าง (ฮุ้ยเน่ง) ทำงานอยู่ในวัด โดยยังไม่ได้ออกบวช ท่านผ่านมาเห็นเข้า แต่อ่านไม่ออกจึงได้ขอให้คนที่ยืนดูอยู่อ่านให้ฟัง ท่านฟังแล้วจึงแต่งบทโศลกขึ้นบทหนึ่งเช่นกัน <br />
<br />
“โพธิ์ เดิม ไม่มีต้นไม้ <br />
<br />
กระจกเงาใส ก็ มิใช่แท่น <br />
<br />
เดิมมาไม่มีแม้แต่หนึ่งสิ่ง <br />
<br />
ที่ไหนจะยั่วเย้า (ก่อ) ฝุ่นละออง” <br />
<br />
เมื่อท่านสังฆปรินายกอ่านบทโศลกแล้วจึงตัดสินใจมอบบาตรและจีวรให้กับท่านเว่ยหล่าง พร้อมทั้งถ่ายทอดธรรมะแบบใจถึงใจให้กับท่านด้วย และเพื่อป้องกันคนริษยาจะทำร้าย ท่านบอกให้เว่ยหล่างหนีไปทางใต้ <br />
<br />
ดังนั้นเองศาสนา<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">พุทธนิกายเซน</a>จึงแตกออกเป็นสองสาย <br />
<br />
สายแรกคือเซนสายเหนือ ของท่านชินเชา (ซิ่งซิ่ว) ซึ่งได้รับความนิยมทางตอนเหนือของจีน เน้นการฝึกตน และการบรรลุธรรมอย่างค่อยเป็นค่อยไป ตามแบบแผน อย่างมีขั้นตอน เห็นได้ชัดจากบทโศลกของท่านเสินซิ่วเอง ว่าให้หมั่นขัดใจกำจัดกิเลสอย่างไม่ย่อท้อ <br />
<br />
สายที่สอง เซนสายใต้ ของท่านเว่ยหล่าง ได้รับความนิยมทางตอนใต้ เน้นการบรรลุอย่างฉับพลัน ดังที่ปรากฏในโศลกข้างต้น เมื่อตะหนักรู้ถึงความว่าง เมื่อเกิดปัญญา ก็ไม่มีอะไรให้ปฏิบัติ ให้เรียนรู้อีก “เมื่อไม่มีกระจกเสียแล้ว จะไปเช็ดฝุ่นที่ไหนกันเล่า?” <br />
<br />
เซนสายเหนือรุ่งเรืองอยู่พักใหญ่ ภายใต้การอุปถัมภ์ของพระนางอู่เจ่อเทียน หรือ บูเช็กเทียน ที่พวกเรารู้จักกันดี แต่ในที่สุดก็เสื่อมสลายไปเพราะหลายสาเหตุ เซนที่พวกเราศึกษากัน คุ้นเคยกันอยู่ในทุกวันนี้จึงเป็นเซนสายใต้ <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ช่วงก่อกำเนิดในญี่ปุ่น <br />
<br />
เซน 2 สำนักในญี่ปุ่น <br />
<br />
1.<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html"> สำนักรินไซ</a> (หรือสำนักหลินฉิ) <br />
<br />
ท่านเอไซซึ่งมีชีวิตอยู่ในช่วง พ.ศ.1684 – 1758 ไปศึกษาเซนในเมืองจีน กลับมาเผยแผ่เซนนิกายรินไซในญี่ปุ่นเมื่อ พ.ศ.1734 เริ่มสร้างวัดเซนขึ้นในเมืองเกียวโต และเกียวโตนี่แหละเป็นฐานที่มั่นของรินไซ ท่านเอไซนำวัฒนธรรมและวิถีชีวิตแบบจีนมาเผยแผ่ คือ ประเพณีการดื่มชา เอามาประกอบกับหลักคำสอนของเซน เชื่อว่าการดื่มชาจะทำให้อายุยืน และความเป็นจริงก็น่าจะเป็นตามนั้น เพราะคนญี่ปุ่นมีอายุโดยเฉลี่ยประมาณ 80 ปี ในขณะที่คนไทยมีอายุโดยเฉลี่ยประมาณ 68 ปีเท่านั้น <br />
<br />
วิธีปฏิบัติธรรมแบบนิยกายรินไซใช้วิธีสนทนาโต้ตอบกันระหว่างอาจารย์กับศิษย์ใช้บทปริศนาธรรม 2 แบบ คือวิธีแบบโกอาน และวิธีแบบมอนโด <br />
<br />
“โกอาน” คือ ถ้อยคำที่มีลักษณะคล้ายขัดกันหรือไร้สาระ เป็นประโยคที่ไม่มีความหมาย เป็นวลีที่ไม่มีความหมาย แต่มีนัยเชิงปรัชญาแฝงอยู่ เป็นปริศนาธรรมที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ด้วยวิธีการให้เหตุผลหรือพุทธิปัญญา ลักษณะของโกอานคือ ถามประโยคเดียว ตอบประโยคเดียว แต่ไม่ตรงคำถาม เช่น <br />
<br />
ศิษย์ถามอาจารย์ว่า “เมื่อเช้าท่านไปไหนมา ?” <br />
<br />
อาจารย์ตอบว่า “ผมกินข้าวแล้ว” <br />
<br />
จุดประสงค์ของนิกายรินไซที่ใช้วิธีโกอาน คือเพื่อจำกัดกรอบความคิดที่ไร้ขอบเขต วิธีการจำกัดกรอบความคิดนี้ตรงกับกรอบที่เรียกว่าองค์ของรูปฌาน 4 และอรูปฌาน 4 เซนใช้วิธีแบบโกอาน เพื่อสร้างกรอบความคิดให้อยู่เหนือการแบ่งแยกทั้งหลาย การถามตอบ ถามประโยคเดียว ตอบประโยคเดียว แล้วคำตอบก็ไม่ตรงกับคำถาม <br />
<br />
“มอนโด” คือ การถามตอบอย่างฉับพลัน โดยไม่ผ่านการใช้ความคิดพิจารณาปริศนาธรรมอย่างต่อเนื่อง ทั้งนี้เพราะการใช้มนโดจะเป็นการบังคับให้เราตอบในทันทีโดยไม่ผ่านการคิดหรือเหตุผลใดๆ เพื่อให้หลุดพ้นจากกรอบความคิดแบบเดิมไปสู่การรับรู้โลกตามความเป็นจริง ไม่ผ่านการปรุงแต่งหรือการครอบงำของอวิชชาและกิเลส <br />
<br />
ตัวอย่างของมอนโด <br />
<br />
พระรูปหนึ่งถามท่านอาจารย์โจวชูว่า “กระผมเพิ่งมาถึง ณ สถานปฏิบัติธรรมนี้ โปรดให้คำชี้แนะด้วย”<br />
ท่านอาจารย์โจวชูตอบว่า “เธอกินข้าวแล้วหรือยัง”<br />
พระรูปนั้นตอบว่า “กระผมทานแล้ว”<br />
ท่านอาจารย์โจวชูตอบว่า “งั้นก็ไปล้างจานเสียสิ” (Mumonkan, Case 7) <br />
<br />
จากตัวอย่างมอนโดข้างต้น พระที่ขอคำชี้แนะอาจารย์โจชูได้ลืมว่าแท้ที่จริงแล้วหลักคำสอนแห่งพุทธะเป็นเรื่องของการปฏิบัติธรรมที่มีอยู่ในทุกขณะจิตของชีวิตประจำวัน บทสนทนาของอาจารย์โจชูเป็นการเตือนพระรูปนั้นว่าอย่าได้แสวงหาธรรมะที่อยู่นอกตัว หรืออย่าถามหาหลักคำสอนที่แยกออกจากวิถีชีวิตปกติ แต่ให้หันกลับมาพิจารณาประสบการณ์แห่งพุทธะในตนเอง <br />
<br />
ทั้งปริศนาธรรมและมอนโดต่างก็เป็นปัจจัยที่ทำให้เกิดการบรรลุธรรมได้ ปริศนาธรรมเป็นปัญหาที่อาจารย์ใช้ถามลูกศิษย์เพื่อเป็นการตรวจสอบว่าลูกศิษย์ของตนมีความก้าวหน้าทางจิตเพียงใด เมื่อศิษย์ได้รับปริศนาธรรมมา แล้วก็จะต้องพยายามขบคิดปริศนาธรรมที่ได้รับมาเพื่อเป็นการทดสอบประสบการณ์ทางจิตของตน ในขณะที่มอนโดเป็นระบบการถามตอบอย่างปัจจุบันทันด่วนโดยไม่ผ่านการขบคิดพิจารณาอย่างต่อเนื่องอย่างปริศนาธรรม กล่าวคือ ในบางครั้งอาจารย์เซ็นอาจมอบปริศนาธรรมแก่ศิษย์ไปขบคิด แต่ในบางครั้งอาจารย์เซ็นอาจถามปริศนาธรรมในกระบวนการของมอนโด โดยที่การตอบในกระบวนวิธีมอนโดจะเป็นการตอบอย่างฉับพลัน ไม่ปล่อยให้ใช้ระบบคิดหรือเหตุผลในการไตร่ตรองคำถาม คำตอบที่ได้จากวิธีการมอนโดนี้เป็นคำตอบที่มาจากจิตที่บริสุทธิ์ปราศจากกรอบมโนทัศน์ใด ๆ ที่อาจบิดเบือนโลกแห่งความเป็นจริง <br />
<br />
ในขณะที่กระบวนการแห่งปริศนาธรรมเป็นการ อาศัยการคิดไตร่ตรองด้วยเหตุผลจนเกิดความงุนงงสงสัยอย่างต่อเนื่อง จากการตระหนักรู้ว่าเหตุผลไม่สามารถทำความเข้าใจปริศนาธรรมได้จนเกิดการระเบิดออกสู่การรู้แจ้งอย่างฉับพลัน กระบวนการมอนโดเป็นการถามตอบอย่างฉับพลันที่เป็นการตัดกระแสการคิดเชิงตรรกะไปในตัว ทำให้เข้าใจความจริงแท้ที่อยู่เหนือการคิด เหตุผล และการแยกแยะต่าง ๆ ฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นวิธีการแห่งมนโดหรือ วิธีการแห่งปริศนาธรรมนั้นต่างก็พยายามตัดกระแสสำนึกแห่งเหตุผลที่เป็นตัวบดบังการเข้าถึงความจริงแท้ <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
2. <a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">สำนักโซโตะ</a> (หรือสำนักเฉาต้ง) <br />
<br />
ท่านโดเกนมีชีวิตอยู่ใน พ.ศ.1743 – 1796 ไปศึกษาเซนในจีนเป็นเวลา 4 ปี กลับมาตั้งเซนนิกายโซโตะในพ.ศ. 1770 โซโตะปฏิบัติธรรมด้วยวิธี “ซาเซน” คือนั่งกรรมฐาน ทำสมาธิ เพ่งพิจารณาภายใน นั่งเงียบๆ บนเสื่อตาตามิหันหน้าเข้าผนัง เวลาปฏิบัติที่เหมาะสมก็คือในช่วง 03.00 น. – 04.00 น. ซึ่งเป็นช่วงที่เงียบสงัด เป้าหมายสูงสุดของซาเซนคือรู้แจ้งธรรมชาติที่แท้จริงของสิ่งทั้งหลาย ค้นหาพุทธธาตุ หรือพุทธภาวะในตัวตน <br />
<br />
ซาเซ็นหมายถึงการนั่งสมาธิอันเป็นพื้นฐานในการเตรียมจิตเพื่อ การขบคิดพิจารณาสภาวะธรรมและปริศนาธรรมต่าง ๆ เพื่อการบรรลุซาโตริ เพราะหากไม่มีการฝึกซาเซ็นเพื่อพัฒนาจิตให้แข็งแกร่งแล้วก็จะเป็นการยากยิ่งในการขบคิดปริศนาธรรมให้ กระจ่างแจ้งได้และเมื่อไม่สามารถขบคิดปริศนาธรรมได้สภาวะซาโตริก็จะเกิดขึ้นได้ยาก ในการบรรลุซาโตรินั้น มักต้องอาศัยการขบคิดปริศนาธรรมอย่างต่อเนื่องเพื่อให้เกิดความงุนงงสงสัยคุกรุ่นเต็มเปี่ยมอยู่ในจิตแล้ว “ระเบิดออก” สู่การรู้แจ้งอย่างทันทีทันใด <br />
<br />
ในการปฏิบัติซาเซ็นนี้ ท่านโดเก็นได้อธิบายไว้ดังนี้ <br />
<br />
ณ ที่นั่งประจำของท่าน ปูเสื่อหนา ๆ แล้ววางหมอนลงบนเสื่อ นั่งขัดสมาธิเพชร หรือสมาธิดอกบัว ในท่าสมาธิเพชร ให้วางเท้าขวาบนขาซ้ายและเท้าซ้ายบนขาขวา ในท่าสมาธิดอกบัว ท่านเพียงวางเท้าซ้ายบนขาขวาเท่านั้น ท่านควรห่มจีวรและคาดรัดประคดแต่หลวม ๆ แต่เข้าที่ให้เรียบร้อย แล้ววางมือขวาบนขาซ้ายและวางฝ่ามือซ้ายในท่าหงายขึ้นบนฝ่ามือขวาโดยให้ปลายนิ้วโป้งจรดกัน นั่งตรงในท่าที่ถูกต้อง อย่าเอียงไปทางซ้ายหรือขวา อย่าเอียงไปข้างหน้าหรือข้างหลัง…เมื่อท่านั่งเรียบร้อยแล้ว สูดลมหายใจลึก ๆ หายใจเข้าออก โคลงร่างไปทางซ้ายทีขวาทีแล้วปล่อยให้หยุดนิ่งสมดุลในท่านั่ง คิดถึงการไม่คิด จะคิดถึงการไม่คิดได้อย่างไร โดยปราศจากการคิด สิ่งนี้เองคือ หัวใจแห่งศิลปะการนั่งซาเซ็น (สุวรรณา สถาอานันท์, 2534: 49 - 50) <br />
<br />
การนั่งซาเซ็นนี้เป็นปัจจัยที่เกื้อหนุนให้จิตหลุดพ้นจากกรอบอ้างอิงเดิมที่เคยคิด เคยเชื่อ เคยยึดมั่นถือมั่น ไปสู่การปราศจากการคิดซึ่งหมายถึงการที่จิตพ้นไปจากการแบ่งแยกเชิงทวิลักษณ์ เพื่อก้าวเข้าสู่ความว่างอันเป็นหนึ่งเดียวกับจิตเดิมแท้ ประเด็นเรื่องปราศจากความคิดนี้ อาจารย์คาสุลิส (T. P. Kasulis, 1981: 71 - 77) ได้อธิบายไว้ว่า “การคิด” คือ การกำหนดมโนทัศน์ต่าง ๆ อันเป็นกิจกรรมทางจิตให้กับสิ่ง ๆ หนึ่ง ซึ่งรวมถึงการตัดสินใจด้วยว่า ชอบ ไม่ชอบ เชื่อ ไม่เชื่อ เป็นต้น เช่น การรับรู้ว่าอะไรคือโต๊ะ อะไรคือเก้าอี้ “การไม่คิด” คือ การปฏิเสธที่จะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ หรือกล่าวได้ว่าการไม่คิดคือการปฏิเสธกระบวนการรับรู้สิ่งต่าง ๆ ทั้งหมด แต่การจงใจปฏิเสธการคิดนี้ในแง่หนึ่งก็เป็นตัวการคิดนั้นเอง คือมีกรอบกำหนดเพื่อการปฏิเสธ ส่วน“การปราศจากความคิด” แตกต่างจากการคิดและการไม่คิดในแง่ที่ว่าการปราศจาก การคิดจิตไม่มีความมุ่งหมายใด ไม่ใช่ทั้งการยืนยันและปฏิเสธ ไม่ใช่ทั้งเชื่อและไม่เชื่อ ไม่ได้มุ่งปฏิเสธอย่างเดียวกับการไม่คิด แต่เป็นการปล่อยให้สิ่งต่างๆ ปรากฏอย่างที่มันเป็น (pure presence of things as they are) หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เป็นสภาวะก่อนการแยกแยะเชิงมโนทัศน์ การปราศจากการคิดนี้อาจเปรียบได้กับการที่เรายืนดูความงามของธรรมชาติบนยอดเขา โดยเราจะซาบซึ้งและซึมซับความงามจนอยู่ในสภาวะที่ปราศจากคำพูดหรือคำบรรยายใดๆ <br />
<br />
การปฏิบัติซาเซ็นจึงมิใช่การนั่งสมาธิแบบปฏิเสธการรับรู้ แต่เป็นการนั่งสมาธิที่เต็มไปด้วยการรับรู้ แต่เป็นการรับรู้โลกและประสบการณ์ตามอย่างที่เป็นโดยปราศจากความจงใจใด ๆ การรับรู้นี้เป็นการรับรู้ที่ตัวผู้รับรู้กับสิ่งที่ถูกรับรู้ได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เป็นการดำรงอยู่ภายใต้กาลภาวะนั้นๆ การปฏิบัติซาเซ็นเป็นฐานของการฝึกใช้ปัญญาในการคิดพิจารณาสภาวะธรรมและปริศนาธรรม แต่สำหรับโดเก็น ตัวซาเซ็นเองก็คือปริศนาธรรม มิใช่เป็นฐานสำหรับการฝึกใช้ปัญญาเพื่อขบคิดปริศนาธรรม <br />
<br />
เซนตอบสนองความต้องการของคนที่อิ่มคัมภีร์ ประสงค์ที่จะรู้ธรรมชาติที่แท้จริงของตนเอง จึงมีคาถาพิเศษประจำนิกายว่า <br />
<br />
“ถ่ายทอดพิเศษนอกเหนือคัมภีร์ <br />
<br />
ไม่อาศัยคำพูดและตัวอักษร <br />
<br />
ชี้ตรงไปยังจิตของมนุษย์ <br />
<br />
รู้แจ้งภายในธรรมชาติของตัวเอง” <br />
<br />
ท่านโพธิธรรมเดินทางเข้าไปจีน ด้วยจุดประสงค์อย่างหนึ่งคือ ปฏิวัติองค์กรทางพระพุทธศาสนาในจีนที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับคำพูดและตัวหนังสือ ท่านโพธิธรรมถือว่า คำพูดและตัวหนังสือคืออุปสรรคสำคัญในการบรรลุธรรม มันมีคำที่ชอบใช้ซ้ำ ๆ อยู่ ว่า สิ่งที่เป็นอุปสรรคต่อความคิดสร้างสรรค์มากที่สุดก็คือ บรรดาสิ่งเก่า ๆ ทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นความคิดเก่า ความเชื่อเก่า ความตั้งใจหรือเจตจำนงเก่า แผนเก่า หลักการเก่า กฎศีลธรรมเก่า ความใฝ่ฝันเก่า และอุดมการณ์เก่า <br />
<br />
สิ่งเก่าเหล่านี้เหมือนฝูงเพรียงเกาะอยู่ในหัวเรา คำพูด ตัวหนังสือ เป็นสิ่งถ่ายทอดความเก่า ๆ ที่กล่าวมาข้างต้นจึงต้องกำจัดคำพูดและตัวหนังสือ ความจริงสูงสุดคือ ศูนยตาเท่านั้นท่านฮ่งยิ้ม (สังฆปริณายกองค์ที่ 5) พิจารณาว่า จะมอบตำแหน่งสังฆปริณายกให้แก่ใครระหว่างฮุยเน้ง(หรือเว่ยหล่าง) กับชินเชา ฮุยเน้งเป็นพ่อครัว บรรลุธรรม(ซาโตริ) มาก่อนแล้วเพราะฟังปรัชญาปารมิตา ส่วนชินเชาเป็นนักวิชาการ ท่านฮ่งยิ้มมีจุดประสงค์ที่จะให้ศิษย์ ๒ คนสะท้อนสุญญตาออกมาโดยใช้บทกลอน <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ท่านชินเชา เสนอบทกลอนว่า : <br />
<br />
“กายคือต้นโพธิ์ <br />
<br />
ใจคือกระจกเงาใส <br />
<br />
หมั่นปัดกวาดอยู่เป็นนิตย์ <br />
<br />
อย่าให้ฝุ่นละอองลงจับ” <br />
<br />
ส่วนฮุยเน้งอ่านไม่ค่อยอออกเขียนไม่คล่อง จึงขอร้องคนอื่นให้เขียนว่า : <br />
<br />
“ไม่มีกาย ไม่มีต้นไม้ <br />
<br />
ไม่มีกระจกเงาใส <br />
<br />
เมื่อไม่มีอะไรตั้งแต่ต้น <br />
<br />
ฝุ่นละอองจะลงจับอะไร” <br />
<br />
ระหว่างแนวคิดที่ 1 ของชินเชากับแนวคิดที่ 2 ของฮุยเน้ง แนวคิดที่ 2 สะท้อนความหมายได้ชัดเจนที่สุด ฮุยเน้งจึงได้ตำแหน่งสังฆปริณายกไป ศูนยตาคือความจริงสูงสุด(ความว่าง) ความว่างคือ สภาพเดิมแท้ของสิ่งทั้งหลาย มนุษย์ประกอบด้วยความว่าง จิตเดิมแท้มีลักษณะขาว ใส บริสุทธิ์ ที่เรียกว่า จิตประภัสสร กรอบเก่า ๆ ทั้งหลายตามที่กล่าวมาเป็นตัวทำให้ธรรมชาติจิตดับสูญเสียไป ถ้าหมายถึงจิตเดิมแท้ นั่นคือ อจิต (True mind is No-mind จิตที่แท้จริงคืออจิต) <br />
<br />
ภาษาของเซนไม่ปฏิเสธกิริยา แต่ปฏิเสธสิ่งที่รองรับกิริยา มีปฏิบัติการแต่ว่าไร้ที่ยึดเหนี่ยว เช่น Going nowhere ควรจะแปลอย่างไรดี ? สังฆนายกองค์ที่ 6 ในจีนคือท่านฮุยเน้ง บอกว่า “ความพยายามที่จะควบคุมจิต ถือเป็นความพยายามที่เลวร้าย ความพยายามที่จะชำระจิต เท่ากับเพิ่มความสกปรกให้แก่จิต” ท่านสรุปว่า อย่าพยายามชำระจิตให้บริสุทธิ์หรือทำจิตให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่จงปล่อยให้ดำเนินไปตามวิถีของมัน มีอีกวลีหนึ่งที่น่าสนใจ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเซนคือ “The Voice of the Silence” เสียงเรียกจากความเงียบ เสียงกู่ร้องในใจของแต่ละคนมันดังมาก แต่ถ้าอยากได้ยินต้องเงียบ วิธีการต่อมาของเซนที่ชอบใช้คือ อทวิภาวะ (Non-duality) คำว่า ”นี่” “นั้น” “โน้น” คือคำที่แบ่งแยก ภาษาทางตะวันตกจะต้องมี “I” “Myself” มีประธานมาก ประธานคือคำที่แบ่งแยก ในภาษาญี่ปุ่นไม่นิยมประธาน มีแต่กิริยา เป็นภาษาที่ไม่มีประธาน เป็นภาษาประเภทอทวิภาวะ แสดงความไม่เป็นสอง <br />
<br />
การที่อาจารย์พยายามบรรยายประสบการณ์ ของตัวเองให้ลูกศิษย์ฟังเหมือนกับสัตว์บกกับสัตว์น้ำที่พยายามอธิบายสภาพของบนบกกับในน้ำให้กันและกันฟัง แม้สัตว์น้ำจะบรรยายอย่างไรก็ตาม แต่ความเข้าใจของสัตว์บกเกี่ยวกับน้ำ ก็เป็นความเข้าใจแบบสัตว์บก ไม่มีทางสมบูรณ์หรือตรงตามความจริงได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ <br />
<br />
ในปัจจุบัน กิจกรรมสำคัญ 3 ประการที่ปรากฏให้เห็นโดยทั่วไปในวัดเซน คือ <br />
<br />
(1) การทำงาน(ซามู) เช่น กวาดลานวัด คติประจำใจของศาสนิกเซนคือ “วันที่ปราศจากการทำงาน คือวันที่ปราศจากการกิน” <br />
<br />
(2) ปฏิบัติกรรมฐาน (ซาเซน-ของนิกายโซโตะ) <br />
<br />
(3) สวดมนต์ (กังคิน) การสวดมนต์คือการดึงแก่นสารของตัวเองให้เข้ามาอยู่ในบทมนต์ <br />
<br />
********************************************************************************<br />
บทที่ 2 <br />
<br />
<h2>
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">คำสอนในนิกายเซน</a></h2>
<h3>
ซาโตริ</h3>
อิทธิพลของนิกายเซนหรือควรจะพูดว่าความสัมพันธ์ที่เซนมีต่อวัฒนธรรมญี่ปุ่นเหมาะกว่า ข้าพเจ้าก็ปรารถนาจะพูดถึงลักษณะที่สำคัญ ๆ บางประการของพระพุทธศาสนานิกายเซนที่มีต่อภาวะทางด้านจิตใจของชาวญี่ปุ่นโดยเฉพาะ แม้จะเพียงย่อ ๆ ก็ตามไม่ต้องสงสัยละว่า ปรัชญาของเซนก็คือปรัชญาของพระพุทธศาสนามหายานโดยทั่ว ๆ ไปนั่นเอง แต่มันก็มีวิธีที่จะรู้แจ้งปรัชญานั้นที่เป็นอัตลักษณ์ของมันเอง ข้อนี้เกิดจากการเห็นความลึกลับแห่งภาวะของตนเองโดยตรง ซึ่งถ้าจะว่าตามแบบเซนก็ได้แก่ตัวความแท้จริงนั่นเอง ดังนั้นเซนจึงแนะนำไม่ให้เราถือคำสอนของพระพุทธเจ้าตามที่เขาพูดกันหรือเขาเขียนไว้ ไม่ให้เชื่อในภาวะอื่นนอกจากตัวเอง ไม่ให้ปฏิบัติตามสูตรว่าด้วยการฝึกฝนตามแบบนักบวช แต่ให้ได้มีประสบการณ์ในภายในซึ่งเกิดในการถอยกลับที่ลึกที่สุดแห่งภาวะของเขานี่เป็นการเรียกร้องต่อฐานนิยมเชิงสหัชญาณเกี่ยวกับการเข้าใจ ซึ่งเกิดจากการมีประสบการณ์ในสิ่งที่ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “ซาโตริ” ( หวู ในภาษาจีน ) ถ้าไม่มี ซาโตริ ก็ไม่มีเซน เซนกับ ซาโตริ เป็นไวพจน์ของกันและกัน ดังนั้นบัดนี้เราจะต้องถือว่า ความสำคัญแห่งประสบการณ์ใน <br />
<br />
ซาโตริ นี้เป็นอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเซนโดยเฉพาะ <br />
<br />
หลักการแห่ง ซาโตริ มิได้ขึ้นอยู่กับมโนภาพเพื่อที่จะได้บรรลุถึงความจริงของสิ่งทั้งหลายเลย ทั้งนี้เพราะมโนภาพจะมีประโยชน์ก็เฉพาะในการจำกัดความจริงของสิ่งทั้งหลายเท่านั้น มิใช่ในการทำให้เรามีความคุ้นเคยกับความจริงขิงสิ่งทั้งหลายเป็นส่วนตัวเลย ความรู้ในทางมโนภาพอาจทำให้เราฉลาดในบางแง่ แต่ข้อนี้ก็เป็นเพียงสิ่งตื้นๆเท่านั้นเอง ตัวมันเองมิได้เป้นความจริงที่มีชีวิตชีวาเลย และดังนั้นจึงไม่มีภาวะสร้างสรรค์ในตัวมันเอง เป็นเพียงการสะสมเพิ่มพูนสิ่งที่ตายแล้วเท่านั้น ในแง่นี้เซนจึงทำให้เจตนารมณ์แห่งการคิดแบบตะวันออกสะท้อนออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ <br />
<br />
มีความจริงอยู่ในคำพูดที่ว่า จิตแบบตะวันออกเป็นเชิงสหัชญาณส่วนจิตแบบตะวันตกเป็นเชิงเหตุผลและชอบพูดอย่างยืดยาว นับว่าเป้นความจริงที่จิตเชิงสหัชญาณย่อมมีความอ่อนแออยู่หลายอย่าง แต่จุดที่เข้มแข็งที่สุดแห่งจิตเชิงสหัชญาณจะถูกแสดงออกมาให้ปรากฏต่อเมื่อมันได้เกี่ยวข้องกับสิ่งทั้งหลายที่เป็นพื้นฐานที่สุดในชีวิต นั่นคือสิ่งทั้งหลายที่เกี่ยวกับศาสนา ศิลปะ และอภิปรัชญา และเซนนี่แหละได้สถาปนาข้อเท็จจริงนี้ขึ้นมาโดยเฉพาะนั้นคือ ซาโตริ มโนคติที่ว่าความจริงอันติมะแห่งชีวิตและสิ่งทั้งหลาย โดยทั่วไปนั้น เราจะต้องยึดถือในเชิงสหัชญาณไม่ใช่ในเชิงมโนภาพ และว่าการยึดมั่นเชิงสหัชญาณนี้เป็นพื้นฐานมิเพียงแห่งปรัชญาเท่านั้น แต่ทว่าแห่งกิจกรรมด้านวัฒนธรรมอื่นๆ ทั้งปวงด้วย เป็นสิ่งที่พระพุทธศาสนาแบบเซนอำนวยเพื่อปลูกฝังให้เกิดความนิยมในศิลปะขึ้นในหมู่ประชาชนญี่ปุ่น <br />
<br />
และตรงนี้แหละที่ได้มีการสถาปนาความสัมพันธ์ทางด้านจิตใจระหว่างเซนกับการสร้างมโนภาพเกี่ยวกับศิลปะของญี่ปุ่นขึ้น ไม่ว่าเราจะใช้บทนิยามว่าอย่างไรก็ตาม สัมพันธภาพก็เกิดจากความนิยมความสำคัญของชีวิต หรือเราอาจกล่าวว่าความลึกลับของชีวิตได้เข้ามาสู่การสร้างศิลปะอย่างล้ำลึกทีเดียว เพราะฉะนั้นเมื่อศิลปะเสนอสิ่งที่ลึกลับเหล่านั้นในลักษณะการเชิงสร้างสรรค์ที่ลึกซึ้งที่สุด มันก็ทำให้เราเคลื่อนไปสู่ความล้ำลึกของภาวะของเรา และศิลปะก็กลายเป็นงานเทวดาไป ผลิตผลแห่งศิลปะที่นับว่ายิ่งใหญ่ที่สุด ไม่ว่าจะเป็น จิตรกรรม ดนตรี ประติมากรรม หรือบทร้อยกรองก็ตาม ย่อมจะต้องมีคุณสมบัตินี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งถือว่าเป็นอะไรบางอย่างที่เข้าถึงงานของพระผู้เป็นเจ้า ศิลปินในขณะที่ภาวะสร้างสรรค์ของเขาขึ้นถึงขั้นสูงสุดจะเปลี่ยนรูปเป็นตัวแทนของผู้สร้างสรรค์ไป ขณะที่สูงสุดในชีวิตของศิลปินนี้ เมื่อจะพูดในแง่ของเซนแล้ว ก็คือประสบการณ์เกี่ยวกับ ซาโตริ นั่นเอง การมีประสบการณ์ ซาโตริ นี้ถ้าพูดในแง่จิตวิทยาแล้วก็คือ การกลายเป็นสิ่งที่มีพิชานหรือความรู้สึกนึกคิดของสิ่งที่ไม่มีพิชานหรือความรู้สึกนึกคิด (มุชิน สิ่งที่มิใช่จิต) ศิลปะจึงมีอะไรบางอย่างของสิ่งที่ไม่มีพิชานหรือความรู้สึกนึกคิดเกี่ยวกับศิลปะเสมอ <br />
<br />
เพราะฉะนั้น เราจึงไม่อาจประสบ ซาโตริ โดยทางการสอนหรือเรียนตามปรกติธรรมดาเลย มันมีเทคนิคของมันเองในอันที่จะชี้ให้เกินว่ามีความลึกลับที่อยู่นอกเหนือการวิเคราะห์ทางพุทธิปัญญาอยู่ในตัวเรา ความจริงชีวิตก็เต็มไปด้วยสิ่งที่ลึกลับมากมาย และเมื่อความรู้สึกเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่ลึกลับไม่ว่า ณ ที่ใดก็ตาม เราก็อาจกล่าวว่ามีเซนอยู่ ไม่ในความรู้สึกใดความรู้สึกหนึ่งเสมอไป <br />
<br />
ดังนั้น ซาโตริ จึงไม่ยอมรวมเข้าในประเภทใดๆ ทางตรรกศาสตร์ และเซนก็ได้ให้วิธีเฉพาะที่จะทำให้รู้แจ้ง ซาโตริ แก่เรา ความรู้ทางมโนภาพย่อมมีเทคนิคของมันเอง นั่นคือวิธีการก้าวหน้าของมัน ซึ่งจะทำให้เราเข้าใจไปทีละขั้น แต่มิได้ทำให้เราสัมผัสกับความลึกลับของภาวะ ความสำคัญของชีวิตความงามของสิ่งทั้งหลายที่อยู่รอบๆตัวเราเลย เมื่อไม่มีความรู้แจ้งในคุณค่าเหล่านี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญหรือศิลปินเกี่ยวกับสิ่งใดๆ ศิลปะทุกอย่าสงย่อมมีความลึกลับเป็นของมันเอง มีท่วงทำนองทางด้านจิตใจของมันเอง มีสิ่งที่ชาวญี่ปุ่นเรียกว่า เมียว ของมันเอง ดังที่เราเห็นมาแล้ว นี่คือที่ที่เซนได้กลายเป็นมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดสนิทสนมกับศิลปะทุกสาขา <br />
<br />
ซาโตริ ย่อมมีห่วงพุทธโดยเฉพาะอยู่รอบตัว เพราะมันจะต้องแทรกซึมเข้าไปในสัจธรรมคำสอนทางพระพุทธศาสนาที่เกี่ยวกับเรื่องความแท้จริงของสิ่งทั้งหลายหรือความลึกลับและความหมายของชีวิต เมื่อ ซาโตริ แสดงตัวเองมาอย่างมีศิลปะ มันย่อมผลิตงานที่สั่นรั่วไปด้วย “ท่วงทำนองทางด้านจิตใจ ( หรือ ที่เป็นทิพย์ )” อันแสดง “เมียว” (หรือสิ่งที่ลึกลับ) หรือให้เห็นสิ่งที่ไม่อาจหยั่งได้ซึ่งก็ได้แก่ “ยูเงน” นั่นเองแวบหนึ่ง ดังนั้น เซนจึงได้ช่วยชาวญี่ปุ่นให้ได้สัมผัสกับความมีอยู่แห่งแสงกระตุ้นเชิงสร้างสรรค์ที่ลึกลับในศิลปะทุกสาขาอย่างมากทีเดียว <br />
<br />
สิ่งที่ลึกลับก็คืออะไรบางอย่างที่ไม่อาจจับกุมได้ และไม่อาจทำให้มันต้องทำงานโดยวิธีการวิเคราะห์ทางด้านพุทธิปัญญา หรือโดยวิธีการทำให้เป็นระบบหรือวางแผนอย่างรู้ตัวเลย และดังนั้นเราจึงอาจสรุปได้ว่า ซาโตริ ก็คือการกระทำอย่างที่คริสต์ศาสนิกชนประกาศว่าเป้นพระเมตตาของพระผู้เป้นเจ้าและเป็นการผูกขาดของผู้ชาญฉลาดในด้านศิลปะ แต่เซนได้ประดิษฐ์วิธีที่จะทำให้รู้แจ้ง ซาโตริ ของตนขึ้นมาเอง เพื่อที่จะทำให้จิตที่ธรรมดาสามัญทุกดวงสามารถบรรลุถึงได้ และตรงนี้ที่มำให้เซนแตกต่างจากพระพุทธศาสนานิกายอื่นๆ แต่วิธีของเซนนี้ความจริงก็มิใช่วิธีใดๆ ตามความหมายของคำตามปรกติธรรมดาเลย บางทีก็เป็นวิธีที่ “ป่าเถื่อน”น่าสพึงกลัว ทั้งนี้เพราะมิใช่วิธีแบบวิทยาศาสตร์ หากเป็นวิธี “ที่ทารุณโหดเหี้ยม” <br />
<br />
เมื่อกล่าวโดยทั่วๆไปแล้ว ซาโตริ จะเกิดก็ต่อเมื่อคนเราอยู่ปลายสุดแห่งความฉลาดของเขา เราจะมีความรู้สึกขึ้นมาในตัวเองว่ามีอะไรบางสิ่งบางอย่างเหลืออยู่ ซึ่งอาจจะทำให้เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในศิลปะได้สำเร็จสมบูรณ์ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม เขาไม่มีอะไรจะต้องศึกษาในส่วนที่เกี่ยวกับเทคนิคเลย แต่ถ้าหากเขาอุทิศตัวให้แก่งานสาขาที่เขาเลือกแล้ว ก็แน่ใจได้ว่าเขาจะมีความรู้สึกว่าไม่ใช่ของง่ายเลย ทั้งนี้ก็เนื่องมาจากอะไรบางอย่างในสิ่งที่มิใช่ความรู้สึกนึกคิดของเขานั่นเอง ซึ่งบัดนี้กำลังพยายามเคลื่อนออกมาสู่ที่โล่งแห่งความรู้สึกนึกคิดอย่างกระวนกระวายใจ <br />
<br />
หลักการซาโตริ <br />
<br />
การรู้แจ้ง นั่นแหละคือจุดศูนย์กลางแห่งคำสอนในพระพุทธศาสนาทุกนิกาย คือทั้งหีนยานและมหายาน ทั้ง “อำนาจในตัวเอง” และ “อำนาจจากภายนอก” ทั้งวิถีทางที่บริสุทธิ์และสุขาวดี ทั้งนี้เพราะคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหมด เริ่มต้นจากตอนที่พระองค์ได้ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญานทางภาคเหนือของประเทศอินเดีย เมื่อประมาณ 2500 ปีเศษมาแล้ว เพราะฉะนั้นจึงหวังกันว่าพุทธศาสนิกชนทุกคนจะต้องได้รับความรู้แจ้ง คือตรัสรู้ ความจริงเซนนี่ที่ทำให้เกิดการตรัสรู้หรือ “ซาโตริ” เพื่อที่จะได้รู้แจ้ง “ซาโตริ” เซนก็เปิดเผยวิถีทางทั่ว ๆ ไปให้แก่เรา 2 ทางด้วยกัน คือ ทางการพูดและทางการกระทำ <br />
<br />
ประการแรก การยึดถือตามถ้อยคำเกินไปแบบเซนนับว่าเป็นลักษณะที่สำคัญของเซน แม้ว่าเราจะทำให้มันแตกต่างไปจากปรัชญา สัทศาสตร์ หรือวาทวิจารณ์อย่างสมบูรณ์แบบถึงขนาดนั้น แต่ก็อาจไม่ถูกต้องนักที่จะเอาคำว่า “การยึดถือตามถ้อยคำเกินไป” มาใช้กับเซนเลย แต่ดังที่พวกเราก็รู้กันทุกคน <br />
<br />
ตัวอย่าง เช่น อาจารย์เซนรูปหนึ่งได้ชูไม้เท้าขึ้นมาเบื้องหน้า ฝูงชนที่มาฟังธรรมและประกาศว่า “(ถ้า) ท่านไม่เรียกมันว่าไม้เท้า ท่านจะเรียกมันว่ากระไร?” มีชายผู้หนึ่งก้าวออกมาจากที่ประชุมฉวยเอาไม้เท้าอาจารย์ไปหักเป็น 2 ท่อน แล้วก็โยนลงที่พื้น ทั้งหมดนี้เป็นผลแห่งการประกาศที่ไม่สมเหตุสมผลของอาจารย์เซน <br />
<br />
อาจารย์เซนอีกรูปหนึ่ง ชูไม้เท้าขึ้นพลางกล่าวว่า “ถ้าท่านมีไม้เท้าอันหนึ่ง ข้าพเจ้าจะให้ไม้เท้าของข้าพเจ้าแก่ท่าน ถ้าท่านไม่มีเลย ข้าพเจ้าจะเอาไม้เท้าไปจากท่าน” ในถ้อยคำนี้ไม่มีลัทธิเหตุผลใด ๆ อยู่เลย <br />
<br />
ยังมีอาจารย์เซนอีกรูปหนึ่ง ครั้งหนึ่งได้เทศน์ว่า “เมื่อท่านทราบว่าไม้เท้านี้คืออะไรแล้ว ท่านก็จะทราบสิ่งทั้งปวง ท่านได้เรียนเซนจบแล้ว” แล้วท่านก็ออกจากห้องประชุมนั้นไปโดยมิได้กล่าวอะไรอีกเลย <br />
<br />
นี่คือสิ่งที่ข้าพเจ้าเรียกว่า การยึดถือตามถ้อยคำเกินไปของเซน ปรัชญาของเซนก็มาจากการยึดถือตามถ้อยคำเกินไปนี้แหละ อย่างไรก็ดี ปรัชญามิได้เกี่ยวข้องกับการที่จะชี้แจง “ปริศนาธรรม” ที่เป็นคำพูดเหล่านี้ หากเพื่อให้บรรลุถึงจิตเอง ซึ่งจะไหลซึมหรือซับปริศนาธรรมเหล่านั้นตามธรรมชาติอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น ดุจดังเมฆที่โผล่ขึ้นจากยอดเขา ฉะนั้น สั่งที่เกี่ยวข้องกับเรา ณ ที่นี้หาใช่เนื้อสารที่จะไหลซึมหรือซับ นั่นคือคำพูดหรือภาษาเช่นนั้นไม่ แต่จะเป็น “อะไรบางอย่าง” ที่บินร่อนอยู่รอบ ๆ นั้น แม้ว่าเราจะไม่สามารถกำหนดให้แน่นอนได้ว่ามันอยู่ตรงไหนก็ตาม แล้วก็กล่าวว่า “อยู่นี่เอง!” การเรียกมันว่า จิต ก็นับว่าห่างจากข้อเท็จจริงแห่งประสบการณ์อยู่ มันคือ “X” ซึ่งไม่อาจบอกชื่อได้ว่าคืออะไร มันมัได้เป็นนัยนามธรรมใด ๆ หากเป็นรูปธรรมอย่างเพียงพอและโดยตรงดังที่นัยน์ตามองเห็นว่า ดวงอาทิตย์เป็นอะไร แต่ดวงอาทิตย์ก็มิได้เป็นสิ่งที่เราจะเอามารวมไว้ในประเภทของสัทศาสตร์เลย พอเราทำสิ่งนี้ มันก็หายไป เพราะฉะนั้นพุทธศาสนิกชนทั้งหลายจึงเรียกมันว่า “สิ่งที่ไม่อาจบรรลุถึงได้” “สิ่งที่ไม่อาจยึดได้” <br />
<br />
ประการที่ 2 คือการเข้าถึงทางการกระทำ คือการยึดถือตามถ้อยคำก็เป็นการเข้าถึงทางการกระทำด้วยเช่นกัน ตราบเท่าที่มันเป็นรูปธรรมและเป็นบุคคลอยู่ แต่ในการเข้าถึงทางการกระทำนั้น เมื่อว่าตามหลักฐานทางประสาทสัมผัสของเราแล้ว ย่อมเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เราเรียกว่า “กาย” <br />
<br />
การสอนโดยการกระทำฟัง โดยการดู มีอะไรบางอย่างในทำนองนั้นอยู่ ในการเข้าถึงการรู้แจ้งโดยการกระทำ แต่การกระทำโดยตรงในพระพุทธศาสนิกายเซนมีความหมายอีกอย่างหนึ่ง มีวัตถุประสงค์ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้นอยู่อย่างหนึ่งที่เกิดจากการปลุกวิญญาณบางอย่างที่ได้รับการปรับปรุงให้ถูกจังหวะแห่งความแท้จริง ให้เกิดมีขึ้นในจิตของศิษย์ เรื่องต่อไปนี้มีลักษณะแตกต่างออกไปอีกแบบหนึ่ง เป็นเรื่องที่เพียงแสดงให้เห็นว่าการยึดมั่น กลเม็ด โดยการดำเนินไปตามสถานการณ์ด้วยตัวเองตามลำพังโดยมิต้องมีอะไรจากภายนอกมาช่วยเหลือนั้นมีความสำคัญเพียงใด นับว่าเป็นตัวอย่างแห่งวิถีการสอนเกี่ยวกับเรื่องเจตนารมณ์แห่ง “การพึ่งตัวเอง” ของเซนตามหลักวิชาครู ถ้าทำได้สมบูรณ์ก็นับว่าสอดคล้องต้องกันกับคำสอนของพระพุทธเจ้าและอาจารย์คนอื่น ๆ ที่ว่า “จงอย่างพึ่งผู้อื่น หรือสิ่งอื่น จงอย่าอ่านสูตรหรือศาสตร์ใด ๆ จงเป็นประทีปของตนเอง” <br />
<br />
“ถ้ามีคนถามข้าพเจ้าว่าเซนเหมือนอะไร ข้าพเจ้าก็จะกล่าวว่า เซนเปรียบเสมือนการเรียนศิลปะการขโมยนั่นเอง บุตรของหัวขโมยเห็นว่าบิดาของตนแก่ลงไปทุกที จึงคิดว่า ‘ถ้าหากพ่อเราไม่สามารถประกอบอาชีพนี้ได้อีกต่อไปแล้ว นอกจากตัวเราแล้ว ใครเล่าจะเป็นผู้หาเลี้ยงครอบครัว? เราจะต้องเรียนเรื่องการค้า’ เขาได้นำเอาความคิดนี้ไปเล่าให้บิดาฟัง บิดาก็เห็นชอบด้วย <br />
<br />
คืนหนึ่งบิดาพาบุตรไปยังบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ตัดรั้วแล้วพากันเข้าไปในบ้าน เมื่อบิดาเปิดตู้ใหญ่ลูกหนึ่งได้แล้ว ก็บอกให้บุตรชายเข้าไปขโมยเอาเสื้อผ้าออกมา พอบุตรชายเข้าไปในตู้ลูกนั้นบิดาก็ปิดตู้ลั่นกุญแจเลย แล้วบิดาก็ออกมาที่สนามหญ้าและเขย่าประตูโดยแรง ทำให้คนในครอบครัวนั้นตื่นขึ้นมาหมด แล้วก็ย่องหนีออกไปทางช่องรั้วอย่างเงียบ ๆ พวกที่อยู่ในบ้านพากันตกอกตกใจ แล้วก็จุดเทียนขึ้น แต่ขโมยได้หนีออกไปเสียแล้ว” <br />
<br />
“บุตรหัวขโมยที่ติดอยู่ในตู้อย่างปลอดภัยนั้นได้คิดถึงบิดาผู้โหดร้ายของเขา เขาได้รับทุกข์ทรมานมาก แล้วความคิดที่วิเศษก็วูบขึ้นมาในสมองของเขา เขาได้ทำเสียงเหมือนเสียงหนูกัดตู้ ครอบครัวนั้นได้บอกให้สาวใช้เอาเทียนมาส่องดูตู้เมื่อเปิดตู้ออก บุตรหัวขโมยก็ออกมาแล้วดับไฟเสียแล้วก็ผลักสาวใช้กระเด็นไป แล้วตัวเองก็หลบหนีไปได้ คนทั้งหลายก็วิ่งตามเขาไป เขามองเห็นสระน้ำสระหนึ่งข้างถนน จึงยกหินก้อนใหญ่ขึ้นมาก้อนหนึ่งแล้วก็ทุ่มลงไปในน้ำ พวกที่วิ่งติดตามมาก็มามุงกันอยู่รอบ ๆ สระพยายามส่ายสายตาหาขโมยที่จมอยู่ในสระอันมืดมิดนั้น” <br />
<br />
“พร้อมกันนั้น บุตรหัวขโมยก็กลับไปถึงบ้านบิดาโดยปลอยภัย เขาได้ต่อว่าบิดาอย่างรุนแรงที่หนีเอาตัวรอดมาตามลำพัง บิดาได้กล่าวว่า ‘ลูกรัก อย่างลงโทษพ่อเลย เพียงลูกช่วยบอกพ่อหน่อยเถิดว่าลูกหนีออกมาได้อย่างไร’ เมื่อบุตรเล่าเรื่องการผจญภัยทั้งหมดให้ฟังแล้ว บิดาก็กล่าวว่า ‘นั่นแหละลูกได้เรียนศิลปะแล้ว’ ” <br />
<br />
หัวใจของเรื่องนี้อยู่ที่จะสาธิตให้เห็นถึงว่าคำสอนด้วยปากและการเสนอความคิดนั้น เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ตราบเท่าที่ยังเกี่ยวข้องกับประสบการณ์แห่งการรู้แจ้งอยู่ “ชาโตริ” จะต้องเป็นผลที่เกิดจากชีวิตชั้นในของเรา และต้องไม่ใช่การปลูกฝังด้วยคำพูดที่ได้มาจากภายนอก <br />
<br />
ซาโตริในชีวิตประจำวัน <br />
<br />
บัดนี้เราก็สามารถจะพูดถึงเซนแบบย่อ ๆ ได้บ้างไม่มากก็น้อย ดังนี้ <br />
<br />
1. ระเบียบวินัยของเซนเกิดจากการรู้แจ้ง (หรือที่เรียกเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า “ซาโตริ”) <br />
<br />
2. นับตั้งแต่นั้นมา“ซาโตริ”ก็ได้พบความหมายซ่อนอยู่ในประสบการณ์เฉพาะที่เป็นรูปธรรมในชีวิตระจำ วันของเรา เช่น การกิน ดื่ม หรือธุรกิจทุกชนิด <br />
<br />
3. ความหมายที่เปิดเผยแล้วเช่นนั้นมิได้เป็นอะไรบางอย่างที่ได้เพิ่มมาจากภายนอกเลย มันอยู่ในความเป็นตัวมันเอง ในความหมายเป็นตัวมันเองในตัวเองที่ยังมีชีวิตอยู่นี้ ในภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า ชีวิตของ “โคะโนะ-มะมะ” หรือ “โซะโนะ-มะมะ” “โคะโนะ-มะมะ” หรือ “โซะโนะ-มะมะ” หมายถึงความเป็น(ภาวะ)ของสิ่งสิ่งหนึ่ง นั่นคือความแท้จริงในความเป็น (ภาวะ) ของมันเอง <br />
<br />
4. บางคนอาจกล่าวว่า “ไม่อาจมีความหมายใด ๆ เพียงในความเป็น (ภาวะ) นั้น” แต่นี่มิใช่ทัศนะที่เซนยึดถือเลย เพราะเซนเห็นว่าความเป็น (ภาวะ) เป็นความหมาย เมื่อข้าพเจ้ามองเข้าไปในเซน ข้าพเจ้าก็เห็นเซนอย่างแจ่มแจ้ง เหมือนข้าพเจ้าเห็นภายตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงา ฉะนั้น <br />
<br />
5. นี่คือสิ่งที่ทำให้ โฮ โคยิ (ผัง จื่อชือ) ศิษย์ผู้เป็นคฤหัสถ์สมัยพุทธศตวรรษที่ ๑๓ ประกาศว่า<br />
มันช่างประหลาดอะไรเช่นนั้น มันช่างลึกลับอะไรเช่นนั้น ! ข้าพเจ้าถือเชื้อเพลิง ข้าพเจ้าทำให้น้ำไหล<br />
ตัวการถือคบเพลิงหรือการทำให้น้ำไหลนั่นเอง นอกจากลัทธิอรรถประโยชน์นิยมของมันแล้ว ก็นับว่าเต็มด้วยความหมาย ดังนั้นจึงเป็น “ความประหลาด” ของเซน เป็น “ความลึกลับของเซน” <br />
<br />
6. ดังนั้น เซนจึงไม่ยอมปล่อยตัวไปในนัยนามธรรม หรือในการสร้างมโนภาพ ในสิ่งที่บอกกันด้วยปากของเซนนั้น บางทีอาจปรากฏว่าในเรื่องนี้เซน ได้ทำไว้มาก แต่ข้อนี้นับว่าเป็นความบกพร่องซึ่งพวกที่ไม่รู้เซนเลยได้ก่อให้เกิดมีขึ้นมาเป็นส่วนใหญ่ <br />
<br />
7. “ซาโตริ” เป็นความหลุดพ้น ทั้งทางด้านศีลธรรม ด้านจิตใจ และด้านพุทธิปัญญา เมื่อข้าพเจ้าอยู่ในความเป็น (ภาวะ = isness) ของข้าพเจ้าที่ถูกทำให้สะอาดหมดตะกอนทางด้านพุทธิปัญญาทั้งปวง ข้าพเจ้าก็มีเสรีภาพในความรู้สึกขั้นแรก <br />
<br />
8. เมื่อจิตซึ่งบัดนี้อยู่ในภาวะ (isness) ของมันแล้ว ซึ่งถ้าหากเอาคำของเซนมาใช้ ก็คือไม่ใช่ภาวะ และดังนั้นย่อมพ้นจากความสลับซับซ้อน ทางด้านพุทธิปัญญาและความยึดมั่นอยู่กับคำอรรถาธิบายทุกอย่างทางด้านศีลธรรมย่อมสำรวจโลกแห่งประสาทสัมผัสที่มีอยู่มากมาย มันได้ค้นพบคุณค่ามากชนิดอยู่ในโลกแห่งประสาทสัมผัส ซึ่งก่อนหน้านั้นมองไม่เห็น ณ ที่นี้ย่อมเปิดให้ศิลปินได้เห็นโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งประหลาด ๆ และมหัศจรรย์ต่าง ๆ <br />
<br />
9. โลกของศิลปินเป็นโลกแห่งการสร้างสรรค์ที่เสรีและจะเกิดมีได้ก็จะสหัชญาณที่เกิดจากภาวะของสิ่งทั้งหลายที่มิได้มีประสาทสัมผัสและพุทธิปัญญาคอยขัดขวางโดยตรงและอย่างไม่มีประนีประนอมศิลปินได้สร้างรูปและเสียงจากความไม่มีรูปและความไม่มีเสียง โลกของศิลปินจึงสอดคล้องกับโลกของเซนอยู่บ้าง <br />
<br />
10. สิ่งที่ทำให้เซนแตกต่างจากศิลปะก็คือว่า : เมื่อศิลปินต้องอาศัยผืนผ้าใบและพู่กันหรือเครื่องมือกล หรือสื่อกลางอื่น ๆ บางอย่างเพื่อแสดงตัวเอง เซนไม่ต้องการสิ่งทั้งหลายในภายนอกเลย นอกจาก “ร่าง” ที่ก่อให้เกิดเป็นตัวผู้ถือเซนนั้น จากทัศนะที่สมบูรณ์แล้วข้อนี้ยังไม่ถูกต้องนัก ที่ข้าพเจ้าพูดอย่างนี้ก็โดยยอมให้วิธีแบบโลก ๆ พูดถึงสิ่งทั้งหลายเท่านั้นเอง สิ่งที่เซนได้ทำลงไปก็คือวาดภาพตัวเองลงบนผื้นผ้าใบแห่งกาละและเทศะที่เป็นอนันตะให้เป็นห่านฟ้า (หงส์) ที่กำลังบินมีเงาทอดลงไปในน้ำเบื้องล่าง โดยมิได้มีความคิดใด ๆ ที่จะทำเช่นนั้นเลย ในขณะที่น้ำสะท้อนภาพห่านตามปรกติธรรมดาและโดยมิได้ตั้งใจเลย <br />
<br />
11. นักปฏิบัตินิกายเซน นับว่าพอเป็นศิลปินได้บ้างในข้อที่ว่า ช่างแกะสลักย่อมเอาสิ่วสลักรูปขนาดใหญ่ให้ลึกลงไปในมวลวัตถุที่ไม่มีชีวิตชีวาอะไรฉันใด นักปฏิบัตินิกายเซนย่อม เปลี่ยนรูปชีวิตของตนเองให้เป็นงานสร้างสรรค์ซึ่งมีอยู่จริง ๆ ดังที่คริสต์ศาสนิกชนอาจกล่าวว่า ในประจิตของพระผู้เป็นเจ้า ฉันนั้น <br />
<br />
หัวใจแห่งคำสอนของท่านเว่ยหล่าง <br />
<br />
พระสูตรทางพระพุทธศาสนานิกายเซนที่โด่งดังและเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง ก็คือสูตรของท่านเว่ยหล่าง ที่ได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ เป็นเรื่องของการใช้ปัญญาเพื่อแสวงหาหนทางแห่งความเป็นพุทธะ เพื่อความหลุดพ้นจากเครื่องร้อยรัดทั้งปวง <br />
<br />
เคยมีคนที่สวดมนต์ชี้คำหลายคำในคัมภีร์ที่ไม่เข้าใจความหมายแล้วถามท่านเว่ยหล่าง ท่านยิ้มแล้วตอบว่า “ข้าพเจ้าไม่รู้หนังสือท่านถามมาเลยดีกว่า” <br />
<br />
คนคนนั้นรู้สึกแปลกใจแล้วพูดขึ้นว่า “ท่านอ่านหนังสือไม่ออก ท่านจะเข้าใจความหมาย เข้าใจหลักธรรมได้อย่างไร” <br />
<br />
ท่านเว่ยหล่างตอบว่า “หลักธรรมของพุทธะ กับตัวหนังสือ ไม่เกี่ยวกัน ตัวหนังสือเป็นเพียงเครื่องมือที่จะเรียนรู้ สิ่งที่จะเข้าใจ หลักธรรมคือจิต คือตัวรู้ ไม่ใช่ตัวหนังสือ” <br />
<br />
หลักคำสอนสำคัญของท่านเว่ยหล่างก็คือเรื่อง “จิตเดิมแท้” จิตเดิมแท้มีลักษณะอย่างไร ขอตอบด้วยคำอรรถาธิบายของท่านเอง <br />
<br />
“จิตเดิมแท้ของเราซึ่งเป็นเมล็ดพันธุ์หรือแก่นของการตรัสรู้นั้น เป็นของบริสุทธิ์ตามธรรมชาติ และต้องอาศัยจิตเดิมแท้นี้เท่านั้น มนุษย์จึงจะเข้าถึงความเป็นพุทธะได้โดยตรง ๆ” <br />
<br />
“จิตเดิมแท้ของเรา เป็นของบริสุทธิ์โดยเด็ดขาด และถ้าเราได้รู้จักใจของเราเอง และรู้ชัดว่าตัวธรรมชาติของเราคืออะไรแล้ว เราจะบรรลุถึงพุทธภาวะได้ทุก ๆ คน” <br />
<br />
“วิปัสสนาปัญญาเกิดขึ้นในใจของกระผมเสมอ ๆ เมื่อผู้ใดผู้หนึ่งไม่มีจิตเลื่อนลอยไปจากเดิมแท้ของตนแล้ว ก็ควรจะเรียกเขาผู้นั้นว่า ผู้เป็นเนื้อนาบุญของโลก เหมือนกัน <br />
<br />
แหม! ใครจะไปคิดว่า จิตเดิมแท้นั้น เป็นของบริสุทธิ์ อย่างบริสุทธิ์แท้จริง! <br />
<br />
ใครจะไปคิดว่า จิตเดิมแท้นั้น เป็นอิสระ ไม่อยู่ภายใต้อำนาจความเป็นอยู่ หรือภายใต้ความดับสูญ อย่างอิสระแท้จริง! <br />
<br />
ใครจะไปคิดว่า จิตเดิมแท้นั้น เป็นสิ่งที่มีความสมบูรณ์อยู่ในตัวของมันเองอย่างสมบูรณ์แล้วแท้จริง! <br />
<br />
ใครจะไปคิดว่า จิตเดิมแท้นั้น เป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือความเปลี่ยนแปลงอย่างนอกเหนือแท้จริง! <br />
<br />
ใครจะไปคิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรากฏออกมานี้ ไหลเทออกมาจากจิตเดิมแท้! <br />
<br />
หัวใจแห่งคำสอนของท่านฮวงโป <br />
<br />
คำสอนสำคัญของท่านฮวงโปสามารถแบ่งเป็นสามประเด็นสำคัญได้ ดังนี้ <br />
<br />
1. <a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">จิตหนึ่ง </a><br />
<br />
ขอยกตัวอย่างจากคำสอนของท่านที่กล่าวกับศิษยานุศิษย์มาให้พิจารณา <br />
<br />
“พระพุทธเจ้าทั้งปวงและสัตว์โลกทั้งสิ้น ไม่ได้เป็นอะไรอื่นเลย นอกจากเป็นเพียงจิตหนึ่ง นอกจากจิตหนึ่งนี้แล้ว มิได้มีอะไรตั้งอยู่เลย จิตหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งปราศจากการตั้งต้นนี้ เป็นสิ่งไม่ได้เกิดขึ้น และไม่อาจจะถูกทำลายได้เลย มันไม่ใช่เป็นของมีสีเขียวหรือเหลืองและไม่มีทั้งรูป ไม่มีทั้งการปรากฏ มันไม่ถูกนับรวมในบรรดาสิ่งที่มีการตั้งอยู่และไม่มีการตั้งอยู่ มันไม่อาจถูกลงความเห็นว่าเป็นของใหม่ หรือของเก่า มันไม่ใช่ของยาวของสั้น ของใหญ่ ของเล็ก ทั้งนี้เพราะมันอยู่นอกเหนือขอบเขต เหนือการวัด เหนือการตั้งชื่อ เหนือการทิ้งร่องรอยเอาไว้และเหนือการเปรียบเทียบทั้งหมดทั้งสิ้น จิตหนึ่งนี้ เป็นสิ่งที่เธอเห็นตำตาเธออยู่แท้ ๆ แต่จงลองไปใช้เหตุผล (ว่ามันเป็นอะไรเป็นต้น) กับมันเข้าดูสิ เธอจักหล่นลงไปสู่ความผิดพลาดทันที สิ่งนี้เป็นเหมือนกับ ความว่าง อันปราศจากขอบเขตทุก ๆ ด้านซึ่งไม่อาจหยั่งหรือวัดได้” <br />
<br />
“จิตหนึ่งนั้นแหละ คือ พุทธะ ไม่มีพุทธะอื่นใดที่ไหนอีก ไม่มีจิตอื่นใดที่ไหนอีก มันแจ่มจ้าและไร้ตำหนิ เช่นเดียวกับ ความว่าง คือ มันไม่มีรูปร่างหรือปรากฏการณ์ใด ๆ เลย การใช้จิตของเธอให้ปรุงความคิดฝันไปต่าง ๆ นั้น เท่ากับเธอละทิ้งเนื้อหาอันเป็นสาระเสีย แล้วไปผูกตนเองกับรูปธรรม ซึ่งเป็นเสมือนกับเปลือก” <br />
<br />
“จิต เป็นเหมือน ความว่าง ซึ่งภายในนั้น ย่อมไม่มีความสับสนและความไม่ดีต่าง ๆ ดังจะเห็นได้ในเมื่อดวงอาทิตย์ผ่านไป ในที่ว่างนั้น ย่อมส่องแสงไปได้ทั้งสี่มุมโลก เพราะว่าเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น และให้ความสว่างทั่วทั้งพื้นโลก ความว่าง ที่แท้จริงนั้นก็ไม่ได้สว่างขึ้น และเมื่อพระอาทิตย์ตก ความว่าง ก็ไม่มืดลง ปรากฏการณ์ของความสว่างและความมืด ย่อมสับเปลี่ยนซึ่งกันและกัน แต่ธรรมชาติของ ความว่าง ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงอยู่นั่นเอง” <br />
<br />
2. ไม่มีอะไรที่จะต้องบรรลุถึงอะไร <br />
<br />
เมื่อจิตหนึ่ง หรือความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพุทธะทั้งหลายมีอยู่เป็นปกติแล้ว ก็ไม่ควรพยายามจะเพิ่มเติมอะไรให้แก่สิ่งซึ่งสมบูรณ์อยู่แล้วนั้น ด้วยการบำเพ็ญวัตรปฏิบัติต่าง ๆ ได้แก่ ทาน ศีล ขันติ ความเพียร สมาธิ และปัญญา หรือการได้บุญมากมายนับไม่ถ้วนซึ่งไร้ความหมาย เมื่อไรโอกาสอำนวยให้ทำ ก็ทำไป และเมื่อโอกาสผ่านไปแล้ว อยู่เฉย ๆ ก็แล้วกัน เพราะจิตนั้นคือพุทธะ ถ้ายังยึดมั่นถือมั่นต่อรูปธรรมต่าง ๆ ต่อวัตรปฏิบัติต่าง ๆ และต่อพิธีการบำเพ็ญบุญกุศลต่าง ๆ แนวความคิดก็ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยกับทางแห่งพุทธะ การปรุงแต่งความคิดฝันไปต่าง ๆ นานาเท่ากับไปผูกพันตัวเองกับเปลือกกระพี้เท่านั้น <br />
<br />
การปฏิบัติต่าง ๆ ด้วยเจตนาที่จะได้เป็นพุทธะนั้น เป็นการปฏิบัติแบบคืบหน้าไปทีละขั้น แต่พุทธะ ซึ่งมีอยู่ตลอดกาล ไม่ใช่พุทธะที่บรรลุถึงได้ด้วยการปฏิบัติเป็นขั้น ๆ เพียงแต่ตื่นและลืมตาก็จะเห็นได้เลย ไม่มีอะไรที่จะต้องบรรลุถึงอะไร พุทธะและสัตว์โลกทั้งหลาย คือจิตหนึ่งเดียวกัน เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรอื่นนอกไปจากนี้อีกเลย <br />
<br />
3. เซนไม่พึ่งพิงคัมภีร์หรือตัวอักษร <br />
<br />
มีอำมาตย์ท่านหนึ่งในราชวงศ์ถัง นอกจากเป็นผู้มีชื่อเสียงแล้ว ยังปฏิบัติธรรมในแนวนิกายเซน ท่านสนใจและชอบค้นคว้าเรื่องราวเกี่ยวกับนิกายเซน และยังชอบจดบันทึกเรื่องราวการปฏิบัติธรรมของตัวเองไว้ แล้วรวบรวมทำเป็นเล่ม วันหนึ่ง ท่านนำหนังสือที่รวบรวมไว้ไปให้ท่านฮวงโปอย่างนอบน้อม เพื่อขอคำชี้แนะ โดยไม่นึกว่าท่านฮวงโปเมื่อรับไปแล้วจะโยนทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างไม่ไยดี ท่านอำมาตย์รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ พลางนึกว่าท่านฮวงโปคงตำหนิที่ไม่ได้นำอะไรติดมือมาด้วย <br />
<br />
ขณะที่กำลังเอ่ยปากจะพูด ท่านฮวงโปก็บอกว่า “เจ้าเข้าใจความหมายที่ทำหรือไม่” ท่านอำมาตย์ตอบ “ไม่เข้าใจ” ท่านฮวงโปพูดต่อ “เซนเป็นการสืบทอดนอกขอบข่ายของศาสนา ไม่พึ่งพิงตัวอักษร แล้วเจ้าทำไมถึงนำหลักธรรมมาทำเป็นตัวอักษร เป็นหนังสือ นี่ไม่ใช่เป็นการทำลายหลักธรรมอันแท้จริงหรอกหรือ” <br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">พื้นฐาน 5 ประการของพุทธนิกายเซน </a><br />
<br />
ถึงแม้จะมีสาขาแตกต่างกันออกไป อย่างไรก็ตาม พุทธศาสนานิกายเซน ก็มีหลักพื้นฐาน 5 ประการเช่นเดียวกัน ได้แก่ <br />
<br />
1. ความจริงสูงสุดเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแสดงได้ด้วยคำพูดหรือตัวหนังสือ <br />
<br />
พุทธะคือธรรมชาติที่มีอยู่ภายในชีวิตของเรานี้เอง เมื่อความคิดปรุงแต่งหยุดลง ธรรมชาติดั้งเดิมก็พลันปรากฏ คือความเป็นพุทธะ ความสงบหรือดับร้อนที่เรียกว่า นิพพาน <br />
<br />
2. การฝึกฝนในทางธรรมไม่อาจฝึกได้ด้วยความพยายามที่เกิดจากการปรุงแต่ง <br />
<br />
เพราะในความคิดปรุงแต่งจะมีความรู้สึกที่มีตัวตนอยู่ด้วยเสมอทำให้เกิดการแบ่งแยกระหว่างสิ่งที่เป็นภายในกับสิ่งที่เป็นภายนอก และทำให้เกิดความยึดมั่นผูกพันกับวัตถุภายนอก ความพยายามที่เกิดจากการปรุงแต่ง ไม่ว่าจะเป็นการฟังคำสอนของพระพุทธเจ้า การท่องพระสูตร การบูชาพระพุทธรูป การประกอบพิธีต่าง ๆ นั้น โดยแท้จริงแล้วเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ ตรงข้ามบุคคลควรปล่อยจิตใจให้เป็นอิสระ เฝ้าดูและขจัดกระแสแห่งความคิดปรุงแต่ง และเข้าถึงธรรมชาติของความเป็นเช่นนั้นเอง การปฏิบัติธรรมที่แท้จริงจึงเกิดขึ้นได้ <br />
<br />
3. ผลบั้นปลายสุดท้าย ไม่มีอะไรที่ใหม่ <br />
<br />
ประสบการณ์ของการตื่นรู้ถึงธรรมชาติของสรรพสิ่ง เป็นเพียงสิ่งที่มีอยู่ในตัวเองตลอดเวลาอยู่แล้วเท่านั้นเอง ที่เราไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งนี้เป็นเพราะอวิชชาของเราเอง เมื่อตัวตนที่ปรุงแต่งถูกขจัดออกไป ธรรมชาติที่แท้จริงก็ปรากฏตัวขึ้นแทนที่ และผู้นั้นก็จะกระทำสิ่งต่าง ๆ อย่างปราศจากตัวตน ซึ่งเป็นธรรมชาติของเขาจริง ๆ <br />
<br />
4. ไม่มีอะไรมากในคำสอนทางพุทธศาสนา <br />
<br />
สิ่งสำคัญมีเพียงประการเดียวคือ ประสบการณ์ของความตื่นรู้ถึงสภาวธรรม ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าพระพุทธเจ้า ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าชาวพุทธ และไม่มีแม้กระทั่งสิ่งที่เรียกว่าพุทธศาสนา เพราะตราบใดที่ยังยึดติดในสิ่งเหล่านี้ก็ยังไม่อาจรู้แจ้งความจริงแท้ของสรรพสิ่ง <br />
<br />
5. ในขณะที่กำลังทำงานตามปกติเป็นขณะแห่งการสัมผัสกับชีวิตทางธรรม <br />
<br />
การตรัสรู้นั้นไม่จำกัดรูปแบบ ในขณะทำงานในชีวิตประจำวัน ก็อาจเป็นขณะแห่งการตรัสรู้ได้ ธรรมชาติแห่งความเป็นพุทธะเป็นสิ่งที่มีอยู่ปกติตามธรรมชาติ เราพบได้ในทุกหนทุกแห่งทุกเวลา <br />
<br />
มรรคมีองค์ 8 <br />
<br />
เซนเป็นสาขาหนึ่งของพุทธศาสนา <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A1%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%99">นิกายมหายาน</a> ซึ่งยึดถือหลักปฏิบัติธรรมตามหลักของพระพุทธเจ้า ตามหลักของ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%88_4">อริยสัจ 4</a> และ <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%84_8">มรรค 8</a> เซน ได้รับการยอมรับจากบุคคลที่ไม่ใช่พุทธศาสนิกชนโดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคคลนอกทวีปเอเชีย ที่สนใจในเซนสามารถศึกษาและปฏิบัติธรรมได้ และได้เกิดนิกายสายย่อยออกมาที่เรียกว่า<a href="http://th.wikipedia.org/w/index.php?title=%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%AA%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%8B%E0%B8%99&action=edit&redlink=1">คริสเตียนเซน</a> <br />
<br />
มรรคมีองค์ 8 ในพุทธนิกายเซนนี้ ไม่มีการแสดงเป็นพระสูตรอย่างในพระคัมภีร์ใด ๆ เพราะนิกายเซนนี้ เน้นที่การปฏิบัติหรือวิธี มากกว่าการท่องจำจากพระสูตร ดังนั้นคำสอนในเรื่องมรรค 8 นี้จึงรวบรวมมาจากวิธีปฏิบัติของท่านพระอาจารย์ในนิกายเซน ที่มีการสอนในลักษณะวิธีปฏิบัติเพื่อให้เกิดการรู้แจ้งแห่งสัจธรรม ดังนี้ <br />
<br />
<br />
<br />
1. สัมมาทิฏฐิ <br />
<br />
สัมมาทิฏฐิในความหมายของเซ็นคือ ทัศนะอันชอบในการมองสรรพสิ่ง<br />
ผู้สัมมาทิฏฐิ ย่อมเห็นหนทางที่ชอบในการใช้ชีวิต แต่กว่างผู้นั้นจะทำเช่นนี้ได้ ก็ต้องใช้เวลากันยาวนานทีเดียว <br />
<br />
ท่านพุทธทาสกล่าวถึงสัมมาทิฏฐิว่า “(คือความ) ถูกต้องในเรื่องของความรู้ ความคิด ความเชื่อ ความเข้าใจ… ถ้ามีสัมมาทิฏฐิก็สว่างไสว คือมันไม่ปรุง ก็ไม่เป็นทุกข์” <br />
<br />
เซ็นกับชีวิตประจำวัน <br />
<br />
ท่านอาจารย์มิจิโมโต้ต้องฝ่าฟันความลำบากยากเข็ญอย่างยิ่งกว่าที่ท่านจะได้พบกับอาจารย์ของท่าน เพราะทุกอย่างล้วนแต่มีความยากลำบากนานัปการด้วยกันทั้งสิ้น ซึ่งหาเป็นเรา เราก็คงยอมแพ้ไปนานแล้ว ไม่ยอมทนลำบากอย่างนี้แน่ แต่ท่านอาจารย์มิจิโมโต้กลับยอมเสี่ยงชีวิตเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไปยังประเทศจีน ด้วยเพราะต้องการไปตามหาอาจารย์ของท่าน<br />
แต่ก็ใช่ว่า พอถึงเมืองจีนแล้ว ท่านจะได้พบกับอาจารย์เลยทันทีก็เปล่า ท่านยังต้องเที่ยวตามหาไปตามวัดต่าง ๆ ทั่วทุกแห่งจนท่านเองเกือบจะเลือกล้มความตั้งใจอยู่แล้ว ท่านถึงได้พบกับท่านอาจารย์หยูจิ้ง <br />
<br />
ซึ่งถ้าตอนนั้น ท่านยังไม่ได้พบกับท่านอาจารย์หยูจิ้ง บางทีท่านอาจจะเดินทางต่อไปยังชมพูทวีปดินแดนต้นกำเนิดพระพุทธศาสนาก็เป็นได้ แต่ในที่สุดท่านก็ได้พบกับท่านอาจารย์หยูจิ้ง ด้วยท่านคิดว่าการตามหาอาจารย์เป็นสุขอันยิ่งใหญ่ ซึ่งความรู้สึกปีติในตอนนั้น คงยากที่จะพรรณนาด้วยคำพูดใดใดได้ <br />
<br />
ท่านจึงได้อยู่ปฏิบัติธรรม โดยมีท่านอาจารย์หยูจิ้งคอยสอนคอยชี้แนะ จนรู้แจ้งในพระธรรมคำสอนทั้งกายและวิญญาณ <br />
<br />
หลังจากที่ท่านปฏิบัติธรรมจนบรรลุธรรมที่เมืองจีนแล้ว ท่านก็เก็บข้าวของเดินทางกลับญี่ปุ่นทันที และคำแรกที่ท่านกล่าวเมื่อกลับถึงประเทศญี่ปุ่นก็คือ “ตาอยู่ขวาง จมูกอยู่ตั้ง”หากเราตีความตามคำนี้ จะเห็นได้ว่า ดวงตาวางขวางอยู่บนใบหน้า ในขณะที่จมูกกลับตั้งในแนวดิ่ง ซึ่งดูขัดตายังไง ๆ อยู่ แต่ความจริง มันก็มีเหตุผลที่ควรเป็นเช่นนี้ของมัน เวลาที่เราพูดถึงพุทธศาสนาหรือเซ็น เรามักตั้งอกตั้งใจกันเป็นพิเศษ ด้วยถือว่าเป็นเรื่องพิเศษเรื่องหนึ่ง เพราะมีแต่ผู้ที่มองตัวเองอย่านี้และมองว่าการใช้ชีวิตประจำวันคือ การปฏิบัติธรรมอันเคร่งครัดเท่านั้น ที่จะรู้แจ้งธรรมะแห่งพุทธศาสนาได้ <br />
<br />
หรืออีกนัยหนึ่งคือ ไม่ว่าจะทานอาหาร อาบน้ำ ปัดกวาด หรือ ซักล้าง ก็ล้วนเป็นการปฏิบัติธรรมตามนิกายเซ็นทั้งสิ้น <br />
<br />
รวมความว่า ถ้าใช้ชีวิตประจำวันอย่างเคร่งครัดได้ เมล็ดพันธุ์แห่งพุทธะที่อยู่ในใจของแต่ละคน ก็จะแตกหน่อ แตกกิ่งก้าน และผลิดอกออกผล ซึ่งก็หมายความว่า ถ้าเราลงแรงไถหว่านเมล็ดพันธุ์ เราก็จะได้รับผลเก็บเกี่ยว <br />
<br />
ดับขันธ์ <br />
<br />
พุทธศาสนาที่ถือกำเนิดขึ้นในอินเดีย ได้เผยแผ่ไปยังดินแดนต่าง ๆ อย่างกว้างขวางด้วยเส้นทางสองสาย <br />
<br />
เส้นทางสายหนึ่งข้ามผ่านภูเขาหิมาลัย เข้าไปในประเทศจีน ต่อมาก็เผยแผ่ไปยังเกาหลีและต่อไปจนถึงญี่ปุ่น ฝ่ายนี้คือพุทธศาสนาฝ่ายเหนือ หรือที่เรียกกันว่า พุทธศาสนาฝ่ายมหายาน <br />
<br />
ส่วนเส้นทางอีกสายหนึ่งเผยแผ่จากอินเดียไปยังศรีลังกา พม่าและประเทศไทย คือ พุทธศาสนาฝ่ายใต้ หรือที่เรียกกันว่า พุทธศาสนา ฝ่ายหินยาน <br />
<br />
คำว่า “มหายาน” นั้น เดิมทีหมายถึงยานพาหนะขนาดใหญ่ อันมีความหมายว่า พาหนะที่บรรทุกผู้คนไปยังพุทธพิภพได้คราวละมาก ๆ ส่วน “หินยาน” นั้น ช่วยคนคราวละมาก ๆ ไม่ได้ เพราะมีที่นั่งน้อยกว่า แต่คำกล่าวนี้เป็นทัศนะเดิมของฝ่ายมหายานแต่ฝ่ายเดียว ไม่มีอยู่ในพุทธศาสนาฝ่ายใต้ <br />
<br />
การ “ดับขันธ์” เป็นเอกลักษณ์ของพุทธศาสนาฝ่ายใต้ อันหมายความว่า เมื่อสังขารหรือร่างกายถูกเผาไหม้จนมอดสิ้นแล้วแม่แต่ดวงจิตก็ไม่เหลืออยู่ เพราะพลอยถูกเผามอดสิ้นไปด้วย ซึ่งสำหรับเรา ๆ ท่าน ๆ แล้ว นั่นมิใช่หมายถึงภาวะที่เป็น “ความตาย” ดอกหรือ ? <br />
<br />
หากเปรียบ “การดับขันธ์” เป็นเสมือนดอกไม้กระถางหนึ่ง มันก็เป็นดอกไม้ในกระถางที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่เพาะเลี้ยงเป็นอย่างดีดังนั้นดอกไม้นั้นจึงต่างจากดอกไม้อื่น ๆ ทั่วไป และเป็นธรรมดาอยู่เองที่ย่อมจะไม่มีหญ้าขึ้นรกให้เห็นในกระถางเลย <br />
<br />
แต่พุทธศาสนาฝ่ายมหายานจะรู้สึกอึดอัดใจกับ “กระถางดอกไม้” นี้มาก ดอกไม้ในที่ปลูกในกระถางนั้น จะมีหลายพันธุ์ได้หรือไม่ ไม่ได้เพราะพันธุ์ไม้ที่หลากหลายนั่นเอง ที่ทำให้ชีวิตมีสีสันหลากหลายขึ้นสวยงามละลานตา คุณดูสิ ต้นหญ้าในกระถางดอกไม้นั่น หากคุณสังเกตดูให้ดี มันมิเป็นความงามอีกแบบซึ่งสุดจะพรรณนาได้ดอกหรือ ? <br />
<br />
แม้ว่า “การดับขันธ์” จะเป็นสภาวะที่อยู่ในความใฝ่ฝันของพุทธศาสนา แต่บางครั้งต้นหญ้าก็มีความงามของมันเหมือนกัน <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ไม่ยึดติดกับตัวหนังสือ <br />
<br />
ดื่มน้ำหวานในแก้วแล้วรู้สึกหวานอร่อยมาก แต่ควรจะบอกคนอื่นด้วยวิธีใด เขาถึงจะรู้ว่ารสชาติอร่อย แม้จะบอกเล่าด้วยคำพูด แต่ก็ยังมีข้อจำกัดอยู่มากทีเดียว และไม่ว่าจะแสดงออกให้เห็นแบบแยบยลเพียงใด ก็ยังไม่สามารถถ่ายทอดรสชาติชนิดนั้นออกมาได้หมดสิ้น และถึงแม้จะเปลี่ยนมาเขียนเป็นหนังสือ มันก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง โดยเฉพาะยิ่งอธิบายได้ฉลาดล้ำเท่าใด ก็ดูจะยิ่งพูดเท็จมากขึ้นเท่านั้น <br />
<br />
ด้วยเหตุผลอย่างเดียวกัน ภาวการณ์รู้แจ้งในเซ็นก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือตัวหนังสือ ต่างก็มีข้อจำกัดด้วยกันทั้งสิ้นนิกายเซ็นจึงกล่าวว่า “ไม่ยึดติดในตัวหนังสือ” แสดงว่าไม่อาจจะอธิบายภาวะการรู้แจ้งธรรมแห่งเซ็นได้ด้วยคำพูดหรือตัวหนังสือ <br />
<br />
ในการนั่งสมาธิแบบเซ็นนั้น จะมีการอธิบายท่านั่งสมาธิให้ฟังเช่น นั่งขัดสมาธิ หลังตรงสอบมือประสานกัน เป็นต้น ซึ่งเมื่ออธิบายให้ฟังแล้ว คนที่เข้ามานั่งสมาธิจะเข้าใจได้ทันที แต่ส่วนที่เหลือต่างคนต่างก็จะได้รับรู้ความรู้สึกซึมซาบไม่เหมือนกัน <br />
<br />
ตัวอย่างเช่น รสชาติของน้ำหวานในแก้ว คนกินต่างก็มีความรู้สึกลึก ๆ ที่ไม่เหมือนกัน คนที่หิวกระหายดื่มเข้า จะรู้สึกว่ารสหวานอร่อย แด่คนที่เพิ่งทานของหวานมาดื่มเข้า อาจจะไม่รู้สึกอร่อยด้วยเลยก็ได้ <br />
<br />
ด้วยเหตุผลอย่างเดียวกัน แม้ต่างก็มีประสบการณ์ในการนั่งสมาธิแต่ก็จะได้รับการซึมซับไม่เหมือนกันเลยทีเดียว ซึ่งก็ควรที่ต่างคนต่างมีความรู้สึกซึมซาบถึงจะถูก เพราะถ้าทุกคนมีความรู้สึกซึมซาบเหมือนกันหมด ก็คงพูดไม่ได้ว่าเป็นโลกของเซ็น และเพราะต่างคนต่างมีความรู้สึกซึมซาบไม่เหมือนกันนี่เอง จึงทำให้เกิดคำในนิกายเซ็นขึ้นมามากมาย กล่าวคือมีหนังสือให้เรียนรู้ธรรมะมากมายแต่ก็มีเป้าหมายอยู่ที่การ “ไม่ยึดติดกับตัวหนังสือ” <br />
<br />
คนที่เคยชินกับการยึดติดในรูปแบบ พอก้าวเข้าไปนั่งในห้องปฏิบัติธรรมในวัดเซ็น จะเกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมา ทั้งนี้เพราะรูปแบบที่ตายตัวนั้น ใช้ไม่ได้กับการนั่งสมาธิแบบเซ็น <br />
<br />
ดังนั้น แม้จะนั่งสมาธิจนควบคุมจิตให้เคลื่อนไปตามรูปแบบที่กำหนดได้ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขาได้เลย <br />
<br />
รวมความแล้วคงพูดได้ว่า คงมีแต่คนที่นั่งสมาธิแบบเซ็นเท่านั้น ที่จะรู้ว่ารสชาติของน้ำหวานเป็นอย่างไร <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
2. สัมมาสังกัปปะ <br />
<br />
สัมมาสิงกัปปะ คือ ความดำริชอบ <br />
<br />
ซึ่งก็คือ ไม่คิดดำริโดยเห็นแก่ตัวเอง แต่ต้องพิจารณาเรื่องราวทั้งหลายอย่างถูกต้อง<br />
ท่านพุทธทาสกล่าวถึงสัมมาสังกัปปะว่าคือ “ความประสงค์อย่างถูกต้อง… ต้องการด้วยปัญญา ด้วยความรู้ คือสัมมาทิฏฐิก็มีแล้ว แล้วก็ต้องการด้วยอำนาจของสัมมาทิฏฐิ ก็เรียกว่า สัมมาสังกัปปะ” <br />
<br />
ความอัศจรรย์ <br />
<br />
“ความอัศจรรย์” หมายถึง สิ่งที่ไม่ใช่จะอธิบายได้ด้วยความคิดหรือคำพูดได้ ซุ่งแม้จะคล้ายคลึงกับ “ปาฏิหาริย์” มาก แต่ก็ต่างกันอยู่บ้าง <br />
<br />
แม้ในพุทธศาสนาจะไม่มีปาฏิหาริย์ แต่ก็มีสิ่งที่อัศจรรย์อยู่ ซึ่งบางทีดูผลแล้ว จะเป็นสิ่งที่คล้ายกันมาก แต่ก็ไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง คุณจะทำอย่างไร ถ้าคุณมีเจ้านายที่มีทัศนะคติไม่ตรงกัน ? <br />
<br />
ชวนเพื่อนไปดื่นแก้กลุ้มแก้เซ็งหลังเลิกงาน หรือฝืนใจทำงานกับเขาต่อไป หรือยอมอดทนสัก๒-๓ปีแล้วดูว่าฝ่ายไหนจะถูกย้ายหรือเปลี่ยนงานไปก่อน <br />
<br />
ไม่ว่าคุณจะเลือกอย่างไร ก็ยังเปลี่ยนแปลงสภาวะปัจจุบันไม่ได้ถ้าคุณรอ ๒-๓ปี แล้วไปเจอเจ้านายที่แย่ยิ่งกว่าเก่า คุณจะทำอย่างไรต่อไป ? <br />
<br />
ดังนั้น จึงต้องแก้ไขปัญหาตามสภาวะในปัจจุบัน ถึงจะถูก <br />
<br />
มันก็เหมือนเอาแก้วสองใบมากระทบกัน ย่อมจะต้องมีใบหนึ่งแตกเสียหาย แต่ถ้าเอาแก้วไปกระทบกับฝ้าย แก้วก็จะไม่แจกด้วยเหตุผล อย่างเดียวกัน บางครั้งจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนความคิดที่ “เกลียดชังเจ้านาย” ของตนเสียคือต้องเปลี่ยนให้เป็นวัสดุที่กระทบแล้วไม่ทำให้แตกเสียหาย <br />
<br />
แม้เราจะเรียกร้องให้เจ้านายเปลี่ยนจากแก้วเป็นฝ้ายก็ตามแต่ในความจริงแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนแปลงนิสัยของคนอื่นนับประสาอะไรกับเรื่องนี้เป็นปัญหาทางใจเท่านั้น ซึ่งสิ่งที่ตัวเองมองทะลุได้ง่ายที่สุดคือ ใจของตัวเอง ดังนั้น สิ่งที่เรารู้ชัดแจ้งที่สุด นอกจากจะแก้ไขได้ง่ายแล้ว ยังแก้ไขได้รวดเร็วอีกด้วย <br />
<br />
แต่ในความเป็นจริงเรามักวางจุดหนังในการแก้ไขปัญหาไว้ที่ภาพภายนอกเสียเป็นส่วนใหญ่จึงทำให้ปัญหายุ่งเหยิงสับสนมากยิ่งขึ้นไปอีก <br />
<br />
รวมความว่า เราต้องสังเกตสาเหตุของความไม่ปรองดองกันให้ดีและพยายามค้นหาข้อดีของอีกฝ่ายหนึ่ง เพื่อจะได้เข้าใจในตัวเรานอกจากนี้ การแสดงน้ำใจกับอีกฝ่ายด้วยน้ำใสใจจริง ก็เป็นทางออกอย่างหนึ่งเหมือนกัน <br />
<br />
อาตมาคิดว่า ความพยายามแบบนี้น่าจะก่อตัวกลายเป็น “ความอัศจรรย์” ในหมู่เพื่อนฝูงได้ <br />
<br />
เป็นตัวของตัวเองในทุกที่ <br />
<br />
คนทำงานบริษัทจะกังวลเรื่องถูกโยกย้ายกันมากที่สุด ยิ่งถ้าเป็นบริษัทใหญ่ ก็ยิ่งมีโอกาสที่จะถูกย้ายมากขึ้น แต่ถ้าไม่ย้าย ก็จะไม่มีโอกาสก้าวหน้า ซึ่งบางทีก็ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ว่าจะย้ายงานอยู่แต่ภายในประเทศเท่านั้น โดยอาจถูกย้ายไปอยู่ที่ไหนก็ได้ทั่วโลก ดังนั้น เวลาที่เพื่อนฝูงมาพบปะกันในงานสมาคมศิษย์เก่า ทุกคนก็จะคุยปรับทุกข์ถึงเรื่องที่ถูกย้ายกัน และถ้าคุณถูกย้ายงานหลังจากที่เพิ่งซื้อบ้านหลังใหม่ได้ไม่ทั้งที่นาน คุณก็ยังคงต้องผ่อนบ้านหลังนั้นอยู่ ทั้งที่คุณยังไม่ได้ย้ายเข้าไปอยู่ด้วยซ้ำไปแล้วถ้ามีใครสักคนในบ้านติดสอบ เขาก็คงต้องไปเช่าหอพักอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าเจ้านายในบริษัทเขากำลังคิดอะไรกันแน่ สังคมเราจะเปลี่ยนไปเป็นอะไรกันแน่ ? <br />
<br />
คำของเซ็นมีว่า “จงเป็นตัวของตัวเองในทุกที่ เพราะทุกที่ที่อยู่นั้นคือ สัจธรรม” อันนี้หมายความว่า ไม่ว่ากาลเทศะนั้นจะเป็นอย่างไรก็ตาม ขอเพียงให้เราตื่นอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นกาลเทศะใด ก็มีสัจธรรมแห่งพุทธศาสนาดำรงอยู่ทั้งสิ้น <br />
<br />
วิถีชีวิตของคนเรา ไม่ใช่เส้นทางที่กว้างใหญ่ราบเรียบ ดังที่ผู้ใหญ่บอกไว้ว่า ชีวิตคนเรามีภูเขา มีหุบเหว ลำบากยากเข็ญอย่างยิ่ง มีความโศกเศร้าและทุกขเวทนา เกิดขึ้นอยู่เสมอ แล้วเราก็ยังหลีกเลี่ยงความล้มเหลวไม่ได้ เราจะต้องเอาชนะอุปสรรคทีละอย่าง ๆ ด้วยการพึ่งตนเองเท่านั้น ดังคำพระที่ว่า อฺตตาหิอฺตตาโน นาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน <br />
<br />
เราต้องเผชิญหน้ากับชีวิตของตัวเองท่ามกลางความทุกข์เข็ญอย่างยิ่ง พระศากยมุนีกล่าวว่า “จงถือตัวเองเป็นประทีป และพึ่งพามัน” หมายความว่า ท้ายที่สุดคนที่เราจะพึ่งได้ก็มีแต่ตัวเราเองเท่านั้น <br />
<br />
สิ่งที่เป็น “เสาหลัก” ของชีวิตได้ ก็คือคุณสมบัติที่ “เป็นตัวของตัวเองในทุกที่” คนเราเมื่อถึงจุดที่เป็นทางแพร่งของชีวิต ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แม้จะเห็นว่า ทางนี้ดีกว่า และเริ่มเดินไปในทางนี้ แต่ก็มักนึกเสียใจกลางคันว่า ไม่น่าจะเดินทางนี้ แล้วกลับมองว่าอีกทางหนึ่งดีกว่า แต่เราก็ยังจะไม่มีดวงจิตที่ผ่องใส ยกเว้ยเสียแต่ว่า เรามองเห็นว่าเส้นทางที่เราเลือกไว้นั้นดีที่สุด <br />
<br />
ความเป็นกับความตาย <br />
<br />
หลวงจีนจ้าวโจวถามพระเซ็นชื่อ โถจื่อ ว่า “คนเราตายแล้ว” จะฟื้นคืนชีพได้อีกเมื่อไหร่?” <br />
<br />
ท่านตอบว่า “ไม่เดินทางกลางคืน ถ้ามีธุระ ก็พึงเดินทางเมื่อมีแสงสว่างนำแสง” <br />
<br />
“คนตายแล้วกลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้อีก” นี้ มันหมายถึงอะไรกันแน่? <br />
<br />
“ความตาย” ในความหมายของเซ็น หมายถึงการตัดขาดความดึงดันหรือความแตกแยกทางความคิดทั้งปวง โดยสิ้นเชิง ซึ่งหมายความว่า การเริ่มรู้แจ้งก็คือ “การฟื้นคืนชีพอีกครั้ง” <br />
<br />
ดังนั้น ที่หลวงจีนจ้าวโจวถามไปนั้น จึงเท่ากับถามว่า “เราจะรู้แจ้งในธรรมะเมื่อไร” <br />
<br />
ส่วนคำตอบของหลวงจีนโถจื่อหมายถึงอะไร ? “เดินทางกลางคืน” หมายถึง การหลงมัวเมา ส่วน “เมื่อมีแสงสว่าง” นั้น หมายถึงเมื่อรู้แจ้งในธรรมะ <br />
<br />
ซึ่งในภาษาเซ็นกล่าวไว้ว่า “ตายหนึ่งครั้ง เพื่อเกิดใหม่ในปัจจุบัน” <br />
<br />
การละวางภาวะความรับรู้คือ “ตาย” และการฟื้นคืนชีพอีกครั้งจากภาวะนี้คือ “เกิด” ใครที่ตายแล้วเกิดใหม่ได้ ความรับรู้เดิมที่มีอยู่อย่างเดียว จะเปลี่ยนไปเป็นความรับรู้ที่น่าทึ่งทีเดียว <br />
<br />
พึงรู้ไว้ว่า คนที่ตกลงในเหวลึกคือ คนที่เข้มแข็งที่สุด ดังนั้น หากคิดอยาก “เกิด” ก็ต้องตายครั้งหนึ่ง ซึ่งก็คือ จะต้องละวางการยึดติดให้ได้ <br />
<br />
รวมความว่า ถ้าเราคิดเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่ ก็จึงอย่ายึดติดกับเรื่องที่ไร้สาระก่อน <br />
<br />
3. สัมมาวาจา <br />
<br />
สัมมาวาจาคือ การพูดและการกระทำที่ชอบ นอกจากจะ “ไม่พูดเท็จ” แล้วยังต้องใช้คำยกย่องสรรเสริญเป็นด้วย <br />
<br />
ท่านพุทธทาสกล่าวถึงสัมมาวาจาว่าคือ “(ความ) ถูกต้องทางวาจา... ถ้าพูดดี แล้วก็ไม่กระทบใคร แล้วก็ไม่มีอะไรมารบกวน เราก็มีความถูกต้องทางการพูดจา” <br />
<br />
ทำดีเงียบ <br />
<br />
“ทำดีเงียบ ๆ” เป็นคำพูดของท่านโดยาม่า โยชิโตโม ซึ่งหมายถึง “การพยายามทำดีในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือเรื่องที่ไม่มีใครสนใจให้ความสำคัญ โดยทุ่มเทความจริงใจให้มากที่สุด ไม่ใช่เพื่อหวังผลประโยชน์หรือสร้างชื่อเสียง” <br />
<br />
แต่จะทำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่มีใครสนใจให้ดีได้อย่างไรล่ะ ? แน่นอนว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ดังคำที่พระท่านว่า “ทุ่มเทแรงใจให้กับเรื่องที่คนอื่นมองไม่เห็นให้มากสักหน่อย เพื่อความสุขของคนอื่น” แต่คนเรายิ่งตั้งใจลงเรี่ยวลงแรงทำอะไรมากเท่าไร ก็ยิ่งชอบป่าวประกาศให้คนอื่นรู้มากเท่านั้น คุณลองดูอย่างพระสิ ท่านมิใช่กำลังป่าวประกาศบอกถึงการทำความดีอยู่สุดความสามารถของท่านตามสถานที่ที่เผยแพร่ธรรมได้ดีที่สุดกันอยู่ดอกหรือ ? <br />
<br />
ทำไมเราจึงชอบนำการทำดีของตัวเองไปเที่ยวบอกให้คนอื่นรู้กัน <br />
<br />
เรื่องแบบนี้อย่าว่าแต่ผู้ใหญ่เลย แม้แต่เด็กอนุบาลก็มีความโน้มเอียงแบบนี้เหมือนกัน เช่น “เพื่อนผมคนนั้นเขาทำไม่ดีละ ผมเลยเตือนให้เขาทำดี” พอคุณแม่ได้ฟังก็พูดว่า “เก่งมากลูก นี่จ้ะแม่ให้รางวัล” <br />
<br />
นิสัยที่พอทำดีแล้ว จะต้องมีรางวัลตอบแทนให้นี้ ยังแพร่หลายอยู่ในมากในญี่ปุ่น (ในบานเราก็เริ่มเพาะนิสัยนี้ให้เด็กกันบ้างแล้ว โดยเฉพาะในรายที่พ่อแม่มีลูกคนเดียว) <br />
<br />
แม้แต่ผู้ใหญ่เองก็เถอะ พอทำความดีสักเรื่อง ก็ยังได้รับความชื่นชมจากผู้คนรอบข้างเหมือนกัน เลยพลอยดังขึ้นมาด้วย แต่ความดังนี้กลับนำผลเสียมาให้ นั่นคือ ทำให้อยากได้รับเสียงปรบมือจากคนอื่นและความดังมากยิ่งขึ้น ซึ่งหมายความว่า ทำความดีเพราะอยากดังนั่นเอง <br />
<br />
เพื่อนอาตมาคนหนึ่งสนใจเรื่องการถอดและวางรองเท้าให้เป็นระเบียบก่อนเข้าบ้านมาก อาตมาเองยังเคยได้ยินมาว่า เขาคิดว่า นี่เป็นงานที่เขาต้องทำไปตลอดชั่วชีวิตทีเดียว แม้คนอื่นจะคัดค้านเรื่องนี้กันมากก็ตาม แต่เขากลับบอกว่า ถ้าเราถอดรองเท้า และวางให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อน แล้วค่อยเข้าบ้าน มันมิง่ายกว่าหรือ ? <br />
<br />
รวมความว่า การทำความดีในจุดที่คนอื่นมองไม่เห็นนี่แหละ ถึงจะเป็นคุณค่าที่แท้จริงของคนคนหนึ่ง <br />
<br />
ตาบอดคลำช้าง <br />
<br />
นิทานเรื่อง “ตาบอดคลำช้าง” เป็นนิทานที่มีชื่อเสียงเรื่องหนึ่งของอินเดียว <br />
<br />
“คนตาบอด” ตามความหมายเดิมหมายถึง คนที่ตามองอะไรไม่เห็น แต่ในแง่พุทธศาสนาแล้ว ไม่ได้หมายความว่า “ตาบอดจริง ๆ” หากแต่หมายถึง จิตที่รู้แจ้งชัดหรือไม่ต่างหาก ซึ่งก็มีมากเหมือนกันที่คนตามีปัญหา (ตาบอด) พิจารณาอะไร ๆ ได้อย่างถูกต้อง ในที่นี้จะหมายถึงคนที่ดวงจิตมองไม่เห็น (ธรรมะ) มีช้างเชือกใหญ่อยู่ในห้องมืด พระเจ้าแผ่นดินรับสั่งให้ไปตรวจดูว่าเป็นสัตว์อะไร <br />
<br />
คนคลำถูกเท้าช้างบอกว่า เหมือนต้นไม้ต้นใหญ่ คนคลำถูกหางบอกว่า เหมือนแส้ คนคลำถูกท้องช้างบอกว่า เป็นผนังห้อง ส่วนคนที่คลำถูกใบหูบอกว่า เหมือนพัด <br />
<br />
เพราะพวกเขาเห็นแค่ส่วนหนึ่งของทั้งหมดเท่านั้น จึงไม่อาจเข้าใจโฉมหน้าทั้งหมดของสิ่งนั้นได้ เราจะอธิบายนิทานเรื่องนี้กันยังไงดี <br />
<br />
โดยเฉพาะ เมื่อคุณได้ไปคลำช้างในห้องมืดจริง ๆ แล้วมาถกเถียงกับคนอื่น คุณก็ย่อมต้องบอกว่า ความเห็นของคุณไม่ผิด แต่ต้องขอถามหน่อยว่า การถกเถียงกันครั้งนี้ คุณได้ทำร้ายคนอื่นหรือถูกคนอื่นทำร้ายหรือไม่ <br />
<br />
เราได้รับข่าวสารอันมากมายที่หลั่งไหลเขาหูเราเรื่อย ๆ แต่เราก็พูดไม่ได้ว่า เหตุนี้เองที่ทำให้เราไม่อาจพิจารณา (เรื่องราว) ได้อย่างถูกต้องแม้คลำช้างแล้วจะมีความเห็นต่าง ๆ กันไป แต่เมื่อไม่ได้คลำมันหมดทั้งตัว พูดแต่เฉพาะส่วนที่คลำได้ มันก็เป็นเรื่องถูกต้อง <br />
<br />
รวมความว่า เราพึงรับฟังความเห็นของคนอื่นให้มาก ไม่เช่นนั้นดวงจิตจะรู้แจ้งได้หรือ ? <br />
<br />
ทานข้าว <br />
<br />
เรื่อง “ทานข้าว” เป็นเรื่องที่ทุกครอบครัวทำกันเป็นกิจวัตรอยู่แล้วและเนื้อแท้ของการปฏิบัติธรรมตามหลักพุทธศาสนา ก็อยู่ที่การใช้ชีวิตประจำวันนี่แหละ <br />
<br />
เมื่อเราพูดถึงการปฏิบัติธรรมตามหลักพุทธศาสนา เราก็มักเข้าใจว่า คือ การเข้าไปปฏิบัติธรรมอยู่ในป่าเขา ทำตัวผิดแผกไปจากคนทั่วไปแต่ความจริงกลับตรงกันข้าม <br />
<br />
แม้ว่าเราสามารถเรียนรู้ฝึกฝนนิสัย เช่น การทานข้าวฯลฯกันได้แต่ถ้าจะให้รู้ว่า เนื้อแท้ของพุทธศาสนาอยู่ท่ามกลางชีวิตประจำวันอันแสนจะปกติแล้ว เราก็ยังต้องใช้เวลาทำความเข้าใจกันอีกระยะหนึ่ง <br />
<br />
เราจะปฏิบัติธรรมท่ามกลางชีวิตประจำวันกันอย่างไร ? เช่น คนทั่วไปจะเรียกการทานข้าวว่า “กิน” แต่ผ็ใหญ่จะพูดว่า “ทาน” นี่ไม่ใช่เรื่องว่าจะใช้คำพูดกันอย่างไร แต่เป็นการมองสภาวะจิตว่า เป็นอย่างไรต่างหาก <br />
<br />
การใช้คำว่า “ทาน” ดูจะเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ และมีความหมายอวยพรทุกคนอยู่ในทีด้วย คำว่า “กิน” นี้ จึงดูเหมือนจะใช้กับสัตว์ไปเลย ในเมื่อเราเกิดมาเป็นคน ก็ต้องรู้จักไหว้ และมีสัมมาคารวะถึงจะถูก และอย่างเรื่องการแต่งกายในเวลาทานข้าว ก็ต้องคำนึงถึงด้วย เช่นกัน ไม่ใช่พอถึงหน้าร้อน ผู้ชายใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว ผู้หญิงเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าใส่แต่เสื้อชั้นใน จริงอยู่ที่คุณไม่ได้ทำอย่างนี้เวลามีแขกอยู่ด้วย แต่ถึงจะอยู่กับคนในบ้าน ก็ไม่ควรทำอย่างนี้เหมือนกัน เพราะมีผลไปถึงเด็กด้วย <br />
<br />
ตามทางเดินในวัดเซ็นจะมีกระดานตั้งอยู่ บนกระดานจะเขียนว่า “เกิดและตายเป็นเรื่องอนิจจังและรวดเร็ว” หมายความว่า ชีวิตของคน ๆ หนึ่งอาจสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ในฉับพลัน ไม่ทราบว่าคุณเห็นคำนี้จะคิดกันอย่างไร <br />
<br />
4. สัมมากัมมันตะ <br />
<br />
สัมมากัมมันตะ หมายถึง การประพฤติชอบ <br />
<br />
พฤติกรรมไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ไม่ลักทรัพย์และหลีกเลี่ยง ไม่ประพฤติไปในทางมิชอบ ก็คือ การประพฤติชอบนั่นเอง <br />
<br />
ท่านพุทธทาสภิกขุบอกว่า “สัมมากัมมันตะ มีการกระทำทางกายถูกต้อง... (เรา) ไม่ไปกระทบใครก็ไม่มีใครมากระทบเรา” <br />
<br />
จิตที่ปราศจากอุปสรรค <br />
<br />
“จิตปราศจากอุปสรรค” วลีนี้ หมายความว่า ไม่มีอุปสรรคใด ๆ อยู่ในใจเลยแม้แต่น้อย <br />
<br />
เวลาที่เราโกรธ อารมณ์ของเราจะแปรปรวน หรือมีเรื่องให้เสียอกเสียใจ อารมณ์ก็แปรปรวณได้เช่นกัน จิตใจจึงว้าวุ่นสับสน กลุ้มอกกลุ้มใจ <br />
<br />
ในพระสูตร “ปันโยซินจิง”(ปรัชญาหฤทัยสูตร) เปรียบอารมณ์แปรปรวนเป็น “อุปสรรค” หมายถึง ภาวะที่อารมณ์ของคนเราถูกแหคลุมเอาไว้ หรือสะดุดถูกหินก้อนใหญ่ล้มลง <br />
<br />
คนเรานั้น ขอเพียงให้จิตใจปราศจากความเศร้าโศกหรือกลัดกลุ้มก็นับว่าดีแล้ว แต่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้ เพราะคนเรามีชีวิตเลือดเนื้อจึงมักหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีความโสกเศร้าและกลัดกลุ้มมารุมเร้าตัวเอง <br />
<br />
เมื่อใดก็ตามที่ คุณมีเรื่องให้ต้องกลุ้มใจ คุณก็จะหนีไม่พ้นทะเลแห่งความทุกข์ จนอาจนอนไม่หลับ หรือถึงขนาดกลายเป็นโรคประสาทไปเลยก็มี นี่คือภาวะเครียดด้วยความกลัดกลุ้มจนอารมณ์แปรปรวน <br />
<br />
ดังนั้น ในพระสูตรจึงกล่าวไว้ว่า จะต้องปล่อยวาง “ความว้าวุ่น สับสน” และ “ความเครียด” ของอารมณ์ ยอมรับความทุกข์ความเศร้า เสียใจอย่างซื่อ ๆ ไม่สะทกสะท้าน นี่ก็คือ “จิตที่ปราศจากอุปสรรค” นั่นเอง <br />
<br />
เราทุกคนมีความเศร้าและความทุกข์ด้วยกันทั้งสิ้น แต่ปัญหาคือจะจัดการความกระทบกระเทือนใจที่จิตใจได้รับกันอย่างไรต่างหาก <br />
<br />
ใครก็ตามที่มีศาสนาอยู่ประจำใจ ก็จะลุกขึ้นยืนและฟื้นตัวเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว รวมความว่า เราจะต้องมีใจที่ “ไม่ผูกมัด” กับการ “ผูกมัด” ถึงจะถูก <br />
<br />
เปียกน้ำคลุกโคลน <br />
<br />
ชาวพุทธนิกายเซ็นของวัดโซโดโช ได้ยกย่องท่านอาจารย์มิจิโมโต้ ผู้ก่อตั้งวัดนางาฮิระว่าเป็น “โคโซชิ” (ปรมาจารย์) ส่วนท่านอาจารย์เทรุยาม่าผู้ก่อตั้งวัดโซโมสุ ก็ได้รับการยกย่องว่าเป็น “ไตโซชิ” (หรือไท่โจวซือ) และยังยกย่องท่านอาจารย์ทั้งสองเสมอกับพระพุทธเจ้าว่า “พระพุทธเจ้าหนึ่งองค์ โซชิสององค์” อันเป็นหลักฐานยืนยันความศรัทธาที่มีต่อท่าน <br />
<br />
บางทีคุณอาจสงสัยว่า ทำไมพุทธศาสนานิกายเซ็นฝ่ายเดียวกันจึงสร้างวัดไว้สองแห่ง เรื่องนี้คงบอกได้แต่ว่า เป็นการอุทิศแรงใจที่มากที่สุดของท่านอาจารย์เทรุยาม่า <br />
<br />
แม้คำ “เปียกน้ำคลุกโคลน” จะเป็นคำพูดของท่านอาจารย์มิจิโมโต้ แต่ก็บอกถึงชีวิตของท่านอาจารย์เทรุยาม่าได้ตลอดชั่วชีวิต <br />
<br />
อันนี้หมายความว่า ถ้าคุณคิดจะช่วยเหลือผู้อื่น คุณก็ต้องทำตัวให้อยู่ในสภาพของโคลนคลุกน้ำ <br />
<br />
ไม่เช่นนั้น คุณก็จะช่วยเหลือผู้อื่นไม่ได้ <br />
<br />
ท่านอาจารย์เทรุยาม่าไม่ได้เผยแพร่พระศาสนาอยู่ในวัดป่าที่ห่างไกลจากตัวเมือง แต่ท่านกลับเผยแพร่พระพุทธศาสนาอยู่ในตัวเมืองที่มีคนอาศัยอยู่กันอย่างมากมาย ทั้งนี้เพื่อช่วยเหลือพวกเขา และท่านยังจัดพิธีถวายอาหารและสวดมนตร์ให้กับบุรพาจารย์ด้วย บางทีอาจมีคนคิดว่า การทำอย่างนี้เป็นการหันเหออกจากพิธีกรรมดั้งเดิมของท่านอาจารย์มิจิโมโต้ แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่เลย <br />
<br />
พุทธศาสนาในญี่ปุ่นเมื่อสมัยคามาคูระ (พ.ศ. ๑๗๓๕-๑๘๗๖) ได้เปลี่ยนจากพุทธศาสนาที่สวดเพื่อความเป็นสิริมงคลสำหรับคนกลุ่มหนึ่งไปเป็นสวดเพื่อความผาสุกของทุกคน ซึ่งท่านอาจารย์เทรุยาม่าก็ได้ปฏิบัติ ตามพิธีกรรมของท่านอาจารย์มิจิโมโต้มาโดยตลอด โดยเฉพาะการเผยแพร่ พระศาสนาแก่ปวงชน คือการกระทำที่เห็นเป็นรูปธรรมที่สุด <br />
<br />
คนที่กำลังจมน้ำ ย่อมต้องการให้คนอื่นช่วยเหลืออย่างยิ่ง ซึ่งหากเราอยากช่วยเขาแต่ไม่อยากให้ตัวเองเปียกน้ำและเปื้อนดินโคลน เราก็คงช่วยเขาไม่ได้ และถ้าว่ายน้ำไม่เก่งอีกด้วยแล้ว เราก็อาจกลับถูกเขาดึงจมน้ำเสียชีวิตไปก่อนก็ได้ <br />
<br />
กิจกรรมเผยแพร่พระศาสนาของท่านอาจารย์เทรุยาม่าคือ การทำตัวเองให้เปื้อนดินโคลนก่อน จากนั้นจึงกระโดดลงไปในหมู่ชน ทำไมท่านถึงทำอย่างนี้ ก็เพราะคำพูดของท่านอาจารย์มิจิโมโต้ที่ว่า “เปียกน้ำคลุกโคลน” นั่นแหละ ที่ทำให้ท่านมีความคิดและความเชื่อที่หนักแน่นมั่นคง <br />
<br />
ผู้รู้แจ้งย่อมหลับสบาย <br />
<br />
“เมื่อคืนนอนหลับกันสบายดีไหม ?” พระศากยมุนีถามออกไปเช่นนี้ และได้รับคำตอบกลับมาว่า “ผู้ใดก็ตามที่รู้แจ้งในธรรมห่างเหิน จากความโลภทั้งหลายทั้งปวง ย่อมมีจิตใจสงบยิ่ง จึงนอนหลับได้สบายไม่ว่าจะนอนอยู่ที่ใด” นี่คือการอธิบายถึงวลีที่ว่า “ผู้รู้แจ้ง (ในธรรม) ย่อมหลับสบาย” ได้ดีที่สุด คนที่นอนหลับได้สบายทุกวัน ย่อมไม่รู้ว่าการนอนไม่หลับนั้นมันทุกข์อย่างไร <br />
<br />
ร้านขายแผ่นเสียงหรือร้านขายหนังสือในญี่ปุ่น มักจะมีเทปเสียงหรือหนังสือสำหรับช่วยให้นอนหลับวางขายกันอยู่ไม่น้อย แสดงว่ามีคนที่ทุกข์เพราะนอนไม่หลับกันมากจริงๆ <br />
<br />
อาตมาเคยซื้อเทปกลับมาฟังเองดูบ้างด้วยความสนใจ เสียงดนตรีมันไพเราะเพราะพริ้งจริง ๆ เป็นวิธีช่วยให้นอนหลับได้วิธีหนึ่ง บางทีคุณอาจถามว่า ใช้ของพวกนี้แล้วจะช่วยให้นอนหลับได้จริงหรือ ? อาตมาว่าคนที่เขานอนไม่หลับ เขาจะจริงจังกับของพวกนี้มาก ซึ่งหากมองในสายตาของคนนอกแล้ว ของพวกนี้กลับจะทำให้สมองตื่นตาสว่างมากขึ้นก็ได้ <br />
<br />
สังคมยิ่งซับซ้อน คนเราก็ยิ่งมีความกดดันทางจิตใจมากขึ้น ซึ่งถ้าเราทำงานมาก จนร่างกายอ่อนเพลีย ปัญหาคงไม่เท่าไร แต่ถ้าร่างกายเราสดชื่นดีมาก นั่นแสดงว่าจิตกับกายมีช่องว่างห่างกันอยู่ช่วงหนึ่ง ดังนั้น ก็จะยิ่งเครียดและกดดันมากขึ้น <br />
<br />
พระลูกวัดที่ปฏิบัติธรรมอยู่ในวัดนี้ ไม่มีสักรูปที่เป็นโรคนอนไม่หลับ เพราะพวกเขาทำงานกันทั้งวัน ร่างกายจึงอ่อนเพลียมาก พอตกค่ำหัวถึงหมอนก็นอนหลับกันสนิท ถ้าจะมีใครถามว่า “พระลูกวัดมีระเบียบ การใช้ชีวิตอะไรบ้าง ?” คำตอบก็คือ “ทำงานให้มากเข้าไว้” สำหรับทางฝ่ายฆราวาสแล้ว ก็คือ “เที่ยวให้มาก ทำงานให้มาก” ซึ่งคำ “มาก” นี้คือ มุ่งทำอย่างใดอย่างหนึ่งโดยเฉพาะ แต่คนเราส่วนใหญ่จะเป็นพวก“ฟุ้งซ่าน” ไม่ว่าจะทำงานหรือเที่ยว คือเรามักทำงานไปคิดเรื่องเที่ยวไปด้วย หรือไม่ก็เที่ยวไปคิดแต่เรื่องงานไป สำหรับพวกนักเรียน นักศึกษา ก็จะดูหนังสือไปพร้อม ๆ กับฟังเพลงหรือฟังวิทยุไปด้วย หรือว่าทำอย่างนี้แล้วจะช่วยให้อ่านหนังสือหรือทำงานได้มีประสิทธิภาพขึ้น แต่ถ้าเป็นคนที่กลุ้มใจกับการนอนไม่หลับ ผลย่อมจะเป็นในทางตรงข้ามแน่นอน <br />
<br />
5. สัมมาอาชีวะ <br />
<br />
สัมมาอาชีวะ หมายถึง การดำรงชีพโดยชอบ <br />
<br />
ซึ่งก็หมายความว่าการประกอบสัมมาอาชีพ และใช้ชีวิตประจำวันอย่างมีระเบียบ <br />
<br />
ท่านพุทธทาสภิกขุพูดไว้ว่า “สัมมาอาชีวะ-ดำรงชีวิตอย่างถูกต้อง... คือการดำรงชีวิตทั้งหมด ทั้งระบบชีวิต อยู่อย่างถูกต้องเรียกว่า ดำรงชีพชอบ” <br />
<br />
ห้ามเสพสุรา <br />
<br />
ในศีลห้าของพุทธศาสนามีศีลข้อห้ามดื่มสุรา ซึ่งพุทธศาสนิกชนทางเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยังคงถือปฏิบัติศีลข้อนี้กันอยู่อย่างเคร่งครัดประเทศแถบร้อนทำให้เมาง่าย หรือไม่ก็ไม่กล้าแตะต้องเพราะคิดว่า สุราเป็นน้ำบั่นทอนชีวิต <br />
<br />
แต่ในญี่ปุ่นมีอากาศหนาวมาก ดังนั้น แม้ญี่ปุ่นจะเป็นเมืองพุทธถึงมีศีลข้อ “ห้ามดื่มสุรา” ก็ไม่ต่างอะไรกับไม่มี เพราะแม้แต่พระญี่ปุ่นก็ยังดื่มและเรียกสุราว่าเป็น “น้ำแห่งปัญญา” หากผู้ใดดื่มสุราอย่างมีสติมีความสุข แอลกอฮอล์ก็จะเป็นน้ำมันหล่อลื่นชีวิต แต่คนเราส่วนใหญ่มักจะดื่มกันแบบเข้าทำนอง “แก้วแรกคนกินเหล้า แก้วสองเหล้ากินเหล้า แก้วสามเหล้ากินคน” <br />
<br />
และยังมีเรื่องการสูบบุหรี่ก็เช่นกัน พระบางท่านบอกว่า พระศากยมุนีไม่ได้ห้ามสูบบุหรี่ไว้ เพราะในสมัยนั้นยังไม่มีบุหรี่ให้สูบกัน อันที่จริงสุราและบุหรี่นั้น โดยตัวมันเองแล้วไม่มีความผิด <br />
<br />
มีดก็เช่นกัน ต้องดูว่านำไปใช้ในทางใด เพราะบางครั้งเอาไปใช้ผ่าตัดก็สามารถช่วยชีวิตคนได้ แต่ถ้าตกอยู่ในมือฆาตกร ก็จะกลายเป็นอาวุธฆ่าคนได้ มีดผ่าตัดกับมีดฆ่าคนนั้นก็เป็นเพียงแค่มีดเท่านั้น ถ้าคิดว่ามีดคือ เครื่องมือที่ใช้ฆ่าคน แล้วเลยห้ามใช้มีดกัน ศัลยแพทย์ก็คงต้องยกสองมือยอมแพ้ จึงเห็นได้ว่า ความผิดไม่ได้อยู่ที่ตัวมีด แต่อยู่ที่จิตใจของผู้ใช้ต่างหาก ว่าเป็นอย่างไร <br />
<br />
ถ้าความรับผิดชอบนั้นตกอยู่กับเรา เราก็ต้องใช้มีดด้วยความระมัดระวัง แต่ถ้าเป็นคนที่ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ก็อย่าวางมีดไว้ใกล้ตัวเขาจะดีกว่า เว้นเสียแต่จะจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น <br />
<br />
ถ้าคุณอยากให้คนอื่นเลิกกินเหล้าหรือเลิกสูบบุหรี่ คุณจะไปพูดกับเขาว่า “เลิกกินเลิกสูบซะ” คงไม่ได้ผลแน่ คุณน่าจะลองอ่อนข้อให้เขาสักนิด บอกให้เขา “กินหรือสูบให้น้อยลงสักนิด” ยังจะมีโอกาสได้ผลมากกว่า เพราะว่าการพูดอย่างนี้ ไม่ได้กระทบถึงปมด้อยในตัวเขาที่ต้องกินเหล้าหรือสูบบุหรี่ มันจึงกลับใช้ได้ผล <br />
<br />
รู้แจ้งโดยถ่องแท้ <br />
<br />
ท่านอาจารย์หลินจี่อี้เสวียน ซึ่งเป็นพระเซ็นในสมัยราชวงศ์ถาง ได้เคยพูดไว้ว่า “รู้แจ้งโดยถ่องแท้” คือ อย่าหลงอยู่กับความพึงพอใจแต่เปลือกนอก แต่จะต้องบรรลุให้ถึงขั้นรู้แจ้งอย่างถ่องแท้ <br />
<br />
ความพึงพอใจที่เปลือกนอก หมายถึง ความอยากได้ในยศถาบรรดาศักดิ์ ทรัพย์ศฤงคาร และอำนาจราชศักดิ์กันมากขึ้น หากว่าเราหลงหรือเกิดความอยากได้ขึ้น เราก็ยิ่งถลำลึกลงไป จนไม่สามารถถอนตัวได้ แล้วเราจะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป จนเกิดภาพลวงตาในเรื่องยศภาบรรดาศักดิ์ได้ เราพึงรู้ว่า เราไม่สามารถนำทรัพย์สมบัติหรือยศถาบรรดาศักดิ์ใดก็ตามไปยังอีกโลกหนึ่งได้ นั่นคือ ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ จึงควรสำเหนียกข้อนี้ไว้ด้วย <br />
<br />
เพราะไม่ว่าเราจะตกแต่งตัวเองให้ดีอย่างไร เราก็เป็นแค่ตัวแบบเท่านั้น แต่เราก็กลับลำเอียงรักตัวแบบตัวนี้กันนัก <br />
<br />
ท่านอิกคิว พระเซ็นมีชื่อเสียงในสมัยเอโดะของญี่ปุ่น เคยทำเรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับจีวรไว้ คือ ครั้งหนึ่ง เศรษฐีท่านหนึ่งได้นิมนต์ท่านอิกคิวไปทำพิธีที่บ้านเศรษฐีคนนี้ร่ำรวยมาก จึงชอบดูแคลนผู้อื่น ท่านอิกคิวได้ปลอมตัวให้ดูเหมือนขอทาน ไปยังบ้านของเศรษฐี บอกกับคนเฝ้าประตูว่า <br />
<br />
“อาตมามาขอพบนายท่าน” ว่าแล้วก็จะเดินเข้า<br />
แต่คนเฝ้าประตูกลับตะคอกไล่ท่าน เพราะคิดว่าท่านเป็นขอทาน “ไป ไปที่อื่น”<br />
เศรษฐีก็ออกมาไล่ “ไล่มันไปให้พ้น ๆ ไป” <br />
<br />
ท่านอิกคิวถูกเหยียดหยามอย่างรุนแรง และสุดท้ายท่านก็ถูกไล่ออกจากบ้านเศรษฐีไปจนได้ อีกสักครู่ ท่านอิกคิวก็ครองจีวรอย่างดีมาที่บ้านเศรษฐีอีกครั้ง คราวนี้เศรษฐีกลับต้อนรับท่านเป็นอย่างดี ถึงหน้าประตูบ้าน พร้อมทั้งนิมนต์ท่านเข้าไปในบ้าน แต่ท่านอิกคิวกลับยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านไม่ไปไหน “เมื่อสักครู่ อาตมาแต่งตัวเหมือนขอทานมาพบท่าน กลับถูกท่านเหยียดหยามดูแคลนอย่างรุนแรง แต่ตอนนี้ อาตมาครองจีวรอย่างดีมา ท่านถึงได้ต้อนรับเป็นอย่างดี ในเมื่อท่านรักจีวรฝืนนี้นักอาตมาก็ขอยกให้ท่านแล้วกัน” ว่าแล้วท่านอิกคิวก็ถอดจีวรทิ้งไว้ที่หน้าประตูบ้านเศรษฐี และเดินผละจากไป จะเห็นได้ว่า สิ่งสำคัญ คือ สิ่งที่อยู่ข้างใน ไม่ใช่สิ่งที่ปรุงแต่งอยู่ภายนอก <br />
<br />
สรรพสิ่งเป็นพุทธะ <br />
<br />
“สรรพสิ่งทั้งหลายย่อมมีธรรมชาติแห่งพุทธะ (ธรรมชาติของการตรัสรู้หรือรู้แจ้งในธรรมะ) ด้วยกันทั้งสิ้น” หมายความว่า สัตว์โลกทั้งปวงต่างก็มีคุณสมบัติที่จะสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าได้ทั้งสิ้น สิ่งอื่น ๆ เช่น หิน ดิน ก็เช่นกัน ดังเช่นคำที่ว่า “พฤกษาชาติแลแผ่นดิน ล้วนเป็นพุทธะได้ทั้งสิ้น” อันนี้แสดงถึงความรักหวงแหนที่คนญี่ปุ่นมีต่อสรรพสิ่ง เพราะหวงแหนในของทุกอย่างนี่เอง ทำให้เข้าใจจิตใจของผู้อื่นได้ว่าเป็นอย่างไร <br />
<br />
แต่คนหนุ่มสาวกลับเข้าใจผิดว่า เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องล้าสมัยหรือเต่าล้านปี เพราะพวกเขาเติบโตขึ้นมาจากทัศนะคติที่ว่า การบริโภคคือสิ่งอันเป็นอเนกประสงค์ ดังนั้น เมื่อมาบอกพวกเขาว่า ให้ “รักหวงแหนของทุกอย่าง” จึงไม่เข้ากับพฤติกรรมของพวกเขาเลย <br />
<br />
เมื่อเราเห็นข้าวของถูกทิ้งกองพะเนินเป็นภูเขา อย่างเช่นพวก เครื่องใช้ไฟฟ้าต่าง ๆ อาทิ เครื่องรับโทรทัศน์ ตู้เย็น โคมไฟตั้งโต๊ะ รวมไปถึงพวกเครื่องเรือน เช่น เก้าอี้โซฟา เตียง ฯลฯ ซึ่งยังใช้งานได้ถูกทิ้งกองไว้ เราก็จะเห็นความฟุ่มเฟือยของคนสมัยนี้ อาตมาก็อดถามไม่ได้ ญี่ปุ่นในวันนี้ได้เปลี่ยนไปเป็นประเทศแบบไหนกันแน่ ? <br />
<br />
คนที่เกิดมาในยุคที่ยังต้องสู้อย่างลำบาก ต่างก็ถอนใจเมื่อเห็นภาพอย่างนี้แต่สำหรับคนหนุ่มสาวที่เกิดในยุคที่มีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมมูลเรื่องที่จะให้พวกเขารักหวงแหนข้าวของ ดูจะเป็นเรื่องที่เข้าใจกันไม่ได้ <br />
<br />
เมื่อไม่กี่วันก่อน เครื่องรับโทรทัศน์ที่ซื้อมาเมื่อสัก ๑๒ ปีเกิดเสียขึ้นมา อาตมาจึงนำไปให้ร้านซ่อม แต่เจ้าของร้านกลับยกเครื่องรุ่นใหม่เอี่ยมออกมาให้ดู บอกว่า ซ่อมแล้วไม่คุ้ม สู้ซื้อใหม่เลยดีกว่า อาตมาถามเขาว่า จะคิดราคาค่าซ่อมเท่าไร เจ้าของร้านตอบว่าก็หลายสตางค์ทีเดียวและยังบอกว่า โทรทัศน์เคร่องนี้เป็นรุ่นเก่ามากแล้ว ไม่น่าจะซ่อม เข้าจะขายเครื่องรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ให้อาตมาในราคาสองหมื่นเยนเท่ากัน <br />
<br />
ตัวเปลี่ยนช่องของโทรทัศน์เครื่องใหม่เป้นแบบปุ่มกด และยังมีอุปกรณ์อื่น ๆ ดีกว่าเครื่องเก่าของอาตมามากทีเดียว แต่สิ่งที่อาตมาเป็นห่วงคือ ไม่รู้ว่าโทรทัศน์เครื่องเก่าเครื่องนั้น จะประสบชะตากรรมอย่างไร <br />
<br />
6. สัมมาวายามะ <br />
<br />
สัมมาวายามะ คือ ความเพียรในทางที่ถูกต้อง <br />
<br />
หากไม่มีความเพียรอันเอกอุ หรือเพียรพยายามอย่างหลับหูหลับตา ล้วนไม่ใช่ความเพียรที่ถูกต้อง และยังต้องไม่หลงในผลตอบแทนแต่ควรให้ความสำคัญกับขั้นตอนก่อนมีผลตอบแทน <br />
<br />
ท่านพุทธทาสได้กล่าวถึงสัมมาวายะว่า “เพียรละที่ไม่ดี ระวังอย่าให้มันเกิดขึ้นมา ถ้ามันเกิดขึ้นมาแล้วละเสียที่ไม่ดี ที่ดี ๆ ทำให้มันเกิดขึ้นมา เกิดขึ้นมาแล้วรักษาเอาไว้ ถ้าทำอย่างนี้เรียกว่า ความเพียรนั้นถูกต้อง” <br />
<br />
ดับไฟในใจ <br />
<br />
“ดับไฟในใจ ย่อมเย็น” คือคำพูดอันลือชื่อของท่านโยชิกาวา แห่งวัดเคริน ซึ่งถูกท่านโนบูนากะเผาทำลาย หลายคนมักยกคำกล่าวนี้ขึ้นมาถามว่า เวลานั่งสมาธิ จนเริ่มรู้แจ้งในธรรมะ จะอยู่เหนือความร้อนหนาวได้อย่างท่านโยชิกาวาหรือไม่ ? ถ้ากระโดดเข้าไปในกองไฟเหมือนท่านโยชิกาวา ไม่รู้จะเป็นอย่างไร ? <br />
<br />
บางทีคนทั่วไปอาจมองพระอย่างพวกเราเหมือนกันหมดก็ได้ บางคนก็พวกเราว่า เหมือนพระเซ็นที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ หรือถึงขนาดมองว่าพวกเราเป็นพระเถระที่บำเพ็ญเพียรเพื่อให้พ้นทุกข์ แต่ถ้าจะถามว่าทำไมถึงได้มาบวชเป็นพระ ก็กลับตอบไม่ได้ <br />
<br />
ผู้ที่กระโดดลงกองไฟได้โดยที่หน้าที่ไม่ถอดสี คือพระเซ็นชั้นครูหรือ ? ไม่ใช่นักแสดงมายากลดอกหรือ? <br />
<br />
“การสงบนิ่งอยู่ในกองไฟ” ของท่านโยชิกาวา มันคือโลกเซ็นของท่าน ถ้าให้เรากระโดดเข้าไปในกองไฟ ก็ประกันได้เลยว่าไฟจะคลอกไหม้เราทั้งตัว เจ็บปวดแสนสาหัสจนบอกไม่ถูก <br />
<br />
แต่ทว่า เวลาที่เรากำลังร้อนรุ่มอยู่ในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เรากลับลืมความร้อนหนาวได้เสียสนิท แสดงว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เราสามารถรวบรวมสมาธิได้หรือไม่ได้ต่างหาก <br />
<br />
ดังนั้น เราต้องมีเรื่องที่ช่วยให้เรารวบรวมสมาธิไว้ได้ และมีเป้าหมายที่เราสนใจถึงจะถูก ซึ่งสำหรับพระเซ็น คือการนั่งสมาธิแบบเซ็นและก็เป็นเช่นนี้ด้วยสำหรับพระหนุ่มๆที่กำลังมุมานะอยู่ <br />
<br />
ถ้าเรื่องที่เราสนใจเป็นเป็นเรื่องต่อต้านศาสนา ต่อต้านสังคม แล้วทำอย่างไร อย่างนี้มันก็น่าเสียใจมาก เพราะเราคงทำอะไรไม่ได้ มีแต่ต้องรอให้เจ้าตัว ลดความร้อนรุ่มลงก่อน ไม่มีหนทางอื่นเลย ซึ่งหมายความว่ามีแต่ต้องรอให้เจ้าตัวสำนึกตนได้เองเท่านั้น <br />
<br />
“ดับไฟใจได้ ย่อมเย็น” หมายถึงให้พยายามทำความดีให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยจุดยืนของตนเองเฉกเช่นท่านโยชิกาวา <br />
<br />
รวบความว่า ถ้าเรามีความหมายเพียรพยายาม ก็แทบจะไม่มีอะไรให้ต้องละอายใจเลย <br />
<br />
7. สัมมาสติ <br />
<br />
สัมมาสติ คือ การรู้สึกตัวอันถูกต้อง การใช้ชีวิตประจำวันนั้น เราจะมีพฤติกรรมสุกเอาเผากิน และเลินเล่อไม่ได้ ท่านพุทธทาสกล่าวถึงเรื่องสัมมาสติไว้ว่า “ต้องรู้สึกตัวอยู่อย่างถูกต้อง อย่าเผลอให้ความโง่ครอบงำ อย่าให้อวิชชาครอบงำ” <br />
<br />
พอใจในสิ่งที่ตนมี <br />
<br />
ศาสนาที่ชาวนาและพรานป่านับถือ คงมีศาสนาพุทธกับศาสนาคริสต์ และการทำนากับการล่าสัตว์ก็มีอิทธิพลต่อวัฒนธรรมของแต่ละฝ่ายมากทีเดียว เช่น ชาวนาขยันขันแข็งมาก ซึ่งถ้าเขาขยันทำงาน ก็ประกันไป เขาจะได้รับผลเก็บเกี่ยวพอสมควรทีเดียว แต่พรานป่าถึงเหนื่อยแรงไป ก็จะไม่ได้รับผลลัพธ์เช่นนี้ เพราะถึงจะออกท่องป่าหาล่าสัตว์ทั้งวัน ก็ไม่แน่ว่าจะได้ล่าสัตว์เสมอไป แต่ทว่าบางครั้งสัตว์ก็เข้ามาติดกับเอง <br />
<br />
ถ้าเราเอาสองคนที่มีภูมิหลังทางวัฒนธรรมต่างกัน เข้ามาทำงานอยู่ในโรงงานคนเดียว จะต้องเกิดความแตกต่างระหว่างพวกเขาสองคนขึ้นแน่ เช่น คนที่มองว่าการใช้แรงงานเป็นการลงโทษ จะรู้สึกอิจฉาคนญี่ปุ่นมาก <br />
<br />
แล้วทำไมคนในชาติที่ขยันขันแข็งนี้ จึงถูกด่าว่าเป็น “สัตว์เศรษฐกิจ” บางทีคนญี่ปุ่นอาจใช้ความขยันไปแบบผิดที่ผิดทางก็ได้ <br />
<br />
“พอใจในสิ่งที่ตนมี” จึงเป็นวลีที่สำคัญมากสำหรับคนญี่ปุ่น<br />
เราไม่ควรหวังอยากได้โดยไม่มีขีดจำกัด แต่จะต้องยับยั่งชั่งใจให้เหมาะให้ควร<br />
พระศากยมุนีกล่าวว่า “คนที่รู้จักพอ จิตใจจะสงบ ส่วนคนที่ไม่รู้จักพอ จิตใจจะ สับสนวุ่นวาย”<br />
คนที่อยากแสวงหาความสงบทางใจ จะต้องทำความเข้าใจกับความหมายของคำว่า <br />
“พอใจใน สิ่งที่ตนมี” ให้ลึกซึ้ง พูดเป็นรูปธรรมคือ เป็นสภาวะจิตใจที่รู้จักคำว่า <br />
“สิ้นเปลืองเปล่า”“พอแล้วละครับ” <br />
<br />
ถ้าเป็นงานเลี้ยงบางทีเราอาจพูดอย่างนี้ได้ ถ้าเราอิ่มแล้ว แต่ถ้าเป็นของที่ใจเรานึกอยากได้ และมีของมากองอยู่ตรงหน้า เราจะพูดเพราอย่างนี้ได้หรือ? <br />
<br />
“พอใจในสิ่งที่ตนมี” จึงไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าใจกันง่ายได้เลย และเพราะเข้าใจยากนี่เอง จึงต้องตั้งอกตั้งใจฟังวลีนี้ไว้ <br />
<br />
ทุ่มเทสุดความสามารถ <br />
<br />
ชาวต่างชาติที่สนใจลัทธิเซน ส่วนมากจะชอบ “รูปกลม” เช่นเวลาที่เขาจะกลับประเทศ ก็มักเอากระดาษสีมาขอให้เขียนอะไรเป็นที่ระลึก และยังขอให้เขียนตัวหนังสือให้เป็น “รูปกลม” ด้วยเดิมทีอาตมาคิดว่า ชาวต่างชาติคงไม่ชอบตัวอักษรคันจิ (ตัวอักษรจีนในภาษาญี่ปุ่น) แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น เพราะพวกเขากลับชอบตัวอักษรที่มีลักษณะสามเหลี่ยมบ้าง สี่เหลี่ยมบ้างกันมาก <br />
<br />
วงกลมไม่มีจุดสูงสุดยอด และถึงแม้จะมี แต่ถ้าเราหมุนวงกลมไป ๑๘๐ องศา จุดสูงสุดยอดนั้นก็จะไปอยู่ตรงจุดล่างสุด วงกลมจะขาดส่วนไหนไม่ได้ ถ้าขาดแล้ว วงกลมก็จะไม่เป็นวงกลม <br />
<br />
วงกลมที่เขียนลงบนกระดาษที่ขาวสะอาด ย่อมแสดงให้เห็นถึงทัศนะที่ให้ความเสมอภาคของพุทธศาสนา และโลกของการ “อยู่ร่วมกัน” <br />
<br />
“สรรพวิชาย่อมรวมเป็นหนึ่ง” ก็เป็นวงกลมเช่นกัน คนที่ศึกษาวิชาใดอย่างลึกซึ้ง ย่อมเป็นคนฉลาดรอบรู้ชีวิตด้วย <br />
<br />
ในสมัยที่เป็นนักเรียน อาตมาเคยไปฟังคุณคาวาคามิ เทซึจิ นักเบสบอลชื่อดังพูด ตอนนั้นอาตมานึกแคลงใจมากว่า ทำไมคนที่ศึกษาเซ็นจึงยังต้องมาฟังนักเบสบอลพูด ความจริง ยังมีหลายอย่างที่เราต้องเรียนรู้กันอีกมาก เช่น เมื่อแข่งขันถึงจุดที่น่าตื่นเต้นที่สุด นักกีฬาจะเห็นลูกที่คนขว้างออกมาเป็นลูกอยู่นิ่ง จึงตีไปยังทิศที่ไม่มีคู่ต่อสู้ได้ง่าย ก็จะได้แต้มแต่จะทำให้ได้ถึงขั้นนี้ คนเล่นจะต้องมีความเพียรพยายามมากทีเดียวและเมื่อการแข่งขันเริ่มตกลง ก็ยิ่งสร้างบุคลิกอันน่าทึ่งมากขึ้น <br />
<br />
ขอให้คุณลองทำงานสำคัญอย่างโดยลืมตัวเองไปชั่วขณะ ผมคิดว่า รอยเท้าที่คุณก้าวไปจะต้องกลายเป็นสมบัติอันล้ำค่าแน่ <br />
<br />
รวมความว่า ไม่ว่าคุณจะอยู่ในโลกแบบไหนก็ตาม สิ่งสำคัญที่สุดคือ คุณต้องทุ่มเทให้กับงานอย่างคิดสุดความสามารถ <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
มองความเป็นจริง <br />
<br />
เราจะไม่มองสรรพสิ่งด้วยการ “คิด” แต่จะมองตามที่เป็นจริง นั่นคือ การ “มองความเป็นจริง” <br />
<br />
เรามักจะมองอะไรด้วยการ “คิด” เสมอ เช่น ลูกของตนเองดูน่ารักกว่าลูกของคนอื่น คนรักของตนสวยกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ แม้จะถูกเยาว่า “ตาถั่ว” แต่คนที่เราคิดว่าน่ารัก ก็ยังคงน่ารักอยู่นั่นเอง <br />
<br />
เราเห็นภาพสิงโตในอัฟริกาไล่ตะปปม้าลาย มันจะจู่โจมม้าลายที่กำลังร้องโหยหวนโดยไม่ปรานี ปากเปื้อนเลือดไปหมด ช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยองจริงๆ <br />
<br />
แต่ขอให้คุณอ่านที่จะเขียนต่อไปนี้ดู <br />
<br />
ถ้าเรากำจัดพวกสัตว์กินเนื้อ เช่น สุนัขป่า เสือโคล่ง เสือดาว ฯลฯ ให้หมดไป เพื่อปกป้องกวางซึ่งเป็นสัตว์กินพืชให้ได้แพร่ขยายพันธุ์ต่อไป อย่างนี้ถือว่ากวางได้สันติภาพแล้ว แต่กลับไม่อาจอยู่ไปได้นาน <br />
<br />
เพราะกวางจะเพิ่มจำนวนจนมากเกินไป ทุ่งหญ้าก็แทบจะถูกกวางกินหมด ถ้าใบอ่อนของต้นไม้จะถูกกินไปหมด ต้นไม้ก็จะไม่โตขึ้นอีกแล้วในที่สุด กวางก็จะอดตายกันเป็นฝูงๆ นี่คือภาพของโลกที่มีสันติภาพที่ไม่มีสัตว์กินเนื้อแล้ว <br />
<br />
ดังนั้น ภาพที่เราเห็นว่าน่าสยดสยองนั้น ความจริงเป็นโลกของการอยู่ร่วมกันของสัตว์กินเนื้อกับสัตว์กินพืช จุดนี้เองที่ทำให้มองไม่เห็นภาพอันแท้จริงของสิงโตหรือม้าลาย <br />
<br />
เมื่อครั้งที่พระศากยุมุนียังเยาว์วัย ได้เห็นวัฎจักรแห่งธรรมชาติ จึงรู้สึกเจ็บปวดมาก และเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้พระศากยมุนีตัดสินใจออกบวช ซึ่งถือเป็นหลักฐานยืนยันคำว่า “มองความเป็นจริง” ได้ดีที่สุด <br />
<br />
8. สัมมาสมาธิ <br />
<br />
สัมมาสมาธิ คือ การรวมจิตที่ถูกต้อง สำหรับพระรุ่นหนุ่ม ก็คือการนั่งสมาธิ แต่คนทั่วไป ก็อย่าได้ใช้ชีวิตอย่างประมาท เพราะบางครั้งเราก็ต้องพบกับการรวบรวมสมาธิเหมือนกัน <br />
<br />
ท่านพุทธทาสกล่าวถึงเรื่องสัมมาสมาธิว่า “สมาธิ คือ การดำรงจิตไว้อย่างมั่นคง แต่ก็มีถูกต้อง หรือไม่ถูกต้องเหมือนกัน ดำรงจิตไว้อย่างมั่นคงนี้ต้องถูกต้อง คือชนิดที่ว่า กิเลสจะเกิดไม่ได้ ชนิดที่เป็นประโยชน์แก่การมองเห็นอะไรยิ่งๆขึ้นไป” <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
การอยู่รอด <br />
<br />
“โลกธรรมชาติ” หมายถึงจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาล ไร้ขอบเขต ความจริงของจักรวาล คือ ร่างกายคน แต่จักรวาลเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่นอกร่างกายคน <br />
<br />
หมายความว่า คนเราหายใจเอาจากจักรวาล เพื่อรักษาจักรวาลเอาไว้ ผู้เฒ่าผู้แก่ของญี่ปุ่นอธิบายถึงจักรวาลนี้ว่า <br />
<br />
“เรากินอาหารของฟ้าดิน <br />
<br />
ดื่มน้ำของฟ้าดิน <br />
<br />
หายใจเอาอากาศของฟ้าดิน <br />
<br />
มีชีวิตอยู่ได้จากชีวิตของฟ้าดิน <br />
<br />
ถูกดึงดูดไว้ด้วยแรงดึงดูดของฟ้าดิน <br />
<br />
ทำให้ฟ้าดินใสขึ้น <br />
<br />
ฟ้าดินคือที่พักพิงของเรา <br />
<br />
ครั้งแรกที่นั่งสมาธิ เราอาจปวดเข่าหรือง่วงนอนกันได้ แต่ทันทีที่ผ่านความว้าวุ่นนี้ไปได้ เราจะรู้สึกถึง “การมีชีวิตอยู่” เช่น รู้สึกเหมือนเสียงนกร้อง หรือเสียงสายน้ำไหล <br />
<br />
“โลกเรานี้แบ่งออกเป็นสามประเภท คนประเภทแรก คือคนในปัจจุบัน มีตัวตนจริง กินอาหารได้ พูดคุยได้ คนประเภทต่อมา คือบรรพชน ซึ่งถึงเราจะไม่เห็นพวกเขา แต่พวกเขาก็เคยมีชีวิตเมื่อนานมาแล้ว และคนประเภทสุดท้าย คือลูกหลานของเราที่จะเกิดมาในอนาคต ซึ่งโลกเราก็ก่อตัวขึ้นจากคนสามประเภทนี้” <br />
<br />
คนสมัยนี้มอง “การมีชีวิต” ว่าเป็น “การเสวยสุข” จึงเอาแต่หาความสุขใส่ตัวเฉพาะหน้าเท่านั้น <br />
<br />
เรามีอดีต ถึงได้มีปัจจุบัน เมื่อสำเหนียกในอนาคต ก็เท่ากับได้ยืดต่อปัจจุบันด้วย เราถึงได้มีความรู้สึก “มีชีวิต” หรือ “ถูกทำให้ชีวิต” <br />
<br />
รวมความว่าฟ้าดิน ก็คือ ที่ว่างของการดำรงอยู่ของเรา <br />
<br />
หยดน้ำแข็ง <br />
<br />
หยดน้ำแข็ง หมายถึง น้ำที่หยดลงมาแล้วแข็งตัวไปในทันที ถ้าจะอธิบายกันในแง่พุทธศาสนา ก็คงได้ว่า จะต้องแก้ไขขจัดความคิดที่คิดไปในทางมิชอบ ซึ่งเกิดขึ้นในใจให้ได้ฉับพลันทันที <br />
<br />
ในเมื่อเราไม่ใช่ปราชญ์โสดาบัน และไม่ใช่เทวดาผู้อยู่เหนือมนุษย์ถ้าเราพบเห็นสาวสวยเข้าสักคน ใจเราคงเต้นโครมครามหวั่นไหวไปด้วยหรือเห็นเงินทองแล้วตาโต โดยเฉพาะคนที่ฟันฝ่าความตื่นเต้นในชีวิตมาได้อย่างยอดเยี่ยม จะยิ่งน่าอิจฉามาก <br />
<br />
คนเรามักพกพาเอาแต่ “ความคิดที่คิดไปในทางมิชอบ” เช่น โกรธ ทุกข์ เกลียด ไว้ตลอดชั่วชีวิต แต่ในทางกลับกัน ความคิดแบบนี้แหละที่เป็นหลักฐานยืนยันการดำรงอยู่ของตัวเราได้ดีที่สุด <br />
<br />
พุทธศาสนาเรียกโลกที่เราอยู่ว่าเป็นโลกต้องคำ “สาป” “สาป” ในที่นี้ หมายถึง โลกที่ภายในใจมีทุกข์กลัดกลุ้ม ส่วยภายนอกก็ทุกข์ด้วยลมฝนหนาวร้อน <br />
<br />
เหมือนรถประจำทางที่เบียดเสียดเยียดยัดไปด้วยผู้โดยสาร คนที่มีที่นั่งจะมีน้อยกว่า คนส่วนใหญ่จะต้องยืนโยนตัวไปมาตามแรงเหวี่ยงของรถ จนเกิดการชนกระแทก หรือเหยียบเท้าผู้อื่นเข้าเมื่อเขาร้องว่า “เจ็บ !” เราก็จะรีบขอโทษขอโพยว่า “ขอโทษครับ คนมันแน่น” แต่ถ้าเราถูกเหยียบเท้าเข้าบ้าง เราคงด่าไปแล้วว่า “ไม่มีตาดูหรือไง (วะ) ?” ทุกคนต่างก็คิดโดยถือเอาตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นสำคัญ ซึ่งเราคงจะหาน้ำใจจากการคิดแบบไม่เป็นมิตรนี้กันไม่ได้แน่ <br />
<br />
บางคนถึงขนาดบอกว่า ก็อย่าไปขึ้นรถคันที่แน่นซี มันก็ไม่มีปัญหาไม่ใช่หรือ ? ถูกของท่าน ถ้าเราไม่เกิดมาโลกนี้เลย มันก็ไม่มีปัญหาแน่นอน แต่น่าเสียใจที่เราได้เกิดมาเป็นคนแล้ว และยังต้องขึ้นรถประจำทางที่มีคนเบียดเสียดเยียดยัดกันแน่นเสียด้วยซี “หยดน้ำแข็ง” จึงสื่อความหมายว่า ความทุกข์โดยตัวมันเองไม่ใช่ว่าจะไม่ดี แต่ถ้าเราทิ้งทุกข์ไว้ให้กับคนรุ่นหลัง นั่นแหละคือบาปแหละ <br />
<br />
ธรรมจิตต์ <br />
<br />
สิ่งสำคัญที่สุดในการปฏิบัติธรรมตามหลักพุทธศาสนา คือ ธรรมจิตต์ เช่นถ้าพระรูปใดไม่ได้ตั้งใจ พระอาวุโสก็จะตำหนิว่า “ท่านไม่มีธรรมจิตต์” <br />
<br />
ผู้ชี้แนะในสถานปฏิบัติธรรม (ของเซ็น) มักพูดเสมอว่า “ต้องปลูกฝังให้มีธรรมจิตต์” “ธรรมจิตต์” หมายถึง ใจที่แสวงหาพุทธธรรม และเพียรพยายามให้รู้แจ้งธรรมะจนถึงขั้นนิพพาน ซึ่งนี่คือ จิตของพระโพธิสัตว์ ใจที่เริ่มมีหน่อธรรมจิตต์ และดำรงตนอยู่ในหลักธรรม <br />
<br />
ผู้ที่ได้รับขนานนามว่า “พระสงฆ์” จะต้องเพาะหน่อธรรมจิตต์ขั้นในใจ และต้องผ่านพิธีโกนผมบวชเสียก่อน แต่จะมีความตั้งใจแรงกล้าในเวลาบวชหรือไม่นั้น ก็ต้องดูว่าความตั้งใจของผู้เป็นอาจารย์บังเกิดผลหรือไม่ และมีอิทธิพลต่อท่าทีการปฏิบัติธรรมของศิษย์เท่าไร <br />
<br />
ถ้าคุณเข้าวัด (เซ็น) เพียงเพื่อได้มีที่พักพิงอย่างสงบ การประพฤติธรรมแบบนี้ คงทุกข์เกินไปจริง ๆ ส่วนจะประพฤติธรรมได้อย่างแท้จริงหรือไม่ คงเป็นปัญหาของเจ้าตัวเอง นี่คือ “ธรรมจิตต์” ที่ผู้ใหญ่หรือผู้ชี้แนะกล่าวถึงกัน <br />
<br />
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ใช้ได้กับเซ็นเท่านั้น แต่ใช้ได้กันหมดไม่ว่าวงการใดทั้งสิ้น เช่น เวลาที่พ่อแม่หรือผู้ใหญ่เรียกร้องอะไรสักอย่างจากเด็ก ถ้าเจ้าตัวเองไม่มีความตั้งใจอย่างนั้น ไม่เท่ากับเสียความตั้งใจดีไปเปล่า ๆ ดอกหรือ ? <br />
<br />
ในหมู่พระเซ็นก็มีคนที่ไม่ชอบโกนผม และไม่ชอบห่มจีวร ซึ่งหากเข้าพิธีบวชแล้ว ยังต้องมาเพาะให้เกิด “ธรรมจิตต์” อีก แสดงว่าเจ้าตัวคงมีความตั้งใจน้อยเกินไป <br />
<br />
รวมความว่า ใครที่คิดทำอะไรสักอย่างให้สำเร็จ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเข้ามี “ธรรมจิตต์” (หรือความตั้งใจ) หรือไม่ ? <br />
<br />
ปริศนาธรรมผ่านนิทานเซน <br />
<br />
นิทานปรัชญาเซนมีอยู่เป็นจำนวนมากมายหลายร้อยเรื่อง แต่ละเรื่องแม้จะมีเนื้อหาแตกต่างกัน แต่เป้าหมายลงรอยเป็นหนึ่งเดียวกันนั่นคือ เน้นให้ผู้ศึกษาตื่นจากความหลับใหลในศาสนา ลัทธินิกาย ทฤษฎี ศาสตร์ หลักการ รวมทั้งความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งมากมายหรือเปลือกแห่งชีวิตอย่างกิน กาม เกรียติ เงินตรา อำนาจ ราชศักดิ์ และความหลงเพลินในโลกียารมณ์และทรัพย์สมบัติ อย่าสุดโต่ง <br />
<br />
กล่าวอย่างสั้นที่สุด นิทานเซนทุกเรื่องมุ่งไปที่การปลุกให้คนตื่นจากความโง่ หันมาดำรงชีวิตอยู่ในปัจจุบันขณะด้วยปัญญาบริสุทธิ์ อย่างรู้ตัวทั่วพร้อมทุกนาทีแห่งชีวิต อย่างไรก็ตาม แม้จะได้ชื่อว่าเป็น “นิทาน” แต่หลายเรื่องมีเค้ามูลแห่งความจริงปรากฏอยู่ และเคยเกิดขึ้นจริงในประวัติศาสตร์ <br />
<br />
นิกายเซนถือว่าสัจจภาวะนั้น ย่อมอยู่เหนือการพูดการคิดเราจะค้นสัจธรรมในหนังสือพระไตรปิฎกย่อมไม่พบ นอกจากเราจะต้องหันมาบำเพ็ญดูจิตใจของตนเอง เพราะเราจะหาความจริงได้ภายในตัวเรานี้เอง จะไปค้นหาภายนอกไม่ได้ จึงมีคำขวัญประจำนิกายนี้ว่า “ปุกลิบบุ่งยี่ ติกจี้นั่งซิม เกียงแส่เซ่งฮุก” แปลว่า ไม่ต้องอาศัยตัวหนังสือ แต่ชี้ตรงไปยังจิตใจของคน ให้เห็นแจ้งในภาวะที่แท้จริง แล้วบรรลุเป็นพุทธะ <br />
<br />
ดังนั้น นิกายนี้จึงสอนว่า สรรพสัตว์มีพุทธภาวะหรือธรรมกายรุ่งเรืองสุกใสอยู่ด้วยกันทุก ๆ คน คำพูดหรือตัวหนังสือหาเพียงพอที่จะอธิบายถึงสัจจภาวะอันนี้ไม่ เพราะฉะนั้น บางคราวจำเป็นต้องอาศัยปริศนาธรรมและคำพูดที่เสียดแทงเข้าไปถึงหัวใจ ช่วยพาไปให้รู้จัก วิธีนี้นิกายเซนเรียกว่า “โกอาน” ซึ่งแปลว่า ปริศนาธรรม สำหรับมอบให้ศิษย์นำไปขบคิด ผู้ใดขบคิดปัญหาโกอานแตก ผู้นั้นก็ดวงตาเห็นธรรมได้ <br />
<br />
นอกจากนี้นิกายเซนกล่าวว่า การปฏิบัติธรรมโดยผ่านตามลำดับขั้นแห่งไตรสิกขานั้น เป็นการเนิ่นนานล่าช้า สู้วิธีการของเซนไม่ได้ วิธีการของเซนเข้าถึงโดยปัญญาอย่างเดียว เมื่อมีปัญญารู้แจ้งแล้ว ศีล สมาธิ ก็ย่อมปรากฏเอง <br />
<br />
คณาจารย์เซนอธิบายถึงลักษณะของพุทธภาวะว่า คือจิตเดิมแท้ของแต่ละบุคคลนั่นเอง ดังวาทะของท่านผู้หนึ่งว่า <br />
<br />
“มหึมาหนอเจ้าจิต ฟ้าที่สูงไม่อาจประมาณได้ ถึงสุดยอดแล้ว แต่จิตก็อยู่สูงเหนือฟ้านั้นขึ้นไป แผ่นดินที่หนาไม่อาจวัดได้ แต่จิตก็อยู่พ้นแผ่นดินนั้นลงไป แสงสว่างของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ไม่อาจข้ามได้ แต่จิตก็อยู่พ้นแสงสว่างของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์นั้นไปอีก โลกธาตุทั้งปวงมีปริมาณดุจเม็ดทรายไม่มีที่สิ้นสุด แต่จิตก็อยู่นอกเหนือจักรวาลทั้งหลายดังกล่าวไปอีกจะว่าเป็นอากาศหรือ จะว่าเป็นธาตุสภาวะหรือ จิตก็ครอบงำอากาศ ทรงไว้ซึ่งธาตุภาวะเดิม อาศัยตัวของเรา ฟ้าจึงครอบจักรวาล และดินจึงรับรองจักรวาล อาศัยตัวเรา ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์จึงหมุนเวียนไป อาศัยตัวเรา ฤดูทั้ง 4 จึงมีการเปลี่ยนแปลง อาศัยตัวเรา สรรพสิ่งจึงอุบัติขึ้น ใหญ่โตจริงหนา! เจ้าจิตนี่ ข้าให้นามแก่เจ้าละว่า ปรมัตถสัจจะและอนุตตรสัมโพธิ หรือศูรางคมสมาธิและสัมมาธรรมจักษุครรภ์ หรือนิพพานจิต” <br />
<br />
นอกจากนี้ วิธีขบปริศนาโกอาน หรือที่เรียกว่า ปริศนาธรรมนั้น มีวิธีการแปลก ๆ เช่น ครั้งหนึ่งในฤดูหนาว มีหลวงจีนรูปหนึ่ง ชื่อ ตั้งเฮี้ย เดินทางมาขออาศัยพักแรมในวัดแห่งหนึ่ง เมื่อหิมะตกจัดหลวงจีนรูปนี้จึงเข้าไปในโบสถ์ แล้วนำเอาพระพุทธรูปออกมาทำฟืนเผาไฟ บังเอิญสมภารวัดเดินผ่านมาพบเข้า จึงทักท้วงการกระทำเช่นนั้น หลวงจีนตังเฮี้ยกล่าวว่า “ที่เผาพระพุทธรูปก็เพราะต้องการหาพระบรมธาตุ” สมภารแย้งว่า “พระพุทธรูปไม้จะเอาพระบรมธาตุมาแต่ไหน” หลวงจีนตังเฮี้ยจึงย้อนเอาว่า “เมื่อหาพระบรมธาตุไม่ได้ ก็ขอเอาพระพุทธรูปมาเผาอีกสัก 2-3 องค์” สมภารเมื่อได้ฟังดังนั้น ก็มีดวงตาเห็นธรรมทันที <br />
<br />
โกอานอีกเรื่องหนึ่งเล่าว่า คราวหนึ่งมีขุนนางไจ๊เสี่ยงเดินทางไปถามปัญหาธรรมกับพระกัมมัฏฐานรูปหนึ่งว่า “พระนิพพานมีลักษณะอย่างไร พุทธภาวะมีลักษณะอย่างไร” พระรูปนั้นตอบว่า “เชิญท่านไจ๊เสี่ยงไปนั่งเก้าอี้ ดื่มน้ำชาก่อน” ขุนนางตอบไปว่า “ผมมาที่นี้เพราะอยากถามเรื่องนิพพานกับพุทธภาวะ ท่านโปรดอธิบายให้ฟังก่อน” พระรูปนั้นตอบว่า “อากาศข้างนอกเย็นสบายดีจริง” ขุนนางไม่พอใจแสดงกิริยาเคืองออกมาให้เห็นพร้อมกับกล่าวว่า “ผมไม่ต้องการฟังคำพูดอย่างนั้น ผมอยากรู้เรื่องพระพุทธภาวะและพระนิพพานเท่านั้น” พระรูปนั้นจึงว่า “ไม่มีภาษา ไม่มีบัญญัติ ไม่มีโวหาร สิ่ง ๆ นั้นมีอยู่ในตัวของท่านเอง” <br />
<br />
นิทานปรัชญาเซนนับเป็นนวัตกรรมทางปัญญา ที่พุทธศาสนานิกายเซนมอบให้เป็นมรดกทางปัญญาแก่ประชาคมโลก ลักษณะเฉพาะของนิทานปรัชญาเซนก็คือ เป็นเรื่องเล่าสั้น ๆ เกี่ยวกับประสบการณ์ในการฝึกปฏิบัติในสำนักเซนระหว่างอาจารย์กับศิษย์ หรือเป็นเรื่องเล่าทั่ว ๆ ไปที่เกิดขึ้นในจีนหรือญี่ปุ่น อันเป็นแผ่นดินมาตุภูมิที่เซนถือกำเนิดขึ้น ก่อนจะมีวิวัฒนาการแพร่หลายไปยังส่วนต่าง ๆ ของโลก <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">ตัวอย่างนิทานเซน </a><br />
<br />
ชาล้นถ้วย <br />
<br />
ในยุคที่พุทธศาสนานิกายเซนรุ่งเรืองในญี่ปุ่นนั้น คนญี่ปุ่นแทบทุกชั้นวรรณะต่างพากันสนใจศึกษาเซน กล่าวกันว่า ความสนใจเซนในยุคนั้นมีอยู่อย่างแพร่หลาย ถึงขนาดที่ว่า แม้แต่ขอทานบางคนก็ยังเป็นผู้รอบรู้เรื่องเซนอย่างลึกซึ้ง ถึงขั้นเป็นอาจารย์ของศิษย์มากมาย <br />
<br />
บ่ายวันหนึ่ง ศาสตราจารย์ผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่งเกิดอยากจะศึกษาพุทธศาสนานิกายเซนขึ้นมาบ้าง เขาจึงเดินทางไปหา อาจารย์นันอิน ซึ่งเป็นอาจารย์เซนระดับปรมาจารย์คนหนึ่งถึงที่สำนัก <br />
<br />
เมื่อไปถึงแล้ว ท่านนันอินรินชาต้อนรับศาสตราจารย์คนนั้นอย่างสงบ <br />
<br />
ศาสตราจารย์ผู้มากด้วยความอหังการ เพราะคิดว่าตนก็เป็นหนึ่งในบรรดาปัญญาชนของยุคสมัยเหมือนกัน เฝ้ามองถ้วยชาของพระผู้เฒ่าเงียบ ๆ แล้วก็สังเกตเห็นความผิดปกติ คือ แม้จะรินชาจนล้นถ้วยแล้ว ทว่าอาจารย์เซนก็ยังคงรินไม่หยุด เขาจึงโพล่งออกไปหมายจะเตือนสติอาจารย์เซนว่า “อาจารย์ ชาล้นถ้วยแล้วขอรับ” <br />
<br />
อาจารย์เซนเงยหน้าขึ้นมาจากป้านชา พลางเอ่ยขึ้นว่า “คุณก็ไม่ต่างอะไรกับชาถ้วยนี้ ตราบใดที่สมองของคุณยังล้นไปด้วยความคิด ทฤษฎี คุณจะศึกษาเซนอย่างไรได้ จงทำถ้วยของคุณให้ว่างเสียก่อนสิ” <br />
<br />
ศาสตราจารย์ได้ฟังแล้วก็พลันเกิดอาการตื่นรู้ขึ้นมาในฉับพลันทันที <br />
<br />
คำถามเก่าแก่ <br />
<br />
มนุษย์ทุกชาติ ทุกภาษา และทุกศาสนา ล้วนมีความเชื่อในเรื่องนรก สวรรค์ <br />
<br />
บางกลุ่มเชื่อว่า นรก สวรรค์ มีอยู่จริง หลังจากตายแล้ว <br />
<br />
บางกลุ่มเชื่อว่า นคร สวรรค์ มีอยู่จริง ในชีวิตนี้ <br />
<br />
บางกลุ่มเชื่อว่า นรก สวรรค์ มีอยู่จริงก็แต่ในนิยายหรือเรื่องปรัมปราคติ <br />
<br />
บางกลุ่มเชื่อว่า นคร สวรรค์ เป็นเพียงกุศโลบายในการสอนจริยธรรมของพวกนักบวช <br />
<br />
ในทัศนะของเซน นรก สวรรค์ เป็นอย่างไรหนอ <br />
<br />
นักดาบซามูไรหนุ่มผู้หนึ่ง ก็เช่นเดียวกับคนทั่ว ๆ ไปในยุคสมัยของตัวเองที่มีปัญหาค้างคาใจมานานแล้ว ว่านรกและสวรรค์ มีจริงหรือไม่ เขาเที่ยวถามหาคำตอบกับใครต่อใครไปทั่ว แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบอันเป็นที่พอใจ <br />
<br />
วันหนึ่งเขาได้พบกับ ท่านฮะกูอิน อาจารย์เซนผู้มีชื่อเสียงจึงปรี่เข้าไปถาม <br />
<br />
“นรก สวรรค์ มีจริงไหมครับ” <br />
<br />
“เจ้าเป็นใคร” อาจารย์ถาม <br />
<br />
“ผมเป็นซามูไรครับหลวงพ่อ” <br />
<br />
“เจ้าเนี่ยนะเป็นซามูไร” ท่านฮะกูอินพูด หางเสียงมีสำเนียงเย้ยหยันนิด ๆ <br />
<br />
“สารรูปยังกะขอทานเช่นนี้ เจ้านายคนไหนเขาจะอยากรับเจ้าไว้เป็นราชองครักษ์” <br />
<br />
ซามูไรหนุ่มได้ยินถ้อยคำเย้ยหยันเช่นนั้น พลันบันดาลโทสะ จึงคว้าดาบออกมากระชับไว้ในมือ นาทีนั้นเองท่านฮะกูอินจึงเอ่ยว่า <br />
<br />
“โอ๊ะโอ๋! มีดาบมาด้วย แต่ดาบทื่อ ๆ อย่างนี้คงตัดคอข้าไม่ขาดหรอก” <br />
<br />
มาถึงตอนนี้เจ้าของดาบฉุนจัด ชักดาบออกจากฝักทันที ท่านฮะกูอินจึงปล่อยหมัดน๊อก <br />
<br />
“นี่ไง ประตูนรกเปิดแล้ว” <br />
<br />
ประโยคนี้สะกดนักดาบหนุ่มเจ้าโทสะให้ฉุกคิด เขาเกิดความสว่างโพลงขึ้นมาในใจ พร้อมกับความรู้สึกผิดวูบใหญ่ที่ไหลท่วมท้นเข้ามาในมโนธรรม จึงเก็บดาบเข้าฝัก ก้มลงกราบท่านฮะกูอินอย่างนอบน้อม พร้อมกับยอมเอ่ยขอโทษที่หยาบคาย <br />
<br />
ท่านฮะกูอินเห็นกิริยาหมดพิษสงเช่นนั้น จึงเอ่ยขึ้นมาว่า <br />
<br />
“นี่ไง ประตูสวรรค์เปิดแล้ว” <br />
<br />
คุณยังไม่วางอีกหรือ <br />
<br />
แก่นคำสอนสำคัญประการหนึ่งที่โดดเด่นมากของพุทธศาสนาก็คือ การปล่อยวาง พิจารณาในแง่ถ้อยคำ คำว่า “การปล่อยวาง” ดูเหมือนไม่น่าจะทำยาก แต่หากพิจารณาในทางปฏิบัติแล้ว ไม่ง่ายเลยที่ใคร ๆ จะทำได้ อุปสรรคของการปล่อยวางที่สำคัญก็คือ การยึดติดถือมั่นในสิ่งต่าง ๆ อย่างเหนียวแน่น <br />
<br />
การยึดติดถือมั่นเกิดจากการที่จิตยังไม่ตื่น ยังไม่รู้ ยังไม่เบิกบาน ยังไม่ตื่นจากความหลงไปในอดีต หรือในอนาคต ยังไม่รู้ว่าสรรพสิ่งล้วนเป็นเพียงของใช้ ไม่ใช่ของฉัน ยังไม่เบิกบาน เพราะยังจมอยู่ในความทุกข์ที่เกาะกุมจิตใจมาอย่างยาวนาน จนกลายเป็นความเคยชิน ที่แยกจิตออกมาจากความทุกข์ไม่ได้ <br />
<br />
แต่เมื่อใครก็ตาม “ตื่นอยู่เสมอ” เพราะจิตมีสติคอยกำกับอยู่ตลอดเวลา โอกาสที่คนคนนั้นจะเผลอไปยึดสิ่งใดสิ่งหนึ่งก็เป็นไปได้ยาก ทว่าสำหรับผู้ที่ขาดสติเสียแล้ว แม้ตื่นอยู่แต่ก็ดูเหมือนจะยังคงหลับใหล <br />
<br />
บางคนหลับอยู่ เพราะหลงฟุ้งไปในอดีต <br />
<br />
บางคนหลับอยู่ เพราะหลงฟุ้งไปในอนาคต <br />
<br />
เมื่อจิตยังพัวพันอยู่กับอดีต หรืออนาคต จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า ความสดชื่นรื่นเย็นของชีวิตจะเกิดขึ้นมาได้อย่างไร <br />
<br />
ความสดชื่นรื่นเย็นของชีวิตจะเกิดขึ้นก็เฉพาะกับบุคคลผู้มีสติซึ่ง “ตื่นอยู่ในปัจจุบันขณะ” เท่านั้น ส่วนผู้ที่ยังถูกกักขังอยู่ในเรือนจำของความคิดในอดีต หรือความกังวลในอนาคต ยากมากที่จะสัมผัสกับชีวิตที่สดชื่น ยากเหลือเกินที่จะปล่อยวาง ยากที่สุดที่จะค้นพบสวรรค์อันเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง ณ ที่นี่ เดี๋ยวนี้ ณ วินาทีนี้ <br />
<br />
วันหนึ่ง ขณะฝนกำลังตกหนัก อาจารย์ตันซานกับอาจารย์เอกิโด อยู่ในระหว่างเดินทางไปตามถนนสายหนึ่ง ขณะที่กำลังสาวเท้าก้าวไปบนพื้นถนนที่ชื้นเฉะและมีน้ำเจิ่งนองไปทั่วนั่นเอง อาจารย์ทั้งสองก็เผอิญพบกับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งสวมชุดกิโมโนมีพู่ห้อยยาว เธอกำลังยืนหันรีหันขวางอยู่ ณ หัวมุมของถนนสายหนึ่ง <br />
<br />
โดยไม่คาดคิด อาจารย์ตันซานตรงเข้าไปอุ้มหญิงสาวคนนั้นพาข้ามโคลนไปอย่างฉับไว <br />
<br />
อาจารย์เอกิโดเห็นเหตุการณ์นั้นโดยตลอด ท่านตกใจมาก เพราะตระหนักรู้เป็นอย่างดีว่าพระไม่ควรถูกตัวผู้หญิงเช่นนั้น ครั้นจะห้าม เหตุการณ์นั้นก็ผ่านไปแล้ว ท่านวุ่นวายใจ เฝ้าถามตัวเองตลอดการเดินทาง ว่าทำไมอาจารย์ตันซานถึงทำอะไรลงไปโดยพลการเช่นนั้น <br />
<br />
เมื่อทนแบกความสงสัยว้าวุ่นไว้ในใจต่อไปไม่ไหว พลันที่เดินทางมาถึงสำนักในเพลากลางคืน ท่านจึงตรงเข้าไปถามอาจารย์ตันซานด้วยความเป็นห่วงทันที <br />
<br />
“ท่านไม่รู้ดอกหรือว่า พระอย่างเรานั้นแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงไม่ได้ ยิ่งผู้หญิงสวย ๆ อย่างคนเมื่อกลางวันด้วยแล้ว ยิ่งไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวด้วยประการทั้งปวง” <br />
<br />
อาจารย์ตันซานหันมาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่คมคายยิ่ง <br />
<br />
“ผมวางเธอไว้ที่นั่นตั้งนานแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าคุณยังอุ้มเธออยู่อีกหรือนี่” <br />
<br />
กระทบ – ไม่กระเทือน <br />
<br />
กลอนของท่านสุนทรภู่บทหนึ่งเขียนว่า <br />
<br />
“อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ <br />
<br />
ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดมากรีดหิน <br />
<br />
ถึงองค์พระปฏิมายังราคิน <br />
<br />
มนุษย์เดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา” <br />
<br />
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านินทาเป็นธรรมดาประจำโลก แต่เมื่อถูกโลกธรรมคือนินทากระทบ น้อยคนนักที่จะไม่หวั่นไหว ยิ่งเป็นปุถุชนคนมีกิเลสด้วยแล้ว ถูกนินทาทีหนึ่งก็สะเทือนสะท้ายไปหลายวัน บางคนนานเป็นปีก็ยังสะดุ้งไม่หาย ขาดความมั่นใจไปทั้งชีวิต <br />
<br />
แต่หากใครล่วงรู้เป็นอย่างดีว่า เมื่อเกิดมาในโลก ไม่มีใครหนีพ้นการถูกนินทาได้ เขาก็ย่อมจะครองตนเป็นคนปกติอยู่ได้อย่างสงบสุข <br />
<br />
ในยุคที่พุทธศาสนานิกายเซนกำลังรุ่งโรจน์ในญี่ปุ่น มีอาจารย์เซนมากมายที่ได้รับการยอมรับนับถือให้เป็นผู้นำทางจิตวิญญาณของประเทศ แต่กว่าจะฝ่าด่านขึ้นมาเป็นผู้นำได้ ก็ต้องผ่านวิกฤตการณ์มามิใช่น้อย <br />
<br />
หญิงสาวคนหนึ่งชอบเข้าวัดเซนแห่งหนึ่งเป็นประจำ เธอเข้า ออกวัด จนใคร ๆ ก็รู้กันทั่ว ต่อมาเธอพลาดท่าให้กับชายหนุ่มขายปลาคนหนึ่งในตลาดจนท้องโต เมื่อชาวบ้านถามว่าใครเป็นพ่อเธอก็อ้ำอึ้ง วันหนึ่งเมื่อถูกรุกหนักเข้า เธอจึงโพล่งออกไปว่า หลวงพ่อเจ้าอาวาสในวัดนั่นแหละเป็นพ่อของเด็กในท้อง <br />
<br />
ชาวบ้านอ้าปากค้าง ป้องปากพูดกันเกรียวทั่วตลาด “ตูว่าแล้ว มันต้องออกมาเป็นเช่นนี้” <br />
<br />
นับแต่วันนั้น ชาวบ้านแห่ไปถามเอาความจริง กับหลวงพ่อหลายคนไปเล่าให้ท่านฟังว่า หญิงสาวกล่าวหาว่าท่านเป็นพ่อเด็ก แต่ท่านไม่สะทกสะท้าน เมื่อชาวบ้านเล่าจบ ท่านเพียงแต่ยิ้มแล้วตอบสั้น ๆ ว่า <br />
<br />
“ยังงั้นรึ” <br />
<br />
วันต่อมา พ่อแม่หญิงสาวบุกไปหาท่านถึงวัด ด่าท่าน สาดเสียดเทเสียว่าทำให้ชื่อเสียงเสื่อมเสียไปทั้งวงศ์ตระกูล เมื่อด่าจบ ท่านก็ตอบสั้น ๆ ว่า <br />
<br />
“ยังงั้นรึ” <br />
<br />
ไม่ว่าใครจะกล่าวหาอย่างไร หลวงพ่อไม่เคยแสดงอาการว่า หวั่นไหว เหตุการณ์ผ่านไปจนกระทั่งข่าวเริ่มซา <br />
<br />
แล้ววันหนึ่งสาวเจ้าต้นเรื่องก็คลอดลูกออกมาเป็นเด็กชาย <br />
<br />
เธอรู้อยู่แก่ใจว่าใครเป็นพ่อเด็ก แม้จะโยนข้อหาให้หลวงพ่อเป็นคนรับ แต่กลับไม่ทำให้ท่านหวั่นไหว ทั้งยังไม่เคยได้ค่าปิดปากใด ๆ อีกต่างหาก เมื่อทางวัดเงียบ เธอจึงร้อนตัว กินไม่ได้ นอนไม่หลับ กลัวบาปตามรังควาน วันหนึ่งจึงสารภาพกับพ่อแม่ว่า พ่อที่แท้จริงของเด็กเป็นเพียงคนขายปลาในตลาดเท่านั้น <br />
<br />
พ่อแม่รู้ความจริงต่างสะเทือนใจ กลัวบาปใหญ่หลวงจะตกแก่ตัวเองตามไปด้วย จึงรีบกุลีกุจอไปวัด เพื่อกราบขอขมาหลวงพ่อเจ้าอาวาส <br />
<br />
เมื่อสารภาพความจริงให้หลวงพ่อฟัง และขอขมาแล้ว แทนที่จะกล่าวอะไรบ้าง หลวงพ่อกลับตอบด้วยถ้อยคำเดิม ๆ <br />
<br />
“ยังงั้นรึ” <br />
<br />
วิธีการหลากหลายแต่เป้าหมายเป็นหนึ่งเดียว <br />
<br />
พุทธศาสนานิกายเซน เมื่อมองในแง่ลัทธินิกายก็จัดเป็นนิกายมหายานอันเป็นปีกที่สองของนก (คือพระพุทธศาสนา) ตัวเดียวกัน ปรีชาญาณที่มีอยู่ในพุทธศาสนานิกายเซนได้รับความสนใจศึกษากันอย่างกว้างขวางในโลกตะวันตก ก่อนที่จะรู้จักแพร่หลายในสังคมไทยเสียอีก แต่คนไทยที่รู้จักพุทธศาสนานิกายเซนช้ากว่าชาวตะวันตกนั้นไม่ได้หมายความว่าเซนไม่น่าสนใจ แต่เพราะคนไทยมีความเชื่อมั่นว่าพุทธศาสนาแบบเถรวาทของตนนั้นสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องแสวงหาภูมิพิชชาอื่นอีกให้มากความ <br />
<br />
ต่อเมื่อท่านพุทธทาสภิกขุ เป็นต้น นำพุทธศาสนานิกายเซนมาสู่โลกแห่งการศึกษาพุทธศาสนาของคนไทย ผ่านผลงานแปลอย่างสูตรของเว่ยหล่าง คำสอนของฮวงโป และภาพปริศนาเซนจำนวนมากที่ท่านให้ปั้นไว้ที่โรงมหรสพทางวิญญาณที่สวนโมกขพลาราม ไชยา แล้วนั่นแหละ นับแต่นั้นมา เซนก็กลายเป็นสายธารทางปัญญาเชิงพุทธอีกแหล่งหนึ่งที่ได้รับความสนใจศึกษา ค้นคว้ากันอย่างกว้างขวาง กระทั่งถึงวันนี้ เมื่อเอ่ยคำว่าเซน ไม่มีใครตั้งข้อสงสัยอีกแล้วว่าหมายถึงอะไร ซึ่งผิดกับตอนที่ท่านพุทธทาสนำเซนมาสอนใหม่ ๆ มาก เพราะคราวนั้นมีผู้ตั้งข้อสังเกตเอากับท่านไปต่าง ๆ นานา กระทั่งหาว่าท่านกำลังทำความเสียหายให้กับพระพุทธศาสนาอย่างใหญ่หลวง จนท่านต้องออกมาแก้ต่างว่า <br />
<br />
“ที่ว่าผมทำความเสียหายให้แก่พระพุทธศาสนาโดยเอาลัทธิเซนมาเผยแผ่ในประเทศไทยนั้น ผมก็ไม่ได้ทำความเสียหาย กลับเป็นผลดีเสียอีก คือให้คนไทยได้หายโง่ว่า เซนนั้นเขาปฏิบัติกันอย่างไร คนไทยจะได้หายโง่ไปเป็นกอง <br />
<br />
ถ้าคนไทยบางคนยังมีปัญญาเฉียบแหลม จะใช้วิธีอย่างเซนบ้าง มันก็อาจจะใช้ได้ ซึ่งก็เป็นพระพุทธศาสนารูปหนึ่ง ไม่เป็นการเสียหายแก่พระพุทธศาสนาตรงไหน เพราะมันเป็นพุทธศาสนาเดียวกัน ซึ่งมันมีวิธีต่าง ๆ กัน <br />
<br />
อย่างจะไปกรุงเทพ ฯ นี้ คนหนึ่งจะไปเรือบินก็ได้ ได้ยินว่าเสีย 100 เท่านั้น ที่สถานีอากาศยานบินในกรุงเทพ ฯ คนหนึ่งเสียพันบาท แต่คนหนึ่งจะคลานไปก็ได้ จะว่าอะไรมันเล่า แล้วใครผิด ใครถูกเล่า มันก็ถูกเฉพาะของตน ๆ อย่าไปดูถูก ดูถูกเข้ามันจะโง่ คนหนึ่งมันขี่เกวียนไปก็ได้ คนหนึ่งมันจะขี่รถยนต์ไปก็ได้ แต่คนหนึ่งมันจะคืบคลานไปอย่างกลับปลิงหรือหอยทากก็ได้ อย่าไปว่าเขาซี มันก็เป็นวิธีที่ไปถึงได้ <br />
<br />
พระพุทธศาสนาต้องการจะให้มีจิตใจที่ไม่เป็นทุกข์ มีวิธีใดที่จะไม่ให้เป็นทุกข์ได้ละก็ ใช้ได้ทั้งนั้น” <br />
<br />
ทุกวันนี้มีการศึกษาเซนกันหลายลักษณะ ทั้งในฐานะที่เป็นสาขาหนึ่งของพระพุทธศาสนา ทั้งในฐานะที่เป็นพุทธปรัชญาและทั้งในฐานะที่เป็นภูมิปัญญาอันโดดเด่นที่โลกตะวันออกมอบให้แก่อารยธรรมของโลก อย่างไรก็ตาม ก็ศึกษาเซนจะมีความหมายอย่างแท้จริงต่อชีวิต ก็ต่อเมื่อผู้ศึกษาน้อมนำเอาธรรมรสมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันอย่างแยบคายเท่านั้น หากศึกษาเซนในฐานะเป็นศาสตร์อย่างหนึ่งเช่นเดียวกับที่ศึกษารัฐศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ นิติศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ เป็นต้น โดยไม่สนใจว่าจะนำมาแก้ปัญหาชีวิตได้อย่างไร การศึกษาเซนก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องสูญเปล่าและห่างไกลออกไปจากจุดมุ่งหมายที่เซนต้องการ <br />
<br />
ผู้ศึกษาเซนจึงต้องถามตัวเองอยู่เสมอว่า ทุกนาทีแห่งชีวิตของเราได้รับประโยชน์จากเซน คือ ความสงบ ร่วมเย็น และเป็นสุขอย่างรู้ตัวทั่วพร้อมบ้างแล้วหรือยัง หากยัง แสดงว่าการศึกษาเซนของท่าน ก็มิต่างอะไรกับการอ่านแผนที่แต่ไม่ยอมออกเดินทางไปยังจุดหมาย อ่านไปเถอะ อ่านจนแผนที่พรุน ท่านก็จะยังคงย่ำเท้าอยู่กับที่ ไม่มีอะไรก้าวหน้าขึ้นมาแต่อย่างใด <br />
<br />
**********************************************************************************<br />
<br />
บทที่ 3 <br />
<br />
<h2>
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">วิถีแห่งเซน</a></h2>
<h3>
เซน ซามูไร</h3>
เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่พวกซามูไรต้องพกดาบสองเล่ม คือดาบยาวใช้สำหรับฟาดฟันข้าศึกและป้องกันตัว ส่วนดาบสั้นใช้ทำลายตัวเองในเมื่อถึงคราวจำเป็นจะฝึกฝนตนเองอย่างเอาจริงเอาจังที่สุดในศิลปะการฟันดาบไม่เคยเลยที่เขาจะอยู่ห่างจากอาวุธซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่สูงสุดแห่งศักดิ์ศรีและเกียรติยศของเขา การฝึกฝนในการใช้ดาบนี้ นอกจากประสงค์เพื่อให้มีความชำนิชำนาญแล้ว ยังเป็นการนำไปสู่การทำให้ศีลธรรมและวิญญาณสูงส่งยิ่งขึ้นอีกด้วย ตรงนี้แหละที่นักดาบได้เป็นมิตรกับนิกายเซน แม้ว่าข้อเท็จจริงในเรื่องนี้จะได้มีการสาธิตแสดงมาบ้างแล้ว ข้าพเจ้าก็ยังปรารถนาจะคัดข้อความต่าง ๆ มาแสดงเพื่อจะได้มองเห็นความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างนิกายเซนกับดาบ ในรูปแห่งจดหมายที่ตะกวน ที่มีไปถึง ยะกีว ทะยิมะ โนะ คะมิ มุเนะ โนะริ (พ.ศ. ๒๑๑๔-๘๙) ในส่วยที่เกี่ยวกับสัมพันธภาพระหว่างนิกายเซนกับความชำนาญในการฟันดาบ <br />
<br />
โดยเหตุที่จดหมายนั้นยากมาก และมีข้อความซ้ำไปซ้ำมาข้าพเจ้าจึงขอย่อหรือถอดความมาไว้ ณ ที่นี้โดยพยายามจะรักษาความคิดที่สำคัญ ๆ ของจดหมายฉบับเดิมไว้ และบางทีก็จะเพิ่มคำอธิบายและเชิงอรรถหรือหมายเหตุเข้าไว้เพื่อจะได้เข้าใจชัดยิ่งขึ้น จดหมายนี้นับว่าเป็นเอกสารที่สำคัญมากกว่าอย่างหนึ่ง ทั้งนี้ เพราะว่าเอกสารฉบับนี้เกี่ยวกับคำสอนที่เป็นสารัตถะสำคัญของนิกายเซน และความลับแห่งศิลปะโดยทั่ว ๆ ไปในประเทศญี่ปุ่นและบางทีจะในประเทศอื่น ๆ ด้วย อาจเห็นว่าเพียงความรู้ศิลปะทางด้านเทคนิคอย่างเดียวไม่พอที่จะทำให้คนเรามีความชำนิชำนาญในศิลปะนั้นได้จริง ๆ เลยเขาควรจะขุดคุ้ยหรือล้วงให้ลึกเข้าไปจนถึงเจตนารมณ์ชั้นในของศิลปะนั้น ๆ เขาจะยึดเจตนารมณ์นี้ได้ก็ต่อเมื่อจิตของเข้ามีความบรรสานสนิทกับหลักการแห่งชีวิตเท่านั้น นั่นคือเมื่อเขาบรรลุถึงจิตขั้นหนึ่งเรียกว่า “มุชิน” (ในภาษาจีนเรียกว่า “หวู่สิน”) คือ “ไม่มีจิต” หรือ “จิตว่าง” (no-mind) ในการใช้ถ้อยคำทางพระพุทธศาสนาคำนี้หมายถึงการไปพ้นความเป็นสองแห่งรูปฟอร์มของชีวิตและความตาย แห่งความดีและความชั่ว แห่งภาวะและอภาวะทั้งหมดตรงนี้แหละที่ศิลปะทั้งปวงได้จมหายเข้าไปในเซน ในจดหมายฉบับนี้ที่มีไปถึงอาจารย์ดาบผู้ยิ่งใหญ่นั้น ตะกวนได้เน้นถึงความสำคัญของ “มุชิน” มาก ซึ่งในทางหนึ่งอาจถือว่าสอดคล้องต้องกันกับมโนภาพเกี่ยวกับภวังคจิต หรือจิตที่ดับความรู้สึกได้หมด (unconscious)เมื่อกล่าวในด้านจิตวิทยาแล้ว จิตในสถานะนี้ได้มอบตัวเองให้แก่ “อำนาจ” ที่ไม่รู้จักอย่างไม่สงวนท่าทีใด ๆ ไว้เลยซึ่งอำนาจนี้ไม่ทราบว่ามาจากไหน แต่จะมาสู่จิตและดูเหมือนจะเข้มแข็งพอที่จะครอบครองขอบเขตแห่งดวงวิญญาณทั้งหมดและทำให้วิญญาณต้องทำงานให้แก่สิ่งที่ไม่รู้จัก ตอนนี้เมื่อว่าถึงวิถีจิตหรือจิตสำนึกของเขาเองแล้ว มันก็จะกลายเป็นดุจหุ่นยนต์ชนิดหนึ่งนั่นเอง แต่ตะกวนได้อธิบายไว้ว่า ไม่ควรเอาไปสับสนกับลักษณาการอันอยู่เฉย ๆ อย่างช่วยไม่ได้ของสิ่งที่เป็นอนินทรีย์ เช่น ก้อนหินหรือท่อนไม้ เป็นต้น เขาก็จะ “มีความรู้สึกอย่างไม่รู้สึกตัว” หรือ “ไม่รู้สึกตัวอย่างมีความรู้สึก” ได้ อาศัยข้อสังเกตเบื้องต้นนี้เข้าช่วยก็คงจะทำให้พอเข้าใจคำแนะนำสั่งสอนของท่านตะกวนต่อไปนี้ได้ <br />
<br />
ลิขิตของท่านตะกวนที่มีไปถึง<br />
ยะกีว ทะยิมะ โนะ คะมิ มุเนะโนริ<br />
ในเรื่องความช่ำชองปรัชญาปารมิตา<br />
กิเลสที่เกิดขึ้น ณ ขั้นที่ไม่เปลี่ยนแปลงแห่งอวิชชา <br />
<br />
คำว่า “อวิชชา” (อวิทยา) หมายถึง ความไม่รู้แจ้ง นั่นคือ ความโง่งมงาย (โมหะ) คำว่า “ขั้นที่ไม่เปลี่ยนแปลง หมายถึง “จุดที่จิตพักอาศัย” ในการปฏิบัติทางพระพุทธศาสนา เราพูดถึงขั้นต่าง ๆ รวม ๕๒ ขั้น ขั้นหนึ่ง คือ ขั้นที่จะยึดมั่นอยู่กับอารมณ์ที่มันประสบ การยึดมั่นนี้เรียกว่า “โทะมะรุ” คือ “การยึดหน่วง” หรือ “การอยู่” จิตยึดหน่วงอยู่กับอารมณ์หนึ่ง แทนที่จะผละจากอารมณ์หนึ่งไปสู่อีกอารมณ์หนึ่ง (ดังที่จิตปฏิบัติอยู่ตามธรรมชาติของมัน) <br />
<br />
ในกรณีเกี่ยวกับความชำนาญในการฟันดาบ เช่น เมื่อข้าศึกพยายามที่จะฟันท่าน ตาของท่านจะต้องจ้องจับอยู่ที่การเคลื่อนไหวแห่งดาบของเขาทันทีและท่านอาจพยายามติดตามความเคลื่อนไหวนั้นได้ แต่ตราบเท่าที่เหตุการณ์ยังดำเนินไปเช่นนี้อยู่ ท่านก็ชื่อว่าสิ้นสุดการเป็นนายตัวเอง และแน่ใจได้เลยว่าท่านจะต้องถูกข้าศึกฟันแน่ นี่เรียกว่า “การหยุด” (แต่ก็มีวิถีทางที่จะพบกับดาบของข้าศึกอยู่อีกวิถีทางหนึ่ง) <br />
<br />
ไม่ต้องสงสัยละว่า ท่านจะต้องมองเห็นดาบที่ฟันฟาดฉวัดเฉวียนอยู่ใกล้ ๆ ตัวท่าน แต่จงอย่าปล่อยให้ใจ “หยุด” อยู่ที่ดาบนั้นจงอย่าตั้งใจฟันตอบเพื่อเป็นการแก้แค้นที่เขามีการเคลื่อนไหวเป็นการคุกคามท่าน ไม่ต้องดีดลูกคิดรางแก้วใด ๆ ทั้งสิ้น เพียงท่านเห็นการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามอย่างประจักษ์แจ้งเท่านั้นก็พอ จงอย่าปล่อยให้จิต “หยุด” อยู่กับการเคลื่อนไหวนั้นท่านจะต้องเคลื่อนไหวดุจดังว่าท่านเดินเข้าหาข้าศึก และเอาการโจมตีของข้าศึก มาใช้ให้เป็นประโยชน์ โดยการทำให้การโจมตีของข้าศึกนั้นไปตกที่ตัวเขาเองแล้วดาบของเขาที่หมายจะฆ่าท่านก็จะกลายมาเป็นดาบของท่านเอง และอาวุธนั้นก็จะกลับไปฟันข้าศึกของท่านนั่นเอง <br />
<br />
ในนิกายเซน วิธีนี้เรียกกันว่า “การยึดหอกของข้าศึกแล้วใช้หอกนั้นเป็นอาวุธประหารข้าศึก” มโนคติก็มีอยู่ว่า ดาบของข้าศึกที่ถูกเปลี่ยนมาอยู่ในมือของท่านจะกลายเป็นเครื่องมือที่ทำลายล้างข้าศึกเอง นี่คือ “ดาบว่าง” (“no-sword”) ในการใช้ถ้อยคำของท่านในทันทีที่จิต “หยุด” อยู่กับอารมณ์คือธรรมชาติจะแบบใดก็ตามไม่ว่าจะเป็นดาบของข้าศึกหรือดาบของตัวท่านเองก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นชายผู้นั้นซึ่งก้มตัวลงฟันหรือจะเป็นดาบในมือเขาก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นวิธีหรือมาตรการแห่งการเคลื่อนไหวใด ๆ ก็ตาม ท่านจะสิ้นสุดความเป็นนายตัวท่านเอง แล้วแน่นอนที่ท่านจะต้องตกเป็นเหยื่อคมดาบของข้าศึก เมื่อท่านตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับเขา เขาก็จะเอาจิตของท่านไป ดังนั้น จงอย่าคิดถึงแม้ตัวท่านเอง (นั่นคือ จะต้องอยู่เหนือความเป็นปฏิปักษ์กันแห่งประธานและกรรมหรือแห่งจิต และวัตถุ) <br />
<br />
สำหรับผู้เริ่มต้น ก็มิได้ถือว่าเป็นความคิดที่เลวเลยที่จะต้องระมัดระวังรักษาจิตดดยเอามาประยุกต์ใช้กับการฝึกฝนตนให้มีระเบียบวินัยได้ ที่นับว่าเป็นเรื่องสำคัญก็คือท่านจะต้องไม่สนใจต่อดาบและมาตรการเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของดาบ เมื่อจิตของท่านกังวลอยู่กับดาบ ท่านก็จะกลายเป็นเชลยตัวเอง นี่คือสิ่งทั้งปวงที่เนื่องมาจากการที่จิตของท่านยึดมั่นอยู่กับอะไรบางอย่างในภายนอกและสูญเสียความเป็นนายเหนือจิตนั้น ข้าพเจ้าเชื่อว่านี่คือสิ่งทั้งปวงที่ท่านทราบดีอยู่แล้ว ข้าพเจ้าเพียงเรียกร้องให้ท่านสนใจจากทัศนะของเซนเท่านั้นเองในพระพุทธศาสนา จิตที่ “ข้อง” อยู่นี่เรียกว่า โมหะ ดังนั้นจึกเรียกว่า “กิเลสที่เกิดมีขึ้นมาพร้อมกับอวิชชา” <br />
<br />
(อย่าเอาคำว่า “ไม่รู้สึกตัว” ของนักดาบมาปนเปกับคำว่า “ไม่รู้สึกตัว” ของนักจิตวิเคราะห์เข้า ทั้งนี้เพราะคำว่า “ไม่รู้สึกตัว” ของนักดาบนั้นพ้นจากมโนภาพเกี่ยวกับตัวตน นักดาบที่สมบูรณ์แบบจะต้องไม่รับรู้บุคลิกภาพของข้าศึกอย่างเป็นทางการยิ่งไปกว่าบุคลิกภาพของตนเลย เพราะเขาเป็นคนดูที่วางตัวเป็นกลางที่มองดูนาฏกรรมแห่งชีวิตและความตาย ซึ่งตัวเขาเองเป็นผู้มีส่วนร่วมที่เข้มแข็งจริงจังที่สุด ทั้ง ๆ ที่เขาต้องมีหรือควรจะมีภารกิจทั้งปวง แต่เขาก็อยู่เหนือตัวเอง อยู่เหนือการเข้าใจสถานการณ์แบบทวินิยม เขายังไม่เป็นผู้วิเศษที่เข้าฌาน เขายังจะต้องต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายอย่างที่สุด ข้อแตกต่างกันอยู่เด่นชัดนี้ เราคงพอระลึกได้ ถ้าหากเราเอาวัฒนธรรมตะวันออกกับวัฒนธรรมตะวันตกมาเปรียบเทียบกันดู แม้ในศิลปะต่าง ๆ เช่น ศิลปะการฟันดาบ ซึ่งจะมองเห็นหลักการว่าด้วยความเป็นปฏิปักษ์กันได้อย่างแจ่มชัดที่สุดนั้น บุคคลที่ควรจะมีความสนใจอย่างที่สุดในเรื่องนี้ก็ได้รับคำแนะนำให้เปลื้องตนออกจากมโนคตินั้นเสีย) <br />
<br />
“ดาบเป็นวิญญาณของซามูไร” : เพราะฉะนั้น เมื่อซามูไรเป็นคนที่อยุ่ในบังคับ ดาบก็ย่อมมากับซามูไรด้วยอย่างหลักเลี่ยงไม่ได้ ซามูไรที่ปรารถนาจะเป็นคนซื่อสัตย์ต่ออาชีพตน ประการแรกจะต้องถามตัวเองเสียก่อนว่า เราจะอยู่เหนือความเกิดและความตายเพื่อที่เราจะได้พร้อมเสมอที่จะเสียสละชีวิตเพื่อเจ้านายของเราในเมื่อถึงคราวจำเป็นได้อย่างไร? ข้อนี้หมายความว่า พร้อมที่จะเอาตัวเข้ารับคมดาบของข้าศึกหรือใช้ดาบของตนสังหารตนเอง ดังนั้นดาบจึงนับว่ามีความสัมพันธ์กับชีวิตของซามูไรอย่างใกล้ชิดที่สุด และได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความจงรักภักดีและการอุทิศชีวิตตนเอง การที่ซามูไรได้แสดงความเคารพดาบในวิถีทางต่าง ๆ นั้น นับว่าเป็นการพิสูจน์ให้เห็นถึงความจริงข้อนี้โดยแท้ <br />
<br />
ดังนั้น ดาบจังต้องทำหน้าที่๒ อย่างด้วยกัน คือ ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขัดขวางเจตจำนงของเจ้าของดาบ และประหารความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดจากสัญชาตญาณ (สัญชาตเวค) ในอันที่จะคุ้มครองตนเอง อย่างหนึ่งทำให้ตนเองมีความสัมพันธ์กับเจตนารมณ์แห่งความรักชาติหรือบางทีก็สัมพันธ์กับเจตนารมณ์แห่งลัทธิทหาร ส่วนอีกอย่างหนึ่งก็แสดงให้เห็นความจงรักภักดีและการอุทิศตนเองทางด้านศาสนา ในกรณีแรก บ่อยทีเดียวที่ดาบอาจหมายถึงการทำลายสิ่งที่บริสุทธิ์และง่าย ๆ แล้วก็เลยกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งกำลังหรืออำนาจไปแต่บางทีก็หมายถึง การทำลายล้างอำนาจที่เลวร้าย ดังนั้น จึงจำต้องมีหน้าที่อย่างที่ ๒ มาทำหน้าที่ควบคุมและทำให้ดาบศักดิ์สิทธิ์ขึ้น เจ้าของดาบผู้มีมโนธรรมมักจะคำนึงถึงความจริงข้อนี้อยู่เสมอ จึงได้ใช้ดาบนั้นหันไปทำลายล้างเจตภูตที่ชั่วร้าย จึงถือกันว่าดาบนั้นเป็นเอกลักษณ์กับการทำลายล้างสิ่งทั้งหลายที่ขวางทางแห่งสันติสุข ความยุติธรรม ความก้าวหน้า และมนุษยธรรมดาบยืนหยัดเพื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่พึงปรารถนาสำหรับที่จะก่อให้เกิดสวัสดิภาพทางด้านจิตใจของโลกในที่สุด บัดนี้ดาบจึงเป็นการทำชีวิตให้เป็นรูปร่างขึ้นมา หาใช่เป็นการทำความตายให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาไม่ <br />
<br />
เซนกล่าวถึงดาบแห่งชีวิตและดาบแห่งความตาย และนับว่าเป็นงานของอาจารย์เซนที่ยิ่งใหญ่ที่จะทราบว่าเมื่อใดควรจะใช้ดาบอย่างไหนและจะใช้อย่างไร พระมัญชุศรีพุทธเจ้าก็ทรงถือดาบอยู่ในพระหัตถ์ขวา และพระหัตถ์ซ้ายทรงถือพระสูตร (คัมภีร์) ข้อนี้ทำให้เราระลึกถึงนบีมุฮัมมัด (มุฮัมมัด) แต่ดาบอันศักดิ์สิทธิ์ของพระมัญชุศรีมิได้มีไว้เพื่อประหัตประหารสิ่งที่มีชีวิตใด ๆ เลย หากเอาไว้ประหารความโลภ ความโกรธ และความหลงของเราเอง เรามุ่งใช้ดาบนั้นเพื่อตัวเราเอง เพื่อว่าเมื่อเราทำเช่นนี้ โลกภายนอกซึ่งเป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่อยู่ภายในตัวเราก็จะพ้นจากโลภ โกรธ และหลง อจลเทพ (ฟุโด เมียวโอ) ก็ทรงถือดาบด้วยเช่นกัน และจะทรงทำลายล้างข้าศึกศัตรูทั้งปวงที่ขัดขวางการปฏิบัติธรรมทางพระพุทธศาสนา พระมัญชุศรีทรงเป็นฝ่ายบวก อจลเทพทรงเป็นฝ่ายลบ ความโกรธของอจลเทพย่อมเผาผลาญเช่นเดียวกับไฟ และจะไม่สงบลงจนกว่าจะเผาค่ายสุดท้ายของศัตรูลงได้เสียก่อน แล้วอจลเทพก็จะทรงดำรงลักษณะที่สำคัญเดิมของตนในฐานะเป็นพระไวโรจนพุทธเจ้า ซึ่งอจลเทพทรงเป็นผู้คอยรับใช้ และเป็นการสำแดงพระองค์ให้ปรากฏของพระไวโรจนพุทธเจ้านั้น พระไวโรจนพุทธเจ้ามิได้ทรงถือดาบ ตัวพระองค์เองนั่นแหละทรง <br />
<br />
นักรบบูชิโด เป็นผู้ที่แสดงความรู้สึกถึงสิ่งที่มีอยู่ในจิตใจของพวกซามูไรโดยทั่ว ๆ ไป ออกมาโดยไม่รู้ตัว ในแง่หนึ่ง ความนึกถึงความตาย (มรณัสติ) ทำให้ความคิดของเราขยายออกไปเกินของเขตแห่งชีวิตที่กำหนดไว้แน่นอนนี้ และในอีกแง่หนึ่ง ความนึกถึงความตายนี้จะทำให้คนเราต้องใช้ชีวิตให้จริงจังยิ่งขึ้น ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่บุคคลที่มีจิตใจสงบจะเข้าถึงเซนด้วยความคิดที่จะเอาชนะความตายให้ได้ การที่เซนอ้างว่าจะรับมือกับปัญหานี้โดยไม่ต้องเรียนหรือฝึกฝนทางด้านศีลธรรมหรืออาศัยพิธีรีตองเข้าช่วยนั้น จึงเป็นที่สนอกสนใจของพวกซามูไรที่มีจิตใจไม่มีเล่ห์เหลี่ยมนักมากทีเดียว มีความสัมพันธ์ที่สมเหตุสมผลอย่างหนึ่งในระหว่างความเห็นทางด้านจิตวิทยากับการสอนภาคปฏิบัติโดยตรงของเซน <br />
<br />
“บูชิโด หมายถึง การยอมตาย เมื่อท่านมาถึงทางแยก จงอย่ารีรอที่จะเลือกเอาทางตายเลย สำหรับเรื่องนี้ไม่มีเหตุผลพิเศษใด ๆ นอกจากท่านจะต้องตัดสินใจพร้อมที่จะพบกับความตายเพียงอย่างเดียว บางคนอาจกล่าวว่า ถ้าหากท่านตายโดยที่ยังไม่บรรลุผลสมดังวัตถุประสงค์ ก็นับว่าเป็นความตายที่ไร้ประโยชน์ เป็นการตายอย่าสุนัขแต่เมื่อท่านอยู่ในทางสองแพร่ง ไม่จำเป็นที่ท่านจะต้องวางแผนเพื่อให้บรรลุถึงซึ่งวัตถุประสงค์นั้น พวกเราทุกคนชอบการมีชีวิตอยู่มากกว่าที่จะชอบความตายถ้าหากท่านผิดหวังและก็ยังมีชีวิตอยู่ ก็นับว่าท่านเป็นคนขี้ขลาดโดยแท้ ข้อนี้นับว่าเป็นเรื่องสำคัญที่เราจะต้องพิจารณา ในกรณีที่ท่านตายโดยที่ยังไม่บรรลุผลสมดังที่มุ่งหมายไว้ ก็อาจเป็นการตายอย่างสุนัข อันเป็นการกระทำบ้า ๆ ณ ที่นี้จะไม่มีการสะท้อนภาพให้เห็นเกียรติยศใด ๆ ของท่านเลย ในลัทธิบูชิโดเกียรติยศสำคัญที่สุด เพราะฉะนั้น ทุกเวลาเช้าเย็น การนึกถึงความตายจะต้องประทับใจท่านอย่างชัดแจ้ง เมื่อท่านได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่พร้อมที่จะตายได้ทุกเมื่อแล้ว ท่านก็จะบรรลุถึงซึ่งความรอบรู้ในบูชิโดอย่างสมบูรณ์ ชีวิตของท่านก็จะไม่มีโทษภัยใด ๆ และก็ชื่อว่าท่านได้ปฏิบัติหน้าที่ของท่านสมบูรณ์แล้ว” <br />
<br />
ผู้ที่ถือนิกายเซน จะพูดถึงสิ่งที่ชอบธรรมหรือถูกต้อง (โช) และสิ่งที่เป็นฝักเป็นฝ่ายในคำสอนของพวกเขา เมื่อจิตมีอยู่ทั่วร่างกายหมดแล้ว ก็กล่าวได้ว่าเป็นการชอบธรรม ถ้าจิตตั้งอยู่ ณ ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย ก็ถือว่าจิตนั้นลำเอียงหรือเป็นฝักเป็นฝ่าย จิตที่ชอบธรรมจะถูกแจกจ่ายไปทั่วร่างกายโดยเท่าเทียมกับโดยมิได้มีความลำเอียงใด ๆ เลย ส่วนจิตที่ลำเอียงเป็นฝักเป็นฝ่ายจะถูกแบ่งแยกและเป็นฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโดยเฉพาะ เซนไม่ชอบการทำจิตให้ตั้งอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง หรือการทำจิตให้เป็นฝักเป็นฝ่าย เมื่อจิตถูกกักไว้ ณ ที่ใดที่หนึ่ง มันก็จะไม่สามารถแทรกซึมหรือแผ่ซ่านไปทั่วทุกส่วนของร่างกายได้ เมื่อจิตมิได้ถูกทำให้เป็นฝักเป็นฝ่ายตามที่แผนที่วางไว้ ก็เป็นธรรมดาที่จิตจะต้องกระจายตัวเองไปทั่วสรรพางค์กาย ดังนั้น จิตก็สามารถพบฝ่ายตรงข้าม ในขณะที่ฝ่ายข้าศึกเคลื่อนไหวโดยพยายามจะฟันท่านให้หมอบ เมื่อจำเป็นจะต้องใช้มือทั้งสองมือทั้งสองก็อยู่ที่นั่นพร้อมที่จะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านในเรื่องขาก็เช่นเดียวกัน ไม่ว่าเราจะต้องการใช้ขาในขณะใดก็ตาม จิตไม่เคยผิดหวังที่จะใช้ขาให้สอดคล้องต้องกันกับสถานการณ์เลย ไม่มีความต้องการใด ๆ ที่จิตจะทำอุบายให้ตัวเองออกมาจากสถานที่ที่จิตตั้งมั่นแล้วใด ๆ ในเมื่อที่นั้นได้ถูกจัดแจงไว้ล่วงหน้าเพื่อให้จิตพักอยู่แล้ว <br />
<br />
เราไม่ควรปฏิบัติต่อจิตดุจแมวที่ถูกล่ามไว้ด้วยเชือกเลย เราจะต้องปล่อยจิตไว้ตามลำพัง ให้มีโอกาสที่จะเคลื่อนไหวไปไหนมาไหนได้อย่าเสรีตามธรรมชาติของมัน การไม่จำกัดที่ให้อยู่ หรือทำจิตให้เป็นฝักเป็นฝ่ายนั้น นับว่าเป็นขั้นสุดท้ายแห่งการฝึกฝนจิต เมื่อมันไม่อยู่ ณ ที่ไหนเลย มันก็ย่อมอยู่ทุกหนทุกแห่ง เมื่อมันครอบครองหนึ่งในสิบ มันก็ไม่มีอยู่ในเก้าในสิบ ขอให้นักดาบฝึกฝนตนเองใฝห้มีระเบียบวินัย ทั้งนี้ก็เพื่อจะได้มีจิตดำเนินไปตามวิถีทางของมันเอง แทนที่จะพยายามพิจารณาหาทางจำกัดจิตไว้ ณ ที่ใดที่หนึ่ง <br />
<br />
บทยันหลักแห่งจดหมายของตะกวนที่มีไปถึงยะกีว ทะยิมะ โนะ คะมิ เกือบทั้งหมดได้ถูกใช้ในข้อความที่แปลไว้ตามอักษรข้างบนนั้นไม่มากก็น้อยบทยันนั้นเกิดจากการรักษาการหลั่งไหลแห่งจิตอย่างเด็กขาด(โคะโกะโระ) โดยการรักษาจิตให้เป็นเสรีจากการพิจารณาทางด้านสติปัญญาอย่างรอบคอบและความวุ่นวายที่ก่อให้เกิดความสะเทือนใจไม่ว่าชนิดใด ๆ ที่อาจเกิดจากอวิชชาและโมหะได้ ลักษณาการที่ไหลได้แห่งจิตกับปรัชญาที่ไม่เปลี่ยนแปลงอาจปรากฏเหมือนกับว่าขัดแย้งกัน แต่ในชีวิตที่แท้จริงแล้ว เป็นเอกลักษณ์กัน เมื่อท่านมีอย่างหนึ่ง ท่านก็จะต้องมีอย่างอื่นด้วย เพราะในตถตาแห่งจิตนั้น <br />
<br />
นักดาบที่สมบูรณ์แบบย่อมหลีกเลี่ยงการทะเลาะวิวาท หรือการต่อสู้ การต่อสู้ หมายถึง การฆ่า มนุษย์คนหนึ่งจะนำตัวเองไปฆ่าเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้อย่างไร? เราควรจะรักกัน ไม่ใช่ฆ่ากัน นับว่าเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่ใครก็ตามจะคิดถึงการต่อสู้และตนเป็นฝ่ายชนะอยู่ตลอดเวลา เราเป็นคนที่มีศีลธรรมเราไม่ควรลดฐานะเราให้ต่ำลงจนเป็นสัตว์เดรัจฉาน ถ้าหากเขาขาดศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์แล้ว การเป็นนักดาบที่ดีจะมีประโยชน์อะไร? สิ่งที่ดีที่สุดก็คือการเป็นผู้ชนะโดยไม่ต้องต่อสู้ <br />
<br />
ดาบเป็นเครื่องมือที่เป็นอัปมงคลที่จะต้องใช้ฆ่าคนในเหตุการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ในบางครั้ง เพราะฉะนั้น เมื่อจะใช้ดาบมันก็ควรจะเป็นดาบที่ให้ชีวิต ไม่ใช่ดาบที่ฆ่าคน แต่เมื่อเข้าเกิดมาในตระกูลซามูไร เขาก็ไม่ควรหลีกเลี่ยงการศึกษาศิลปะการฟันดาบ เพราะมันเป็นอาชีพของเข้าที่จะต้องได้รับการฝึกฝนในการฟันดาบ แต่จุดของมันอยู่ที่การเอาศิลปะนั้นมาใช้ให้เป็นประโยชน์ในฐานะเป็นวิถีทางที่จะนำไปสู้ความก้าวหน้าในการศึกษาเรื่องวิถีทาง (เต๋า) ต่างหาก เมื่อได้ศึกษาศิลปะการฟันดาบเป็นอย่างดีแล้ว ก็จะช่วยเราปลูกฝังจิตใจและเจตนารมณ์ในวิถีทางที่มีประสิทธิภาพได้ <br />
<br />
มีอะไรบางอย่าทำนองนี้อยู่ในเรื่องความชำนาญในการฟันดาบอยู่เหมือนกัน ข้าพเจ้าเรียกมันว่า “ศิลปะ” และการฟันดาบนับว่าเป็นศิลปะที่น่ากลัวอย่างหนึ่ง เพราะถ้าหากก้าวผิดจังหวะ เขาก็จะต้องเสียชีวิตอย่างแน่นอนมันเป็นเกมชีวิตและความตาย ดาบอยู่ตรงหน้าท่าน และพร้อมที่จะฟันท่านอยู่ทุกขณะ ในพระพุทธศาสนา เราอาจกล่าวได้ว่า การต่อสู้อยู่ในระหว่างความคิดเรื่อง “นิพพาน” กับ “สังสารวัฏ” ส่วนในศิลปะการฟันดาบ การต่อสู้อยู่ในระหว่างชีวิตกับความตาย การต่อสู้ทางพระพุทธศาสนาอยู่ในเรื่องลัทธิมโนภาพนิยมมากกว่า ส่วนการต่อสู้ของพวกนักดาบเป็นสัจนิยมอย่างที่สุดและดังนั้นในด้านจิตวิทยาจึงรู้สึกว่าออกจะแหลมคมมากกว่า แต่ว่าตราบเท่าที่เราแสดงการต่อสู้ทั้งสองอย่างนี้ โดยอาศัยกายต่อสู้และการทำให้เป็นสองแล้ว วิธีที่ดีที่สุดและมีอยู่เพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่ทำให้การต่อสู้นั้นหมดไป ตามวิถีทางแห่งการคิดแบบธรรมดา ๆ ก็คือ การเลือกเอาเขาหนึ่งในบรรดาเขาทั้งสองและมุ่งหน้าต่อไป โดยมิต้องคำนึงถึงผลที่เกิดแก่เขาผู้ที่ทำหน้าที่ตัดสินใจในกรณีของนักดาบ ข้อนี้อาจหมายถึงความตายบางประการ แต่ตราบใดที่ยังมีความกังวลถึงความตายอยู่ในความรู้สึกนึกคิด มันก็มีแต่จะนำนักดาบไปสู่ทิศทางที่เขาปรารถนาจะหลีกเลี่ยงอย่างที่สุดโดยมิได้ตั้งใจ และอย่างเลี่ยงไม่พ้นยังมีอีกทางหนึ่งที่เปิดโดกาสให้เขาเลือก ก็คือการเลือกความคิดที่จะให้การต่อสู้นี้มีอยู่ต่อไป เพราะบ่อยทีเดียวที่ปรากฏว่าผู้ที่รักชีวิตได้สูญเสียชีวิต ดังที่พวกคริสต์ศาสนิกชนมักชอบพูดเล่นกัน แต่ความจริงมีอยู่ว่า : “ท่านอาจรักหรือเกลียด” สิ่งใด ๆ ก็ได้ ตราบเท่าที่ความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งอาจหลบซ่อนอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่งในสมองของท่าน มันจะระบายสีทำให้พฤติกรรมของท่านเป็นอย่างไรก็ตาย และดาบของท่านก็อาจได้รับความกระทบกระเทือนจากพฤติกรรมนั้นบางก็ได้ นักดาบที่แท้จริงจะต้องเป็น “คนที่สมบูรณ์แบบ” ในความรู้สึกของเต๋าที่ว่า : เขาจะต้องอยู่เหนือชีวิตและความตาย เช่นเดียวกับปรัชญาเมธีทางพระพุทธศาสนาอยู่เหนือ “นิพพาน” และ “สังสารวัฏ” ฉะนั้น การต่อสู้ของธรรมชาติไม่ว่าจะเป็นชนิดใดก็ตาม ไม่เคยยุติได้อย่างเป็นที่น่าพอใจเลยจนกว่าจะได้บรรลุถึงจุดที่ไม่มีฝ่ายใดมีผลกระทบกระเทือนถึงอีกฝ่ายหนึ่งเลยสิ่งที่เราต้องการไม่ใช่ความเป็นกลาง ไม่ใช่อุเบกขา แต่หากเป็นความสูงส่งยิ่งกว่านั้น และนี่คือสิ่งที่นับดาบมุ่งหมายถึงละ อาจจะดูเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่เขาปรารถนาจะเป็นปรัชญาเมธี แต่ในประเทศญี่ปุ่นและประเทศจีนศิลปะมิใช่เรื่องของเทคโนโลยี หากเป็นเรื่องของการเห็นแจ้งและฝึกฝนทางด้านจิตใจต่างหาก แม้ศิลปะการฟันดาบก็มิได้รับการยกเว้นในข้อนี้ <br />
<br />
เซนกับศิลปะการปรุงน้ำชา <br />
<br />
สิ่งที่นับว่าเป็นธรรมดาสามัญสำหรับนิกายเซนและศิลปะการปรุงชา <br />
<br />
คือ ความพยายามที่จะทำให้เป็นของง่ายๆ การขจัดสิ่งที่ไม่จำเป็นทั้งหลายให้หมด จะเป็นไปได้ต้องอาศัยเซน ในเวลาที่ยึดความแท้จริงขั้นสุดท้ายทางด้านสหัชญาณ (และ) ต้องอาศัยศิลปะการปรุงน้ำชา ในวิถีการครองชีวิตที่ทำกันเป็นแผน โดยถือการเลี้ยงน้ำชาในห้องน้ำชาเป็นหลัก ศิลปะการปรุงน้ำชาเป็นสุทธินทรียศาสตร์เกี่ยวกับความง่ายดึกดำบรรพ์ อุดมคติแห่งศิลปะการการปรุงน้ำชาที่ใกล้น้ำชาที่ใกล้ธรรมชาติเข้าไปนั้นจะรู้แจ้งโดยถ่องแท้ได้ก็โดยการให้ตัวเราเข้าไปอย่างใต้ห้องหลังคา เซนก็เช่นกัน มีจุดหมายที่จะเปลื้องสิ่งที่หุ้มอย่างมีศิลปะที่มนุษย์ได้ประดิษฐ์ขึ้นมา ที่นับว่าสำคัญที่สุดก็คือเซนได้ต่อสู้กับพุทธิปัญญา เพราะทั้งๆที่มีประโยชน์ในทางภาคปฏิบัติ แต่พุทธิปัญญาก็มักจะเป็นปฏิปักษ์ต่อความพยายามของเราที่จะล้วงเข้าไปในความลึกล้ำของภาวะ <br />
<br />
ในประเทศญี่ปุ่น ได้รู้จักชากันมาตั้งแต่ก่อนยุคคามะคูระ (พ.ศ. 1728 - 1881) แล้ว แต่ในด้านการโฆษณาให้คน ทั่ว ๆ ไปรู้จักชากันอย่างแพร่หลาย โดยทั่วๆ ไปเราต้องให้เกียรติแก่ท่าน เออิไซ (พ.ศ. 1684 – 1768) อาจารย์เซนผู้นำพันธุ์ชามาจากเมืองจีนและเอามาปลูกไว้ที่ลานวัดของสหายผู้หนึ่ง กล่าวกันว่าหนังสือเรื่องการปรุงน้ำชาของท่านพร้อมกับชาจำนวนหนึ่งที่เอามาจากไร่ชาของท่านได้ถูกนำไปมอบให้แก่ มินะโมโตะ ซาเนะโตะโมะ (พ.ศ. 1735 – 1772) ผู้เป็นโชกุนสมัยนั้น ซึ่งบังเอิญตอนนั้นไม่สบายอยู่ด้วย ดังนั้นท่านเออิไซจึงเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นบิดาแห่งการปลูกชาในประเทศญี่ปุ่น ท่านคิดว่ามีคุณสมบัติในทางยาบางอย่างและแก้โรคภัยไข้เจ็บหลายชนิดปรากฏว่าท่านมิได้สอนถึงวิธีประกอบพิธีปรุงน้ำชา พระเซนที่นำเอาพิธีปรุงน้ำชาเข้ามาสู่ญี่ปุ่นก็คือ ท่านไดโอ อาจารย์แห่ชาติ (พ.ศ. 1779 – 1851) ซึ่งภายหลังท่านเออิไซตั้งครึ่งศตวรรษ ต่อจากท่านไดโอมา ก็มีพระหลายรูปที่ได้เป็นอาจารย์ในศิลปะและในที่สุดการปรุงน้ำชา และในที่สุด ท่านอิกกีว (พ.ศ. 1937 - 2024) สมภารวัดไดโตยุกุยิผู้มีชื่อเสียงก็ได้สอนเทคนิคให้แก่ลูกศิษย์ผู้หนึ่งชื่อ ชุโก (พ.ศ. 1965 – 2045 ) ซึ่งความอัจฉริยะทางด้านศิลปะของท่านได้ทำให้ศิลปะการปรุงชาพัฒนาและประสบความ สำเร็จในการปรับให้เข้ากับรสนิยมของญี่ปุ่นได้ดังนั้นชุโกจึงกลายเป็นผู้ให้กำเนิดศิลปะการปรุงน้ำชาและได้สอนศิลปะนี้ให้แก่ อะชิกะงะ โยชิมะสะ (พ.ศ. 1978 -2033) ถ้าหากชาเป็นสัญลักษณ์ของพระพุทธศาสนา เราจะไม่สามารถจะกล่าวได้ดอกหรือว่าเหล้าองุ่นเป็นสัญลักษณ์ของศริสต์ศาสนา? คริสต์ศาสนิกชนใช้เหล้าองุ่นกันอย่างแพร่หลาย ในโบสถ์ก็ใช้เหล้าองุ่นเป็นสัญลักษณ์แห่งพระโลหิตของพระเยซู ซึ่งตามปรัมปราประเพณีทางศริสต์ศาสนาถือว่าพระเยซูหลั่งเลิอดเพื่อมนุษยชาติผู้มีบาป เหล้าองุ่นนับว่าตรงข้ามกับน้ำชาในหลายวิถีทางด้วยกันและความตรงข้ามนี้ก็เป็นความตรงข้ามระหว่าง พระพุทธศาสนากับศริสต์ศาสนาด้วย ศิลปะการปรุงน้ำชานับว่ามีความสัมพันธ์กับนิกายเซนอย่างใกล้ชิดที่สุด <br />
<br />
ตะกวนในเรื่องศิลปะการปรุงน้ำชา (ชาโนะยุ) <br />
<br />
หลักการแห่ง “ชาโนะยุ” ก็คือ เจตนารมณ์แห่งการทำฟ้าและดินให้กลมกลืนบรรสานกัน และอำนวยให้ซึ่งวิถีทางที่จะสถาปนาสันติสุขสากลขึ้นมา ประชาชนในสมัยปัจจุบันนี้ได้ทำให้ “ชาโนะยุ” เป็นเพียงโอกาสที่จะให้เพื่อนฝูงมาพบกัน พูดกันเกี่ยวกับเรื่องโลก ๆ และปล่อยตัวให้อภิรมย์อยู่ในอาหารและเครื่องดื่มที่ถูกปากเท่านั้น นอกจากนั้นพวกเขาก็ภาคภูมิใจที่มีห้องน้ำชาที่ประดับตกแต่งเสียหรูหราและมีศิลปวัตถุที่หายากอยู่รอบห้อง พวกเขาจะเลี้ยงน้ำชาในลักษณาการที่สมใจพวกเขาอย่างที่สุด และหัวเราะเยาะพวกที่ไม่มีความชำนิชำนาญเหมือนตัวเขา ข้อนี้นับว่าห่างไกลจากเจตนารมณ์เดิมแห่ง “ชาโนะยุ” มากทีเดียว <br />
<br />
ขอให้เราสร้างห้องเล็ก ๆ สักห้องหนึ่งขึ้นในป่าไผ่ หรือใต้หมู่ไม้จัดให้มีลำธาร ก้อนหิน พืช และพุ่มไม้ประดับประดา และ (ภายในห้อง) ก็ขอให้เราเอาถ่านมากองเข้าไว้ หากาน้ำมาไว้ จัดดอกไม้ และจัดเครื่องใช้ไม้สอยเท่าที่จำเป็นในการปรุงน้ำชา ทั้งหมดนี้จะต้องทำให้สอดคล้องกันมโนคติที่ว่า ในห้องนี้เราอาจชื่นชมยินดีกับธารน้ำและก้อนหิน ดุจดังที่เราชื่นชมกับแม่น้ำและภูเขาตามธรรมชาติ และนิยมชมชื่นต่ออารมณ์และเจตสิกธรรมต่าง ๆ ที่เกิดเนื่องมาจากหิมะ ดวงจันทร์ ต้นไม้ และดอกไม้ ดังที่สิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยนรูปไปตามฤดูกาล คือบางครั้งปรากฏตัวให้เห็น บางครั้งก็หายไป และออกดอกบ้าง ร่วงโรยไปบ้าง เมื่อเราต้อนรับอาคันตุกะด้วยความเคารพพอสมควร เราจะได้ยินเสียงน้ำในกาเดือดอย่างเงียบ ๆ ซึ่งเสียงของมันคล้าย ๆ ลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านใบสน แล้วก็จะลืมข้าศึกศัตรูและความกังวลใจทางโลก ๆ จนหมดสิ้นแล้วเราก็จะตักน้ำกระบวยหนึ่งออกจากกา ซึ่งจะทำให้เรานึกถึงลำธารที่ภูเขาแล้วผงธุลีในใจของเราก็ถูกขจัดไปอย่างสิ้นเชิง นี่เป็นโลกของนักบวชนักบุญในโลกโดยแท้ <br />
<br />
หลักการว่าด้วยความเหมาะสม ก็คือความเคารพ ซึ่งในชีวิตภาคปฏิบัติ มันได้ทำหน้าที่เป็นสัมพันธภาพที่มีความกลมกลืมกัน นี่เป็นวาทะของขงจื้อที่กล่าวไว้ เมื่อท่านกำหนดประโยชน์แห่งความเหมาะสม และเป็นท่าทีทางด้านจิตใจที่เราควรปลูกฝังในฐานะที่เป็น “ชาโนะยุ” ด้วย <br />
<br />
ศิลปะการปรุงน้ำชาและเซนมีอะไรบางอย่างที่มีส่วนสนับสนุนความมีอยู่แห่งวิญญาณประชาธิปไตยในชีวิตทางสังคมของญี่ปุ่นบ้างไหม? ทั้งๆที่มีการสถาปนาการปกครองทางสังคมที่สูงต่ำลดหลั่นกันลงมาอย่างเข้มงวดกวดขันในยุคเจ้าขุนมูลนาย แต่มโนคติเกี่ยวกับความเสมอภาคและภราดรภาพ ก็ยังคงมีอยู่ในหมู่ประชาชน ในห้องน้ำชา ซึ่งมีเนื้อที่ 10 ตารางฟุตนั้น โดยมิได้มีการแบ่งชั้นวรรณะเลย เพราะในทันทีที่เข้าไปนั่งในห้องน้ำชา เข่าของสามัญชนคนธรรมดาก็จะกระทบกับเข่าของพวกผู้ดี และพวกเขาจะพูดจากันในเรื่องที่เขาทั้งสองสนใจด้วยความเคารพในกันและกัน แน่นอนที่ในนิกายเซนย่อมไม่ยอมให้มีความแตกต่างกันในทางโลกใดๆเลย และพวกพระนิกายเซนสามารถเข้าถึงคนในสังคมทุกชั้นและเข้าไปหาเขาเหล่านั้นถึงบ้านได้อย่างสบาย <br />
<br />
โตโยะโตมิ ฮิเมโยชิ นับว่าเป็นผู้ให้ความอุปถัมภ์การปรุงน้ำชาที่สำคัญคนหนึ่งในสมัยนั้น และเป็นผู้ชมเชย เซนโนะ ริกีว (พ.ศ. 2064 - 2134) ซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดศิลปะการปรุงน้ำชาที่แท้จริง แม้ท่านมักขะชอบแสวงหาอะไรบางอย่างที่ครึกโครม มโหฬาร และโอ่อ่า แต่ก็ดูเหมือนว่าท่านจะเข้าใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเจตนารมณ์ของศิลปะที่ริกีว และบรรดาสานุศิษย์ของริกีวได้ประกาศสนับสนุน ในเมื่อท่านกล่าวโคลงบทนี้ยกย่องริกีวในคราวที่ริกีวจัดให้มี “การเลี้ยงน้ำชา” <br />
<br />
คราวหนึ่ง :<br />
เมื่อน้ำชาถูกปรุงด้วยน้ำที่ทดมาจากความลึกของจิต<br />
ซึ่งก้นบึ้งของจิตอยู่ลึกสุดที่จะวัดได้<br />
เราก็ได้มีสิ่งที่เรียกว่า “ชาโนะยุ” จริง ๆ <br />
<br />
ฮิเดโยชิ เป็นผู้ที่มีอำนาจเด็ดขาดที่ชอบทารุณโหดร้ายคนหนึ่งในหลายวิถีทางด้วยกัน แต่ในการที่ท่านชอบศิลปะการปรุงน้ำชาแล้วนี้ ชาก็มีแนวโน้มที่จะหาอะไรบางอย่างที่แท้จริงนอกเหนือเพียง “การใช้” ศิลปะเพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมืองของเขา บทกลอนของเขาสัมผัสกับเจตนารมณ์แห่งความเคารพเมื่อ เขาอาจอ้างถึงน้ำที่ตักขึ้นมาจากสระที่ลึกคือจิต ริกีวสอนว่า “ศิลปะ ชาโนะยุ ไม่ได้เกิดจากอะไรเลยนอกจากการต้มน้ำ การชงชา และการดื่มน้ำชาเท่านั้นเอง” ข้อนี้นับว่าธรรมดาสามัญพอแล้ว เราอาจกล่าวว่าชีวิตมนุษย์เกิดจากการปฏิสนธิขึ้นมา การกินและการดื่ม การทำงานและการหลับ การแต่งงานและการให้กำเนิดบุตรธิดา และในที่สุดก็ตายไป ไม่มีใครเลยที่จะทราบว่า เขาจะไป ณ ที่ใด ไปทางไหน ถ้าหากกล่าวเช่นนั้นละก็ย่อมจะไม่มีอะไรที่จะดูธรรมดาสามัญยิ่งไปกว่าการดำรงชีวิตนี้เลย แต่จะมีพวกเราสักกี่คนที่จะดำรงชีวิตตามความเป็นจริง หรือดำรงชีวิตแบบเมาพระเจ้าชนิดนี้ ไม่มีความต้องการอยู่เลย ไม่ทิ้งความเสียใจไว้เลย หากมีแต่ความจงรักภักดีต่อพระผู้เป็นเจ้าเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ? ขณะที่มีชีวิตอยู่เราก็คิดถึงความตาย ขณะที่จะตายเราก็อยากมีชีวิตอยู่ เมื่อเราประสบความสำเร็จในสิ่งหนึ่งแล้ว สิ่งอื่น ๆ อีกมากมาย ซึ่งไม่จำเป็นจะต้องมีแหล่งกำเนิดอย่างเดียวกัน และมักจะไม่เกี่ยวข้องกัน ก็ประดังกันเข้ามาสู่สมองของเรา หันเหและทำพลังงานซึ่งจะต้องเพ่งอยู่ที่วัตถุในมือให้หมดไป เมื่อเราเทน้ำลงไป มีหลายสิ่งทีเดียวที่ตกลงไปในอ่าง มีทั้งดีและชั่ว ทั้งบริสุทธิ์ และไม่บริสุทธิ์ สิ่งที่เราจะต้องขวยอาย สิ่งที่ไม่เคยถูกเทลงไป ณ ที่ใด นอกจากสิ่งที่ไม่มีพิชานหรือความรู้สึกนึกคิดส่วนลึกของเราเอง น้ำชาเมื่อวิเคราะห์แล้วจะเห็นว่าประกอบด้วยสิ่งสกปรกทั้งปวงที่จะรบกวนและทให้กระแสธารแห่งพิชานของเรามีมลทิน ศิลปะจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อมันได้สิ้นสุดความเป็นศิลปะลงเท่านั้น คือ เมื่อมีความสมบูรณ์แห่งความไร้ศิลปะ (และ) เมื่อความจริงใจชั้นในสุดแห่งภาวะของเรายืนยันตัวเอง และนี่คือความหมายแห่งความเคารพในศิลปะการปรุงน้ำชา ดังนั้นความเคารพก็คือความจริงใจและความตรงไปตรงมาของหัวใจนั่นเอง“ความบริสุทธิ์”ที่ประมาณว่าก่อให้เกิดเป็นวิญญาณแห่งศิลปะการปรุงน้ำชานั้นเราอาจกล่าวว่าเป็นการอำนวยให้ซึ่งภาวะทางด้านจิตใจของประชาชนชาวญี่ปุ่นนั่นเอง ความบริสุทธิ์ก็ คือความสะอาดหรือบางทีก็หมายถึง ความมีระเบียบ ซึ่งสามารถปฏิบัติได้ในทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกหนทุกแห่งที่เกี่ยวกับศิลปะ น้ำจืดได้ถูกนำมาใช้กันอย่างเสรีในสวนที่เรียกว่า “โรยิ” (สนามหญ้า) ในกรณีที่หาน้ำที่ไหลตามธรรมชาติ ไม่ได้ก็จะมีแอ่งหินที่เต็มด้วยน้ำในตอนที่เขาไปถึงห้องน้ำชา ซึ่งตามปรกติสะอาดไม่มีฝุ่นธุลีเลย <br />
<br />
ความบริสุทธิ์ในศิลปะการปรุงน้ำชาทำให้เราระลึกถึงคาสอนเรื่อง ความบริสุทธิ์ในลักธิเต๋า มีอะไรบางอย่างที่ธรรมดาสามัญร่วมกัน ทั้งในศิลปะการปรุงน้ำชาและลัทธิเต๋า นั่นก็คือ การที่จะต้องทำจิตใจของต้นให้พ้นจากกิเลส ซึ่งเกิดที่ประสาทต่าง ๆ <br />
<br />
อาจารย์น้ำชากล่าวว่า : “เจตนารมณ์แห่ง ‘โชโนะยุ’ ก็คือ การทำประสาททั้งหกให้หมดจดจากกิเลสเครื่องเศร้าหมองต่าง ๆ โดยการเห็น ‘คะโกะโมะโนะ’ ใน ’โทะโกะโนะมะ’ (มุมเว้าในกำแพง) และดอกไม้ในแจกัน ก็จะทำให้ฆานประสาทของเขาสะอาด โดยการถือภาชนะที่ใส่น้ำชา ก็จะทำให้กายประสาทของเขาสะอาด ดังนั้นเมื่อประสาทสัมผัสทั้งปวงสะอาดหมดจดแล้ว ตัวจิตเองก็จะสะอาดปราศจากกิเลสทั้งหลายด้วย ศิลปะแห่งการปรุงน้ำชาที่นับว่าสำคัญยิ่ง ก็คือ ความเป็นระเบียบวินัยทางด้านจิตใจและประณิธานของข้าพเจ้าที่มีอยู่ตลอดเวลานั้น มิใช่การเริดร้างไปจากเจตนารมณ์แห่งน้ำชา ซึ่งไม่มีทางที่จะเป็นเพียงเรื่องความสนุกสนานเพลิดเพลินเลย” <br />
<br />
มูลธาตุที่ 4 ที่ทำให้เกิดเจตนารมณ์แห่งศิลปะการปรุงน้ำชา แต่อาจไม่เป็นคำที่ดีพอสำหรับสิ่งทั้งปวงที่มีระบุอยู่ในอักษรจีนว่า จิ หรืออักษรญี่ปุ่นว่า ยะกุ ยะกุ ก็คือ ซะบิ แต่ ซะบิ มีมากกว่า “ความเงียบสงบ” คำสันสกฤตที่สมนัยกับ ซะบิ ก็คือ ศานตะ หรือศานติ นับว่าถูกต้อง คำนี้หมายถึง “ความเงียบสงบ” “ความสงบสุข” “ความเงียบสงบ” และในวรรณกรรมทางพระพุทธศาสนาก็มักเอาคำว่า ยะกุ ไปใช้หมายถึง “ความตาย” หรือ นิรวาน (นิพพาน) อยู่บ่อยๆ แต่เท่าที่เอามาใช้ในเรื่องน้ำชาหมายถึง “ความยากจน” “ความง่ายๆ” “ความโดดเดี่ยว” และตรงนี้แหละที่ “ซะบิ” มีความหมายอย่างเดียวกับ “”วะบิ” การนิยมความยากจน การรับสิ่งที่มีผู้ให้จำเป็นจะต้องมีจิตเชิงลบที่สงบ แต่ทั้งใน “ซะบิ” และ “วะบิ” ต่างก็มีข้อเสนอแนะเกี่ยวกับภาวะเชิงวัตถุวิสัยอยู่ เพียงสงบเงียบหรือเป็นเชิงรับเท่านั้นหาได้ชื่อว่าเป็น “ซะบิ” หรือ “วะบิ” ไม่ มักจะมีอะไรบางอย่างที่เป็นเชิงวัตถุวัตถุซึ่งปลุกอารมณ์ที่เรียกว่า “วะบิ” ให้เกิดขึ้นตัวเขา และ “วะบิ” ก็มิใช่เพียงเป็นฏิกิริยาทางจิตวิทยาที่มีสิงแวดล้อมบางแบบเท่านั้นมีหลักการที่กระปรี้กระเปร่าแห่งสุนทรียศาสตร์อย่างหนึ่งอยู่ใน “วะบิ” <br />
<br />
ห้องน้ำชาเป็นสัญลักษณ์แห่งโฉมหน้าบางอย่างของวัฒนธรรมตะวันออก โดยเฉพาะวัฒนธรรมญี่ปุ่น ในห้องน้ำชานั้น เราจะพบธาตุมูลเกือบทั้งหมดที่ก่อให้เกิดเป็นสิ่งที่เรียกว่าอัตลักษณ์แห่งจิตใจของชาวญี่ปุ่นที่มีทัศนะในเชิงสถิติอยู่ในรูปลักษณะที่เป็นสมาธิอย่างลึกซึ้งและรุนแรงที่สุด สำหรับโฉมหน้าที่เป็นแบบพลวัตของห้องน้ำชานั้น ก็มีนิมิตสองสามอย่างที่นำตัวของมันเข้าไปในห้องน้ำชา ซึ่งในห้องน้ำชานั้นแม้แต่ความเคลื่อนไหวทั้งหลายก็ควบคุม ซึ่งเท่ากับเป็นการเพิ่มความสงบเงียบที่แผ่คลุมอยู่ทั่วไป ณ ที่นี้ให้มีมากยิ่งขึ้น <br />
<br />
พระนิกายเซนำเอาชามาจากเมืองจีนเข้ามาสู่ญี่ปุ่นครั้งแรกเมื่อกลางพุทธศตวรรษที่ 18 พระรูปนี้ได้ศึกษาเรื่องการปรุงน้ำชาอยู่ที่ประเทศจีน ท่านมิเพียงนำพันธุ์ชามาปลูกเท่านั้น หากยังได้น้ำเอาพิธีรีตองเกี่ยวกับการปรุงน้ำชาที่บรรดาสานุศิษย์นิกายเซนชาวจีนถวายน้ำชา แก่ พระโพธิธรรม สังฆปริณาองค์แรกเข้ามาอีกด้วย ความจริงมีอะไรบางอย่างในรสนิยมของชาที่ทำให้ผู้ปรุงน้ำชาเกี่ยวข้องกับลัทธิที่เหลือจะเข้าใจได้ของเซน <br />
<br />
ในศิลปะแห่งการปรุงน้ำชา ความสงบเงียบจึงเป็นคุณสมบัติทางจิตใจที่สูงส่งเหนือการเกิดและการตาย และไม่ใช่คุณสมบัติทางกายภาพหรือทางจิตวิทยาเท่านั้น ข้อนี้เราจะต้องระลึกถึงอย่างรอบคอบ ในเมื่อเราพูดถึงน้ำชาในฐานะเป็นขั้นหนึ่งที่จะนำไปสู่กาอุทิศชีวิตของเราให้แก่ระดับที่สูงกว่า ซึ่งจากระดับนั้นเราก็จะได้เห็นโลกตามปรกติของเรา และอยู่ในโลกนั้น ดุจดังว่ามิได้อยู่ในโลกนั้นเลย <br />
<br />
อิกคิวซัง <br />
<br />
อิกคิวเป็นพระนิกายเซน แสวงหาคำสอนที่แท้จริงของพระพุทธเจ้าและมีชีวิตอย่างเข้มงวด เกิดเมื่อ 1 เดือน 1 พ.ศ. 1937 ที่เมืองเกียวโต มารดา เป็นธิดาของขุนนาง บิดา กล่าวว่าเป็นพระจักรพรรดิ อิกคิวเกิดในวันขึ้นปีใหม่ 1394 ในเมืองชางะ ซึ่งเป็นเมืองที่ห่างไกลเมืองโตเกียว อันเป็นสถานที่ ที่คนชั้นสูงไม่เป็นที่โปรดปรานของราชสำนักจะปลดเกษียนลงอย่างเงียบๆ <br />
<br />
อายุ 6 ปีเข้าไปอยู่วัดเริ่มปฏิบัติธรรมฉลาดเฉลียวตั้งแต่เด็ก มีชื่อเสียงด้านเชาวน์ปัญญา ไม่สนใจตำแหน่งหรือเกียรติยศชื่อเสียงแสวงหาหนทางสู่นิกายเซนบริสุทธิ์ <br />
<br />
อิคคิวเกิดในวันขึ้นปีใหม่ปี1394 ในเมืองซางะ ซึ่งเป็นชานเมืองที่ห่างไกลจากเมืองเกียวโต อันเป็นสถานที่ซึ่งคนชั้นสูงที่ไม่เป็นที่โปรดปรานของราชสำนักจะปลดเกษียณลงอย่างเงียบๆ มารดาที่กำลังตั้งครรภ์อิคคิวศัตรูบีบบังคับให้ละจากจักรพรรดิ โกโคมัทสึ คู่รักวัย 17 ปีของเธอ และได้มาเก็บตัวที่คฤหาสน์แห่งหนึ่งในซางะด้วยความยินดีที่ได้รับการละเว้นชีวิต ทารกถูกเลี้ยงดูโดยคนรับใช้และแยกจากมารดาอย่างถาวรตอนอายุห้าขวบเมื่อเขาถูกนำไปฝากไว้ในวัดอันโกกุ-จิซึ่งเป็นวัดรินไซเซนใกล้ๆเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเกิดความปรารถนาทางการเมืองในอนาคต อันจะเป็นการช่วยให้เขารอดพ้นจากการถูกลอบสังหาร ไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติอะไรสำหรับชนชั้นสูงของยุคมุโรมาชิที่จะนำบุตรชายไปฝากไว้ในวัดเซน เนื่องจากวัดทำหน้าที่เป็น “โรงเรียนฝึกกุลบุตร” ในยุคที่พระภิกษุถือกุญแจไปสู้วัฒนธรรมชั้นสูง ในฐานะพระภิกษุ อิคคิวสามารถผสมกลมกลืนไปกับเด็กผู้ชายคนอื่นๆในห้องเรียน และมีชีวิตรอดสืบมาแม้ว่าท่านจะเป็นโอรสนอกสมรสของจักรพรรดิ <br />
<br />
หลักสูตรของวัดอันโกกุ-จิประกอบด้วยการอบรมภาษาและวัฒนธรรมจีน ซึ่งเป็นแม่พิมพ์อย่างดีเลิศในการเข้าถึงวงสังคมชั้นสูงของญี่ปุ่น อาจารย์วัดอันโกกุ-จิของอิคคิวซึ่งเหมือนกับวัดอื่นๆใช้เวลาไปกับการสอนวิชาทางวรรณคดีและศิลปะมากกว่าที่จะฝึกพระนวกะให้โกนหัวทำสมาธิ โกซานเซนเป็นที่นิยมมากเสียจนกระทั่งตัวโชกุนเองก็โกนหัวและถือบวชเป็นพระเซนเช่นเดียวกัน <br />
<br />
ในฐานะพระนวกะ โอรสนอกสมรสของจักรพรรดิได้รับสมณฉายาว่า ชูเซ็น จนกระทั่งอีก 19 ปีให้หลังที่ท่านจะกลายเป็นอิคคิวซึ่งมีความหมายว่า “การหยุดชั่วคราวครั้งหนึ่ง”ทอันเป็นชื่อที่ประสาทให้โดยอาจารย์กาโชของท่านเพื่อเป็นการยืนยันการบรรลุธรรม เด็กชายชูเก็นปรากฏว่าเป็นนักดนตรีและกวีโดยกำเนิด ท่านศึกษากวีนิพนธ์ ศิลปะ วรรณคดีในรูปแบบที่ประณีตต่างๆจากครูพระของท่าน และจากการเลียนแบบโคลงจีนของท่านในตอนเป็นเด็ก เห็นได้ว่าท่านน่าจะมุ่งไปสู่การมีชีวิตตามแบบฉบับของพระภิกษุโกซาน อย่างไรก็ดีอิคคิวผิดจากเด็กวัดคนอื่นตรงที่ท่านไม่มีครอบครัวให้พูดถึง ท่านถูกกันตัวให้แยกจากมารดาของท่านอย่งเคร่งครัด ท่านมักปลอบโยนตัวเองด้วยการแต่งบทกวีเศร้าๆเกี่ยวกับนางสนมจีนโบราณที่ประสบชะตากรรมตกอับและทนทุกข์กับการถูกเนรเทศ นอกจากนี้แล้ว ท่านยังมีหน้าตาไม่น่าดู ด้วยใบหน้าม่อต้อรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า จมูกที่หักอย่างไม่มีลักษณะของชนชั้นสูง และนัยน์จาที่ละห้อย ความหลักแหลมทางสติปัญญาของท่านคงจะชดเชยลักษณะหน้าตาที่ธรรมดาและเชื้อสายที่เป็นข่าวลือนี้ <br />
<br />
เมื่ออายุ 13 อิคคิวย้ายไปวัดเคนนิน-จิซึ่งเป็นวัดเซนเก่าแก่ที่สุดในเกียวโต เพื่อศึกษาภายใต้การสอนของท่านโบเท็ทสึ พระภิกษุผู้มีชื่อเสียงโดดเด่นในความเป็นนักวิชาการและการสอนกวี วัดเคนนิน-จิในฐานะที่เป็นวัดหนึ่งในห้าอันดับสูงสุดขอโชกุนอาชิกางะนั้นมีการแข่งขันกันอย่างดุเดือด เต็มไปด้วยกวีหนุ่มแตกพานที่ดีที่สุดของสมัยนั้น ที่นี่อิคคิวเขียนบทกวีสมัยราชวงศ์ถังฉบับวัยหนุ่มของท่าน ถึงขนาดที่ผลงานเล่มหนึ่งของท่านได้รับการตีพิมพ์ แต่ก็เป็นที่นี่ด้วยเช่นกัน ณ ศูนย์กลางของอำนาจและอิทธิพลทางการเมือง ที่เป็นตัวเองของอิคคิวระเบิดออกมา ในไม่ช้าบทกวีวัยรุ่นของท่านที่เต็มไปด้วยดอกท้อและจันทร์เสี้ยวก็หลีกทางให้กับการวิจารณ์ระบบการปกครองของวัดเคนนิน-จิอย่างเผ็ดร้อน โดยโจมตีวัดในเรื่องความฝักใฝ่ในทางโลก ขาดการฝึกฝนทางจิตวิญญาณ การทำตัวหัวสูงแยกชั้นวรรณะในระหว่างพระภิกษุ การเน้นเรื่องทางการเมืองยิ่งกว่าการหยั่งรู้ธรรม อิคคิวนั่งปฏิบัติสมาธิอย่างพากเพียรด้วยตัวเองจนกระทั่งท่านไม่สามารถทนกับสภาพแวดล้อมของวัดเคนนิน-จิได้อีกต่อไป ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1410 ท่านก็ย้ายไปวัดมิบูที่ปกครองโดยเจ้าอาวาสเซอิโซ ซึ่งเชี่ยวชาญในลัทธิขงจื๊อและเป็นพระนักสวด การอยู่ที่นี่เป็นระยะเวลาสั้นๆปรากฏว่าเหลือทนพอๆกัน อิคคิวหนุ่มจึงย้ายวัดอีกครั้ง คราวนี้ออกจากระบบโกซานที่มีอำนาจไปยังวัดห่างไกลไร้ชื่อเสียงบนชายฝั่งทะเลสาบบิวา ที่ที่ท่านพบว่าตัวเองเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของท่านเคโน พระชราผู้ถ่อมตนซึ่งเป็นเจ้าอาวาสของวัดสุวรรณทักษิณหรือวัดไซคิน-จิ ในที่สุด ณ วัดเก่าซอมซ่อแห่งนี้ พร้อมกับอาจารย์ที่สันโดษเคร่งวินัยผู้ปฏิเสธที่จะให้อินคะเป็นลายลักษณ์อักษร ก็ทำให้อิคคิวพบหนทางอันแท้จริงของรินไซเซนที่มองหา <br />
<br />
การปฏิเสธของรินไซที่ไม่รับอินคะจากโอบากุซึ่งเป็นอาจารย์และปฏิเสธของโคเนที่จะให้ดึงดูดความเป็นนักปฏิรูปและความนอกรีตในตัวอิคคิว แท้จริงแล้วไม่ใช่อินคะหรอกหรือที่ถูกซื้อขาย พร้อมกับการอุปถัมถ์ในตลาดโกซาน ตัวอย่างของเคโนและรินไซก่อนหน้านั้นมีอิทธิพลอย่างแรงต่อจิตใจของอิคคิวจนท่านไม่เคยรับหรือให้อินคะในฐานะศิษย์หรือว่าอาจารย์เซนตลอดชีวิตของท่าน สำหรับทายาทที่ถูกต้องตามกฎของรินดซนั้น การส่งผ่านที่เป็นความมุ่งหมายแท้จริงของเซนอยู่เหนือคำพูด เหนือคัมภีร์หรือใบรับรอง การบรรลุธรรม และเคโนเป็นอาจารย์เช่นกัน ไม่มีการทำตามประเพณี ไม่มีการอนุโลม เคร่งครัดต่อการอุทิศตัวต่อการทสมาธิ โดยไม่มีความทะเยอทะยานทางโลกใดๆทั้งสิ้น อิคคิวใช้เวลาสี่ปีฝึกฝนปฏิบัติในวัดไซคิน-จิที่โดดเดี่ยว จนกระทั่งการมรณภาพอย่างกะทันหันของอาจารย์เคโนได้ทำให้ชีวิตอันสงบสันตินี้สิ้นสุดลง <br />
<br />
ในเดือนธันวาคมปี 1414 อิคคิวผู้มีอายุ 20 ปีทำการอดอาหารและประกอบพิธีศพตามลำพังให้กับพระชราผู้ไม่มีศิษย์อื่นใด อีกหลังการปฏิบัติศาสนกิจเป็นเวลาเจ็ดวันแล้ว ด้วยความสะเทือนใจ ความหิวและความสิ้นหวัง ท่านได้พยายามกระโดดน้ำตายในทะเลสาบบิวา การพยายามฆ่าตัวตายครั้งแรกของท่านนี้ก็เป็นเช่นเดียวกับเมื่อครั้งที่เลือกเคโนเป็นครู คือแสดงถึงด้านที่ไม่ยอมประนีประนอม เต็มไปด้วยอารมณ์และคิดไปเองมากเกินไปตามลักษณะนิสัยของอิคคิว ในภายหลังเมื่อท่านได้กลายเป็นอาจารย์เซนซึ่งเป็นที่เคารพ ท่านก็ไม่ได้ลังเลที่จะพยายามฆ่าตัวตายอีกครั้ง ในการประท้วงต่อเรื่องที่ท่านเห็นว่าเป็นความพยายามของโชกุนที่จะทำลายสายการปฏิบัติของท่านและทำความหายนะให้กับประเทศชาติ <br />
<br />
การพยายามฆ่าตัวตายทั้งสอครั้งถูกขัดขวางโดยคนของพระราชวงศ์ ที่ชายฝั่งของทะเลสาบบิวานี้มีคนส่งสารของมารดาท่านซึ่งถูกส่งมาให้คอยติดตามพระหนุ่มผู้เต็มไปด้วยความว้าวุ ได้ช่วยชีวิตของท่านพร้อมกับขอร้องให้มีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเห็นแก่เธอ ในการประท้อวงเมื่อท่านอดอาหารจนตายเมื่อท่านอายุ 53 นั้นเป็นจักรพรรดิโกฮานาโซโนะผู้สืบราชสมบัติของบิดาท่านซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับท่าน ตั้งแต่แรกเริ่มแล้วที่อิคคิวไม่ใช่คนซ่อนเร้นความรู้สึก ความอ่อนแอและความบกพร่องในอุปนิสัยของตัวเอง การวิจารณ์อย่างเผ็ดร้อนของท่านสามารถหันไปต่อต้านระบบการปกครองทาศาสนาที่เสื่อมไปขณะหนึ่ง และก็สามารถเล็งมาที่ตัวท่านเองในความพยายามฆ่าตัวตายด้วยความเข้มข้นเท่าเทียมกันในอีกขณะต่อมา <br />
<br />
ความปรารถนาอย่างยิ่งในการบรรลุธรรมทำให้อิคคิวเริ่มหาอาจารย์ใหม่ ท่านได้ยินถึงพระเซนชราผู้เคร่งวินัยอีกรูปหนึ่งมีนามว่าอาจารย์กาโซ ซึ่งเป็นเจ้าอาวาสวัดสาขาของวัดไดโตกุ-จิซึ่งตั้งอยู่บนทะเลสาบบิวา สถานที่แห่งเคราะห์กรรมในการพยายามฆ่าตัวตายของท่านเช่นกัน และจะเป็นสถานที่ที่ท่านประสบการตายอันยิ่งใหญ่ (ซาโตริ) ในอีกหกปีต่อมาด้วย <br />
<br />
วัดของท่านกาโซ วัดเซนโก-อันนี่นเก่าแก่ทรุดโทรมไม่น้อยไปกว่าวัดของท่านเคโน กาโซเกลียดความฉ้อฉลเสื่อมทรามของเมืองหลวงเช่นกัน และปฏิเสธข้อเสนอที่มาถึงท่านหลายครั้งให้ไปดำรงตำแหน่งสูงๆในคณะสงฆ์ของวัดไดโตกุ-จิ แต่อย่างน้อยกาโซก็มีพระสองสามรูปและมีแม่ชีหนึ่งรูปศึกษาอยู่ด้วย พระหัวหน้าของท่านชื่อโยโซ ผู้ได้รับการฝึกปฏิบัติมาเป็นเวลา 20 ปีทำหน้าที่เป็นพระวินัยธร และเพื่อศึกษาธรรมเนียมเซนในการต้อนรับผู้มาใหม่ โยโซใช้น้ำสกปรกถังหนึ่งรดศีรษะของอิคคิวเมื่อท่านปรากฏตัวที่หน้าประตูวัด อิคคิวรออยู่หน้าประตูอย่างไม่ย่อท้อเป็นเวลาสามวัน ในขณะที่ท่านกาโซลังเลและไตร่ตรองว่าจะยอมรับพระนวกะผู้ไม่เพียงแต่จะพยายามฆ่าตัวตายมาหยกๆ แต่ยังมีข่าวลืมว่าเป็นโอรสนอกสมรสของจักรพรรดิอีกด้วย ในวันที่สี่ท่านจึงค่อนผ่อนปรนลง แล้วต้อนรับอิคคิวเข้าสู้สถานที่ที่ทรหดที่สุดของวัดเซน ที่ซึ่งครูและพระนวกะทำงานอย่างเดียวกันในความหนาวที่เกาสะกัดจนกระทั่งมือมีเลือดออกและหยาดน้ำแข็งก่อตัวบนผ้าห่มที่พวกเขาใช้คลุมตัว <br />
<br />
เป็นเวลาเก้าปีที่อิคคิวพยายามเข้าใจบทโกอันที่ท่านได้รับมอบโดยทำสมาธิที่ได้รับทุกวัน แล้วเข้าพบอาจารย์กาโซทั้งเช้าเย็นเพื่อสนทนาธรรมตัวต่อตัว และตอบคามเพื่อตรวจสอบการหยั่งถึงบทโกอันของท่าน เพื่ออธิบายถึงการทุกข์ทรมานของการหยั่งถึงญาณทัศนะของท่านนี้ อิคคิวได้แต่งบทกวีชื่อ “ฉันทนทรมานกับความเจ็บปวดของนรก” ในฤดูร้อน ท่านจะทำสมาธิอยู่เพียงลำพังบนเรือลำเล็กในทะเลสาบบิวาที่เพื่อนชาวประมงของท่านให้ยืม พรสวรรค์ในการทำศิลปะของท่านถูกผันไปในการทำตุ๊กตาในร้านค้าแห่หนึ่งที่เกียวโต ซึ่งท่านใช้เวลาทำงานนานไปจนถึงหนึ่งเดือนเพื่อหาเงินเข้าวัด ในช่วงเวลาว่างน้อยนิดที่ม ท่านจะเข้าไปร่วมวงกับพวกหมอดู พ่อค้าสาเก โสเภณี และชาวประมงยากจนและป่าเถื่อน ซึ่งเป็นพลเมืองของเมืองซากาดะที่อยู่รอบๆวัด <br />
<br />
ในฐานะที่เป็นนักดนตรีและนักกวี ไม่น่าแปลกใจเลยที่ประสบการณ์การหยั่งรู้ธรรมครั้งแรกขออิคคิวเกิดขึ้นจากเสียง ในปี 1418 ท่านกำลังปฏิบัติในเรื่อง 15 ของ มูมอนคาน, “การตี 60 ครั้งของโตซาน” ในโกอันบทนี้ โดซาน เรียวไกเข้าพบปรมาจารย์อุนมอน (อวิ๋นเหมินเหวินเหยี่ยน) ซึ่งถามคำถาม “ธรรมดา” หลายคำถามกับท่านอย่างเช่น “เจ้ามาจากที่ไหน?” “เจ้าไปฝึกที่ไหนมาในระหว่างหน้าร้อน?” และคำถามอื่นๆอย่างนี้เป็นต้น โตซานให้คำตอบที่ตรงไปตรงมาและถูกอุนมอนบอกว่า “ฉันจะละเว้นไม่ตีเจ้า 60 ครั้ง” เมื่อท่านกลับไปในวันรุ่งขึ้น ท่านถามอุนมอนว่าทำอะไรผิดตรงไหนให้อาจารย์ต้องโมโห อุนมอนพูดว่า “เจ้าถุงข้าว! เจ้าท่องไปตามทิศตะวันตกของแม่น้ำ ไปทางใต้ของทะเลสาบหรือ!” โตซานจึงประสบกับซาโตริที่ยิ่งใหญ่ <br />
<br />
วันหนึ่งคณะดนตรีของนักร้องตาบอดมาหยุดที่วัดเซนโก-อันเพื่อบรรเลงเพลงโศกนาฏกรรมความรักที่เลื่องชื่อ ขณะที่ท่านกำลังฟังการแสดงดนตรีนั้นอยู่ ท่านหยั่งถึงบทโกอันของโตซานทันทีทันใด ประสบการณ์ของท่านถูกยืนยันในการสนทนาธรรมกับกาโซอย่างเป็นทางการ และท่านได้รับมอบฉายาทางธรรมว่า อิคคิว ซึ่งมีความหมายว่า หยุดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เพื่อเฉลิมฉลองการหยั่งรู้ “ชั่วขณะหนึ่ง” ที่ท่านได้รับ อิคคิวเขียนบทกวีเป็นการตอบว่า <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
จากโลกแห่งกิเลสตัณหา <br />
<br />
กลับสู่โลกแห่งกิเลสตัณหา <br />
<br />
มีการหยุดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง <br />
<br />
ถ้าฝนจะตก ก็ให้มันตกไป <br />
<br />
หากลมจะพัด ก็ให้มันพัดไป <br />
<br />
แล้วในฤดูร้อนของปี 1420 ขณะที่ท่านกำลังนั่งสมาธิอยู่บนเรือน้อยของท่านในทะเลสาบบิวา เสียงหนึ่งก็กระตุ้นการตระหนักรู้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเสียงร้องของกาตัวหนึ่งในขณะเย็น อิคคิวประสบซาโตริครั้งใหญ่ จักรวาลทั้งใบกลายเป็นเสียงร้องกาๆ ของอีกา และแม้แต่การหยุดอยู่ชั่วขณะหนึ่งครั้งก็หายไป กาโซยืนยันซาโตริทดสอบท่านด้วยคำถามว่า “นี่เป็นคำตอบของอรหัตต์ (ผู้บรรลุธรรม ผู้ไม่ยอมก้าวไปเหนือความหยั่งรู้ของตนเพื่อที่จะช่วยสรรพชีวิต) แต่ยังไม่ใช่คำตอบของอาจารย์เซน” <br />
<br />
“ฉะนั้นข้าพเจ้าก็เป็นอรหัตต์”อิคคิวตอบ “ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นอาจารย์เซน” <br />
<br />
ด้วยการตอบอย่างนั้นกาโซจึงร้องว่า “อา ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นอาจารย์เซนจริงๆด้วย” และออกใบรับรองอินคะให้ท่านทันที อิคคิวรับใบรับรองมาทิ้งลงพื้นแล้วจึงหันหลังออกจากห้องไป <br />
<br />
เมื่อหัวหน้าพระโยโซทราบว่าการกระทำนี้ของอิคคิวก็รู้สึกโกรธแค้น ในฐานะศิษย์เซนที่เอาจริงเอาจังมาเป็นเวลา 20 ปี ท่านต้องทนรับไม่เพียงการหยั่งรู้ธรรมที่ยิ่งใหญ่ของผู้บุกรุกโอหังซึ่งมีแค่อายุ 26 ปีเท่านั้น แต่ยังต้องทนการดูหมิ่นตรารองรับซึ่งเป็นที่ปรารถนามากที่สุดในวงการเซนอีกด้วย ในส่วนของตัวเองนั้น โยโซถือว่ากาโซเป็นภาพลักษณ์ของ “สัญลักษณ์” แห่งการสืบทอดทางธรรมและการหยั่งรู้ของตัวท่านเอง แต่กาโซทำลายความหวังของท่านเมื่อเห็นท่านอวดมันไปทั่วด้วยการตะโกนใส่ว่า “หากเจ้าเรียกม้วนกระดาษนี้ว่าอินคะอีก ฉันจะเผามันทิ้ง” ความทระนงของอิคคิวเป็นดุจดั่งการราดน้ำเกลือลงบนบาดแผลของโยโซ และในไม่ช้าทั้งคู่ก็กลายเป็นศัตรูที่ขมขื่น แต่ละคนพยายามแสดงความภักดีของตนต่อครูด้วยวิธีของตัวเอง เมื่อกาโซป่วยด้วยโรคบิด อิคคิวผู้ซึ่งการบรรลุธรรมได้เอื้อให้ท่านพัฒนารูปแบบของการแสดงออกที่แปลกประหลาด ทำความสะอาดอุจจาระของกาโซด้วยมือเปล่า ขณะที่โยโซและศิษย์คนอื่นๆใช้ไม้กวาด เมื่อเผชิญหน้ากับโยโซในเรื่องการแสดงออกถึงการอุทิศตนที่แปลกประหลาดของท่าน ท่านตอบว่า “เนื่องจากมันเป็นสิ่งสกปรกของอาจารย์ ข้าพเจ้าต้องไม่รังเกียจมัน” <br />
<br />
พฤติกรรมของอิคคิวเริ่มสร้างความขุ่นเคืองเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไม่เพียงเฉพาะโยโซเท่านั้น แต่กับกาโซด้วยเช่นกัน เวลาที่ฆราวาสผู้อุปถัมถ์วัดมาเยี่ยม พระหนุ่มจะโพล่งคำสบประมาทอย่างเช่น “เซนไม่ใช่เรื่องของการทำตามสมัยนิยม” แล้วเดินผลุนผลันออกไปจากห้อง ในงานเลี้ยงรำลึกครั้งหนึ่งที่ท่านเข้าร่วม ท่านได้พูดโจมตีอย่างตรงไปตรงมาต่อชีวิตที่หรูหราในวัดไดโตกุ-จิซึ่งเป็นวัดแม่ของวัดเซนโก-อัน และวิจารณ์ “พระปลอมในกระโปรงขอสัตว์เพศเมีย” อย่างเปิดเผย <br />
<br />
แล้วในที่สุดพฤติกรรมนอกลู่นอกทางของท่านกับชาวเมืองทากาดะ การเที่ยวสนุกสนานเมามายและการเยาะเย้ยพิธีการสืบช่วงแบบเซนของท่านปรากฏว่าเป็นสิ่งล้ำเส้นแม้แต่ผู้ไม่นิยมทำตามประเพณีอย่างกาโซ ผู้ซึ่งในปี 1423 ได้มอบอินคะให้แก่โยโซเป็นทายาททางธรรมอย่างเป็นทางการ อิคคิวใช้การโต้ตอบอย่างฉับพลันด้วยการออกจากอารามเพื่อใช้ชีวิตเร่ร่อน โดยปรากฏตัวเป็นครั้งคราวนานพิธีของวัดไดโตกุ-จิในจีวรปุปะและรองเท้าแตะที่ทำด้วยฟางสำหรับขอทาน เมื่อถูกเตือนโดยกาโซเรื่องลักษณะการปรากฏกายที่หยาบคายของท่าน อิคคิวอ้างคำพูดของรินไซที่ว่า “อย่ายึดถือในจีวร” แล้วจากไป กาโซผู้เคราะห์ร้ายตอบคำถามที่ว่าใครจะเป็นทายาทผู้สืบทอดของท่านอย่างตระหนักถึงอัจฉริยภาพของอิคคิวที่อยู่ใต้หน้ากากนักอนาธิปไตยภายหลังในวันนั้นว่า “ย่อมเป็นเจ้าบ้าคนนั้น” ตัวเลือกทางจิตวิญญาณของกาโซสำหรับผู้เป็นทายาทคืออิคคิว“บ้า” แต่เมื่อาจารย์เฒ่ามรณภาพนั้น โยโซ “ผู้เพาะบ่มแล้ว”กลายเป็นเจ้าอาวาสแห่งวัดไดโตกุ-จิ <br />
<br />
อิคคิวออกร่อนเร่ด้วยจิตวิญญาณของท่านรินไซและท่านไดโตะ ซึ่งเป็นวีรบุรุษอันเป็นที่รักยิ่งของท่าน ท่านอธิบายลักษณะของตัวท่านเองในบทกวีว่าเป็นเคียวอุน เมฆบ้า ซึ่งเป็นคำเล่นสำนวนของคำว่า “เมฆ” อันเป็นคำนำหน้าชื่อที่ประกอบด้วยคำตามประเพณีสำหรับสงฆ์ อุน-ซูอิ หรือ ”เมฆ-น้ำ” และชี้ไปยังรูปแบบเซนเฉพาะตัวที่ “บ้า” อย่างประหลาดของท่าน ท่านไม่เหมือนกับบูรพาจารย์ผู้ซึ่งมีช่วงเวลาของการจาริกที่ค่อนข้างสั้น การร่อนเร่จาริกของอิคคิวมีระยะยาวนานตั้งแต่อายุ 19 จนกระทั่งอายุ 57 ปี ต่างกับรินไซและไดโตะตรงที่อิคคิวจะปฏิเสธไม่ยอมรับบทบาทอาจารย์เซนหรือการเป็นเจ้าอาวาสวัด ทว่าในที่บางแห่งท่านสามารถดึงดูดผู้แสวงธรรมจำนวนหนึ่งที่มีความคิดเหมือนกันพร้อมด้วยบุตรภรรยา จดหมายเหตุอิคคิว ซึ่งเป็นบันทึกเรื่องราวปีต่อปีของชีวิตท่านที่บันทึกไว้โดยโบกุไซศิษย์เอกของท่านอธิบายแวดวงอิคคิวว่าเป็นศิษย์ที่ประกอบด้วย “ธาตุแท้ที่เข้มงวดซึ่งสามารถลืมความสบายทางกายเพื่อเห็นประโยชน์ทางธรรม พวกเขาจะรวบรวมกิ่งไม้แห้งเพื่อทำเป็นเชื้อเพลิงและวักน้ำดื่มจากกระแสน้ำเชี่ยว พวกเขาขยันขันแข็งและไม่เคยเหน็ดเหนื่อย” ในที่พำนักทรุดโทรมโย้เย้ซึ่งมีชื่อว่ากระท่อมลาตาบอด ที่ตั้งเพื่อเป็นเกียรติในการตั้งชื่อของรินไซให้กับทายาทของท่านนั้น อิคคิวพำนักอยู่เพื่อทำการสอนตามแบบของท่านเอง คือแนวคำสอนของรินไซที่ว่า “อึและฉี่ และแค่เป็นอยู่อย่างธรรมดาๆ” เมื่อภรรยาของท่านเสียชีวิตลง ท่านรับบุตรชายเข้าเป็นศิษย์วัดลาตาบอดที่มีผนังแตกๆและขื่อที่บุพังของท่าน นี่นับเป้นเกียรติอย่างไม่ต้องสงสัยเนื่องจากอิคคิวปฏิเสธที่จะรับใครก็ตามที่มาเพื่อสิ่งอื่นนอกจากการศึกษาเซนอย่างจริงจัง <br />
<br />
ณ สถานที่แห่งนี้เองที่ท่านยังคงเขียนบทกวีปลุกระดมและเปิดเผยความเลวทรามของวัดเซนที่ขูดรีด และพวกศักดินาที่ร่ำรวยและมีอำนาจของวัด ท่านจะเข้าข้างเกษตรกรและชาวเมืองที่อยู่ในฐานะลำบากผู้ที่ท่านนบเนื่องว่าเป็นศิษย์ โดยเขียนระหว่างการจลาจลของประชาชนครั้งหนึ่งในจำนวนหลายครั้งเพื่อเรียกร้องให้มีการยกเลิกหนี้สินจากพวกโชกุนโฮโซกาว่า <br />
<br />
โจรไม่เคยจู่โจมบ้านที่ยากจน <br />
<br />
ความมั่งคั่งของคนคนหนึ่งไม่ใช่ความมั่งคั่งของทั้งประเทศ <br />
<br />
ฉันเชื่อว่าความหายนะมีมูลเหตุอยู่ในโชคลาภ <br />
<br />
คนสูญเสียจิตวิญญาณด้วยอีแปะหนึ่งแสนเหรียญ <br />
<br />
ในปี 1425 โยชิกาซาซึ่งเป็นโชกุนที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่เสียชีวิตลงด้วยพิษสุราเรื้อรัง โยชิโมชิผู้เป็นบิดาที่เกษียณอายุแล้วต้องกลับเข้าไปดำรงตำแหน่งโชกุนอีกครั้ง ตัวโยชิโมชิเองนั้นฟั่นเฟือนทางจิตด้วยโรคพิษสุราเรื้อรังเสียจนไม่สามารถปกครองได้และหลีกทางให้กับทายาทผู้หนึ่งซึ่งถูกลอบสังหารในเวลาต่อมาไม่นานท่ามกลางการแตกสลายของสังคมนี้ อิคคิววิพากษ์วิจารณ์อย่างไม่กลัวเกรงไม่เพียงแต่ในเรื่องการฉ้อฉลของเซน แต่ในเรื่องสถานกการณ์ทางการเมืองด้วยเช่นกัน ในรวมบทกวีเมฆบ้าที่ปลุกเร้าอย่างเปิดเผยฉบับหนึ่ง ท่านเขียนไว้ว่า <br />
<br />
การละโมบต่อความหรูหราฟุ่มเฟือยเพื่อข้าวและเงิน <br />
<br />
บ่อนทำลายพระราชวังพระจักรพรรดิ <br />
<br />
มันไม่ใช่สิ่งดีที่ฉันจะทำแม้เพียงจะคิดเกี่ยวกับผู้หญิงสวยๆ <br />
<br />
ในขณะที่ทั้งประเทศญี่ปุ่นอยู่ในสภาวะที่น่าสลดใจที่สุด <br />
<br />
ข้าแผ่นดินผู้นี้มีหัวใจแตกสลาย! <br />
<br />
ด้วยไม่สามารถซ่อนตัวจากความจริงของชีวิตอันโหดร้ายของญี่ปุ่นในยุคมุโรมาชิได้ ท่านจึงหันไปดำเนินชีวิตเป็นฆราวาสนอกอาราม รับประทานเนื้อและปลา ดื่มสาเก มีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิง และเฉลิมฉลองสิ่งเหล่านี้ในบทกวีของท่าน ในฐานะที่เป็นตัวอย่างที่มีชีวิตของภาษิตรินไซเพื่อหลีกเลี่ยง “การรักสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเกลียดทางโลกย์” อิคคิวแสวงหาหนทางที่จะนำการปฏิบัติเซนที่แท้จริงออกมานอกวัดสู่ท้องถนนที่ซึ่งท่านรู้สึกว่าเป้นที่ของมัน เช่นเดียวกับไดโตะผู้มาก่อนหน้าท่าน ในการโจมตีอย่างเปิดเผยต่อสถาบันรินไซเซนต่างๆที่เหลวไหลในเมืองหลวง ท่านได้พัฒนาบุคลิกของพระบ้าขึ้นในตัวเพื่อเน้นถึงข้อความที่ท่านสื่อว่า “เป็นการง่ายที่จะเข้าไปในอาณาจักรของพระพุทธองค์ ทว่ายากยิ่งที่จะเข้าสู่โลกของพวกมาร” บัดนี้ท่านได้ฝึกปฏิบัติเป็นเวลากว่า 15 ปีตามแบบแผนประเพณีที่เคร่งครัดและ “อย่างเป็นลูกผู้ชาย” ตอนนี้ท่านมุ่งมั่นจะ “เข้าสู่ตลาดด้วยมือที่พร้อมจะแจกจ่ายความสุขอันล้นพ้น” ปะปนไปกับคนธรรมสามัญ มีชีวิตอย่างที่คนธรรมดาใช้ชีวิต และสั่งสอนธรรมะด้วยวิธีการนอกแบบแผน <br />
<br />
อย่างไรก็ดีอิคคิวไม่เหมือนกับรินไซตรงที่ท่านไม่ใช่คนดุเดือดและใช้ความรุนแรงทางกาย แต่ท่านเป็นนักรัก นักกวีซึ่งสามารถเขียนถึงนกแก้วที่เป็นสัตว์เลี้ยง และเขียนเกี่ยวกับความงามของผู้หญิงได้อย่างละเมียดละไม ขณะเชือดเฉือนสถาบันเซนในเวลาเดียวกัน แม้ บันทึกของรินไซ ที่หยาบและยุ่งเหยิงจะเป็นคัมภีร์ของท่าน (ท่านถึงขนาดท่องจำมัน) อิคคิวแปลคำสอนของรินไซผ่านธรรมชาติและประสบการณ์ที่มีคุณสมบัติละเอียดอ่อนของตัวท่านเอง และแม้ว่าท่านจะเลียนแบบรินไซทางกายภาพด้วยการไว้หนวดและไว้ผมยาวในขณะที่เป็นพระสงฆ์ก็ตาม อิคคิวกับแยกตัวเองจากรูปแบบเซน “แบบเพศชาย” ของรินไซ ด้วยการรับผู้หญิงเข้าไว้เป็นศิษย์ เป็นกัลยาณมิตร และเป็นผู้ที่เท่าเทียมกันทางสังคมและทางสติปัญญา การที่ท่านละทิ้งชีวิตในวัดเซนเกิดจากความเกลียดชังต่อการใช้ลักเพศไปในทางที่ผิดของพวกพระเท่าๆกับความหน้าไหว้หลังหลอกของพวกเขา แน่นอนว่าในสังคมที่ซามูไรผู้ปกครองโอ้อวดการเกลียดผู้หญิงด้วยเลือกรักเด็กผู้ชายนั้น แค่ทัศนคติของอิคคิวที่เป็น “ผู้สนับสนุนความเสมอภาคของบุรุษและสตรี” เท่านั้นก็เพียงพอที่เขาจะนิยามท่านว่าบ้า ในซ่องโสเภณีและโรงเกอิชาที่ท่านพัฒนาเซนด้ายแดงของท่านขึ้น เป็นความคิดที่ท่านยืมมาจากอาจารย์เซนจีนท่านคิโดแล้วขยายไปสู่ระดับการหยั่งรู้ที่ลึกซึ้งและละเอียดอ่อนใน “ร่างกายนี้" ว่าเป็น “ดอกบัวแห่งหลักธรรมที่แท้จริง” ซึ่งโยใยชีวิตมนุษย์ไปสู่การเกิดและการตายด้วยด้ายแดงขอกิเลสตัณหา และสายสะดือที่เต็มไปด้วยโลหิต ซึ่งสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพุทธศาสนานิกายตันตระที่ใช้การเสพสังวาสเป็นพิธีกรรมทางศาสนาอย่างหนึ่ง รูปแบบการปฏิบัติเซนด้ายแดงของอิคคิวเป็นการตีความอทวิลักษณ์อย่างสุดขั้วผ่านเพศสัมพันธ์เท่าที่เคยมีการนำเสนอโดยอาจารย์เซนท่านใดทั้งก่อนหน้าท่านและภายหลัง <br />
<br />
ด้วยการสนับสนุนความหลากหลายอย่างโลกๆในการปฏิบัติเซนอิคคิวได้พัฒนาสุนทรียศาสตร์ อย่างใหม่ขึ้นในระหว่างกระบวนการท่านสร้างสรรค์รูปแบบใหม่ๆของการเขียนอักษรประดิษฐ์ กวีนิพนธ์ ละครโนพิธีชงชาและเครื่องเคลือบดินเผา รูปแบบอักษรประดิษฐ์ที่ “ไหลเลื่อน"และบทกวีแบบเคียวหรือ“บ้า”หรือแม้กระทั่งลามกในบางครั้งถูกนำไปขยายโดยศิษย์ฆราวาสของท่าน ซึ่งหลายคนเป็นจิตรกร นักแสดงและประติมากรชั้นนำของยุคนั้น หนึ่งในนั้นคือโจเตอิ บุตรชายของท่านผู้ซึ่งภายหลังกลายเป็นอาจารย์พิธีชงชาชั้นนำของญี่ปุ่น ยิ่งกว่านี้อิคคิวยังได้เพาะบ่มชีวิตอันสันโดษสมถะที่ส่งผลเป็นหลักการวะบิอันสูงส่ง อันเป็นอุดมคติของความเรียบง่ายอย่างถึงที่สุด ซึ่งกลายเป็นสุนทรียศาสตร์ของประเทศตราบกระทั่งทุกวันนี้ <br />
<br />
รูปแบบทางศาสนาที่เข้ามาถึงประชาชนของท่านปรากฏขึ้นตอนท่านย้ายไปซาไกซึ่งเป็นเมืองที่กำลังเจริญตามแนวชายฝั่งของทะเลสาบบิวา เช่นเดียวกับเมืองกาทาดะที่มีพลเมืองเป็นอันธพาลผู้หญิงเร่ร่อน โจรสลัด พ่อค้าที่มั่งคั่งและนักต้มตุ๋นอันเป็น “ชุมชน” ในอุดมคติของอิคคิว ในบรรยากาศเช่นนี้ อิคคิวมีอายุครบ ๔๑ ปี ในวันหลังปีใหม่ของปี ๑๔๓๕ โดยมีพระสงฆ์และศิษย์ฆราวาสที่ภัคดีคณะเล็กๆของท่านอยู่ร่วมกัน อย่างไรก็ดีแทนที่จะแสดงเทศน์ในโอกาสขึ้นปีใหม่ตามธรรมเนียม ท่านกลับตื่นแต่เช้าแล้วรุดออกไปยังถนนสายต่างๆ ในเมือง กวัดแกว่งดาบไม้เล่มยาวเล่มหนึ่งและตีกระทบด้ามของมันเพื่อเรียกความสนใจของผู้คน ตามบันทึกของโบซูไซ ชาวเมืองที่งงงวยมารวมตัวกันแล้วร้องว่า “พระจะใช้ดาบเพื่อทำอะไรกัน ดาบมีไว้เพื่อฆ่านี่” ซึ่งอิคคิวตอบว่า “ท่านยังไม่รู้อะไร ทุกวันนี้โลกเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดๆ ที่เหมือนกับดาบไม้นี้ตราบใดที่มันถูกเก็บไว้ในฝัก ก็จะเห็นว่ามันเป็นเพียงดาบไม้ที่ไม่สามารถฆ่าคนได้ และยิ่งไม่อาจมอบชีวิตให้กับเขาได้ ประชาชนชาวเมืองซาไกเข้าใจประเด็นพากันขบขันและปรบมือให้กับพระประหลาดผู้นี้อิคคิวรู้สึกว่าท่านเป็นเพียงผู้เดียวที่ถือดาบอันยิ่งใหญ่ของพระโพธิสัตว์มัญชุศรี อันเป็นดาบแห่งปัญญาที่จะตัดมายาภาพทุกอย่างและมอบการหยั่งเห็นให้ <br />
<br />
ถึงแม้ท่านแลดู “บ้า” ภายนอก อิคคิวกลับเป็นผู้ที่ยึดมั่นอย่างเคร่งครัดต่อการปฏิบัติเซนสายรินไซ การเรียกร้องของท่านให้มีความมุ่งมั่นในการปฏิบัติสมาธิและบทโกอัน และการสนธนาธรรมกับครูที่บรรลุธรรมแล้ว ก่อรูปเป็นแกนหลักของการงานของท่าน แม้สภาพแวดล้อมอาจสบายๆ ศิษย์ของท่านมักเป็นฆราวาสมากกว่าเป็นพระที่บวชตามพิธีการ แต่การปฏิบัติเซนของท่านดำเนินไปอย่างเคร่งครัดตามแบบแผนยิ่งกว่าพุทธพาณิชย์ในระบบวัดโกซานเสียอีกมีอยู่สิบวันอันโชคร้ายที่ท่านพยายามทำหน้าที่เป็นเจ้าอาวาสของวัดย่อยนิโออิ - อันในเขตวัดไดโตกุ – จิ หลังจากที่ท่านถูกเกลี้ยกล่อมโดยลูกศิษย์ให้รับตำแหน่งเพื่อเป็นเกียรติเนื่องในวาระครบรอบรำลึกถึงกาโซอาจารย์ผู้เป็นที่รักของท่าน ท่านจึงยอมรับข้อเสนอของโยโซอย่างไรก็ดีในงานเลี้ยงเพื่อแสดงการรำลึกนั้น แขกที่ร่ำรวยของโยโซบอกอย่างชัดเจนว่า พวกเขาคาดหวังให้อิคคิวขายอินคะที่เป็นลายลักษณ์อักษรให้พวกเขาเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับเงินบริจาคก้อนใหญ่ อิคคิวจึงลุกออกจากห้องกลางงานเลี้ยงนั้นตามด้วยศิษย์เอกของท่านคือโบกูไซและดบกูชิทสึ <br />
<br />
ท่านร่างรายการทรัพย์สินสิ่งของทั้งหมดภายในวัดและติดมันกับบทกวี แล้วแขวนไว้ที่ผนังเป็นการประกาศการลาออกของท่าน <br />
<br />
สิบวันในวัดแห่งนี้จิตใจของฉันหมุนติ้ว <br />
<br />
ตัณหา “ด้ายแดง” มีกำลังแรงมากในช่วงล่างของตัวฉัน <br />
<br />
หากท่านต้องการพบฉันในวันข้างหน้า <br />
<br />
ลองมองหาได้ตามแผงขายปลา ร้านสาเก หรือไม่ก็ในช่อง <br />
<br />
ทว่าที่จริงแล้วอิคคิวใช้เวลาในเดือนถัดมานั่งซาเซนอยู่ในทุ่งที่เป็นเขตที่ดินแดนของซิเตน โชอิกุ ผู้เป็นอุปัฏฐากทางตอนใต้ของเกียวโตร่วมกับศิษย์ของท่าน พร้อมทั้งแสดงธรรมบรรยายและตอบคำถามของศิษย์ เซนของท่านสอนกันตรงๆ ด้วยการเผชิญหน้าตัวต่อตัวและเพื่อทำให้คำสอนของท่านเป็นระบบและกระตุ้นให้ศิษย์ปฏิบัติต่อไป ท่านมอบม้วนกระดาษให้พวกเขาแต่ละคนซึ่งมีข้อความว่า <br />
<br />
ฉันเป็นคนง่ายๆและไม่ได้ให้คำรับรองแก่ใครเลยตลอด <br />
<br />
ชีวิตที่ผ่านมา ฉันเกรงว่าหลังจากที่ตายไปแล้วจะไม่มีใคร <br />
<br />
พูดแทน เนื่องจากฉันได้รับคำรองเป็นการส่วนตัว จึงไม่ <br />
<br />
ได้บอกกล่าวให้ผู้คนรับรู้ แต่ถ้าใครจะรับเอามันมาเพื่อเผย <br />
<br />
แพร่ธรรมะและก่อตั้งนิกายของตัวเองอย่างลับๆ กฎเกณฑ์ก็ <br />
<br />
จะสับสน คนเช่นนี้ควรต้องถูกรายงานให้ผู้มีอำนาจหน้าที่รู้ <br />
<br />
และควรถูกลงโทษ พวกเราทรยศต่อพุทธศาสนาและเป็น <br />
<br />
ศัตรูที่ฉันเกลียดชัง แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญก็คือการปกป้อง <br />
<br />
ธรรมะ ใครเล่าจะสามารถยืนอยู่อีกข้างหนึ่งแล้วกอดอกมอง <br />
<br />
แนวคิดของอิกคิว ไม่ยึดติดกับกฏเกณฑ์ของสังคม ใช้ชีวิตตามความคิดของตัวเอง <br />
<br />
สตีฟ จอบส์ <br />
<br />
ก้าวไปในเซน <br />
<br />
โดยปกติแล้วคนส่วนใหญ่จะสามารถทำงานที่เกี่ยวกับเทคโนโลยีล้ำยุคได้มักจะต้องเป็นพวกที่ผ่านการเรียนในสายอาชีพที่เกี่ยวข้องมาอย่างหนัก ทว่ากฎข้อนี้ใช้ไม่ได้กับจอบส์ เพราะเขาคือคนหนุ่มที่ลาออกจากมหาลัยชื่อดังที่เรียนได้แค่ 6 เดือนหลังจากนั้นก็เริ่มใช้ชีวิตแบบปล่อยไปตามหัวใจ เขาเริ่มต้นหาคำตอบให้ตัวเองโดยการเดินทางไปในอินเดียไม่ใช่แบบแบ็กแพ็กเกอร์เพื่อชื่นชมวัฒนธรรมท้องถิ่นไม่ใช่ไปแบบทักท่องเที่ยวสะพายกล้องตัวโตและพักค้างคืนตามโรงแรมของพวกฝรั่งตะวันตกแต่เป็นการเดินทางแบบพระธุดงด์มากกว่า <br />
<br />
จอบส์รอนแรมไปในดินแดนภารตะวันเดือนเพื่อเติมเต็มตนเองด้วยการทราบซึ้งกับเหล่าคำสอนของเหล่านักบวชต่างๆเป็นอีกช่วงชีวิตหนึ่งของชีวิตวัยหนุ่ม เอาจริงเอาจังถึงเคยขนาดวางแผนที่จะออกบวชในญี่ปุ่นซึ่งเป็นประเทศต้นกำเนิดของเซนให้ได้ในครั้งหนึ่งของชีวิต <br />
<br />
โชคดีที่หลังจากนั้นไม่นาน เรื่องท้าทายในชีวิตวัยหนุ่มของเขาเกี่ยวกับโครงการสร้างเรื่องคอมพิวเตอร์กับเพื่อนคู่หูสตีป วอชเนียกก็กลายมาเป็นความจริงเสียก่อน ไม่เช่นนั้นโลกเราก็อาจจะได้ต้อนรับพระหนุ่มที่ชื่อสตีป จอบส์ไปแล้ว <br />
<br />
แต่การที่เขาปฏิเสธการศึกษาในระบบและหันหลังให้มหาลัยอย่างไม่ไยดี ด้วยการเบนเข็มชีวิตมุ่งศึกษาทางธรรมจึงกลายเป็นการฝึกฝนความคิดชองเขาให้ลุ่มลึกและช่วยสร้างบุคลิกของเขาให้แตกต่างจากนักธุรกิจทั่วไปอย่างชนิดที่เจ้าตัวเองก็คาดไม่ถึง <br />
<br />
ความจริงก่อนหน้าที่เค้าจะออกเดินทางแสวงหาสัจะรรมทิ่อินเดียจอบส์ได้แสดงออกอย่างชัดเจนถึงความอยากเข้าใจโลกและชีวิตด้วยการนำตัวตนของเขาเข้าทดลองความจริงในหลายๆช่องทางเช่น การเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมฮิปปี้ อ่านหนังสือและฟังเพลงแบบคนหนุ่มยุดบุพผาชนเขาชื่อชอบวงเดอะบีทเทิลรวมไปทั้งบทเพลงของโจอันบาเอสหนึ่งในนักร้องที่มีชีวิตผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในยุค 60 ของอเมริกา <br />
<br />
อลัย ดอยชแมน เพื่อนร่วมวิทยาลัยของจอบส์เขียนหนังสือกล่าวไว้ว่าทั้งจอบส์และโจอันเคยมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันทั้งคู่ออกเดทร้องเพลงทำกิจกรรมต่อสู้เพื่อสังคมด้วยกันแต่ก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆก่อนที่จอบส์จะหันไปทดลองเสพยากล่อมประสาทแอลเอสดีและโจอันก็แยกทางไปคบกับบ็อบ ดีแลน นักร้องเพลงเพื่อชีวิตของอเมริกาในยุคนั้น <br />
<br />
จอบส์เชื่อมาตลอดว่า ส่วนหนึ่งของความสำเร็จในชีวิตเขาได้มาจากการแสวงบุญ ความกล้าบ้าบอลองทำสิ่งใหม่ๆซึ่งเขาเคยพูดถึงการใช้ชีวิตของเชาแบบห่ามๆมาบ้าง 2-3 ครั้ง ให้สัมภาษณ์พลาดพิงถึงบิล เกตส์ ผู้ก่อตั้งไมโครซอฟท์ <br />
<br />
“ผมปรารถนาให้เขาประสบความสำเร็จสูงสุด ผมหวังเช่นนั้นจริงๆผมเพียงคิดว่า เขากับไมโครซอฟท์ออกจะคับแคบไปหน่อยเขาน่าจะเป็นคนที่เปิดโลกกว้างก่านี้ หากเขาปล่อยวางและทดลองทำอะไรๆหรือออกไปลองใช้ชีวิตอยู่ตามอาศรมบ้างในตอนที่มีอายุยังน้อย” <br />
<br />
แม้ว่าฟังดูเหมือนจะเป็นวัยหนุ่มที่เต็มไปด้วยความสับสนแต่จอบส์กล่าวถึงชีวิตช่วงนั้นว่า การทดลองเสพยาเป็นหนึ่งในสองสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขา เพราะฤทธิ์ยามักจะทำให้เขาเกิดความคิดอ่านที่แตกต่างได้เสมอ ซึ่งเขาชื่อว่าการเสพยาเหมาะกับคนเราในบางครั้งแม้ในภายหลังที่เขากลายมาเป็นซีอีโอของแอปเปิ้ลแล้ว จอบส์ก็ยังให้การสนับสนุนเงินทุนกับอัลเบิร์ต ฮอฟแมนเป็นนักวิทยาศาสตร์คนแรกที่ทำการวิจัยยากล่อมประสาทเพื่อใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ <br />
<br />
หลังจากที่หลายๆหนทางที่เขาทดลองไม่ตอบโจทย์ของชีวิตจอบส์จึงได้เบนเข็มไปสนใจการนั่งสมาธิกับอาจารย์เซนชื่อโคบุน ชิโนะ โอโกกาวะ ในแคลิฟอเนีย <br />
<br />
เขาได้ทดลองการบำบัดหลายรูปแบบเช่น การกีดร้องดังๆหรือทานแต่ผลไม้เป็นอาหาร การนั่งสมาธิด้วยการอดอาหาร จนเชาเริ่มค้นพบหนทางใหม่ ๆ และสรุปกับตัวเองว่า การหยั่งรู้โดยสัญชาตญาณจะเป็นเส้นทางนำไปสู่ปัญญาได้ เขาเริ่มนั่งสมาธิในห้องนอนแคบๆท่ามกลางกลิ่นธูปตลบอบอวลและสายตาของเพื่อนที่มองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก <br />
<br />
สิ่งที่เขาทำถือเป็นการใช้ชีวิตวัยหนุ่มที่ค่อนข้างแปลกและแตกต่างจากเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน เพราะในขณะที่เพื่อนวัยคะนอง ออกไปเที่ยวเฮฮาและแต่งรถจอบส์กับใช้เวลาอยู่ในโลกส่วนตัวเพื่อศึกษางงานวรรณกรรมในพุทธศาสนาหลายเล่มซึ่งเขียนโดย ชุนริว ซูซูกิผู้ก่อตั้งสำนักฝึกปฏิบัติเซนแห่งแรกในอเมริกา <br />
<br />
สมัยนั้นจอบส์มีเพื่อนร่วมห้องที่หลุดโลกพอกันคนหนึ่งชื่อแดเนียล ค็อตเค ซึ่งภายหลังได้กลายมาเป็นพนักงานคนหนึ่งในแอปเปิ้ลด้วยทั้งคู่เก็บเงินเดินทางไปอินเดียด้วยกันและบอกกับทุกๆคนถึงเหตุผลการเดินทางไปในดินแดนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารยธรรมโบราณครั้งนั้นว่า “เพื่อแสวงหาคำตอบเกี่ยวกับการรู้แจ้งเห็นจริงด้านจิตวิญญาณ” <br />
<br />
ที่อินเดีย จอบส์ได้พบกับกูรูที่มีชื่อเสียงอีกท่านหนึ่งคือบาบา ซึ่งน่าจะสร้างความประทับใจอะไรบ้างอย่างให้เขามากที่เดียวพอหลังจากเดินทางกลับมาเขาก็ประกาศตนเป็นสาวกเซนอย่างจริงจังหยุดกินเนื้อสัตว์ บริโภคเฉพาะผลไม้และเนื้อปลาโกนศรีษะจนเกรียน นุ่งห่มผ้าทอมือของอินเดียโบราณดำรงชีวิตอย่างเรียบง่ายและใกล้ชิดธรรมชาติมากขึ้น <br />
<br />
แม้กระทั่งเขามีหน้าที่การงานใหญ่โตร่ำรวยด้วยเงินทองแต่ในยามเจ็บป่วยจอบส์ก็เลือกใช้แพทย์แผนตะวันออกควบคู่ไปกับแผนปัจจุบัน เขาต้องเผชิญหน้ากับมะเร็งร้ายเขาก็ยังหาการรักษามะเร็งด้วยสูตรของเขาเองจนในที่สุดจอบส์ต้องฝืนใจผ่าตัดมะเร็งครั้งแรกในปี 2004 <br />
<br />
ในขณะที่จอบส์เป็นหนุ่มเนิร์ดสุดไฮเปอร์ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยไอเดียใหม่ๆทางเทคโนโลยี เอาแต่ใจชอบเอาชนะไม่ค่อยฟังใครก้าวร้าวปฏิเสธสิ่งที่คนอื่นบอกว่าดีหรือถูกต้อง แต่มักเลือกหนทางที่จะคิด พูดและทำในสิ่งที่ตนเองพิจารณาอย่างถ่องแท้ <br />
<br />
เมื่อจอบส์เข้าพิธีแต่งงานกับรอเลน พาเวลล์ ในวันที่ 18 มีนาคม 1991 พระอาจารย์โอโตกาวะได้รับเชิญมาเป็นอาจารย์ในพิธีสมรสที่จัดขึ้นแบบเรียบง่าย ในฐานะที่ปรึกษาในจิตวิญญาณ ตำแหน่งอย่างเป็นทางการที่จอบส์ตั้งให้โดยเฉพาะเมื่อเขาก่อตั้งบริษัทเนกซ์ธุรกิจที่เขาก่อตั้งขึ้นหลังจากถูกออกจากแอปเปิ้ล <br />
<br />
ความสัมพันธ์ระหว่าง จอบส์และโอโตกาวะ เป็นไปได้ด้วยดีตลอดชีวิตของทั้งคู่จอบส์กำลังง้วนอยู่กับโครงการของเขาในโรงรถจอบส์มีแฟนคนนึงเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย คริสต์ แอนน์ แบนแนน ทั้งคู่มีลูกคนนึง ชื่อลิซ่า แบนแนน จอบส์ไม่รับการเป็นพ่อของลิซ่า จนกลายเป็นคดีความ โดยจอบส์อ้างว่าเขาเป็นหมัน <br />
<br />
แต่อย่างไรก็ตาม จอบส์ก็นำชื่อของลิซ่ามาตั้งเป็นชื่อ คอมพิวเตอร์ ที่เจขาชื่นชอบมากที่สุด ตอนหลังเขาก็ได้ส่งเสียเลี้ยงดู ลิซ่า ด้วยการจ่ายเงินค่าเรียน ปัจจุบันทำงานเป็นนักเขียน <br />
<br />
ปัจจุบัน ภรรยาของเขา มีบุตร สาม คน จอบส์ดูแลครอบครัวเป็นอย่างดี ครั้งหนึ่งเขาเคยยกเลิกประชุมเพื่อออกเดทกับแฟนสาว <br />
<br />
“ผมอยู่ที่จอดรถ กำลังสอดกุญแจเพื่อจะสตาร์ แล้วผมก็ถามตัวเองว่า หากนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะมีชีวิตบนโลกใบนี้ ผมจะใช้เวลากับงานธุรกิจของผม หรือผมจะออกไปกับผู้หญิงคนนี้ดี ทันใดนั้น ผมก็ตัดสินใจ วิ่งข้ามที่จอดรถ เพื่อไปดักหน้าเอไว้ ผมถามเธอว่า จะออกไปทานอาหารกันมั้ย เอตอบตกลง แล้วเราก็เข้าไปในเมือง จากนั้นเราก้ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดมา “ <br />
<br />
ชีวิตคือ ความเรียบง่าย <br />
<br />
อาจกล่าวได้ว่า ศาสนาเป็นดั่งนาฬิกาปลุกให้จอบส์ตื่นมาจากความฝัน เขามองเห็นตัวเองในอนาคตอย่างชัดเจน บุคคลอีกผู้หนึ่งที่มีอิทธิพลในทางความคิดของความเชื่อของจอบส์ ก็คือ ริชาร์ด เบเกอร์ หัวหน้าศูนย์ของเซน ในซานฟรานซิสโก ตั้งแต่ปี 1971 – 1984 เขาได้รับการยอมรับในฐานะคนที่ให้แนวคิดด้านเซนผู้นิยมหลักคิดด้านตะวันออกและประสบความสำเร็จที่สุดในอเมริกา <br />
<br />
เบเกอร์เป็นผู้สอนให้จอบส์เข้าสู่วิธีเสริมสร้างศักยภาพส่วนตัว จอบส์เคยให้สัมภาษณ์เรื่องความสมดุล ซึ่งเป็นต้นกำเนิดไอเดียดีๆในการบริหารจัดการธุรกิจ โดยนำไปเปรียบเทียบกับภาพของวงสี่เต่าทองขวัญใจในวัยหนุ่มมของเขาแม้ว่าแต่ละคนจะมีด้านลบของตนอยู่ด้วยก็ตาม แต่เมื่อมีการประสมประสานแล้วโดยเลือกแต่สิ่งดีๆของแต่ละคนมารวมไว้เหมือนกับเรื่องธุรกิจที่ไม่สามารถทำได้โดยลำพังโดยคนใดคนหนึ่ง <br />
<br />
นอกจากนี้จอบส์ยังกล่าวอีกว่าที่สุดของการคัดสรรสิ่งดีๆที่สุดมาอยู่ด้วยกัน คือเรืองของการมุ่งเน้นในความเรียบง่าย ซึ่งเป็นรากฐานทางจริยธรรมของแอปเปิลจอบส์กล่าวไว้ในบทสัมภาษณ์ของ บีส เนสวีกในปี 1998 ว่า <br />
<br />
“ความเรียบง่ายนั้นยากกว่าการซับซ้อน คุณต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ความคิดของคุณเกลี้ยงเกลาพอที่จะทำทุกอย่างให้ง่ายและงาม แต่มันจะคุ้มค่ามาก เพราะเมื่อถึงที่สุดแล้วความง่ายและความงามนั้นทรงพลังมากพอที่จะเคลื่อนย้ายได้แม้จะขุนเขา” <br />
<br />
สตีป จอบส์นำหลักของความเรียบง่ายมาใช้กับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ในตอนที่เขาเริ่มมีออฟฟิตของเขาใหม่ๆตอนแรกเขามักจะอยู่ในชุดประจำการเต็มยศนั่นก็คือเสื้อยืดคอเต่าสีดำกับกางเกงยีนส์และเดินทางไปสำนักงานโดยที่ไม่สวมรองเท้าจนร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีโลกแต่เขาก็ยังคงแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสไตล์เดิม ลาวกับว่านั่นคือส่วนหนึ่งในชีวิตเขา <br />
<br />
มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเครื่องแต่งกายของสตีป จอบส์ ซึ่งถูกเปิดเผยหลังจากเขาเสียชีวิตไปแล้วว่า ประธานของบริษัทโซนี่ตั้งคำถามว่าทำไมพนักงานโซนี่จึงต้องสวมเครื่องแบบด้วย โมริตะอธิบายว่าเป็นผลมาจากยุคสงครามที่ทุกอย่างขาดแคลน โซนี่จึงจัดหาเสื้อผ้าให้กับคนงานเมื่อเวลาผ่านไป ก็กลายเป็นบุคลิกอย่างหนึ่งขององค์กร <br />
<br />
ด้วยเหตุผลดังกล่าวจอบส์จึงนำแนวคิดการสวมเครื่องแบบมาใช้ที่แอปเปิลด้วย แต่ปรากฎว่าทุกคนที่แอปเปิลถูกสร้างให้คุ้นเคยกับการคิดนอกกรอบมาตลอดและลงมติว่าไอเดียนี้แย่เกินจะรับไหว <br />
<br />
ครั้งหนึ่งจอบส์เอ่ยปากกับมิยาเกะว่าเค้าสวมเสื้อผ้าซ้ำๆราวกับว่าเป็นยูนิฟอร์มของเค้าดังที่ทุกคนเห็นอยู่ เพราะสะดวกสบายและไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงสไตล์การแต่งตัวของตนเองเลยแม้แต่น้อยไม่นานหลังจากนั้นมิยาเกะก็จัดการออกแบบตัดเย็บเสื้อยืดสีดำคอเต่าและกางเกงยีนส์สีน้ำเงินนับร้อยมาบรรณาการ <br />
<br />
ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตได้ไม่นาน มีนักข่าวสัมภาษณ์เรื่องนี้และทำท่าไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาเล่านักเท่าไหร่ จอบส์คงจะสังเกตุเห็น เขาจึงเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองเพื่อให้นักข่าวดู ผมว่าเขามีเสื้อผ้าที่เหมือนๆกันแขวนยาวตลอดแนว โดยจอบส์ได้กล่าวกับนักข่าวคนนั้นด้วยสีหน้าอมยิ้มว่า “ผมคิดว่าผมมีมากพอที่จะใส่ไปถึงจนวันสุดท้ายของชีวิตเลยนะ” <br />
<br />
แม้แต่ในเรื่องการออกแบบผลิตภัณฑ์ นับตั้งแต่แมคอินทอชตัวแรกในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 จนถึงไอแพดในปี 2010 ล้วนแต่สะท้อนให้เห็นอย่างเด่นชัดถึงบุคลิกภาพของเขาที่รู้กันในหมู่พนักงานและวงการธุรกิจว่า จอบส์มีความเป็นนักออกแบบพอๆกับวิศวกรสมองใส เพราะผลิตภัณฑ์ทุกอย่างที่จะออกสู่ท้องตลาดในนามของแอปเปิลนอกจากจะต้องสวยลามไร้ที่ติและไร้ขอผิดพลาดแล้ว ยังต้องเนี๊ยบเรียบหรู แต่ดูดีโดยไม่มีอะไรขาดหรือแม้แต่น้อยนิด <br />
<br />
บริษัทคอมทั่วไปจะมีวิธีคิดที่จะมีวิธีคิดที่จะนำไปสู่สูตรสำเร็จ เข้าไปในสินค้า แล้วนำออกมาขาย ในขณะที่จอบส์ กลับใช้กลักการของ จิ๋วแต่แจ๋ว คือถามตัวเองว่าต้องการอะไรใส่เข้าไปอีก ด้วยการตั้งโจทย์ให้กับทีมงานตลอดเวลา <br />
<br />
“มีอะไรที่ไม่จำเป็นบ้าง เอามันออกไปให้หมด” <br />
<br />
จอบส์ไม่ได้เชื่อว่าทุกสิ่งที่เรียบง่ายจะสง่างามเสมอไป ไอดฟนจึงเป็นข้อพิสูจน์ ที่หลายคนตกตะลึงและหลงไหลทันที่ที่เปิดตัว เพราะมันไม่ใช่แค่โทรศัพท์ แต่น่าจะเรียกว่างานศิลปะดีๆ ชิ้นหนึ่งเลยทีเดียว ไม่มีอะไรต่อมิอะไรให้เลอะเทอะไว้ด้านใน มีเพียงปุ่มโฮมที่กดหน้าเรียกหน้าหลักเพียงปุ่มเดียวเท่านั้น ที่วางไว้อย่างหรูหราตรงกลางด้านล่างของจอ <br />
<br />
ไม่ว่าจะมองด้วยสายตาของนักธุรกิจ นักออกแบบ ไอโฟนนับเป็นงานออกแบบที่ดีที่สุดที่เคยมีมา เป้นการลดทอนความซับซ้อนให้สินค้าใช้งานง่ายที่สุด ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ ไอโฟนมียอดขายไปได้แล้วกว่า 51 ล้านเครื่องทั่วโลก <br />
<br />
ด้วยหลักการเยวกันนี้ถูกนำมาใช้กับทุกผลิตภัณฑ์ของแอปเปิล มันเป็นการได้รับอิทธิพลาทงสุนทรียภาพของเซน ซึ่งมีลักษณะเฉพาะตัว เช่น หลักของ มิยาบิ แปลว่า สละสลวย สง่างาม ชิบูอิ หมายถึง ความกระชับ พอดิบพอดี อิไก หมายถึง ความนำสมัย มีสไตล์ และ ยุเก็น แปลว่า ความรุ่มรวย มีค่า ความงามอย่างลึกซึ้ง <br />
<br />
“คุณภาพและความงามคือเป้าหมายสูงสุด หลายคนมักไม่คุ้นเคยกับสภาวะการทำงานที่อาสัยความเป็นเลิศ เพราะไม่ต้องใช้บ่อยนัก เพราะฉะนั้นความเป็นเลิศคือหัวใจที่สำคัญที่สุดของการทำงาน” <br />
<br />
เขามีความสามารถเป็นเลิศเป็นหัวใจในการทำงาน โดยมีความเรียบงานเป็นอาวุธสำคัญ การพิชิตความสำเร็จจึงเป็นเรื่องไม่เหนือบ่ากว่าแรง สินค้าของแอปเปิลมีเพียงไม่กี่ตัว แต่ทุกตัวที่ออกมาสามารถเขย่าโลกจนทุกคนต้องแห่ทำตามวิธีของเขา เพราะของเรียบๆเหล่านั้นทำเงินให้แอปเปิลมากถึง 4 หมื่นล้านเหรียญ <br />
<br />
เอริก ชมิดต์ แห่งกูเกิล กล่าวว่า <br />
<br />
“สตีฟ จอบส์ มีความเป็นอัจฉริยะที่ผสมผสานศาสตร์และศิลป์เข้ากันอย่างสมบูรณ์ และเหมาะสมอย่างยิ่งกับฉายา มีเกลันเจโล แห่งโลกยุคไซเบอร์ ที่เขาได้รับ” <br />
<br />
จิตของผู้เริ่มต้น <br />
<br />
ความที่เซนไม่มีหลักการสอนหรือคัมภีร์ตายตัว ไม่ยึดติดกับอะไรทั้งสิ้น หลัการมุ่งไปที่การทำลายกรอบแห่งความเคยชิน จนมีคนร่วมสมัยบางกลุ่ม กล่าวขานกันว่า เซนเป็นพุทธะแบบนอกกรอบ <br />
<br />
ผู้ที่ศึกษาเซนก็เริ่มไปด้วยการใช้ปัญญาเป็นสำคัญ เพราะตำราเซน ส่วนใหญ่ประกอบไปด้วยรูปภาพปริศนา โกอาน (ปริศนาธรรม) ให้ต้องขบคิด สิ่งที่อยู่เหนือกว่านั้นคือ จิตที่เป็นสมาธิแล้วปล่อยวาง ทำให้นึกคิดถูกผิด การเปรียบเทียบผิด ถูก ดี เลว จนอาจเป็นอุปสรรคต่อการเข้าถึงความว่างได้ <br />
<br />
ปริศนาธรรมที่โดดเด่นบทหนึ่ง ได้กล่าวไว้ว่า “หากพบพระพุทธเจ้า จงฆ่าพระองค์เสีย” ความหมายก็คือ การสอนให้ไม่ยึดติดกับสิ่งใดทั้งสิ้น แม้กระทั่งศาสดา ศาสนา หรือคัมภีร์ใดๆ เพื่อให้เรามุ่งสู่การบรรลุธรรม โดยไม่ต้องสนใจพิธีกรรมหรือ เปลือกนอกอื่นใดทั้งสิ้น <br />
<br />
สตีฟ จอบส์ เข้าถึงเรื่องนี้มานานแล้ว และพยายามพูดถึงในหลายโอกาส ครั้งหนึ่งเขาเคยให้สัมภาษณ์ นิตยสารไวร์ด ที่ขายดีอันดับต้นๆของอเมริกา ในบทสัมภาษณืกล่าวถึงแนวคิดที่นำมาใช้ในการออกแบบแนวคิด และการใช้งานของสินค้าที่มีแนวทางบริสุทธ์ โดยอาศัยหลัการของจิตที่ว่างเปล่าเป็นสรณะ <br />
<br />
“มีคำคำหนึ่งในศาสนาพุทธ คือ จิตของผู้เริ่มต้น คำนี้เป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างยิ่งที่ทุกคนควรจะมี เพื่อให้มองเห้นทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรจะมี เพื่อให้มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตามความเป็นจริง” <br />
<br />
เป็นคำกล่าวจากผู้ที่ยกย่องว่า จอบส์เป็นดั่งมีเกลันเจโล แห่งโลกยุคไซเบอร์ ก็คงด้วยเหตุผลที่ทั้งคู่เหมือนกัน ตรงที่มองเห็นคนอื่นมองไม่เห็น เป็นการมองทะลุลงไปมากกว่าภาพที่ปรากฎด้วยภายนอกด้วยจิตใจลึกซึ้งกว่า <br />
<br />
มีเกลันเจโล บอกว่า นักสร้างสรรค์ต้องไม่ยึดติดกับแบบแผนเดิมๆ ที่เคยทำ ต้องค้นหาและลองสิ่งใหม่ๆ ในขณะที่ จอบส์ กล่าวถึงการกวาดล้างสิ่งเก่าๆ ให้หมดไป เพื่อเปิดทางรับแก่สิ่งใหม่ๆ <br />
<br />
แอปเปิลทำธุรกิจที่มุ่งเน้นเฉพาะในสิ่งที่ตนเองต้องการจริงๆ การลดทอน และตัดสินใจเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่ตัดสินใจทำอะไร แต่เป็นการตัดสินใจไม่ทำอะไรมากกว่า <br />
<br />
แต่สำหรับจอบส์แล้ว เขาได้ค้นพบนวัตกรรมที่เปลี่ยนแปลงโลกได้บ่อยราวกับเปลี่ยนทรงผมใหม่ โดยที่คิดจากความว่าง เริ่มต้นการกำจัดสิ่งที่ไม่ใช่ออกไปให่พ้นทาง รวมทั้งวิธีปล่อยให้จิตสำนึก ทำงานอย่างเต็มที่ <br />
<br />
สตีฟ จอบส์นำเอาปัญญาญาณที่เกิดขึ้นจากการปล่อยวาง จิตสงบ มีสมาธิ และมองทุกสิ่งด้วยจิตของผู้เริ่มต้น จนเกิดการรับรู้ที่ก้าวข้ามเรื่องของการรับรู้ของตรรกะและเหตุผลไปได้อย่างง่ายดาย <br />
<br />
เป็นเคล็ดลับวิชากำลังภายในที่รู้โดยไม่ต้อง ถกเถียง ยามเมื่อภาพของธงที่กำลังปลิวไสวนั้นว่า นั่นคือลมไหวหรือธงกันแน่เพราะที่จริงนั้น คือจิตของตนนั่นเองที่ไหว <br />
<br />
นวัตกรรม ไอโฟน <br />
<br />
สตีฟ จอบส์ ทำให้บริษัทแอปเปิล เป็นผู้นำนวัตกรรม นำหน้าคู่แข่งได้นั้น ส่วนหนึ่ง ก็เพราะ เขาใช้ วิธีคิดแบบเซน มาประยุกต์ใช้ ดังนั้นเรามาเรียนรู้วิถีของเซน ที่สตีฟจอบส์ นำความคิดแบบพุทธศาสนา นิกายเซนของเขามาปรับใช้ ซึ่งสะท้อนให้เห็นอยู่ในผลิตภัณฑ์ของแอปเปิลได้อย่างน่าสนใจ <br />
<br />
วิถีชีวิตของเซนเป็นวิถีชีวิตที่ต้องการความสำรวมอย่างยิ่ง สำรวมของเซนไม่ได้หมายถึง พอดี เท่านั้น แต่ยังหมายถึงยิ่งน้อยยิ่งดี เพราะคำว่า พอดีของแต่ละคนไม่เท่ากัน และโดยมากต้องมีมากเกินจำเป็นก่อนคนจึงยอมรับว่าพอดี แต่สตีฟ เชื่อว่ายิ่งน้อยเท่าไหร่ ยิ่งเรียบง่ายเท่าไหร่ ยิ่งดีต่อชีวิตเท่านั้น เพราะเนื่องจากจะไม่ยุ่งยากต่อการใช้งานและเข้าใจในการใช้ผลิตภัณฑ์ เขาจึงยืนกรานที่จะให้ไอโฟนมีเพียงปุ่มเดียว (ปุ่ม Home) ต่างจากโทรศัพท์มือถือถั่วไปในท้องตลาด ซึ่งแม้ว่าจะทำได้ยาก แต่ในที่สุดแอปเปิลก็สามารถพัฒนาโทรศัพท์มือถือแบบ Touch Screen ซึ่งใครๆ ก็ทำตามในที่สุด <br />
<br />
<br />
<br />
ความหมายและที่มาของปุ่มโฮม <br />
<br />
ในโทรศัพท์ตระกูลไอโฟน จะมีปุ่มกดเพียงปุ่มเดียวเท่านั้น ที่สามารถออกจาก โปรแกรมของทุกโปรแกรมที่เปิดใช้งานอยู่ได้ เนื่องจากจอบส์ เน้นการออกแบบ เพื่อใช้งานที่เรียบง่าย ใช้พื้นที่น้อย ไม่ต้องมีปุ่มกดอะไรมากมาย ยุ่งยาก สามารถกลับสู่หน้าจอหลัก ได้เพียงกดปุ่มโฮมเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ปุ่มโฮมมีลักษณะเป็นวงกลม เปรียบเสมือน กับ สัญลักษณ์ของ เซน ที่เป็นวงกลมเช่นเดียวกัน ซึ่งมีความหมายคือ ความว่างเปล่า และการกลับสู่จุดเริ่มต้น <br />
<br />
พระพุทธทาส <br />
<br />
ทางเลือกกับความฝัน <br />
<br />
เมื่อแปดสิบปีก่อน ในสมัยที่สังคมไทยของเรายังไม่ยกย่องคนรวยเท่ากับนับถือผู้มีคุณธรรม ยังไม่ได้บูชาวัตถุเท่ากับเชิดชูคุณค่าทางจิตใจ ในสมัยที่ผู้คนส่วนใหญ่ไม่ว่าอยู่ในชนชั้นในก็ยังละอายต่อบาป และยังพอใจกับชีวิตที่กินอยู่อย่างพอเพียง อันเป็นยุคสมัยแห่ง “ อดีต ” ที่อาจไม่มีทางหวนคืนมาอีกแล้ว <br />
<br />
ณ หมู่บ้านกลาง ตำบลพุมเรียง จังหวัดไชยา (สุราษฎร์ธานีในปัจจุบัน ) <br />
<br />
เย็นวันหนึ่งหนุ่ม เงื่อม ปลีกตัวออกจากงานค้าขายที่บ้าน มานั่งพักกายพักใจ ณ มุมสงบ ริมบึงอันที่เป็นที่ประจำของเขา เพื่อครุ่นคิดปัญหาชีวิตบางประการที่เค้ายังคิดไม่ตก <br />
<br />
นับตั้งแต่ที่พ่อ เซี้ยงเตี่ยของเค้าได้เสียชีวิตไปอย่างกะทันหันด้วยโรคลมปัจจุบันตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน เด็กหนุ่มก็จำเป็นต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ในขณะที่เค้ากำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่สาม โดยเขาพึ่งมีอายุแค่สิบหกปีเท่านั้น <br />
<br />
เขาจำต้องออกมาช่วยแม่ เคลื่อน มารดาของเขาดูแลธุรกิจร้านค้าของชำที่บ้านแทนมารดาของเขาที่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนัก <br />
<br />
การที่เด็กหนุ่มอย่างเขาต้องเข้ามารับผิดชอบงานค้าขายของทางบ้านตั้งแต่วัยแตกพาน ทำให้ เงื่อม ต้องเสีย”โอกาสในวัยรุ่น” อย่างที่เด็กหนุ่มรุ่นกระทงทั่วไปพึงมีหลายอย่าง <br />
<br />
อย่างแรก เขาเป็นคนที่รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ แต่ตัวเขาไม่มีโอกาสได้ฝึกมันเลยเพราะนอกจากตัวเขาจะไม่มีเวลาฝึกหัดแล้ว มารดาของเขายังห้ามไม่ให้ตัวเขาเรียนดนตรีอีกด้วย เพราะท่านมองว่าดนตรีเป็นของเสื่อม เป็นของที่ทำให้วัยรุ่นใจแตก จนไม่ใส่ใจกับการเล่าเรียนและการงาน <br />
<br />
อันที่จริงนิสัยชอบดนตรี รวมทั้งชอบกาพย์กลอนนี้ เงื่อมก็ได้รับอิทธิพลมาจากเตี่ยของเขาซึ่งเป็นลูกคนจีนแซ่โค้วที่ปู่ของเขาหรือบิดาของท่านเดินทางมาจากเมืองจีน มณฑลฮกเกี้ยน โดยมีอาชีพเป็นศิลปินช่างเขียนภาพมาก่อนตัวบิดาของเงื่อมเองก็มีวิญญาณกวี ชอบแต่งกลอน และยังชอบงานช่างเป็นงานอดิเรก แต่ทำการค้าเป็นเครื่องเลี้ยงชีพ ขณะที่มารดาของเงื่อมเป็นคนไทยที่เข้มงวดในการดำรงชีวิต แม้จะทำอาหารเก่งแต่ก็ใช้ชีวิตอย่างประหยัด มัธถยสถ์และกระเหม็ดกระแหม่ <br />
<br />
นอกจากดนตรีแล้ว เงื่อมยังชอบไปตกปลาในทะเลเพราะเขาถือว่ามันเป็นการออกไปผจญภัยอย่างหนึ่ง มันเหมือนกับทำให้ตัวเขาได้หลุดออกไปอยู่อีกโลกหนึ่งเป็นการชั่วคราว ไปให้พ้นจากชีวิตประจำวันที่จำเจของเขา แต่เงี่อมก็มีโอกาสออกไปผจญภัยเช่นนี้ไม่กี่ครั้งเท่านั้นเพราะเขาถูกมารดาของเขาห้ามเด็จขาด เนื่องจากท่านถือว่าการไปตกปลาเล่นเป็นการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ซึ่งเป็นบาปไม่สมควรทำ <br />
<br />
เมื่อออกไปตกปลาไม่ได้ เงื่อมจึงหันไปเลี้ยงปลากัดแทน แต่ตัวเขาไม่เลี้ยงปลากัดเพื่อไปแข่งหรอก เขาเลี้ยงปลากัดไว้ชื่นชมมากกว่า เขาชอบเอาปลากัดเอามาใส่ขวดดูเพื่อความชื่นชม เพื่อความประทับใจในสีสันที่สวยงามและแปลกตาของมัน <br />
<br />
จะว่าไปแล้ว เงื่อมก็เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งที่หลงใหลความงามอันละเอียดละอ่อนที่เป็นความน่าอัศจรรย์ใจของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นดนตรีหรือสิ่งมีชีวิตในธรรมชาติ เพียงแต่ตัวเขาจนบัดนี้ยังไม่ได้มีโอกาสสัมผัสกับมันอย่างลึกซึ้ง เพราะข้อจำกัดทางสภาพแวดล้อมขอดงชีวิตที่ตัวเขาต้องยุ่งอยู่กับการทำมาหากินกับการทำมาหากินจนไม่เคยมีเวลาว่างเลยเท่านั้น <br />
<br />
แม้แต่ เกมกระดาน อย่างหมากรุก เงื่อมก็ยังสนใจและชอบเล่นแต่ทางบ้านหรือมารดาของเขาก็ห้ามเด็ดขาด เพราะท่านมองว่ามันเป็นอบายมุขอย่างหนึ่งที่ทำให้มัวเมาลุ่มหลงได้ ขณะที่ในใจของเงื่อมแอบคัดค้านอยู่ในใจอย่างเงียบๆโดยไม่กล้าแสดงออกมาว่า หมากรุกเป็นเกมกระดานที่ควรมองว่าเป็นการศึกษาอย่างหนึ่งมากกว่ามองว่าเป็นการเล่นฆ่าเวลาที่เปล่าประโยชน์ เพราะเกมหมากรุกจะสอนให้ผู้นั้นฉลาดเฉลียวยิ่งขึ้น คิดเก่งขึ้นและมีไหวพริบ ช่วยฝึกสติสัมปชัญญะของผู้นั้น ให้มีความรอบครอบเป็นนักกลยุทธ์หรือมีหัวเสนาธิการได้ด้วย <br />
<br />
แม้แต่เรื่องของความรักเขาก็พอมีบ้างเหมือนกันที่แอบไปชอบหญิงสาวบางคนอยู่ แต่เงื่อมไม่มีโอกาสไปจีบสาวคนไหนเลย เพราะชีวิตในปัจจุบันของเขามีแต่งาน งาน งาน ! เขามีแต่งานที่ต้องทำอยู่ตลอดจนไม่มีเวลาที่จะไปคบชู้กับใคร หรือแม้แต่จะไปเที่ยวมหรสพ ซึ่งบ้านนอกภาคใต้อย่างที่เขาอยู่นี่ก็นานครั้งถึงจะมีสักทีหนึ่ง <br />
<br />
ตัวเขาน้องจากจะต้องขายของที่ร้านชำของครอบครัวแล้ว เขายังต้องไปแบกของส่งให้ตามบ้านที่เขามาสั่งซื้อของที่ร้านด้วย เพราะตัวเขาไม่มีลูกจ้างช่วยงานที่ร้าน แม้แต่ฝืนเชื้อเพลิงที่ใช้เผาผ่านในบ้าน ตัวเขายังเป็นคนเลื่อยเอง ผ่าเองเลย <br />
<br />
ชีวิตมีแต่งานรัดตัวทั้งวัน วันแล้ววันเล่า จนไม่มีเวลาและโอกาสได้กระทำในสิ่งที่ตัวเขาเองคิดว่า น่าท้าทายและใจรัก จึงเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เงื่อมต้องมานั่งจมจ่อมอยู่คนเดียวริมบึงยามเย็นในขณะนี้ <br />
<br />
“ ชีวิตน่าจะเป็นสิ่งที่มีความมากกว่า <br />
<br />
การหาเช้ากินค่ำไปวันๆมิใช่หรอ ? ” <br />
<br />
เด็กหนุ่มเฝ้าถามตัวเองอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่านับครั้งไม่ถ้วน แต่”อะไรคือความหมายล่ะ? ” แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่มีคำตอบที่แจ่มชัดแม้พอจะมีเค้าเงื่อนจางๆอยู่บ้าง <br />
<br />
สิ่งนั้นก็คือหนัง! <br />
<br />
เนื่องจากที่บ้านของเขาจะขายของชำแล้ว ยังขายหนังสือด้วยหนังสือที่ตัวเขาขายแล้วก็ได้มีโอกาสอ่านเองด้วนนั้น ยังมีหนังสืออ่านสมัยใหม่ เป็นเรื่องที่แปลมาจากฝรั่งประปรายแต่ที่บ้านนอกนี้ขายไม่ค่อยออกนัก <br />
<br />
จะมีแต่หนังสือธรรมะกับการตั้งวงโต้เถียง ในเรื่องธรรมะเท่านั้น ที่เป็นห้วงเวลาที่เด็กหนุ่มอย่างเขารูสึกว่ามันเป็นห้วงเวลาที่มีสีสันที่สุดสำหรับเขา เพราะมันทำให้เขารู้สึกได้ถึงความพึงพอใจอย่างล้ำลึก ยินดีกับการมีความหมายและการมีชีวิตอยู่รวมทั้งได้ตระหนักถึงศักยภาพที่แท้จริง และซ้อนเร้นยุในตัวเขาเอง <br />
<br />
แต่การได้อ่านหนังสือธรรมะ กับการได้คุยธรรมะในตอนนั้นของเงื่อมก็ยังเป็นแค่งานอดิเรกในยามว่าง ซึ่งหาได้ยากในขณะนี้ของตัวเขาเท่านั้น <br />
<br />
อย่างน้อยการได้อ่านหนังสือธรรมะของเงื่อมก็ทำให้เด็กหนุ่มในวัยยี่สิบอย่างเขาได้มีโอกาสครุ่นคิด พิจารณา คำถามต่างๆซึ่งเขาไม่เคยได้ตั้งคำถาม และครุ่นคิดมาก่อน คำถามต่างๆที่ว่านั้นก็คือ <br />
<br />
“อะไรคือจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของการเกิดมา? ” <br />
<br />
“ ชีวิตที่ดีอย่างแท้จริงคืออะไร?“ <br />
<br />
“ ธรรมชาติของมนุษย์ที่เกิดมา ดีหรือเลวมาแต่กำเนิด“ <br />
<br />
บางครั้งเงื่อมถึงกับต้องปิดหนังสือธรรมะลงหลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกปีติจนถึงกับคนจนถึงกับขนลุกซู่ และแผ่ซ่านไปทั่วร่าง นั้นไม่ใช่แค่เพราะคำพูดหรืออักษรในหนังสือธรรมะที่กระทบใจเขาเท่านั้นหรอก แต่เพราะตัวเขาได้แลเห็นโลกใหม่ที่เปิดกว้างขึ้นจากการได้อ่านหนังสือเหล่านี้ ราวกลับว่าตัวเขาได้พบโลกอีกโลกหนึ่งในจิตใจของเขา ซึ่งต่างจากโลกแห่งการทำมาหากิน ที่เขาเป็นต้องอยู่กับมันทางกายภาพนี้มากนัก <br />
<br />
“กำลงคิดไรอยู่หรือหลาน? “ <br />
<br />
อาเสี้ยงของเขา ซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆของพ่อเซี้ยงบิดาของเขาเอ่ยทักขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มต้องตื่นจากห้วงคำนึงหันมาสนทนาด้วย อาของเขาอยู่อีกจังหวัดหนึ่งนานๆจะแวะมาที่นี้สักครั้ง อาของเขาเคยบวชอยู่ที่กรุงเทพฯ พักหนึ่งก่อนจะสึกมาเป็นผู้จัดการเดินเรือ <br />
<br />
อาคนนี้ของเขาเป็นคนที่เรียนสูงที่สุดในตระกูล จัดว่าเป็นคนที่ทันสมัยที่ชอบติดตามความเป็นไปของบ้านเมือง ทั้งยังชอบอ่านหนังสือ จึงมักจะเขียนจดหมายมาเล่าถึงความเป็นไปของบ้านเมืองให้เงื่อมได้รับทราบเป็นระยะๆ <br />
<br />
จะว่าไปแล้ว เงื่อมสนิทกับอาคนนี้ของเขามากที่สุด ในแง่ของความรู้สึกนึกคิด บางทีอาจจะมากกว่าเตี่ยของเขาด้วยซ้ำ <br />
<br />
ดังนั้นเงื่อมจึงไม่ลังเลใจที่จะขอรับคำปรึกษาจากอาที่เขาเคารพคนนี้ว่า เขาควรจะเลือกทางเดินชีวิตของเขาอย่างไรดีจึงจะมีความหมายแก่ชีวิตอย่างแท้จริง <br />
<br />
“ทำไมเธอไม่บวช ล่ะเงื่อม? บวชที่จะเรียนรู้ธรรมะให้ถึงแก่นแท้รวมกับนักดนตรีที่เคยฝึกศิลปะดนตรีอย่างทุ่มเทชีวิตจิตใจให้จนเชี่ยวชาญ จะแสดงโชว์ให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของผู้อื่นได้ “ <br />
<br />
“ แล้วงานทางบ้านล่ะครัว คุณอา? ” <br />
<br />
“อย่าไปห่วงเลยเงื่อม ทุกอย่างมีทางออกเสมอ แล้วอาจจะพูดกับแม่ของเธอให้เอง อีกอย่าง ยี่เกย น้องชายของเธอก็เริ่มโตพอที่จะช่วยงานทางบ้านแทนเอได้แล้วด้วย อาคิดว่า เธอควรจะลองบวชสักพรรษาหนึ่งก่อนนะ” <br />
<br />
“ครับคุณอา” <br />
<br />
“อ้อ เงื่อมหลานรัก แต่อามีข้อแม้ข้อหนึ่งที่อาขอให้หลานรับปากอาก่อนนะ หากหลานจะคิดบวช อาขอให้หลานตั้งใจศึกษาธรรมะอย่างเข้าถึงหัวใจของพุทธธรรมจริงๆ จงอย่าบวชครึ่งๆ กลางๆ เหมือนอย่างอาและคนอื่นๆ อีกเป็นจำนวนมาก...” <br />
<br />
“...อาอยากให้หลานประสบความสำเร็จในสิ่งที่อา และคนเป็นจำนวนมากเคยมีโอกาส แต่กลับทำไม่สำเร็จ นั้นคือการเข้าถึงพุทธธรรม” <br />
<br />
สิ้นเดือนกรกฎาคมของปีนั้นเอง หนุ่มเงื่อมก็ได้บวชพระ โดยมีฉายาว่า “อิน.ทปัญโญ” ที่แปลว่า ผู้มีปัญญาอันยิ่งใหญ่ <br />
<br />
ในขณะนั้น ยังไม่มีใครคาดคิดได้เลยว่า พระหนุ่มบ้านนอกคนรูปนี้จะก่อให้เกิด “การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างเชิงลึก” แก่สังคมไทยครั้งมโหฬารในแค่ไม่กี่สิบปีหลังจากนั้น <br />
<br />
<br />
<br />
ก้าวผิดไปก้าวหนึ่ง <br />
<br />
ไม่มีจุดเปลี่ยนแปลงใดที่ส่งผลกระทบอย่างมากต่อความเป็นไปของพุทธศาสนา ในปัจจุบันเท่ากับการปฏิรูปพุทธศาสนาโดย วชิรญาณภิกขุ ซึ่งต่อมาได้ขึ้นครองราชย์เป็นพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4) เพราะการปฏิรูปที่เริ่มจากวชิรญาณภิกขุ และสืบทอดโดยคณะธรรมยุตของท่านนั้น ได้ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในการตีความที่พยายามสนองตอบต่อความทันสมัย อย่างพยายามอธิบายหลักธรรมให้สอดคล้องกับวิทยาศาสตร์และเหตุผลนิยม เน้นของผลประโยชน์อันประจักษ์รับรู้ได้ในชีวิตนี้ ซึ่งการลดทอนพุทธศาสนา ให้เหลือแต่หลักโลกียธรรม โดยมองว่าโลกุตตรธรรมเป็นเรื่องเหลือวิสัย หรือสุดวิสัยสำหรับผู้คนในยุคนี้ และเหตุผลสำคัญที่เปิดทางให้รัฐและลัทธิชาตินิยมเข้ามาครอบงำและกำกับพุทธศาสนามาจนทุกวันนี้ <br />
<br />
ขนาดผู้นำการปฏิรูปอย่างวชิรญาณภิกขุเอง แม้โดยคติจะยังถือเอานิพพานเป็นอุดมคติสูงสุดของชีวิต แต่ท่านก็ตระหนักแก่ใจของท่านเองว่านิพพานหรือโลกตตรธรรมเป็นสิ่งที่ตัวท่าน หรือคนทั่วไปยากจะเข้าถึงได้ในชาตินี้เพราะเหตุนี้ โลกียธรรมก็เลยกลายเป็นจุดหมายหมายของชีวิตนี้ไปในที่สุด แม้ในหมู่พระสงฆ์เองก็ตาม <br />
<br />
นิพพานหรือหลักธรรมขั้นโลกุตตระนั้น เมื่อตกมาถึงสมัยสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส ก็ถูกทำให้กลายเป็นเรื่องวิชาการล้วนๆ ที่ไม่สัมพันธ์หรือเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนทั่วไป เพราะฉะนั้น การบวชจึงไม่ใช่เป็นเรื่องของการทำนิพพานให้แจ้งอีกต่อไป แต่เป็นเรื่องของการมีหน้ามีตา การไต่เต้ายกระดับทางสังคงเป็นสำคัญ <br />
<br />
แม้ว่าการศึกษาสำหรับพระสงฆ์จะมีเรื่องกรรมฐานอยู่บ้าง แต่เป็นการศึกษาในระดับปริยัติล้วนๆ การศึกษาที่เป็นการปฏิบัติธรรม ไม่ว่าสมถกรรมฐาน หรือวิปัสสนากรรมฐาน ถูกตัดทิ้งออกไปจากหลักสูตรในสมัยนั้นเพราะเป็นวิชาที่ไม่มีหลักที่จะจัดสอบไล่ได้ <br />
<br />
ในสมัยสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิญาณวโรรส พระที่มีบทบาทในคณะสงฆ์ล้วนเป็นที่เชี่ยวชาญด้านปริยัติธรรมแทบทั้งสิ้น ไม่มีนโยบายส่งเสริม พระสงฆ์ให้ใฝ่กรรมฐานในฐานที่เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงพรหมจรรย์ มีแต่นโยบายส่งเสริมให้พระส่งใส่ใจในเรื่องปริยัติธรรมและการปกครอง โดยใช้ระบบสมณศักดิ์เป็นเครื่องหนุน ผลที่ตามมาก็คือ สมาธิภาวนาได้ถูกกันไปจากชีวิตของพระสงฆ์ส่วนใหญ่อย่างเป็นระบบในช่วงที่รัฐไทยกำลังแปลเปลี่ยนไปเป็นรัฐชาติภายใต้การปฏิรูปการบริหาราชการแผ่นดินขอพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่5) <br />
<br />
เนื่องจากการสร้างชาติเป็นภาระกิจสำคัญที่สุดของผู้นำหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาเสริมสร้างสถานะของผู้ปกครองอันได้แก่ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และลืมต่อมาอย่างเห็นได้ชัดในพระบาทสมเด็จพระมุงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่6 ) <br />
<br />
เพราะพระองศ์ทรงตระหนักดีว่า “ชาติ ” ยังเป็นสิ่งใหม่สำหรับคนไทยในยุคของพระองศ์ วิธีเดียวที่จะทำให้ ”ชาติ ” เป็นที่รักที่หวงแหนของคนไทยได้ก็ต่อเมื่อเชื่อมโยง “ชาติ ” เข้ากับของเดิมที่คนไทยผูกพันมาช้านานแล้วนั้นคือพุทธศาสนา <br />
<br />
ในสมัยรัชการที่ 6 นี้เอง “ ชาติ” ได้เริ่มกลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ทุกสิ่งทุกอย่าง และทุกชีวิตจะต้องยอมรับและต้องยอมเสียสละเพื่อความคงอยู่ของมัน “ความเชื่อ “ อันนี้นำไปสู่การตีความหลักการทางพุทธศาสนา ให้หันมารับใช้ชาติเป็นสำคัญ <br />
<br />
จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดที่จุดหมายของพระพุทธศาสนา แต่เดิมซึ่งมุ่งให้ปัจเจกได้ลุถึงอิสรภาพในจากความทุกข์ทั้งปวง ครั้นเมื่อถึงสมัยรัชกาลที่ 6 คุณค่าของพุทธศาสนาในฐานะวิถีแห่งความหลุดพ้นของชีวิตด้านในจึงถูกลดความสำคัญ ถูกลดทอนเป็นแค่เรื่องศีลธรรม จริยธรรม หรือเรื่องของความดีความชั่วเท่านั้น <br />
<br />
ปลายปี พ.ศ.2474( ค.ศ. 1931) <br />
<br />
ณ วัดประทุมคงคา กรุงเทพฯ <br />
<br />
พระหนุ่มอินทปัญโญ หรือพระเงื่อม เดินกลับกุฏิโบราณอยู่ข้างหอสวดมนต์ของวัด เสียงหมูกัดกันที่อยู่ใต้กุฏิดังแว่วเข้ามาเป็นระยะๆ <br />
<br />
ห้าพรรษาผ่านไปแล้ว หลังจากที่เขาบวชแต่ตัวเขาก็ยังรู้สึกเหมือนพายเรืออยู่ในอ่าง ไม่ได้ก้าวหน้าไปถึงไหนเลย ยกเว้นภาษบาลีเท่านั้นที่เขาชำนาญขึ้นกับการสอบเปรียบธรรม 3 ประโยคได้เมื่อปลายปีที่แล้ว <br />
<br />
การเข้าถึงพุทธธรรมที่เป็นจุดมุ่งหมายเดิมในการบวชของเขา เมื่อห้าปีก่อนดูเหมือนจะยากกว่าที่ เค้าคิดเอาไว้มากนักเพราะสิ่งแวดล้อม รอบๆตัวเขาไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลย <br />
<br />
พระส่วนใหญ่ที่เขารู้จักมุ่งแสวงหาความนับหน้าถือตาจากสังคมมากกว่าที่จะมุ่งดับทุกข์อย่างจริงจัง <br />
<br />
ตอนที่เขาพึ่งบวชใหม่ๆ ตัวเขานึกว่าจะมีเวลามากพอที่ศึกษาธรรมอย่างจริงจัง แต่กลับปรากฏว่า เขาก็ยังไม่ค่อยมีเวลาเหมือนเดิมเพราะง่วนอยู่กับกิจกรรมต่างๆ โดยเฉพาะการเทศน์ เนื่องจากท่านสมภารเห็นเขาเป็นคนที่พูดจาเป็นหลักเป็นฐาน ตัวท่านสมภารเองก็เทศน์บ่อยจนเบื่อเต็มทีแล้ว จึงอยากให้พระใหม่อย่างเขาได้ลองเทศน์ดูบ้าง เพราะท่านได้ยินเสียงเล่าลือจากคนบางคนว่า เขาเทศน์สนุกและแปลกกว่าคนอื่น <br />
<br />
พระหนุ่มสนุกอยู่กับการเทศน์อยู่ทุกวันโดยไม่เบื่อ แต่กลับรู้สึกสนุกและท้าทาย จนเขาลืมเลือนปณิธานที่ตั้งใจเอาไว้ก่อนบวชไปเลย กลายเป็นว่าเขาสนุกกับการเป็นพระเพราะได้แสดงออก เพราะได้ถูกใช้งานโดยที่อุดมคติยังไม่ได้ทันได้ก่อตัวชัดเจนความอุทิศตัวที่คิดจะกอบกู้พระพุทธศาสนาก็ยังไม่เกิด สมาธิภาวนาก็ยังไม่มีการปฏิบัติอย่างจริงจัง <br />
<br />
จริงๆแล้วเขาก็ยังเป็นหนุ่มเงื่อมที่ชอบถกธรรมะ คุยเรื่องธรรมะคนเดิมที่แต่งกายเป็นพระ โดยยังไม่รู้เป็นพระโดยสมบูรณ์เท่าไหร่นักนั่นเพราะ พระหนุ่มยังไม่เจอ “ คุรุ“ (ครูทางจิตวิญญาณ) ที่ทำให้เขาเลื่อมใสอย่างหมดใจแม้แต่รูปเดียว มิหนำซ้ำ การทำวิปัสสนาแบบโบราณก็ขาดการสืบทอดจนหมดไปก่อนที่เขาเกิดเสียอีก จึงทำให้ในแต่ละแวกที่เขาพำนักอยู่ไม่มีผู้ใดจะมาชี้นำทางจิตวิญญาณให้แก่ตัวเขาได้เลย มีแต่พระที่เป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพเท่านั้น <br />
<br />
พระเงื่อมบวชได้สองพรรษา จนสอนนักธรรมโทได้ในปี พ.ศ.2471 (ค.ศ.1928 ) อาเสี้ยงของเขาจึงยัดเยียดให้เขาไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ก่อนไปถึงกรุงเทพฯ พระหนุ่มบ้านนอกอย่างเขาเคยคิดว่า พระที่กรุงเทพฯ น่าจะมีพระอรหันต์เต็มไปหมด พระกรุงฯ ดีที่สุด ถูกต้องที่สุดใครได้เปรียญ 9 ก็คือคนที่เป็นพระอรหันต์ <br />
<br />
แต่ครั้นพระหนุ่มมาอยู่ที่กรุงเทพฯ จริงๆ เขาจึงรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเคยคิดวาดเอาไว้ช่างร้ายเรียงสาจริงๆ <br />
<br />
พอไปเจอเข้าจริงๆ เขาก็รู้ว่า มหาเปรียญมันไม่มีความหมายอะไรเลย แต่ที่เขารับไม่ได้มากที่สุด เห็นจะเป็นเรื่องพระเณรในกรุงเทพฯ ไม่ค่อยมีวินัย โดยเฉพาะเรื่องสตางค์กับเรื่องผู้หญิง ขนาดที่บ้านนอกของเขา เขาว่ายังไม่ค่อยเคร่งแล้ว ที่กรุงเทพฯยังไม่เคร่งขึ้นไปใหญ่ พระกรุงเทพฯ ไม่สำรวมแม้เรื่องการกินการฉัน ยังสรวลเฮฮาตลอดทั้งวันเหมือนคนเมา <br />
<br />
ไม่มีอะไรที่น่าเลื่อมใสเลยในกรุงเทพฯ และเขายังไม่เคยเจอพระที่น่าเลื่อมใสจนหมดหัวใจเลย <br />
<br />
ปีนั้นเป็นปีแรกที่พระเงื่อมรู้สึกผิดหวังกับการบวช และคิดจะสึก เขามากรุงเทพฯ โดยมีความใฝ่ฝันอย่างแรงกล้า อย่างหาที่พึ่งที่หาไม่ได้ในบ้านนอกของเขา และคิดที่จะมาหาในกรุงเทพฯ นั่นคือหาผู้ที่จะสามารถถ่ายทอดพุทธธรรมที่แท้จริงให้กับตัวเขาได้ แต่เขากับพบแต่ความน่าผิดหวังเขาพบเห็นแต่สิ่งที่เขารู้สึกว่าไม่ถูกต้องเต็มไปหมดในสังคมพระกรุงเทพฯ และเขาต้องกำลังรู้สึกว่าตัวแงกำลังถูกกลืนเป็นไปกับพวกเขาด้วย ทั้งๆที่เขาพึ่งมาอยู่ในกรุงเทพฯ ได้แค่ 2 เดือนเท่านั้น <br />
<br />
เขาจึงเดินทางกลับมาบ้านนอก คิดจะมาสึกที่นั่น แต่พอมาถึงบ้านนอกมันจวนที่จะเขาพรรษาแล้ว มีคนท้วงว่าไม่ดีหรอก จะสึกทำไม เพราะจะเขาพรรษาอยู่รอมร่อแล้ว เขาจึงตัดสินใจบวชต่ออีกหนึ่งพรรษาที่วัดใหม่พุ่มเรียง <br />
<br />
ในพรรษาที่สามนี้ พระเงื่อมจริงจังทุ่มเทกับการอ่านหนังสือมากขึ้นกว่าเดิม เขาอ่านหนังสือมากขึ้น กว้างขวางขึ้น เรียกได้ว่า เขาอ่านทุกอย่างเท่าที่จะไขว่คว้าหามาอ่านได้ การที่เขาอ่านหนังสือมากขึ้น ทำให้พระเงื่อมสามารถสอบนักธรรมเอกได้ และถูกทาบทามให้เป็นครูสอนนักธรรมของโรงเรียนนักธรรมวัดบรมธาตุไชยาที่บ้านเกิดในปี พ.ศ. (ค.ศ. 1929) เขาจึงอยู่ช่วยสอนปีหนึ่งในพรรษาที่4 จึงไม่ได้สึก และความรู้สึกที่คิดจะสึกก็ลดน้อยลงไป <br />
<br />
พอเขาสอนนักธรรมเสร็จแล้ว อาเสี้ยงของเขาก็เร่งเร้าให้ตัวเขากลับไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เพื่อเรียนบาลีต่อ <br />
<br />
พระหนุ่มกลับมาที่กรุงเทพฯ อีกครั้ง แต่เขาก็ยังมาชอบกรุงเทพฯ อยู่ดี เขาไม่ชอบฝุ่น กลิ่นคลอง เสียงรถราง และอากาศที่ร้อน และเขาจะทนอยู่ที่นี้เท่าที่จำเป็นจริงๆเท่านั้น <br />
<br />
ความสนใจในสินค้าไฮเทคของยุคนั้น อย่างวิทยุ พิมพ์ดีด กล้องถ่ายรูป และแผ่นเสียง ทำให้พระเงื่อมมีงานอดิเรกทำนอกเหนือจากการเรียนบาลี เขาจึงอยู่กรุงเทพฯ ได้นานกว่าเก่า เขาอยู่กรุงเทพเกือบสองปี จึงเบื่ออีกครั้ง พระอินปัญโญกลับเข้ากุฏิของตนอีกครั้งเพื่อเขียนจดหมายถึงน้องชายของเขาที่บ้านเกิด มีใจความตอนหนึ่งว่า <br />
<br />
“ฉันได้พบคัมภีร์ดีๆ พอที่ฉันจะตัดสินใจเด็ดขาดได้แล้ว ว่าฉันจะออกจากกรุงเทพฯ เป็นการออกครั้งสุดท้าย...” <br />
<br />
“ฉันตั้งใจว่าจะไปหาที่สงัดปราศจากการลบกวน ทั้งภายนอกและภายในสักแห่ง เพื่อสอบสวนค้นคว้าวิชาธรรมที่ได้เรียนมาแล้ว” <br />
<br />
“และเมื่อได้หลักธรรมพอที่จะเชื่อได้ว่า การค้นคว้าของฉันไม่ผิดทางแล้ว ฉันก็จะทิ้งตำราที่ฉันเคยรัก และหอบหิ้วมาโดยไม่เหลือเลย...” <br />
<br />
“ ฉันจะมีชีวิตที่เป็นอิสระและปลอดโปร่งสูงที่สุด เพื่อค้นหาความบริสุทธิ์และความจริงต่อไป...“ <br />
<br />
“กรุงเทพฯมิใช่ที่ที่จะพบความบริสุทธิ์ พวกเราถลำเข้ามาเรียนปริยัติธรรมที่เจอด้วยยศศักดิ์ ฉันรู้ตัวว่า ก้าวผิดไปก้าวหนึ่ง และถ้าหากรู้ไม่ทันก็อาจจะก้าวผิดไปอีกหลายก้าว และยากที่จะถอนออกมาได้เหมือนบางคน” <br />
<br />
“การรู้ตัวว่าก้าวผิดนั้นเอง ทำให้ฉันพบเงื่อนว่าทำอย่างไร ฉันจึงจะก้าวถูกด้วย ฉันยังพบอีกว่า ความเป็นห่วงญาติพี่น้อง ลูกศิษย์มิตรสหายเป็นการทำลายความสำเร็จแห่งการค้นคว้าหาความสุขและความบริสุทธิ์ การปลงตกเช่นนี้ได้ ทำให้ฉันเป็นอิสระได้อีกเปลาะหนึ่ง...” <br />
<br />
“เรื่องของฉัน บัดนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ฉันเกลียดทั้งอลัชชี และเกลียดกรุงเทพฯ เพราะฉันรู้ว่าที่เป็นมา และกำลังเป็นอยู่ ฉันไม่มีทางที่จะพบพระพุทธเจ้าได้เป็นอันขาด” <br />
<br />
จดหมายฉบับนี้ คือจุดเริ่มต้นของ “พระพุทธทาส” ที่คนไทยและทั่วโลกจะได้เป็นที่รู้จักในเวลาต่อมา <br />
<br />
พระบ้า <br />
<br />
เดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2475 (ค.ศ. 1932) หลังเกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครองที่กรุงเทพฯ เพียงไม่กี่วัน <br />
<br />
ณ วัดร้างตระพังจิก (สวนโมกข์เก่า) ที่ไชยา <br />
<br />
อินทปัญโญ เพิ่งกลับจากบิณฑบาต ขณะที่กำลังเดินทางกลับมาเขารู้สึกกระหายน้ำเป็นกำลัง แต่ไม่สามารถหาน้ำที่ไหนได้ พอดีเห็นใบหญ้ารังไก่ที่เป็นเฟินชนิดหนึ่งเป็นหญ้าที่มีน้ำค้างเกาะมากที่สุด ทุกปลายใบจะมีหยดน้ำเป็นหยดๆ เขาจึงเอามือไปลูบใบหญ้ารังไก่ดูดกินน้ำค้างจากใบดับกระหายเขาพึ่งสังเกตเห็นว่า น้ำค้างแต่ละหยดที่เกาะอยู่บนใบหญ้ารังไก่นี้เปล่งประกายที่มีชีวิตชีวาเหลือเกิน <br />
<br />
ขณะที่อินทปัญโญกำลังจะเข้าวัดร้างตระพังจิกซึ่งเขาเพิ่งมาจำวัดอยู่คนเดียวได้ไม่นานนัก พวกเด็กๆ ละแวกนั้น ก็ตะโกนบอกต่อๆ กันว่า <br />
<br />
“พระบ้ามาแล้ว พระบ้ามาแล้ว” <br />
<br />
พวกเด็กๆ คิดกันไปเองว่า เขาเป้นพระบ้าที่ถูกเอามากักตัวเพื่อรักษาที่วัดร้างแห่งนั้น <br />
<br />
วัดตระพังจิกที่อินทปัญโญเลือกเป็นที่ที่ตัวเขาจะมาใช้เป็นที่ปฏิบัติธรรม ส่งเสริมการปฏิบัติธรรมนี้เป็นวัดร้างมากว่า 80 ปีแล้ว จนกลายเป็นป่ารกครึ้มไปหมด สำหรับชาวบ้านแถบนั้น วัดนี้ได้หมดสภาพความเป็นวัดไปนานแล้ว แต่เป็นแค่ที่เก็บเห็ดเผาะเห็ดโคน ล่าหมูป่า และเป็นที่กลัวผีของพวกเด็กๆ เท่านั้น <br />
<br />
“พระบ้า พระบ้า พระบ้า” <br />
<br />
อินทปัญโญก้มหน้าดินต่อไปอย่างสงบ แม้จะถูกพวกเด็กๆ โห่ไล่เขาต้องทำใจยอมรับการถูกเข้าใจผิด ซึ่งไม่ได้มีแค่พวกเด็กๆ เท่านั้น เขาตระหนักดีว่า การที่จะริเริ่มทำอะไรใหม่ๆ ที่แปลกไปจากที่ผู้คนกระทำกันอยู่นั้น มักจะถูกมองในแง่ร้ายบ้างส่วนหนึ่งเสมอ ไม่ว่าผู้ทำจะมีกำลังและอิทธิพลมากหรือน้อย ถ้ามีอิทธิพลมากจะแตกต่างอยู่บ้างก็ตรงที่เขาไม่กล้าพูดซึ่งหน้าเท่านั้น <br />
<br />
อินทปัญโญ จึงกล่าวในใจให้กำลังใจตัวเองว่า “เรากำลังคิดที่จะทำสิ่งซึ่งเป็นการปฏิวัติจิตใจ แก้ไขรื้อฟื้นพุทธศาสนาให้ดีขึ้น เราจึงไม่ควรไปใส่ใจกับการนินทาว่าร้ายของผู้เข้าใจผิดซึ่งก็ย่อมต้องมีเป็นธรรมดา ขอเพียงตัวเรากระทำไปด้วยสุจริตใจก็พอแล้ว ผลจักเกิดขึ้นแก่การกระทำอันบริสุทธิ์ของเรา ไม่ช้าก้เร็ว” <br />
<br />
ขณะที่ปัญโญเดินมาถึงพงรกริมสระใหญ่หน้าโบสถ์เก่าของวัด เขาพบนากถึกโทนตัวผู้ตัวหนึ่งออกมากลิ้งเกลือกกลางพื้นทราย ยืดตัวสองขาชะเง้อดูเขาอยู่พักใหญ่ราวกับนักเลงโตที่ยืนขวางทางไม่ให้เขาเดินเข้าไป อิทปัญโญจนใจได้แต่ยืนนิ่งๆ ยืนคอยอย่างสงบ จนกว่าเจ้านากถึกโทนตัวนั้นจะเดินจากไป <br />
<br />
พออินทปัญโญเดินเข้ามาจนถึงกุฏิของเขาที่อยู่โบสถ์เก่า อีกาฝูงใหญ่ก้บินมารับ มันบินตามเขาไปเพื่อรอกินเศษอาหารที่เขาโยนให้ มันบินเกาะกลุ่มคล้ายกับหลังคาตามเขาไปติดๆ เขาเคยลองนับจำนวนอีกาที่มากินอาหารจากเขาเขานับได้ 49 ตัว <br />
<br />
ที่พักของเขาเป็นเพียงโรงพื้นดิน กั้นและมุงด้วยจากเล็กๆ ขนาดวางแคร่ได้ 3-4 แคร่ อยู่ติดกับโรงสังกะสี ซึ่งยกขึ้นสำหรับมุงพระพุทธรูปองค์ใหญ่องค์หนึ่งไว้สวมทับลงตรงโบสถ์เก่า เพื่อรักษาพระพุทธรูปเอาไว้ มีต้นไม้ขนาดเขื่องมีเงาครึ้มงอกรุกล้ำเขามาในแนวพัทธสีมา นอกนั้นก้เป็นป่าไม้ที่แน่นทึบอยู่โดยรอบ กับมีบ่อน้ำโบราณอยู่ห่างจากโบสถ์เก่าประมาณ 50 เมตร กับมีสระน้ำเป็นสระใหญ่ที่กันว่าสระตระพังจิกเท่านั้น <br />
<br />
พอตกเที่ยง นกกระปูดผู้ทำหน้าที่เป็นผู้ให้สัญญาณระฆังพักผ่อนก็ส่งเสียงร้อง อินทปัญโญตระหนักได้ถึงความสงัดตามธรรมชาติอีกครั้งหนึ่งในป่านั้น เพราะนกทุกตัวจับเจ่า กระรอกก็อยู่นิ่งๆ ไก่ป่าก็กกแปลงสัตว์เล็กตามพื้นดินก็หลบตัวพักผ่อน มันเป็นความเงียบสงัดทำนองเดียวกับเวลาดึกสงัด อินทปัญโญจึงสงบอารมณ์ดื่มด่ำกับความสงบสุขในช่วงหลังเที่ยงจนถึงบ่าย จนกว่านกกระปูดจะให้สัญญาณอีกครั้งหนึ่ง การเคลื่อนไหวของสัตว์ต่างๆ เริ่มมีขึ้น จนเป็นป่าที่ตื่นตามปกติ <br />
<br />
อินทปัญโญเอาข้าวสุกจำนวนหนึ่งวางบนฝาบาตรสีเหลืองอ่อนแล้วนำไปวางไว้บนน้ำตื้นๆ ริมสระดูปลาเล็กปลาน้อยที่มาตอมวนเวียนกันอยู่เป็นกลุ่มในวงฝาบาตรสีเหลืองอ่อนนั้น เพียงแค่เพ่งดูไปชั่วขณะเดียวนิมตรของฝาบาตรสีเหลืองอ่อนนี้ก็ติดขาเขาจนเขาสามารถนำไปขยายเป็นภาพเล็กภาพใหญ่ได้ดั่งใจปรารถนานี่คือ “สมาธิเล่นสนุกแบบเด็กๆ” ของเขาที่เขาลองทำเล่นดูเท่านั้น ไม่ได้ยึดติดอะไรเลย <br />
<br />
จากนั้น อินทปัญโญก็นั่งอ่านข้อความในพระไตรปิฎกอยู่เงียบๆการอ่านพระไตรปิฎกในที่สงัดอย่างในวัดร้างกลางป่าแห่งนี้ สำหรับตัวเขาแล้วได้รสชาติที่จับใจที่กรุงเทพฯ หลายเท่านัก เพราะเขาสามารถขบข้อธรรมได้ต่อเนื่องติดต่อกันเป็นสาย อบอวลไปด้วยกระแสจิตกระแสธรรมอีกชนิดหนึ่งที่แปลกใหม่สำหรับตัวเขาที่เพิ่งทิ้งเมืองหลวงมาเป็นพระป่า ได้ไม่นานนัก <br />
<br />
ที่หน้าโบสถ์เก่ามีต้นโมกกับต้นพลาอยู่หลายต้น โมกมาจากคำว่า โมกขะ แปลว่า ความหลุดพ้น พลามาจากคำว่า พละ แปลว่า กำลัง อาราม แปลว่า ที่รื่นรมย์ เขาจึงดำริที่จะตั้งชื่อสถานที่แห่งนี้ว่า สวน โมกขพลาราม แปลว่า สถานที่อันเป็นพลังเพื่อความหลุดพ้น <br />
<br />
ตกเย็น อินทปัญโญนั่งสมาธิอยู่บนพื้นดินกลางป่า อากาศที่นั้นแปรปรวนอย่างรวดเร็ว เมฆขาวที่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้า อยู่ดีๆ ก็บ้าคลั่งจับกลุ่มกันเป็นเมฆก้อนดำทะมึนอยู่เหนือวัดร้างแห่งนี้ แต่อินทปัญโญคร้านที่จะลุกขึ้น เมื่อครู่เขาเพิ่งเห็นนกกระเต็นบินโฉบลงมา จับปลาในสระน้ำอย่างรวดเร็วและแลเห็นฝูงนกเป็ดน้ำกำลังว่ายน้ำอย่างมีความสุข <br />
<br />
เขารำพึงในใจว่า สัตว์เหล่านี้กำลังมีชีวิตอย่างเบิกบานสำราญใจ ใช่หรือไม่ว่า ธรรมชาติต้องการสอนอะไรแก่ตัวเรากระมัง? เขารำลึกถึงความทุกข์ใจ ความกระวนกระวายใจที่ตัวเขามีขณะที่อยู่กรุงเทพฯ จนถึงขนาดต้องตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้า มาทดลองปฏิบัติธรรมใช้ชีวิตแบบอุดมคติในพระพุทธศาสนาที่นี่ ตัดขาดจากความอัปลักษณ์แห่งความเป็นจริงของสถาบันสงฆ์ในกรุงเทพฯ อย่างสิ้นเชิง <br />
<br />
อินทปัญโญหลับตานั่งสมาธิแน่วแน่นิ่งในความสงบ ฝนเริ่มตกลงมาเป็นหยาดหยดเล็กๆก่อนที่จะตกแรงขึ้นจนตัวเขาเปียกโชก แต่เขาก็คงยังนั่งนิ่งอย่างเดิมไม่ได้ลุกหนี หยาดฝนนี้ทำให้เขาคิดถึงหยาดน้ำค้างบนใบหญ้ารังไก่ที่เขาพึ่งเลียกินมาตอนเช้านี้ <br />
<br />
ความเขียวขจีของใบหญ้า ความสดใสของหยาดน้ำค้าง ความชุ่มฉ่ำของน้ำฝน กลิ่นดินสดจากพื้นดินที่ตัวเขากำลังนั่งสมาธิอยู่ ได้ให้พลังแก่ความมีชีวิตชีวาแก่เขา <br />
<br />
โอชีวิตนี้ แท้จริงเป็นสิ่งที่น่ารื่นรมย์เป็นยิ่งนัก ! <br />
<br />
อินทปัญโญดื่มด่ำอยู่กันธรรมชาติ ถือเอาธรรมชาติเป็นครู เป็นตัวแทนที่ยิ่งใหญ่ของพระพุทธะ จนลืมเลือนแม้กระทั้งกาลเวลา เขาได้รู้แกใจแล้วว่า เส้นทางใหม่ที่เขาได้เลือกเดินมานี้ เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วแบบไม่ต้องสงสัย ไม่มาเขาจะต้องเดินอยู่บนเส้นทางสายนี้ไปอีกสักแค่ไหนก็ตาม <br />
<br />
อินทปัญโญนั่งสมิด้วยใจที่เปิดกว้างดุจท้องฟ้า แต่ในขณะเดียวกันก็ดำรงอยู่และหยั่งรากอย่างมั่นคงกับพื้นพสุธา เขารู้ดีว่า ชีวิตคือการเชื่อมโยงสิ่งสูงสุดกับสิ่งสามัญเข้าด้วยกัน จึงเป็นชีวิตที่แท้จริงตามความหมายพุทธ และตัวเขาพึ่งได้ตระหนักว่า ตัวเขากำลังมี “ชีวิตที่แท้จริง” ก็ต่อเมื่อเขาได้มาอยู่ที่นี้แล้วเท่านั้น <br />
<br />
ฝนหยุดตกแล้ว ลมแรงเมื่อครู่พลันสงบลง อินทปัญโญน้อมนำดวงจิตออกจากสมาธิลืมตาขึ้นช้าๆ หวนคืนกับสู่ชีวิตประจำวันอย่างเปี่ยมไปด้วยปัญญา ความกรุณา ความเปิดกว้าง ความไม่ยึดติด และความมีอารมณ์ขันอีกครั้ง <br />
<br />
พุทธทาส <br />
<br />
การขบถและการแสวงหาโดยลำพังของพระหนุ่มอินทปัญโญเกิดขึ้นท่ามกลางบริบทแห่งความขัดแย้งสองวัฒนธรรมของศาสนาพุทธในเมืองไทย วัฒนธรรมหนึ่ง โน้มเอียงไปในทางความเป็นเหตุเป็นผล มีเนื้อหาชัดเจน มุ่งผลที่เห็นได้ในชาตินี้ ยึดอิงตำราว่าเป็นหัวใจของการเข้าถึงธรรมะและความจริง ขณะที่ในอีกวัฒนธรรมหนึ่งนั้น ยังเชื่อในสิ่งที่ฝังหัวในสิ่งที่อยู่เหนือเหตุผล โดยยอมรับว่ายังมีอีกโลกหนึ่งที่พ้นไปจากโลกนี้ เรียนรู้จากประสบการณ์และผ่านตำนานเรื่องเล่าเชิงอุปมาอุปไมย ที่เป็นรูปธรรมหรือบุคลาอธิษฐาน อีกทั้งยังเห็นว่าธรรมะกับความบันเทิงไม่ได้แยกออกจากกัน <br />
<br />
นี้คือความขัดแย้งทางโลกทัศน์ที่จะสะท้อนถึงความแตกต่างของระดับจิตของคนเมืองกับคนชนบท ความแตกต่างระหว่างโลกทัศน์แบบเหตุผลนิยม แบบเป็นวิทยาศาสตร์กับโลกทัศน์แบบปรัมปราคติ ซึ่งสะท้อนออกมาให้เห็นในรูป <br />
<br />
ของความขัดแย้งระหว่างพระปริยัติจากในเมืองพระท้องถิ่นในบ้านนอก ปัญหาของพระหนุ่มอินทปัญโญนั้นที่ว่า ตัวเขาไม่สามารถนิยามตัวเองได้ว่าสังกัดอยู่กับกลุ่มใด <br />
<br />
จริงอยู่ แม้ตัวเขาจะไม่ค่อยเชื่อใจเรื่องโหราศาสตร์และไสยศาสตร์มาตั้งแต่ก่อนบวชแล้ว เขาจึงมีความโน้มเอียงที่จะไม่ยอมรับ “พุทธธรรมแบบปรัมปราคติ” พวกพระท้องถิ่นที่อยู่รอบข้าง นี่จึงเป้นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ตัวเขาต้องดิ้นรบไปศึกษาต่อที่เมืองเพื่อค้นหา “พุทธธรรมที่สูงส่งกว่านั้น” เพื่อพบกับความผิดหวังที่ว่า <br />
<br />
“พุทธธรรมแบบเหตุผลนิยม” ของพวกเขาพระเมืองที่ย่อหย่อนในการปฏิบัติสมาธิภาวนานั้นน่าผิดหวังยิ่งกว่า การศึกษาอย่างใหม่ในทางโลกและทางศาสนา ทำให้นักเรียนดูถูกพ่อแม่ปู่ย่าตายายว่าโง่คร่ำครึ การครอบงำของโลกทัศน์แบบเหตุผลนิยมที่มีรากฐานจากในเมือง โดยได้รับอิทธิพลจากวิทยาศาสตร์-เทคโนโลยีและรัฐทำให้ “ความศักดิ์สิทธิ์” ของพุทธศาสนา ซึ่งแต่เดิมมีชุมชนท้องถิ่นเป้นพื้นฐานหาที่ยืนได้ลำบากยิ่งขึ้นทุกที และนับวันก็จะยิ่งรุกล้ำเข้ามาล่วงเกิน แม้กระทั่ง “ความศักดิ์สิทธิ์ของชีวิต”... ของทุกสรรพชีวิตบนโลกใบนี้ <br />
<br />
อินทปัญโญรู้สึกปวดร้าว แม้มันเป้นความปวดร้าวของค้างคาวที่รู้ตัวเองว่าไม่ใช่ทั้งนกและหนู และไม่อาจสังกัดในกลุ่มหนูหรือกลุ่มนกอย่างยินยอมพร้อมใจได้ การมีชีวิตอยู่อย่างงมงายไปวันๆโดยไม่คิดแสวงหาความรู้ใหม่ๆใส่ตัว มิใช่ทางเลือกของพระหนุ่มๆอย่างเขา แต่การยึดถือพุทธศานาโดยยึดตำรา และการใช้เหตุผลล้วนๆจนปฏิเสธแม้กระทั่งการใช้สมาธิภาวนาเพื่อเข้าถึงความจริงก็เป้นสิ่งที่ตัวเขายอมรับไม่ได้เช่นกัน ตัวเขาจึงต้องออกแสวงหาและทดลองเดินบนเส้นทางแห่ง “ทางเลือกที่สาม”เพียงลำพัง...ทางเลือกที่ศึกษาปริยัติเพื่อรับใช้การปฏิบัติธรรม มิใช่ไร้ปริยัติเหมือนพวกปรัปราคติ แต่ก็มิใช่ปริยัติเหมือนพวกเหตุผลนิยม <br />
<br />
พระหนุ่มอินทปัญโญได้ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วว่า จากนี้ไปเขาจะยึดถือพระพุทธเจ้าเป็นคุรุหรือครูทางจิตวิญญานของเขาโดยตรง ยิ่งเมื่อตัวเขากลายเป็นพระป่าที่พำนักอยู่คนเดียวตามลำพังในวัดร้างแห่งนี้ จึงมีเวลาอ่านพระไตรปิฏกจากมุมมองที่มุ่งจะค้นหาร่องรอยแห่งการศึกษาค้นคว้าการปฏิบัติ และการเป็นอยู่ประจำวันตลอดจนวิธีการอบรมสั่งสอนและการแก้ปัยหาเฉพาะหน้าต่างๆ ของพระพุทธเจ้า โดยมุ่งจะนำเอาหลักเกรฑ์เหล่านี้มาใช้ในการที่จะทำความเข้าใจโลกภายใน หรือชีวิตด้านในของพระพุทธเจ้า เพื่อที่ตัวเขาจะได้เจริญลอยตามท่าน <br />
<br />
ความยากลำบากอยู่ตรงที่เรื่องราวเหล่านี้ในพระไตรปิฏกมิได้รวมอยู่ตอนใดตอนหนึ่งทั้งหมด แต่ไปมีแทรกอยู่ที่นั่นบ้างที่นี่บ้าง และบางแห่งก็มีนิดหน่อยและแร้นลับ ต้องตั้งใจเลือกเก็บกันจริงๆ ถึงจะค้นพบโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับตัวเขาจะมุ่งจะสืบค้นการ่องรอยการปฏิบัติธรรมของพระอรหันต์ที่ยังเร้นลับอยู่ในพระไตรปิฏก <br />
<br />
<br />
<br />
อินทปัญโญมีความเชื่อมั่นอย่างแน่นแฟ้นไม่คลอนแคลนว่า ชีวิตแห่งความเป็นพระอรหันต์ ในพระพุทธศาสนาคือ บรมธรรมชิ้นเอกที่โลกต้องการ และนี่เป็นสิ่งเดียวที่อาจนำความสุขที่แท้จริงมาให้แก่โลกๆได้ เพราะนี่คือ วิถีแห่งการทำให้จิตมีอำนาจเหนือโลก เหนือโลกานุวัตร เพื่อไม่ต้องหมุนเวียนไปในกระแสแห่งความทุกข์ทรมานของ โลก และเพื่อถึงที่สุดแห่งความสุขอันจะไม่กลับไปเป็นทุกข์อีกต่อไป <br />
<br />
วิถีแห่งพระอรหันต์นี้พระพุทธเจ้าเป็นผู้ทำสำเร็จเป็นคนแรก แล้วสอนให้ผู้อื่นทำตามบ้าง จนมีพระอรหันต์คือผู้ที่พ้นทุกข์เป็นจำนวนมาก การได้เห็นและศึกษาตัวอย่างจากผู้ที่พ้นทุกแล้ว มีใจที่เป็นอิสระจากธรรมชาติฝ่ายต่ำ ไม่ติดขัดดุจท้องฟ้ากลางหาว และสดชื่นเบิกบานได้ถึงที่สุดของใจ เป็นวิธีการเดียวที่จะนำความสุขมาสู่โลกได้แท้จริง โลกมีความจริงเป็นเช่นนี้ <br />
<br />
แต่มนุษย์ส่วนมากในโลก ไม่ได้ยึดเอาความจริงนี้เป็นหลัก จึงดำเนินชีวิตที่ขัดขวางต่อความจริงของโลกโดยไม่รู้ตัว <br />
<br />
อินทปัญโญไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับความเชื่อของพวกพระผู้ใหญ่ทั้งหลายในกรุงเทพฯ ที่อ้างว่า พระอรหันต์ไม่มีในโลกแล้วและจะไม่มีอีกต่อไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพวกนั้นจึงพยายามยกเหตุผลต่างๆมากล่าวอย่างจริงจังเพื่อรองรับความเชื่อข้างต้นราวกับว่า พวกเขาจะได้รับผลอะไรบางอย่างจากดการกระทำเช่นนี้ เช่น สมณศักดิ์กระนั้นหรือ <br />
<br />
ความเชื่อที่หลงผิดเช่นนี้ จะทำให้ไม่มีใครพยายามเพื่อเป็นพระอรหันต์อีกต่อไป และจะทำให้พุทธธรรมอันสูงสุดกลายเป็นคำพูดความสอนที่เหลวไหล <br />
<br />
พระอรหันต์ไม่มีเครื่องหมายภายนอกแสดงให้รู้ จึงยากที่จะรู้จักพระอรหันต์ด้วยรูปร่างภายนอก คนที่เรียนเรื่องพระอรหันต์รู้แล้วแต่ไม่ทำจริงๆตามนั้น ด้วยเหตุอย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมเป็นโมฆบุรุษหรือคนว่างเปล่า การเรียนจบพระไตรปิฎกก็ไม่ได้ทำให้พ้นจากข้อตินี้ ถ้าไม่ปฏิบัติดูบ้างตามที่เรียนมา <br />
<br />
ตัวพุทธศาสนาที่แท้จริง ไม่รู้จักคร่ำคร่าหรือเสื่อมสูญ เพราพุทธธรรมเป็นกฎที่แท้จริงประจำอยู่ในโลก ย่อมไม่เหลวไหล แต่ผู้คนที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับพุทธศาสนานั่นไม่แน่นอน ผู้นั้นอาจเข้าไปเกี่ยวข้องเพื่ออาศัยประโยชน์ทับซ้อนแอบแฝงก็เป็นได้ <br />
<br />
การเรียนรู้เชิงปริยัติก็ต้องใช้ความบากบั่นอย่างเต็มที่อยู่แล้วแต่อย่าหยุดแค่นั้น จะต้องพยายามต่อไปในขั้นปฏิบัติธรรมด้วย ส่วนปฏิเวธธรรมหรือการเก็บเกี่ยวผลอันเกิดจากการกระทำจริงๆนั้น ไม่ต้องบากบั่นอะไร เพราะเมื่อมีการกระทำจริงๆแล้ว ก็ย่อมหวังได้แน่นอนว่า จะต้องได้รับผลจากความพยายามนั้น <br />
<br />
อะไรคือ ความยากลำบากในการตามรอยพระอรหันต์ <br />
<br />
อินทปัญโญเห็นว่า คือความไม่แข็งแรง กล้าแข็งของจิตใจ ของคนผู้นั้น การจะลอยตามพระอรหันตืได้ คนผู้นั้นจะต้องกล้าที่จะใช้ชีวิตที่เรียบง่ายโดยเต็มใจ ยินยอมที่จะอดทนต่อความยากลำบากอันเกิกจากความพากเพียรค้นหาความจริง ยอนทนต่อการถูกหัวเราะเยาะ ถูกเย้ยหยันของผู้ที่ไม่มีความรู้เรื่องพระอรหันต์ ไม่หวั่นไหวต่อคำชักชวนของสังคมให้กลับการเดินทางเพราะด้วยเหตุนี้กระมัง จึงไม่ค่อยมีใครเป็นผู้เดินตามพระอรหันต์ด้วยหัวใจอันแท้จริง ยิ่งพุทธธรรมเป็นปักจัตลักษณ์คือ ผู้ที่มีปัญญาจะเห็นได้เฉพาะตนด้วยแล้ว การจะทำให้สังคมคล้อยตามจึงเป็นเรื่องยาก <br />
<br />
แต่ไม่เป็นไรดอก อินทปัญโญปลอบจัยตัวเองและให้กำลังใจตัวเอง ตัวเขาซึ่งได้ตั้งจิตปณิพานขอมอบชีวิตและร่างกายนี้ถวายแด่พระพุทธเจ้าดุจเป็นทาสรับใช้ของพระองค์ จนตัวเขายินดีเรียกตัวเองว่า พุทธทาส <br />
<br />
พระอาจารย์ ติช นัท ฮันห์ <br />
<br />
ติช นัท ฮันห์ กำเนิดในปี พ.ศ. 2469 ที่จังหวัดกวงสี ในตอนกลางของประเทศเวียดนาม ท่านมีชื่อเดิมว่า เหงียน ซวน เบ๋า "ติช นัท ฮันห์" เป็นฉายา เมื่อท่านได้รับ การอุปสมบทแล้ว คำว่า "ติช" ในเวียดนามใช้เรียกพระ มีความหมายว่าเป็นผู้สืบทอดพุทธศาสนา ส่วน "นัท ฮันห์" เป็นนามทางธรรมของท่าน มีความหมายว่า "การกระทำเพียงหนึ่ง" (One Action) หมู่ศิษย์ในทางตะวันตก เรียกท่านว่า "Thay" (ไถ่) ซึ่งในภาษาเวียดนามมีความหมายว่า "ท่านอาจารย์" <br />
<br />
ในปี พ.ศ. 2485 เมื่ออายุได้ 16 ปี ท่านได้บรรพชา เป็นสามเณรที่วัดตื่อฮิ้ว วิถีชีวิต ในวัดเซนแห่งนี้ เป็นรากฐานอันสำคัญ ต่อชีวิตนักบวชของท่าน สามเณรต้องเรียนรู้ การมีชีวิตอยู่ ในปัจจุบันขณะ ในทุกการกระทำ อาจารย์ได้มอบหนังสือเล่มเล็กๆ กำชับให้ศึกษาหนังสือนั้น จนกว่าจะเข้าใจ "การนำสารัตถะแห่งพระวินัย มาประยุกต์ ใช้ในชีวิตประจำวัน" เป็นตอนแรกของคู่มือเล่มเล็กนั้น กล่าวถึงอากัปกิริยาของพระฝึกหัด จะต้องเกิดขึ้นพร้อมไปกับ สัมมาสติ หรือการกำหนดรู้ในปัจจุบัน <br />
<br />
ปี พ.ศ. 2492 ติช นัท ฮันห์ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ เมื่ออายุ 23 ท่านได้เดินทางไปไซ่ง่อน เพื่อช่วยฟื้นฟูพุทธศาสนา และเขียนบทความ ซึ่งถูกต่อต้านอย่างมาก จากผู้นำองค์กรชาวพุทธ และจากรัฐบาล ในปี พ.ศ. 2505 เมื่อท่านได้รับการเสนอทุนจากมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน เพื่อ ศึกษาศาสนาเปรียบเทียบ จึงเดินทางไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา จากนั้น 1 ปี ท่านได้รับทุนจาก มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย แต่ท่านตัดสินใจเดินทางกลับเวียดนาม เพื่อกลับมาทำงานด้านความ ร่วมมือ ระหว่างพุทธมหายานและหินยานในประเทศ และตั้งรร.ยุวชนรับใช้สังคม เพื่อรักษาสังคม ที่เสียหายจากสงคราม สานต่อแนวคิดเรื่องพุทธศาสนาที่ผูกสัมพันธ์กับสังคม และพัฒนาวงการ สงฆ์ ด้วยการสอนและเขียน ในสถาบันพุทธศาสนาขั้นสูง เป็นการบ่งบอกถึงแนวคิดของท่านว่า การกระทำและปัญญา ต้องก้าวไปด้วยกัน (action and wisdom must go together) และจัดตั้งคณะเทียบหิน ในปี 2509 <br />
<br />
ท่านตระหนักว่า ต้องมีการเปลี่ยนแปลง วิธีการการต่อสู้เพื่อสันติภาพ เพื่อแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ คือ หยุดการสนับสนุนสงครามและมุ่งเน้นสันติภาพ โดยปลุกจิตสำนึกต่อคนทั่วโลก จนกระทั่ง มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ ( Martin Luther King, Jr.) เสนอนามท่านติช นัท ฮันห์ เพื่อรับรางวัล โนเบลเพื่อสันติภาพ การทำงานเช่นนี้ ทำให้รัฐบาลเวียดนามใต้ ปฏิเสธการกลับประเทศของท่าน จนแม้ รวมประเทศแล้วก็ตาม ท่านจึงลี้ภัยอย่างเป็นทางการในประเทศฝรั่งเศส โดยสอน ประวัติศาสตร์พุทธศาสนาเวียดนาม ที่มหาวิทยาลัย และสร้างอาศรมแห่งหนึ่งนอกเมืองปารีส เพื่อเขียนหนังสือ และปลูกพืชผักสมุนไพร ซึ่งท่านติดต่อลับๆ กับพระภิกษุที่ถูกจำคุกในเวียดนาม เพราะไม่เห็นด้วย กับรัฐบาลคอมมิวนิสต์ ระหว่างนั้นท่านยังคงทำงาน เพื่อสันติภาพและผู้ลี้ภัย จากประสบการณ์ ของท่าน ที่ได้พบเห็นชะตากรรมของผู้ลี้ภัยด้วยตนเอง จนสามารถช่วยเหลือ ผู้คนได้อีกมาก <br />
<br />
ติช นัท ฮันห์ คำว่า "ติช" ในเวียดนามใช้เรียกพระ มีความหมายว่าเป็นผู้สืบทอดพุทธศาสนา "นัท ฮันห์" เป็นนามทางธรรมของท่าน มีความหมายว่า "การกระทำเพียงหนึ่ง" (One Action) <br />
<br />
<br />
<br />
ท่าน ติช นัท ฮันห์ พระมหาเถระในพุทธศาสนามหายานนิกายเซน ชาวเวียดนาม ผู้ซึ่งนำพาให้ผู้คนได้ประจักษ์ถึงการนำพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้ให้เข้ากับ ชีวิตประจำวันอย่างสอดคล้องกลมกลืน <br />
<br />
ตลอดชีวิตนักบวชของท่านได้เขียนหนังสือและบทกวี ไว้มากมายเพื่อเผยแพร่วิถีแห่งพุทธธรรม ผลงานของท่านได้รับการตีพิมพ์เผยแพร่ทั่วโลกมากกว่า 80 เล่ม จำนวนตีพิมพ์มากกว่า 1.5 ล้านเล่ม เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในโลกตะวันตก <br />
<br />
ในช่วงที่บ้านเมืองของท่านมีความเดือดร้อนจากภัยสงคราม ท่านพยายามอย่างยิ่งที่จะใช้หลักพุทธศาสนาเพื่อนำพาผู้คนให้กลับสู่สันติภาพ ในจิตใจของตน เพื่อนำไปสู่การหยุดการก่อสงครามในทุกระดับ จนกระทั่ง มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ (Martin Luther King, Jr.) ได้เสนอ ท่านติช นัท ฮันห์ รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ <br />
<br />
ปัจจุบันท่าน ติช นัท ฮันห์ พำนักอยู่ในชุมชนหมู่บ้านพลัม (Plum Village) ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวัน ตกเฉียงใต้ของฝรั่งเศส เป็นชุมชนแห่งการฝึกปฏิบัติเพื่อดำเนินชีวิตอย่างมีสติของพุทธบริษัท 4 อันประกอบด้วย ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก และ อุบาสิกา ชุมชนหมู่บ้านพลัมมีกระจายอยู่ในหลายประเทศ อาทิประเทศฝรั่งเศส อเมริกา เยอรมัน ฮ่องกง และล่าสุดที่ประเทศไทย <br />
<br />
โดยมีนักบวชมากกว่า 500 รูป กว่า 20 ประเทศทั่วโลก และมีกลุ่มปฏิบัติธรรมตามแนวทางของหมู่บ้านพลัม หรือ "สังฆะ" เกือบหนึ่งพันกลุ่มกระจายอยู่ใน 31 ประเทศทั่วโลก ปัจจุบัน ท่าน ติช นัท ฮันห์ ยังคงเบิกบานกับการฝึกปฏิบัติร่วมกับคนรุ่นใหม่ และเดินทางไปนำการภาวนาในประเทศต่าง ๆ เพื่อสรรค์สร้างความรัก ความเข้าใจ และสันติภาวะภายในให้กับผู้คนทั่วโลก <br />
<br />
********************************************************************************<br />
<br />
บทที่ 4<br />
<h2>
สภาพในปัจจุบัน</h2>
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/04/blog-post.html">วัดเส้าหลิน </a><br />
<br />
วัดเส้าหลิน (วัดเสี้ยวลิ้มยี่) เป็น<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94">วัด</a>ทางพระพุทธศาสนา<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%99%E0%B8%B2"></a><a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A1%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%99">นิกายมหายาน</a>ที่มีความเก่าแก่อายุมากกว่า 1,500 ปี ตั้งอยู่ทาง<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%95%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%81">ทิศตะวันตก</a>ของเทือกเขาซงซาน หนึ่งในจำนวนห้ายอดเขาอันศักดิ์สิทธิ์ตามความเชื่อของชาวจีน เป็นเทือกเขาที่มีชื่อเสียงมากที่สุดทั้งในด้านของ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C">ประวัติศาสตร์</a>และในแวดวงยุทธภพ ประกอบด้วยยอดเขาน้อยใหญ่จำนวน 72 ยอด แบ่งเป็นสองกลุ่มคือในกลุ่มของเขาไท่ซื่อ จำนวน 36 ยอด และกลุ่มของเขา เส้าซื่อ จำนวน 36 ยอด ในอำเภอเติงเฟิง <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%87%E0%B9%82%E0%B8%88%E0%B8%A7">เมืองเจิ้งโจว</a> <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%91%E0%B8%A5%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%AD%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%99">มณฑลเหอหนาน</a> <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%A8%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99">ประเทศจีน</a> อยู่กึ่งกลางระหว่างเมืองเจิ้งโจวและ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%AB%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%87">เมืองลั่วหยาง</a> บริเวณรอบ ๆ วัดเส้าหลินเป็นพื้นที่โล่งกว้าง ใช้สำหรับฝึกวิทยายุทธของหลวงจีน รายล้อมด้วยป่าเจดีย์หรือถ่าหลิน ซึ่งเป็นสุสานของอดีต<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%AA">เจ้าอาวาส</a>และ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0">หลวงจีน</a> ซึ่งมีมาตั้งแต่ในยุคสมัยของ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C%E0%B8%96%E0%B8%B1%E0%B8%87">ราชวงศ์ถัง</a> <br />
<br />
วัดเส้าหลินมีชื่อเสียงโด่งดังมากที่สุดในประเทศจีนและในต่างประเทศ ได้รับการกล่าวขานในเรื่องของกระบวนท่าวิทยายุทธ เพลงหมัดมวย พลังลมปราณและ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%9F%E0%B8%B9">กังฟูเส้าหลิน</a>เป็นอย่างมาก เป็นแหล่งวิชาการต่อสู้และ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A8%E0%B8%B4%E0%B8%A5%E0%B8%9B%E0%B8%B0%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%9B%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7">ศิลปะการป้องกันตัว</a>ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจีน ปรากฏชื่อใน<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%81%E0%B8%B3%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%83%E0%B8%99">นิยายกำลังภายใน</a>หลายต่อหลายเรื่อง ซึ่งล้วนแต่กล่าวถึงวิชาเพลงหมัดมวย พลังลมปราณและกังฟูเส้าหลินอยู่เสมอ โดยเฉพาะนิยายกำลังภายในของ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%A2%E0%B9%89%E0%B8%87">กิมย้ง</a>เช่น <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%AB%E0%B8%A2%E0%B8%81">มังกรหยก</a>, <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%88%E0%B8%AD%E0%B8%A1%E0%B9%83%E0%B8%88%E0%B8%88%E0%B8%AD%E0%B8%A1%E0%B8%A2%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B9%8C">จอมใจจอมยุทธ์</a>, <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%88%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%87%E0%B8%88%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B8%A0%E0%B8%B9%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%B0">จิ้งจอกภูเขาหิมะ</a> เป็นต้น ปัจจุบันมีหลวงจีนที่บวชเพื่อศึกษาธรรมะและกังฟูจำนวน 180 รูป มีหลวงจีน ซือ หย่งซิน ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน เป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญทางประวัติศาสตร์แห่งหนึ่งในประเทศจีน ที่ทางรัฐบาลจีนได้ร้องขอต่อ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B9%8C%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A2%E0%B8%B9%E0%B9%80%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B9%82%E0%B8%81">องค์กรยูเนสโก</a>ให้เป็น<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81">มรดกโลก</a> และได้รับการพิจารณาให้เป็นมรดกโลกเมื่อวันที่ <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/1">1</a><a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%A1">สิงหาคม</a> <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2553">พ.ศ. 2553</a> ร่วมกับ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%9A%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%93%E0%B8%AA%E0%B8%96%E0%B8%B2%E0%B8%99">โบราณสถาน</a>อีก 5 แห่ง <br />
<br />
วัดเส้าหลิน สร้างขึ้นในปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._1038">พ.ศ. 1038</a> ในสมัยของไท่เหอเจ้าผู้ครองรัฐวุ่ยเหนือ ในปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._929">พ.ศ. 929</a> - <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._1077">พ.ศ. 1077</a> เนื่องจากตั้งอยู่บนยอดเขาเส้าซื่อ ทางด้านทิศตะวันตกของเทือกเขาซงซาน ครอบคลุมอาณาเขตพื้นที่เกือบทั้งหมดด้วยป่าหรือ "หลิน" ในภาษาจีนกลาง จึงกลายเป็นที่มาของชื่อ วัดเส้าหลิน ในยุคสมัยบุกเบิกยังไม่เป็นที่รู้จักกันในวงกว้าง ภายหลังจากสร้างขึ้นมาได้ประมาณ 32 ปี ในปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._1070">พ.ศ. 1070</a> <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%82%E0%B8%9E%E0%B8%98%E0%B8%B4%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1">พระโพธิธรรมเถระ</a>หรือตั๊กม้อ <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A0%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%A9%E0%B8%B8">พระภิกษุ</a>จาก<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%A8%E0%B8%AD%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%B5%E0%B8%A2">ประเทศอินเดีย</a> ได้เดินทางเข้ามาเผยแผ่<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%99%E0%B8%B2">พุทธศาสนา</a><a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%8B%E0%B8%99">นิกายเซน</a>ที่วัดเส้าหลินเป็นครั้งแรก อีกทั้งแลเห็นว่าวัดเส้าหลินอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ มีความสงบร่มรื่น เหมาะแก่การบำเพ็ญเพียรปฏิบัติธรรมจนบรรลุธรรมตามนัยของพุทธศาสนานิกายเซน ปรมาจารย์ตั๊กม้อจึงเข้าพำนักและดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสองค์แรก ทำให้ชื่อเสียงของวัดเส้าหลิน อยู่ในฐานะเป็นต้นกำเนิดของศาสนาพุทธนิกายเซนในประเทศจีน กลายเป็นที่รู้จักมากขึ้น <br />
<br />
ตั๊กม้อสร้างความเลื่อมใสศรัทธาแก่ชาวจีนเป็นอันมาก โดยเฉพาะการพัฒนาวิทยายุทธเส้าหลินให้ลึกล้ำขึ้นกว่าเดิม ถ่ายทอด<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%B0">ธรรมะ</a>และวิชา<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%9F%E0%B8%B9">กังฟู</a>ให้แก่หลวงจีนได้ฝึกฝนเพื่อออกกำลังกายและฝึกสมาธิ เนื่องจากเห็นว่าหลวงจีนส่วนใหญ่มีสุขภาพร่างกายอ่อนแอ ไม่สามารถนั่งสมาธิวิปัสสนาและเจริญกรรมฐานอย่างเคร่งครัด จึงหัดให้หลวงจีนเริ่มฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งควบคู่กับการปฏิบัติธรรม การฝึกสอนวิทยายุทธและกังฟูของตั๊กม้อ ได้รับการพัฒนาจนกลายเป็นที่มาของวิทยายุทธเส้าหลินที่สง่างามและทรงพลังเช่น หมัดเส้าหลิน หรือเพลงหมัดเส้าหลิน รวมทั้งหมด 18 กระบวนท่า อีกทั้งเป็นการปฏิรูปวิทยายุทธครั้งสำคัญเช่น การขยายท่าฝ่ามืออรหันต์จาก 18 ท่า เป็น 72 ท่า โดยเล็งเห็นว่าวิชากังฟูเส้าหลิน ควรได้รับการถ่ายทอดให้ขยายออกไป เช่นเดียวกับนิกายเซนที่ตั๊กม้อได้เดินทางมาเผยแผ่ <br />
<br />
เจตนารมณ์ของตั๊กม้อประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวง ศิษย์ของตั๊กม้อเมื่อลาสิกขาออกไปจากวัดเส้าหลินแล้ว ส่วนใหญ่กลายเป็นวีรบุรุษของชาวจีนที่รู้จักกันเป็นอย่างดีเช่น <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%87%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%AE%E0%B8%B8%E0%B8%A2">งักฮุย</a> แม้ในประเทศจีนจะมีวัดนิกายต่าง ๆ อยู่เป็นจำนวนมาก แต่เนื่องจากความเก่าแก่ประกอบกับชื่อเสียงอันโด่งดัง เลื่องลือกล่าวขานในด้านวิชากังฟูของเส้าหลิน เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้หลวงจีนหลาย ๆ องค์ นิยมเดินทางมาบวชเรียนเพื่อศึกษาธรรมะ กระบวนท่าวิทยายุทธและกังฟู ทำให้ชาวจีนจำนวนมากเริ่มเดินทางมาวัดเส้าหลินเพื่อฝึกฝนวิชากังฟูของตั๊กม้อ จนได้รับความนิยมอย่างมากในเวลาอันรวดเร็ว และกลายเป็นมหาอำนาจกำลังภายในของจีนมากกว่าพันปี รวมทั้งยังเกิดสาขาของวัดเส้าหลินอีกนับสิบแห่งทั่วทุกมุมของโลก <br />
<br />
ตามตำนานจีนโบราณ ศิลปะการต่อสู้และกังฟูเส้าหลิน มีต้นกำเนิดจากการที่หลวงจีนใช้วิชากังฟู ฝึกฝนร่างกายและออกกำลังกาย เพื่อเป็นการขจัดความเมื่อยล้าจากการนั่งสมาธิวิปัสนากรรมฐานเป็นเวลานาน ต่อมาได้มีการพัฒนาจนกลายเป็นรูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของวัดเส้าหลิน ชาวจีนเชื่อกันว่าผู้ที่คิดค้นสุดยอดวิชากังฟูคือตั๊กม้อ จากหลักฐานทาง<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C">ประวัติศาสตร์</a>ตามบันทึกบน "ถังไท่จงชื่อเส้าหลินซื่อจู่เจี้ยวเปย" แท่นหินสลักคำสอนหลักของวัดเส้าหลินระบุว่า หลวงจีน 13 องค์ ได้เข้าช่วยเหลือ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%96%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B9%88%E0%B8%88%E0%B8%87">จักรพรรดิถังไท่จง</a> หรือหลี่ซื่อหมินแห่งราชวงศ์ถัง ในระหว่างปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._1161">พ.ศ. 1161</a> - <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._1450">พ.ศ. 1450</a> ฝ่าวงล้อมในระหว่างการสู้รบกับ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%97%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3">ทหาร</a>ของ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%A2">ราชวงศ์สุย</a>ตอนปลายจนได้รับชัยชนะ <br />
<br />
ต่อมาถังไท่จงได้ทรงแต่งตั้งให้เฟิงถันจง หนึ่งในหลวงจีนที่ร่วมในการสู้รบให้ดำรงตำแหน่งเป็นแม่ทัพ พร้อมกับพระราชทานแท่นปักธงคู่และสิงโตหิน ซึ่งตั้งอยู่บริเวณอารามหน้าวัดเส้าหลินจนกระทั่งถึงปัจจุบัน รวมทั้งได้ทรงอนุญาตให้หลวงจีนเข้าร่วมฝึกซ้อมแบบ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%97%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3">ทหาร</a>ร่วมกับกองกำลังทหารในราชสำนัก รวมทั้งให้หลวงจีนสามารถฆ่าสัตว์ตัดชีวิต และสามารถฉันเนื้อสัตว์ได้ จากการสนับสนุนในด้านต่าง ๆ จากทางราชสำนัก ทำให้วัดเส้าหลินได้รับการพัฒนาอย่างรวดเร็ว จนเป็นที่รู้จักทั้งในประเทศจีนและต่างประเทศในสมัยซ่งหรือซ้อง <br />
<br />
ในปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._1503">พ.ศ. 1503</a> - <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._1822">พ.ศ. 1822</a> วิชากังฟูเส้าหลินได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องจนถึงขีดสุด จนถึงสมัย<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%87">ราชวงศ์ชิง</a> ในปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2159">พ.ศ. 2159</a> - <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2454">พ.ศ. 2454</a> และในปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2270">พ.ศ. 2270</a> หลังการขึ้นครองราชย์ของ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B8%AB%E0%B8%A2%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%87">จักรพรรดิหย่งเจิ้ง</a>แห่งราชวงศ์ชิงได้ประมาณ 5 ปี จากเหตุผลทางด้านการเมือง ราชสำนักได้เข้ามามีส่วนสำคัญในการลดบทบาทของวัดเส้าหลินลง แม้ว่าหลวงจีนจะถูกห้ามไม่ให้ฝึกกังฟู แต่ยังคงมีการลักลอบแอบฝึกกังฟูกันอย่างลับ ๆ ทั้งในบริเวณวัดและตามสถานที่ต่าง ๆ ทำให้วิชากังฟูเส้าหลินไม่สูญหายไปตามกาลเวลา และได้รับการสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน <br />
<br />
วัดเส้าหลินดั้งเดิมนั้นถูกจักรพรรดิหยงเจิ้ง ส่งกองทัพมากวาดล้างและเผาทำลาย แต่ถึงอย่างไรก็ตามกังฟูที่มีรากฐานมาจากวัดเส้าหลินแห่งแรกในเทือกเขาซงซาน มณฑลเหอหนาน ได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศจีนและทั่วทุกแห่งในโลก ในส่วนที่ถูกเผาทำลาย ปัจจุบันมีการทำนุบำรุงบูรณะหลายต่อหลายครั้ง ตลอดระยะเวลา 1,500 ปี วัดเส้าหลินการถูกเผาครั้งยิ่งใหญ่จำนวน 3 ครั้งด้วยกัน และตั้งแต่ใน ปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2000">พ.ศ. 2000</a> มีการปรับปรุงครั้งยิ่งใหญ่ รื้อบริเวณรอบ ๆ ที่ถูกไฟเผาไหม้ ปลูกต้นไม้ มีการสร้างอารามต่าง ๆ ขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างสวยงามในปี <a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2400">พ.ศ. 2400</a> <br />
<br />
ปัจจุบันในประเทศจีนมีวัดเส้าหลินทั้งหมดสามแห่งแห่งแรกตั้งอยู่บนเทือกเขาซงซาน มณฑลเหอนาน ซึ่งเป็นต้นกำเนิดพุทธศาสนานิกายเซนและกังฟูเส้าหลิน แห่งที่สองตั้งอยู่ที่เทือกเขาผานซานสร้างขึ้นในสมัย<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C%E0%B8%AB%E0%B8%87%E0%B8%A7%E0%B8%99">ราชวงศ์หงวน</a> และแห่งที่สามตั้งอยู่ที่เทือกเขาจิ่วเหลียนซาน<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AE%E0%B8%81%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B5%E0%B9%89%E0%B8%A2%E0%B8%99">มณฑลฮกเกี้ยน</a> เรียก "สำนักเสี้ยวลิ้มใต้" คู่กับ "สำนักเสี้ยวลิ้มเหนือ" ที่เทือกเขาซงซาน สำนักใหญ่ของวัดเส้าหลิน แบ่งออกเป็น 2 สายหลัก ๆ คือสายพระบู๊ซึ่งเป็นสายของการการสืบทอดศิลปะการต่อสู้และกังฟูเส้าหลินของตั๊กม้อและสายพระวินัยซึ่งเป็นสายที่เน้นการปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพุทธศาสนาเป็นสำคัญ <br />
<br />
สวนเซ็นญี่ปุ่น <br />
<br />
สวนหินญี่ปุ่น หรือรู้จักกันทั่วไปในนาม เซนการ์เดน คือสวนพื้นภูมิแห้งแล้งนั้นจัดเป็นชนิดของสวนเซนญี่ปุ่นที่ได้รับอิทธิผลจาก<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%8B%E0%B8%99">นิกายเซน</a>ใน<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%99%E0%B8%B2">พุทธศาสนา</a>ของ<a href="http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%8D%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%9B%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%99">ญี่ปุ่น</a> และสามารถหาชมได้ตามวัดเซนแห่งการฝึกสมาธิ <br />
<br />
สวนที่ดูธรรมดาเหมือนไม่ได้มีความหมายอะไร แต่แท้จริงแล้ว ในทางพุทธศาสนานิกายเซนของญี่ปุ่นนั้น สวนแต่ละสวนซ่อนความหมายเชิงปรัชญาในการดำรงชีวิตไว้มากมาย ซึ่งการจัดสวนแบบที่เรียกว่า ‘Karesansui’ หรือ แปลเป็นไทยได้ความว่า ‘สวนแบบแห้ง’ ซึ่งก็เป็นการจัดภูมิทัศน์ตามธรรมชาติ และแฝงไปด้วยปรัชญาในนิกายเซน <br />
<br />
สวนเหมือนกัน ก้อนหินก้อนเดียวกัน แต่คนเราอาจจะเห็นได้ไม่เหมือนกัน บางคนอาจจินตนาการไปว่า เป็นก้อนเมฆ บางคนก็ว่าเหมือนเกาะร้าง กลางทะเล บ้างว่า มันก็เป็นเพียงหินธรรมดาๆ ก้อนหนึ่ง แต่ไม่ว่าจะเห็นเป็นอะไร ก็เห็นได้ว่า จิตเรานั้นสามารถปรุงแต่งได้มากมายจากหินก้อนเดียว เช่นเดียวกันกับเหตุการณ์ หรือสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา เมื่อเข้ามากระทบกับเรา เราก็ปรุงแต่งมากมาย ปรุงแต่งด้วยสัมมาทิฐิก็ดีไป แต่เมื่อปรุงแต่งด้วยอวิชชา ก็ยิ่งทำให้การรับรู้นั้นยุ่งเหยิง มีแต่ทุกข์ <br />
<br />
บางครั้งการนั่งมองสวนเซนก็เพียงพอแล้วกับการที่จะฝึกจิตของเราให้นิ่ง เฝ้าระวังจิตของเรา ไม่ให้ไปปรุงแต่งอะไรมากมาย ไม่ให้จิตเราท่องเที่ยวไปไหนต่อไหน ให้อยู่กับก้อนหินและสวนตรงหน้า แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะลักษณะจิตที่ไม่ได้ฝึกมักจะเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เช่น นั่งอยู่ที่ทำงาน แต่จิตเราดันคิดไปถึงวันพักร้อนเดือนหน้า หรือไม่ก็คิดไปว่าเย็นนี้จะกินอะไร หรือเมื่อไหร่จะถึงเวลากลับบ้าน มีครั้งใดบ้างที่ใจเราจดจ่ออยู่เพียงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า <br />
<br />
ในอดีตสวนเซนนั้นก็ใช้ในการฝึกเหล่าบรรดานักรบซามูไร ให้มีสมาธิ ผ่านการพิจารณาสวนเซน แต่ปัจจุบันสวนเซนเหล่านี้ก็กลายเป็นที่ดึงดูดใจของเหล่าบรรดานักท่องเที่ยว แม้เพียงได้เข้ามาชมเพียงไม่กี่นาที แต่หากมองเห็นสิ่งที่ปรัชญาแห่งเซนซ่อนไว้ ก็นับได้ว่าเป็นผู้เห็นธรรม <br />
<br />
มนุษย์เรามักจะหลงอยู่ในภาพลวงตา และมายาภาพมากกว่าจะมองทะลุเข้าไปสู่ความจริง บ่อยครั้งเราจึงโดนสิ่งที่เราเห็นลวงตาลวงใจเรา เพราะไปทึกทักเอาว่าเป็นของจริง และนำเราไปสู่การตัดสินใจที่ผิดพลาด เพราะเราเชื่อในสิ่งที่เห็น ยกตัวอย่างง่ายๆ คนธรรมดาอย่างเราๆ เวลาเห็นสิ่งหนึ่งสิ่งใด ก็รีบร้อนที่จะแยกแยะ ตีความไปตามการรับรู้ของเรา แล้วการรับรู้ของเรามาจากไหน ก็มาจากการที่เราถูกป้อนความรู้นั้นๆ ใส่ไว้ในหัวเรา ตั้งแต่เกิดจนเติบโตขึ้นมา ดังนั้น เราจึงมิอาจเห็นความจริงได้โดยปราศจากการกระบวนการตีความ และการรับรู้ดั้งเดิมของเรา ซึ่งกระบวนการตีความ และการเอาความรู้ของเราไปจับนี้เอง มีส่วนทำให้เราบิดเบือนสิ่งที่เราเห็นอย่างบิดเบี้ยวไปจากภาวะที่แท้จริงของมัน <br />
<br />
วัดในนิกายเซนที่เกียวโตมีมากมายหลายวัดที่มีชื่อเสียงเรื่องการจัดสวนแบบเซน ปัจจุบันนักท่องเที่ยวสามารถไปเที่ยวชมได้ เช่น วัดเรียวอันจิ(พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเคยเสด็จเยือนวัดนี้เมื่อปีพ.ศ.2506) ขึ้นชื่อเรื่องการจัดสวนหิน <br />
<br />
ในสวนของวัดเรียวอันจิ มีการจัดวางก้อนหินทั้งหมด 15 ก้อน แต่มีเพียง 14 ก้อนเท่านั้นที่สามารถมองเห็น นี้เองที่สะท้อนว่า แท้จริงแล้ว มีหินอยู่กี่ก้อน และกี่ครั้งกี่หนที่เราถูกหลอกโดยการมองเห็น และการรับรู้ของเรา สวนนี้พยายามที่จะสอนให้เห็นถึงสถานการณ์จริงในชีวิต ว่าเราไม่สามารถจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตลอดเวลา แต่จิตที่มีการฝึก และจิตที่เป็นสมาธิสามารถจะรับรู้และเห็นความจริงแท้ได้ เพราะจิตที่ฝึกมาแล้วจะละการปรุงแต่ง ดังนั้นเมื่อไม่มีการปรุงแต่ง ไม่ว่าจะเป็นรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ต่างๆ ก็จะไม่เกิดภาพลวงตา หรือหากมีภาพลวงตา ก็สามารถที่จะก้าวข้ามภาพลวงตาไปสู่ความจริงแท้ได้ด้วย ‘พุทธิปัญญา’ เมื่อนั้นทุกข์ก็ไม่ทุกข์ สุขก็ไม่ทุกข์ <br />
<br />
นอกจากนั้นสวนเซน ยังสอนให้เห็นถึงกฎของเหตุและผล น้ำที่หยดลงในอ่างหินก็เพื่อจะให้เห็นว่า แต่ละหยดน้ำนั้น สามารถทำให้เกิดเป็นมหาสมุทรได้ เช่นเดียวกันกับการกระทำแม้เพียงเล็กน้อยของเรานั้นก็เป็นเหตุให้เกิดผลมากมายตามมาได้เช่นกัน <br />
<br />
ดังนั้น หากเราหมั่นเติมธรรมะลงไปในจิตใจของเรา ความขุ่นข้องหมองใจต่างๆ ก็จะเลือนไป นานวันเข้า จิตใจของเราก็จะใส สะอาด สว่าง และสงบขึ้นเอง <br />
<br />
สวนโมกขพลาราม <br />
<br />
ท่านพุทธทาสภิกขุจากกรุงเทพฯ กลับมายังพุมเรียงเมื่อปลายปี พ.ศ. 2474 โดยใช้วัดพุมเรียงเป็นที่อาศัยชั่วคราว ขณะเดียวกันก็เริ่มเสาะหาสถานที่เหมาะสมในการจะสร้างสถานปฏิบัติธรรม จนในที่สุดก็พบวัดตระพังจิต ซึ่งเป็นวัดร้าง และมีป่ารก ท่านพุทธทาสภิกขุเขียนถึงเรื่องการสร้างสถานปฏิบัติธรรม และเล่าถึงสภาพวัดตระพังจิตเอาไว้ว่า <br />
<br />
ในปลายปี พ.ศ. 2474 ระหว่างที่ฉันยังศึกษาอยู่ในกรุงเทพฯ ได้มีการติดต่อกับ นายธรรมทาส พานิช โดยทางจดหมายอยู่เสมอ ในเรื่องเกี่ยวกับการจัดการส่งเสริมปฏิบัติธรรม ตามความสามารถ ในที่สุดในตอนจะสิ้นปีนั่นเอง เราได้ตกลงกันถึงเรื่องจะจัดสร้างสถานที่ส่งเสริมปฏิบัติธรรมโดยเฉพาะขึ้นสักแห่งหนึ่ง เพื่อความสะดวกแก่ภิกษุสามเณรผู้ใคร่ในทางนี้ ซึ่งรวมทั้งตัวเองด้วย โดยหวังไปถึงว่า ข้อนั้นจะเป็นการช่วยกันส่งเสริมความรุ่งเรืองของพระพุทธศาสนา ในยุคซึ่งเราสมมติกันว่า เป็นกึ่งพุทธกาลส่วนหนึ่งด้วย เมื่อไม่มีที่ใดที่เหมาะสำหรับพวกเราจะจัดทำยิ่งไปกว่าที่ไชยา เราก็ตกลงกันว่า จำเป็นที่เราจะต้องจัดสร้างที่นี่ <br />
<br />
เมื่อลงมาแล้วก็เริ่มหาที่ที่เหมาะสม โดยมีคณะอุบาสกธรรมทาน 4-5 คน เป็นคนออกไปสำรวจ ไม่นานนัก สักเดือนกว่าๆ จึงตกลงกันว่าจะใช้วัดร้างชื่อวัดตระพังจิก เป็นวัดที่ผมไม่เคยรู้ด้วยซ้ำไป พวกนายเที่ยง นายกวย พวกนี้เขารู้มาอย่างไรก็ไม่ทราบ แล้วก็แนะกันไปดู ไปดูครั้งเดียวเห็นว่าพอใช้ได้ก็เอาเลย ต่อจากนั้นเขาก็ไปทำที่พักให้ง่ายๆ หลังพระพุทธรูป <br />
<br />
มันก็ไม่มีเรื่องอะไรนัก เป็นวัดร้างมานาน เป็นป่ารก ครึ้มไปหมด เป็นที่ ๆ ชาวบ้านเขาชอบไปเขี่ยเห็ดเผาะ เขาใช้เหล็กอันเล็ก ๆ เขี่ยดินหาเห็ดเผาะ แถวนั้นมันมีมาก ผู้หญิงจะไปหาเห็ดเผาะ ผู้ชายจะไปหาเห็ดโคน พวกชอบกินหมูป่าก็จะไปล่าหมูป่าที่แถวนั้น และเป็นที่กลัวผีของเด็ก ๆ พวกผู้หญิงที่ไม่มีลูก ก็ไปบนบานขอลูกกับพระพุทธรูปในโบสถ์ร้างที่เขาถือกันว่าศักดิ์สิทธิ์ในทางนั้น ในสระก็ว่ามีผีดุ มีผีอยู่ในสระ มีไม้หลักที่เรียกว่าเสาประโคนปักอยู่กลางสระ <br />
<br />
ท่านพุทธทาสภิกขุย้ายเข้าอยู่วัดตระพังจิตเมื่อวันที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2475 ซึ่งเป็นวันวิสาขบูชา (ก่อนการเปลี่ยนระบอบการปกครองประมาณ 1 เดือน) ที่วัดตระพังจิก ท่านพุทธทาสภิกขุพบว่ามีต้นโมกและต้นพลาขึ้นอยู่ทั่วไป ซึ่งพ้องกับคำในภาษาบาลีคือ โมกข แปลว่าความหลุดพ้น และ พลา แปลว่ากำลัง ท่านพุทธทาสภิกขุจึงนำสองคำนี้มาต่อกัน และใช้ตั้งชื่อสถานปฏิบัติธรรมแห่งนี้ว่า สวนโมกขพลาราม ซึ่งแปลว่า สวนป่าอันเป็นกำลังแห่งความหลุดพ้น <br />
<br />
การดำเนินชีวิตในสวนโมกขพลาราม ท่านพุทธทาสภิกขุยึดคติที่ว่า เป็นอยู่อย่างต่ำ มุ่งกระทำอย่างสูง โดยชีวิตประจำวันของท่านพุทธทาสภิกขุนั้นเป็นไปอย่างสันโดษและสมถะ สำหรับวัตถุสิ่งของภายนอก ท่านพุทธทาสภิกขุจะพึ่งพาก็แต่เพียงวัตถุสิ่งของที่ทำให้ชีวิตดำรงอยู่ต่อไปได้ และวัตถุสิ่งของที่จำเป็นในการเผยแพร่ธรรมะเท่านั้น โดยไม่พึ่งพาวัตถุสิ่งของฟุ้งเฟ้ออื่นใดที่เกินจำเป็นเลย เรียกได้ว่ามีความเป็นอยู่อย่างต่ำที่สุด หากแต่การกระทำในความเป็นอยู่นั้นเป็นการกระทำอย่างสูงที่สุด นั่นคือเป็นการกระทำเพื่อศึกษา ปฏิบัติ และเผยแพร่พระพุทธศาสนา การศึกษาและปฏิบัตินั้นเป็นการกระทำอันนำไปสู่มรรคผล และแม้กระทั่งนิพพาน ซึ่งเป็นอุดมคติที่สูงที่สุดที่ชีวิตมนุษย์ควรจะบรรลุถึง ส่วนการเผยแพร่นั้นเป็นการกระทำเพื่อนำกระแสธรรมอันบริสุทธิ์ให้อาบหลั่งไหลรินรดคนทั้งโลก และทุกโลก เป็นการชี้ทางสว่างให้เพื่อนมนุษย์ ที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ให้บรรลุถึงอุดมคติที่สูงที่สุดของชีวิตมนุษย์ไปด้วยกัน หรืออย่างน้อย ก็จะทำให้มนุษย์เรานั้นได้ลดการเบียดเบียนตนเอง และลดการทำร้ายผู้อื่น อันจะก่อให้เกิดทั้งสันติสุขและสันติภาพ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทั้งตัวมนุษย์และโลกมนุษย์ปรารถนา <br />
<br />
นอกจากนี้ ในปี พ.ศ. 2476 ท่านพุทธทาสยังได้เริ่มจัดทำหนังสือพิมพ์พุทธสาสนา (ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์เผยแพร่หลักธรรมรายตรีมาศ) ด้วยเช่นกัน <br />
<br />
ความมุ่งหมายของสวนโมกข์ <br />
<br />
เรามีสวนโมกข์ไว้เพื่อให้เพื่อนมนุษย์ได้รู้จักสิ่งที่เรียกว่า ธรรม ในลักษณะที่สำคัญที่ลึกลงไปเข้าไปถึงตังจริง หรือถึงความสมบูรณ์ แล้วมนุษย์ก็จะหมดปัญหา ปัญหาทั้งหมดเลิกล้างไปด้วยคำว่า ธรรม เพียงคำเดียว เพราะมันทำให้มนุษย์เป็นคนเดียวกันหมดไป คือ ธรรม เมือไม่มีตังตน ไม่มี Self ไม่มีตัวตนมันก็ไม่มีกู ไม่มีสู ไม่มีเรามีเขา มันก็จะรบกันอย่างไรได้ เมื่อมันไม่มีเรามีเขา มันจะรบกันได้อย่างไรได้ นี้ความวิเศษสูงสุดของสิ่งที่เรียกว่า ธรรม เพื่อให้มนุษย์หลุดพ้น <br />
<br />
ดำเนินชีวิตตามแบบพุทธเจ้า <br />
<br />
ที่นี้ ถ้าจะเลือกคำว่า “สวนโมกขพลาราม” มาเป็นข้อคิด คำนี้จะแปลว่า อารามที่เป็นกำลังหลุดของความหลุดรอด แต่ที่สวนโมกขพลารามจะจำลองบรรยากาศอย่างเดียวกันครั้งพุทธกาล หมายความว่า ต้องการเป็นอยู่ตามแบบของพุทธเจ้าในครั้งพุทธกาล เรียกสั้นว่า “เป็นอยู่อย่างต่ำ แต่มีการกระทำที่อย่าสูงสุด ดังเช่น พระเณรที่สวนโมกข์นี้ ให้เถือคำขวัญว่า <br />
<br />
“ฉันข้าวจานแมว” “อาบน้ำที่คู” “เป็นอยู่เหมือนกะตายแล้ว” หมายความว่า การฉันแบบรวมทุกอย่างที่รับประทานได้ อาบน้ำตาม ลำธาร คูคลอง แล้วอยู่อย่างเหมือนเราตายไปแล้ว การอยู่การกินตามแบบพระพุทธเจ้า เช่น การไม่นอนการมุ้ง เป็นต้น <br />
<br />
ดำเนินชีวิตใกล้ชิดธรรมชาติ <br />
<br />
เดี๋ยวท่านทั้งหลายก็มาทีสวนโมกข์ ฉะนั้น ขอให้รู้จักกันคำว่าสวนโมกข์ คือที่เห็นๆอยู่นี้ ในทางรูปธรรมฝ่ายวัตถุ มันแสดงอยู่ด้วย ต้นไม้ ก้อนหิน แผ่นดิน ในสภาพตามธรรมชาติอันปรกติ เพราะว่าพระพุทธเจ้าท่านอยู่มีชีวิตอยู่ ดำรงชีวิตแบบเป็นเกลอกับธรรมชาติ นี้เรื่อยๆไป เพราะนึกเสนอกว่า พระเจ้าประสูติกลางดิน ท่านตรัสรู้ที่ดิน แล้วท่านปรินิพานก็กลางดิน ทุกอย่างของท่านเกี่ยวกับธรรมชาติทั้งหมด การที่เป็นอย่างเป็นเกลอธรรมชาติ ช่วยให้รู้ธรรมชาติ เข้าถึงธรรมชาติอย่างเดียวกันที่พระพุทธเจ้าท่าน ท่ารู้สึก ท่านตรัสรู้ แล้วก็สอนพวกเรา แล้วให้เข้าถึงพระธรรมง่ายขึ้น <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
แก้ปัญหาจิตวิญญาณ <br />
<br />
ที่สวนโมกข์นี้ มุ่งหมายจะแก้ หัวใจ คือเรื่องทางจิตทางวิญญาณ โดยใช่อุบายให้คนคิด เช่น มะพร้าวนาฬิเกร์ ที่ว่า “มะพร้าวนาฬิเกร์ ต้นเดียวโนเน กลางทะเลขี้ผึ้ง ฝนตกไม่ต้อง ฟ้าร้องก็ไม่ถึง กลางทะเลขี้ผึง ถึงได้แต่ผู้พ้นบุญ” เปรียบเหมือนการพ้นทุกข์ไปแล้ว ข้ามวัฎฎสงสารไปแล้ว ต้นมะพร้าวเหมือน นิพพาน น้ำ หมายถึง วัฏฏสงสาร <br />
<br />
วัดถ้ำเขาน้อย และวัดมังกรบุปผาราม <br />
<br />
สมัยรัชกาลที่ 5 มีพระอาจารย์เซ็นมาจากเมืองจีน 3 องค์ ยังค้นชื่อที่แน่ชัดไม่พบ แต่พอจะได้หลักฐานเค้ามูลบ้างแล้ว พวกนี้มาถึงก็ปลงสังขารตกว่า ถ้าสอนได้ก็สอน สอนไม่ได้ก็เอาตัวรอดดับขันธ์ไป ไม่กลับเมืองจีน คนรุ่นเก่า ๆ บอกต่อ ๆ มาว่าอาจารย์ 3 องค์หายไปในเมืองไทยได้อย่างไร ในที่นี้จะขอพระเซ็นที่สำคัญ 2 องค์ด้วยกัน ดังนี้ <br />
<br />
1. รูปหนึ่งไปนั่งดับแห้งตายอยู่ในถ้ำเขาน้อย ท่าม่วง (กาญจนบุรี) ช่วงนั้นฝนไม่ตกมา 3 – 4 ปี ชาวบ้านหาว่าหลวงพ่อนั่งแห้งที่อยู่บนถ้ำ ทำให้ฝนไม่ตกแห้งแล้งไป จึงอัญเชิญมาเข้ากองฟืนซะ แต่ศพนั่งไม่เน่า เพราะเซ็นเก่งเรื่องนี้เขามีสูตรวิธีทำได้ <br />
<br />
2. หลวงพ่อพวงโพธิ์ อยู่ในถ้ำเมืองกาญจน์ พระยิ้งฮ้วง วัดมังกรบุปผาราม จันทบุรี ธุดงค์เข้าไปในแดนกะเหรื่ยง มีกะเหรี่ยงที่พูดภาษาไทยได้บอกว่า มีถ้ำแปลกเขาบอกว่าคนนั่งตายนอนตายตัวแห้งแข็ง พระท่านก็สงสัยว่าเป็นไปได้อย่างไรเข้าไปแล้วไม่ออก (เรื่องนี้ในฝ่ายเซ็นมีคำว่า “ป่าช้าเซ็น” เข้าไปแล้วไม่ออกหมายถึงตั้งใจเข้าไปตาย) ท่านก็เลยให้กะเหรี่ยงคนนั้นพาไป และถ่ายรูปหลวงพ่อโพธิ์ออกมาได้ ศพนั่งแห้งจนนึกว่าปั้นแทบไม่น่าเชื่อ เรื่องนี้ทำให้พอจับเค้าได้ว่า สมัยก่อน พระมหายานมาเมืองไทย ก็จะเข้าเมืองกาญจน์หมด <br />
<br />
วัดถ้ำเขาน้อย <br />
<br />
วัดถ้ำเขาน้อย เป็นอีกเก่าแก่อีกวัดหนึ่งในฝ่ายอนัมนิกาย ตั้งอยู่ ณ ตำบลม่วงชุม อำเภอท่าม่วง จังหวัดกาญจนบุรี ก่อตั้งมาเมื่อปี พ.ศ.2426 โดยมี พระหลวงปู่แห้ง (กั๊กเง้ง) เป็นพระจีนมาพำนักเป็นรูปแรก ต่อมายังมีพระจีนอีก 2 รูปมาปกครองดูแล จากนั้น พระอาจารย์เตี๊ยบถ่อ ซึ่งเป็นพระสงฆ์มหายาน ฝ่ายอนัมนิกาย (ญวน) มาบูรณะดูแลต่อจนเจริญรุ่งเรืองสวยงามมาจนถึงปัจจุบันเป็นเวลาร้อยกว่าปีมาแล้ว ภายในวัดประกอบไปด้วยวิหาร ด้านในมีรูปสมมุติขององค์พระโพธิสัตว์ที่มีร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พระหัตถ์ขวาถือลูกประคำ ตามประวัติกล่าวว่า ท่านมีลักษณะเบิกบานใจเป็นสุขอยู่ตลอดเวลา ไปที่ใดจะมีย่ามใหญ่ติดไปด้วยบรรจุของเล่นมากมายสำหรับเด็กๆ จึงได้รับฉายาว่า “หลวงพ่อย่ามใหญ่” ทางด้านขวาและซ้ายมือของท่านจะเป็นที่ประดิษฐานรูปปั้น 18 อรหันต์ ซึ่งแต่ละองค์เป็นตัวแทนแห่งปริศนาธรรมตามตำนานของอนัมนิกายของจีนโบราณ ที่วิหารกลาง เป็นที่ประดิษฐานพระกวนอิมโพธิสัตว์ หรือพระอวโลกิเตศวรภาคหนึ่ง ที่เชื่อกันว่า เป็นพระผู้คอยสอดส่องสดับตรับฟังเสียงทุกข์ของสรรพสัตว์ เพื่อปลดเปลื้องให้พ้นทุกข์ ผู้มากราบไหว้ขอพรจากองค์กวนอิม มักได้สมปรารถนา ด้านหลังมีวิหารพระพุทธเจ้า 5 พระองค์ตามแบบมหายาน ต่อไปเป็นพระพุทธบาทจำลอง จากนั้นขึ้นบันไดต่อไปชมพระเจดีย์คีรีบรมธาตุ “บ่วงฮุกถะ” แปลว่า เจดีย์หมื่นพระองค์ ด้านหน้าพระเจดีย์เป็นทิวทัศน์ของแม่น้ำแม่กลอง ด้านหลังพระเจดีย์ เป็นวิวทุ่งนา เขียวขจี ที่ผู้มาเยือนสามารถเพลิดเพลินกับทิวทัศน์รอบด้านที่งดงาม และเห็นสภาพความเป็นอยู่ของชาวม่วงชุม และเมืองท่าม่วงในแบบรอบทิศทาง หากขึ้นถึงเจดีย์ชั้น 7 เป็นที่ประดิษฐานขององค์พระบรมสารีริกธาตุ ซึ่งการได้กราบนมัสการถือเป็นมงคลชีวิตอย่างสูงสุด <br />
<br />
วัดมังกรบุปผาราม <br />
<br />
วัดมังกรบุปผาราม มีชื่อเรียกในภาษาจีนว่า เล่งฮั้วยี่ สร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2520 มีพื้นที่จำนวน 8 ไร่เศษ เป็นวัดในพุทธศาสนา มหายานฝ่ายจีนนิกาย มีประวัติเกี่ยวข้องกับ พระอาจารย์จีนวังสสมาธิวัตร(สกเห็ง) ปฐมเจ้าคณะใหญ่จีนนิกาย เจ้าอาวาสวัดมังกรกมลาวาส (เล่งเน่ยยี่) กรุงเทพฯ และวัดจีนประชาสโมสร (เล่งฮกยี่) จังหวัดฉะเชิงเทรา ในแผ่นดินสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวง รัชกาลที่ 5 ท่านพระอาจารย์สกเห็งเป็นชาวมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน ท่านได้ยินกิตติศัพท์ว่าประเทศไทยเป็นศูนย์กลางความเจริญรุ่งเรือง พระพุทธศาสนาจึงเดินทางเข้ามาเพื่อนมัสการปูชนียสถานในประเทศไทย เมื่อแรกที่ท่านเข้ามานั้นได้จำพรรษาอยู่ ณ วิหารพระกวนอิมข้างวัดกุศลสมาคร ชาวจีนในพระนครเห็นความเคร่งครัดในศิลาจารวัตรก็พากันเลื่อมใสจึงชวนกันเรี่ยไรเงินบูรณะเป็นอารามฝ่ายจีนนิกายชื่อ วัดย่งฮกยี่ ต่อมาได้รับพระราชทานนามวัดเป็นภาษาไทยว่า “วัดบำเพ็ญจีนพรต” จึงเป็นวัดที่มีพระสงฆ์จีนจำพรรษาตั้งแต่นั้นมา เมื่อมีพระสงฆ์จีนมากขึ้น <br />
<br />
ท่านพระอาจารย์สกเห็งเห็นว่า ควรจักขยับขยายวัดฝ่ายจีนนิกายให้กว้างออกไป ท่านได้เลือกชัยภูมิแห่งหนึ่งตรงบริเวณถนนเจริญกรุง เขตป้อมปราบฯ สร้างอารามใหญ่ขึ้น ทั้งนี้โดยพระบรมราชูปถัมภ์และการช่วยเหลือของพุทธบริษัทไทย-จีน ได้ชื่อทางภาษาจีนว่า “วัดเล่งเน่ยยี่” ต่อมาพระอาจารย์สกเห็งได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ เป็น พระอาจารย์จีนวังสสมาธิวัตร เจ้าคณะใหญ่จีนนิกาย ซึ่งต่อมาได้รับพระราชทานนามวัดเป็นภาษาไทยว่าวัดมังกรกมลาวาส <br />
<br />
ต่อมาพระอาจารย์จีนวังสสมาธิวัตร(สกเห็ง) กับศิษย์ผู้หนึ่งชื่อ “พระกวยเล้ง” ได้ไปสร้างวัดเล่งฮกยี่ หรือ “วัดจีนประชาสโมสร” ที่จังหวัดฉะเชิงเทรา และท่านเตรียมจะสร้างวัดเล่งฮั้วยี่ หรือวัดมังกรบุปผาราม ที่จังหวัดจันทบุรี อีกแห่งหนึ่ง โดยท่านได้จาริกมาจำพรรษาที่นี่ตั้งแต่ราวปี พ.ศ. 2417 <br />
<br />
ซึ่งต่อมาพระอาจารย์จีนวังสสมาธิวัตร(สกเห็ง) ได้นำคณะพุทธศาสนิกชนชาวจีนเข้ารับเสด็จ และกราบทูลรายงานการก่อสร้างวัด เมื่อคราวพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 เสด็จพระราชดำเนินประพาสน้ำตกพลิ้ว ปีวอก พ.ศ. 2427 (มีปรากฏในจดหมายเหตุพระราชกิจรายวันภาค 24 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เสด็จพระราชดำเนินประพาสหัวเมืองฝั่งทะเลตะวันออก) <br />
<br />
<br />
<br />
แต่ต่อมาท่านพระอาจารย์สกเห็ง เกิดอาพาธถึงแก่มรณภาพเสียก่อน จึงเหลือแต่มงคลนามสำนักแห่งนี้ ซึ่งท่านได้ตั้งชื่อภาษาจีนว่า เล่งฮั้วยี่ ศิษย์ของท่าน คือ หลวงจีนคณาณัติจีนพรต (กวยล้ง) ได้ดำเนินการต่อ แต่ท่านพระอาจารย์กวยเล้ง ก็ได้มรณภาพลงเสียก่อน สำนักแห่งนี้จึงไม่สำเร็จตามโครงการที่วางไว้ <br />
<br />
หลังจากนั้นเป็นเวลา 80 ปีเศษ สำนักแห่งนี้รกร้างและมีหลักฐานเป็นที่ดินแปลงหนึ่งของธรณีสงฆ์ ตั้งอยู่บริเวณปากทางเข้าน้ำตกพลิ้ว ด้วยเหตุที่การคมนาคมไม่สะดวกเหมือนปัจจุบัน และยังชุกชุมด้วยไข้ป่า ทางราชการสมัยนั้น จึงได้ยกธรณีสงฆ์แห่งนี้ถวายวัดเขตต์นาบุญญาราม อำเภอเมือง จังหวัดจันทบุรี ในสังกัดอนัมนิกายปกครองรักษาสืบต่อมาจนถึงปัจจุบันเหลือแต่มงคลนามของวัด <br />
<br />
จนประมาณปี พ.ศ. 2508 ได้มีพระเจตชฎา ฉายาเย็นฮ้วง ศิษย์ของท่านพระมหาคณาจารย์จีนธรรมสมาธิวัตร(โพธิ์แจ้ง) อดีตเจ้าคณะใหญ่จีนนิกาย บังเกิดกุศลเจตนาที่จะสืบสานงานก่อสร้าง สำนักวัดมังกรบุปผาราม(เล่งฮั้วยี่) ให้สำเร็จตามเจตนารมณ์ของบูรพาจารย์ โดยท่านได้ปฏิบัติธรรมหาความวิเวกเดินตามแนวทางของท่านอาจารย์จีนนิกายในอดีต ณ บริเวณน้ำตกพลิ้ว อาศัยพุทธบารมีเป็นที่ตั้ง ด้วยความศรัทธามั่นคงของพุทธศาสนิกชนในจังหวัดในการนำของอุบาสก-อุบาสิกา ได้แก่ 1.อึ้งชุงฮ้อกอี 2.จีนล่งเส็งอี 3.บ้วนแซอี 4.นายสำรอง จิตตสงวน 5.นายซ้อน ริผล จึงได้รวบรวมปัจจัย ทั้งด้านทุนทรัพย์และวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างและแรงงานเพื่อพระพุทธศาสนาได้จัดหาที่ดินแปลงหนึ่ง เป็นสถานที่ก่อสร้างวัดที่พุทธศาสนิกชนทั้งหลาย มีความยินดีได้ร่วมแรงร่วมใจปฏิสังขรณ์ก่อสร้างวัดมังกรบุปผารามขึ้นใหม่ แต่ต่อมาพระเย็นฮ้วง มรณภาพลงด้วยไข้มาเลเรีย เมื่อ พ.ศ. 2518 พระมหาคณาจารย์จีนธรรมสมาธิวัตร(โพธิ์แจ้ง) เจ้าคณะใหญ่จีนนิกายในครั้งนั้น จึงได้มีบัญชามอบภารกิจให้ หลวงจีนคณาณัติจีนพรต(เย็นบุญ) เจ้าอาวาสวัดทิพยวารีวิหาร ได้ดูแลนำพุทธศาสนิกชนร่วมสนับสนุนจนการก่อสร้างวัดได้สำเร็จลง Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-39374903088167409312014-03-07T20:42:00.000-08:002014-04-01T05:24:56.945-07:00พี่น้องร่วมสายเทค<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-mV5VnF0ZUpo/Ur-NvBuQxWI/AAAAAAAABE0/utnSXqwN63U/s1600/1231652_588728254506957_884551599_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-mV5VnF0ZUpo/Ur-NvBuQxWI/AAAAAAAABE0/utnSXqwN63U/s1600/1231652_588728254506957_884551599_n.jpg" height="640" width="640" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-OGKDAlfs4uA/UxqaCuGnMAI/AAAAAAAAIzg/PwTrLMvzqrY/s1600/IMG_1839.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<a name='more'></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-OGKDAlfs4uA/UxqaCuGnMAI/AAAAAAAAIzg/PwTrLMvzqrY/s1600/IMG_1839.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-OGKDAlfs4uA/UxqaCuGnMAI/AAAAAAAAIzg/PwTrLMvzqrY/s1600/IMG_1839.JPG" height="298" width="400" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-q9WIf19XJsY/UxqZ9OrT36I/AAAAAAAAIzY/2FrHcMhZCfg/s1600/IMG_2949.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-q9WIf19XJsY/UxqZ9OrT36I/AAAAAAAAIzY/2FrHcMhZCfg/s1600/IMG_2949.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-WugPcaOQJAY/UxqaPtkcadI/AAAAAAAAIzo/QYKBTnxr2BE/s1600/IMG_2950.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-WugPcaOQJAY/UxqaPtkcadI/AAAAAAAAIzo/QYKBTnxr2BE/s1600/IMG_2950.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-GA9K5BgG-uY/UxqazZlaY8I/AAAAAAAAIzw/l2Tv8vlm9zI/s1600/IMG_2951.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-GA9K5BgG-uY/UxqazZlaY8I/AAAAAAAAIzw/l2Tv8vlm9zI/s1600/IMG_2951.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-9QxJ4bWHEc4/Uxqa4cOORwI/AAAAAAAAIz4/RJuXpnwo5X0/s1600/IMG_2952.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-9QxJ4bWHEc4/Uxqa4cOORwI/AAAAAAAAIz4/RJuXpnwo5X0/s1600/IMG_2952.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-INYh9NXKV3o/Uxqa-BwyP9I/AAAAAAAAI0A/KHz4WzFqfOg/s1600/IMG_2955.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-INYh9NXKV3o/Uxqa-BwyP9I/AAAAAAAAI0A/KHz4WzFqfOg/s1600/IMG_2955.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lbLPQ51o20Q/Uxqbb_sm_NI/AAAAAAAAI0I/ZgnAVtawR9E/s1600/IMG_2956.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-lbLPQ51o20Q/Uxqbb_sm_NI/AAAAAAAAI0I/ZgnAVtawR9E/s1600/IMG_2956.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-eA1p0kNzvxo/UxqbjLYmmqI/AAAAAAAAI0Y/Hf19bDDHkz8/s1600/IMG_2957.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-eA1p0kNzvxo/UxqbjLYmmqI/AAAAAAAAI0Y/Hf19bDDHkz8/s1600/IMG_2957.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-oqIM7LMzErc/UxqbriR1KvI/AAAAAAAAI0s/cdInUL8uZDg/s1600/IMG_2958.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-oqIM7LMzErc/UxqbriR1KvI/AAAAAAAAI0s/cdInUL8uZDg/s1600/IMG_2958.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Esivjnvk9Oc/UxqbfdyvMiI/AAAAAAAAI0Q/2XvKQFZ8eP4/s1600/IMG_5813.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Esivjnvk9Oc/UxqbfdyvMiI/AAAAAAAAI0Q/2XvKQFZ8eP4/s1600/IMG_5813.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-VXPJUFZgfqo/Uxqbmi8lc2I/AAAAAAAAI0g/N-DSVwJqZXo/s1600/IMG_5886.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-VXPJUFZgfqo/Uxqbmi8lc2I/AAAAAAAAI0g/N-DSVwJqZXo/s1600/IMG_5886.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Om90GotdYlw/UxqbroTtD0I/AAAAAAAAI0o/x1zEZ6YUsYs/s1600/IMG_5888.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Om90GotdYlw/UxqbroTtD0I/AAAAAAAAI0o/x1zEZ6YUsYs/s1600/IMG_5888.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-cfWfq8m-zRM/UxqbsbxpHFI/AAAAAAAAI00/LeOA5IHaNXo/s1600/IMG_5889.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-cfWfq8m-zRM/UxqbsbxpHFI/AAAAAAAAI00/LeOA5IHaNXo/s1600/IMG_5889.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-BJOBOKHaDAs/UxqbzGk9piI/AAAAAAAAI1A/dOdfRuIdK8E/s1600/IMG_5891.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-BJOBOKHaDAs/UxqbzGk9piI/AAAAAAAAI1A/dOdfRuIdK8E/s1600/IMG_5891.JPG" height="640" width="450" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ZznMvFtlddc/UxqbzmMi5tI/AAAAAAAAI1E/suaGTxE6e1o/s1600/IMG_5968.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-ZznMvFtlddc/UxqbzmMi5tI/AAAAAAAAI1E/suaGTxE6e1o/s1600/IMG_5968.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-QO_CWpFpNcw/UxqbzRqWxAI/AAAAAAAAI1I/xHFTfzsegac/s1600/IMG_5969.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-QO_CWpFpNcw/UxqbzRqWxAI/AAAAAAAAI1I/xHFTfzsegac/s1600/IMG_5969.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Objz-0jwAds/Uxqb37mvnUI/AAAAAAAAI1Y/5FcSwzNF3ug/s1600/IMG_5971.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Objz-0jwAds/Uxqb37mvnUI/AAAAAAAAI1Y/5FcSwzNF3ug/s1600/IMG_5971.JPG" height="640" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-5MiRH70TMAc/Uxqb4zBMYII/AAAAAAAAI1g/LJyVEPjUcGU/s1600/IMG_6035.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-5MiRH70TMAc/Uxqb4zBMYII/AAAAAAAAI1g/LJyVEPjUcGU/s1600/IMG_6035.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ZsKJg3wpyyc/Uxqb5Peo2ZI/AAAAAAAAI1k/aSZEGuRdpVU/s1600/IMG_6151.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-ZsKJg3wpyyc/Uxqb5Peo2ZI/AAAAAAAAI1k/aSZEGuRdpVU/s1600/IMG_6151.JPG" height="320" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EyRGSRpaV9U/Uxqb9fQW1hI/AAAAAAAAI1w/l1XifQ5iGO0/s1600/IMG_6155.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EyRGSRpaV9U/Uxqb9fQW1hI/AAAAAAAAI1w/l1XifQ5iGO0/s1600/IMG_6155.JPG" height="640" width="450" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-HBMjMvgYrf8/Uxqb-lJOpWI/AAAAAAAAI14/qMUITH5wqlU/s1600/IMG_6665.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-HBMjMvgYrf8/Uxqb-lJOpWI/AAAAAAAAI14/qMUITH5wqlU/s1600/IMG_6665.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-_UUWKV5uzp0/Uxqlq2Wx8mI/AAAAAAAAI2I/opV4nxP0U5k/s1600/1782480_634749556562159_440729491_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-_UUWKV5uzp0/Uxqlq2Wx8mI/AAAAAAAAI2I/opV4nxP0U5k/s1600/1782480_634749556562159_440729491_o.jpg" height="428" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DuX5AGWaonE/UxS_V3gd9JI/AAAAAAAAIkM/SAAsYo2QysA/s1600/1901392_10201587907448341_243891195_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DuX5AGWaonE/UxS_V3gd9JI/AAAAAAAAIkM/SAAsYo2QysA/s1600/1901392_10201587907448341_243891195_n.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-CVRCLjLzWhE/UxS_V_NzYsI/AAAAAAAAIkM/rWqU_YcukkQ/s1600/1012539_10201587905488292_1881607412_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-CVRCLjLzWhE/UxS_V_NzYsI/AAAAAAAAIkM/rWqU_YcukkQ/s1600/1012539_10201587905488292_1881607412_n.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EqV-FY_uS00/UxS_Vxx_8jI/AAAAAAAAIkM/Y-W0JfPfJ4E/s1600/10003453_10201587906088307_1485467815_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EqV-FY_uS00/UxS_Vxx_8jI/AAAAAAAAIkM/Y-W0JfPfJ4E/s1600/10003453_10201587906088307_1485467815_n.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-vMgmyt3sExg/UxS_V76PMoI/AAAAAAAAIkM/W4vdJBBeZz0/s1600/1896918_10201587898048106_1185032579_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-vMgmyt3sExg/UxS_V76PMoI/AAAAAAAAIkM/W4vdJBBeZz0/s1600/1896918_10201587898048106_1185032579_n.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7bDmw4zPX4k/UxS_V0mNgTI/AAAAAAAAIkM/xVHnYKlFmFU/s1600/%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%2584.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-7bDmw4zPX4k/UxS_V0mNgTI/AAAAAAAAIkM/xVHnYKlFmFU/s1600/%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%2584.jpg" height="640" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-H_LPtT8b_lM/Us9hBfEkphI/AAAAAAAADQ8/58sTrZ31aaw/s1600/DSC02157.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-H_LPtT8b_lM/Us9hBfEkphI/AAAAAAAADQ8/58sTrZ31aaw/s1600/DSC02157.JPG" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-FtUaM-ZoPZg/Us9g5bGY9SI/AAAAAAAADQs/k4pUyxh5ISE/s1600/DSC02156.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-FtUaM-ZoPZg/Us9g5bGY9SI/AAAAAAAADQs/k4pUyxh5ISE/s1600/DSC02156.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-s_wcBV3adAE/Us9gSsNGd-I/AAAAAAAADQk/UjIa_jlOmP0/s1600/DSC02155.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-s_wcBV3adAE/Us9gSsNGd-I/AAAAAAAADQk/UjIa_jlOmP0/s1600/DSC02155.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-a_CTTArgRgo/Us9ks8S2txI/AAAAAAAADSs/SIhjaw-n1I0/s1600/DSC02205.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-a_CTTArgRgo/Us9ks8S2txI/AAAAAAAADSs/SIhjaw-n1I0/s1600/DSC02205.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-V1J0ImhfjOg/Us9k1U_yrrI/AAAAAAAADS0/Fzb10dgX5mg/s1600/DSC02206.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-V1J0ImhfjOg/Us9k1U_yrrI/AAAAAAAADS0/Fzb10dgX5mg/s1600/DSC02206.JPG" height="480" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-GDGUUIc391U/UxqpN6tnmHI/AAAAAAAAI2U/th3FTblvAV8/s1600/1175606_711068908910177_572539537_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-GDGUUIc391U/UxqpN6tnmHI/AAAAAAAAI2U/th3FTblvAV8/s1600/1175606_711068908910177_572539537_n.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-djfGxa9Z3XQ/UxqpOL67NAI/AAAAAAAAI2Y/cN2mQP50wQw/s1600/1488022_338245536315398_1150364349_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-djfGxa9Z3XQ/UxqpOL67NAI/AAAAAAAAI2Y/cN2mQP50wQw/s1600/1488022_338245536315398_1150364349_n.jpg" height="478" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-ICxrgkuEy2Y/UxqpOItBmOI/AAAAAAAAI2c/PJiokBapeYQ/s1600/1521632_653971621315953_1193749443_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-ICxrgkuEy2Y/UxqpOItBmOI/AAAAAAAAI2c/PJiokBapeYQ/s1600/1521632_653971621315953_1193749443_n.jpg" height="640" width="640" /></a></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-67552223346915452552014-03-07T03:50:00.000-08:002014-04-01T05:26:12.340-07:00วันสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยบูรพา<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-2R6puF_Tzm8/Uxmfwnz8kVI/AAAAAAAAIso/Fx2byJqUxIk/s1600/S__1335387-MOTION.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-2R6puF_Tzm8/Uxmfwnz8kVI/AAAAAAAAIso/Fx2byJqUxIk/s1600/S__1335387-MOTION.gif" height="480" width="640" /></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-nViX8BkMcq8/Uxme1v2EmfI/AAAAAAAAIrA/Ht1-SaMNESM/s1600/S__1335387.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<a name='more'></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-nViX8BkMcq8/Uxme1v2EmfI/AAAAAAAAIrA/Ht1-SaMNESM/s1600/S__1335387.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-nViX8BkMcq8/Uxme1v2EmfI/AAAAAAAAIrA/Ht1-SaMNESM/s1600/S__1335387.jpg" height="480" width="640" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-IqqVBNONEFg/UxmfGnJuoeI/AAAAAAAAIrU/idMsa3RMIAI/s1600/S__1335385.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-IqqVBNONEFg/UxmfGnJuoeI/AAAAAAAAIrU/idMsa3RMIAI/s1600/S__1335385.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-OrhGUa7PAx8/UxmfKBLZC0I/AAAAAAAAIrc/ORhShWL5nEQ/s1600/S__1335386.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-OrhGUa7PAx8/UxmfKBLZC0I/AAAAAAAAIrc/ORhShWL5nEQ/s1600/S__1335386.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-AVNyt6qwTDY/UxmfcSrhZZI/AAAAAAAAIuw/616M5zd47nQ/s1600/980275567137-SMILE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-AVNyt6qwTDY/UxmfcSrhZZI/AAAAAAAAIuw/616M5zd47nQ/s1600/980275567137-SMILE.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-raDX3DeOdx4/UxmfNdt5PWI/AAAAAAAAIrk/Npm4yBI0KoI/s1600/S__1335384.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-raDX3DeOdx4/UxmfNdt5PWI/AAAAAAAAIrk/Npm4yBI0KoI/s1600/S__1335384.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-AF6QwWTvEN4/Uxmg6mSqSqI/AAAAAAAAIuI/G7VA2l0tcCA/s1600/980275436053.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-AF6QwWTvEN4/Uxmg6mSqSqI/AAAAAAAAIuI/G7VA2l0tcCA/s1600/980275436053.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-REVcL7lICeE/UxmguJv16qI/AAAAAAAAIuA/fJHJnxREsK8/s1600/980275567137.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-REVcL7lICeE/UxmguJv16qI/AAAAAAAAIuA/fJHJnxREsK8/s1600/980275567137.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-MpUd1PEssm0/Uxmf2P6QB3I/AAAAAAAAItE/YXPM9nq26j0/s1600/S__1335383.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-MpUd1PEssm0/Uxmf2P6QB3I/AAAAAAAAItE/YXPM9nq26j0/s1600/S__1335383.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-NFUzYMOvOiw/UxmfiB9O0xI/AAAAAAAAIsA/DrMh3Lah0FY/s1600/980275760415.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-NFUzYMOvOiw/UxmfiB9O0xI/AAAAAAAAIsA/DrMh3Lah0FY/s1600/980275760415.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-zSaXssjbf9Y/Uxmg-eDsdmI/AAAAAAAAIuU/2LlQ_3LVtUk/s1600/S__1335379.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-zSaXssjbf9Y/Uxmg-eDsdmI/AAAAAAAAIuU/2LlQ_3LVtUk/s1600/S__1335379.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-gmJkGS9aXdI/UxmhBS6ibhI/AAAAAAAAIuc/hQG1_nTeOg0/s1600/S__1335378.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-gmJkGS9aXdI/UxmhBS6ibhI/AAAAAAAAIuc/hQG1_nTeOg0/s1600/S__1335378.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3E93L5h_zBs/UxmhEnmCC-I/AAAAAAAAIuk/3CbcQFXf2Ig/s1600/S__1335377.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-3E93L5h_zBs/UxmhEnmCC-I/AAAAAAAAIuk/3CbcQFXf2Ig/s1600/S__1335377.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-u1xUDW78gLg/UxmhqKNKApI/AAAAAAAAIus/D2NM3fZICiU/s1600/%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-u1xUDW78gLg/UxmhqKNKApI/AAAAAAAAIus/D2NM3fZICiU/s1600/%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B2.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-uvb_5xub0A8/Uxmht6MzvAI/AAAAAAAAIu4/-bYMz1jPfBo/s1600/S__1335375.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-uvb_5xub0A8/Uxmht6MzvAI/AAAAAAAAIu4/-bYMz1jPfBo/s1600/S__1335375.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-_lOhYNxlIVQ/Uxmh1O7-m4I/AAAAAAAAIvA/GZ2hX8RNSy4/s1600/S__1335374.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-_lOhYNxlIVQ/Uxmh1O7-m4I/AAAAAAAAIvA/GZ2hX8RNSy4/s1600/S__1335374.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-oDhaz8hQs7I/Uxmh_dvOceI/AAAAAAAAIvQ/6gqtWNauiz8/s1600/S__1335370.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-oDhaz8hQs7I/Uxmh_dvOceI/AAAAAAAAIvQ/6gqtWNauiz8/s1600/S__1335370.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-47188481232531780392014-02-21T00:47:00.000-08:002014-05-09T01:08:07.121-07:00ถ่ายรูปร่วมกับอาจารย์ชั่วโมงสุดท้ายของการเรียน<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-prmUBvkUzLY/U2x_ZBNMZGI/AAAAAAAAKgw/z41lE2DgiRM/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25A8.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-prmUBvkUzLY/U2x_ZBNMZGI/AAAAAAAAKgw/z41lE2DgiRM/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25A8.jpg" height="320" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">กลุ่มเราขอถ่ายรูปร่วมซะหน่อย</td></tr>
</tbody></table>
<h3>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;">r p r p Religion Philosophy r p r p Religion Philosophy Burapha RP 12121 Burapha RP 12121 โอม.... เพี้ยง!!</span></h3>
<h3>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"> </span><span style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><span style="color: lime;">วันสุดท้ายของการเรียนวิชาปรัชญาอินเดียร่วมสมัย </span></span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;">กับอ</span><span style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><span style="color: blue;">าจารย์ ดร.บุญเลิศ ยองเพ็ชร</span></span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"> วันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2557 ปิดเป็นคลาสแรก .........</span></h3>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ELEQf1mch-8/U2x_ZxdKUvI/AAAAAAAAKg0/2bdApV7jydk/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AA.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-ELEQf1mch-8/U2x_ZxdKUvI/AAAAAAAAKg0/2bdApV7jydk/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AA.jpg" height="320" width="320" /></a><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-cz9FO5fVQ0k/U2yCFIss7bI/AAAAAAAAKh8/KePMHEgGEsQ/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-cz9FO5fVQ0k/U2yCFIss7bI/AAAAAAAAKh8/KePMHEgGEsQ/s1600/6.jpg" height="298" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ภาพนี้จากไอแพดของอาจารย์ ไม่มีแอพ</td></tr>
</tbody></table>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;">ได้รวมตัวกันถ่ายรูปหลังจากไม่ได้มีรูปหมู่กันมานาน </span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><span style="color: blue;">************************************</span></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-5VxXVCDZ0hQ/U2x_W7r8HBI/AAAAAAAAKgA/vo-9wejd-is/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%25A20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-5VxXVCDZ0hQ/U2x_W7r8HBI/AAAAAAAAKgA/vo-9wejd-is/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%25A20.jpg" height="356" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">กล้องโทรศัพท์จากแป้งม่ำ</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-PqVyq2Bvi14/U2x_WOZjIxI/AAAAAAAAKfw/nh2eT9ju4aQ/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%25A2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-PqVyq2Bvi14/U2x_WOZjIxI/AAAAAAAAKfw/nh2eT9ju4aQ/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%25A2.jpg" height="179" width="320" /></a></div>
<h3>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;">.....18 กุมภาพันธ์ 2557 </span><span style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px;"><span style="color: blue;">ปิดคลาส วิชาปรัชญาไทย กับ อ.ดร.ชัยณรงค์ ศรีมันตะ </span></span></h3>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-ckXriIUnMA0/U2yDhyBWkCI/AAAAAAAAKiE/uTj704TnyeM/s1600/99.jpg" imageanchor="1" style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-ckXriIUnMA0/U2yDhyBWkCI/AAAAAAAAKiE/uTj704TnyeM/s1600/99.jpg" height="149" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ฟังกลุ่มบันพรีเซนต์ เรื่อง อมรทวีป</td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br /></div>
<div>
***************************************************************************</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-4GmHgZM0P7s/U2x_Yvn4boI/AAAAAAAAKhA/msCSf2pKxFU/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25872.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-4GmHgZM0P7s/U2x_Yvn4boI/AAAAAAAAKhA/msCSf2pKxFU/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25872.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-sfWJkfE3z4Y/U2x_YNyMOrI/AAAAAAAAKgk/SE6w1OBYNSI/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2587.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-sfWJkfE3z4Y/U2x_YNyMOrI/AAAAAAAAKgk/SE6w1OBYNSI/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2587.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-E_py1A3y48o/U2yExQB2gxI/AAAAAAAAKiM/AuHHx4YWtKc/s1600/88.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a></div>
<h3>
<span style="color: magenta;">20 กุมภาพันธ์ 2557</span> ปิดคลาส วิชาสมาธิ กับ <span style="color: blue;">อ.ปัทวี สัตยวงศ์ทิพย์</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-sfWJkfE3z4Y/U2x_YNyMOrI/AAAAAAAAKgk/SE6w1OBYNSI/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2587.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-sfWJkfE3z4Y/U2x_YNyMOrI/AAAAAAAAKgk/SE6w1OBYNSI/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2587.jpg" height="150" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ถ่ายก่อนไปปัจฉิมคณะ</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-E_py1A3y48o/U2yExQB2gxI/AAAAAAAAKiQ/0AyzBi96Kxw/s1600/88.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-E_py1A3y48o/U2yExQB2gxI/AAAAAAAAKiQ/0AyzBi96Kxw/s1600/88.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">มากับท่าฮิต ..ในช่วงนี้<br />
<span style="color: blue;">+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++</span><br />
<h2>
<span style="color: blue;"><span style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px; text-align: left;">รายงานตัวจบคลาสปรัชญาตะวัน</span><wbr style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px; text-align: left;"></wbr><span class="word_break" style="background-color: white; display: inline-block; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px; text-align: left;"></span><span style="background-color: white; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 18px; text-align: left;">ตก 2 ของ อ.ดร.สกุล อ้นมา</span></span></h2>
</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-7zepQ3HLEhk/U2x_XfsSRPI/AAAAAAAAKgQ/t7uND6R7XT0/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%25A5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-7zepQ3HLEhk/U2x_XfsSRPI/AAAAAAAAKgQ/t7uND6R7XT0/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%25A5.jpg" height="480" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">จัดรูปรวมหมู่</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-126bBFlDTXY/U2x_WEVME3I/AAAAAAAAKf0/JnFvLCYE5Yk/s1600/%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%25A52.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-126bBFlDTXY/U2x_WEVME3I/AAAAAAAAKf0/JnFvLCYE5Yk/s1600/%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%25A52.jpg" height="240" width="320" /></a> </td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">อาจารย์....ทำไปได้!!!!!!<br />
<span style="color: magenta;">*******************************************************************************************</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-iZiQ2mKN-Xg/U2x_aQQf2hI/AAAAAAAAKg8/-M_9QaAkWHw/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2582%25E0%25B8%25AD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-iZiQ2mKN-Xg/U2x_aQQf2hI/AAAAAAAAKg8/-M_9QaAkWHw/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2582%25E0%25B8%25AD.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<h2 style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: blue;">ถ่ายรูปร่วมกับ <span style="background-color: magenta;">อ.พิชญรัตน์</span> 19 กุมภาพันธ์ 2557 วิชาพุทธศาสนามหายาน </span></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XeTCrqxfy0I/U2yJP8V8KpI/AAAAAAAAKiY/ftol0rRsZg4/s1600/999.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-XeTCrqxfy0I/U2yJP8V8KpI/AAAAAAAAKiY/ftol0rRsZg4/s1600/999.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div>
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<h2>
<b><span style="color: magenta;">เป็นการปิดคลาส วิชาอย่างน่าใจหาย เมื่อนึกถึงว่า จะไม่มีการเรียนใน รั้วเทาทองต่อไปแล้ว ต่อไปทุกคนกำลังมุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัยชีวิต ไปตามความฝัน .</span><span style="color: blue;">....ขอให้เพื่อนโชคดี RP 10.....</span></b></h2>
</td></tr>
</tbody></table>
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-sfWJkfE3z4Y%2FU2x_YNyMOrI%2FAAAAAAAAKgk%2FSE6w1OBYNSI%2Fs1600%2F%2525E0%2525B8%2525AD.%2525E0%2525B9%252580%2525E0%2525B8%252581%2525E0%2525B9%252589%2525E0%2525B8%252587.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://4.bp.blogspot.com/-sfWJkfE3z4Y/U2x_YNyMOrI/AAAAAAAAKgk/SE6w1OBYNSI/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2587.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://4.bp.blogspot.com/-sfWJkfE3z4Y/U2x_YNyMOrI/AAAAAAAAKgk/SE6w1OBYNSI/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2587.jpg" with "https://4.bp.blogspot.com/-sfWJkfE3z4Y/U2x_YNyMOrI/AAAAAAAAKgk/SE6w1OBYNSI/s1600/%25E0%25B8%25AD.%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%2587.jpg" -->Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-17787007259068238352014-02-15T10:46:00.000-08:002014-04-01T05:29:05.775-07:00ทัศนศึกษารายวิชา จริยศาสตร์<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-fP8Z67zlgS8/UwDtlT9t7gI/AAAAAAAAHWw/49gTAOoBo7w/s1600/DSC02698.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-fP8Z67zlgS8/UwDtlT9t7gI/AAAAAAAAHWw/49gTAOoBo7w/s1600/DSC02698.JPG" height="480" width="640" /></a></div>
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a>
<a name='more'></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" height="240" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-HQ23RCFEz4I/UwDsiAkrjyI/AAAAAAAAHWY/-cf1ClGQFuU/s1600/DSC02629.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-HQ23RCFEz4I/UwDsiAkrjyI/AAAAAAAAHWY/-cf1ClGQFuU/s1600/DSC02629.JPG" height="240" width="320" /></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-psSoDeVlcjA/UwDsUxuasKI/AAAAAAAAHWQ/692hVcILizg/s1600/DSC02632.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-psSoDeVlcjA/UwDsUxuasKI/AAAAAAAAHWQ/692hVcILizg/s1600/DSC02632.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-psSoDeVlcjA/UwDsUxuasKI/AAAAAAAAHWQ/692hVcILizg/s1600/DSC02632.JPG" height="300" width="400" /></a><div>
<br /><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Y7Dyy1vaTag/UwDsODoiYRI/AAAAAAAAHWA/3q_FqB__DU0/s1600/DSC02635.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Y7Dyy1vaTag/UwDsODoiYRI/AAAAAAAAHWA/3q_FqB__DU0/s1600/DSC02635.JPG" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-xQXbEC_dIHg/UwDsSvOzWKI/AAAAAAAAHWI/jUmmywYVgl8/s1600/DSC02675.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-xQXbEC_dIHg/UwDsSvOzWKI/AAAAAAAAHWI/jUmmywYVgl8/s1600/DSC02675.JPG" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-tBClcXGXDuU/UwDt32csoKI/AAAAAAAAHXA/dOP1ovJNoHo/s1600/DSC02710.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-tBClcXGXDuU/UwDt32csoKI/AAAAAAAAHXA/dOP1ovJNoHo/s1600/DSC02710.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1Kjpo7WBr0E/UwDvRzTs2UI/AAAAAAAAHXY/tYPPdGqEAT0/s1600/DSC02719.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-1Kjpo7WBr0E/UwDvRzTs2UI/AAAAAAAAHXY/tYPPdGqEAT0/s1600/DSC02719.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-mNAXg_3RfHM/UwDvddKfytI/AAAAAAAAHXg/9yWTNIuR-18/s1600/DSC02729.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-mNAXg_3RfHM/UwDvddKfytI/AAAAAAAAHXg/9yWTNIuR-18/s1600/DSC02729.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-OLo0tIPAiIM/UwDvGbTrGEI/AAAAAAAAHXQ/yH_jU3sz_OA/s1600/DSC02736.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-OLo0tIPAiIM/UwDvGbTrGEI/AAAAAAAAHXQ/yH_jU3sz_OA/s1600/DSC02736.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-v-TLUTB1wB8/UwDwXkOGhyI/AAAAAAAAHX8/9JHc-_Cv-yQ/s1600/DSC02737.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-v-TLUTB1wB8/UwDwXkOGhyI/AAAAAAAAHX8/9JHc-_Cv-yQ/s1600/DSC02737.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-_8XRevBOTzI/UwDwWxWRnwI/AAAAAAAAHX0/urZ-sYyPkP0/s1600/DSC02738.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-_8XRevBOTzI/UwDwWxWRnwI/AAAAAAAAHX0/urZ-sYyPkP0/s1600/DSC02738.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DE_1QiQHnOU/UwDw2Xi-LKI/AAAAAAAAHYI/XnJEyr9ClLI/s1600/DSC02739.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DE_1QiQHnOU/UwDw2Xi-LKI/AAAAAAAAHYI/XnJEyr9ClLI/s1600/DSC02739.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-tuhfTWysi0A/UwDyMoSCVQI/AAAAAAAAHYw/VLrfHjFEc3E/s1600/DSC02740.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-tuhfTWysi0A/UwDyMoSCVQI/AAAAAAAAHYw/VLrfHjFEc3E/s1600/DSC02740.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-D2iNkSnfswg/UwDxve6i2GI/AAAAAAAAHYc/WpD862adumg/s1600/DSC02741.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-D2iNkSnfswg/UwDxve6i2GI/AAAAAAAAHYc/WpD862adumg/s1600/DSC02741.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-WGYrIFvkfUA/UwDx1_6tO1I/AAAAAAAAHYk/HiSxyANEZPs/s1600/DSC02742.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-WGYrIFvkfUA/UwDx1_6tO1I/AAAAAAAAHYk/HiSxyANEZPs/s1600/DSC02742.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-pIV0zauHRrU/UwDyvHTpq6I/AAAAAAAAHZE/VpH1AKrV0Ag/s1600/DSC02743.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-pIV0zauHRrU/UwDyvHTpq6I/AAAAAAAAHZE/VpH1AKrV0Ag/s1600/DSC02743.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-M7_4nKmPcI0/UwDzBp4TiZI/AAAAAAAAHZM/NnTNKJG5k2s/s1600/DSC02744.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-M7_4nKmPcI0/UwDzBp4TiZI/AAAAAAAAHZM/NnTNKJG5k2s/s1600/DSC02744.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-jO2ln85mn78/UwDzZQAv-_I/AAAAAAAAHZY/AXEHwRwLeWA/s1600/DSC02745.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-jO2ln85mn78/UwDzZQAv-_I/AAAAAAAAHZY/AXEHwRwLeWA/s1600/DSC02745.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-QJxQVvothOE/UwDz-QUSg6I/AAAAAAAAHZs/FOAt9a1zOWE/s1600/DSC02746.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-QJxQVvothOE/UwDz-QUSg6I/AAAAAAAAHZs/FOAt9a1zOWE/s1600/DSC02746.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3RGEJEDoWYk/UwD0Wk_oOQI/AAAAAAAAHaI/LVNO_D3x6Yk/s1600/DSC02748.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-3RGEJEDoWYk/UwD0Wk_oOQI/AAAAAAAAHaI/LVNO_D3x6Yk/s1600/DSC02748.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-dkbaOwm9bps/UwD0V95sJeI/AAAAAAAAHaA/B4_bbdGE5TU/s1600/DSC02749.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-dkbaOwm9bps/UwD0V95sJeI/AAAAAAAAHaA/B4_bbdGE5TU/s1600/DSC02749.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-BVY1ZjaqiEk/UwD1H_gJlbI/AAAAAAAAHaY/koPaY3Itt94/s1600/DSC02750.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-BVY1ZjaqiEk/UwD1H_gJlbI/AAAAAAAAHaY/koPaY3Itt94/s1600/DSC02750.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-s2K9tVWIMRo/UwD1W_7U4FI/AAAAAAAAHag/gpCaIIbNm6A/s1600/DSC02751.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-s2K9tVWIMRo/UwD1W_7U4FI/AAAAAAAAHag/gpCaIIbNm6A/s1600/DSC02751.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-UcB_4wg3dMw/UwD1Y23DqNI/AAAAAAAAHao/ubW_Mw2yYTs/s1600/DSC02752.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-UcB_4wg3dMw/UwD1Y23DqNI/AAAAAAAAHao/ubW_Mw2yYTs/s1600/DSC02752.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oMpRvlCpDPo/UwD2OJmqHtI/AAAAAAAAHaw/grLVqhydJrY/s1600/DSC02753.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-oMpRvlCpDPo/UwD2OJmqHtI/AAAAAAAAHaw/grLVqhydJrY/s1600/DSC02753.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-beAf8ZH7iLg/UwD2gGwYY9I/AAAAAAAAHbI/fXuXP5o2lC4/s1600/DSC02754.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-beAf8ZH7iLg/UwD2gGwYY9I/AAAAAAAAHbI/fXuXP5o2lC4/s1600/DSC02754.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EOea-VYtYGA/UwD2fyqb18I/AAAAAAAAHbE/C4C24FXoZgc/s1600/DSC02757.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EOea-VYtYGA/UwD2fyqb18I/AAAAAAAAHbE/C4C24FXoZgc/s1600/DSC02757.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-RtUA7wmCmvw/UwD3kdI1CDI/AAAAAAAAHbY/aB0WhwFzXG0/s1600/DSC02761.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-RtUA7wmCmvw/UwD3kdI1CDI/AAAAAAAAHbY/aB0WhwFzXG0/s1600/DSC02761.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-XUtq9joZ0Fk/UwD3uhZ-nHI/AAAAAAAAHbg/A2xhXwLFyGU/s1600/DSC02762.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-XUtq9joZ0Fk/UwD3uhZ-nHI/AAAAAAAAHbg/A2xhXwLFyGU/s1600/DSC02762.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-eIJTEbkFer0/UwD3vpmMEwI/AAAAAAAAHbo/APyCqv0kIm4/s1600/DSC02764.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-eIJTEbkFer0/UwD3vpmMEwI/AAAAAAAAHbo/APyCqv0kIm4/s1600/DSC02764.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-v0M71A-PpzI/UwD4mv85Z4I/AAAAAAAAHcc/dImz9twWob8/s1600/DSC02766.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-v0M71A-PpzI/UwD4mv85Z4I/AAAAAAAAHcc/dImz9twWob8/s1600/DSC02766.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-F_706iZOrhw/UwD46IUTVNI/AAAAAAAAHco/CK6xFdsHukU/s1600/DSC02767.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-F_706iZOrhw/UwD46IUTVNI/AAAAAAAAHco/CK6xFdsHukU/s1600/DSC02767.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-9159lVfdQnk/UwD46AUrjiI/AAAAAAAAHck/EpdKKtVZZl8/s1600/DSC02768.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-9159lVfdQnk/UwD46AUrjiI/AAAAAAAAHck/EpdKKtVZZl8/s1600/DSC02768.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-XPrW-di5cjw/UwD5R9f5lhI/AAAAAAAAHdA/157xj0ICvho/s1600/DSC02769.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-XPrW-di5cjw/UwD5R9f5lhI/AAAAAAAAHdA/157xj0ICvho/s1600/DSC02769.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-HRIsRlZEp2I/Uv-0WSq7pUI/AAAAAAAAG-8/YBHI5u4t8eU/s1600/1452909_650775258302256_1403561081_o+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-HRIsRlZEp2I/Uv-0WSq7pUI/AAAAAAAAG-8/YBHI5u4t8eU/s1600/1452909_650775258302256_1403561081_o+%25282%2529.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-5WPorvSJxOM/Uv-0XS-7EBI/AAAAAAAAG_E/hBl4bxV14TI/s1600/1608976_650771758302606_1271813820_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-5WPorvSJxOM/Uv-0XS-7EBI/AAAAAAAAG_E/hBl4bxV14TI/s1600/1608976_650771758302606_1271813820_n.jpg" height="400" width="300" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-hTUCKBdZEl0/Uv-0YPUCB_I/AAAAAAAAG_I/lWAjwYQPru4/s1600/1552320_650764921636623_1813731778_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-hTUCKBdZEl0/Uv-0YPUCB_I/AAAAAAAAG_I/lWAjwYQPru4/s1600/1552320_650764921636623_1813731778_o.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-2zvoahdOMMg/Uv-0Tal1gWI/AAAAAAAAG-o/X_BV9bUgtfs/s1600/1492890_650772634969185_457353371_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-2zvoahdOMMg/Uv-0Tal1gWI/AAAAAAAAG-o/X_BV9bUgtfs/s1600/1492890_650772634969185_457353371_n.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-CoC8A-tsfJo/Uv-0U8slSlI/AAAAAAAAG-w/BkBXziwQH94/s1600/1552075_650765841636531_1685462200_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-CoC8A-tsfJo/Uv-0U8slSlI/AAAAAAAAG-w/BkBXziwQH94/s1600/1552075_650765841636531_1685462200_o.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" with "https://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-FYhxSje7eRM%2FUwDt3Q_FUoI%2FAAAAAAAAHW8%2FinJdsI_TRuw%2Fs1600%2FDSC02700.JPG&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://1.bp.blogspot.com/-FYhxSje7eRM/UwDt3Q_FUoI/AAAAAAAAHW8/inJdsI_TRuw/s1600/DSC02700.JPG" -->Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-3544987693558132002014-02-15T10:17:00.001-08:002014-04-01T05:29:32.422-07:00รูปรวมหมู่ตอนปี1<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-4UUZME_qvuI/Uv-um6o3CAI/AAAAAAAAG6w/iLKervFbBAg/s1600/35366_1536253923771_1756156_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-4UUZME_qvuI/Uv-um6o3CAI/AAAAAAAAG6w/iLKervFbBAg/s1600/35366_1536253923771_1756156_n.jpg" height="424" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ห้องกระจก ครั้งสุดท้าย</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-zNnsJC5CCy4/Uv-umwpqQVI/AAAAAAAAG6s/qCXgsmkaWIk/s1600/36345_132892323406109_5305176_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-zNnsJC5CCy4/Uv-umwpqQVI/AAAAAAAAG6s/qCXgsmkaWIk/s1600/36345_132892323406109_5305176_n.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
รับน้องคณะ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-uEzSoqLs7bI/Uv-unbVGFzI/AAAAAAAAG60/BdZ7UqDQsvE/s1600/37271_117717661608021_6656597_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-uEzSoqLs7bI/Uv-unbVGFzI/AAAAAAAAG60/BdZ7UqDQsvE/s1600/37271_117717661608021_6656597_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-uEzSoqLs7bI/Uv-unbVGFzI/AAAAAAAAG60/BdZ7UqDQsvE/s1600/37271_117717661608021_6656597_n.jpg" height="267" width="400" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-AmfFBLjBcmw/Uv-uosJ5QII/AAAAAAAAG7E/GpOHx_mrFT8/s1600/78344_121518174579630_374739_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-AmfFBLjBcmw/Uv-uosJ5QII/AAAAAAAAG7E/GpOHx_mrFT8/s1600/78344_121518174579630_374739_o.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
บูมพี่บัณฑิต</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ao6dvOJ8hO8/Uv-umVE4IvI/AAAAAAAAG6k/Dem1WwKzpxQ/s1600/252599_493887427304607_505886700_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-ao6dvOJ8hO8/Uv-umVE4IvI/AAAAAAAAG6k/Dem1WwKzpxQ/s1600/252599_493887427304607_505886700_n.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
รวมหมู่วิ่งเขาสามมุข</div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-55555545244173213732014-02-15T10:03:00.001-08:002014-04-01T05:29:50.997-07:00ปี 1 แห่เทียนวัดแจ้งเจริญดอน<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-SeJVQmS6mKc/Uv-rmxxOnII/AAAAAAAAG5Y/UY4zOdmw-Vg/s1600/001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-SeJVQmS6mKc/Uv-rmxxOnII/AAAAAAAAG5Y/UY4zOdmw-Vg/s1600/001.jpg" height="427" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-74Umu4ucslw/Uv-rnNjj1sI/AAAAAAAAG5c/Hv74X3GjPQU/s1600/003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<a name='more'></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-74Umu4ucslw/Uv-rnNjj1sI/AAAAAAAAG5c/Hv74X3GjPQU/s1600/003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-74Umu4ucslw/Uv-rnNjj1sI/AAAAAAAAG5c/Hv74X3GjPQU/s1600/003.jpg" height="400" width="267" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-YN0Sv2fMOKg/Uv-rnSpFSJI/AAAAAAAAG5k/v4veUTOk9Is/s1600/013.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-YN0Sv2fMOKg/Uv-rnSpFSJI/AAAAAAAAG5k/v4veUTOk9Is/s1600/013.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Yj2L8YiYtNQ/Uv-rnoZ7OFI/AAAAAAAAG5s/Q_vYd2pfdQ0/s1600/014.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Yj2L8YiYtNQ/Uv-rnoZ7OFI/AAAAAAAAG5s/Q_vYd2pfdQ0/s1600/014.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-PY-0Jdiad2E/Uv-rn3dHAbI/AAAAAAAAG50/8Q1EAJWXVI8/s1600/015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-PY-0Jdiad2E/Uv-rn3dHAbI/AAAAAAAAG50/8Q1EAJWXVI8/s1600/015.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-HSmpZmBrA9U/Uv-roQ-bZWI/AAAAAAAAG58/iYTlLvQciJA/s1600/016.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-HSmpZmBrA9U/Uv-roQ-bZWI/AAAAAAAAG58/iYTlLvQciJA/s1600/016.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-KrCDj6KmB-4/Uv-rocr83eI/AAAAAAAAG6E/ocdlcNiWCAk/s1600/023.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-KrCDj6KmB-4/Uv-rocr83eI/AAAAAAAAG6E/ocdlcNiWCAk/s1600/023.jpg" height="400" width="267" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-42uvn4QedqM/Uv-row-3bVI/AAAAAAAAG6I/9iIF-OEHPQI/s1600/024.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-42uvn4QedqM/Uv-row-3bVI/AAAAAAAAG6I/9iIF-OEHPQI/s1600/024.jpg" height="400" width="267" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-IW7eiRz2-GA/Uv-rpOVf71I/AAAAAAAAG6Q/QihOcCWayLI/s1600/029.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-IW7eiRz2-GA/Uv-rpOVf71I/AAAAAAAAG6Q/QihOcCWayLI/s1600/029.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-91803592163250935152014-02-15T09:47:00.001-08:002014-04-01T05:30:05.480-07:00รับน้องปี1 รับป้ายชื่อสร้อย<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-TMmCzj-BENU/Uv-kkzkMYnI/AAAAAAAAGxg/JGFZnNnzSYk/s1600/03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-TMmCzj-BENU/Uv-kkzkMYnI/AAAAAAAAGxg/JGFZnNnzSYk/s1600/03.jpg" height="427" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ntGFvg59FM8/Uv-klF0rO8I/AAAAAAAAGxk/95owYmBuh7M/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<a name='more'></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-ntGFvg59FM8/Uv-klF0rO8I/AAAAAAAAGxk/95owYmBuh7M/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-ntGFvg59FM8/Uv-klF0rO8I/AAAAAAAAGxk/95owYmBuh7M/s1600/04.jpg" height="267" width="400" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-tICOx5gZndU/Uv-klMKLP1I/AAAAAAAAGxo/4EWta14EHwE/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-tICOx5gZndU/Uv-klMKLP1I/AAAAAAAAGxo/4EWta14EHwE/s1600/05.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-xzy4TTo8UyM/Uv-kl8sQThI/AAAAAAAAGx4/DYMhgHogg0g/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-xzy4TTo8UyM/Uv-kl8sQThI/AAAAAAAAGx4/DYMhgHogg0g/s1600/06.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-cxavwUBnWZs/Uv-kmLqbKAI/AAAAAAAAGyA/zN8ozUDHg_4/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-cxavwUBnWZs/Uv-kmLqbKAI/AAAAAAAAGyA/zN8ozUDHg_4/s1600/11.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-thYe4vdJ8UA/Uv-kmOjiNPI/AAAAAAAAGx8/gTdHqMsJamU/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-thYe4vdJ8UA/Uv-kmOjiNPI/AAAAAAAAGx8/gTdHqMsJamU/s1600/12.jpg" height="400" width="267" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-6_PU9b1yGZI/Uv-knU-6AmI/AAAAAAAAGyU/nDFJlrfXJGM/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-6_PU9b1yGZI/Uv-knU-6AmI/AAAAAAAAGyU/nDFJlrfXJGM/s1600/13.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-luXcXV8ykJw/Uv-kniDtVRI/AAAAAAAAGyQ/AJsQyzlStGs/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-luXcXV8ykJw/Uv-kniDtVRI/AAAAAAAAGyQ/AJsQyzlStGs/s1600/17.jpg" height="400" width="267" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-4ILsSESeAt0/Uv-kn_EhJOI/AAAAAAAAGyc/J2KCmIxYYQ4/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-4ILsSESeAt0/Uv-kn_EhJOI/AAAAAAAAGyc/J2KCmIxYYQ4/s1600/18.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-wrkeoSCM7UE/Uv-ko4FEu8I/AAAAAAAAGyg/Mj-Mm5GMr5o/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-wrkeoSCM7UE/Uv-ko4FEu8I/AAAAAAAAGyg/Mj-Mm5GMr5o/s1600/19.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-No914F1Gm0g/Uv-kpJ00XhI/AAAAAAAAGy0/6XdsZtqhoRg/s1600/25.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-No914F1Gm0g/Uv-kpJ00XhI/AAAAAAAAGy0/6XdsZtqhoRg/s1600/25.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-gW_icSgLeiI/Uv-kpYNQ_dI/AAAAAAAAGyw/Nagfu2DjAwY/s1600/26+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-gW_icSgLeiI/Uv-kpYNQ_dI/AAAAAAAAGyw/Nagfu2DjAwY/s1600/26+(1).jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-4AFD4QrVvvg/Uv-kp4IPAUI/AAAAAAAAGy8/CQfsWMh71Jw/s1600/26.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-4AFD4QrVvvg/Uv-kp4IPAUI/AAAAAAAAGy8/CQfsWMh71Jw/s1600/26.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-n7ZeviX51bo/Uv-kqW2qXDI/AAAAAAAAGzE/Cp4fo3V0PEs/s1600/28.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-n7ZeviX51bo/Uv-kqW2qXDI/AAAAAAAAGzE/Cp4fo3V0PEs/s1600/28.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-p2_AmERpEyU/Uv-kqu2AxAI/AAAAAAAAGzM/q64jkTiEUAU/s1600/29.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-p2_AmERpEyU/Uv-kqu2AxAI/AAAAAAAAGzM/q64jkTiEUAU/s1600/29.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-iwN6KVFZt2Y/Uv-kq8hAUvI/AAAAAAAAGzQ/rRCok5_2SD4/s1600/31.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-iwN6KVFZt2Y/Uv-kq8hAUvI/AAAAAAAAGzQ/rRCok5_2SD4/s1600/31.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-NymoFx8vgZs/Uv-krRV2b0I/AAAAAAAAGzY/4rydjY_0hXw/s1600/32.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-NymoFx8vgZs/Uv-krRV2b0I/AAAAAAAAGzY/4rydjY_0hXw/s1600/32.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-xNVVdg7STAs/Uv-kstHC2FI/AAAAAAAAGzs/O58HIZb3llY/s1600/33.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-xNVVdg7STAs/Uv-kstHC2FI/AAAAAAAAGzs/O58HIZb3llY/s1600/33.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-NUZmbgptFD0/Uv-ksH0oDhI/AAAAAAAAGzg/L8FMEDyhL_Y/s1600/36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-NUZmbgptFD0/Uv-ksH0oDhI/AAAAAAAAGzg/L8FMEDyhL_Y/s1600/36.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-SIxDqWM6FIY/Uv-ksWo8-VI/AAAAAAAAGzw/YoN1Y19FmcQ/s1600/38.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-SIxDqWM6FIY/Uv-ksWo8-VI/AAAAAAAAGzw/YoN1Y19FmcQ/s1600/38.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-jr28NXPhcAE/Uv-ks0vIA8I/AAAAAAAAG0A/oylO3VfFYJM/s1600/39.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-jr28NXPhcAE/Uv-ks0vIA8I/AAAAAAAAG0A/oylO3VfFYJM/s1600/39.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-xwwI3UITXi8/Uv-ktjvrQkI/AAAAAAAAG0E/EczTwtHs9vk/s1600/40.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-xwwI3UITXi8/Uv-ktjvrQkI/AAAAAAAAG0E/EczTwtHs9vk/s1600/40.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-txUMLcAFmj4/Uv-ktiHN9GI/AAAAAAAAG0I/TOCD4Alj3X8/s1600/41.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-txUMLcAFmj4/Uv-ktiHN9GI/AAAAAAAAG0I/TOCD4Alj3X8/s1600/41.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Vovfiu6DyaI/Uv-kuQ8IdnI/AAAAAAAAG0Y/GhdYAu8E644/s1600/42.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Vovfiu6DyaI/Uv-kuQ8IdnI/AAAAAAAAG0Y/GhdYAu8E644/s1600/42.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-QaC9CbA30vU/Uv-kuytJgFI/AAAAAAAAG0k/AVWE9EbSLHE/s1600/44.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-QaC9CbA30vU/Uv-kuytJgFI/AAAAAAAAG0k/AVWE9EbSLHE/s1600/44.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Krbzk8j9vJM/Uv-kul9PHII/AAAAAAAAG0c/qEn8-FdBPB8/s1600/47.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Krbzk8j9vJM/Uv-kul9PHII/AAAAAAAAG0c/qEn8-FdBPB8/s1600/47.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-lAC1VMI1CFc/Uv-kvRGOqwI/AAAAAAAAG08/Gh_HFmBqfQQ/s1600/49.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-lAC1VMI1CFc/Uv-kvRGOqwI/AAAAAAAAG08/Gh_HFmBqfQQ/s1600/49.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-5mjylzi8ljU/Uv-kvhczVSI/AAAAAAAAG0w/xSqSKx9VRSg/s1600/50.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-5mjylzi8ljU/Uv-kvhczVSI/AAAAAAAAG0w/xSqSKx9VRSg/s1600/50.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-FRBWV3fCVUg/Uv-kv6yT3nI/AAAAAAAAG00/eN2kTd1VaPc/s1600/51.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-FRBWV3fCVUg/Uv-kv6yT3nI/AAAAAAAAG00/eN2kTd1VaPc/s1600/51.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-asJ0ihJjm50/Uv-kweVjzoI/AAAAAAAAG1E/Qh0eLiAj7iM/s1600/53.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-asJ0ihJjm50/Uv-kweVjzoI/AAAAAAAAG1E/Qh0eLiAj7iM/s1600/53.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-SB0hBgV4v2c/Uv-kwvU7M4I/AAAAAAAAG1M/iJwseh3BcC0/s1600/54.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-SB0hBgV4v2c/Uv-kwvU7M4I/AAAAAAAAG1M/iJwseh3BcC0/s1600/54.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-K_-ow3VJJbs/Uv-kw3RWi_I/AAAAAAAAG1U/IXQHiu-vuhc/s1600/56.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-K_-ow3VJJbs/Uv-kw3RWi_I/AAAAAAAAG1U/IXQHiu-vuhc/s1600/56.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-LiMkXtUOqlg/Uv-kxe0MxsI/AAAAAAAAG1c/_6Pl2WrUGPE/s1600/57.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-LiMkXtUOqlg/Uv-kxe0MxsI/AAAAAAAAG1c/_6Pl2WrUGPE/s1600/57.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-FnMujXz79wg/Uv-kxgOjRQI/AAAAAAAAG1k/s5UsDeOqhec/s1600/58.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-FnMujXz79wg/Uv-kxgOjRQI/AAAAAAAAG1k/s5UsDeOqhec/s1600/58.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-N-LvB3lbjCo/Uv-kyODYocI/AAAAAAAAG1s/gJTyLPpN0e0/s1600/60.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-N-LvB3lbjCo/Uv-kyODYocI/AAAAAAAAG1s/gJTyLPpN0e0/s1600/60.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-3666TChTZv8/Uv-kye5b_hI/AAAAAAAAG14/N81Bb-U4ZVk/s1600/61.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-3666TChTZv8/Uv-kye5b_hI/AAAAAAAAG14/N81Bb-U4ZVk/s1600/61.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-hS11qY9FIQs/Uv-kyiwgPsI/AAAAAAAAG18/Wx3zOIuPAzs/s1600/62.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-hS11qY9FIQs/Uv-kyiwgPsI/AAAAAAAAG18/Wx3zOIuPAzs/s1600/62.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-UCnqTtKfFyA/Uv-kzGCudjI/AAAAAAAAG2A/PbfuPr9F4Y4/s1600/63.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-UCnqTtKfFyA/Uv-kzGCudjI/AAAAAAAAG2A/PbfuPr9F4Y4/s1600/63.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DfC8VKjN10A/Uv-kz46uEiI/AAAAAAAAG2U/taZTdDZ3i9A/s1600/64.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DfC8VKjN10A/Uv-kz46uEiI/AAAAAAAAG2U/taZTdDZ3i9A/s1600/64.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-N17q5eAETJ8/Uv-kzxEymSI/AAAAAAAAG2Q/9LpZsXzJx8c/s1600/65.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-N17q5eAETJ8/Uv-kzxEymSI/AAAAAAAAG2Q/9LpZsXzJx8c/s1600/65.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-iPLXOB_xaHM/Uv-k0NHhFCI/AAAAAAAAG2g/w9tFXJUOw8M/s1600/66.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-iPLXOB_xaHM/Uv-k0NHhFCI/AAAAAAAAG2g/w9tFXJUOw8M/s1600/66.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-e1yHBTPBiFI/Uv-k0u8Jz5I/AAAAAAAAG2s/kHpIxrFJsuk/s1600/67.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-e1yHBTPBiFI/Uv-k0u8Jz5I/AAAAAAAAG2s/kHpIxrFJsuk/s1600/67.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-yttZQUtMZhw/Uv-k02CSkFI/AAAAAAAAG2k/v1hZMkvz9xg/s1600/68.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-yttZQUtMZhw/Uv-k02CSkFI/AAAAAAAAG2k/v1hZMkvz9xg/s1600/68.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-vBTcFLn7X0U/Uv-k1VIVI4I/AAAAAAAAG20/qV_5nTQrNj0/s1600/69.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-vBTcFLn7X0U/Uv-k1VIVI4I/AAAAAAAAG20/qV_5nTQrNj0/s1600/69.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1B7gl3R-TFU/Uv-k1sX26dI/AAAAAAAAG28/SWjPkdNMLRc/s1600/70.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-1B7gl3R-TFU/Uv-k1sX26dI/AAAAAAAAG28/SWjPkdNMLRc/s1600/70.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-sz-m_y7QMJ8/Uv-k18N-oTI/AAAAAAAAG3E/4VG1zFC-q5M/s1600/71.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-sz-m_y7QMJ8/Uv-k18N-oTI/AAAAAAAAG3E/4VG1zFC-q5M/s1600/71.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-p-KX9Tf056k/Uv-k2q6I7JI/AAAAAAAAG3M/TVEpo3_2EQU/s1600/72.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-p-KX9Tf056k/Uv-k2q6I7JI/AAAAAAAAG3M/TVEpo3_2EQU/s1600/72.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-fr7t_aT_4xg/Uv-k2vHq3pI/AAAAAAAAG3U/tfXoCX0xV40/s1600/73.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-fr7t_aT_4xg/Uv-k2vHq3pI/AAAAAAAAG3U/tfXoCX0xV40/s1600/73.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-zfvU3p75K5w/Uv-k3PZSXLI/AAAAAAAAG3Y/FiLOvX_vkxw/s1600/74.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-zfvU3p75K5w/Uv-k3PZSXLI/AAAAAAAAG3Y/FiLOvX_vkxw/s1600/74.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-hiJihrbxvhY/Uv-k33DUvuI/AAAAAAAAG3w/xwbF9ixs1pY/s1600/75.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-hiJihrbxvhY/Uv-k33DUvuI/AAAAAAAAG3w/xwbF9ixs1pY/s1600/75.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-QWvwdoZ3ouk/Uv-k3yxMHpI/AAAAAAAAG3s/VbnhcSJpHig/s1600/76.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-QWvwdoZ3ouk/Uv-k3yxMHpI/AAAAAAAAG3s/VbnhcSJpHig/s1600/76.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-1TFAg2uSOsM/Uv-k4A9PfbI/AAAAAAAAG3o/QfKv7eYrTHI/s1600/78.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-1TFAg2uSOsM/Uv-k4A9PfbI/AAAAAAAAG3o/QfKv7eYrTHI/s1600/78.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-4PRy1TDV_40/Uv-k5P7huZI/AAAAAAAAG4E/i0IlbjrOjrc/s1600/79.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-4PRy1TDV_40/Uv-k5P7huZI/AAAAAAAAG4E/i0IlbjrOjrc/s1600/79.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-3WvQKj1sB0A/Uv-k5GWbdGI/AAAAAAAAG4A/ecHJxNa8e3M/s1600/81.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-3WvQKj1sB0A/Uv-k5GWbdGI/AAAAAAAAG4A/ecHJxNa8e3M/s1600/81.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Exrd7kvrlg4/Uv-k5f4mHTI/AAAAAAAAG4I/TinjQB7fzgk/s1600/82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Exrd7kvrlg4/Uv-k5f4mHTI/AAAAAAAAG4I/TinjQB7fzgk/s1600/82.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-YKHyUwBCeQc/Uv-k5zJkoXI/AAAAAAAAG4Q/U5rNwnAQXEU/s1600/86.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-YKHyUwBCeQc/Uv-k5zJkoXI/AAAAAAAAG4Q/U5rNwnAQXEU/s1600/86.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Q-F29aFX1UM/Uv-k6mEFvLI/AAAAAAAAG4o/9cm-bNsIcag/s1600/89.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Q-F29aFX1UM/Uv-k6mEFvLI/AAAAAAAAG4o/9cm-bNsIcag/s1600/89.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-hDdbiBG3RaA/Uv-k6dmtP9I/AAAAAAAAG4g/kTAEKmVwdbc/s1600/91.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-hDdbiBG3RaA/Uv-k6dmtP9I/AAAAAAAAG4g/kTAEKmVwdbc/s1600/91.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Ov7q72ONNog/Uv-k6mh6J1I/AAAAAAAAG4k/C2bGPtrPA7o/s1600/92.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Ov7q72ONNog/Uv-k6mh6J1I/AAAAAAAAG4k/C2bGPtrPA7o/s1600/92.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Dk7czQiICHU/Uv-k7XxLIbI/AAAAAAAAG44/jlHNhZiw-1o/s1600/93.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Dk7czQiICHU/Uv-k7XxLIbI/AAAAAAAAG44/jlHNhZiw-1o/s1600/93.jpg" height="400" width="267" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-CuztF9Ep9b4/Uv-k7rqNj-I/AAAAAAAAG5E/hA9GSK0YlUA/s1600/95.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-CuztF9Ep9b4/Uv-k7rqNj-I/AAAAAAAAG5E/hA9GSK0YlUA/s1600/95.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-B3IOQpZgnk0/Uv-k78GfCRI/AAAAAAAAG48/hn2CsDxNQuA/s1600/97.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-B3IOQpZgnk0/Uv-k78GfCRI/AAAAAAAAG48/hn2CsDxNQuA/s1600/97.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-83918950211069970052014-02-15T09:28:00.003-08:002014-04-01T05:30:29.802-07:00เปิดเทค<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3BcCNFNOG4M/UvPZdhEkc4I/AAAAAAAAF0c/42os7TSqFDk/s1600/59288_1619798218087_2509963_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-3BcCNFNOG4M/UvPZdhEkc4I/AAAAAAAAF0c/42os7TSqFDk/s1600/59288_1619798218087_2509963_n.jpg" height="467" width="640" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-qLr8u4euMXI/UvPZZbNocGI/AAAAAAAAF0Q/6XdF7SXKtko/s1600/61608_1579626699682_7622872_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<a name='more'></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-qLr8u4euMXI/UvPZZbNocGI/AAAAAAAAF0Q/6XdF7SXKtko/s1600/61608_1579626699682_7622872_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-qLr8u4euMXI/UvPZZbNocGI/AAAAAAAAF0Q/6XdF7SXKtko/s1600/61608_1579626699682_7622872_n.jpg" height="400" width="300" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EmxlyjtVSBY/Uv-yxUhOlFI/AAAAAAAAG8A/pLIhI6h2LwU/s1600/46909_1619799138110_6571375_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EmxlyjtVSBY/Uv-yxUhOlFI/AAAAAAAAG8A/pLIhI6h2LwU/s1600/46909_1619799138110_6571375_n.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Zf_IpQdl6Eo/Uv-yxS8n0-I/AAAAAAAAG8I/R89PF1YjcJw/s1600/60451_156498787709125_706704_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Zf_IpQdl6Eo/Uv-yxS8n0-I/AAAAAAAAG8I/R89PF1YjcJw/s1600/60451_156498787709125_706704_n.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EJR8s12fx0U/Uv-yxjV5dMI/AAAAAAAAG8E/fuTMZ1W58X8/s1600/61249_156499351042402_5484398_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EJR8s12fx0U/Uv-yxjV5dMI/AAAAAAAAG8E/fuTMZ1W58X8/s1600/61249_156499351042402_5484398_n.jpg" height="400" width="266" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-O9pNbByeulk/Uv-yyl1jINI/AAAAAAAAG8Q/aWQdUhToA4M/s1600/61608_1579626699682_7622872_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-O9pNbByeulk/Uv-yyl1jINI/AAAAAAAAG8Q/aWQdUhToA4M/s1600/61608_1579626699682_7622872_n.jpg" height="400" width="300" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-_HY_Isa7jxw/Uv-yy7Ith6I/AAAAAAAAG8Y/6Z-5PPA3I1o/s1600/61771_1579612619330_4624566_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-_HY_Isa7jxw/Uv-yy7Ith6I/AAAAAAAAG8Y/6Z-5PPA3I1o/s1600/61771_1579612619330_4624566_n.jpg" height="400" width="300" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-NVfQkNdxocg/Uv-yzqhhkeI/AAAAAAAAG8o/cxGusxhQUqw/s1600/63247_156498957709108_7028486_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-NVfQkNdxocg/Uv-yzqhhkeI/AAAAAAAAG8o/cxGusxhQUqw/s1600/63247_156498957709108_7028486_n.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-elaJM9ujiTA/Uv-y0PecqXI/AAAAAAAAG8s/33kQ5ADbQrQ/s1600/63247_156498971042440_4471104_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-elaJM9ujiTA/Uv-y0PecqXI/AAAAAAAAG8s/33kQ5ADbQrQ/s1600/63247_156498971042440_4471104_n.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-35457147233575395222014-02-15T04:24:00.000-08:002014-04-01T05:31:26.824-07:00สมัยปี 1 ยังละอ่อน<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-vCK4tHGJfs4/UshHtP3gfvI/AAAAAAAAClA/vu-S2iX6dyM/s1600/%25E0%25B8%259A%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B9%25E0%25B9%2581%25E0%25B8%25AD%25E0%25B9%258A%25E0%25B8%259A+%25E0%25B8%259B%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25A1%25E0%25B8%25AD%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2599.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-vCK4tHGJfs4/UshHtP3gfvI/AAAAAAAAClA/vu-S2iX6dyM/s1600/%25E0%25B8%259A%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B9%25E0%25B9%2581%25E0%25B8%25AD%25E0%25B9%258A%25E0%25B8%259A+%25E0%25B8%259B%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25A1%25E0%25B8%25AD%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2599.jpg" height="265" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">บลูด๊อก(วิชามนุษย์บูรณาการ)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-6Y1SHk7fX-I/UshHrbAtGLI/AAAAAAAACkg/xhDnKubyygo/s1600/%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25A2%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A3%25E0%25B9%258C%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%2599%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2595%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%2584%25E0%25B8%2599%25E0%25B9%2582%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25A2%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2589%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25B0%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2588%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2582%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%2587%25E0%25B8%25AE%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AB%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-6Y1SHk7fX-I/UshHrbAtGLI/AAAAAAAACkg/xhDnKubyygo/s1600/%25E0%25B8%2581%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25A2%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A3%25E0%25B9%258C%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%2599%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2595%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%2584%25E0%25B8%2599%25E0%25B9%2582%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25A2%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2589%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25B0%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%2588%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2582%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%2587%25E0%25B8%25AE%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AB%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B4.jpg" height="266" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ก้อยปากฮิก</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-k6Mg2LJ6xPo/UshHrPZ8IwI/AAAAAAAACk0/HL7Qq-b_hSc/s1600/%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A7%25E0%25B9%2586.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-k6Mg2LJ6xPo/UshHrPZ8IwI/AAAAAAAACk0/HL7Qq-b_hSc/s1600/%25E0%25B8%2594%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A7%25E0%25B9%2586.jpg" height="298" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">2 ดาว (ดาวรุ่ง - ดาวเรือง)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-W481767lYtg/UshHrPftc1I/AAAAAAAACkc/kbL0UVHCPXE/s1600/%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%25A1%25E0%25B8%259F%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%2595%25E0%25B8%258B%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%258D%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%2587hu-so%25E0%25B8%25A1%25E0%25B8%25B0%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%2587+%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%25AC%25E0%25B8%25B2%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%259F%25E0%25B8%25A3%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2588.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-W481767lYtg/UshHrPftc1I/AAAAAAAACkc/kbL0UVHCPXE/s1600/%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%25A1%25E0%25B8%259F%25E0%25B8%25B8%25E0%25B8%2595%25E0%25B8%258B%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%258D%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%2587hu-so%25E0%25B8%25A1%25E0%25B8%25B0%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%2587+%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%25AC%25E0%25B8%25B2%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%259F%25E0%25B8%25A3%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%258A%25E0%25B8%25B5%25E0%25B9%2588.jpg" height="266" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">เพิ่มคำอธิบายภาพ</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-5kGQF3_ZZjQ/UshHtIa1kcI/AAAAAAAAClE/V9mEtwo5o40/s1600/%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%2599%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%25A7%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25B0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-5kGQF3_ZZjQ/UshHtIa1kcI/AAAAAAAAClE/V9mEtwo5o40/s1600/%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%2599%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25A5%25E0%25B8%25B1%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%25A7%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%25B0.jpg" height="266" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">หวานจะบอ</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-rGw105r8PUQ/UshHuptdGhI/AAAAAAAAClU/5JIgoQK6Hi8/s1600/%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%25A5+%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%2595%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%2597%25E0%25B9%258C%25E0%25B9%2581%25E0%25B8%25AB%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%2587%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A3%25E0%25B9%258C%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%25A0%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2584%25E0%25B8%259B%25E0%25B8%2581.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-rGw105r8PUQ/UshHuptdGhI/AAAAAAAAClU/5JIgoQK6Hi8/s1600/%25E0%25B9%2580%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%25A5+%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%2595%25E0%25B8%25B4%25E0%25B8%25AA%25E0%25B8%2597%25E0%25B9%258C%25E0%25B9%2581%25E0%25B8%25AB%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%2587%25E0%25B8%25AD%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%25A3%25E0%25B9%258C%25E0%25B8%259E%25E0%25B8%25B5%25E0%25B8%25A0%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%2584%25E0%25B8%259B%25E0%25B8%2581.jpg" height="266" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">เวลหอยฉอ</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-SA9WnM5oEO0/Uv-ZNnUfplI/AAAAAAAAGsw/xjldRDF1mrw/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-SA9WnM5oEO0/Uv-ZNnUfplI/AAAAAAAAGsw/xjldRDF1mrw/s1600/13.jpg" height="267" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">หวานพรีเซนต์สายเทค</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-wRghbd5-f1A/UshHtyFtO_I/AAAAAAAAClM/mH3pCiVmXk4/s1600/%25E0%25B8%25AD%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-wRghbd5-f1A/UshHtyFtO_I/AAAAAAAAClM/mH3pCiVmXk4/s1600/%25E0%25B8%25AD%25E0%25B9%2589%25E0%25B8%25A7%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25AB%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25B9.jpg" height="298" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">อ้วน กับ หนู<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-9FpTHRTcHbk/Uv-ZLucdJ5I/AAAAAAAAGsE/bxlKDBwvdVk/s1600/01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-9FpTHRTcHbk/Uv-ZLucdJ5I/AAAAAAAAGsE/bxlKDBwvdVk/s1600/01.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Wf7Bm0A2odo/Uv-ZK_x0L9I/AAAAAAAAGr0/PRVTcHz45sE/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Wf7Bm0A2odo/Uv-ZK_x0L9I/AAAAAAAAGr0/PRVTcHz45sE/s1600/02.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-pLUvIQQmf6E/Uv-ZK41kdkI/AAAAAAAAGr4/xSDZu1PUPl8/s1600/03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-pLUvIQQmf6E/Uv-ZK41kdkI/AAAAAAAAGr4/xSDZu1PUPl8/s1600/03.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-qD7lSarcjDM/Uv-ZLwb2GSI/AAAAAAAAGsI/i0WEV-0XViY/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-qD7lSarcjDM/Uv-ZLwb2GSI/AAAAAAAAGsI/i0WEV-0XViY/s1600/04.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-SbpFqjFOQys/Uv-ZMEzFToI/AAAAAAAAGsM/sJaRxlhRO7k/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-SbpFqjFOQys/Uv-ZMEzFToI/AAAAAAAAGsM/sJaRxlhRO7k/s1600/05.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-8o9cdnj1nPs/Uv-ZMzpV9HI/AAAAAAAAGsc/x1tzQGaPW2s/s1600/09+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-8o9cdnj1nPs/Uv-ZMzpV9HI/AAAAAAAAGsc/x1tzQGaPW2s/s1600/09+(1).jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-pbXsoXeOT68/Uv-ZNMl2VRI/AAAAAAAAGsg/gqpauooIuFI/s1600/09.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-pbXsoXeOT68/Uv-ZNMl2VRI/AAAAAAAAGsg/gqpauooIuFI/s1600/09.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-c7QA8ohO0X8/Uv-ZNVNL1-I/AAAAAAAAGso/dTCeXHsFSS0/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-c7QA8ohO0X8/Uv-ZNVNL1-I/AAAAAAAAGso/dTCeXHsFSS0/s1600/10.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-J5ahVQr0JNI/Uv-ZNzF3hjI/AAAAAAAAGs4/6A8H2NmYRzo/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-J5ahVQr0JNI/Uv-ZNzF3hjI/AAAAAAAAGs4/6A8H2NmYRzo/s1600/14.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
หนูจ๋าว</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/--cf8_wluf0Q/Uv-ZOSeMd3I/AAAAAAAAGtA/TPBNSWhL6Ts/s1600/15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/--cf8_wluf0Q/Uv-ZOSeMd3I/AAAAAAAAGtA/TPBNSWhL6Ts/s1600/15.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ปลื้มฮิฮิ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-jLRRDozTQRo/Uv-ZOm5p2sI/AAAAAAAAGtU/RWC0_bgF1ZY/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-jLRRDozTQRo/Uv-ZOm5p2sI/AAAAAAAAGtU/RWC0_bgF1ZY/s1600/16.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
เบียร์แล้วหลีบ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DmGM8BItKOU/Uv-ZPJaHN0I/AAAAAAAAGtM/mxNuQL8_exk/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DmGM8BItKOU/Uv-ZPJaHN0I/AAAAAAAAGtM/mxNuQL8_exk/s1600/18.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ฟ้าจนลัด</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-bln-NdMPCLU/Uv-ZPbH0G2I/AAAAAAAAGtQ/3piaateUJfM/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-bln-NdMPCLU/Uv-ZPbH0G2I/AAAAAAAAGtQ/3piaateUJfM/s1600/19.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ลูกช้างน้ำ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-aCxblJ2CLq0/Uv-ZP-U3ogI/AAAAAAAAGtw/WFngfUg7Lhk/s1600/20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-aCxblJ2CLq0/Uv-ZP-U3ogI/AAAAAAAAGtw/WFngfUg7Lhk/s1600/20.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ปอมที่</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-QTVcaJUnJgA/Uv-ZP3l9eOI/AAAAAAAAGtk/a3qTI6a55hI/s1600/22.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-QTVcaJUnJgA/Uv-ZP3l9eOI/AAAAAAAAGtk/a3qTI6a55hI/s1600/22.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
กดยังซู กับ อามของยม</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-gGlnuJhb0fA/Uv-ZQWRz65I/AAAAAAAAGto/q6odOpKIIwk/s1600/23.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-gGlnuJhb0fA/Uv-ZQWRz65I/AAAAAAAAGto/q6odOpKIIwk/s1600/23.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ต๊อบน่าอูด</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-U5vR_y1pzfs/Uv-ZQ5OFGhI/AAAAAAAAGt4/0PW6aMybewc/s1600/25.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-U5vR_y1pzfs/Uv-ZQ5OFGhI/AAAAAAAAGt4/0PW6aMybewc/s1600/25.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
พลอย</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-erVebTbk5R8/Uv-ZQwRiKyI/AAAAAAAAGuI/8iS4BcTyGj0/s1600/26.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-erVebTbk5R8/Uv-ZQwRiKyI/AAAAAAAAGuI/8iS4BcTyGj0/s1600/26.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
มิ้นขึ้นหลอย</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-LJrHRUhZkAw/Uv-ZRTM8nSI/AAAAAAAAGuE/o-bB8pFks5E/s1600/27.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-LJrHRUhZkAw/Uv-ZRTM8nSI/AAAAAAAAGuE/o-bB8pFks5E/s1600/27.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
มิ้น</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-imIfuMWghlY/Uv-ZRjfOR7I/AAAAAAAAGuQ/k42fjC4A_pc/s1600/28.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-imIfuMWghlY/Uv-ZRjfOR7I/AAAAAAAAGuQ/k42fjC4A_pc/s1600/28.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
อามของยม</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-PP-HDz21FKs/Uv-ZSOEKS9I/AAAAAAAAGuY/KsE4hp26Ws0/s1600/29.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-PP-HDz21FKs/Uv-ZSOEKS9I/AAAAAAAAGuY/KsE4hp26Ws0/s1600/29.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ปลาขึ้นริ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-6qoRXLDA9RI/Uv-ZTI0rm7I/AAAAAAAAGuo/fEqeyqIbgFo/s1600/30.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-6qoRXLDA9RI/Uv-ZTI0rm7I/AAAAAAAAGuo/fEqeyqIbgFo/s1600/30.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ทรายกระเจียบ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-suQCBbxEE2Q/Uv-ZSn8D9WI/AAAAAAAAGuk/0zFJNKQVoss/s1600/31.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-suQCBbxEE2Q/Uv-ZSn8D9WI/AAAAAAAAGuk/0zFJNKQVoss/s1600/31.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
เฟียร์</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-fJPaW4SkqqE/Uv-ZS8altsI/AAAAAAAAGuw/RctIgRErUtw/s1600/33.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-fJPaW4SkqqE/Uv-ZS8altsI/AAAAAAAAGuw/RctIgRErUtw/s1600/33.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
โม มีโม๊ะ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-cM-AOnl7kEw/Uv-ZTkd7AZI/AAAAAAAAGu4/hHzndI-x2xo/s1600/34.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-cM-AOnl7kEw/Uv-ZTkd7AZI/AAAAAAAAGu4/hHzndI-x2xo/s1600/34.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
มาย</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-bLUHhyIz91k/Uv-ZT-o205I/AAAAAAAAGvQ/l8e5EO3aBz4/s1600/36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-bLUHhyIz91k/Uv-ZT-o205I/AAAAAAAAGvQ/l8e5EO3aBz4/s1600/36.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ส้ม</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-W9HwnKlV-DE/Uv-ZUDa_NdI/AAAAAAAAGvA/copE93HunuM/s1600/38.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-W9HwnKlV-DE/Uv-ZUDa_NdI/AAAAAAAAGvA/copE93HunuM/s1600/38.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ส้มโอ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-G9FLsdSjD3w/Uv-ZUZbEoXI/AAAAAAAAGvM/3serIvovc3g/s1600/41.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-G9FLsdSjD3w/Uv-ZUZbEoXI/AAAAAAAAGvM/3serIvovc3g/s1600/41.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
แจน</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-jAZjKmjlJGo/Uv-ZUxEBkEI/AAAAAAAAGvc/kbSx8pVElQ8/s1600/42.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-jAZjKmjlJGo/Uv-ZUxEBkEI/AAAAAAAAGvc/kbSx8pVElQ8/s1600/42.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
แป้ง</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-_RqVUPuIxJw/Uv-ZVd_NtOI/AAAAAAAAGvk/YhZkUr6OIlE/s1600/43.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-_RqVUPuIxJw/Uv-ZVd_NtOI/AAAAAAAAGvk/YhZkUr6OIlE/s1600/43.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ตัวเล็ก</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1NUbPWOwHUU/Uv-ZVp_u7XI/AAAAAAAAGvg/kGJHDMLCTbg/s1600/44.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-1NUbPWOwHUU/Uv-ZVp_u7XI/AAAAAAAAGvg/kGJHDMLCTbg/s1600/44.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
นิว</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-XTTwvQU2ri0/Uv-ZWIcDmhI/AAAAAAAAGvw/HYEf-a-Mi2w/s1600/45.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-XTTwvQU2ri0/Uv-ZWIcDmhI/AAAAAAAAGvw/HYEf-a-Mi2w/s1600/45.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
พลอย</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-4n0DZeD7L3M/Uv-ZWWfUd6I/AAAAAAAAGv0/4VjSeg6Htec/s1600/46.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-4n0DZeD7L3M/Uv-ZWWfUd6I/AAAAAAAAGv0/4VjSeg6Htec/s1600/46.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
หญิง</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-141dvXqC3GQ/Uv-ZWgu8hqI/AAAAAAAAGv8/0JI9wyVRHfo/s1600/47.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-141dvXqC3GQ/Uv-ZWgu8hqI/AAAAAAAAGv8/0JI9wyVRHfo/s1600/47.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
เฟริ์นจนยัด</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-saAKm6uTNbI/Uv-ZW9SaQHI/AAAAAAAAGwY/NBT3PabVTeY/s1600/50.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-saAKm6uTNbI/Uv-ZW9SaQHI/AAAAAAAAGwY/NBT3PabVTeY/s1600/50.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ปอยฝ้าย</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XQlIF2oShc0/Uv-ZXKKELpI/AAAAAAAAGwM/U00mSso0G_Q/s1600/51.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-XQlIF2oShc0/Uv-ZXKKELpI/AAAAAAAAGwM/U00mSso0G_Q/s1600/51.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
จุ๊บจิ๊บ</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-QegPTwTpGzc/Uv-ZXaMEYZI/AAAAAAAAGwQ/kQmOJu_yEGs/s1600/52.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-QegPTwTpGzc/Uv-ZXaMEYZI/AAAAAAAAGwQ/kQmOJu_yEGs/s1600/52.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ไกด์</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-TeqiicDSmaw/Uv-ZYfgEP3I/AAAAAAAAGwg/ppN-3wHY9ik/s1600/53.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-TeqiicDSmaw/Uv-ZYfgEP3I/AAAAAAAAGwg/ppN-3wHY9ik/s1600/53.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
จ๊ะจ๋า</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-5QXZOL7z9VU/Uv-ZYepIkoI/AAAAAAAAGwo/tAfbGJHuznk/s1600/57.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-5QXZOL7z9VU/Uv-ZYepIkoI/AAAAAAAAGwo/tAfbGJHuznk/s1600/57.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-YDlUQkVpNj8/Uv-ZYl1ghhI/AAAAAAAAGww/-Z8U0ZZBuk4/s1600/61.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-YDlUQkVpNj8/Uv-ZYl1ghhI/AAAAAAAAGww/-Z8U0ZZBuk4/s1600/61.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
ปูนิ่มฟิ กับ ปอยฝ้าย</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br /></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-8018915717377794732014-02-12T10:25:00.001-08:002014-05-02T06:02:44.136-07:00สมาธิแบบประยุกต์ <span style="color: blue;">การตีความคำสอนเรื่องสมาธิแบบประยุกต์</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Qj3cSl9iF1U/Uvu_A3hSECI/AAAAAAAAGKY/rve8eY82ccE/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Qj3cSl9iF1U/Uvu_A3hSECI/AAAAAAAAGKY/rve8eY82ccE/s1600/13.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<span style="color: blue;"><br /></span>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
การตีความคำสอนเรื่องสมาธิแบบประยุกต์</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
ได้จำแนกการปฏิบัติสมาธิด้วยแนวคำสอนแบบประยุกต์ไว้อีกกลุ่มหนึ่ง เพราะเห็นว่าผู้ปฏิบัติและสอนสมาธิแบบประยุกต์แต่ละกลุ่มนี้ มีการประยุกต์แนวการปฏิบัติแบบเก่ามาใช้จนเกิดการสังเคราะห์รูปแบบเป็นแนวใหม่ขึ้น ซึ่งมีลักษณะเด่นของแต่ละกลุ่ม จะขอยกมาอธิบายในรายละเอียดดังต่อไปนี้<br />
<br />
๑. การปฏิบัติสมาธิแนวสันติอโศก<br />
๒. การปฏิบัติสมาธิแนวอาจารย์พร รัตนสุวรรณ<br />
๓. การปฏิบัติสมาธิแนวหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ<br />
๔. การปฏิบัติสมาธิแนวอาจารย์แนบ มหานีรานนท์<br />
๕. การปฏิบัติสมาธิแนว ดร. สิริ กรินชัย<br />
<br />
<h3>
<span style="color: blue;"></span></h3>
<div>
<span style="color: blue;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="color: blue;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<h3>
<span style="color: blue;"> ๑. การปฏิบัติสมาธิแนวสันติอโศก</span></h3>
<div>
ใน พ.ศ. ๒๕๑๙ ท่านเริ่มก่อตั้งพุทธสถานสันติอโศก แขวงคลองกุ่ม เขตบางกะปิ กรุงเทพมหานคร โดยในบริเวณที่พำนักทุกแห่งของพระชาวอโศก ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ อาคารภายในพุทธสถานซึ่งประกอบด้วยด้วย ศาลา โบสถ์ และกุฏิ สร้างขึ้นอย่างเรียบง่าย สะอาด สอดคล้องกับการปฏิปทาของชาวอโศก คือ ประโยชน์สูง ประหยัดสุด และได้มีการขยายและต่อเติมอาคารทรงไทย ซึ่งเป็นที่ตั้งของสันติอโศกออกไป ให้เพียงพอกับงานเผยแพร่ธรรม ซึ่งขยายตัวอย่างรวดเร็ว ภายในพุทธสถานมีโรงพิมพ์ ห้องเรียงพิมพ์ ห้องล้างอัดขยายภาพ และผลิตอุปกรณ์อื่น ๆ ที่ใช้สำหรับการเผยแพร่ธรรม<br />
<br />
ต่อมาทางคณะสงฆ์มีคำสั่งให้พระรักษ์ โพธิรักขิโตกับพวกกลับมาจำพรรษาที่วัดหนองกระทุ่ม ทำให้ท่านประกาศลาออกจากมหาเถรสมาคมในที่ประชุมพระนวกะ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๑๘ เป็นต้นมา และเมื่อวันที่ ๖ มิถุนายน ๒๕๓๒ คณะการกสงฆ์ก็ได้มีการกระทำประกาศนียกรรมให้พระโพธิรักษ์สละสมณะเพศภายใน ๗ วัน หลังจากวันประกาศ ซึ่งเป็นสาเหตุให้ท่านเปลี่ยนคำนำหน้านามของท่านและพระชาวอโศกเป็น “สมณะ”<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: red;">๑. ทัศนะต่อการสอนสมาธิของสันติอโศก</span><br />
<br />
การสอนสมาธิของสายสันติอโศก จะถือหลักอธิบายว่า “สมาธิ” เป็นการศึกษาต่อเนื่องจากศีล การที่จะมีสมาธิได้นั้นจะต้องมีศีลเป็นพื้นฐาน การจะเป็นผู้มีสมาธิได้จะต้องเป็นผู้มีศีลที่สมบูรณ์ ทั้งนี้มีการอธิบายไว้ว่า<br />
<br />
“การจะได้สภาพ “สมาธิ” คงจะต้องผ่านสภาวะของความมีศีลมาแล้วอย่างแน่นอนและจะต้องมีวิถีทางปฏิบัติที่มีเงื่อนไขขั้นตอนละเอียดลึกซึ้งมากกว่าขั้นตอนของศีลด้วย”<br />
<br />
ศีลนี้เป็นส่วนหนึ่งของไตรสิกขา ซึ่งถือว่าเป็น “พหุลธัมมักถา” คือ เป็นคำสอนที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงบ่อยที่สุด เพราะเป็นข้อสรุปสาระสำคัญของการประพฤติปฏิบัติธรรม อาจกล่าวได้ว่า สาระสำคัญทั้งหมดของพระพุทธศาสนา รวมอยู่ในไตรสิกขา ๓ ซึ่งประกอบด้วย อธิศีล อธิจิต อธิปัญญา ไตรสิกขานี้มักเป็นที่นิยมเรียกกันโดยทั่วไปว่า ศีล สมาธิ ปัญญา<br />
<br />
จากไตรสิกขานี้ จะเห็นได้ว่า ศีล เป็นเบื้องต้นและเป็นส่วนสำคัญมากส่วนหนึ่งของการปฏิบัติธรรมในพุทธศาสนา ในจูฑาเวทัสสูตรกล่าวว่า ศีลเป็นพื้นฐานแห่งสมาธิและปัญญา และในเสขปฏิปทาสูตร ซึ่งเป็นสูตรว่าด้วย จรณะ ๑๕ หมายถึง ข้อปฏิบัติที่เป็นทางบรรลุวิชชา หรือข้อปฏิบัติที่เป็นทางบรรลุนิพพาน ก็เริ่มต้นด้วยศีล เป็นอันดับแรกเช่นกัน<br />
<br />
ศีลจึงเป็นพื้นฐานอันสำคัญของกระบวนการฝึกอบรม ซึ่งมีความสัมพันธ์ต่อเนื่องกันกับสมาธิและปัญญาในไตรสิกขา ดังปรากฏในโกสัมพียสูตร มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ ข้อ ๕๔๒ ดังนี้<br />
<br />
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่งภิกษุมีศีลไม่ขาด ไม่เป็นช่อง ไม่ด่าง ไม่พร้อย เป็นไทย อันท่านผู้รู้สรรเสริญอันตัณหาทิธรรม ไม่ครอบงำ เป็นไปเพื่อสมาธิ (สมาธิสํวัตตนิกานิ) ถึงความเป็นผู้ มีศีลเสมอกันในศีล เช่นนั้นกับเพื่อนสหพรหมจารีทั้งหลาย ทั้งใน ที่แจ้งและในที่ลับอยู่...”<br />
<br />
<img src="file:///C:/Users/GM/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image002.gif" />ดังนั้น ศีลจึงเป็นไปเพื่อสมาธิ หรือสมาธินั้นมาจากการปฏิบัติของตถาคศีล ศีลจึงเป็นตัวเหตุ เป็นตัวรู้หลักการ รู้องค์ประกอบในการปฏิบัติ รู้วิธีการปฏิบัติและลงมือปฏิบัติให้ถูกต้องตรงตามวิธีการ ส่วนสมาธินั้นเป็นตัวเกิด ตัวได้ ตัวเป็น เป็นผล เป็นความเป็นไปตามหลักการได้จริง ทั้งนี้โดยมีปัญหาเป็นตัวรู้เห็นรู้ผลที่เกิดจริง มีจริง เป็นได้จริงของตนๆ จึงพอสรุปได้ว่าวิธีการปฏิบัติธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น จะต้องมีขั้นตอนดังต่อไปนี้<br />
<br />
สันติอโศกมีทัศนะต่อการปฏิบัติสมาธิสายอื่นๆ ว่าเป็นสิ่งที่น่าสงสัย และค้านแย้ง เพราะสันติอโศก ถือว่าการนั่งหลับตาทำสมาธิหรือทำอื่นๆก็ดี มีส่วนเกี่ยวอย่างกับมรรคมีองค์ ๘ และผลของการเกี่ยวข้องนั้นจะทำให้เกิดสภาพของผู้ประเสริฐของพุทธได้ส่วนใดขั้นตอนใดและในลักษณะใด ดังที่ปรากฏความเห็นในกรณีต่อไปนี้<br />
<br />
“แต่... เท่าที่พบเห็นอย่างแพร่หลาย วิถีทางปฏิบัติเพื่อความมีสมาธิ ทำด้วยการพิจารณาและมักจะมีอิริยาบถหนึ่ง... แท้จริงในอิริยาบถอื่น เช่น การยืน หรือการเดิน ก็มีได้ แต่...สภาพที่เห็นทั่วไปที่สะท้อนมาจาก “ผู้มีสมาธิ” ตามวิถีทางดังกล่าว ค่อนข้างจะ “ตลก” เพราะดูแล้วเหมือนตุ๊กตาล้มลุกบ้าง ตุ๊กตาไขลานบ้าง ...เมื่อมองโดยส่วนรวมแล้ว ไม่แน่ใจว่าลักษณะสมาธิที่เป็นผลมาจากสภาพเหล่านี้จะทำให้เกิดปัญญาได้ นี่หรือคือสภาพของผู้มีศีล มีสมาธิ ที่จะก้าวไปสู่ความมีปัญญา ซึ่งเป็นส่วนสูงสุดของไตรสิกขา ผู้ประเสริฐของพุทธ ควรจะมีสภาพน่าเลื่อมใสมากกว่านี้กระมัง ”<br />
<br />
คำว่า “สมาธินั้น” เป็นสิ่งที่นำมากล่าวทั่วไปไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นการอวดอุตริมนุสสธรรม ดังที่ท่านสมณะโพธิรักษ์อธิบายว่า<br />
<br />
“... เนื่องจากเรื่อง ‘สมาธิ’ นี้ โดยเฉพาะความมี ‘สมาธิ’ ในทางพุทธศาสนา ถือว่าไม่ใช่ ‘สมาธิ’ พื้นๆ ธรรมดา อันใครๆ จะละลาบละล้วง พูดเดาเล่น ไม่ควรจะทำกันเล่นๆ เป็นของตลาดนั้นไม่ได้ เพราะมันคือ ‘อุตริมนุสสธรรม’ แท้ๆเทียว หมายความว่า เป็นความรู้และความจริงรู้แจ้งและถึงแท้ได้แล้ว จะต้องนับมนุษย์ผู้นั้นว่า เป็นผู้มีอันวิเศษ ”<br />
<br />
<h4>
<span style="color: red;">๒.แนวการสอนวิธีการฝึกสมาธิของสำนักสันติอโศก</span></h4>
การสอนสมาธิของสำนักสันติอโศกจะยึดตามแนวใน “มหาจัตตารีสกสูตร” พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ ซึ่งกล่าวว่า<br />
<br />
“พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงสัมมาสมาธิของพระอริยะ อันมีเหตุ มีองค์ประกอบแก่เธอทั้งหลาย พวกเธอจะฟังสัมมาสมาธินั้น...<br />
<br />
... สัมมาสมาธิของพระอริยะ อันมีเหตุ มีองค์ประกอบ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลายความที่จิตมีอารมณ์เป็นหนึ่ง ประกอบแล้วด้วยองค์ ๗ เหล่านี้แล เรียกว่า สัมมาสมาธิของพระอริยะ อันมีเหตุบ้าง มีองค์ประกอบบ้าง”<br />
<br />
สัมมาทิฏฐินั้นเป็นองค์ประธานของมรรคองค์อื่นๆ แล้วตามมาด้วยสัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ และสัมมาอาชีวะ โดยมีสัมมาวายามะ กัปสัมมาสติ ช่วยหนุนสัมมาทิฏฐิ ทั้งนี้องค์มรรคทุกองค์จะต้องมีความสัมพันธ์กันเป็นอย่างมาก และมีระเบียบ มีบทบาทแต่ละองค์อย่างต่อเนื่อง เป็นเหตุเป็นผลซึ่งกันและ จนเกิดความเห็นแจ้ง เป็นสัมมาสมาธิเพื่อความความดับทุกข์อย่างแท้จริง<br />
<br />
สำนักสันติอโศกเน้นด้วยว่า พระพุทธองค์ทรงยืนยันไว้ชัดเจนว่า “สัมมาสมาธิ” เป็นได้ในขณะที่ตื่นลืมตา มีความคิด มีกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม มีการงาน มีอาชีพ มีอิริยาบถ มีผัสสะ มิใช่ว่าจะต้องนั่งอยู่เฉยๆ เท่านั้น พูดไม่ได้ หรือทำการงานไม่ได้ หรือต้องอยู่ในป่าเท่านั้น จึงจะปฏิบัติสมาธิได้<br />
<br />
นอกจากนี้ ยังมีการเน้นอีกด้วยว่า ในการสร้างให้เกิดสัมมาสมาธิซึ่งเป็นขั้นตอนสูงสุดตามแนวอธิบายของสำนักสันติอโศกนั้น ถือว่าต้องมีศีลเป็นพื้นฐาน ดังคำอธิบายตอนหนึ่งว่า<br />
<br />
“การรอจังหวะ หรือการสร้างฐานรองรับสัมมาอริยมรรค 8 องค์ ถึงองค์สัมมาสมาธินี้ ต้องใช้ศีล เป็นเครื่องกำหนดขัดเกลาจิตให้เป็นสมาธิ”<br />
<br />
<b><span style="color: red;">๓. การตีความสมาธิ</span></b><br />
<br />
สำนักสันติอโศกได้ตีความคำว่า “สมาธิ” ไว้ดังนี้<br />
<br />
“สมาธิ” มาจากคำว่า สม + อธิ สม = การต่อเนื่อง การยืนยันตามนั้นเสมอ การทำอย่างนั้นไปอยู่เรื่อย อธิ = ยิ่ง ในที่นี้คือ การปรับจิตตามหลักการ (ศีล) อยู่รู้ตัวจริงนั้นๆ เห็นตัวจริงนั้นๆ อยู่ในปัจจุบันนั้นเอง (ปัญญา) ให้ดีขึ้นๆ<br />
<br />
ทั้งนี้ การปฏิบัติศีล คือ การยืนยันศีลด้วยกาย วาจา ใจ ซึ่งต้องมีได้ เป็นได้ดังจิตใจ ทางสำนักสันติอโศกถือว่า เป็นการสร้างสมาธิจิต จนกระทั่งจิตหมดความยากลำบาก หมดความขัดข้อง จิตรู้สึกว่าง โล่ง เป็นปกติสมบูรณ์ตามหลักศีลข้อนั้น ทั้งนอกและใน ดังนั้น สมาธิจึงเป็นการ “ทำให้เกิดอธิศีล อธิจิต อธิปัญญาไปพร้อมๆกัน เป็นสภาพแท้ถาวร เรียกว่า การทำสมาธิ”<br />
<br />
อธิปัญญานี้จะทำให้รู้ชัดแจ้งถึงความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันของสรรพสิ่งในโลก ที่เรียกว่า “อิทัปปัจจยตา” ซึ่งหมายความว่า เพราะมีสิ่งนี้จึงเกิดต่อไปเป็นสิ่งนั้น เพราะทำสิ่งนี้จึงสืบต่อไปเป็นสิ่งโน้น สืบต่อกันไปเรื่อยๆ เป็นเหตุ เป็นปัจจัยสืบต่อกันอย่างไม่รู้จบ ดังนั้นจึงเรียกว่า “อิทัปปัจจยตา”<br />
<br />
การปฏิบัติสมาธิในสำนักสันติอโศก<br />
<br />
จากการศึกษาแนวคำสอนและการสังเกตพบว่า สำนักสันติอโศกจะไม่นิยมการนั่งหลับตาทำสมาธิ หรือด้วยอิริยาบถดังที่สำนักอื่นๆ ได้กระทำแต่จะเน้นในการนำมาปฏิบัติ โดยเป็นไปในรูปแบบของการรักษาศีล ซึ่งจะมีการปฏิบัติละเอียด ลึกซึ้งลงไปจากศีล เป็นอธิศีล เป็นต้น และเพื่อให้ได้ข้อมูลที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับการปฏิบัติสมาธิในสำนักสันติอโศก ผู้วิจัยจึงได้เดินทางไปสัมภาษณ์สมณะและสิกขมาตบางรูป ดังมีรายละเอียดต่อไปนี้<br />
<br />
สมณะกุสโล อายุ ๔๓ ปี จบการศึกษาชั้นประถมปีที่ ๔ จากโรงเรียนศรัสวัสดิ์ จังหวัดมหาสารคาม บวชเมื่อวันที่ ๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๒๒ เหตุจูงใจที่มาบวชก็เพราะ ขณะนั้นท่านเป็นทหารเกณฑ์ และใน พ.ศ. ๒๕๒๒ ได้ฟังท่านโพธิรักษ์เทศน์ที่วัดมหาธาตุฯ ทำให้ได้ทราบสัจจะของชีวิต และท่านโพธิรักษ์ได้แสดงธรรมอย่างชัดเจน กล่าวถึงบาป อกุศล ยืนยันสิ่งที่ท่านมั่นใจในอาการสงบสำรวม ทำให้ท่านรู้สึกเลื่อมใส<br />
<br />
หลังจากบวชในสำนักสันติอโศกแล้ว ก็คิดว่าชีวิตเปลี่ยนแปลงไปมาก ขณะนี้รู้สึกว่าสบายดี ไม่มีกิเลส เพราะหลักปฏิบัติสมาธิของสำนักสันติอโศกคือ การที่เราได้ลดกิเลศลง จิตที่มีสมาธิคือจิตที่ถูกนิวรณ์ (เครื่องขวางกั้นจิต) เราจะต้องหาว่าอะไรเป็นศัตรูของจิต ที่ทำให้จิตไม่ตั้งมั่น เราต้องพยายามรู้โทษร้ายของกิเลส เพราะกิเลสเข้ามาทำลายจิตที่ดีของเรา เราจึงต้องคิดในสิ่งที่เป็นกุศล<br />
<br />
นอกจากนี้ ท่านเห็นว่าการปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนานั้น อาศัยผัสสะเป็นปัจจัย จึงเห็นว่า การทำสมาธิ สามารถทำในขณะลืมตาได้ ไม่ต้องหลับตาปฏิบัติเหมือนการปฏิบัติสมาธิสายอื่น และเราต้องมีสติ ต้องมีปัญญาที่จะทำให้เกิดการวาง คลาย หน่าย ถอน ให้ได้ จนกระทั่งจิตของเราสงบดังนั้น ถ้าเราอยากเห็นศาสนาว่ามีค่าอย่างไร ก็ต่อเมื่อเราได้ปฏิบัติจนคลายจากกิเลส ไม่เกิดกิเลสขึ้นในจิตของเรา เราจะได้เห็นโลกใหม่ ชีวิตใหม่ จิตของเราจะปลอดจากโลภะ โสะ โมหะ<br />
<br />
สมณะถิระจิตโต อายุ ๓๙ ปี เป็นชาวกรุงเทพมหานคร สนใจศาสนามานานแล้ว เมื่อจบมัธยมศึกษาปีที่ ๕ ใน พ.ศ.๒๕๑๖ ก็ตัดสินใจมาที่สำนักสันติอโศก ปฏิบัติธรรมอยู่ ๒ ปี จึงบวชเมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๘ ด้วยความเลื่อมใสในตัวท่านโพธิรักษ์ ซึ่งเป็นนักจัดรายการโทรทัศน์ที่มีชื่อเสียง แต่ก็สละความสุขสบายทางโลกออกบวช ท่านเห็นว่า ชีวิตเรานั้นจะดับทุกข์ได้ก็ต้องดับที่ต้นเหตุจึงจะเป็นการดับทุกข์ที่แท้จริง<br />
<br />
หลักจากบวชแล้ว ชีวิตก็เปลี่ยนแปลงไป อารมณ์เอาแต่ใจตนก็ลดลง ชีวิตเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จะทำอะไรก็จะดูว่าผิดศีล ๕ หรือไมซึ่งก่อนหน้านี้ จะทำตามความชอบ ไม่ชอบของตนเท่านั้น นอกจากนี้ยังหันมารับประทานมังสวิรัติ งดเว้นอาหารเนื้อสัตว์ทั้งหมด และถือศีลตลอดเวลาจิตใจลดความฟุ้งซ่านลง ลดการรับประทานอาหารลงมาเหลือ ๒ มื้อต่อวันและปฏิบัติสังวรศีล สำรวมอินทรีย์ หันมารับประทานอาหารมื้อเดียว การถือศีลทำให้เกิดความสงบและเกิดปัญญา เมื่อลดเลิกสิ่งที่คิดว่าจำเป็นในชีวิตซึ่งจริงๆ แล้วไม่จำเป็นก็ทำให้จิตสงบชีวิตมีความเรียบง่ายมากขึ้น<br />
<br />
สำหรับหลักการปฏิบัติในสำนักสันติอโศกนั้น เน้นศีลเป็นหลักและสมาธิจะต้องประกอบไปด้วยมรรคองค์ ๘ โดยมีสัมมาทิฏฐิเป็นประธาน และศีลเป็นหลัก สมาธิของสำนักสันติอโศกจึงใช้ศีลกรองเหมือนกับน้ำที่มีตะกอนแล้วเรากรองฝุ่นละอองออกไป ฉะนั้นนอกจากนี้ยังต้องมีสัมมาวาจา สัมมากัมมันตะด้วย คือแม้ปฏิบัติสมาธิก็สามารถทำงานให้เกิดประโยชน์ได้ด้วย ดังที่พระพุทธเจ้าทรงสอนให้สาวกขวนขวายในประโยชน์ทั้งสองสถาน มีทั้งประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านตลอดเวลา<br />
<br />
เมื่อบุคคลใดมีสมาธิแก่กล้าก็จะดำรงอยู่ได้เหนือผัสสะต่างๆ ไม่ใช่หนีผัสสะต่างๆ จากการที่ท่านได้ทดลองปฏิบัติสมาธิแบบนี้ ก็มั่นใจว่านี้คือ สมาธิ ซึ่งถ้าเราปฏิบัติตามขั้นตอนก็จะเกิดผลขึ้น ทุกวันนี้ฉันมื้อเดียวมั่นใจว่าชีวิตคนเราอยู่ได้ นี่เป็นศีลประการหนึ่ง เมื่อมีศีลแล้วทำให้เกิดสมาธิแล้วก็ทำให้เกิดปัญญา ทำให้ดำรงอยู่ได้โดยไม่อาศัยวัตถุเป็นหลักค้ำประกันให้กับตนเอง อยู่ได้โดยสิ้นเปลืองน้อยที่สุด<br />
<br />
สิกขมาตจินดา ตั้งเผ่า อายุ ๔๘ ปี ได้เริ่มเข้ามาที่แดนอโศกเมื่อวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๗ ท่านจบการศึกษาวิทยาศาสตรบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เมื่อ พ.ศ. ๒๕๗๘ โดยเริ่มเป็นปะ เมื่อวันที่ ๒ มีนาคม ๒๕๑๗ ได้เลื่อนเป็นกรัก เมื่อวันที่ ๒๗ พฤษภาคม ๒๕๑๗ และเลื่อนเป็นสิกขมาต เมื่อวันที่ ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๑๘ สนใจศาสนาตั้งแต่เด็ก โดยมีจิตใจเลื่อมใสพระพุทธเจ้า ได้เริ่มการศึกษาศาสนาทั่วๆ ไปที่บ้านธรรมประสิทธ์ ข้างวัดปากน้ำภาษีเจริญ ฝึกปฏิบัติพิจารณาตนเอง<br />
<br />
เมื่อศึกษาปริญญาตรีจบแล้ว ได้เข้างานที่สำนักงานพลังงานปรมานูเพื่อสันติ แล้วได้ทุน UNDP ไปสหรัฐอเมริกา ๑ ปี กลับมาใช้ทุน ๒ ปี แต่มาที่แดนอโศกแล้วเกิดความเลื่อมใส จึงใช้ทุนแล้วมาปฏิบัติธรรมที่แดนอโศก เหตุที่ตัดสินใจบวชก็เพราะไม่เห็นด้วยกับการใช้ชีวิตที่เป็นอยู่รอบด้านมีบทบาทซ้ำซาก เห็นว่าผู้หญิงน่าจะมีบทบาทเหนือชั้นกว่านี้มากกว่าการเกิด เรียนแต่งงาน มีลูก เลี้ยงลูก และตาย<br />
<br />
วิธีการศึกษาธรรมของสิกขมาตจินดา เริ่มด้วยดุพฤติกรรมตนเองจริงๆ ระลึกย้อนว่าสภาพจิตใจของเราเป้นอย่างไร แล้วอบรมตัวเองให้ดำเนินชีวิตไปในทิศทางที่ถูกกต้อง ท่านจึงไม่สนใจการนั่งสมาธิแบบหลับตา ในตอนแรกที่ท่านเริ่มปฏิบัติธรรม และยังไม่รู้จักสำนักสมาธิแบบหลับตา ในตอนแรกที่ท่านเริ่มปฏิบัติธรรม และยังไม่รู้ยังไม่รู้จักสำนักสันติอโศก ได้อ่านหนังสือของท่านโพธิรักษ์เรื่องสายธารชีวิต ก็เกิดความเลื่อมใส จึงเริ่มต้นปฏิบัติโดยการเลิกกินเนื้อสัตว์ กินอาหารง่ายๆ ในระยะที่ยังไม่ได้ติดต่อกับสันติอโศก ท่านใช้วิธีนั่งสมาธิหลับตา แต่เมื่อมาที่สันติอโศกนี้แล้ว ก็ไม่ได้ทำวิธีนั้นอีก<br />
<br />
สิกขมาจินดาพบว่า ชีวิตขณะนี้มีสติปัญญาแจ่มชัดกว่าเมื่อก่อนจิตใจปลอดโปร่งขึ้น เพราะท่านต้องศึกษาเรียนรู้วิถีชีวิตอีกแบบหนึ่งที่พระพุทธเจ้าทรงใช้เพื่อความหลุดพ้น เป็นการฝึกจิตให้เคลื่อนที่ ด้วยการสังวรศีลไม่ให้บกพร่อง มีการพิจารณาระลึกรู้ พากเพียรในสิ่งที่เป็นกุศล ทั้งกายกรรมวจีกรรม และมโนกรรม<br />
<br />
นายอุทัย สิทธินาวิน อายุ ๓๗ ปี จบการศึกษา เภสัชศาสตรบัณฑิต เมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๔ เป็นชาวจังหวัดอุดรธานี เมื่อจบปริญญาตรีแล้วก็เป็นผู้แทนขายยา บริษัท เมอคชาฟ แอนด์โดม มีความสนใจศาสนาก่อนที่จะพบสันติอโศก เนื่องจากปัญหาทางบ้าน คือมีปัญหาความยากจน คิดว่าความยากจนคือความทุกข์ ทางแก้คือ ต้องขยันหมั่นเพียร มานะบากบั่นเพื่อให้จบการศึกษา จะได้มีงานทำ มีเงินใช้ แต่ปรากฏว่า เมื่อมีเงินใช้แล้วความทุกข์ทางกายหมดไป แต่ความทุกข์ทางใจยังมีเหลืออยู่<br />
<br />
หลักจากนั้น ก็ลาออกจาก บริษัท เมอคซาฟแอนด์โดม ไปเป็นผุ้แทนขายเครื่องมือแพทย์อยู่ที่บริษัท แองโกลไทย ทำงานอยู่ประมาณ ๑ ปี ก็ย้ายไปทำงานที่บริษัทขายยาบีกริมแอนด์โก ระหว่างนั้นก็สะสมเงินทองได้เพียงพอที่จะเปิดร้านขายยาของตัวเอง และได้ทราบจากเพื่อนร่วมงานเรื่องเกี่ยวกับสันติอโศก เกิดความสนใจ โดยเฉพาะในประเด็นเกี่ยวกับสมาธิของสันติอโศกที่ว่า สมาธินั้นเกิดจากการที่เรามีศีลบริสุทธิ์ เมื่อมีสมาธิแล้ว จิตใจก็ตกตะกอน จะเห็นความใสของน้ำ จะพบสภาพนี้ในคนที่ “ถึง” แล้ว ไม่ใช่การนั่งหลับตาเพ่งอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งเรียกว่ากสิณอย่างเดียว การมีศีลเข้าสู่สมิพุทธ เป็นสมาธิที่ไม่แปรปรวน ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่เสื่อม แตกต่างจาการนั่งสมาธิพุทโธ หรือเพ่งดวงแก้ว<br />
<br />
เมื่อเดือนที่แล้ว จึงขายกิจการร้านขายต่อให้เพื่อนไป และตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะมาปฏิบัติธรรมที่สันติอโศก เมื่อได้มั่นใจว่าสมารถทำให้กิเลสเบาบางได้แล้ว ก็จะบวชเป็นสมณะต่อไป<br />
<br />
ดังนั้นรูปแบบการปฏิบัติสมาธิของสำนักสันติอโศกแม้จะมีการสอนแต่จะกลมกลืนในการสอนเรื่องศีลในการศึกษาเรื่องการตีความสมาธิของสำนักนี้ จึงสามารถอธิบายคำสอนและแนวการปฏิบัติได้ดังที่กล่าวมาแล้ว<br />
<br />
แนวการเผยแผ่และขยายคำสอนของสันติอโศกปัจจุบันไม่อยู่ในการปกครองของมหาเถรสมาคมโดยมีการนุ่งห่มที่แตกต่างจากพระภิกษุสงฆ์ทั่วไป ไม่โกนคิ้ว ฉันอาหารมังสวิรัติ ฉันอาหารมื้อเดียว และมีคำนำหน้านามผิดแผกออกไปจากพระสงฆ์ และแม่ชีทั่วไป แม้กระนั้นสำนักนี้ก็ได้มีสาขาและศิษยานุศิษย์มากมายทั่วไป ดังต่อไปนี้<br />
<br />
๑. พุทธสถาน “สันติอโศก” ตำบลคลองกุ่ม อำเภอบางกะปิ จังหวัดกรุงเพทพมหานคร<br />
<br />
๒. พุทธสถาน “ศีรษะอโศก”ตำบลกระแชงใหญ่ อำเภอกันทรลักษณ์ จังหวัดศรีสะเกษ<br />
<br />
๓. พุทธสถาน “ สาลีอโศก” ตำบลโคกเดื่อ อำเภอไพศาลี จังหวัดนครสวรรค์<br />
<br />
๔. พุทธสถาน “ปฐมอโศก” ตำบลพระประโทน อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: red;">*******************************************************************************</span><br />
<h3>
<span style="color: blue;">๒. การปฏิบัติสมาธิแนวอาจารย์พร รัตนสุวรรณ</span></h3>
<br />
อาจารย์พร รัตนสุวรรณ เกิดเมื่อวันที่ ๑๘ พฤษจิกายน ๒๔๖๑ ในตระกูลช่างทอง ณ ตำบลบ้านอก่ง อำเภอตรอน จังหวัดอุครดิตถ์ เป็นบุตรคนที่สองในสองในจำนวน ๕ คน ของนายบุนนาค และนางพิณ<br />
<br />
นายบุนนาคนั้นมีอาชีพเป็นช่างทอง ประกอบอาชีพนี้มาตั้งแต่สมันปู่จนได้รับพระราชทานนามสกุลว่า “รัตนสุวรรณ” ต่อมาเปลี่ยนอาชีพมาทำการค้าขายข้าว เมื่อมีฐานะดีขึ้นจากการค้าข้าว จึงเปลี่ยนแปลงมาทำการค้าไม้ ล่องแพมาขายทางจังหวัดอ่างทอง อยุธยา จนมีฐานะดี เป็นคหบดีของจังหวัดและโดยเหตุที่ท่านสนใจพระพุทธศาสนามาก จึงได้สร้างศาลาธรรมใหญ่ที่สุดที่วัดบ้านเก่ง สร้างธรรมมาส บุษบก อาสนะ พรมปูพื้น ตะเกียงวอชิงตัน และข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ถวายวัด เมื่อว่างจากการงานชอบเข้าวัดฟังธรรม ทุกวันพระจะถือศีลอุโบสถ อาจารย์พรมักจะตามบิดาไปวัดด้วยเสมอ จนบิดาปรารภว่าโตขึ้นจะส่งไปเรียนนักธรรมที่กรุงเทพ<br />
<br />
พ.ศ. ๒๔๗๑ เมื่ออาจารย์พรอายุได้ ๙ ขวบ บิดาเสียชีวิตและอีก ๒ ปีต่อมา มารดาของท่านก็เสียชีวิต ทรัพย์ที่มีอยู่ละลายหายสูญไปหมด เพราะท่านก็ยังเด็กอยู่ น้องๆ ก็ยังเล็ก ลุงกับอาที่มาช่วยเหลือดูแลกิจการค้าของบิดาไม่สามารถรักษาทรัพย์ไว้ได้ จนอาจารย์พรและน้องๆต้องอาศัยอยู่ที่วัดบ้านแก่ง ครั้นต่อมา พ.ศ. ๒๔๗๔ สามเณรอาทร อังสุธรรม เป็นญาติผู้ที่คนบ้านเดียวกัน มาศึกษาพระปริยัติธรรมบาลี อยู่ที่วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ ท่านพระจันทร์ กรุงเทพมหานคร เป็นปรียญธรรม ๔ ประโยค ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน พบอาจารย์พรยากจนมาก เงินทองไม่มีจึงขอบริจาคเงินเป็นค่ารถจากญาติพี่น้องหลายคน เดินทางเข้ากรุงเทพมหานครพร้อมสามเณรอาทร อังสุธรรม และพักอยู่ที่วัดมหาธาตุ เมื่ออายุท่านครบ ๑๗ ปี ท่านได้บรรพชาเป็นสามเณร ณ วัดมหาธาตุ และใน พ.ศ. ๒๔๘๑ เมื่ออายุย่างเข้า ๒๑ ปี ท่านได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ และขออนุญาตสมเด็จพระวันรัต พระอุปัชฌาย์ ไปปฏิบัติธรรมกับท่านพุททาส ที่วัดสวนโมกข์ ท่านศึกษาอยู่กับท่านพุทธทาสเป็นเวลา ๑ ปี<br />
<br />
ต่อมา พ.ศ. ๒๔๘๔ อาจารย์พรลาท่านพุทธทาสกลับมาอยู่ที่วัดมหาธาตุ อีก เพราะเกิดสงครามโลกครั้งที่ ๒ ญี่ปุ่นบุกประเทศไทย ท่านเป็นห่วงน้อง ๒ คน ซึ่งกำลังเรียนหนังสืออยู่ที่กรุงเทพ หลังจากนั้นท่านได้ใช้เวลาศึกษาค้นคว้าพระไตรปิฎก และปฏิบัติธรรมโดยตลอด<br />
<br />
ใน พ.ศ. ๒๔๙๑ เจ้าชื่น เจ้าสุรินฉาย สิโรรส ได้นิมนต์อาจารย์พรให้ไปจำพรรษาที่วัดอุโมงค์ จังหวัดเชียงใหม่ โดยท่านได้ร่วมกับพระมหาเฉวียงมิตตศิริ เริ่มตั้งคณะพุทธนิคมเชียงใหม่ขึ้น มีผู้มาฟังอาจารย์พรสอนธรรมกันมากมาย จนทานทำงานคนเดียวไม่ไหว ท่านจึงมีจดหมายไปกราบเรียนท่านพุทธทาส ขอให้ท่านส่งพระภิกษุมาช่วย ท่านพุทธทาสได้แจ้งมาว่าจะส่งท่านปัญญานันทะภิกขุมา ท่านปัญญานั้นทะภิกขุ และอาจารย์พรเริ่มการสอนที่วัดอุโมงค์ด้วยกัน มีผู้มาฟังธรรมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บางคืนนั้นได้มากกว่า ๒,ooo คน จนถึง ๕,ooo คนจะต้องก่อตั้งพุทธสถานเชียงใหม่ขึ้น เพื่อให้เป็นศูนย์กลางของการทำงานที่นี่ ต่อมาก็ได้มีพระภิกษุรูปอื่นๆ มารออยู่วัดอุโมงค์ร่วมด้วยอีกหลายรูป<br />
<br />
เมื่ออาจารย์พร อายุได้ ๓๔ ปี ท่านเป็นวัณโรค จึงจำเป็นต้องลาสิขาบทรักษาตัวอยู่ที่เชียงใหม่และกรุงเทพ เป็นเวลาถึง ๒ ปี ท่านจึงหายเป็นปกติ ต่อมาใน พ.ศ. ๒๔๙๑ อาจารย์พรเดินทางกลับเชียงใหม่และได้เขียนหนังสือชื่อ พุทธวิทยา ซึ่งกล่าวถึงถึงทฤษฎีเกี่ยวกับกฎแห่งกรรม ปฏิจจสมุปาบท หรือปัจจยการ ให้เป็นหลักทางปัญญาแห่งชีวิตของมนุษย์<br />
<br />
พ.ศ. ๒๔๙๘ มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย เชิญอาจารย์พรสอนวิชาธรรมประยุกต์ ในคณะพุทธศาสตร์ ท่านจึงตัดสินใจเดินทางกลับกรุงเทพ ฯ นอกจากนี้ ท่านยังได้รับเชิญสอนพระพุทธศาสนาตามโรงเรียนต่าง ๆ กว่า ๑๐ โรง จึงทำให้ท่านเกิดความคิดตั้งโรงเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ขึ้นที่มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัยใน พ.ศ. ๒๕๐๒ ซึ่งก็ประสบผลสำเร็จเป็นอย่างมาก มีนักเรียนจากโรงเรียนต่าง ๆ มาเรียนกันมากมายและในปีเดียวกันนั้นเอง ท่านก็เริ่มจัดตั้งแผนกธรรมวิจัยขึ้นที่วัดมหาธาตุ ฯ มีวัตถุประสงค์เพื่อสอนธรรมะควบคู่กับการฝึกสมาธิให้กับประชาชนผู้สนใจทั่วไป<br />
<br />
ต่อมาใน พ.ศ. ๒๕๐๔ ท่านเริ่มเขียนหนังสือ คู่มือการฝึกอานาปานัสสติสมาธิ โดยค้นคว้า นั่งสมาธิ และสอนสมาธิให้กับคนกลุ่มหนึ่ง เพื่อใช้เป็นข้อพิสูจน์ในทางหลักวิชา และอาศัยข้อเท็จจริงเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้น และ พ.ศ. ๒๕๐๔ ท่านได้จัดตั้งสำนักค้นคว้าทางวิญญาณ และโรงพิมพ์วิญญาณขึ้น เพื่อออกหนังสือรายเดือนชื่อหนังสือวิญญาณ มีผลงานค้นคว้าปรากฏการณ์ทางวิญญาณของอาจารย์พรเอง และบุคคลอื่น ๆ ลงตีพิมพ์จนถึงปัจจุบันมาก กว่า ๘๐ เรื่อง<br />
<br />
หลังจากก่อตั้งสำนักทางวิญญาณและโรงพิมพ์วิญญาณขึ้น มีผลงานเผยแพร่ออกสู่สาธารณชนทั่วไปอย่างสม่ำเสมอ ๑๒ ปีต่อมา อาจารย์พรเริ่มงานใหม่ คือการร่วมกับมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัยจัดตั้งศูนย์พัฒนาศาสนา โดยได้ไปพบสถานที่เหมาะสมคือที่แคมป์สน อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์ ซึ่งเป็นสถานที่เงียบสงัด อากาศเย็นสบาย มีป่าเขาต้นไม้ร่มรื่นเพื่อจะพาพระนักศึกษา และนิสิตศึกษา เยาวชนออกมาเรียนธรรม และส่งพระนิสิตที่เรียนสำเร็จได้ปริญญาแล้วไปอยู่ประจำที่ศูนย์นี้ เพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนาต่อไป<br />
<br />
อาจารย์พรเริ่มทำงานก่อสร้างศูนย์พัฒนาศาสนาเมื่ออายุได้ ๕๗ ปีแล้ว ท่านต้องวิ่งเต้นติดต่อหาเงินมาจ่าย ต้องทำงานหนัก และเหน็ดเหนื่อยมาก ทำให้สุขภาพของท่านทรุดโทรมลงอย่างมาก นอกจากนี้ท่านต้องเร่งการเขียนหนังสือ ตำราทางพระพุทธศาสนาอีกหลายเล่ม หาเวลาพักผ่อนไม่ได้ ในที่สุดเมื่อวันพุธ ๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๖ อาจารย์พรก็ถึงแก่กรรมด้วยโรคตับวาย ยังความเศร้าโศกเสียใจให้แก่ลูกศิษย์ลูกหาของท่านเป็นอย่างมากนับเป็นความสูญเสียอย่างใหญ่หลวงต่อวงการพระพุทธศาสนาของประเทศไทยอย่างอเนกอนันต์<br />
<br />
<h4>
<span style="color: red;"><b>แนวการสอนวิธีฝึกสมาธิของ อาจารย์พร รัตนสุวรร</b>ณ</span></h4>
<br />
แนวทางการสอนสมาธิของอาจารย์พร รัตนสุวรรณนั้น ท่านยึดหลักอานาปานัสสติเป็นพื้นฐาน คือ การใช้สติกำหนดลมหายใจเข้า – ออก ท่านได้อธิบายไว้ในหนังสือ คู่มือการฝึกอานาปานัสสติสมาธิ ว่า อานาปานัสสติสมาธิ แปลว่า สมาธิที่ประกอบด้วยสติกำหนดลมหายใจเข้า – ออก ทั้งนี้สมาธิทุกอย่างจะเกิดขึ้นได้ต้องอาศัยสติเป็นปัจจัยสำคัญ ถ้าขาดสติแล้ว สมาธิจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย และสตินั้นกำหนดอารมณ์ได้หลายอย่าง เช่น จะกำหนอที่กายที่เวทนา ที่จิต หรือที่ธรรมอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้ทั้งสิ้น<br />
<br />
สติคืออะไร สติแปลว่า ความรู้สึกตัว หรือสำนึกได้ว่า กำลังนึกถึงอะไรอยู่ สติจึงหมายถึงความรู้สึกตัวว่า กำลังมีความรู้สึกนึกคิดเกิดขึ้นอย่างไร ดังนั้นผู้ที่ฝึกสมาธิได้เป็นผลสำเร็จ คือทำจิตใจให้แน่วแน่อยู่ในอารมณ์เดียวได้ปัจจัยสำคัญอยู่ที่การมีสติ ถ้ามีสติอยู่เสมอ สมาธิต้องเกิดอย่างแน่นอน<br />
<br />
ส่วนคำว่า “อานาปาน” มาจากคำว่า อาน กับ อปาน ต่อกัน อาน แปลว่า ลมหายใจเข้า อปาน แปลว่า ลมหายใจออก เมื่อเอาสองคำนี้มารวมกัน จึงได้รูปศัพท์เป็นอานาปาน แปลว่า ลมหายใจออก ซึ่งอาจารย์พรได้กล่าว่า การทำสมาธิโดยวิธีใช้สติกำหนดลมหายใจเข้าออกนี้ “เป็นวิธีที่ประเสริฐที่สุด ในบรรดากรรมฐานทั้งหลายที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้” เนื่องจากว่า วิธีการฝึกสมาธิแบบนี้ไปสู่การปฏิบัติในกรรมฐานข้ออื่น ๆ ได้ง่ายและคนส่วนมากสามารถปฏิบัติได้ เนื่องจากทุกคนมีลมหายใจเข้าออกเป็นปกติอยู่แล้ว ใครก็ตามสามารถใช้สติกำหนดลมหายใจเข้าออกได้ ซึ่งหมายความว่าเมื่อหายใจเข้า ก็รู้สึกตัวว่าหายใจเข้า เมื่อหายใจออกก็รู้สึกตัวว่ากำลังหายใจออก และสามารถที่จะรู้สึกถึงลมได้ทุกระยะทุกขณะจิต เมื่อลมหายใจยาวก็รู้สึกว่ายาว เมื่อลมหายใจสั้นก็รู้สึกว่าสั้น ลมจะหยาบหรือละเอียดอย่างไรก็รู้สึกตัวได้โดยตลอดทุกขณะ ดังนั้น ถ้าสามารถควบคุมใจให้มีสติรู้สึกถึงลมหายใจเข้าออกได้ดังที่กล่าวก็หมายความว่าสามารถฝึกสมาธิได้เป็นผลสำเร็จ<br />
<br />
อาจารย์พร รัตนสุวรรณ ได้เน้นว่า พระพุทธเจ้าได้ตรัสถึงอานิสงส์ของวิธีเจริญอานาปานัสสติสมาธิไว้ดังนี้<br />
<br />
“ภิกษุทั้งหลาย อานาปานัสสติสมาธินี้ ในเมื่ออบรมทำให้มากแล้ว ย่อมทำใจให้สงบ ทำใจให้ประณีต ทำให้เยือกเย็นเป็นที่อยู่อย่างสบายของใจ และบรรดาบาปธรรมหรืออกุศลธรรมทั้งหลาย ที่บังเกิดขึ้นแล้วก็สามารถที่จะทำให้อันตรธานสงบไปได้อย่างรวดเร็ว”<br />
<br />
หลังจากนั้น พระพุทธองค์ก็ได้ตรัสถึงวิธีปฏิบัติสมาธิแบบอานาปานัสสติ ดังต่อไปนี้<br />
<br />
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยที่ย่อมไปสู่ป่า หรือไปสู่โคนไม้หรือไปสู่อาคารที่ว่างเปล่า แล้วนั่งขัดสมาธิตั้งกายตรง ดำรงสติไว้ที่ปลายจมูกหรือที่ริมฝีปากเบื้องบน เธอเป็นผู้มีสติหายใจเข้า มีสติหายใจออก กล่าวคือ<br />
<br />
๑. เมื่อหายใจเข้า ก็รู้สึกตัวชัดว่า กำลังหายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้สึกตัวชัดว่ากำลังหายใจออกยาว<br />
<br />
๒. เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้สึกตัวชัดว่า กำลังหายใจเข้าสั้น เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้สึกหายใจออกสั้น ก็รู้สึกตัวชัดว่ากำลังหายใจออกสั้น<br />
<br />
๓. เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอด ซึ่งกองลมทั้งปวง ในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอด ซึ่งกองลมทั้งปวงในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
๔. เธอพยายามศึกษาที่จะให้กายสังขารสงบ ในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะให้กายสังขารสงบในขณะที่กำลังหายใจออก<br />
<br />
จบกายานุปัสสนา<br />
<br />
๕. เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งปีติ ในขณะกำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งปีติ ในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งปีติ ในขณะที่กำลังหายใจออก<br />
<br />
๖. เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งสุข ในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งสุข ในขณะที่กำลังหายใจออก<br />
<br />
๗. เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งจิตสังขาร ในขณะกำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งจิตสังขารในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
๘. เธอพยายามศึกษาที่จะให้จิตสังขารสงบในขณะกำลังหายใจเข้าเธอพยายามศึกษาที่จะให้จิตสังขารสงบในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
จบเวทนานุปัสสนา<br />
<br />
๙. เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ ให้ตลอดซึ่งจิต ในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะกำหนดรู้ให้ตลอดซึ่งจิต ในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
๑๐. เธอพยายามศึกษาที่จะยังจิตให้เกิดความปราโมทย์ยิ่ง ในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะยังจิตให้เกิดความปราโมทย์ยิ่ง ในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
๑๑. เธอพยายามศึกษาที่จะยังจิตให้ตั้งมั่นในขณะกำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่ยังจิตให้ตั้งมั่น ในขณะที่กำลังหายใจออก<br />
<br />
๑๒. เธอพยายามศึกษาที่จะยังจิตให้หลุดพ้นในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะยังจิตให้หลุดพ้นในขณะที่กำลังหายใจออก<br />
<br />
จบจิตตานุปัสสนา<br />
<br />
๑๓. เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งอนิจจํทุกขณะจิต ในขณะที่กำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งอนิจจํทุกขณะจิต ในขณะที่กำลังหายใจออก<br />
<br />
๑๔. เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งวิราคะทุกขณะจิต ในขณะกำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งวิราคะทุกขณะจิต ในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
๑๕. เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งนิโรธะทุกขณะจิต ในขณะกำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งนิโรธะทุกขณะจิต ในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
๑๖. เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งปฏินิสสัคคะทุกขณะจิต ในขณะกำลังหายใจเข้า เธอพยายามศึกษาที่จะติดตามดูซึ่งปฏินิสสัคคะทุกขณะจิต ในขณะกำลังหายใจออก<br />
<br />
จบธัมมานุปัสสนา<br />
<br />
วิราคะ แปลว่า ธรรมเป็นที่หน่ายกิเลส นิโรธะ แปลว่า ธรรมเป็นที่ดับสนิทของกิเลส ปฏินิสสัคคะ แปลว่า ธรรมเป็นที่สละคืน หรือเป็นที่ปล่อยวางซึ่งกิเลส ทั้งสามคำนี้เป็นชื่อของนิพพาน<br />
<br />
อย่างไรก็ตาม แนวทางการสอนสมาธิสานอานาปานัสสติของอาจารย์พร รัตนสุวรรณ ก็ได้มีการประยุกต์ความเชื่อเรื่องวิญญาณเข้าไปด้วย จนกระทั่งอาจารย์พรได้รับฉายาจากศิษย์ว่า “อาจารย์พร วิญญาณ” ทั้งนี้เพราะท่านได้อุทิศเวลาในการค้นคว้าเรื่องวิญญาณอย่างลึกซึ้ง ท่านได้อธิบายเน้นว่า “วิญญาณ” โดยความหมายแปลว่า ความรู้สึก หรือ ความรับรู้สิ่งต่าง ๆ โดยรากศัพท์มาจากคำว่า วิ แปลว่า วิเศษ แจ้งต่าง ๆ ญาณ แปลว่า ความรู้ ( วิ + ญาณ ซ้อน ญ สำเร็จรูปเป็น วิญญาณ )<br />
<br />
อาจารย์พร รัตนสุวรรณ ได้กล่าวถึง ทฤษฎีวิญาณไว้ ดังต่อไปนี้<br />
<br />
“วิญญาณเป็นพลังชนิดหนึ่งที่เป็นนามธรรม แทรกซึมอยู่ในสรรพสิ่งทั้งปวง เป็นที่มาของกฎธรรมชาติ เป็นที่กำหนดของกฎธรรมชาติ ฉะนั้นเมื่อเอาชนะวิญญาณได้ หรือมีอำนาจเหนือวิญญาณได้โดยเด็ดขาด ก็สามารถเอาชนะธรรมชาติอยู่เหนือกฎธรรมชาติได้”<br />
<br />
วิญญาณเป็นสิ่งมีอยู่โดยธรรมดาอย่างหนึ่ง เช่นเดียวกับสสารในพลังงานในวัตถุ สสารพลังงานเริ่มต้นมาตั้งแต่ไหน เกิดมาจากอะไร และตั้งแต่เมื่อไร และจะสิ้นสุดลงที่ไหน ไม่มีนักวิทยาศาสตร์คนใดตอบได้ เรารู้กันแต่เพียงว่าสากลจักรวาลกว้างใหญ่ไพศาลเหลือเกิน ใคร ๆ ไม่รู้ถึงที่สุด เนื้อแท้แห่งสากลจักรวาลก็คือพลังงาน และเท่าที่รู้กันอยู่ทั่วไปในเวลานี้ก็คือ สสารพลังงานไม่มีการสูญหาย มีแต่การเปลี่ยนแปลงสภาพหนึ่ง ไปสู่อีกสภาพหนึ่ง<br />
<br />
กล่าวโดยสรุปคือ วิญญาณเป็นผู้สร้างชีวิต เป็นรากฐานของสิ่งทั้งปวง กฎเกณฑ์ของชีวิต สภาพชีวิตในสากลจักรวาลนั้นขึ้นอยู่กับสภาพของวิญญาณ ตาเห็นคือวิญญาณเห็น หูได้ยินคือวิญญาณได้ยิน ฯลฯ สมองนักคิดคือวิญญาณนักคิด ผู้ที่ยังมีกิเลสอยู่แล้วจะต้องเกิดอีก และทุกวิญญาณจะเป็นไปตามกฎแห่งกรรม ดังพุทธพจน์ที่ว่า “วิญญาณ ปจจฺยา นามรูป ” หมายความว่า วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดนามรูป วิญญาณเป็นรากฐานของสิ่งทั้งปวง<br />
<br />
นามรูป คำนี้แยกออกเป็น ๒ คำ นามกับรูป<br />
<br />
นาม หมายถึง เวทนา สัญญา และสังขาร ทั้ง ๓ อย่างที่เรียกว่า นาม เพราะเป็นนามธรรม<br />
<br />
รูป หมายถึง ร่างกาย และพฤติกรรมแห่งร่างกาย<br />
<br />
พระพุทธเจ้าตรัสว่า “วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดนาม” หมายความว่า “วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดเวทนา สัญญา สังขาร” และ “วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดรูป” หมายความว่า “วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดร่างกายและพฤติกรรมแห่งร่างกาย”<br />
<br />
ในขณะเดียวกัน แม้นามรูปก็เป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณด้วย ซึ่งอธิบายแยกนามกับรูป กล่าวคือ นามเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณ โดยพิจารณาว่าสังขารเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณและสังขารที่เป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณนั้น มิใช่มีแต่เจตนาอย่างเดียว และเจตนาที่จะเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณได้ ก็ต้องประกอบด้วยอวิชชา ตัณหา อุปาทาน จะดำรงอยู่ได้สืบต่ออยู่ได้เสมอ ก็เพราะกิเลสเหล่านี้ประกอบด้วย สัญญา เวทนา ด้วยการพิจารณาเช่นนี้ จะเห็นได้ว่า นามเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณได้อย่างไร<br />
<br />
ส่วนรูปเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณนั้น ก็พิจารณาได้จากประเด็นที่ว่า ถ้าร่างกายไม่มี วิญญาณก็มีไม่ได้ หรือ ถ้าตา หู จมูก ลิ้น กาย สมองไม่มี วิญญาณทั้ง ๖ ก็จะมีไม่ได้เช่นเดียวกัน หรือถ้าร่างกายแข็งแรงมีอนามัยดี จิตใจก็สดชื่นแจ่มใส ถ้าร่างกายอ่อนแอ จิตใจก็อ่อนแอ ถ้าหัวใจหยุดเต้นวิญญาณก็ดับ ดังนั้นเป็นการชัดเจนที่ว่า วิญญาณมีความสัมพันธ์กับร่างกายและพฤติกรรมของร่างกายอย่างใกล้ชิดที่สุด วิญญาณเจริญเติบโตพร้อมกันมากับร่างกาย และต้องอาศัยพฤติกรรมทุกขณะจิต ถ้าพฤติกรรมของร่างกายหยุดเมื่อใด วิญญาณจะดับวูบลงทันที<br />
<br />
ด้วยเหตุนี้เอง สำหรับผู้ที่รู้แจ้งว่าวิญญาณมีเพราะมีนามรูปเป็นปัจจัย นามรูปมีเพราะมีวิญญาณเป็นปัจจัย ถ้าพิจารณา ๒ ประเด็นนี้แล้ว ก็จะเห็นการเกิดเป็นทุกข์ เห็นตัณหาว่าเป็นต้นเหตุแห่งความทุกข์ เห็นความดับไม่มีเหลือของตัณหาเป็นความพ้นทุกข์ และพร้อมกันนั้นก็จะเห็นมรรค ๘ หรือ ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นทางให้ถึงซึ่งความพ้นทุกข์<br />
<br />
แนวทางการสอนสมาธิสายอาจารย์พร รัตนสุวรรณ นี้ มีผู้เสื่อมใสศรัทธามาก จนกระทั่งท่านได้ออกนิตยสารราย ๒ เดือน ชื่อ “วิญญาณ” ดังที่ได้กล่าวมาแล้วในหัวข้อความเป็นมาและประวัติของอาจารย์พร รัตนสุวรรณ ทั้งนี้โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเผยแพร่ความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับวิญญาณเพื่อให้ทุกคนเห็นว่า<br />
<br />
“การมีชีวิตอยู่เพื่อความดีเป็นสิ่งที่มีค่าเหนือสิ่งอื่นทั้งหมดเพราะความดีเป็นสมบัติที่ติดตัวไปทุกชาติ คนที่พยายามปรับปรุงตัวเองจนกระทั่งภายในมีความสมบูรณ์ จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ตาย ทั้งจะไม่ประสบกับความยากจน ความลำบาก และจะประสบกับความทุกข์ทรมานไปตลอดกาล”<br />
<br />
แม้อาจารย์พร รัตนสุวรรณ ได้ล่วงลับไปเมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๕ บรรดาศิษยานุศิษย์ของท่านก็ยังคงช่วยเหลืองานพิมพ์หนังสือต่ออายุพระธรรมคัมภีร์รวมทั้งดูแลงานก่อตั้งมูลนิธิศูนย์พัฒนาศาสนาให้สำเร็จสมดังปณิธานที่อาจารย์พร รัตนสุวรรณ ได้ตั้งไว้ การปฏิบัติสมาธิแนวหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ<br />
<br />
<b><span style="color: red;">+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++</span></b><br />
<br />
<h3>
<span style="color: blue;">๓. หลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ</span></h3>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/YKvnm2qzvX8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
หลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ ได้คิดค้นและเผยแผ่แนวการทำสมาธิที่มีการกำหนดสติอยู่ที่อาการเคลื่อนไหวของร่างกาย ซึ่งมีการเปลี่ยนไปเป็นจังหวะไม่ต้องกำหนดอาการเข้าออกของลมหายใจหรือใช้กสิณนิมิต วิธีทำสมาธิแนวนี้เริ่มได้รับความนิยมกันอย่างแพร่หลายในยุคพุทธศตวรรษที่ ๒๕ นี้<br />
<br />
<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-te8MHyG_MW4/UvvSfSCG29I/AAAAAAAAGOg/tlgZTHcYIto/s1600/2.jpg"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-te8MHyG_MW4/UvvSfSCG29I/AAAAAAAAGOg/tlgZTHcYIto/s1600/2.jpg" width="320" /></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-8igRDvNCvy0/UvvSf4v3oqI/AAAAAAAAGOo/G4EiM9w9lKE/s1600/3.jpg"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-8igRDvNCvy0/UvvSf4v3oqI/AAAAAAAAGOo/G4EiM9w9lKE/s1600/3.jpg" width="320" /></a><br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-0DGoswhHXMc/UvvSl4p8l5I/AAAAAAAAGOw/hJnxYhttzWs/s1600/4.jpg"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-0DGoswhHXMc/UvvSl4p8l5I/AAAAAAAAGOw/hJnxYhttzWs/s1600/4.jpg" width="320" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-0s95bcFsTkA/UvvSooOEDRI/AAAAAAAAGO4/eQVYgY77WiU/s1600/5.jpg"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-0s95bcFsTkA/UvvSooOEDRI/AAAAAAAAGO4/eQVYgY77WiU/s1600/5.jpg" width="320" /></a><br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-dD88eG6GaPQ/UvvSpS5iQTI/AAAAAAAAGPA/SEB_zZfAyVk/s1600/6.jpg"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-dD88eG6GaPQ/UvvSpS5iQTI/AAAAAAAAGPA/SEB_zZfAyVk/s1600/6.jpg" width="320" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-RKP-3uytAog/UvvSsZbFv7I/AAAAAAAAGPI/1bRBj2Fa1kA/s1600/7.jpg"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-RKP-3uytAog/UvvSsZbFv7I/AAAAAAAAGPI/1bRBj2Fa1kA/s1600/7.jpg" width="320" /></a><br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-MvopWoqQGJU/UvvSyJ42xYI/AAAAAAAAGPQ/499yTWxCkLU/s1600/8.jpg"><img border="0" height="240" src="https://2.bp.blogspot.com/-MvopWoqQGJU/UvvSyJ42xYI/AAAAAAAAGPQ/499yTWxCkLU/s1600/8.jpg" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-M3HDII03ZEY/UvvSy94fUoI/AAAAAAAAGPY/WuT0B5-7vms/s1600/9.jpg"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-M3HDII03ZEY/UvvSy94fUoI/AAAAAAAAGPY/WuT0B5-7vms/s1600/9.jpg" width="320" /></a><br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-pvVn1DAiQm8/UvvSNrJfm8I/AAAAAAAAGNo/W5GWhbICwVI/s1600/10.jpg"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-pvVn1DAiQm8/UvvSNrJfm8I/AAAAAAAAGNo/W5GWhbICwVI/s1600/10.jpg" width="320" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-NB7_0TRnHL4/UvvSN3U83qI/AAAAAAAAGNs/Ul0s11eOc4E/s1600/11.jpg"><img border="0" height="240" src="https://2.bp.blogspot.com/-NB7_0TRnHL4/UvvSN3U83qI/AAAAAAAAGNs/Ul0s11eOc4E/s1600/11.jpg" width="320" /></a><br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-2vMVSgyWyNQ/UvvSVrPwUoI/AAAAAAAAGOA/BU0-7HgUC-g/s1600/12.jpg"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-2vMVSgyWyNQ/UvvSVrPwUoI/AAAAAAAAGOA/BU0-7HgUC-g/s1600/12.jpg" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-AdYshP2qJTE/UvvSV9QFJ1I/AAAAAAAAGOE/4pAD_wXeCbE/s1600/13.jpg"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-AdYshP2qJTE/UvvSV9QFJ1I/AAAAAAAAGOE/4pAD_wXeCbE/s1600/13.jpg" width="320" /></a><br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oDe3QjfXWnA/UvvSWVgXVFI/AAAAAAAAGOQ/tYgytiDxVBw/s1600/14.jpg"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-oDe3QjfXWnA/UvvSWVgXVFI/AAAAAAAAGOQ/tYgytiDxVBw/s1600/14.jpg" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-JJOzRJc99L0/UvvSduS5pPI/AAAAAAAAGOY/WytD8Y6ByIQ/s1600/15.jpg"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-JJOzRJc99L0/UvvSduS5pPI/AAAAAAAAGOY/WytD8Y6ByIQ/s1600/15.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
<br />
<h4>
<span style="color: blue;"><b> ๑. ความเป็นมาและประวัติหลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ</b></span></h4>
<span style="color: magenta;"> ชาติภูมิ กำเนิดและการศึกษา</span><br />
<br />
หลวงพ่อเทียนเกิดที่หมู่บ้านบุฮุม อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย เมื่อวันที่ ๕ กันยายน พ.ศ. ๒๔๕๔ มีชื่อจริงว่า พันธ์ อินทผิว แต่เหตุที่รู้จักกันในนามว่า “เทียน” นั้น เนื่องจากเป้นความนิยมของท้องถิ่นที่จะเรียกชื่อพ่อแม่ตามชื่อลุกคนหัวปี ทั้งนี้บุตรชายคนแรกของท่านชื่อเทียน ขณะเดียวกันภรรยาของท่านชื่อหอม ก็ได้รับการเรียกว่า “แม่เทียน” เช่นกัน<br />
<br />
ในวัยเด็กหลวงพ่อเทียนมีชีวิตอยู่ในชนบท ทำให้ไม่มีโอกาสเข้าเรียนหนังสือ ได้แต่ช่วยพ่อแม่ ทำนา เลี้ยงสัตว์ที่บ้าน ต่อมาเมื่ออายุได้ ๑๐ ขวบ ก็ได้บวชเป็นสามเณรติดตามคอยรับใช้พระภิกษุที่เป็นญาติ คือ “หลวงน้า”จึงทำให้หลวงพ่อเทียนมีโอกาสเรียนหนังสือ โดยเรียนอักษรลาวและอักษรธรรมในใบลาน ได้เรียนรู้วัตรปฏิบัตรในทางศาสนา นอกจากนี้ก็ได้ฝึกการปฏิบัติธรรมจากหลวงน้าในการเดินจงกรมและการฝึกสมาธิ โดยการนั่งสมาธิเพชรหลับตาภาวนาหายใจเข้าภาวนาว่า “พุทธ”หายใจออกว่า “โธ” ได้ฝึกเพ่งกสิณ โดยใช้เท้าขีดเป็นวงกลมห่างสายตาประมาณ ๑ เมตร แล้วเพ่งให้เห็นเป็นแสงจนสายตาสู้แสงพระอาทิตย์ ซึ่งเชื่อว่าจะทำให้เป็นฤๅษีตาไฟได้<br />
<br />
ระยะเวลาที่บวชเป็นสามเณร ๑ ปี ๖ เดือนนี้ ทำให้หลวงพ่อเทียนได้เรียนรู้ทางคาถาอาคม ทำให้เมื่อลาสิขาออกมาแล้วได้มาเป็นหมอกลางบ้านช่วยรักษาคนเจ็บไข้ด้วยเวทมนต์คาถาดังกล่าว<br />
<br />
ครั้งอายุได้ประมาณ ๒๑ ปี หลวงพ่อเทียนก็มีโอกาสได้เป็นพระภิกษุ เป็นเวลา ๖ เดือน โดยเป็นการบวชตามประเพณีก่อนแต่งงาน ซึ่งต่อมาท่านก็ได้แต่งงาน มีภรรยาชื่อหอม มีบุตรชาย ๓ คน ประกอบอาชีพทำนา ทำสวน และทำการค้าขายทางเรือติดต่อระหว่างประเทศลาว และจังหวัดหนองคาย มีฐานะดี บางครั้งก็เป็นหมอกลางบ้านช่วยรักษาโรคให้ชาวบ้านด้วย<br />
<br />
<span style="color: magenta;"> ความสนใจในการทำสมาธิและการออกศึกษาธรรมะ</span><br />
<br />
จากการที่หลวงพ่อเทียนเคยบวชเรียนและได้ปฏิบัติธรรมมาบ้างในวัยเยาว์ ทำให้ท่านสนใจที่จะนำกรรมฐานมาใช้ในชีวิตการครองเรือน ต่อมาเกิดความทุกข์ใจ จึงมุ่งที่นำธรรมปฏิบัติมาเพื่อช่วยให้หมดทุกข์ร้อนในใจ แต่ก็ยังไม่มีวิธีการที่เหมาะสมที่จะสามารถช่วยได้ ดังบันทึกเหตุที่ท่านออกแสงหาสัจธรรมความว่า<br />
<br />
“…หลวงพ่อเล่าว่า ครั้งหนึ่งคนที่เมืองลาวมาขอให้ท่านนำกฐินไปทอดที่เมืองลาว ในขณะนั้นมีการทำกฐินถึง ๕ กอง...และในการทำกองกฐินจะต้องมีมหรสพ เช่น หมอลำ ภาพยนตร์ให้คนชม หลวงพ่อได้ตกลงกับภรรยาแล้ว่า การใช้จ่ายต่างๆและการจัดหาอาหารให้แขกยกให้เป็นหน้าที่ของภรรยาท่าน ตัวท่านเองจะรับอุโบสถและรับแขกทางไกล...”<br />
<br />
สิ่งที่ทำให้ท่านทุกข์ใจนั้น มาจากความขัดแย้งกับภรรยาในเรื่องค่าใช้จ่าย ค่าจ้างมหรสพ ซึ่งทำให้ท่านเก็บความรู้สึกไม่พอใจไว้ ซึ่งเป็นเหตุให้ท่านรู้ว่าเป้นความทุกข์ดังความต่อไปอีกว่า<br />
<br />
“…ครั้นเวลาเช้า ภรรยาของท่านมาถามท่านว่าจะต้องจ่ายค่าหมอลำเท่าไร ท่านรู้สึกโกรธมาก ซึ่งท่านเล่าว่า มันหนักจนลุกแทบ จะไม่ได้ มันตำเข้าไปในใจ แต่ท่านข่มอารมณ์ไว้ไม่ให้ภรรยาทราบ...”<br />
<br />
ต่อมาเมื่อได้ปรับทำความเข้าใจกับภรรยาแล้ว ท่านจึงรู้ว่าความรู้สึกดังกล่าวเป็นทิฐิมานะของท่าน ความโกรธดังกล่าวจึงเป็นเหตุให้ท่านรู้จักและเข้าใจความทุกข์ ทำให้ท่านเกิดความตั้งใจจะหาวิธีออกจากสาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ทั้งหลาย ดังท่านได้กล่าวไว้ต่อมาว่า<br />
<br />
“…ท่านคิดในใจว่า หากท่านยังเอาชนะความทุกข์แบบนี้ไม่ได้ ก็จะไม่เลิกละในการปฏิบัติธรรม” <br />
<br />
ไม่นานหลังจากนั้น ท่านก็เตรียมการที่จะออกไปปฏิบัติธรรมโดยทำการค้าน้อยลง สะสางภาระ หน้าที่ จนเลยเวลา ๓ ปี ท่านจึงออกจากบ้าน ออกแสวงหาสัจธรรม ขณะนั้นท่านอายุได้ ๔๕ ปี<br />
<br />
<br />
<span style="color: magenta;"> การออกศึกษาธรรมะและประสบการณ์ก่อนคิดค้นแนวคำสอน</span><br />
<br />
ก่อนที่จะเลิกทำการค้าเพื่อออกแสวงหาสัจธรรมนั้น หลวงพ่อเทียนได้เคยไปศึกษาธรรมกับพระมหาศรีจันทร์ ในจังหวัดหนองคาย โดยได้มีการซักถามถึงปัญหาทางวิปัสสนาเป็นอย่างมาก จนได้ข้อสรุปว่า เรื่องวิปัสสนากรรมฐานนั้น หากจะถามไปก็ไม่รู้จักจบสิ้น ผู้ใดอยากรู้ต้องลงมือปฏิบัติเอง ดังนั้น เมื่อเกทำการค้าแล้ว ท่านจึงไปศึกษาการปฏิบัติธรรมที่วัดสังสีมุกนารตามศรีเชียงใหม่ อำเภอท่าบ่อ จังหวัดหนองคาย โดยมีพระอาจารย์ชาวลาวชื่ออาจารย์ปาน เป็นผู้สอบอารมณ์ ซึ่งพระอาจารย์ปานผู้นี้เคยไปเรียนวิธีกำหนดสติยุบ-พอง และวิธีติง-นิ่ง มาจากประเทศพม่า ซึ่งวิธีติง-นิ่งนั้น เป็นการฝึกสติกำหนดรู้อาการประกอบคำบริกรรมภาวนา “ติง-นิ่ง” คือเมื่อเคลื่อนมือก็จะภาวนาว่า “ติง” เมื่อหยุดเคลื่อนไหวก็จะภาวนาว่า “นิ่ง” ก่อนการคิดแนวของตนเอง หลวงพ่อเทียนได้ไปปฏิบัติกรรมฐานกับหลวงพ่อวันทอง ในจังหวัดหนองคาย โดยการพิจารณากำหนดสติที่หายใจเข้า-ออก แล้วให้ภาวนาว่า “ตาย ๆ ๆ”<br />
<br />
<span style="color: magenta;"> การเห็นธรรมและค้นพบแนวคำสอน</span><br />
<br />
เมื่อหลวงพ่อเทียนออกมาแสวงหาธรรมอย่างจริงจัง ตอนแรกยังเป็นฆราวาสอยู่ ยังไม่ได้บวช ก็ได้ไปปฏิบัติธรรมอยู่หลายแห่งดังกล่าวข้างต้น แต่ที่รู้เห็นธรรมก็เกิดจากการคิดเทคนิควิธีการของตนเอง ดังคำที่ท่านกล่าวไว้<br />
<br />
“หลวงพ่อรู้จักธรรมะ ให้ว่าพริบตาเดียวก็ได้ หรือว่าจะอึดใจเดียวก็ได้ ในขณะนั้นหลวงพ่อรู้เรื่องรูป เรื่องนาม รู้รูปธรรม นามธรรม รู้รูปโรค นามโรค มี ๒ อย่าง โรคทางเบื้องหน้าอันหนึ่ง โรคทางจิตใจอันหนึ่ง ...เมื่อหลวงพ่อรู้จักรูปโรค นามโรค โรคทางจิตใจดีขึ้นแล้ว หลวงพ่อก็รู้จักอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา รู้จริง ๆ ไม่ใช่รู้กับตำรา รู้โดยญาณความรู้ หรือว่าสัญญาความหมาย รู้จำได้ มันเฉพาะตัวมันเอง เมื่อรู้ทุกขัง อนิจจัง อนัตตาแล้ว หวงพ่อก็รู้สมมุติ รู้สมมุติผี สมมุตติเทวดา สมมุตินรก สมมุติสวรรค์...”<br />
<br />
การรู้จักสมมุติดังกล่าว ทำให้เกิดการรู้ในศาสนาและนำไปสู่ความรู้ในคำสอนของพระพุทธเจ้า ดังท่านกล่าวต่อตอนหนึ่งว่า<br />
<br />
“...เมื่อรู้จักสมมุติอย่างนี้ หลวงพ่อก็เลยรู้จักศาสนา ไม่ใช่ศาสนาอย่างที่เราเคยถือกันมา ...ศาสนาแปลว่า คำสอนของท่านผู้รู้ ใครมีความรู้เรื่องอะไรก็ต้องสอน สอนให้เราไหว้ผี สอนเรื่องฤกษ์งามยามดี สอนอะไร คำสอนของผู้รู้ทั้งนั้น ...สอนตัวเรานี่แหละ ตัวคนเป็นศาสนา ...พุทธศาสนาคือตัวผู้รู้ นี่แหละสติ ตัวปัญญา ตัวสมาธิ จะว่าตัวอะไรก็รู้แหละ พลิกมือขึ้นก็รู้ตัวรู้อันนี้นี่แหละ ความรู้สึกนี่แหละเป็นตัวพุทธศาสนา พุทธะ จึงแปลว่า ผู้รู้...”<br />
<br />
จากความรู้ดังกล่าวก็ได้เกิดการขยายผล โดยหลวงพ่อเทียนได้พิจารณารู้ถึงความคิดของตน โดยรู้เท่าทันความคิด รู้อาการของตนว่ากำลังทำอะไรอยู่ เกิดมีความมั่นใจในตนเองในการประพฤติปฏิบัติธรรม โดยมิใช่ติดอยู่แต่ตำรา เพราะถือว่าตำรามีอยู่ในตัวเราเอง ท่านจึงได้ปฏิบัติจิตคอยจับการเคลื่อนไหวของตนเอง จะเคลื่อนไหวโดนวิธีใดก็ให้รู้ ยกแขน ยกขา ยกมือ ฯลฯ ก็ให้มีความรู้สึกตัว การรู้ในอาการต่าง ๆ นี้ทำให้รู้และเข้าใจในสิ่งต่าง ๆ ทำให้เห็นธรรมดังกล่าวของท่านตอนหนึ่งว่า<br />
<br />
“...บัดนี้ทิ้งตำราให้หมดเลย มาคอยจับการเคลื่อนไหวโดยวิธีใดก็ให้รู้ ยกแข้ง ยกขา ยกมือ ... ให้มีสติหรือให้รู้ตัว ..ความรู้จึงว่ามากที่สุด เร็วที่สุด ...ความรู้จึงว่ารอบตัว สัญญาณจึงแปลว่ารู้ หลวงพ่อรู้วิญญาณขึ้นมา พอดีเป็นอย่างนั้น หลวงพ่อก็เลยรู้ เห็น เข้าใจ เห็นวัตถุ วัตถุ วัตถุนี่หมายถึงทุกสิ่งทุกอย่างทีเดียว แต่ไม่อธิบายแล้ว มันเข้าใจ แต่วัตถุนี่ก็หมายถึงทุกสิ่งทุกอย่าง เข้าใจไหม ก็รู้ปรมัตถ์ ...ปรมัตถ์แปว่าของจริง ..แล้วก็เห็นอาการ อาการสภาพความเปลี่ยนแปลงของคนหรือสัตว์มันมีการเปลี่ยนแปลงได้อย่างนี้ หลวงพ่อเข้าใจอย่างนี้นะ เห็น วัตถุ เห็นปรมัตถ์ เห็นอาการแล้วก็เห็นโทสะ เห็นโมหะ เห็นโลภะ ไม่ใช่ตาเห็น ใจมันเห็น ใจมันรู้ ...ในสมัยที่หลวงพ่อไม่สบาย ทุกข์ก็ได้ ...หลวงพ่อไม่เห็น ไม่เห็นว่าโทสะ โมหะ โลภะ หลวงพ่อไม่รู้ มันหนักใจแต่หลวงพ่อทำกรรมฐานมาแล้ว ดังนั้นกรรมฐานของหลวงพ่อจึงไม่มีอารมณ์ คนอื่นอาจจะมีก็ได้ จึงว่าอารมณ์ของกรรมฐานหลวงพ่อไม่รู้ พอดีมาเห็นอันนี้หลวงพ่อรู้เลยเป็นอารมณ์ ...สิ่งที่มันอยู่ในตัวเรา พอดีรู้ อันนี้แล้วก็เวทนาไม่ทุกข์ สัญญาไม่ทุกข์ สังขารไม่ทุกข์ สัญญาไม่ทุกข์เพราะ โทสะ โมหะ โลภะ ปรุงไม่ได้ แต่ว่าเวทนาก็มีอยู่ สัญญาก็มีอยู่ สังขารก็มีอยู่ แต่มันไม่ได้รู้อย่างนี้นะ มันเร็วที่สุด พอดีพูดอย่างนี้คล้าย ๆ คือมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งขวางหน้าไว้ หลวงพ่อก็ทำความรู้สึก ตึ๊บ อึดใจเดียวนั้นเอง เห็นกิเลส เห็นตัณหา อุปาทานกรรม เห็น ๔ ข้อนี่เลย พอดีเห็นอันก็ กิเลส ตัณหา อุปาทานกรรม จงคลายไป พอดีรู้อันนี้หลวงพ่อ หลวงพ่อเปรียบตัวหลวงพ่อทันทีเลย ตัวหลวงพ่อน้ำหนักนัก ๑๐๐ กิโล ถ้าหลวงพ่อพูดเบา ๆ ๖๐ กิโลไปแล้ว หลุดไปแล้ว แต่ในขณะนั้นเดินอยู่ ๘๐ กิโลไปแล้ว ยังเหลืออยู่ ๒๐ กิโล หลวงพ่อ อ้อ...นี่ความเป็นพระอยู่ตรงนี้”<br />
<br />
ดังนั้นแนวการสอนของหลวงพ่อเทียน ท่านจึงมีแนววิธีฝึกสติด้วยการรู้อาการเคลื่อนไหวของร่างกาย ซึ่งจะมีการคิดจังหวะเคลื่อนไหว เพื่อการเจริญสติขึ้น<br />
<br />
<h4>
<span style="color: blue;">๒. แนวการสอนวิธีฝึกสมาธิ</span></h4>
แนวการสินของหลวงพ่อเทียน มีหลักการโดยอ้างพระพุทธธรรมที่ว่า ให้มีสติ รู้จักการทำ การพูด การคิด และให้มีสติรู้ในอิริยาบถต่าง ๆ ให้ว่าจะเป็น ยืน เดิน นั่ง นอน ฯลฯ การมีสติรู้ในอาการต่าง ๆ จะทำให้เกิดปัญญา สามารถพัฒนาปัญญาให้มีมากขึ้นได้ ซึ่งการรู้สึกตัวตามอาการเคลื่อนไหวนั้นถือว่าเป็นการเจริญสติ อันเป็นฐานของการเจริญสมาธิ เจริญปัญญา และจะทำให้ธาตุพุทธในตัวบุคคลแตกตัวและเบ่งบานขึ้น พุทธะหรือโพธิจิตตามความหมายของหลวงพ่อเทียนนี้ เมื่อได้รับการกระตุ้นในระดับหนึ่ง จะตื่นขึ้นและผลิบาน จึงเรียก บุคคลนี้ว่า ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ซึ่งมนุษย์ทุกคนสามารถกระทำได้<br />
<br />
<span style="color: magenta;">๑ การปฏิบัติขั้นเบื้องต้น</span><br />
<br />
แนวการทำสมาธิของหลวงพ่อเทียนนั้น โดยหลักการจะมุ่งเน้นให้มีสติ รุ้เท่าทันอาการเคลื่อนไหวของร่างกาย ซึ่งท่านได้คิดท่าอาการเคลื่อนไหวร่างกายเพื่อเป็นบทฝึกสติ ซึ่งก็เป็นที่รู้จักทั่วไปของผู้ไปฝึกปฏิบัติว่า ท่านั่งทำจังหวะ ซึ่งจากการออกสำรวจภาคสนาม อธิบายขั้นตอนต่าง ๆ ได้คือ<br />
<br />
- เริ่มท่านั่ง ขัดสมาธิ หรือนั่งพับเพียบก็ได้ ให้มือทั้งสองวางคว่ำบนหัวเข่า กายตั้งตรง ไม่ต้องหลับตา<br />
<br />
- พลิกมือข้างขวา ตั้งขึ้นเป็นมุม ๙๐ องศา กับหัวเข่าขวา<br />
<br />
- ยกมือข้างขวาขึ้น ฝ่ามือระดับหัวไหล่<br />
<br />
- เคลื่อนมือข้างขวา ให้ฝ่ามือแตะหน้าท้องระดับเหนือสะดือ<br />
<br />
- พลิกมือข้างซ้าย ตั้งขึ้นเป็น ๙๐ องศา กับหัวเข่าซ้าย<br />
<br />
- ยกมือข้างซ้ายขึ้น ฝ่ามือระดับหัวไหล่<br />
<br />
- เคลื่อนมือข้างซ้ายลงมาแตะที่ระดับหน้าท้องทาบเหนือมือขวา <br />
<br />
- ยกมือขวาขึ้น วางทาบระดับหน้าอก<br />
<br />
- เคลื่อนมือขวาออกไประดับข้างลำตัวระดับหัวไหล่<br />
<br />
- วางมือขวาลงบนหัวเข่าขวา ลักษณะมือตั้งฉาก<br />
<br />
- วางมือข้างขวาราบคว่ำบนหัวเข่าขวา<br />
<br />
- ยกมือซ้ายขึ้นทาบระดับหน้าอก<br />
<br />
- เคลื่อนมือซ้ายออกไปด้านข้างลำตัว มือระดับหัวไหล่<br />
<br />
- วางมือซ้ายลงบนหัวเข่าซ้ายในลักษณะตั้งฉาก<br />
<br />
- วางมือซ้ายคว่ำราบบนหัวเข่าซ้าย<br />
<br />
การปฏิบัติตามขั้นตอนดังกล่าวแสดงเป็นภาพได้ดังนี้<br />
<br />
<img src="file:///C:/Users/GM/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image006.jpg" /><br />
<br />
ภาพแสดงการเคลื่อนไหวร่างกายเพื่อการเจริญสติแนวหลวงพ่อเทียน<br />
<br />
การเคลื่อนไหวร่างกายตามจังหวะดังกล่าว จะต้องมีการกำหนดความรู้สึกตัวเท่าทันอาการที่ร่างกายเคลื่อนไหว หลวงพ่อเทียนท่านถือว่าการรู้สึกในอาหารเคลื่อนไหวนั้น เป็นการปฏิบัติธรรม เพราะเป็นการเจริญสติ เจริญปัญญา ส่วนสมาธิก็คือการตั้งใจ ตอนแรก ๆ อาจจะไม่คุ้นแต่ครั้นได้ทำไปแล้วบ่อย ๆ หลวงพ่อเทียนกล่าวว่า เมื่อได้สัดส่วนสมบูรณ์แล้วมันจะเป็นเอง ไม่เว้นใคร ๆ อยู่ที่ไหนก็ทำได้<br />
<span style="color: magenta;"><br />๒ การอธิบายแนวปฏิบัติเปรียบเทียบกับหลักไตรสิกขา</span><br />
ศัลสิกขา แนวการปฏิบัติแบบหลวงพ่อเทียน ได้มีการสอนที่อธิบายเทียบกับไตรสิกขาว่า “ศีลคือความปกติ ศีลคือผลของจิตที่เป็นปกติ นี้เป็นสิ่งเดียวกับสติ สมาธิ ปัญญา วิธีปฏิบัติคือ การรู้ตัวเท่าทันความคิด เมื่อความคิด ความทุกข์ หรือความสับสนเกิดขึ้น อย่าได้พยายามหยุดมันแต่ให้สังเกตมัน” <br />
<br />
การสอนในเรื่องศีลนั้น ในวิธีการของหลวงพ่อเทียนจะไม่เน้นเท่าใดนัก แต่จะเน้นหนักชัดในเรื่องการบำเพ็ญเพียรทางจิต ทั้งนี้ท่านได้กล่าวว่า การรักษาศีล โดยทั่วไปแล้วเป็นสิ่งที่มีมานาน หรือเป็นสิ่งที่มีอยู่คู่โลกแล้ว จะมีพระพุทธเจ้าหรือไม่มี ก็เป็นสิ่งที่มีการสอนโดยครูอาจารย์ในสมัยโบราณทั่วไปหลายลัทธิอยู่แล้ว โดยท่านได้กล่าวว่า<br />
<br />
“การบำเพ็ญทางจิตนี่แหละ คือคำสอนของพระพุทธเจ้า ส่วนเรื่องการทำบุญให้ทาน รักษาศีล และทำสมถกรรมฐานนั้น ไม่ใช่คำสอนของพระพุธเจ้า เป็นคำสอนของอาจารย์ทั่วไป ในประเทศอินเดียนั้นมีหลายลัทธิ หลายนิกาย….” แต่อย่างไรก็ตาม การบำเพ็ญทางจิตตามแนวหลวงพ่อเทียน ก็สามารถทำให้เกิดศีลขึ้นในตัวได้จากการมีสตินั่งเอง ดังที่ท่านกล่าวว่า <br />
<br />
“ใช้สติดูจิตใจ ไม่ว่ามีความคิดอะไรเกิดขึ้น เห็นมันทันทีและเราจะรู้ถึงความหลอกลวง รู้ทันเวลา รู้ป้องกัน และรู้การแก้ไข รู้ถึงการเอาชนะความคิดปรุงแต่ง ศีลจะเกิดขึ้นภายในจิตใจของเราเอง ไม่ใช่คนดอกที่รักษาศีล แต่ศีลต่างหากที่รักษาคน” <br />
<br />
สมาธิสิกขา สมาธิตามคำอธิบายของหลวงพ่อเทียนหมายถึง ความตั้งใจ โดยคุณประโยชน์ของสมาธินั้น หลวงพ่อเทียนกล่าวว่า สมาธิเป็นเครื่องกำจัดกิเลสอย่างกลาง ดังคำกล่าวของท่าน<br />
<br />
“ศีลเป็นเครื่องกำจัดกิเลสอย่างหยาบ สมาธิเป็นเครื่องขจัดกิเลสอย่างกลาง ปัญญาเป็นเครื่องขจัดกิเลสอย่างละเอียด<br />
<br />
ซึ่งตามคำอธิบายนี้ หลวงพ่อเทียนได้จำแนกกิเลสอย่างหยาบ หมายถึง ความโลภ โกธร หลง กิเลสอย่างกลางคือกิเลส ตัณหา อุปาทาน กรรม ส่วนกิเลสอย่างละเอียด ได้แก่ กาม ภพ อวิชชา<br />
<br />
การเจริญสมาธินั้นจะต้องมีการเจริญสติ ซึ่งยอมจะทำให้เกิดความรู้ตัว มีความเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ดังคำกล่าวของหลวงพ่อเทียนตอนหนึ่งว่า<br />
<br />
“การเจริญสติ อันเป็นฐานการเจริญสมาธิ เจริญปัญญา จะทำให้ธาตุพุทธะในตัวเราแตกตัวและเบ่งบาน”<br />
<br />
ซึ่งการเจริญสติดังกล่าวนี้ก็คือ การรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของร่างกาย การเคลื่อนไหวของร่างกายนี้จะต้องมีความรู้ตัว ดังคำกล่าวของอีกตอนหนึ่งว่า<br />
<br />
“ให้ลืมตาทำเคลื่อนไหวโดยวิธีใดก็ให้รู้ มันเป็นการไหลไปตามธรรมชาติของมัน ตาไม่ต้องไปบังคับให้หลับ ให้มันกะพริบ ขึ้นลงได้ตามธรรมชาติ เหลือบซ้ายแลขวาก็ได้ มันจึงเป็นการปฏิบัติธรรมกับธรรมชาติ และมันก็รู้กับธรรมชาติจริง ๆ <br />
<br />
ปัญญาสิกขา ในเบื้องต้นหลวงพ่อเทียนจำแนกปัญญาออกเป็น ๒ แบบ คือ ปัญญาโลกียธรรม กับปัญญาโลกุตรธรรม ปัญญาโลกียธรรม คือ ปัญญาที่ใช้สำหรับการดำเนินชีวิตในทางโลก สามารถเอาตัวรอดได้ในสังคม แต่ปัญญาโลกุตรธรรม เป็นปัญญาที่ใช้เพื่อกำจัด โลภะ โทสะ โมหะในจิตใจ เพื่อให้รู้จักมีสัมมาทิฐิและดำเนินไปตามมัชฌิมาปฏิปทา<br />
<br />
การจะทำให้เกิดปัญญาได้นั้น หลวงพ่อเทียนกล่าวว่าวิปัสสนากรรมฐานเป็นอุบายให้เกิดปัญญาในระดับสมถกรรมฐาน ยังไม่สามารถทำให้ปัญญาเกิดขึ้นได้ การทำสมาธิแนวหลวงพ่อเทียนที่มีการเคลื่อนไหวด้วยรู้สึกตัวหรือในการเคลื่อนไหวอาการต่าง ๆ จะต้องมีความรู้สึกตัวนั้น จะทำให้เกิดความรู้ซึ่งหลวงพ่อเทียนกล่าวว่าก็คือปัญญาหรือญาณปัญญา อันเป็นวิปัสสนานั่นเอง ปัญญาของวิปัสสนานี้ท่านถือว่าเป็นสิ่งที่รู้ขึ้นมาเอง ไม่ใช่รู้จากการพิจารณาดังกล่าวของท่านว่า<br />
<br />
“…พุทธะคือตัวเรา เคลื่อนไหวรู้ ลองพลิกมือดูรู้ไหม นั่นแหละตัวรู้ตัวนี้ จึงเป็นปัญญาพุทธะ พุทธะจึงแปลว่าผู้รู้….”<br />
<br />
ทั้งนี้เมื่อปัญญาเกิดขึ้น ย่อมทำให้บุคคลนั้นรู้ธรรมะ เราก็เข้าใจว่าทุก ๆ สิ่งนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด ทุก ๆ สิ่งคือสมมุติ นี้คือปัญญาที่เกิดขึ้น”<br />
<br />
<span style="color: magenta;">๓ หลักสมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานตามแนวคำสอนหลวงพ่อเทียน</span><br />
<br />
สมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานตามแนวหลวงพ่อเทียนท่านอธิบายจำแนกไว้สรุปความได้ดังนี้<br />
<br />
ก. สมถกรรมฐาน<br />
<br />
เป็นอุบายให้สงบจิต ไม่ได้ทำให้เกิดปัญญา เป็นเพียงได้ความสงบ ทั้งนี้ท่านเคยฝึกการหายใจเข้า-ออกแบบพุทโธ หรือจะเป็นแบบนับ ๑-๒-๓ มาแล้ว นั่นเป็นระดับสมถกรรมฐาน เพื่อให้เกิดความสงบในจิตใจชั่วคราว โดยท่านเปรียบไว้ว่าเหมือนดั่งหินทับหญ้า ในขณะเมื่อหินยังทับอยู่นั้นจะไม่มีหญ้า ครั้นพอยกหินออก ต่อมาไม่นานหญ้าที่นั้นก็จะกลับงอกขึ้นมาอย่างเดิม ดังนั้นสมถกรรมฐาน จึงเป็นการฝึกจิตเบื้องต้น ยังไม่ใช่ทำให้เกิดปัญญา<br />
<br />
ข. วิปัสสนากรรมฐาน<br />
<br />
หลวงพ่อเทียนกล่าวถึงวิปัสสนากรรมฐานว่า เป็นอุบายให้เกิดปัญญา ดังนั้นความว่า <br />
<br />
“วิปัสสนาแปลว่าความรู้แจ้ง ความเห็นจริง เห็นอะไร เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เมื่อเห็นแจ้งรู้จริงแล้ว มันก็ต่างจากเก่าส่วนการกระทำ การพูด การคิด เดิมเมื่อเรายังไม่เห็นแจ้ง ยังไม่รู้จริง การทำการพูด การคิด ก็อย่างเก่า จัดเป็นวิปัสสนาไม่ได้ต่อเมื่อเรามีความรู้สึกต่างจากเดิม ความโลภ ความโกธร ความหลง ลดลง จึงเป็นวิปัสสนา”<br />
<br />
การปฏิบัติวิปัสสนาตามแนวหลวงพ่อเทียน ก็คือการกำหนดสติตามการเคลื่อนไหวของร่างกายนั่นเอง ดังท่านกล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า<br />
<br />
“…หลวงพ่อทำการเคลื่อนไหว ยกมือ ยกเท้า ให้รู้สึกตัวก้มเงย ให้รู้สึกตัว…หายใจก็รู้ จิตใจมันนึกมันคิดก็รู้ รู้อันนี้ ความรู้อันนี้มากขึ้น มากขึ้น มันเกิดญาณปัญญา อันนี้ เป็นวิปัสสนาตรงนี้….”<br />
<br />
หลวงพ่อเทียนอธิบายเปรียบวิปัสสนาว่า คล้ายกับรถแทรกเตอร์ไถถนน เมื่อกำจัดต้นไม้ก็จะกำจัดใบทั้งรากทั้งโคน ทั้งนี้เพราะวิปัสสนาทำให้เกิดปัญญา และปัญญาทำให้เกิดการจางหายคลายลงของกิเลสนั่นเอง<br />
<br />
<span style="color: magenta;">๔ ลักษณะการบรรลุธรรมแบบหลวงพ่อเทียน</span><br />
<br />
การปฏิบัติด้วยการรู้สึกตัว รู้เท่าทันอารมณ์ ความคิด หรืออาการเคลื่อนไหวของร่างกายนั้นจะทำลายกิเลส เพราะการรู้เท่าทันจำทำให้เกิดความรู้จักป้องกันและแก้ไข ด้วยเหตุที่รู้จักสมุฏฐาน การบรรลุธรรมหรือการเห็นสัจธรรมนั้น หลวงพ่อเทียนอธิบายว่า<br />
<br />
“…แม้คนนั้นจะเข้าวัด ฟังธรรม ให้ทาน รักษาศีล เจริญกรรมฐาน วิปัสสนาก็ตาม ถ้าบุคคลนั้นยังไม่เคยเห็นความคิดของตัวเองแล้ว ก็แสดงว่าผู้นั้นยังไกลจากสัจธรรม คำสอนของพระพุทธเจ้า”<br />
<br />
การจะรู้เห็นธรรมได้นั้นหลวงพ่อเทียนอธิบายอีกว่า<br />
<br />
“…แต่บุคคลอีกคนหนึ่งที่ตรงข้าม คือ เขาไม่เคยเข้าวัด ไม่เคยฟังธรรม ไม่เคยให้ทาน ไม่เคยรักษาศีล แต่เขาทำความรู้สึกภายในจิตใจของเขาเสมอไป พอจิตมันนึกคิดอะไร เขารู้เท่ารู้ทัน รู้จักกัน รู้จักแก้ รู้จักเอาชนะได้ทุกครั้งทุกคราว คนนี้แหละ ได้ชื่อว่าเป็นผู้ได้เข้าสัจธรรม หรือธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้า”<br />
<br />
ซึ่งการเห็นธรรมตามคำอธิบายของหลวงพ่อเทียนนั้นคือ<br />
<br />
“คำว่าเห็นธรรมนั้น หมายถึง ให้เราเห็นจิตเห็นใจของเราในขณะที่เรากำลังทำ กำลังพูด กำลังคิด นั่นแหละ จึงจะเรียกว่าเห็นธรรม”<br />
<br />
<h4>
<span style="color: blue;">๓. จุดเด่นและการเผยแผ่แนวคำสอนของหลวงพ่อเทียน</span></h4>
<span style="color: magenta;"> จุดเด่นของแนวคำสอน</span><br />
<br />
ลักษณะที่เป็นจุดเด่นของแนวการสอนของหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ นั้น มีประโยชน์อย่างยิ่งในการที่จะทำให้ผู้ฝึกเกิดความรู้เท่าทัน กิเลสภายในตน ก่อให้เกิดปัญญา นอกจากนี้ สามารถใช้ปัญญาเป็นเครื่องกำจัดกิเลสได้ด้วย แนวการสอนหรือการตีความอธิบายแนวปฏิบัติของหลวงพ่อเทียนที่แตกต่างและถือเป็นจุดเด่นก็คือ<br />
<br />
๑) เป็นวิธีที่จะประสบผลได้ด้วยการปฏิบัติโดยหลวงพ่อเทียนถือว่าไม่ให้ยึดติดตำรา ทั้งนี้จะเห็นว่าแนวการสอนของท่านเป็นแนวปฏิบัติสังเคราะห์ขึ้นมา ไม่เคยปรากฏในตำราใด ๆ มาก่อน<br />
<br />
๒) เชื่อว่าทำให้เกิดความเข้าใจในธรรมะได้อย่างรวดเร็ว ดังที่หลวงพ่อเทียนมักจะกล่าวว่า แนวทางของท่านเป็น “ทางลัด” หรือ “สูตรสำเร็จอึดใจเดียว” เป็นต้น <br />
<br />
<span style="color: magenta;">การเผยแผ่แนวคำสอน</span><br />
<br />
การสอนสมาธิสายหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภนั้นเป็นแนวการทำสมาธิสายหนึ่ง ซึ่งถือว่าเป็นแนวการประยุกต์หลักการปฏิบัติมาจากแบบอานาปานัสสติ การเดินจงกรม การเคลื่อนไหวกายให้มีสติคล้ายกับแนวการสอนสายวัดมหาธาตุ ฯ เป็นต้น ซึ่งวิธีการดังกล่าวหลวงพ่อเทียนได้เคยศึกษาปฏิบัติมาก่อนแล้วจึงได้คิดแนวของตนเอง เป็นการสังเคราะห์แนวปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงธรรม ซึ่งหลวงพ่อเทียนกล่าวว่าเข้าถึงได้เร็วขึ้น บางความเห็นกล่าวว่าลักษณะคล้ายกับการปฏิบัติธรรมแบบเซ็นที่มุ่งเจริญสติ ให้มีความตื่นอยู่เสมอ แม้จะไม่ปรากฏในตำราใดมาก่อน แต่ในการศึกษาแล้วิจัยการตีความในคำสอนของ พระพุทธศาสนาในแนวทางการทำสมาธิของสายวัดหลวงพ่อเทียนนี้ เป็นแนวตีความและนำสู่รูปแบบของการปฏิบัติ จนได้มีการสอนถ่ายทอดออกไปอย่างกว้างขวาง<br />
<br />
จากการศึกษาประวัติและความเป็นมาของหลวงพ่อเทียนจนท่านได้คิดค้นแนวปฏิบัติของตนเองนี้ ในการสอนถ่ายทอดปฏิบัติได้เริ่มตั้งแต่ครั้งที่ท่านยังไม่ได้เป็นพระภิกษุ ครั้นท่านได้อุปสมบทแล้วเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๓ ที่วัดบรรพตคีรี อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย ท่านก็มีการเผยแผ่ที่เป็นรูปแบบมากขึ้น เพราะการเป็นฆราวาสสอนธรรมะนั้น ความเชื่อถือก็มีอยู่ในวงกำจัด แต่การเป็นพระภิกษุที่มีเพศพรหมจรรย์ในร่มผ้ากาสาวพัสตร์ ก็ยิ่งเพิ่มความน่าเชื่อถือมากขึ้น แม้หลักการปฏิบัติจะเป็นแนวเดิม <br />
<br />
ตั้งแต่พรรษาแรกของการบวชเป็นพระภิกษุ หลวงพ่อเทียนได้ออกเผยแผ่แนวปฏิบัติทั้งในแถบจังหวัดใกล้เคียงกับภูมิลำเนา คือจังหวัดเลยและจนถึงเขตประเทศลาว ท่านได้สร้างสำนักสงฆ์ ได้ทำนุบำรุงวัดเพื่อพัฒนาให้เป็นที่สอนสมาธิ ตลอดจนได้เข้าไปเป็นพระอาจารย์สอนสมาธิในวัดใหญ่ เพื่อเป็นศูนย์กลางการสอนโดยตรง แต่มีลักษณะเป็นสาขาหรือสำนักย่อยที่ท่านได้ไปสอนอยู่ในระยะไม่นาน แล้วท่านก็ย้ายไปบุกเบิกสร้างสอนที่อื่นต่อ กล่าวคือในช่วงที่ท่านบวชได้ ๑-๖ พรรษา ท่านไปสอนแนวการปฏิบัติสมาธิที่ประเทศลาวบ้าง ที่ภูลำเนาเดิมบ้าง จนพรรษาที่ ๗ ท่านจึงได้สร้างสำนักปฏิบัติธรรมป่าพุทธยานขึ้น ที่จังหวัดเลย แต่ท่านก็อยู่ที่นี่ไม่นาน พ้นพรรษาที่ ๑๑ ท่านก็ย้ายไปสอนที่วัดโมกขวนาราม จังหวัดขอนแก่น ซึ่งท่านได้ทำการเผยแผ่จนเป็นที่นิยมแพร่หลายขึ้น ต่อมาหลังจากนั้น ๒ ปี ท่านก็ย้ายไปสอนและจำพรรษาที่อื่น ได้เคยไปสอนและจำพรรษาที่วัดชลประทานรังสฤษฎิ์ (นนทบุรี) บ้าง วัดสวนแก้ว ซึ่งพระพะยอม กัลยาโณ เป็นเจ้าอาวาสบ้าง และได้บุกเบิกพัฒนาวัดสนามใน (นนทบุรี) ให้เป็นสถานที่สอนสมาธิบ้าง จนบั้นปลายชีวิตของท่าน ท่านจึงไปสร้างสำนักชื่อ “สำนักทับมิ่งขวัญ” อำเภอเมือง จังหวัดเลย หลังจากนั้นไม่นาน ท่านก็ได้มรณภาพ ใน ปี พ.ศ. ๒๕๓๑ รวมได้ ๒๙ พรรษา<br />
<br />
หลวงพ่อเทียนเป็นพระภิกษุผู้เป็นที่เคารพสักการะของเหล่าศิษยานุศิษย์ทั้งหลาย แม้ชีวิตของท่านจะไม่เหมือนพระภิกษุที่มีชื่อเสียงหลายรูปที่มีโอกาสบวชตั้งแต่อายุยังน้อยแล้วได้ครองเพศบรรพชิตอยู่ตลอดอายุขัย แต่ท่านก็เป็นแบบอย่างที่ดีของผู้ที่ได้เคยผ่านชีวิตการครองเรือนที่ไม่ได้ละเลยที่จะสนใจธรรมะ แต่มีความฝักใฝ่ศึกษาแนวการปฏิบัติอยู่เสมอมาท่านจึงเป็นแบบอย่างชีวิตที่ดีทั้งในทางโลกและทางธรรมผู้หนึ่ง<br />
<br />
ในการออกสำรวจศึกษาภาคสนาม ผู้วิจัยได้เข้าสัมภาษณ์ พระภิกษุและฆราวาสที่เคยมีประสบการณ์ในการทำสมาธิตามแนวหลวงพ่อเทียน ซึ่งส่วนใหญ่มีลักษณะที่ใกล้เคียงกันทั้งสาเหตุความสนใจ ทั้งการเปลี่ยนแปลงทางใจและบุคลิกภาพ ตลอดจนผลที่ได้รับอันเป็นคุณค่าที่เกิดจากการปฏิบัติธรรมเจริญสมาธิภาวนา โดยเฉพาะมีข้อสังเกตว่า ผลมี่ได้มักจะกล่าวกันตรงกันหลายท่านคือ เมื่อปฏิบัติแล้วจะ “เกิดปัญญา” ดังนั้นในการนำเสนอจึงเลือกตัวอย่างของประชากรกลุ่มเป้าหมายที่สัมภาษณ์เพื่อเป็นตัวแทนการนำเสนออธิบายปรากฏการณ์ ผล และความเปลี่ยนแปลงตามรูปแบบของการวิจัยเชิงคุณภาพของแนววิธีการทางมานุษยวิทยา แต่มีข้อจำกัดในการออกสำรวจภาคสนามในสายหลวงพ่อเทียนอยู่ประการหนึ่งคือ หลังจากที่หลวงพ่อเทียนท่านมรณภาพไปแล้วเมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๑ ครูอาจารย์ที่สืบทอดแนวการสอนผู้ที่จะสามารถอธิบายให้เป็นที่เสมอทัดเทียมหรือใกล้เคียงหลวงพ่อเทียนนั้นมีน้อย ส่วนใหญ่ของบครูอาจารย์หรือผู้สอนจะแนะนำให้ผู้วิจัยศึกษาเพิ่มเติมจากเอกสาร หนังสือและเทปบันทึกการแสดงธรรมของหลวงพ่อเทียน นอกเหนือจากการสัมภาษณ์ดังนั้นในการค้นคว้าจากเอกสารของผู้วิจัยเพื่อจะนำมาศึกษาวิเคราะห์จึงอาศัยจากการบันทึกต่าง ๆ ที่ปรากฏในเอกสารบ้าง ประกอบเข้ากับการสัมภาษณ์ของผู้ที่เกี่ยวข้องในสายปฏิบัติธรรมบ้างเพื่อให้เกิดความสมบูรณ์ยิ่งขึ้น<br />
<br />
ก. สาเหตุความสนใจในการฝึกสมาธิ<br />
<br />
สาเหตุความสนใจในการฝึกสมาธิแนวหลวงพ่อเทียนนี้ พระสมบูรณ์ อายุ ๓๐ ปี ซึ่งอยู่จำพรรษาที่วัดโมกขวนาราม จังหวัดขอนแก่น ได้กล่าวถึงสาเหตุความสนใจว่า ตั้งแต่มีความศรัทธาบวชเป็นพระภิกษุมาจนปัจจุบันได้ ๓ พรรษา เคยฝึกสมาธิแนววิธีวัดมหาธาตุ ฯ (ยุบ-พอง) มาก่อนแต่ยังไม่ถูกอัธยาศัย แต่เหตุด้วยเห็นความทุกข์อยู่ในตนจึงพยายามหาแนวทางปฏิบัติที่สามารถทำให้เข้าใจธรรมะได้ จึงได้ลองฝึกแบบเคลื่อนไหว (เมื่อ ปี พ.ศ. ๒๕๓๓) ตามคำสอนของพ่อเทียน ก็ปรากฏว่าได้ผลดี จึงยิ่งมีความสนใจและมีความอุตสาหะที่จะฝึกให้มากยิ่งขึ้น และจากการมีประสบการณ์ในการเจริญสติแบบเคลื่อนไหว ก็พอที่จะให้คำแนะนำแก่ญาติโยมในการปฏิบัติได้<br />
<br />
เกี่ยวกับสาเหตุความสนใจ เพราะเกิดจากการได้ทราบกิตติศัพท์บารมีของหลวงพ่อเทียนก่อน จึงเป็นแรงบันดาลใจนั้นพระสมบูรณ์ไม่ได้กล่าวถึง หากแต่ครูอาจารย์ที่เคยอบรมแนวปฏิบัตินั้นเป็นพระภิกษุรุ่นศิษย์ของหลวงพ่อเทียนอีกทอดหนึ่ง เช่น พระอาจารย์ทอง พระอาจารย์คำเขียน พระอาจารย์ดา เป็นต้น <br />
<br />
อย่างไรก็ตาม ก็ถือว่าหลวงพ่อเทียนท่านเป็นครูอาจารย์ที่เป็นแบบอย่างที่สำคัญที่สุด<br />
<br />
ในกรณีพระสมบูรณ์นี้เป็นตัวอย่างหนึ่งซึ่งสาเหตุความสนใจเข้าฝึกสมาธิตามแนวหลวงพ่อเทียนนั้น เป็นเพราะอยากรู้อยากลองปฏิบัติเป็นการแสวงหาวิธี หากเพียงแต่ทรายแนวปฏิบัติที่แตกต่างจากแห่งอื่นก็เกิดความสนใจใคร่จะลองปฏิบัติเผื่อว่าจะสามารถแก้ปัญหาชีวิตและความสงสัยในใจได้ ต่อมาเมื่อได้ประพฤติปฏิบัติ ได้เห็นแบบอย่างที่ดีของครูอาจารย์ เช่น กิริยามารยามและการปฏิบัติตนที่ดี จึงได้เพิ่มศรัทธาปสาทะที่จะฝึกร่วมในคณะเพื่อช่วยในการเผยแผ่แนววิธีปฏิบัติต่อไป ดังเช่น พระอาจารย์คำเขียน (พระอาจารย์คำเขียน สุวัณโณ) แห่งวัดป่าสุคโต อำเภอแก้งคร้อ จังหวัดชัยภูมิ ซึ่งเป็นศิษย์ของหลวงพ่อเทียน และได้สืบสานงานเผยแผ่แนวปฏิบัติของหลวงพ่อเทียนจนปัจจุบัน ได้บันทึกไว้ว่า<br />
<br />
“…ที่ได้มาเป็นลูกศิษย์ลูกหานี้ ไม่ใช่เพราะประวัติของหลวงพ่อ ไม่ใช่เพราะกิริยามารยาท ไม่ใช่เพียงแต่ได้ยินคำ คำเล่าลือของผู้คนทั้งหลาย หากแต่เมื่อได้ทดลองวิธีการเจริญสติสัมปชัญญะแบบการเคลื่อนไหว เกิดผลแก่ตนเองมากมายหลายอย่าง...”<br />
<br />
แต่อย่างไรก็ตาม สาเหตุการเข้าไปเรียนรู้แนวปฏิบัติกับหลวงพ่อเทียนของพระอาจารย์คำเขียนนั้นท่านเคยเล่าว่า มีสาเหตุหนึ่งเพราะได้รับการชักชวนจากผู้อื่นและจากพระที่เป็นญาติ (หลวงพ่อทอง) และเคยไปปฏิบัติกับหลวงพ่อเทียนมาก่อนจึงได้ไปฝึกอยู่ที่ป่าพุทธยาน จังหวัดเลย โดยแต่ก่อนนั้นท่านก็ได้ฝึกแบบ “พุทธ-โธ” มาก่อน และได้รับผลทางจิตใจมาก่อนบ้างแล้ว ดังนั้นเมื่อหันมาลองแบบหลวงพ่อเทียน จึงเป็นการเริ่มต้นแนวที่แปลกใหม่ ทำให้ต้องปรับตนเองเป็นเวลานาน จึงสามารถรู้และเข้าใจ จนเกิดความนิยมแนวปฏิบัติตามหลวงพ่อเทียนในที่สุด ทั้งนี้จากคำบอกเล่าของศิษยานุศิษย์ที่ปฏิบัติธรรมสายหลวงพ่อเทียนนี้ได้ยกย่องพระอาจารย์คำเขียนว่าเป็นครูอาจารย์ที่ถ่ายทอดแนวหารสอนของหลวงพ่อเทียน ตลอดจนอธิบายตอบและแก้ปัญหาแก่ผู้มาฝึกได้ดีมากรูปหนึ่งในสายนี้<br />
<br />
นายชัช มีชัย อายุ ๓๓ ปี เป็นชาวขอนแก่น เคยไปบวชและฝึกอยู่ที่วัดโมกขวนารามเป็นเวลาหลายเดือน ได้เล่าสาเหตุความสนใจที่เข้าไปฝึกในแนวนี้ว่า เดิมตนชอบที่จะศึกษาธรรมะอยู่แล้ว เคยไปอาศัยอยู่ในวัดที่กรุงเทพฯ ครั้นเมื่อศรัทธาอยากจะบวชจึงกลับบ้านที่จังหวัดขอนแก่นโดยเลือกบวชที่วัดโมกขวนาราม เป็นเพราะได้ทราบว่าเป็นแหล่งที่สอนการปฏิบัติธรรม การทำสมาธิภาวนากันอย่างจริงจัง วัดอื่น ๆ ก็ดี แต่ตนอยากจะมุ่งปฏิบัติธรรมจึงเลือกบวชวัดนี้ ทั้งนี้ก็ไม่ใช่ว่าเคยศึกษาแนวหลวงพ่อเทียนมาก่อน จึงอยากจะมาฝึกจริง ๆ และฝึกให้มากขึ้นแต่อย่างใด เพียงแต่เข้าใจว่าเป็นแนวปฏิบัติหนึ่งในพระพุทธศาสนาเท่านั้น แต่เมื่อได้บวชและฝึกก็ทำให้เกิดความศรัทธา สนใจที่จะฝึกและนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน เพราะเป็นแนวฝึกสมาธิของหลวงพ่อเทียนเป็นการตั้งสติกำหนดอาการเคลื่อนไหวของร่างกาย ดังนั้นทุก ๆ วันเราก็ต้องเคลื่อนไหวทำกิจการงานอยู่แล้ว จึงสามารถทำสมาธิได้ทุกอิริยาบถ <br />
<br />
สาเหตุความสนใจจากการสัมภาษณ์นายชัชนี้อธิบายได้ว่า ผู้เข้าฝึกอบรมไม่ได้มีความสนใจเป็นพิเศษในแนวการทำสมาธิแบบหลวงพ่อเทียน แต่ครั้นได้ฝึกก็เกิดความรู้แจ้งเห็นจริง แล้วจึงเกิดความศรัทธาแล้วสนใจใคร่จะปฏิบัติให้มากขึ้น จากกรณีนี้มีลักษณะคล้ายกับนายกำภู สท้านไตรภพ ที่ได้บันทึกเกี่ยวกับปัจจัยที่เป็นสาเหตุให้เข้าไปฝึกปฏิบัติธรรมสายหลวงพ่อเทียน และเกิดศรัทธาโดยสรุปได้ว่า เดิมนั้นเป็นผู้สนใจในธรรมอยู่บ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีความสนใจแนวปฏิบัติแบบหลวงพ่อเทียนมาก่อน เมื่อมีโอกาสไปบวชที่วัดชลประทานรังสฤษฎิ์ นนทบุรี ก็ได้มีโอกาสฝึกเจริญสติตามแนวหลวงพ่อเทียน ซึ่งเป็นการสอนจากหลวงพ่อเทียนโดยตรง (หลวงพ่อเทียนได้รับอาราธนาให้เป็นพระอาจารย์พิเศษสอนการเจริญสติที่วัดชลประทานฯ) นายกำภูเล่าไว้อีกว่า ในครั้งนั้นได้ฝึกปฏิบัติแต่ก็ไม่ทราบความหมายและไม่ได้ใส่ใจว่าตนเองปฏิบัติได้ถึงขั้นไหนแล้ว อีกทั้งได้เคยไปกราบเรียนถามพระธรรมะจากหลวงพ่อเทียนหลายวัน ก็ยังไม่เกิดความสนใจศรัทธาอย่างไรขึ้นเป็นพิเศษ จนลาสึกออกมาก็ได้ไปปฏิบัติสมาธิแนวอื่นจนกระทั่งมีโอกาสลางานราชการเพื่อบวช (พ.ศ. ๒๕๓๐) ก็ไม่ได้ตั้งเป้าหมายว่าจะไปบวชฝึกตนเองที่วัดสนามใน นนทบุรี หากแต่มุ่งไปที่วัดอื่น แต่ด้วยเหตุขัดข้องของวัดอื่นดังกล่าวทำให้มาเลือกบวชฝึกที่วัดสนามใน ได้มีโอกาสศึกษางานและแนวการสอนของหลวงพ่อเทียน ซึ่งการศึกษาครั้งนี้ก่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจในธรรมะมากขึ้น เริ่มมีความสนใจและศรัทธาในแนวการทำสมาธิแบบหลวงพ่อเทียนมากขึ้นด้วย และหลังจากนั้นได้มีโอกาสเวียนไปปฏิบัติสมาธิที่วัดสนามในเมื่อมีโอกาส ซึ่งก็ได้รับความรู้แจ้งในธรรมะมากขึ้นเรื่อยๆ <br />
<br />
อย่างไรก็ตามนายคำภูได้มีบันทึกตอนหนึ่งในเอกสารเดียวกันถึงสาเหตุหนึ่งที่น่าสนใจในการทำสมาธิ คือความต้องการอย่างจะมีอิทธิฤทธิ์ มีอภินิหาร สามารถล่วงรู้จิตใจคนได้ <br />
<br />
จากตัวอย่างข้างต้น สามารถสรุปสาเหตุความสนใจได้ว่าเกิดจากการปฏิบัติสมาธิตามแนวคำสอนของหลวงพ่อเทียน จนบังเกิดผล จึงมีความสนใจและเพิ่มศรัทธาที่จะฝึกปฏิบัติมากขึ้น ทั้งที่เดิมก็ไม่ได้มีจิตศรัทธาหรือสนใจในแนวนี้มาก่อนเป็นพิเศษ<br />
<br />
ข. แนวการที่ทำให้เกิดความสนใจ<br />
<br />
จากการที่ผู้วิจัยได้ไปสัมภาษณ์เหล่าศิษยานุศิษย์ของหลวงพ่อเทียน อาจจะกล่าวในเบื้องต้นนี้ว่า หลวงพ่อเทียนท่านได้สร้างให้เกิดความสนใจใคร่ปฏิบัติสมาธิ แนวการสอนของท่านส่วนใหญ่ทำให้ผู้เข้ามารับการสอนประสบผลสำเร็จ บังเกิดผลดีในจิตใจ มากกว่าความประทับใจในบุคลิกลักษณะ กิริยามารยาท ตลอดจนวัตรปฏิบัติซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความศรัทธาตามมาภายหลังเหล่านั้น<br />
<br />
ทั้งนี้พระสมบูรณ์ (ที่ได้ยกมาอ้างแล้ว) ได้เล่าว่าท่านเพิ่งบวชได้มาไม่นาน โอกาสจะได้สัมผัสหรือฝึกกับหลวงพ่อเทียนนั้นไม่มากเลย แต่อาศัยการศึกษาจากชั้นศิษย์ จากการถ่ายทอดและวิธีการสอน โดยการให้เคลื่อนไหว มีสติรู้เท่าทัน กล่าวคือ ยิน เดิน นั่ง นอน เคลื่อนไหวให้มีสติรู้ มีการสร้างจังหวะ อีกทั้งครูอาจารย์ท่านก็สามารถตอบคำถาม แก้ข้อข้องใจได้กระจ่างมองเห็นทุกข์อยู่เบื้องหน้า จึงถือว่าเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้เกิดความสนใจ และได้เป็นแนวทางในการอบรมสั่งสอนญาติโยมอีกต่อไป <br />
<br />
นายชัชก็ได้กล่าวในทำนองเดียวกัน โดยอธิบายเพิ่มเติมว่าแนวคำสอนของหลวงพ่อเทียนทำให้ตนรู้ว่าอะไรคือรูป อะไรคือนาม การรู้รูปนามมีค่าอย่างยิ่งการนั่งสร้างจังหวะด้วยการเคลื่อนไหวร่างกายในรูปแบบอิริยาบถที่หลวงพ่อท่านสอน สามารถทำให้เกิดความรู้ในรูปนามดี มีความรู้สึกรู้เท่านั้นในตนเอง และปรากฏการในภายนอก นายชัชได้เปรียบเทียบไว้ว่าคล้ายกับการฝึกสติแบบเซน ซึ่งมีความนิยมกันในแถบญี่ปุ่นและตะวันตก โดยมีหลักการให้มีสติรู้ตัวอยู่เสมอ จึงถือว่าแนวการสอนของหลวงพ่อท่านไม่ล้าสมัยและเชื่อว่าถ้ามีการเผยแผ่ออกไปทางตะวันตก อาจจะได้รับความนิยมเป็นอย่างสูง โดยเฉพาะผู้ที่เคยฝึกสติแบบเซนมาก่อน ทั้งนี้นายชัชได้เล่าและอ้างอิงเอกสารหนังสือเกี่ยวกับหลวงพ่อเทียนที่ท่านเคยไปสอนยังประเทศสิงคโปร์และได้รับผลเป็นที่นิยมของชาวสิงคโปร์อย่างมาก ทั้งนี้โดยที่เขาเหล่านั้นได้เคยเรียนการฝึกสติแบบเซนจากอาจารย์ญี่ปุ่นมาก่อน <br />
<br />
ความเด่นในเรื่องเทคนิคหรือแนวการสอนของหลวงพ่อเทียนเป็นแนวทางที่ปฏิบัติให้เกิดผลดีได้นี้ นายแพทย์วัฒนา สุพรหมจักร ได้บันทึกให้ทราบและสามารถตั้งข้อสังเกตในเรื่องความสำเร็จในแนวการสอนที่ทำให้เกิดความสนใจ สรุปความได้ว่า หลวงพ่อเทียนท่านมีลักษณะภายนอกคล้ายกับพระหลวงตาทั่วไป (พระหลวงตาหมายถึงพระที่บวชเมื่ออายุมากแล้ว) มีความสงบ พูดน้อย แต่ในท่ามกลางความสงบนั้น ท่านมีความตื่นตัว รู้ตัวเองตลอดเวลา ท่านไม่รู้หนังสือ แต่สามารถสอนและอธิบายธรรมะได้อย่างน่าอัศจรรย์ด้วยปัญญาหลักแหลม โดดเด่นในการตอบปัญหา สามารถใช้คำพูดที่กระชับเข้าใจง่ายในทุกระดับชั้น มีความชัดเจนสามารถทำให้หมดข้อสงสัยได้<br />
<br />
แนวการสอนของหลวงพ่อเทียน หากพิจารณาในอีกแง่มุมหนึ่งจะพบว่าท่านเป็นนักปฏิบัติธรรมที่ไม่ยึดติดตำรา ความรู้และแนวการสอนที่เกิดขึ้น ล้วนมาจากประสบการณ์ปฏิบัติจริง ดังนั้นการอธิบายหัวข้อธรรมจึงมีลักษณะเด็ดขาด แต่ไม่ใช่ลักษณะโผงผางดังเช่น นายแพทย์วัฒนาได้บันทึกเล่าไว้ความสรุปว่าหลวงพ่อเทียนท่านสอนแบบฉีกตำรา กล่าวคือ ในการศึกษาพระพุทธศาสนาแบบทั่วไปโดยทั่วไปย่อมจะยึดถือพระไตรปิฎกเป็นหลัก แต่หลวงพ่อท่านให้ความเห็นว่า พระไตรปิฎกนั้นจารึกหลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานหลายร้อยปี และคัดลอกต่อกันมาหลายพันปี คนเขียนกับคนอ่านอาจจะเข้าใจไม่ตรงกัน ถ้าจะยึดอ้างแต่ตำรา ก็เหมือนกับว่าเราต้องรับรองคำพูดคนอื่นซึ่งไม่แน่ว่าจะเชื่อได้หรือไม่ แต่สิ่งที่ท่านสอนนั้น เกิดจากการปฏิบัติธรรมและมีประสบการณ์จริงๆ ท่านยังได้เปรียบเทียบอีกว่า ตำราเปรียบเสมือนแผนที่ เหมาะสำหรับผู้ที่ยังไม่รู้ทางไปหรือยังไปไม่ถึงจุดหมายผู้ที่ไปถึงแล้วแผนที่ก็หมดความหมาย แต่อย่างไรก็ตามหลวงพ่อเทียนก็ไม่ได้ปฏิเสธตำราเสียเลย ดังที่ท่านกล่าวอีกว่า การศึกษาพระไตรปิฎกนั้นดี แต่อย่าติดและเมาในตัวหนังสือ วรรคท่านเปรียบเทียบให้เห็นชัดเจนอีกว่า เหมือนมะม่วงมีชื่อเรียกหลายภาษา ถ้ามีแต่เพียงการตีความหรือต้องมีการยึดถือก่อนว่าจะเรียกว่าอะไรมะม่วงคงจะเน่าเสียก่อน ส่วนคนที่กินเลยย่อมจะได้รับรู้รสชาติของมะม่วงนั้นว่าเป็นอย่างไร<br />
<br />
จากความเห็นข้างต้น สามารถอธิบายตั้งข้อสังเกตในที่นี้ว่า หลวงพ่อเทียนมีสิ่งที่ก่อให้เกิดความสนใจแก่ผู้ใฝ่ในการปฏิบัติสมาธิ ก็คือแนวการสอนที่เช้าใจง่ายและสามารถทำให้ผู้ปฏิบัติบังเกิดผลได้ในตนเอง ซึ่งผู้วิจัยได้ประมวลสรุปถึงลักษณะสำคัญและวิธีการสอนของท่านดังนี้คือ<br />
<br />
- หลวงพ่อเทียน ท่านอ่านหนังสือไทยไม่ได้ แต่สามารถอธิบายในภาคภาษาไทยแก่ผู้มาฝึกได้เป็นที่เข้าใจอย่างดี ซึ่งแสดงว่าท่านไม่ได้อ่านจากตำรามาสอน จึงเป็นที่ศรัทธาและน่าสนใจแก่ผู้เช้าอบรม<br />
<br />
- ท่านเข้มงวดในการปฏิบัติ นอกจากจะสอนแล้ว ท่านยังปฏิบัติให้เห็นเป็นแบบอย่าง และยังควบคุมดูแลผู้ฝึกอย่างใกล้ชิด จึงทำให้เกิดความก้าวหน้าในตัวผู้ปฏิบัติ และความบังเกิดผลดังกล่าวส่งผลให้มีการเผยแผ่ขยาย และปรากฏการเหล่านี้ต่อ ๆ กันไปถึงความสามารถของท่าน<br />
<br />
- แนวคำสอนของหลวงพ่อเทียน เกิดจากการปฏิบัติด้วยตนเอง หลังจากการลองฝึกมาหลายวิธี แนวการปฏิบัติด้วยวิธีที่ท่านคิดขึ้นมานั้น ท่านมีความชำนาญที่สุด การถ่ายทอดจากต้นแบบจึงปรากฏผลดี<br />
<br />
ค. การเปลี่ยนแปลงและผลที่ได้รับหลังจากการฝึกสมาธิ<br />
<br />
พระสมบูรณ์ (อ้างแล้วข้างต้น) ว่าหลังจากที่ท่านได้มาฝึกแบบของหลวงพ่อเทียนแล้ว ท่านมความเปลี่ยนแปลงคือ ในเรื่องความเข้าใจหลักธรรมต่อศาสนานั้น ท่านมีความเข้าใจศาสนาได้ลึกซึ้งแท้จริงไม่เหมือนก่อนที่เคยเสาะแสวงหาแนวปฏิบัติแต่ก็ยังไม่เข้าใจ ยังไม่สามารถทำให้ท่านเข้าใจในทุกข์ได้อย่างแท้จริง การฝึกด้วยหารเคลื่อนไหวหรือการสร้างจังหวะ เป็นวิธีธรรมชาติทำให้เจริญสติสามารถเข้าใจในชีวิตของตนเอง มีความสุขสงบในใจมากขึ้น ซึ่งสามารถสังเกตเห็นการเปลี่ยนแลปงนี้ด้วยตนเองได้ <br />
<br />
ผลที่ได้รับกล่าวว่ามีคุณค่ามากมาย เพราะทำให้เกิดปัญญาหายสงสัยในทุกข์ที่บังเกิดต่อหน้า ซึ่งผลดีดังกล่าวท่านก็ได้นำไปถ่ายทอดสอนแก่ญาติโยมเพื่อให้ได้รับสิ่งที่ดีนี้ตามมาด้วย<br />
<br />
นอกจากประสบการณ์การฝึกตามแนวหลวงพ่อเทียนจะเป็นแนวที่ปฏิบัติได้ผลหลังจากลองมาหลายวิธีแล้วนั้น จากบันทึกของหลวงพ่อคำเขียน ซึ่งท่านก็ได้อธิบายขยายความให้เข้าใจมากขึ้น กล่าวคือ แต่ก่อนท่านเคยฝึกแบบพุท-โธ พอมาฝึกแบบหลวงพ่อเทียน ที่ไม่ต้องอาศัยการกำหนดลมหายใจ ทำให้ท่านต้องปรับแนวปฏิบัติ เหมือนกับมีทิฐิที่ไม่อยากเปลี่ยนวิธี แต่หลังจากได้รับการแนะนำจากหลวงพ่อเทียนก็ตั้งใจจะลองปรับเปลี่ยนดู ก็ปรากฏบังเกิดผล ซึ่งการนั่งสร้างจังหวะ การกำหนดสติให้รู้เท่าทันอาการนั้น ทำให้ท่านเกิดปัญญาและความกระจ่างในการปฏิบัติ ดังท่านกล่าวไว้สรุปความว่า เมื่อปฏิบัติไปเกิดเผลอคอดก็ได้ พยายามจะดึงความรู้ตัว สติให้กลับมาอยู่กับการสร้างจังหวะ จากนั้นก็จะสงบทีละน้อยโดยที่รู้สึกตัว รู้กายรู้ใจชัดเจนขึ้น มีสติสัมปชัญญะมากขึ้น รู้ทันต่อกายเคลื่อนไหวทันต่อใจที่คิด เกิดปัญญาญาณขึ้น รู้เรื่องรูป-นาม เรื่องกาย เรื่องใจ ตามความเป็นจริง ลำดับไปจนจบอารมณ์รูป-นามเบื้องต้น จิตใจเปลี่ยนไป พ้นภาวะเดิม ความลังเลสงสัยหมดไป รู้เรื่องของสมถะและเรื่องของวิปัสสนา ความทุกข์หมดไป ๖๐% มีความมั่นใจในคำสอนของหลวงพ่อเทียนมาก ความรู้เก่าเดิมจืดจางไปหมด เคยเรียนคาถาอาคมเครื่องรางของขลังเห็นว่าเป็นเพียงสิ่งสมมุติ พิธีรีตองต่าง ๆ ที่เคยยึดมั่นถือมั่นวางได้ มีความเชื่อในการกระทำรู้เรื่องบุญ เรื่องบาป เรื่องนรกสวรรค์ รู้เรื่องศาสนา เหมือนกับแบกของหนักมา ๑๐๐ กิโลกรัม พอเกิดปัญญาขึ้นน้ำหนักหลุดออกไป ๖๐ กิโลกรัม <br />
<br />
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นข้างต้นถือว่าเป็นการเปลี่ยนภายในจิตใจโดยตรง เป็นการทำให้เกิดการพัฒนาทางปัญญาและความเข้าใจในพระพุทธศาสนา<br />
<br />
นายชัช (อ้างแล้ว) ก็ได้เล่าถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับตนหลังจากได้ไปฝึกสมาธิและปฏิบัติตามแนวสอนของหลวงพ่อเทียนว่ามีความเข้าใจในเรื่องรูปนาม เข้าใจชีวิต ทำให้เกิดความรักในการปฏิบัติสมาธิหรือการสร้างจังหวะ การเคลื่อนไหวด้วยการมีสติอย่างนี้มากขึ้น จิตใจสงบขึ้นและที่สำคัญก็คือมีความรู้หรือปัญญามากกว่าแต่ก่อน เข้าใจว่าอะไรคือทุกข์ อะไรคือบุญคือบาป ซึ่งนายชัชกล่าวว่า หลวงพ่อท่านสอนว่า บุญเหนือบุญ ก็คือการรู้จักตนเอง ตนมีความเชื่อมั่นที่สุดว่าวิธีปฏิบัตินี้สามารถแก้ทุกข์และปัญหาชีวิตได้ การปฏิบัติตามแนวทางของหลวงพ่อเทียนนี้ ท่านได้กล่าวไว้เป็นวิธีที่สั้น ลัด หรือกล่าวว่าเป็นวิธีปฏิบัติและสามารถเห็นธรรมสำเร็จอึดใจเดียวได้ ทั้งนี้ด้วยเหตุผลที่เกิดจาก การมีสติกำหนดรู้เท่าทันความคิด ความคิดที่จะเปลี่ยนไปมีสิ่งที่เข้ามาปรุงแต่ง ผลที่ได้รับย่อมจะทำให้รู้ เวทนา ตัณหา อุปาทาน รู้ในอริยสัจ กล่าวคือรู้ทุกข์ วิธีแก้ทุกข์ เป็นต้นการมีสติก็สามารถดับทำลายกิเลสหรือสาเหตุแห่งทุกข์ได้ แต่การปฏิบัติเพื่อจะให้ได้รับผลดังกล่าวก็จำเป็นต้องมีการฝึกบำเพ็ญเพียร มีศรัทธา การปฏิบัติให้ได้ผลในเบื้องต้น สามารถจะทำให้เกิดความเพียรที่จะปฏิบัติให้สูงยิ่ง ๆ ขึ้นไป<br />
<br />
ประโยชน์และผลที่จะได้รับเมื่อประพฤติปฏิบัติตามแนวทางนี้นั้น แม่ดอกไม้ ศรีสวัสดิ์ (นางดอกไม้ ศรีสวัสดิ์ ศิษย์ที่เคยไปปฏิบัติธรรมกับหลวงพ่อเทียน รุ่น ๓ ณ ทับมิ่งขวัญ จังหวัดเลย) ซึ่งเป็นขจ้าราชการบำนาญได้อธิบายถึงผลที่ได้รับจากการปฏิบัติธรรมนี้สรุปความว่า นอกจากจะนำไปใช้กับการงานได้ทุกอย่างแล้วยังทำให้มีประสิทธิภาพในหารทำงาน กล่าวคือ ทำงานไม่ผิดพลาด การมีสติช่วยให้เรารู้จักรักษาตน ป้องกันตนให้พ้นภัยได้ สำหรับในด้านชีวิตประจำวันและครอบครัว เมื่อเกิดมีปัญหาก็สามารรถใช้ความรู้ สติปัญญาที่เกิดขึ้นแก้ปัญหาได้ ทั้งยังช่วยสังคมบุคคลอื่นได้ โดยทั้งนี้แม่ดอกไม้ได้สรุปไว้ว่า เท่าที่ปฏิบัติมาหลายปี แม้จะไม่รู้อะไรมากนัก แต่ก็มีความมั่นใจว่าวิธีการนี้สามารถแก้ทุกข์ และปัญญาชีวิตได้จริงจนไม่อาจจะเทียบค่าได้ การรู้จักความพอดี อยู่อย่างไม่กังวล มีความเป็นสุขตามธรรมชาติของมนุษย์ผู้มีศีล สมาธิ ปัญญา ย่อมจะเป็นชีวิตที่มีความสุขและล่วงทุกข์ได้<br />
<br />
จากการที่หลวงพ่อเทียนได้เดินทางไปเผยแผ่ในต่างประเทศคือ ที่ประเทศสิงคโปร์ ก็ปรากฏว่ามีผู้มารับการฝึกอบรมและได้รับผลดี ดังเช่นนายหยกเหลียน ได้บันทึกไว้สรุปความว่าหลังจากได้ฝึกเจริญสติตามแนวของหลวงพ่อเทียนไปได้ระยะหนึ่งก็รู้สึกได้รับผลดีในตนคือ รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตอยู่กับปัจจุบันมากขึ้นเรื่อย ๆ การรู้สึกและการเห็นความคิด กลายเป็นการฝึกปฏิบัติทีได้กระทำจนเป็นกิจวัตรประจำวัน ช่วยให้ความทุกข์ลดลงอย่างมากมายด้วย <br />
<br />
หลังจากหลวงพ่อเทียนได้ค้นพบแนวคำสอนให้เข้าถึงธรรม อันเป็นแบบฉบับของตนแล้ว ท่านได้ออกสั่งสอนประชาชน ซึ่งมีผู้มาปฏิบัติกับท่านแพร่หลายขึ้น ในเบื้องต้นท่านได้จัดตั้งสำนักขึ้นในท้องถิ่นที่เป็นภูมิลำเนา คือจังหวัดเลย ต่อมาได้ขยายออกไปหลายแก่ง เช่น <br />
<br />
- พ.ศ. ๒๕๐๙ ได้ก่อตั้งสำนักปฏิบัติธรรม ณ ป่าพุทธญาณ จังหวัดเลย ครั้นต่อมาสถานที่นี้ได้กลายเป็นที่ตั้งของวิทยาลัยครูเลย จึงได้ย้ายสำนักไปที่บ้านกำเนิดเพชร อำเภอเมือง จังหวัดเลย<br />
<br />
- พ.ศ. ๒๕๑๔ ได้มาสอนแนวปฏิบัติที่วัดโมกขวนาราม ตำบลบ้านเป็ด อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น ซึ่งสถานที่นี้ได้กลายเป็นสาขาสอนการปฏิบัติที่มีผู้นิยมมากแห่งหนึ่ง แต่ปัจจุบันพบว่า ยังมีผู้มาสนใจอยู่บ้างแต่ผู้ที่จะสอนได้จริง ๆ ไม่ค่อยมี<br />
<br />
- พ.ศ. ๒๕๒๓ ได้เป็นผู้บุกเบิกปรับปรุงวัดสนามใน จังหวัดนนทบุรี ให้เป็นสถานที่สอนปฏิบัติธรรมแนวของท่าน ซึ่งปัจจุบันก็ยังมีการสอนอยู่<br />
<br />
- พ.ศ. ๒๕๒๖ ก่อตั้งสำนักปฏิบัติธรรมทับมิ่งขวัญ ที่อำเภอเมือง จังหวัดเลย ซึ่งสถานที่นี้ได้เป็นที่ที่ท่านกลับมามรณภาพ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๑<br />
<br />
นอกจากนี้ท่านยังได้เดินทางไปสอนธรรมในต่างประเทศ เช่น เคยไปสิงคโปร์ ๒ ครั้ง ซึ่งทำให้มีชาวต่างประเทศสนใจแนวการปฏิบัติเป็นอย่างดี<br />
<br />
วิธีปฏิบัติโดยการเจริญสติแบบเคลื่อนไหวของหลวงพ่อเทียนนี้ นับเป็นวิธีหนึ่งที่ได้มีการเผยแผ่แนวปฏิบัติในประเทศไทย แม้ท่านจะมรณภาพไปเมื่อวันที่ ๑๓ กันยายน ๒๕๓๑ แต่ผลงาน คำสอนของท่านยังคงมีการเผยแผ่เป็นเอกสารหนังสือ หรือเทปบันทึกเสียงด้วย<br />
<br />
<span style="color: blue;"> หนังสือ เอกสาร บันทึกการเทศน์สอนของหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ</span><br />
<br />
แม้หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ ได้มรณภาพไปแล้ว แต่ก็ยังมีศิษยานุศิษย์ได้นำบทเทศนาและผลงานอื่นๆ ของท่านจัดพิมพ์เป็นหนังสือและสื่อต่างๆ เช่น<br />
<br />
- หนังสือปฏิบัติธรรม โดย หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ<br />
<br />
- วิธีปฏิบัติธรรมเพื่อเอาไปประยุกต์ใช้กับการงานทุกอย่าง<br />
<br />
- วิธีปฏิบัติธรรมทางลัด<br />
<br />
- แสงสว่างทางชีวิต<br />
<br />
- ธรรมะอึดอัดใจเดียว<br />
<br />
- หลักพุทธศาสนาที่แท้จริง<br />
<br />
- สว่างที่กลางใจ เล่ม ๑-๒ เป็นต้น<br />
<br />
ส่วนเทปเสียงมีเผยแพร่หลายชุด เช่น<br />
<br />
- พูดความจริง<br />
<br />
- ทิฐิหลวงพ่อเทียน<br />
<br />
- วิธีแก้ทุกข์ เป็นต้น</div>
<div>
<br /></div>
<div>
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++<span style="color: magenta;"><br /></span><br />
<h4>
<span style="color: blue;">๔. การปฏิบัติสมาธิแนวอาจารย์แนบ มหานีรานนท์</span></h4>
<br />
การสอนการปฏิบัติสมาธิในแนวประยุกต์ที่กำลังได้รับความนิยมกันมากทั้งในหมู่ชาวไทยและชาวต่างประเทศ แห่งหนึ่งคือ การสอนโดย อาจารย์แนบ มหานีรานนท์ แห่งสำนักปฏิบัติธรรมบุณย์กัญจนารามมูลนิธิ ถนนสุขุมวิท เมืองพัทยา จังหวัดชลบุรี<br />
<br />
<span style="color: magenta;"> ๑. ความเป็นมาและประวัติของอาจารย์แนบ มหานีรานนท์</span><br />
<br />
อาจารย์แนบ มหานีรานนท์ เกิดเมื่อวันที ๓๑ มกราคม ๒๔๔๐ บิดามารดาของท่านคือ พระยาสุทธยานุกูล กับคุณหญิงแปลก ขณะที่ท่านเกิดนั้นบิดาของท่านดำรงตำแหน่งเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดกาญจนบุรี ในปี พ.ศ. ๒๔๗๔ เมื่อท่านอายุได้ ๓๔ ปี มีประสบการณ์อย่างหนึ่งเกิดขึ้นกับตัวท่าน ซึ่งจัดเป็นการเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตของท่านเลยทีเดียว เหตุการณ์นั้นก็คือ เมื่อท่านมองดูวัตถุสิ่งหนึ่ง ท่านก็ได้เห็นสภาวะอันแท้จริงของการเห็นนั้น ในอารมณ์ปัจจุบันที่กำลังปรากฏเฉพาะหน้าในขณะนั้น ท่านตระหนักว่าไม่ใช่ตัวของท่านที่เป็นผู้เห็น นั่นคือไม่มีตัวตนของท่าน กล่าวอีกนัยหนึ่งที่คิดว่าเป็น “เขา” เป็น “ตัวตนของเรา” นั้น แท้จริงแล้วประกอบด้วยสภาวธรรม (รูปธรรมและนามธรรม) มากมาย มีการเกิดขึ้นและดับไปอย่างรวดเร็วมาก การค้นพบนี้ทำให้ท่านแน่ใจว่าวิธีเดียวที่จะกำจัดกิเลสและสิ้นสุดทุกขเวทนาได้จะต้องกระทำในขณะปัจจุบันเท่านั้น<br />
<br />
<img src="file:///C:/Users/GM/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image008.jpg" /><br />
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ท่านตระหนักถึงความจริงดังกล่าวนี้ท่านไม่เคยเข้ารับการฝึกธรรมะ หรือฝึกปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานมาก่อนเลย ท่านจึงเริ่มสนใจการฝึกปฏิบัติธรรมะและได้พบกับพระพม่ารูปหนึ่งคือ มหาวิลาสญาณวโร (เดิมจำพรรษาและสอนวิปัสสนากรรมฐานอยู่ที่วัดมหาธาตุฯ ปัจจุบันเป็นพระราชาคณะที่พระเทพมุนี วัดยานนาวา กรุงเทพมหานคร)<br />
<br />
อาจารย์แนบเริ่มฝึกปฏิบัติกรรมฐานตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๗๕ หลังจากฝึกได้ ๔ เดือน ท่านก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก ท่านได้ศึกษาพระอภิธรรมจนแตกฉาน จนได้ชื่อว่าเป็น “ผู้นำของขบวนการอภิธรรม” เนื่องจากท่านเป็นบุคคลแรกที่ได้นำเอาการสอนอภิธรรมเข้ามาเผยแผ่ในประเทศไทย ท่านเป็นอาจารย์สอนวิปัสสนากรรมฐานตามศูนย์ปฏิบัติสมาธิต่างๆ เป็นเวลากว่า ๔๐ ปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่สำนักปฏิบัติธรรมบุณย์กัญจนารามมูลนิธิ เมืองพัทยา จังหวัดชลบุรี ท่านถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ ๖ ธันวาคม ๒๕๒๖ เมื่ออายุ ๘๖ ปี<br />
<br />
สำหรับนักปฏิบัติธรรมบุณย์กัญจนารามมูลนิธินี้ ตั้งอยู่ที่ถนน สุขุมวิท กม. ๑๕๐ เมืองพัทยา จังหวัดชลบุรี ก่อตั้งขึ้นใน พ.ศ. ๒๕๐๖ โดยนาย บุณย์ เจริญชัย ซึ่งในขณะนั้นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงอุตสาหกรรม และบุคคลอื่นๆ ที่มีบทบาทในการก่อตั้งสำนักปฏิบัติธรรมแห่งนี้ได้แก่ หลวงปริวรรตวรวิจิต นายเชื้อ และนางอนงค์ จันทน์ตรูผล นายสมัยชัย เอกอุ่น และนาวาอากาศเอกอำนวย ทัพพะรังสี ทั้งนี้โดยมีวัตถุประสงค์สำคัญ ๓ ประการดังต่อไปนี้ <br />
<br />
ก. บำรุงการศึกษาพระปริยัติธรรม<br />
<br />
ข. บำรุงการปฏิบัติธรรม<br />
<br />
ค. บำรุงการเผยแผ่ธรรมในพระพุทธศาสนา<br />
<br />
๑. การศึกษาธรรมและการคิดค้นแนววิธีการสอน<br />
<br />
อาจารย์แนบ มหานีรานนท์ เริ่มต้นศึกษาธรรมด้วยการศึกษาว่าพระพุทธศาสนาที่แท้จริงคืออะไร ท่านคิดว่าพระพุทธศาสนาที่แท้จริงนั้นคืออะไร ท่านคิดว่าพระพุทธศาสนาที่แท้จริงนั้นมีความหมาย ๒ นัยคือ <br />
<br />
นัยที่ ๑ พระพุทธศาสนาได้แก่สภาวธรรม<br />
<br />
ในประเด็นนี้ พุทธปรัชญาที่อธิบายให้เห็นส่วนประกอบของสภาวธรรม คือ รูปธรรมและนามธรรม นี้ มีอย่างละเอียดลึกซึ้งอยู่ในพระอภิธรรมปิฎกซึ่งได้อธิบายไว้โดยพิสดารว่า พระพุทธศาสนาได้แก่ สภาวธรรม หรือธรรมชาติที่ชื่อว่าจิต เจตสิก รูป และนิพพาน สภาวธรรมทั้ง ๔ นี้ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน ไม่ใช่เรา ไม่ใช่หญิง ไม่ใช่ชาย ซึ่งท่านเรียกว่า ปรมัตถธรรม คือ ปฏิเสธความเป็นสัตว์บุคคล ตัวตนในธรรมชาติเหล่านี้ <br />
<br />
คนเราทุกคนก็ประกอบด้วยสภาวธรรม ๓ ประการคือ จิต เจตสิก กับรูป ที่เรียกว่า ขันธ์ ๕ หรือรูปธรรม และนามธรรม ซึ่งวนเวียนไปในความ เกิด แก่ เจ็บ ตาย โดยอาศัยเหตุปัจจัยอุดหนุนซึ่งกันละกัน เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป หมุนเวียนกันเช่นนี้ไม่รู้จักจบสิ้นลง ลักษณะเรียกว่า โลกียธรรม ขันธ์ ๕ หรือรูปนามนี้คือทุกขสัจ ซึ่งเป็นตัวทุกข์ อันเป็นผลมาจากเหตุ คือ กิเลสตัณหาที่มีชื่อว่าสมุทัยสัจ ดังที่อาจารย์แนบได้อธิบายไว้ว่า<br />
<br />
“…กิเลสตัณหา นี้แหละ เป็นผู้สร้างอันแท้ ถามว่าสร้างใครก็สร้างสภาวธรรมที่ชื่อทุกขสัจ แล้วก็สมมุติเรียกทุกขสัจว่าเป็นคน เป็นเรา เป็นตัวตนของเรา เป็นคนนั้น ชื่อนั้น ชื่อนี้ เป็นต้น ซึ่งทั้งตัวผู้สร้างกับผู้สร้างก็ตกอยู่ในกฎของความไม่เที่ยงเป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ด้วยกันทั้งสิ้น โดยไม่มีใครผู้ใด หรือผู้วิเศษปานใดที่จะได้รับยกเว้นไม่ต้องตกอยู่ในกฎแห่งลักษณะทั้ง ๓ ประการนี้ไปได้เลย”<br />
<br />
การที่จะดับทุกข์อันเกิดการกิเลสนี้ ก็จะต้องปฏิบัติธรรม เพื่อให้พ้นทุกข์ ไปสู่นิพพาน ซึ่งเป็นธรรมชาติที่ดับกิเลสและดับทุกข์ อันเป็นธรรมที่พ้นไปจากทุกข์ คือ ขันธ์ ๕ หรือรูปนามหรือพ้นไปจากโลกนิพพานเป็นอารมณ์ของบรรดาจิตและผลจิต ซึ่งเรียกว่า โลกุตธรรม<br />
<br />
นัยที่ ๒ พระพุทธศาสนาคือ คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า<br />
<br />
พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนเรื่องเกี่ยวกับประโยชน์ ๓ อย่าง ตามความเหมาะสมแก่อุปนิสัยของคนผู้ควรรับฟัง ที่จะนำไปปฏิบัติ ได้แก่<br />
<br />
๑. ประโยชน์เพื่อความสุขในชาตินี้ เช่น สอนว่าอย่าเบียดเบียนจิตใจของตนเองให้เดือดร้อน เศร้าหมอง เช่น ไม่โกรธตอบผู้ที่โกรธเรา หรือไม่มีความพยาบาท เป็นต้น<br />
<br />
๒. ประโยชน์เพื่อความสุขในชาติหน้า เช่น สอนให้ประพฤติอยู่ในศีลธรรม และเจริญสมถะภาวนา เป็นต้น<br />
<br />
๓. ประโยชน์เพื่อความสุขโดยส่วนเดียวเท่านั้น ได้แก่ ความพ้นทุกข์ คือ นิพพาน ซึ่งเป็นประโยชน์อันประเสริฐสุด หรือยิ่งใหญ่ในพระพุทธศาสนา เพราะเป็นสุขที่ไม่กลับมาทุกข์อีก<br />
<br />
๓. แนวการสอนวิธีฝึกสมาธิ<br />
<br />
หลักสำคัญในการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ในสำนักปฏิบัติธรรมบุณย์กัญจนารามมูลนิธินี้ คือ มหาสติปัฏฐานสูตร อันเป็นพระสูตรที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งจะทำให้ผู้ปฏิบัติเข้าถึงปัญญาเบื้องสูง อันนำไปสู่ความพ้นทุกข์มหาสติปัฏฐานสูตรนั้น แบ่งออกเป็น ๔ หมวด ได้แก่<br />
<br />
หมวด ๑ <br />
<br />
กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน ได้แก่ การพิจารณาเห็นกายในกายเนือง ๆ โดยมีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกให้หมดสิ้นไป ซึ่งมีข้อพิจารณา ๑๔ ข้อ คือ<br />
<br />
๑. อานาปา ได้แก่ ข้อกำหนดรู้ลมหายใจเข้ายาวหรือสั้น หายใจออกยาวหรือสั้น รวม ๔ อย่าง โดยตั้งสติไว้ที่ปลายจมูก หรือริมฝีปากเพียง ๒ แห่งนี้เท่านั้น<br />
<br />
๒. อิริยาบถ ๔ ได้แก่ ข้อกำหนดรู้อิริยาบถใหญ่ คือ ยืน เดิน นั่ง นอน โดยตั้งกายอยู่ในอาการอย่างไร ๆ ก็ให้รู้ในอาการนั้น ๆ หรือท่าทางนั้น ๆ<br />
<br />
๓. สัมปชัญญา ๗ ได้แก่ ข้อกำหนดรู้อิริยาบถบ่อย คือ<br />
<br />
๓.๑ ในการก้าวไป ในการถอยกลับ<br />
<br />
๓.๒ ในการแล ในการเหลียว<br />
<br />
๓.๓ ในการคู้แขนเข้า ในการเหยียดแขนออก<br />
<br />
๓.๔ ในการใช้ผ้าสังฆาฏิ บาตร และจีวร<br />
<br />
๓.๕ ในการกิน ดื่ม เคี้ยว ลิ้ม (เลีย)<br />
<br />
๓.๖ ในการถ่ายอุจจาระ ถ่ายปัสสาวะ<br />
<br />
๓.๗ ในการเดิน ยืน นั่ง นอน หลับ ตื่น พูด นิ่ง<br />
<br />
๔. ปฏิกูล ได้แก่ ข้อกำหนดรู้อาการ ๓๒ มี ผม ขน เล็บ ฟัน เป็นต้น<br />
<br />
๕. ธาตุ ได้แก่ ข้อกำหนดรู้ธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ<br />
<br />
๖.ซากศพ ได้แก่ กำหนดรู้ซากศพในป่าช้า มี ๙ ข้อคือ<br />
<br />
๖.๑ พิจารณาซากศพ ที่ตายแล้ว ๑ วัน หรือ ๒-๓ วัน จนขึ้นพอง เป็นต้น<br />
<br />
๖.๒ พิจารณาซากศพ ที่สัตว์กิน มีแร้งและสุนัขกัดกิน เป็นต้น<br />
<br />
๖.๓ พิจารณากระดูกศพ ที่มีเนื้อและเลือดติดอยู่บ้าง เส้นเอ็นยังรัดอยู่<br />
<br />
๖.๔ พิจารณากระดูก ที่ไม่มีเนื้อ มีแต่เลือดติดอยู่บ้าง และเส้นเอ็นยังรัดอยู่<br />
<br />
๖.๕ พิจารณากระดูก ที่ไม่มีเนื้อและเลือด แต่ยังมีเส้นเอ็นรัดอยู่<br />
<br />
๖.๖ พิจารณากระดูก ที่ปราศจากเส้นเอ็นแล้วกระจัดกระจายไปในทิศต่างๆ<br />
<br />
๖.๗ พิจารณากระดูก ที่มีสีขาว เปรียบด้วยสีสังข์<br />
<br />
๖.๘ พิจารณากระดูก ที่ล่วงเลย ๑ ปีไปแล้ว กองอยู่เป็นหย่อมๆ<br />
<br />
๖.๙ พิจารณากระดูก ที่ผุจนป่นแล้ว<br />
<br />
หมวด ๒<br />
<br />
เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน คือ การพิจารณาเห็นเวทนาเนือง ๆ โดยมีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกให้หมดสิ้นไป ซึ่งมีจ้อพิจารณา ๘ ข้อคือ<br />
<br />
๑. สุขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยสุขเวทนา<br />
<br />
๒. ทุกขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยทุกขเวทนา<br />
<br />
๓. อทุกขมสุขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยเวทนาที่ไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุข<br />
<br />
๔. สามิสสุขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยสุขเวทนาที่มีอามิส<br />
<br />
๕. สามิสทุกขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยทุกขเวทนาที่มีอามิส<br />
<br />
๖. สามิสอทุกขมสุขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยเวทนาที่ไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุขที่มีอามิส<br />
<br />
๗. นิรามิสสุขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยสุขเวทนา ที่ไม่มีอามิส<br />
<br />
๘. นิรามิสทุกขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยทุกขเวทนา ที่ไม่มีอามิส<br />
<br />
๙. นิรามิสอทุกขมสุขเวทนา ก็รู้ว่า เสวยเวทนาที่ไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุข ที่ไม่มีอามิส<br />
<br />
คำว่า อามิส ในที่นี้หมายถึง กามคุณ ๕ คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ<br />
<br />
หมวด ๓ <br />
<br />
จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน คือ การพิจารณาเห็นจิตในจิตเนืองๆ โดยมีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียให้ พินาศ ซึ่งมีข้อพิจารณา ๑๖ ข้อคือ <br />
<br />
๑. สราคจิต เมื่อจิตมีราคะ ก็รู้ว่าจิตมีราคะ<br />
<br />
๒.วีตราคจิต เมื่อจิตไม่มีราคะ ก็รู้ว่าจิตไม่มีราคะ <br />
<br />
๓. สโทจิต เมื่อจิตมีโทสะ ก็รู้ว่าจิตมีโทสะ <br />
<br />
๔. วีตโทสจิต เมื่อจิตไม่มีโทสะ ก็รู้ว่าจิตไม่มีโทสะ<br />
<br />
๕. สโมหจิต เมื่อจิตมีโมหะ ก็รู้ว่าจิตมีโมหะ<br />
<br />
๖. วีตโมหจิต เมื่อจิตไม่มีโมหะ ก็รู้ว่าจิตไม่มีโมหะ<br />
<br />
๗. สังขิตตจิต เมื่อจิตหดหู่ ก็รู้ว่าจิตไม่มีโมหะ<br />
<br />
๘. วิกขิตตจิต เมื่อจิตฟุ้งซ่าน ก็รู้ว่าจิตฟุ้งซ่าน<br />
<br />
๙. มหัคคตจิต เมื่อจิตเป็นรูปาวจาร หรืออรูปาวจร ก็รู้ว่าจิตเป็นรูปาวจรหรืออรูปาวจร<br />
<br />
๑๐. อมหัคคตจิต เมื่อจิตไม่เป็นรูปาวจร หรืออรูปาวจร ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นรูปาวจร หรืออรูปาวจร<br />
<br />
๑๑. สอุตตรจิต เมื่อจิตเป็นกามาวจร ก็รู้ว่าจิตเป็นกามาวจร<br />
<br />
๑๒. อนุตตรจิต เมื่อจิตเป็นกามาวจร ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นกามาวจร<br />
<br />
๑๓. สมาทิตจิต เมื่อจิตเป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตเป็นสมาธิ<br />
<br />
๑๔. อสมาทิตจิต เมื่อจิตไม่เป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นสมาธิ<br />
<br />
๑๕. วิมุตตจิต เมื่อจิตพ้นจากกิเลส ก็รู้ว่าจิตพ้นจากกิเลส (พ้นโดยตทังคและวิกทัมภนวิมุตติ)<br />
<br />
๑๖. อวิมุตตจิต เมื่อจิตไม่พ้นจากิเลส ก็รู้ว่าจิตไม่พ้นจากกิเลส<br />
<br />
หมวดที่ ๔<br />
<br />
ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน คือ การพิจารณาเห็นธรรมในธรรมเนือง ๆ โดยมีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกเสียให้หมดสิ้นไป ซึ่งมีข้อพิจารณา ๕ ข้อ คือ<br />
<br />
๑. นิวรณ์ ๕ คือ ข้อกำหนดพิจารณานิวรณ์ ซึ่งมี ๕ ประการ คือ<br />
<br />
๑. กามฉันท์<br />
<br />
๒. พยาบาท<br />
<br />
๓. ถีนมิทธะ<br />
<br />
๔. อุทธัจจกุกกุจจะ<br />
<br />
๕. วิจิกิจฉา<br />
<br />
๒. ขันธ์ ๕ คือ ข้อกำหนดพิจารณาขันธ์ ๕ ได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ<br />
<br />
๓. อายตนะ ๑๒ คือ ข้อกำหนดพิจารณาอายตนะ ๑๒ ได้แก่ อายตนะภายใน ๖ อายตนะภายนอก ๖<br />
<br />
๔. โพชฌงค์ ๗ คือ ข้อกำหนดพิจารณาในโพชฌงค์ ๗ ประการ ได้แก่ <br />
<br />
๑. สติสัมโพชฌงค์<br />
<br />
๒. ธัมมวิจยะสัมโพชฌงค์<br />
<br />
๓. วิริยสัมโพชฌงค์<br />
<br />
๔. ปิตสัมโพชฌงค์<br />
<br />
๕. ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์<br />
<br />
๖. สมาธิสัมโพชฌงค์<br />
<br />
๗. อุเบกขาสัมโพชฌงค์<br />
<br />
๕. อริยสัจ ๔ คือ ข้อกำหนดพิจารณาอริยสัจ ๔ ได้แก่ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค<br />
<br />
มหาสติปัฏฐาน ๔ นี้ เป็นธรรมที่สำคัญยิ่งในพระพุทธศาสนา แต่โดยทั่วไปในปัจจุบันนี้คนเราหมกมุ่นอยู่แต่ในเรื่องของวัตถุ ซึ่งเป็นการเพิ่มพูนกิเลส และเป็นเหตุให้ปัญญาที่จะเห็นธรรมอ่อนลง ด้วยเหตุนี้เอง อาจารย์จึงเน้นเฉพาะหมวดที่ ๑ เท่านั้น คือ กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน ท่านแนะนำให้ผู้ปฏิบัติใหม่ใช้การกำหนดรูป (กาย) เฉพาะอิริยาบถ ๔ และอิริยาบถย่อย ซึ่งเป็นการง่ายต่อการปฏิบัติ เพราะรูปเป็นของหยาบ เห็นได้ง่าย กายนั้นเรียกว่ารูป ส่วนใจนั้นเรียกว่านาม นามคือธรรมชาติที่รู้อารมณ์ ส่วนรูปคือสิ่งที่ถูกรู้ ผู้ปฏิบัติจะต้องมีความรู้สึกตัว อยู่ในรูปหรือนามที่เป็นอารมณ์ปัจจุบันอยู่ตลอดเวลา ดังที่อาจารย์แนบได้อธิบายไว้ในหนังสือการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน เล่มหนึ่ง ของท่านว่า<br />
<br />
“ในเวลาที่นั่งอยู่ ก็ให้มีความรู้สึกตัวว่าดู<br />
<br />
รูปนั่ง เวลานอนก็ให้มีความรู้สึกตัวว่าดู<br />
<br />
รูปนอน เวลายืนก็ให้มีความรู้สึกตัวว่าดู<br />
<br />
รูปยืน เวลาเดินก็ให้มีความรู้สึกว่าดู<br />
<br />
รูปเดิน ผู้ปฏิบัติจะต้องมีความรู้สึกตัวอย่างนี้อยู่เสมอ”<br />
<br />
<br />
<br />
“...อนึ่ง อาการหรือท่าทางของรูปแสดงการนั่งอย่างไร แสดงการยืนอย่างไร แสดงการนอนอย่างไร แสดงการเดินอย่างไร ก็ให้รู้ในอาการหรือท่าทางของรูปนั้น ๆ ไม่ใช่รู้ที่ตรงนั้นตรงนี้ เช่น รูปนั่ง ก็ไม่ใช่รู้ที่ตรงก้นหรือที่เขาว่า เป็นรูปนั่ง หรือไม่ใช่รู้ที่ท่อนบนหรือท่อนล่างของร่างกายว่าเป็นรูปนั่ง และไม่ใช่รู้ที่รูปถูกกับพื้น เพราะรูปที่ถูกกับพื้นกับรูปนั่งเป็นคนละรูปและคนละกาล ฉะนั้น การกำหนดอิริยาบถ นั่ง นอน ยืน เดิน ก็คือ กำหนดรู้ในอาการหรือท่าทางของรูปนั้น ว่าเป็นรูปอะไร เพราะรูปแต่ละรูปมีลักษณะท่าทางไม่เหมือนกัน เป็นคนละรูป ๆ ไป การกำหนดอย่างนี้เป็น กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน”<br />
<br />
พระอาจารย์อัมพร สาริมาน (อนลโส) เป็นพระสอนวิปัสสนาที่สำนักปฏิบัติธรรม บุณย์กัญจนารามมูลนิธิ บวชมา ๓๐ พรรษา เดิมท่านทำงานอยู่การรถไฟแห่งประเทศไทย มีครอบครัวแล้ว และเกิดเบื่อหน่ายทางโลก จึงตัดสินใจบวช เหตุที่สนใจการปฏิบัติสมาธิแนวอาจารย์แนบก็เพราะยังไม่เคยพบแนวทางการสอนสมาธิแบบอาจารย์แนบมาก่อน ต่อข้อถามว่า พระอาจารย์ของอาจารย์แนบก็เป็นผู้สอนสมาธิสายวัดมหาธาตุฯ เหตุใดอาจารย์แนบจึงไม่สอนสมาธิแบบยุบหนอ – พองหนอ ท่านได้อธิบายว่า อาจารย์แนบได้เคยปฏิบัติ ยุบหนอ – พองหนอ ท่านได้อธิบายว่า อาจารย์ได้เคยปฏิบัติ ยุบหนอ – พองหนอ มาแล้ว หรือที่อาจารย์แนบเรียกว่า “พองยุบ” ซึ่งก็เป็นการอาศัยลมหายใจเข้าออก เช่นเดียวกับการปฏิบัติสายอานาปานัสสติเหมือนกัน แต่แทนที่จะดูลมหายใจกระทบที่ริมฝีปากหรือที่งอยจมูก ก็มากำหนดลมที่ท้องพอง ท้องยุบ ซึ่งอันที่จริงแล้ว อาจารย์แนบเห็นว่า วิธีพองยุบไม่มีในคำสอนของพระพุทธเจ้า ในคำสอนไม่มีวิธีให้ทำอย่างนี้เลย<br />
<br />
<br />
ส่วนวิธีอานาปานัสสตินั้น ในธรรมศึกษาบอกว่าให้รู้ในกองลมทั้งปวง แล้วให้รู้เบื้องต้นของลมหายใจเข้า ให้รู้เบื้องกลางของลมหายใจเข้า ให้รู้เบื้องปลายของลมหายใจเข้า แต่ไม่ได้อธิบายให้รู้อย่างไร ทำไมจึงให้รู้ และจะรู้ได้เพราะอะไร ในคัมภีร์วิสุทธิมรรคกล่าวไว้ว่า ให้สังเกตธรรมชาติของลมหายใจเรา ถ้าจิตละเอียดเข้า ละเอียดเข้า ลมหายใจจะแผ่วเบาเข้า เบาเข้า จนกระทั่งไม่รู้ตัวว่าหายใจหรือเปล่า ละเอียดมากเข้า ๆ จนทำให้ไม่รู้ว่าลมหายใจเข้า หรือลมหายใจออก ก็ให้ใช้ความสังเกต มิฉะนั้นจะไม่รู้สึกตัวว่า ตัวหายใจหรือเปล่า <br />
<br />
เพราะฉะนั้น วิธีที่ดีที่สุด เพื่อให้บรรลุสัจธรรม ในทัศนะของอาจารย์แนบคือ การเจริญสติปัฏฐาน ก็เพื่อให้วิปัสสนาปัญญาเกิด และที่สุดของวิปัสสนาก็คือการรู้แจ้งอริยสัจ ๔ จึงจะได้พระนิพพานอันเป็นผลให้ผู้ปฏิบัติถึงความพ้นทุกข์ทั้งปวง<br />
<br />
นายเชื้อ จันทน์ตรูผล อายุ ๘๙ ปี เดิมเคยบวชเป็นพระ เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๕ ท่านได้ฟังการบรรยายของอาจารย์แนบที่พุทธสมาคม หน้าวัดบวรนิเวศวิหาร รู้สึกว่าอาจารย์แนบ มีความรู้จริง เกิดความเลื่อมใส กระทั่งเมื่ออาจารย์แนบจัดตั้งสำนักปฏิบัติธรรมบุณย์กัญจนารามมูลนิธิ ท่านเป็นผู้หนึ่งที่บุกเบิกสถานปฏิบัติธรรมนี้ด้วย <br />
<br />
ท่านเห็นด้วยว่าการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานแนวอาจารย์แนบนี้เป็นไปโดยถูกต้องตามหลักคำสอนในสติปัฏฐาน ซึ่งเป็นธรรมเบื้องแรกของโพธิปักขิยธรรม ๓๗ ประการ อันเป็นธรรมเครื่องตรัสรู้ ในขั้นแรกของการเจริญสติปัฏฐาน หรือการเจริญวิปัสสนา ก็คือต้องทำลาย สิ่งที่ปิดบัง ไตรลักษณ์นั้นคือ สันสติ เพราะสันสติปิดบัง จึงไม่เห็นอนิจจัง เพราะการที่ไม่พิจารณาอิริยาบถ จึงปิดบังทุกข์ เพราะฆนสัญญาปิดบังไม่ให้เห็นอนัตตา และการทำลายสิ่งที่ปิดบัง ก็ไม่มีวิธีอื่นใด นอกเหนือไปจากการปฏิบัติตามคำสอน ในสติปัฏฐาน<br />
<br />
ในปัจจุบัน สำนักปฏิบัติธรรมบุณย์กัญจนารามมูลนิธิ มีพระประจำพรรษาอยู่ประมาณ ๑๕ รูป ในระยะเข้าพรรษา ถ้าเป็นเวลาปกติมีพระจำพรรษาอยู่ประมาณ ๗ – ๘ รูป มีแม่ชีประมาณ ๑๕ คน และมีชาวต่างประเทศมาฝึกปฏิบัติธรรมอยู่ตลอดเกือบ ๓๐ ประเทศ <br />
<span style="color: magenta;">++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++</span><br />
<h3>
<span style="color: blue;">๕. การปฏิบัติสมาธิแนว ดร.สิริ กรินชัย </span></h3>
<br />
ยังมีการสอนการทำสมาธิในแนวประยุกต์ที่กำลังได้รับความนิยมกันมาก อีกแห่งหนึ่ง คือ การสอนโดยนางสิริ กรินชัย หรือที่ผู้นิยม เรียกท่านว่า “คุณแม่สิริ กรินชัย” หรือ “ดร.สิริ กรินชัย” เนื่องจากท่านได้รับพระราชทานปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาจิตวิทยา จากมหาวิทยาลัยรามคำแหง เมื่อวันที่ ๘ มกราคม พ.ศ. ๒๕๓๑<br />
<br />
<br />
<br />
ความเป็นมาและประวัติของ ดร.สิริ กรินชัย <br />
<br />
ดร.สิริ กรินชัย มีนามสกุลเดิมว่า “พจนสิทธิ์” เกิดเมื่อวันที่ ๒๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๖๐ ที่จังหวัดนครราชสีมา หรือชาวโคราชโดยกำเนิด ท่านเป็นบุตรสาวคนโตของคุณหลวงสิทธิโยธา (สังวาลย์ พจนสิทธิ์) กับนางสาคร มีพี่น้องที่ยังมีชีวิตอยู่ ๖ คน เมื่ออายุ ๑๙ ปี ได้ทำการสมรสกับ นายไชย กรินชัย มีบุตรธิดา รวม ๔ คน คือ นางกาบแก้ว ไชยะบุรินทร์ นายวีระเกียรติ กรินชัย นายพันธ์เทพ กรินชัย (ถึงแก่กรรม) และ นางสาวพรทิพย์ กรินชัย<br />
<br />
ดร.สิริ กรินชัย เป็นผู้สนใจใฝ่ธรรมมะมาตั้งแต่เยาว์ ได้ศึกษาและปฏิบัติธรรมกับครูอาจารย์ ๔ ท่านคือ คุณยายชีพัฒน์ ดั่นประดิษฐ์ แม่ชีแดง พจนสิทธิ์ พระธรรมธีรราชมหามุนี (โชดก ญาณสิทธิ์ ป.ธ. ๙ อดีตรองเจ้าอาวาสวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ เจ้าคณะภาค ๙ หัวหน้าพระธรรมธาตุ สายที่ ๖ พระอาจารย์ใหญ่ฝ่ายวิปัสสนาธุระ) และพระครูภาวนาวิสิฏ เจ้าอาวาสวัดแสงธรรม เวฬุราราม จังหวัดนครราชสีมา <br />
<br />
<img src="file:///C:/Users/GM/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image014.jpg" /> <br />
ในการศึกษาและปฏิบัติธรรมในช่วงแรก ๆ นั้น ดร.สิริ กรินชัย มีความคิดเพียงการปฏิบัติเพื่อประโยชน์ของตนเองเท่านั้น แต่ต่อมาท่านเกิดมีกุศลจิต จึงได้อบรมสั่งสอนผู้อื่น โดยไม่เลือกชั้นวรรณะ อาชีพ ศาสนา โดยการรับผู้ต้องการฝึกปฏิบัติธรรมซึ่งท่านเรียกว่า “ลูกโยคี” เข้าวิปัสสนากรรมฐานที่บ้านกรินชัย จังหวัดนครราชสีมา ซึ่งเป็นบ้านตึก ๒ ชั้น ท่านเอาใจใส่ ดูแล อบรม สั่งสอนผู้ปฏิบัติธรรมเหล่านี้ ด้วยตนเองตลอดระยะเวลา ๗ วัน ๗ คืน โดยไม่เรียกร้องค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้น <br />
<br />
ต่อมาท่านได้รับเชิญไปสอนวิปัสสนากรรมฐานตามบ้านลูกโยคี ที่เคยปฏิบัติกับท่านแล้ว ตามมหาวิทยาลัย วิทยาลัย ตามวัด และสถานที่อื่น ๆ อีกมาก ทั้งหน่วยงานภาครัฐและเอกชน ทั้งในประเทศและในสหรัฐอเมริกา มีผู้เข้าฝึกปฏิบัติครั้งละประมาณ ๑๐๐ – ๕๐๐ คน ผู้เข้าฝึกมีอายุตั้งแต่ ๖ ปี จนถึง ๙๑ ปี มีตั้งแต่ความรู้อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ จนกระทั่งปริญญาเอก มีทั้งยากจนถึงเศรษฐีและระดับราชวงศ์<br />
<br />
แนวการสอนสมาธิของสำนัก ดร.สิริ กรินชัย<br />
<br />
แนวทางการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานที่ ดร.สิริ กรินชัย ใช้คือ การสอนที่เน้นการปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐาน ๔ เพื่อพัฒนาจิตของผู้ปฏิบัติเกิดปัญญา (การเห็นความจริง) และเกิดความสันติสุขแก่ชีวิต ครอบครัว และสังคม วิธีการที่ ดร.สิริ กรินชัย ให้ลูกโยคีปฏิบัติ คือ ใช้การเดินจงกรม นั่งสมาธิ กำหนดอิริยาบถใหญ่ และย่อย โดยใช้คำบริกรรมภาวนา พอง ยุบ และหนอ เน้นการเคลื่อนไหวที่ช้า ๆ เพื่อให้สติมีการเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องตลอดเวลาของการปฏิบัติ นอกจากนั้นการแสดงธรรมจะมีการบรรยายธรรม ในหัวข้อต่าง ๆ เพื่อเพิ่มพูนความเข้าใจ และสร้างศรัทธาในการปฏิบัติธรรม ในช่วงการปฏิบัติธรรม จะมีการสอบอารมณ์ เพื่อสำรวจความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมของผู้ปฏิบัติ ๒ ครั้งต่อ ๑ หลักสูตร<br />
<br />
โดยปกติกำหนดการฝึกอบรมประจำเป็นเวลา ๖ วัน คือ<br />
<br />
๐๔.๐๐ น. ตื่นนอน ทำสรีระกิจ <br />
<br />
๐๔.๓๐ น. ฝึกปฏิบัติ เดินจงกรม นั่งสมาธิ <br />
<br />
๐๕.๓๐ น. สวดมนต์ ฟังธรรม<br />
<br />
๐๗.๐๐ น. ทานอาหารเช้า<br />
<br />
๐๘.๐๐ น. ฝึกปฏิบัติ เดินจงกรม นั่งสมาธิ<br />
<br />
๑๒.๐๐ น. ทานอาหารกลางวัน<br />
<br />
๑๓.๐๐ น. ฝึกปฏิบัติ เดินจงกรม นั่งสมาธิ<br />
<br />
๑๖.๓๐ น. รับประทานอาหารเย็น<br />
<br />
๑๗.๔๕ น. สวดมนต์เย็น<br />
<br />
๑๘.๓๐ น. ฟังธรรมบรรยาย<br />
<br />
๑๙.๓๐ น. ฝึกปฏิบัติ เดินจงกรม นั่งสมาธิ<br />
<br />
๒๑.๐๐ น. พักผ่อน<br />
<br />
ด้วยเหตุนี้หากเปรียบเทียบแนวทางการปฏิบัติสมาธิของ ดร.สิริกรินชัย และอาจารย์แนบ มหานีรานนท์ ซึ่งต่างก็เน้นการเจริญสติปัฏฐาน ๔ ทั้งสองสำนัก ก็จะพบว่า แนวทางการปฏิบัติสมาธิของ ดร.สิริ กรินชัย นั้น เน้นสติปัฏฐาน ๔ ทั้ง ๔ หมวด ในขณะที่แนวทางการสอนสมาธิของอาจารย์แนบ มหานีรานนท์ นั้น เน้น เฉพาะหมวดที่ ๑ คือ กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน คือ การพิจารณาอิริยาบถ ๔ ยืน เดิน นั่ง นอน และอิริยาบถ พักผ่อนเท่านั้น<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ผลงานการสอนของ ดร.สิริ กรินชัย<br />
<br />
ในปัจจุบันนี้มีผู้ผ่านการอบรมจาก ดร.สิริ กรินชัย กว่าแสนคน ซึ่งผู้ที่ได้เข้ามาปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานกับท่านแล้ว และตั้งใจปฏิบัติจริงมักได้รับผลดีต่าง ๆ เช่น เปลี่ยนพฤติกรรมไปในทางที่ดีขึ้น โรคภัยบรรเทาลงหรือหายไป จิตใจเยือกเย็นลง สติปัญญาดีขึ้น ผิวพรรณดีขึ้น ประสบความสำเร็จในชีวิตการงาน <br />
<br />
ผลงานการสอนวิปัสสนากรรมฐานของท่านได้รับการยกย่องเชิดชูจากบุคคลและสถาบันต่าง ๆ ได้แก่<br />
<br />
๑. ได้รับพระราชทานรางวัลบุคคลผู้ทำคุณประโยชน์ต่อพระพุทธศาสนา ด้านส่งเสริม และชักชวนให้คนมาปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง คัดเลือกโดยคณะกรรมการอำนวยการสัปดาห์ส่งเสริมพระพุทธศาสนา เนื่องในวันวิสาขบูชา จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี เมื่อวันที่ ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๒๘ ณ วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษดิ์ ท่าพระจันทร์ กทม.<br />
<br />
๒. ได้รับโล่เกียรติคุณจากพระเทพโสภณ เจ้าอาวาสวัดไทยในนครลอสแองเจลิส สหรัฐอเมริกา เมื่อวันที่ ๔ กันยายน พ.ศ. ๒๕๓๐ ในฐานะผู้บำเพ็ญประโยชน์ช่วยเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยการสอนปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานให้แก่คนไทยและชาวต่างประเทศ ณ วัดไทยในนคร ลอสแองเจลิส โดยติดต่อกันเป็นเวลา ๔ ปี และในรัฐอื่น ๆ ของประเทศสหรัฐอเมริกา รวมเวลา ๘ ปี<br />
<br />
๓. ได้รับพระราชทานปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาวิชาจิตวิทยา โดยมหาวิทยาลัยรามคำแหง จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี เมื่อวันที่ ๙ มกราคม พ.ศ. ๒๕๓๑ ณ อาคารใหม่ส่วนอัมพร<br />
<br />
๔. ได้รับโล่เกียรติคุณนักสังคมสงเคราะห์ดีเด่น ประจำปี ๒๕๓๐ ประเภทอาสาสมัคร ในสาขาพัฒนาจิตใจ โดยมูลนิธิศาสตราจารย์ปกรณ์ อังศุสิงห์ จาก ฯพณฯ ท่านศาสตราจารย์สัญญา ธรรมศักดิ์ ประธานองคมนตรี เมื่อวันที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๑ ณ หอประชุมเล็ก มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์<br />
<br />
๕. ได้รับพระราชทานรางวัล ประกาศเกียรติคุณ เป็นแม่ดีเด่นแห่งชาติ ปี พ.ศ. ๒๕๔๐ จากพระวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาทินัดดามาตุ เสนอโดยจังหวัดนครราชสีมา และสภาสังคมสงเคราะห์แห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์ ได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จตุรถาภรณ์มงกุฏไทย เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๘ <br />
<br />
๖. ได้รับโล่และประกาศเกียรติคุณเป็นสตรีตัวอย่างแห่งปี พ.ศ. ๒๕๔๑ สาขาด้านการส่งเสริมและเผยแพร่พระพุทธศาสนาของมูลนิธิเพื่อสังคมไทย<br />
<br />
๗. ได้รับการประกาศเกียรติคุณเชิดชูเกียรติเป็น “คนดีศรีแผ่นดิน” จากสมาคมสื่อมวลชนส่วนภูมิภาคประเทศไทย เมื่อวันที่ ๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๓<br />
<br />
๘. ได้รับรางวัล “OUTSTANDING WOMAN IN BUDDHISM” หรือ “สตรีผู้โดดเด่นแห่งพุทธศาสนาโลก” จากองค์การพุทธศาสนิกสัมพันธโลก เมื่อวันที่ ๖ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ <br />
<br />
๙. ได้รับมอบโล่ประกาศเกียรติคุณ “ผู้สูงอายุตัวอย่างประจำปี ๒๕๔๔” ของสมาคมคลังปัญญาอาวุโสแห่งประเทศไทยเมื่อวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๕<br />
<br />
๑๐. ได้รับโล่เกียรติคุณยกย่องในฐานะธรรมาจารย์และ ปูชนียบุคคลผู้ควรแก่การเคารพบูชาอย่างยิ่ง จากยุวพุทธิกสมาคมแห่งประเทศไทยฯ<br />
<br />
๑๑. ได้รับรางวัลกิตติคุณสัมพันธ์ “สังข์เงิน” ของสมาคมนักประชาสัมพันธ์แห่งประเทศไทย เมื่อวันศุกร์ที่ ๑๒ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ ณ ตึกสันติไมตรี ทำเนียบรัฐบาล ประเภทบุคคลภาคเอกชน<br />
<br />
๑๒. ได้รับโล่ประกาศเกียรติคุณ “โล่พุทธคุณูปการกาญจนเกียรติคุณ” จากคณะกรรมาธิการการศาสนา ศิลปะ และวัฒนธรรม สภาผู้แทนราษฎร เมื่อวันที่ ๒๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒<br />
<br />
ท่านได้รับความสนใจสัมภาษณ์จากสื่อมวลชลทุกแขนง ทั้งหนังสือพิมพ์ วิทยุ โทรทัศน์ เผยแพร่เกียรติคุณการเผยแพร่ธรรมอยู่เสมอ<br />
<br />
ดร. สิริ กรินชัย ได้ถึงแก่กรรม เมื่อวันศุกร์ที่ ๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๔ สิริอายุได้ ๙๔ ปี ๓ เดือน ๙ วัน<br />
<br />
ที่ได้กล่าวมาทั้งหมดนี้เป็นแนวการสอนและปฏิบัติสมาธิสายประยุกต์ของศูนย์และสำนักปฏิบัติธรรมต่าง ๆ ที่มีชื่อเสียงรู้จักกันดีทั่วประเทศ ซึ่งแต่ละแห่งมีแนวทางต่างกันไป แล้วแต่ “จริต” ของผู้ฝึกปฏิบัติ และผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่ ล้วนแต่เป็นผู้ที่เคยได้รับการฝึกสมาธิมากกว่า ๑ แห่งทั้งสิ้น จนกระทั่งพบสำนักปฏิบัติที่เหมาะกับ “จริต” ของตน <br />
<br />
<br />
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
บรรณนานุกรม</div>
<br />
<br />
วริยา ชินวรรโณ และคณะ. (2543). วิวัฒนาการการตีความคำสอนเรื่องสมาธิ ในพระพุทธศาสนาฝ่าย <br />
<br />
เถรวาทในประเทศไทย. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-RKP-3uytAog%2FUvvSsZbFv7I%2FAAAAAAAAGPI%2F1bRBj2Fa1kA%2Fs1600%2F7.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://1.bp.blogspot.com/-RKP-3uytAog/UvvSsZbFv7I/AAAAAAAAGPI/1bRBj2Fa1kA/s1600/7.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-0s95bcFsTkA%2FUvvSooOEDRI%2FAAAAAAAAGO4%2FeQVYgY77WiU%2Fs1600%2F5.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://1.bp.blogspot.com/-0s95bcFsTkA/UvvSooOEDRI/AAAAAAAAGO4/eQVYgY77WiU/s1600/5.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://1.bp.blogspot.com/-0s95bcFsTkA/UvvSooOEDRI/AAAAAAAAGO4/eQVYgY77WiU/s1600/5.jpg" with "https://1.bp.blogspot.com/-0s95bcFsTkA/UvvSooOEDRI/AAAAAAAAGO4/eQVYgY77WiU/s1600/5.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://3.bp.blogspot.com/-te8MHyG_MW4/UvvSfSCG29I/AAAAAAAAGOg/tlgZTHcYIto/s1600/2.jpg" with "https://3.bp.blogspot.com/-te8MHyG_MW4/UvvSfSCG29I/AAAAAAAAGOg/tlgZTHcYIto/s1600/2.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-AdYshP2qJTE%2FUvvSV9QFJ1I%2FAAAAAAAAGOE%2F4pAD_wXeCbE%2Fs1600%2F13.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://4.bp.blogspot.com/-AdYshP2qJTE/UvvSV9QFJ1I/AAAAAAAAGOE/4pAD_wXeCbE/s1600/13.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-oDe3QjfXWnA%2FUvvSWVgXVFI%2FAAAAAAAAGOQ%2FtYgytiDxVBw%2Fs1600%2F14.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://4.bp.blogspot.com/-oDe3QjfXWnA/UvvSWVgXVFI/AAAAAAAAGOQ/tYgytiDxVBw/s1600/14.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-te8MHyG_MW4%2FUvvSfSCG29I%2FAAAAAAAAGOg%2FtlgZTHcYIto%2Fs1600%2F2.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://3.bp.blogspot.com/-te8MHyG_MW4/UvvSfSCG29I/AAAAAAAAGOg/tlgZTHcYIto/s1600/2.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-2vMVSgyWyNQ%2FUvvSVrPwUoI%2FAAAAAAAAGOA%2FBU0-7HgUC-g%2Fs1600%2F12.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://1.bp.blogspot.com/-2vMVSgyWyNQ/UvvSVrPwUoI/AAAAAAAAGOA/BU0-7HgUC-g/s1600/12.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://4.bp.blogspot.com/-AdYshP2qJTE/UvvSV9QFJ1I/AAAAAAAAGOE/4pAD_wXeCbE/s1600/13.jpg" with "https://4.bp.blogspot.com/-AdYshP2qJTE/UvvSV9QFJ1I/AAAAAAAAGOE/4pAD_wXeCbE/s1600/13.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://2.bp.blogspot.com/-MvopWoqQGJU/UvvSyJ42xYI/AAAAAAAAGPQ/499yTWxCkLU/s1600/8.jpg" with "https://2.bp.blogspot.com/-MvopWoqQGJU/UvvSyJ42xYI/AAAAAAAAGPQ/499yTWxCkLU/s1600/8.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://3.bp.blogspot.com/-dD88eG6GaPQ/UvvSpS5iQTI/AAAAAAAAGPA/SEB_zZfAyVk/s1600/6.jpg" with "https://3.bp.blogspot.com/-dD88eG6GaPQ/UvvSpS5iQTI/AAAAAAAAGPA/SEB_zZfAyVk/s1600/6.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://1.bp.blogspot.com/-2vMVSgyWyNQ/UvvSVrPwUoI/AAAAAAAAGOA/BU0-7HgUC-g/s1600/12.jpg" with "https://1.bp.blogspot.com/-2vMVSgyWyNQ/UvvSVrPwUoI/AAAAAAAAGOA/BU0-7HgUC-g/s1600/12.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://1.bp.blogspot.com/-pvVn1DAiQm8/UvvSNrJfm8I/AAAAAAAAGNo/W5GWhbICwVI/s1600/10.jpg" with "https://1.bp.blogspot.com/-pvVn1DAiQm8/UvvSNrJfm8I/AAAAAAAAGNo/W5GWhbICwVI/s1600/10.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://4.bp.blogspot.com/-M3HDII03ZEY/UvvSy94fUoI/AAAAAAAAGPY/WuT0B5-7vms/s1600/9.jpg" with "https://4.bp.blogspot.com/-M3HDII03ZEY/UvvSy94fUoI/AAAAAAAAGPY/WuT0B5-7vms/s1600/9.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-0DGoswhHXMc%2FUvvSl4p8l5I%2FAAAAAAAAGOw%2FhJnxYhttzWs%2Fs1600%2F4.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://3.bp.blogspot.com/-0DGoswhHXMc/UvvSl4p8l5I/AAAAAAAAGOw/hJnxYhttzWs/s1600/4.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-dD88eG6GaPQ%2FUvvSpS5iQTI%2FAAAAAAAAGPA%2FSEB_zZfAyVk%2Fs1600%2F6.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://3.bp.blogspot.com/-dD88eG6GaPQ/UvvSpS5iQTI/AAAAAAAAGPA/SEB_zZfAyVk/s1600/6.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://4.bp.blogspot.com/-oDe3QjfXWnA/UvvSWVgXVFI/AAAAAAAAGOQ/tYgytiDxVBw/s1600/14.jpg" with "https://4.bp.blogspot.com/-oDe3QjfXWnA/UvvSWVgXVFI/AAAAAAAAGOQ/tYgytiDxVBw/s1600/14.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://4.bp.blogspot.com/-JJOzRJc99L0/UvvSduS5pPI/AAAAAAAAGOY/WytD8Y6ByIQ/s1600/15.jpg" with "https://4.bp.blogspot.com/-JJOzRJc99L0/UvvSduS5pPI/AAAAAAAAGOY/WytD8Y6ByIQ/s1600/15.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-JJOzRJc99L0%2FUvvSduS5pPI%2FAAAAAAAAGOY%2FWytD8Y6ByIQ%2Fs1600%2F15.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://4.bp.blogspot.com/-JJOzRJc99L0/UvvSduS5pPI/AAAAAAAAGOY/WytD8Y6ByIQ/s1600/15.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://1.bp.blogspot.com/-RKP-3uytAog/UvvSsZbFv7I/AAAAAAAAGPI/1bRBj2Fa1kA/s1600/7.jpg" with "https://1.bp.blogspot.com/-RKP-3uytAog/UvvSsZbFv7I/AAAAAAAAGPI/1bRBj2Fa1kA/s1600/7.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://2.bp.blogspot.com/-NB7_0TRnHL4/UvvSN3U83qI/AAAAAAAAGNs/Ul0s11eOc4E/s1600/11.jpg" with "https://2.bp.blogspot.com/-NB7_0TRnHL4/UvvSN3U83qI/AAAAAAAAGNs/Ul0s11eOc4E/s1600/11.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-8igRDvNCvy0%2FUvvSf4v3oqI%2FAAAAAAAAGOo%2FG4EiM9w9lKE%2Fs1600%2F3.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://3.bp.blogspot.com/-8igRDvNCvy0/UvvSf4v3oqI/AAAAAAAAGOo/G4EiM9w9lKE/s1600/3.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://3.bp.blogspot.com/-0DGoswhHXMc/UvvSl4p8l5I/AAAAAAAAGOw/hJnxYhttzWs/s1600/4.jpg" with "https://3.bp.blogspot.com/-0DGoswhHXMc/UvvSl4p8l5I/AAAAAAAAGOw/hJnxYhttzWs/s1600/4.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-NB7_0TRnHL4%2FUvvSN3U83qI%2FAAAAAAAAGNs%2FUl0s11eOc4E%2Fs1600%2F11.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://2.bp.blogspot.com/-NB7_0TRnHL4/UvvSN3U83qI/AAAAAAAAGNs/Ul0s11eOc4E/s1600/11.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-MvopWoqQGJU%2FUvvSyJ42xYI%2FAAAAAAAAGPQ%2F499yTWxCkLU%2Fs1600%2F8.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://2.bp.blogspot.com/-MvopWoqQGJU/UvvSyJ42xYI/AAAAAAAAGPQ/499yTWxCkLU/s1600/8.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-pvVn1DAiQm8%2FUvvSNrJfm8I%2FAAAAAAAAGNo%2FW5GWhbICwVI%2Fs1600%2F10.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://1.bp.blogspot.com/-pvVn1DAiQm8/UvvSNrJfm8I/AAAAAAAAGNo/W5GWhbICwVI/s1600/10.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://3.bp.blogspot.com/-8igRDvNCvy0/UvvSf4v3oqI/AAAAAAAAGOo/G4EiM9w9lKE/s1600/3.jpg" with "https://3.bp.blogspot.com/-8igRDvNCvy0/UvvSf4v3oqI/AAAAAAAAGOo/G4EiM9w9lKE/s1600/3.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-M3HDII03ZEY%2FUvvSy94fUoI%2FAAAAAAAAGPY%2FWuT0B5-7vms%2Fs1600%2F9.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://4.bp.blogspot.com/-M3HDII03ZEY/UvvSy94fUoI/AAAAAAAAGPY/WuT0B5-7vms/s1600/9.jpg" -->Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-71548680524582305322014-01-27T07:40:00.000-08:002014-04-01T05:32:00.512-07:00ปรัชญาของ ดร.ราธกฤษณัน<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">
</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<br />
<h2 style="text-align: center;">
<span style="color: blue;"><a href="http://xn--l3c4a.xn--12c0bng0ci9a3dd/"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b>ดร.</b></span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>ราธกฤษณัน</b></span></a></span></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-OlED5LYSQIg/UupuD3BqtXI/AAAAAAAAFoY/8kmQJiBixsI/s1600/SRadhakrishnan1_0.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-OlED5LYSQIg/UupuD3BqtXI/AAAAAAAAFoY/8kmQJiBixsI/s1600/SRadhakrishnan1_0.jpg" height="320" width="276" /></a></div>
<b style="background-color: white; color: blue; font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">ชีวประวัติ</b><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"> <a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html"> ราธกฤษณัน</a> มีชื่อเต็มว่า สรฺเวปัลลิ </span><br />
<div>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">ราธกฤษณัน เกิดเมื่อวันที่ 5 กันยายน พ.ศ.2431 ในตระกูลพราหมณ์เตลูกุ ที่ยากไร้ตระกูลหนึ่ง ณ ตำบลติรุตตานี (ปัจจุบันอยู่ในรัฐอันธรประเทศ) ขณะนั้นจะมีคนใดบ้างหรือไม่ที่คาดคิดว่า หนูน้อยเตลูกุคนนี้เมื่อโตขึ้นนั้นจะได้เป็นนักปรัชญาผู้ยิ่งใหญ่ที่ทั่วโลกยอมรับนับถือ และมีตำแหน่งทางการเมืองสูงสุดของประเทศ คือเป็น<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">ประธานาธิบดีคนที่ 2 ของอินเดีย</a> </span><br />
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sDlPdqxqcKo/UupuK8sAI_I/AAAAAAAAFos/dbGzU5itRvE/s1600/My+Pictures2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-sDlPdqxqcKo/UupuK8sAI_I/AAAAAAAAFos/dbGzU5itRvE/s1600/My+Pictures2.jpg" height="308" width="400" /></a></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /> </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"> ท่านได้รับการศึกษาจาก<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">มัทราสคริสเตียนวิทยาลัย</a> (Madras Christian College) พวกมิชชันนารี ชาวเยอรมันในเมืองมัทราสอินเดียตอนใต้ ขณะศึกษาอยู่ที่นี้ ครูชาวคริสต์ได้วิจารณ์หลักความเชื่อในศาสนาฮินดูอย่างเสียๆหายๆ จนท่านทนฟังไม่ได้ จนมุมานะศึกษาค้นคว้าหลักคำสอนในศาสนาฮินดูจนมีความรู้กว้างขวางและได้โต้ตอบกับครูผู้วิจารณ์คนนั้นอย่างกล้าหาญชาญฉลาด เหตุการณ์นี้เองเป็นมูลเหตุให้ท่านสนใจศึกษาค้นคว้าหลักศาสนาและปรัชญาทั้งของตะวันออกและตะวันตก จนกลายเป็นนักปรัชญาผู้ยิ่งใหญ่ ได้รับเชิญไปสอนในมหาวิทยาลัยต่างๆ ทั้งในอินเดียและต่างประเทศ เช่น อังกฤษและอเมริกา <br /><br />พ.ศ. 2452-2460 สอนวิชาปรัชญาในมหาวิทยาลัยมัทราส ขณะสอนอยู่ในปี 2456 รพินทรนาถ ฐากุร ได้รับรางวัลโนเบลซึ่งเป็นข่าวที่คนอินเดียภาคภูมิใจมาก ดร.ราธกฤษณัน ก็ได้แสดงความชื่นชมโดยเรียบเรียงและตีพิมพ์หนังสือเป็นเกียรติแก่รพินทรนาถ ฐากุร เล่มหนึ่งให้ชื่อว่า ปรัชญาของรพินทรนาถ ฐากุร (The Philosophy of Rabindranath Tagore) ปรากฏว่าเป็นหนังสือที่นิยมอ่านกันแพร่หลายมาก <br /><br />พ.ศ. 2461-2464 ย้ายไปสอนวิชาปรัชญาที่มหาวิทยาลัยไมเซอร์ ซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลกันนัก <br /><br />พ.ศ. 2464-2474 ย้ายไปสอนวิชาปรัชญาที่มหาวิทยาลัยกัลกัตตา รัฐเบงกอล ซึ่งอยู่ทางภาคตะวันออกของอินเดีย ขณะสอนอยู่ที่นี้ท่านได้เขียนหนังสือปรัชญาอินเดียสำเร็จ และตีพิมพ์ออกเผยแพร่เป็นหนังสือ 2 เล่มจบ ว่าด้วยประวัติและสาระของปรัชญาอินเดีย นับเป็นหนังสือที่ได้รับความสนใจมากและใช้สอนกันในมหาวิทยาลัยต่างๆทั่วอินเดียตลอดมาจนถึงปัจจุบัน <br /><br />พ.ศ. 2474-2479 ได้รับแต่งตั้งเป็นรองอธิการบดี (Vice Chancellor) ของมหาวิทยาลัยอันธระ ของรัฐอันธรประเทศ และในปี 2474 นั้นเอง พระเจ้าจอร์จ ที่ 5 แห่งอังกฤษ ได้พระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น Sir <br /><br />พ.ศ. 2479-2482 ได้รับเชิญไปสอนวิชาศาสนาและจริยศาสตร์ตะวันออกที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด ประเทศอังกฤษ <br /><br />พ.ศ. 2482-2490 ได้รับแต่งตั้งเป็นรองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยพาราณสี รัฐอุดรประเทศ และเป็นผู้บรรยายวิชาปรัชญาด้วย <br /><br />ในพ.ศ. 2490 นั่นเอง ประเทศอินเดียได้รับเอกราช ท่านได้รับเลือกเป็นสมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญด้วย <br /><br />อนึ่งระหว่าง พ.ศ. 2490-2495 ท่านได้รับแต่งตั้งเป็นหั<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">วหน้าคณะผู้แทนอินเดียประจำองค์การศึกษาวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO)</a> และได้รับเลือกเป็นประธานกรรมการบริหารองค์การนั้นในปี 2492 และ 2495 <br /><br />พ.ศ. 2492-2495 ได้รับแต่งตั้งเป็นเอกอัครราชทูตประจำสหภาพโซเวียต <br /><br />ในพ.ศ. 2495 หลังจากพ้นตำแหน่งเอกอัครราชทูตประจำสหภาพโซเวียตแล้ว ท่านดีรับเลือกเป็นรองประธานาธิบดี จนถึงวันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2503 ก็ได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีสืบแทน ดร.ราเชนทรประสาท ประธานาธิบดีคนแรกของอินเดีย <br /><br />พ.ศ. 2496-2505 ได้รับแต่งตั้งเป็นอธิการบดีมหาวิทยาลัยเดลี <br /><br />พ.ศ. 2510 ท่านลาออกจากตำแหน่งประธานาธิบดีและถึงแก่อสัญกรรมเมื่อวันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2518 รวมอายุได้ 85 ปี 7 เดือน 9 วัน <br /><br /><span style="color: lime;">+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++</span></span><br />
<h3>
<span style="color: blue; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b>ผลงานที่สำคัญมีดังนี้ </b></span></h3>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br />1. <a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">The Philosophy of Rabindranath Tagore (1913)</a> <br /><br />2. The Vedanta According to Shankara and Ramanuja (1924) <br /><br />3. Indian Philosophy, 2 vols. (1923-1927) <br /><br />4. The Philosophy of the Upanishads (1924) <br /><br />5. <a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">The Hindu View of Life (1927) </a><br /><br />6. An Idealist View of Life (1932) <br /><br />7. East and West in Religion (1933) <br /><br />8. Freedom and Culture (1936) <br /><br />9. Goutama the Buddha (1939) <br /><br />10. Indian Culture (1948) <br /><br />11. Eastern Religions and Western Thought (1939) <br /><br />12. Contemporary Indian Philosophy (1950) <br /><br />13. Recovery of Faith (1955) <br /><br />14. Eastern and Wastern : Some Reflections (1955) <br /><br />15. Education, Politics, and War (1944) <br /><br />16. Great Indians (1949) <br /><br />17. The Dhammapada (1950) <br /><br />18. The Heart of Hindustan (1932) <br /><br />19. The Reign of Religion in Contemporary Philosophy (1920) <br /><br />20. The Religion We Need (1928) <br /><br />21. The Essentials of Psychology (1912) <br /><br />22. The Ethics of the Vedanta and Its Metaphysical Presuppositions (1908) <br /><br />23. Introduction to Mahatma Gandhi (1939) <br /><br /><span style="color: magenta;">*****************************************************************</span></span><br />
<h3>
<span style="color: blue; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">แนวความคิดทางปรัชญา </a></span></h3>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br />จากชีวประวัติข้างต้น ทำให้เราพอมองเห็นได้ว่า ดร.ราธกฤษณัน มีความรู้ทางศาสนาและปรัชญาอย่างแตกฉาน โดยเฉพาะศาสนาและปรัชญาฮินดู ท่านสนใจมากเป็นพิเศษ ผลงานต่าง ๆ ของท่านแสดงออกอย่างชัดแจ้งว่า ท่านต้องการอธิบายขยายความเชิงเปรียบเทียบกับศาสนาและปรัชญาตะวันตก เพื่อให้ชาวตะวันตกเข้าใจแนวความคิดของท่าน แม้จะเดินตามนักปราชญ์ชาวอินเดียรุ่นก่อนๆ เช่น ท่านศังกราจารย์ แต่ก็มีหลายแบบหลายอย่างที่ท่านเสนอขึ้นใหม่ และ เป็นของท่านเอง <br /><br />แนวความคิดทางปรัชญาของดร.ราธกฤษณัน ที่โดดเด่นพอสรุปได้ดังนี้ <br /><br />1. มี<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">ทรรศนะมองโลกในแนวกว้าง </a></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-FPCuN-GefDs/UupuSMPrCxI/AAAAAAAAFo8/sELUBPe23hw/s1600/img1130902040_4_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-FPCuN-GefDs/UupuSMPrCxI/AAAAAAAAFo8/sELUBPe23hw/s1600/img1130902040_4_1.jpg" /></a></span></div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><br />2. มี<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">ทรรศนะแนวสังเคราะห์</a> คือ รวมศาสนาและปรัชญาของตะวันออกให้เข้ากับตะวันตก รวมเจตนิยมและมนุษยนิยมของตะวันออกให้เข้ากับของตะวันตก <br /><br />3. มีใจกว้างยอมรับอิทธิพลของวิทยาศาสตร์ ศิลปะ และค่านิยมของโลกตะวันตก โดยถือเอามาเป็นแนวอธิบายหลักปรัชญาของท่าน <br /><br />4. แนวโน้มทางปรัชญาที่สำคัญที่สุด คือ พัฒนาแนวจิตนิยมสัมบูรณ์ของอไทวตะ เวทานตะ ซึ่งถือหลักเอกนิยม เป็นจิตนิยมสัมบูรณ์แบบพลวัต คือ ยอมรับความจริงและความหมายของประสบการณ์หลายระดับหลายแง่ <br /><br />แนวความคิดทางปรัชญาของ ดร.ราธกฤษณัน ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากวรรณกรรมชั้นสูงของศาสนาฮินดู เช่น คัมภีร์พระเวท คัมภีร์อุปนิษัท คัมภีร์ภควัทคีตา ตลอดจนอรรถกถาของพรหมสูตรของท่านศังกราจารย์ ท่านรามานุช ท่านมัธวะ ท่านนิพารกะ เป็นต้น นอกจากนี้ คัมภีร์ของพุทธศาสนา เช่น ธรรมบท และคัมภีร์ศาสนาเชนก็มีอิทธิพลต่อท่านไม่น้อย คือ เป็นคัมภีร์ที่ทำให้ท่านมีทรรศนะกว้างไกลขึ้นกว่าทรรศนะทางศาสนาฮินดู ส่วนความรู้ทางตะวันตก ท่านได้รับอิทธิพลจากแนวคิดทางปรัชญาของเพลโต โพลตินุส ค้านต์ บรัดเลย์ แบร์กซอง และไวต์เฮด ในบรรดานักปรัชญาอินเดียร่วมสมัย ผู้ที่ท่านประทับใจมากที่สุด ได้แก่ รพินทรนาถ ฐากุร และคานธี ดังที่ท่านสารภาพออกมาว่า <br /><br />“ในบรรดานักคิดชาวตะวันตก ข้อเขียนของเพลโต โพลตินุส คานต์ บรัดเลย์ และแบร์กซอง มีอิทธิพลต่อข้าพเจ้ามากที่สุด ข้าพเจ้ามีความสัมพันธ์ฉันมิตรกับท่านรพินทรนาถ ฐากุล และท่านคานธี ซึ่งเป็นนักคิดร่วมสมัยชาวอินเดียผู้ยิ่งใหญ่ของข้าพเจ้านานเกือบ 30 ปี และข้าพเจ้าตระหนักถึงความสำคัญใหญ่หลวงที่ท่านให้แก่ข้าพเจ้า” <br /><br />นอกจากได้รับอิทธิพลภายนอกดังกล่าวแล้ว แนวความคิดทางปรัชญาของ ดร.ราธกฤษณัน ยังออกมาจากอิทธิพลภายในตัวท่านอีกและเป็นอิทธิพลที่สำคัญที่สุด นั่นคือ ประสบการณ์ทางศาสนาของท่าน เพราะท่านใช้ประสบการณ์ทางศาสนานี้เป็นข้อมูลทางปรัชญาของท่านมากที่สุด ผู้ศึกษาปรัชญาของท่านโดยรอบคอบ จะพบความจริงข้อนี้ได้เอง เพราะฉะนั้น ปรัชญาของท่านจึงเรียกกันว่าปรัชญารหัสยะ (a mystic philosophy) <br /><br /><span style="color: magenta;">+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++</span></span><br />
<h3>
<span style="color: blue; font-family: Courier New, Courier, monospace;">หลักปรัชญา </span></h3>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><span style="background-color: lime;">1. แนวโน้มทางปรัชญาสมัยใหม่ที่มีต่อศาสนา</span> <br /><br />ดังกล่าวไว้แล้วว่า ปรัชญาของดร.ราธกฤษณัน ตั้งอยู่บนพื้นฐานแห่งประสบการณ์ทางศาสนา ท่านจึงต้องการปกป้องศรัทธาทางศาสนาให้คงอยู่ โดยพิจารณาข้อโต้แย้งต่างๆ ที่ได้คัดค้านศาสนา แล้วให้ข้อวินิจฉัยว่า ข้อโต้แย้งเหล่านั้นมีเหตุผลฟังได้หรือไม่ เนื่องจากสมัยนี้ เป็นสมัยแห่งเหตุผล ซึ่งแน่นอนจะต้องมีข้อขัดแย้งกับศาสนาที่นับถือกันสืบมาเป็นประเพณี และเคยเจริญรุ่งเรืองอยู่ในสมัยกลาง แนวโน้มทางปรัชญาที่โต้แย้งกับศาสนา อาจจำแนกออกเป็นประเภทดังนี้ <br /><br /><span style="color: red;">อเทวนิยมฝ่ายธรรมชาตินิยม (Naturalistic Atheism) </span><br /><br />เบอร์ทรันด์ รัสเซลล์ คือผู้ให้ทรรศนะเกี่ยวกับอเทวนิยมฝ่ายธรรมชาติไว้ และพยายามจะล้มล้างความเชื่อหรือศรัทธาทางศาสนาทั้งปวงให้หมดสิ้นไป ในปรัชญาของเบอร์ทรันด์ รัสเซลล์ กล่าวถึงโลกไว้ว่า โลกประกอบด้วยอะตอมหรือพลังงาน ซึ่งไม่แตกต่างกับส่วนประกอบของมนุษย์พลังงานอันไม่มีชีวิตจิตใจเหล่านี้แหละประกอบกันเข้าเป็นโลกหรือเอกภพ มนุษย์เป็นผลพลอยได้ของพลังงานเหล่านี้ โลกอาจสลายตัวลงได้เพราะธาตุธรรมชาติเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงและแตกสลายออกจากกัน มนุษยชาติเป็นสัตว์ที่โง่เขลาเบาปัญญา เกรงกลัวไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง คือความเจ็บ ความตาย และความพินาศฉิบฉาย พวกเขาจึงสร้างศาสนาขึ้นเพื่อปลุกปลอบใจให้หลบหนีความจริงของโลก คือ ความทุกข์และความพินาศฉิบหายดังกล่าว ความน่ากลัวของโลกก่อให้เกิดความกลัวขึ้นในมนุษย์ เบอร์ทรันด์ รัซเซลล์ กล่าวว่า “ทรรศนะของข้าพเจ้าในเรื่องศาสนา ก็คือทรรศนะของลูครีติอุส ข้าพเจ้าถือว่า ศาสนาเป็นเชื้อโรคอย่างหนึ่งเกิดความกลัว และเป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์ของมนุษย์” มนุษย์ไม่สามารถเผชิญหน้ากับความจริง เขาจึงคิดฝันสร้างพลังทิพย์ พระจิต และพระเป็นเจ้าขึ้นมา <br /><br />ดร.ราธกฤษณันได้วิจารณ์ทรรศนะของอเทวนิยมดังกล่าวไว้ในหนังสือของท่านชื่อ An Idealist View of Life ตอนหนึ่งว่า “อเทวนิยมฝ่ายธรรมชาตินิยมนี้ ถือว่า ศาสนามี 2 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 ได้แก่ การนับถืออุดมคติ ว่าเป็นเพียงอุดมคติ และส่วนที่ 2 ได้แก่ การนับถือสิ่งที่ปรากฏจริงว่าเป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏจริงหรือสิ่งที่มีอยู่ ส่วนที่ 1 ว่าด้วยความดี แต่ไม่เกี่ยวข้องกับความมีอยู่ของวัตถุแห่งความดีนั้น และส่วนที่ 2 ว่าด้วยความมีอยู่ของวัตถุแห่งความดี แต่ไม่เกี่ยวข้องกับความดี” อุดมคติและคุณค่าทางศาสนาทั้งหลายล้วนเป็นเท็จโดยสิ้นเชิง คือเป็นเพียงอุดมคติไม่ใช้ความจริง <br /><br />ท่านกล่าวต่อไปว่านักธรรมชาตินิยมนั้นไม่มีศรัทธาในชีวิต เขาเป็นทุทรรศนนิยมที่หาความสุขในโลกไม่พบ ตามทรรศนะของเขาโลกนี้เติมไปด้วยความทรมาน ความตาย โรคภัย และความเจ็บป่วยแต่พวกอเทวนิยมเหล่านี้มีความอดทน เขารู้สึกเฉยๆ ต่อความทุกข์และความทรมานทางกาย เขาสอนให้ทุกคนไม่ปรารถนาสิ่งใด ไม่กลัวอะไร ไม่ให้มีสมบัติอะไร และให้อดทนต่อความทุกข์ยากทั้งหลาย <br /><br />เบอร์ทรันด์ รัสเซลล์เห็นว่าศิลปะก็เป็นอีกหนึ่งที่มนุษย์คิดสร้างสรรค์ขึ้นเพื่อหลบหลีกจากความน่ากลัวของความจริง ศิลปะอาจทำหน้าที่แทนศาสนาได้ เราจะต้องทิ้งศาสนา แล้วสร้างแหล่งหลบภัยหรือที่พึ่งอย่างอื่นขึ้นแทน เช่นศิลปะ ซึ่งอาจทำให้เราสงบระงับได้และอาจดึงใจเราให้ไปสนใจจดจ่ออยู่ศิลปะนั้นได้ ศิลปะอาจทำให้คนนึกฝันเห็นเทวสถานเล็กๆ แล้วสร้างขึ้น ณ ที่ที่เขาสามารถไปบุชาอุดมคติของเขาได้ตามต้องการ <br /><br />ดร.ราธกฤษณันกล่าวถึงนักคิดพวกนี้ไว้หนังสือเล่มเดียวกันนั้นว่า “พวกอภิชนาธิปไตยทางพุทธิปัญญาของสมัยเรานับถือลัทธิอย่างหนึ่งเป็นลัทธิที่ผสมกันระหว่างทรรศนะต่างๆ ทางธรรมชาตินิยมลัทธิสโตอิก ลัทธิเปกัน (ลัทธิที่ไม่เชื่อถือศาสนา) และทุทรรศนนิยม” <br /><br />ดร. ราธกฤษณันตั้งข้อสังเกตว่า อเทวนิยมฝ่ายธรรมชาตินั้นตั้งอยู่บนพื้นฐานทางอภิปรัชญาที่ผิดๆ คือมุ่งแสดงเหตุผลมากกว่ามุ่งแสวงหาทางบรรลุความจริง เหตุผลที่ยกมาคัดค้านศาสนาเกิดจากความเลื่อมใสในศรัทธาและหลักการของศาสนานั้น ปัญญาขั้นเหตุผลไม่สามารถเข้าถึงได้ พวกนี้จึงไม่รู้ซึ้ง ดร. ราธกฤษณันจึงวิจารณ์ทรรศนะของอเทวนิยมฝ่ายธรรมชาตินิยมไว้ดังนี้ <br /><br />1. ลัทธินิยมแบบสโตอิกและเปกัน (the stoic-pagan creed) ของอเทวนิยมฝ่ายธรรมชาตินิยมนั้นยังอ่อนมาก (ฟังไม่ขึ้น) เพราะศรัทธาในชีวิตและโลกเป็นสารัตถะหรือเนื้อแท้ของมนุษย์ คนที่ถือว่าโลกนี้เต็มไปด้วยความทุกข์โศกโรคภัย จะไม่มีความหวังใดๆในโลกหน้าหรือกาลข้างหน้า เพราะเขาแจ้งจุดหมายปลายทางและอุดมคติของชีวิตดีแล้ว พวกอเทวนิยมฝ่ายธรรมชาตินิยมอยู่ในโลกนี้โดยปราศจากความหวังและประณิธาน มนุษย์เราย่อมจะหวังและตั้งประณิธานไว้เพื่อพัฒนาให้บรรลุถึงชีวิตที่สูงขึ้น เขาตระหนักดีว่าอะไรคือจุดหมายของเขาแล้วสร้างสรรค์โครงสร้างสังคมให้ดีขึ้น แต่พวกอเทวนิยมฝ่ายธรรมชาตินิยมนี้ขาดศรัทธาในเรื่องดังกล่าว <br /><br />ดร.ราธกฤษณัน ให้ข้อสังเกตว่า ในโลกนี้มีกฎเกณฑ์และหลักเกณฑ์แต่ละหน่วยของธรรมชาติรวมกันได้ด้วยกฎเกณฑ์และหลักเกณฑ์ขั้นสูงของจักรวาล หน่วยของธรรมชาติหน่วยหนึ่งๆ สะท้อนให้เห็นถึงหลักเกณฑ์ของเอกภาพ เอกภพนี้คือจุลจักวาล ซึ่งสะท้อนให้เห็นมหาจักวาลหรือสากลจักรวาลได้ โลกทั้งโลกเป็นเอกภาพอย่างหนึ่ง เอกภพ ชีวิต และจิต ไม่ใช่สมบัติจรของระบบโลก แต่เป็นส่วนต่างๆของระบบโลกนั้น ดังที่ดร.ราธกฤษณัน กล่าวไว้ว่า “ถ้ามีกฎ มีระเบียบในเอกภพ ชีวิตจิตใจของเราก็ไม่ใช่เพียงสมบัติจรของเอกภพนั้น แต่ เราสัมพันธ์แนบแน่นอยู่กับเอกภพนั้นและมีถิ่นกำเนิดอยู่ในนั้นด้วย” <br /><br />2. ที่พวกอเทวนิยมเห็นว่า โลกนี้เต็มไปด้วยความทุกข์โศก คนเราต้องการหลบหลีกหรือเอาศาสนาเป็นที่พึ่ง ศาสนาจึงเป็นที่พึ่งของผู้ไม่กล้าสู้คนจริง และอยู่อย่างคนเพ้อฝัน ดร.ราธกฤษณัน เห็นว่า พวกนี้ให้ภาพของโลกอย่างผิดๆ อันที่จริงโลกมีทั้งความสุขสำราญ ความดี ความทุกข์โศก มนุษย์หาได้ต้องการศาสนาเพื่อหนีหน้าความจริงไม่ <br /><br />ข้อเสนอของพวกอเทวนิยมที่ว่า ความสุขเป็นจุดหมายปลายทางของชีวิตนั้น นักปรัชญาทั้งหลายไม่อาจยอมรับแน่นอน คนเราอยู่เพื่อจุดหมาย เป้าหมายจุดประสงค์ เราไม่ได้ถือว่าความสุขเป็นเป้าหมายของชีวิต เพราะในการดำเนินชีวิตเพื่อให้บรรลุจุดหมายนั้น เราก็ยินดีที่จะเผชิญกับความทุกข์ความลำบากนานาชนิดคนใดทำงานตามคำบงการของความสุขทางเนื้อหนังและเพื่อหลบหลีกทุกข์เท่านั้น คนนั้นชื่อว่ายังอยู่ในระดับต่ำ <br /><br />3. ที่เบอร์ทรันด์ รัสเซลล์กล่าวว่า ความกลัวเป็นบ่อเกิดของศาสนานั้นเป็นญัตติที่ผิดอย่างร้ายกาจ เราถามว่า อะไรเป็นของความกลัว คำตอบคือ สติปัญญาเป็นเหตุของความกลัว หมายความว่า มนุษย์เกรงกลัวธรรมชาติจะให้โทษ ก็เพราะเขาคิดเห็นด้วยสติปัญญาว่า ธรรมชาติเป็นศัตรูกับเขา ธรรมชาติแตกต่างไปจากเขาความคิดที่เป็นทวินิยมในเรื่องนี้แหละเป็นเหตุหรือบ่อเกิดของความกลัวนี้แสดงว่าสติปัญญาที่ไม่สมบูรณ์ที่มีความจำกัดนี้เองเป็นเหตุให้สร้างทวิภาพระหว่างตัวเรากับวัตถุหรือมนุษย์กับธรรมชาติ ศาสนาช่วยขจัดความกลัวโดยสอนให้รู้แจ้งตนว่า มีความผูกผันเป็นเอกภาพหนึ่งเดียวระหว่างตัวเรากับธรรมชาติและสิ่งทั้งหลาย ศาสนาสอนให้เราเข้าใจธรรมชาติให้ลึกซึ้งกว่าสติปัญญาหรือพุทธิปัญญา เราจึงรู้ซึ้งถึงสัมพันธภาพระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ เมื่อใดมนุษย์ได้ประสบการณ์ทางศาสนา เมื่อนั้นเขาจะรวมเข้ากับเอกภพอย่างแนบแน่น ความเห็นแบ่งแยกระหว่างตัวเขากับโลกจะสูญหายไปทันที <br /><br />4. อเทวนิยม หาใช่ลัทธิที่ลึกซึ้งไม่ เป็นเพียงระดับสติปัญญาเท่านั้น คนที่มีความรู้ขั้นสติปัญญาหรือพุทธิปัญญานี้ไม่อาจเข้าถึงสัจธรรมชั้นสูงได้เลย สัจธรรมชั้นสูงนั้นต้องใช้ประสบการณ์ชั้นสูง เช่นโพธิญาณจึงจะเข้าถึงได้ ปรัชญาของเบอร์ทรันด์ รัสเซลล์หาได้พิสูจน์ถึงความล้นเหลวของมนุษย์ไม่ แต่พิสูจน์ถึงความไม่เพียงพอของพุทธิปัญญาที่จะเข้าถึงได้ ปรัชญาของเบอร์ทรันด์ รัสเซลล์หาได้พิสูจน์ถึงความล้มเหลวของมนุษย์ไม่ แต่พิสูจน์ถึงความไม่เพียงพอของพุทธิปัญญาที่จะเข้าถึงศาสนานั้นเอง <br /><br />5. อเทวนิยมฝ่ายธรรมชาติคัดค้านความเชื่อเรื่องสวรรค์ในศาสนาซึ่งเป็นโลกที่อยู่เหนือและเลยธรรมชาติไป ในเรื่องนี้ ดร.ราธกฤษณันให้ความเห็นไว้ว่า ไม่มีการตัดแบ่งระหว่างธรรมชาติกับเหนือธรรมชาติ เพราะเหนือธรรมชาติไม่มีอะไรแตกต่างกับธรรมชาติ พระเป็นเจ้าหรือพรหมันหาได้ขัดแย้งกับธรรมชาติและหาใช่เป็นสัจธรรมที่แตกต่างกับธรรมชาติไม่ เพราะพรหมันสำแดงองค์ออกมาในธรรมชาติ ธรรมชาติจึงเป็นกายของพรหมัน ผู้เข้าถึงณานสมาบัติแล้ว จะขจัดเครื่องกีดขวางหรืออุปสรรคระหว่างอันติมสัจกับปรากฏการณ์และธรรมชาติกับจิต พรหมันหรืออันติสัจนี้สำแดงองค์ออกมาในรูปแบบต่างๆ ของธรรมชาติและจิต <br /><br /><span style="color: red;">อไญยนิยม (Agnosticism)</span> <br /><br />อไญยนิยม ถือว่ามนุษย์เราไม่สามารถเข้าถึงความลึกลับของศาสนาได้ ความจริงแท้ศาสนาจึงเป็นสิ่งที่ยังไม่มีใครรู้และรู้ไม่ได้แม้อไญยนิยมจะไม่ปฏิเสธว่า ความจริงไม่มีอยู่ก็ตาม แต่เขาก็เห็นว่าความรู้ที่จะเข้าถึงความจริงนั้นเป็นไปไม่ได้ มนุษย์ไม่รู้จักบ่อเกิดของชีวิตและเป้าหมายของชีวิต การเริ่มและการสิ้นสุดของชีวิตยังไม่มีใครรู้และรู้ไม่ได้ เรารู้จักโลกเพียงบางส่วน คือรู้ส่วนกลาง (ส่วนที่ปรากฏในปัจจุบัน ส่วนที่เป็นมาไม่ได้ปฏิเสธความจริงแท้หรืออันติมสัจนั้นมีสภาพเป็นอย่างไร <br /><br />ดร. ราธกฤษณัน ถามว่า อไญยนิยมแน่ใจได้อย่างไรว่า ความจริงที่ยังรู้ไม่ได้ปัจจุบันจะยังคงเป็นสิ่งที่ใครๆ ไม่รู้และรู้ไม่ได้ไปตลอดกาล อาจมีผู้รู้ในอนาคตก็ได้ มนุษย์รู้ว่าเขาเป็นคนโง่แต่ก็มีเอกสิทธิ์พิเศษ อไญยนิยมกำหนดขอบเขตจำกัดของความรู้และความไม่รู้ของมนุษย์ขึ้นเอง ถ้าอไญยนิยมเชื่อว่าความรู้ที่เป็นอุดคติสามารถกลายเป็นจริงได้ ก็ไม่ควรห้อมมิให้คนมุ่งมั่นแสวงหาความรู้ในเรื่องความจริง <br /><br /><span style="color: red;">วิมตินิยม (Scepticism) </span><br /><br />วิมตินิยม ตั้งข้อสงสัยในระบบปรัชญาต่างๆ ไม่ยอมรับว่า ระบบปรัชญาใดบ้างถูกต้องน่าเชื่อ เขาได้รับการอบรมให้เชื่อระบบความคิดระบบใดระบบหนึ่งเหมือนกัน แต่เขายังไม่พบว่า ระบบใดน่าเชื่อไม่ว่าปรัชญา ศาสนา ศิลปะ หรือรัฐศาสตร์ รบบความคิดที่เขาสนใจเป็นพิเศษ คือศาสนา แต่เนื่องจากเขาเห็นว่า ในขณะนี้ยังไม่มีศาสนาใดที่น่าเชื่อ เพราะยังมีที่สงสัยอยู่หลายประเด็น เขาจึงไม่เชื่อศาสนาใดเลย <br /><br />สมัยของวิมตินิยมโดยทั่วไปเป็นสมัยหัวเลี้ยวหัวต่อแห่งการเปลี่ยนแปลง กล่าวคือ เมื่อวัฒนธรรมเฮเลนเสื่อมสลายลง วัฒนธรรมซอปิสต์อุบัติขึ้น ระหว่างนั้นเอง วิมตินิยมก็เกิดขึ้นต่อต้านคัดค้านความเชื่อทางศาสนาที่สืบทอดกันมาเป็นปรัมปราประเพณี โดยมุ่งขจัดความเชื่ออันไม่มีเหตุผลเหล่านี้ แต่ดร.ราธกฤษณันให้ทรรศนะว่า ไม่มีวิมตินิยมใดคงความสงสัยไปตลอดกาล กล่าวคือ เมื่อเขาไม่ยอมรับความเชื่อเก่าๆ เขาก็คิดสร้างความเชื่อใหม่ขึ้นแทน หรือไม่ก็ยอมรับความเชื่อใหม่ๆ อื่นที่มีเหตุผลควรเชื่อ เพราะพวกวิมตินิยมทั่วไปก็มีใจรักความจริงและมุ่งแสวงหาความจริง ถ้าพบความจริงที่ตรงใจ ความสงสัยก็มลายไป วิมตินิยมของเขาก็ย่อมสุดสิ้นลง เช่นพวกโปรเตสแตนต์ที่ต่อต้านศาสนาคริสต์นิกายคาทอลิก ในที่สุดเขาก็ตั้งนิกายขึ้นมาใหม่คือนิกายโปรเตสแตนต์ ข้อนี้แสดงให้เห็นชัดว่า การปฏิเสธไม่ใช่เป็นเพียงการปฏิเสธ แต่มีการบอกเล่าหรือการเสนอข่อคิดเห็นใหม่ขึ้นแทนที่ด้วยฉะนั้น วิมตินิยมที่ใช้เป็นเครื่องมือสำหรับดำเนินการเพื่อพิสูจน์หาความจริง เป็นสิ่งที่ดีมีประโยชน์ ดังเช่นที่เดส์กาตส์ใช้ได้ผลมาแล้ว <br /><br /><span style="color: red;">มนุษยนิยม (Humanism) </span><br /><br />สมันใหม่เป็นสมัยแห่งเหตุผลและสมัยวิทยาศาสตร์ เป็นสมัยที่ผู้คนขจัดความเชื่อต่างๆ ทั้งที่เป็นความเชื่อทางไสยศาสตร์และความเชื่อทางศาสนา ตลอดจนความเชื่อตามตำรา โดยเฉพาะนักวิทยาศาสตร์จะไม่ยอมเชื่อรากฐานหรือภูมิหลังของศาสนาใดๆเลย และไม่คิดสร้างศาสนาใหม่ที่ตรงกับใจของตนขึ้นมาแทนที่ด้วย ต่างกับพวกอไญยนิยมและพวกวิมตินิยม ซึ่งปฏิเสธศาสนาตามประเพณีนิยม แต่สร้างที่พึ่งทางใจขึ้นมาเอง นั่นคือ มนุษยนิยมแบบโลกียวิสัย (secular humanism) พวกนี้มีทรรศนะว่า โบสถ์ก็ดี จารีตประเพณีก็ดี พิธีกรรมก็ดี ความเชื่อต่างๆ ก็ดี ล้วนเป็นเท็จหรือไม่มีความหมาย มนุษย์เป็นผู้เจริญสูงสุดในโลก การยกระดับของมนุษย์ให้สูงขึ้น จำต้องอาศัยชีวิตแบบโลกๆ ที่สมบูรณ์ มีทรัพย์สมบัติมากพอและมีความเสมอภาคกัน โดยนัยนี้ พวกมนุษยนิยม จึงก้าวเลยวิมตินิยมไป กลายเป็นผู้มีแบบแผน ของชีวิตความเป็นอยู่ คือ ต้องการบริการมนุษย์ ต้องการสมภาพ ภราดรภาพ และเสรีภาพ มนุษยนิยมจึงเข้ามาแทนที่ศาสนาสำหรับผู้ไม่นับถือศาสนา ผู้เป็นนักเหตุผลนิยม และนักสังคมนิยมในสมัยปัจจุบัน <br /><br />พวกมนุษยนิยมถือว่า ทฤษฎีทางศาสนานั้นเป็นเพียงการเก็งหรือการคาดคะเนความจริง หรือเป็นเครื่องมือมอมเมา คนยากไร้และคนชั้นต่ำ ความจริงของศาสนา เราไม่เชื่อว่ามีจริง แต่ชีวิตเรา เราเชื่อแน่ว่ามีจริง เราจึงต้องเคารพนับถือชีวิต ไม่เคารพศาสนา ไม่เคารพธรรมชาติ <br /><br />พวกมนุษยนิยมถือว่า พระพุทธเจ้า ขงจื๊อ คานต์ พระเยซูคริสต์ และศาสดาของศาสนาอื่นๆ ตลอดจนผู้ก่อตั้งปรัชญา ล้วนเป็นนักมนุษยนิยมผู้ยิ่งใหญ่ทั้งนั้น <br /><br />ดร.ราธกฤษณันได้วิจารณ์มนุษยนิยมไว้ดังนี้ <br /><br />(1) มนุษย์มีความปรารถนาจะเข้าถึงพระเป็นเจ้า เนื่องจากการได้มาซึ่งทรัพย์สมบัติที่เป็นวัตถุนั้นไม่อาจทำให้มนุษย์พึงพอใจ เขาจึงมีประณิธานที่จะเข้าถึงพระเป็นเจ้า คือติดต่อทางใจกับพระเป็นเจ้า และเปลี่ยนสภาพของจิต ชีวิต และร่างกายที่เป็นโลกีย์ให้กลายเป็นเทพมนุษยนิยมมุ่งสร้างมนุษย์แบบโลกียะคือ ให้สมบูรณ์ด้วยทรัพย์สมบัติ และมีบุคลิกภาพสูงขึ้น แต่มนุษย์ต้องการเพียงเท่านี้หรือก็เปล่า เขายังต้องการมากกว่านั้น คือต้องการพัฒนาบุคลิกภาพให้เป็นเทพและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระเป็นเจ้า เพลโต และอริสโตเติล ผู้กำเนิดมนุษยนิยมตะวันตก ก็ตระหนักดีว่า ความปรารถนาแห่งจิตนั้นไม่ อาจระงับได้ด้วยทรัพย์สมบัติทางวัตถุ <br /><br />จิต (อาตมัน) ของมนุษย์เป็นภาวะนิรันดรเป็นอมตะ จุดหมายปลายทางของจิตจึงไม่ใช่ชีวิตนี้ ชีวิตเดียว มนุษย์เพิกเฉยต่อข้อเท็จจริงที่ว่า ผู้ที่ไม่สมบูรณ์นั้นต้องการบรรลุถึงความสมบูรณ์ คือภาวะที่จิตก้าวขึ้นสูงเหนือร่างกาย และพบความสงบสุขในการเข้าร่วมกับพระเป็นเจ้า จึงประสงค์จะพัฒนาจิตให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด ในสังสารวัฎ ที่เรียกว่าเข้าถึงโมกษะ แต่มนุษยนิยมถือว่า มนุษย์ไม่สนใจกับกำเนิดทิพย์ของมนุษย์ ดังที่ ดร.ราธกฤษณันกล่าวว่า “กำเนิดของมนุษยภาวะอยู่ในโลกที่เรามองไม่เห็น (โลกทิพย์) และเป็นโลกเที่ยงแท้ถาวร จุดหมายของมนุษย์หาได้จำกัดอยู่แต่ช่วงเวลา ที่เขามีชีวิตอยู่ในโลกนี้เท่านั้นไม่ มนุษนิยมก็คือ เหตุผลนิยมนั่นเอง และเพิกเฉยหลักการสำคัญในชีวิต ซึ่งไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยพุทธิปัญญา <br /><br />มนุษย์จะเข้าถึงโมกษะหรือความหลุดพ้นจากสังสารวัฎได้ก็โดยปฎิบัติตามหลักการศาสนา มีปัญหาว่า มนุษย์ต้องการจะพ้นทุกข์ ต้องการมีชีวิตร่างกายละจิตใจเป็นเทพหรือไม่ ถ้าต้องการ ศาสนาเท่านั้นที่จะช่วยได้ ไม่ใช่มนุษยนิยม <br /><br />(2) มนุษยนิยมเห็นว่า สิ่งที่จำเป็นต่อมนุษย์ คือ ระเบียบวินัย ความสมบูรณ์ และความประสานสอดคล้องกันในชีวิต แต่ ดร.ราธกฤษณัน เห็นว่า สิ่งทั้งสามนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมนุษย์เข้าถึงพระเป็นเจ้าหรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระเป็นเจ้าเท่านั้น มนุษยนิยมถือว่าแรงดลใจตามธรรมชาติ กับเจตจำนงทางศีลธรรมของมนุษย์ขัดกัน เข้ากันไม่ได้ คือ แรงบันดลใจตามธรรมชาติ เป็นภาวะพื้นฐานของจิตมนุษย์ ซึ่งจะถูกเจตจำนงทางศีลธรรมเข้าแย่งหรือปราบให้หลบหายไป ถ้า ไม่มีเจตจำนงทางศีลธรรมเหนี่ยวรั้งไว้ แรงดลใจธรรมชาติจะชักนำบุคคลให้หนีห่างไปจากศีลธรรม แต่ ดร. ราธกฤษณันถือว่า ทรรศนะเช่นนี้ไม่ถูกต้อง เพราะถ้าแรงดลใจทางธรรมชาติกับเจตจำนงทางศีลธรรม ขัดกันและต่างก็เป็นภาวะอิสระ จะไม่มีความสมบูรณ์ และความประสานสอดคล้องในชีวิต ดังที่มนุษยนิยมสอนให้มนุษย์พัฒนาให้มีขึ้นในชีวิต ดร.ราธกฤษนัน กลับเห็นว่า ไม่มีทวิภาพระหว่างภาวะทั้ง 2 ชนิดนี้จริงๆท่านเน้นว่า เจตจำนงทางศีลธรรมเท่านั้นเป็นภาวะที่มีและเป็นอย่างเดียวกับพระเป็นเจ้าในคน ฉะนั้น เจตจำนงทางศีลธรรมเท่านั้นเป็นภาวะที่มีและเป็นอย่างเดียวกับพระเป็นเจ้าในคน ฉะนั้น เจตจำนงทางศีลธรรมจึงเป็นตัวการทำให้จิต (อาตมัน) ชีวิต และร่างกาย รวมกันอย่างสอดคล้อง <br /><br />(3) พวกมนุษยนิยมถือว่า ทางสายกลางเป็นวิถีชีวิตตามหลักจริยธรรม ถ้าจะให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างการประพฤติพรตอย่างเคร่งครัดกับการปล่อยตัวปล่อยใจไปตามความใคร่ ความปรารถนา นักมนุษยนิยมจะไม่เลือกทั้ง 2 อย่าง แต่จะเลือกเอาทางสายกลางระหว่าง 2 อย่างนั้น ซึ่งเขาถือว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด และเป็นการปฎิบัติตามหลักศีลธรรมโดยแท้ แต่ ดร.ราธกฤษณัน เห็นว่า ทางสายกลางนั้นไม่ใช่กำหนดโดยง่าย ส่วนมากจะเข้าใจสลับสับสนกัน คือแยกไม่ได้ว่า ตรงไหนเป็นทางสายกลางจริงๆ เช่น ระหว่าง ความดี กับ ความชั่ว ความถูก กับ ความผิด การฆ่าสัตว์ กับ ไม่ฆ่าสัตว์ ตรงไหนล่ะที่เป็นกลาง หรือ เช่นระหว่าง มากเกินไป กับ น้อยเกินไป ตรงไหนเป็นกลาง ดร.ราธกฤษณัน เห็นว่า ทางสายกลางบางทีมิใช่ทางที่ถูกต้องตามหลักศีลธรรมเสมอไป เช่น บางพวกถือว่า กฎแห่งการล้างแค้น เป็นทางสายกลางระหว่าง ความไม่รุนแรง กับ ความรุนแรง ซึ่งไม่ใช่กลางจริงๆ อนึ่ง ทางสายกลางของพวกพ่อค้า แม่ค้า ก็คงหาได้ยากยิ่ง ดร.ราธกฤษณัน จึงเห็นว่า ผู้ปฎิบัติตามหลักศาสนาจนได้สติปัญญาญาณเท่านั้น จึงจะกำหนด แยกทางสายกลางออกจากทางสุดโต่ง 2 สาย ได้อย่างแน่นอน <br /><br />(4) มนุษยนิยมไม่สามารถขจัดความโศกเศร้า และความทุกข์ให้ถอนรากถอนโคนออกไปได้ เป็นแต่เพียงการสร้างสังคมขึ้นมาอีกสังคมหนึ่งที่ไม่ขาดแคลนวัตถุ แต่หนีความตายไม่พ้น จึงต้องมีทั้งทุกข์ทั้งโศก อยู่ตลอดไป นักศาสนา เช่น โสเครตีส และพระเยซูเท่านั้นที่มีความสุข ขณะเผชิญหน้ากับความตาย เพราะท่านเชื่อในอมตวิญญาณในคน <br /><br />(5) มนุษยนิยมเกี่ยวข้องกับคุณค่า กล่าวคือสอนให้เห็นคุณค่า เป็นภาวะนิรันดร แต่ศาสนาสอนให้เห็นความสัมพันธ์คุณค่า กับสัจธรรม และความสัมพันธ์ระหว่างชีวิต มนุษย์กับภูมิหลังขั้นสุดท้ายของมนุษย์ <br /><br />(6) มนุษยนิยมที่บริสุทธิ์จริงๆ กับศาสนาหาได้ขัดกันไม่ แต่ต่างก็ช่วยให้บรรลุถึงความรู้แจ้งตน และช่วยบรรเทาความทุกข์ให้มนุษยชาติ ธรรมชาตินิยมถือว่า คนไม่ใช่ภาวะที่มีจิตใจเท่ากัน แต่ศาสนาถือว่า คนไม่ใช่เป็นภาวะที่มีชีวิตจิตใจเท่านั้นแต่ยังมีอาตมัน (วิญญาณ) ซึ่งสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับพรหมันผู้เป็นเจ้าด้วย </span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span><br />
<div>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span style="color: red;">ลัทธิสิทธิอำนาจ</span> </span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><br />ลัทธิสิทธิอำนาจ คือ ลัทธิที่เชื่อถือในคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ พระสันตะปาปา คริสตจักร ศาสนพิธี และพิธีกรรมอื่นๆ ลัทธินี้ไม่เชื่อในความถูกต้องของเหตุผล จึงมักนำไปสู่ลัทธิทางไสยศาสตร์ หรือคติความเชื่อในเรื่องเครื่องรางของขลัง เพราะไม่รู้ความจริงทางศาสนา <br /><br />ในโลกตะวันตกสมัยโบราณ ประชาชนทั่วไปไม่คุ้นเคยกับพระคัมภีร์ไบเบิล เพราะใช้ภาษาละติน พระสันตะปาปาและพวกขึงใช้อำนาจเผด็จการทางศาสนา คือใช้วิธีบังคับให้เชื่อ ให้ทำตาม <br /><br />ในอินเดียสมัยโบราณก็เหมือนกัน พวกพราหมณ์เท่านั้นที่เป็นพวกแก่เรียนประจำหมู่บ้าน ประชาชนต้องปฎิบัติตามโดยไม่รู้ซาบซึ้งถึงความหมายและสาระสำคัญของคัมภีร์ทางศาสนา แต่เขาก็เชื่อคำสอนทางศาสนาโดยไม่ต้องศึกษาหาข้อพิสูจน์ความจริง <br /><br />ในสมัยใหม่ พวกที่ถือตัวว่า เป็นปัญญาชนไม่ยอมเชื่อทั้งศาสนาและลัทธิอำนาจหรือคติความเชื่อเครื่องรางของขลังว่า สามารถทำให้มนุษย์รับผลตามต้องการ แต่การปฎิเสธของพวกปัญญาชนส่วนมากก็เชื่อตามๆกันมา โดยไม่ได้ศึกษค้นคว้าอย่างจริงจังด้วยตนเอง <br /><br />ดร.ราธกฤษณัน วิจารณ์ว่า การเชื่อตามเขาว่า กับการปฎิเสธตามเขาว่า เป็นการมองปัญหาด้านเดียวพอๆกัน เขาเห็นว่า คุณค่าของลัทธิอำนาจและลัทธิตามประเพณีที่ถือกัน สืบๆกันมา ก็ใช่ว่าจะไร้สาระเลยทีเดียว เพราะในลัทธิความเชื่อนั้นอย่างน้อยก็มีมรดกทางปัญญาของเชื้อชาติ เจ้าของลัทธินั้นๆ สะสมอยู่ด้วย เราคงไม่ปฎิเสธว่า ทุกคนเกิดมาในกองมรดก อันมหาศาลแห่งขนบธรรมเนียมประเพณี ที่สืบทอดต่อๆกันมาแต่อดีตกาล ฉะนั้นทางที่ดีควรยอมรับคุณค่าเหล่านี้ แต่ไม่ควรพอใจหยุดอยู่แค่นี้ ควรจะก้าวต่อไปถึงขั้นสูงสุด คือการพัฒนาจิตจนเข้าถึงความรู้แจ้งตน และเข้าถึงพระเป็นเจ้า ซึ่งเป็นจุดหมายของศาสนาอย่างแท้จริง </span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: blue; font-family: Courier New, Courier, monospace;">***************************************************************</span></div>
<div>
<span style="background-color: lime; font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: lime; font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">2. พุทธิปัญญากับอัตฌัตติกญาณ </span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span style="color: red;">ลักษณะของพุทธิปัญญา </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span style="color: red;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-7bIm3LEa1EE/UupuGKNLQfI/AAAAAAAAFok/xCLhlkJZlSQ/s1600/download.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-7bIm3LEa1EE/UupuGKNLQfI/AAAAAAAAFok/xCLhlkJZlSQ/s1600/download.jpg" /></a></span></span></div>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span style="color: red;"></span></span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><br />พุทธิปัญญา คือความรู้ที่เกี่ยวข้องกับข้อมูลของประสบการณ์ทางประสาทสัมผัส เพราะพุทธิปัญญาเกี่ยวข้องกับข้อมูลทางประสาทสัมผัส และวิเคราะห์ข้อมูลนั้น แล้วสรุปตัดสินเป็นความรู้ พุทธิปัญญาไม่สามารถรู้สิ่งจริงแท้หรือสัจธรรมสูงสุด เป็นแต่ทำหน้าที่แยกแยะคุณสมบัติต่างๆ ของสิ่งหนึ่งๆ ออกให้เห็นเด่นชัด และรู้ว่าคุณสมบัติเหล่านั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร กฎทั่วไปก็กำหนดความสัมพันธ์ต่างๆนั้นเอง แต่ความรู้ในขั้นนี้เป็นความรู้ในเรื่องคุณสมบัติ ของวัตถุหรือสิ่งต่างๆ เท่านั้น ไม่ใช่ความรู้ในตัววัตถุ หรือตัวสิ่งสิ่งนั้น เช่น นักวิทยาศาสตร์ ผู้ยิ่งใหญ่ทางไฟฟ้า จริงๆ คืออะไร เขารู้เฉพาะเรื่องราว ที่เกี่ยวข้องกับไฟฟ้าและผลของไฟฟ้าเท่านั้น เขาไม่มีประสบการณ์ตรงใน เรื่องสภาวะไฟฟ้า <br /><br />พุทธิปัญญาเป็นเครื่องมือช่วยให้เรารู้ในสิ่งต่างๆที่สังเกตเห็นหรือรู้ได้ทางประสาทสัมผัส สิ่งที่อยู่เหนือประสาทสัมผัส พุทธิปัญญารู้ไม่ได้ <br /><br /><span style="color: red;">พุทธิปัญญากับอัชฌัตติกญาณ</span> <br /><br />พุทธิปัญญา เป็นความรู้ระดับเหตุผลหรือระดับความคิด เกิดจากประสบการณ์ ทางประสาทสัมผัส หรือโดยอาศัยความรู้อื่น เป็นตัวกลางจึงสามารถทำให้เรารู้ความจริง แท้หรือสัทธรรมขั้นสูง ได้แต่เพียงผิวเผินคือรู้แค่คุณสมบัติของสัจธรรมเท่านั้น ไม่สามารถรู้สภาพอันแท้จริงของสัจธรรมได้ ส่วนอัชฌัตติกญาณ คือความรู้ขั้นสมบูรณ์ เกิดขึ้นแวบภายในโดยไม่ต้องอาศัยประสบการณ์ทางประสาทสัมผัส หรือความคิด สามารถรู้แจ้งสัจธรรมภายในจิตใจเราได้ชัดเจน <br /><br /><span style="color: blue;"><span style="background-color: white;">*****************************************************************</span></span><br /><br /><span style="background-color: lime;">3. ประสบการณ์ทางศาสนากับการแสดงออกให้ผู้อื่นรู้ตาม</span> </span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"> ดร. ราธกฤษณันนำเอาหลักปรัชญาที่ว่าด้วยประสบการณ์ทางจิตของท่านผู้รู้หลายท่านลัทธินิกายมาพัฒนาขึ้น เช่น ประสบการณ์ของโสกราตีส โพลตินุส (Plotinus) ออกัสติน (Augustine) โปริฟิรี (Poryphyry) ดันเต (Dante) บันยาน (Banyan) อันเดอร์ฮลล์ (Underhill) และนักปราชญ์ฮินดูจำนวนมาก ท่านเหล่านี้ได้ประสบการณ์ทางใจจิตขณะเข้าสมาธิแน่วแน่ ประสบการณ์ของท่านจึงไม่อาจปฏิเสธว่า เป็นเรื่องไร้สาระ เพราะมีหลักฐานพยานให้อ้างอิงได้มาก ประสบการณ์ในเรื่องพระเป็นเจ้า (พระอีศวร) นั้น เกิดได้ทั่วไปแก่คนทุกคนผู้อบรมทางจิตได้ฌานหรือขณะมีสมาธิแน่วแน่ </span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><br /> ลักษณะของประสบการณ์ทางจิตของท่านผู้รู้เหล่านั้น มีดังนี้ <br /><br />(1) ประสบการณ์ทางจิต คือปฏิกิริยาของมนุษยบุคลิกภาพทุกส่วนที่มีต่อพระเป็นเจ้า กล่าวคือ เมื่อปัจเจกบุคคลได้รับการติดต่อกับพระเป็นเจ้า สมรรถพลหรืออินทรีย์ (faculty) ทั้งหมด ทั้งทางพุทธิปัญญา ทางศีลธรรม และทางอารมณ์ จะพัฒนาถึงขั้นสมบูรณ์ <br /><br />(2) พระเป็นเจ้าที่เราสัมผัสได้ทางประสบการณ์ทางจิต คือ สัต-จิต-อานันทะ กล่าวคือ ประสบการณ์ทางจิตเปิดเผยให้เรารับรู้ประจักษ์ว่า พระเป็นเจ้าคือภาวะที่กำหนดไม่ได้ ไม่มีรูปร่าง แพร่อยู่ทั่วไปเที่ยงแท้ถาวร มีลักษณะเป็นความสัตย์ และความสงบสมบูรณ์ชั่วนิรันดร์ <br /><br />(3) ประสบการณ์ทางจิตเป็นหน่วยรวมและอินทรียภาพกล่าวคือ ในขณะที่เราได้ประสบการณ์ทางจิตนั้น เราจะรู้ซึ้งถึงความจริงแท้เกี่ยวกับพระเป็นเจ้าไปพร้อม ๆ กัน และรู้ว่าทุก ๆ สิ่งที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม มีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดกับหน่วยรวมคือพระเป็นเจ้า <br /><br />(4) ประสบการณ์ทางจิตที่เห็นว่ามีเทพและเทวดาทั้งหลายนั้นเป็นประสบการณ์ขั้นต่ำกว่าประสบการณ์ขั้นที่ทำให้เรารู้ว่า เรารวมทั้งทุกสิ่งทุกอย่าง คือพรหม <br /><br />(5) ประสบการณ์ทางจิตทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงไปสู่ความสมบูรณ์ยิ่งขึ้น จนถึงขั้นสมบูรณ์สูงสุด ซึ่งเท่ากับเป็นการเกิดใหม่อีกครั้งหนึ่ง คือเกิดเป็นเทพ <br /><br /><span style="color: blue;">***************************************************************</span><br /><span style="background-color: lime;">4. ปรมัตถสัจหรือความจริงขั้นอันติมะ </span><br /><br /><span style="color: red;">ทรรศนะเรื่องพรหมัน </span><br />ดร. ราธกฤษณันให้ทรรศนะเกี่ยวกับพรหมันไว้ว่าพรหมันคือสิ่งสัมบูรณ์ (the Absoiute) ซึ่งมีลักษณะภาพเป็นวิญญาณบริสุทธิ์ประกอบด้วยกัมมันตภาพ (activity) สัจภาพ (truth) และศักยภาพ (pothentiality) หรือพลัง (force) ลักษณภาพทั้ง 3 ประการนี้รวมกันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ซึ่งแสดงว่าตัวพรหมันก็คือลักษณภาพทั้ง 3 ประการนั้นเองนอกจากนี้ท่านยังบรรยายไว้ว่า ลักษณภาพทั้ง 3 ประการที่รวมเข้าเป็นตัวพรหมันนี้ มีคุณสมบัติลักษณะพิเศษอีกหลายอย่าง เช่น ภาวะที่แพร่ออกไปพ้นหรืออยู่เหนือโลกนี้ คุณลักษณะนี้เรียกว่า อุตรภาพ (transcendent) เป็นภาวะเที่ยงแท้ถาวร (eternal) อยู่เหนือกาลและอวกาศ ทรรศนะดังกล่าวนี้ต่างกับของท่านศังกราจารย์แห่งอไทวตะ เวทานตะที่ถือว่า พรหมันเป็นภาวะบริสุทธิ์ว่างจากคุณลักษณะใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะตามทรรศนะของ ดร. ราธกฤษณันนั้น พรหมันเต็มไปด้วยศักยภาพ ซึ่งสำแดงออกมาเป็นพลังต่าง ๆ คือ พลังสร้างที่เรียกว่า พระพรหมาผู้สร้างโลก พลังรักษาที่เรียกว่า พระวิษณุหรือนารายณ์ผู้รักษาโลกและผดุงศีลธรรม และพลังทำลายที่เรียกว่า พระศิวะผู้ทำลายโลกพลังทั้งหมดนี้ แต่ละพลังท่านเรียกในภาษาอังกฤษว่า God ซึ่งจะขอแปลว่ามหาเทพ อันหมายถึงมหาเทพทั้ง 3 องค์ดังกล่าว เพราะ ฉะนั้นมหาเทพทั้ง 3 องค์นั้น ก็คือพลังของพรหมันหรือสิ่งสัมบูรณ์นั่นเองทรรศนะนี้ คล้ายกับของท่านรามานุชแห่งวิศิษฏาไทวตะ เวทานตะ <br /><br /><span style="color: red;">ทรรศนะเรื่องพรหมันกับมหาเทพ </span><br /><br />ดร. ราธกฤษณันอธิบายเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่างระหว่างพรหมันกับมหาเทพไว้ว่า พรหมันมีศักยภาพหาที่สุดมิได้ แต่มหาเทพแต่ละองค์มีศักยภาพแต่ละด้านและยังมีน้อยกว่าพรหมัน หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งว่า มหาเทพก็คือ พรหมันที่แยกตัวออกมาเกี่ยวข้องกับโลก หรือจักรวาลนั่นเอง ดังที่ท่านกล่าวไว้ว่า “We call the supreme the Absolute, when We view it apart from the cosmos, God in relation to the cosmos. The Absolute is the pre-cosmic nature of God, and God is the Absolute from cosmic point 0f view” </span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="color: blue;">*****************************************************************</span></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="background-color: lime;">5. อาตมันกับโมกษะ</span> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-qqnHXJlMKEA/UupuNMUCa-I/AAAAAAAAFo0/mqaUPBrSsNA/s1600/images.jpg" /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">ดร.ราธกฤษณัน</a></span></div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ดร. ราธกฤษณัน จำแนกอาตมันหรืออัตตา (self) ในคนเราออกเป็น 2 ชนิด คือ อาตมันสามัญหรือชั้นต่ำ กับอาตมันชั้นสูง อาตมันชั้นต่ำได้แก่ อินทรียภาพอันประกอบด้วยร่างกายและจิตใจ ดังที่ประจักษ์แก่เราทุกคนเมื่อ ส่วนอาตมันชั้นสูงได้แก่ ส่วนหนึ่งของสัต-จิต-อานันทะ หรือสัจจิทานันทะ อันเป็นเนื้อแท้ของพระเป็นเจ้าหรืออีศวร <br /><br />คนทั่วไปรู้จักแต่เพียงอาตมันชั้นต่ำ คนที่ได้รับการศึกษาสูงขึ้นจะรู้ว่าอาตมัน 2 ชนิดแยกกัน แต่คนที่ปฏิบัติตามหลักศาสนาคือรักษาศีลและเจริญภาวนา (สมาธิ) จนได้ประสบการณ์ทางจิตขั้นสูงจะเห็นประจักษ์ว่า อาตมันชั้นต่ำกับอาตมันชั้นสูงเป็นอาตมันเดียวกันและถ้ารู้สึกซึ้งลงไปอีกว่า อาตมันนี้เป็นอย่างเดียวกับอีศวรหรือพระเป็นเจ้า ถือว่ารู้สูงสุด เมื่อรู้ซึ้งถึงขั้นนี้ ท่านเรียกว่า รู้แจ้งตน (selfrealization) ผู้รู้แจ้งตนอย่างนี้ถือว่าเข้าถึงโมกษะหรือความหลุดพ้นแล้ว แต่ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ เป็นชีวินสมบูรณ์แบบคือเปลี่ยนแปลงสภาพเป็นเทพในร่างมนุษย์ กลายเป็นอภิมนุษย์ (superman) ผู้ไม่มีกิเลสตัณหา ไม่มีอุปทาน มีใจกว้าง ทำงานเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นตลอดไป </span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span style="color: blue;">*****************************************************************</span></span></div>
<div>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span style="background-color: lime;">6. กรรรมกับการเกิดใหม่</span> </span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><br />กรรม แปลตามตัวอักษรว่า การกระทำ การกระทำที่ดี เรียกว่า กรรมดี การกระทำที่ชั่ว เรียกว่า กรรมชั่ว กรรมใด ๆ ก็ตาม ไม่ว่ากรรมดีหรือกรรมชั่วย่อมส่งผลให้แก่อินทรียภาพของผู้ทำและสิ่งแวดล้อมอย่างแน่นอน ผลกรรมที่ส่งให้แก่อินทรียภาพของผู้ทำนั้น จะถูกเก็บไว้ในจิต เป็นปัจจัยปรุงแต่งจิตให้คิดดี หรือคิดชั่วไปตามลักษณะของกรรมนั้น ๆ ผลกรรมที่ส่งให้แก่สิ่งแวดล้อมก็ทำให้สิ่งแวดล้อมดีหรือเลวตามลักษณะของผลกรรมเช่นนั้น เช่นในเรื่องป่าไม้ ถ้ามีคนเห็นแก่ตัวมาก ก็จะตัดไม้ทำลายป่าจนหมดสิ้น ทำให้เกิดความแห้งแล้งตรงกันข้าม ถ้ามีคนเห็นแก่ตัวรวมกันมาก ก็จะรักษาป่าไม้ไว้ทำให้เกิดต้นน้ำลำธาร ซึ่งส่งผลให้เกิดความชุ่มชื้น แผ่นดินอุดมสมบูรณ์ ดังนี้เป็นต้น อย่างไรก็ตาม ดร. ราธกฤษณันเห็นว่าผลกรรมที่มีต่ออินทรียภาพกับที่มีต่อสิ่งแวดล้อมนั้น ไม่เท่ากัน คือที่มีต่อสิ่งแวดล้อมนั้นสั้นกว่า หมายความว่า ให้ผลเฉพาะแต่ชาตินี้เท่านั้น แต่ที่มีต่ออินทรียภาพนั้นสามารถสืบต่อไปถึงชาติหน้า หรือชาติต่อ ๆ ไปได้อีกนั่นคือทำให้เวียนตายเวียนเกิดใหม่อยู่เรื่อยไปจนกว่าจะหมดกรรม <br /><br />ดร. ราธกฤษณันตั้งข้อสังเกตไว้ว่า มีคนจำนวนไม่น้อยที่เข้าใจกฎแห่งกรรมไม่ตรงตามความเป็นจริง กล่าวคือ บางพวกเข้าใจว่า “ทำดีต้องได้ดี ทำชั่วต้องได้ชั่วเสมอไป” และบางพวกเข้าใจว่า “กรรมดีส่งผลให้ได้รับความสำเร็จ กรรมชั่วส่งผลให้ได้รับความล้มเหลว” <br /><br />ดร. ราธกฤษณันพยายามขจัดความเข้าใจผิดเหล่านี้โดยเสนอแนวความคิดใหม่ดังนี้ <br /><br />(1) อย่านำเอากฎแห่งกรรมไปปนกับทฤษฎีทางกฎหมายที่ว่า ทำดีได้รับรางวัล ทำชั่วได้รับโทษ หรือทฤษฏีของพวกคติสุขารมณ์ (hedonist) ที่ว่า ความสุขเป็นยอดแห่งความปรารถนา ทุกคนจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความสุข ฉะนั้น เมื่อทำอย่างไรได้รับรางวัลหรือความสุข เขาจึงถือว่า การกระทำนั้นแหละคือกรรมดี ดร. ราธกฤษณันกลับเห็นว่าผลแห่งกรรมดีไม่ใช่ทรัพย์สมบัติ ไม่ใช่ความสุขทางกาย และผลแห่งกรรมชั่วก็ไม่ใช่โทษหรือความทุกข์ทางกาย แต่หมายถึงผลที่ทำให้จิตใจของผู้ทำพัฒนาสูงขึ้น หรือทำให้เสื่อมทรามต่ำลงนั่นเอง <br /><br />(2) อย่าเข้าใจผิดว่า กรรมดีส่งผลให้ได้รับผลสำเร็จ กรรมชั่วส่งผลให้ได้รับความล้มเหลว เพราะจะเป็นความเชื่อถือทำนองเดียวกับคำว่า เคราะห์ดี เคราะห์ร้ายไป ดร. ราธกฤษณันเห็นว่า เคราะห์ร้ายมิได้เกี่ยวเนื่องกับบาปโดยตรง แต่เกี่ยวข้องกับวิธีการที่บกพร่องหรือผิดพลาดต่างหาก จึงทำให้ได้รับความล้มเหลวหรือหายนะ <br /><br /><span style="color: blue;">*****************************************************************</span></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="background-color: lime;">7. สสาร ชีวิต จิต และอัตพิชาน </span><br /><br /><span style="color: red;">ทรรศนะเรื่องสสาร</span> <br /><br />ดร. ราธกฤษณันอธิบายเรื่องสสารไว้ว่า ท่านไม่เห็นด้วยกับทฤษฎีปรมาณูรุ่นก่อนที่ถือว่า สสารประกอบด้วยปรมาณูหรืออะตอมต่าง ๆ อะตอมคือสิ่งที่มีลักษณะคงที่ ไม่มีกิริยา ไม่มีการเปลี่ยนแปลง เป็นภาวะนิรันดร แบ่งย่อยออกไปอีกไม่ได้แล้ว มีอยู่ในอวกาศและกาล (space and time) ท่านเห็นด้วยกับทรรศนะทางวิทยาศาสตร์ที่ว่าอะตอมไม่ใช่สิ่งคงที่ และสามารถแบ่งย่อยออกไปอีกได้ กล่าวคือ จาก การค้นคว้าของนักวิทยาศาสตร์พบว่า อะตอมประกอบด้วยโปรตอน (proton) และอิเล็กตรอน (electron) ซึ่งมีลักษณะเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลาไม่ใช่คงที่ ดังที่ท่านกล่าวไว้ว่า “สสารคือรูปแบบหนึ่งของพลังงานวัตถุกายภาพทั้งหลาย คือเหตุการณ์ที่บังเกิดขึ้น วัตถุเหล่านั้นหาได้คงทนถาวรไม่ แต่เป็นเพียงจุดหมุนจุดหนึ่งในกระบวนการเปลี่ยนแปลงที่ต่อเนื่อง ธรรมชาติ คือเหตุการณ์ที่สลับซับซ้อน เป็นโครงสร้างของกระบวนการทั้งหลาย” <br /><br />ดร. ราธกฤษณันอ้างถึงคำอธิบายเรื่องอะตอมของลอร์ดเออร์เนสต์รัทเทอร์ฟอร์ด (Lord Ernest Rutherford) ชาวอังกฤษ ที่ว่า “อะตอมประกอบด้วยนิวเคลียสที่มีประจุไฟฟ้าบวกและมีอิเล็กตรอนที่มีประจุไฟฟ้าบวกและที่มีอิเล็กตรอนที่มีประจุไฟฟ้าลบเคลื่อนที่อยู่โดยรอบ” อะตอมแต่ละตัวก็คือโครงสร้างหนึ่ง ๆ ซึ่งประกอบด้วยอิเล็กตรอนและโปรตอนจำนวนมาก มีความซับซ้อนต่าง ๆ กัน สมบัติทางเคมีของธาตุหนึ่ง ๆ ก็ขึ้นอยู่กับจำนวนของอิเล็กตรอนและโปรตอน จำนวนโปรตอนที่นิวเคลียสดังกล่าว คือเลขเชิงอะตอมของธาตุ โปรตอนและอิเล็กตรอนเองก็เป็นแหล่งเกิดการแผ่รังสีหรือกลุ่มคลื่นและเป็นชุดของเหตุการณ์ชุดหนึ่ง ๆ ที่แผ่ออกไปจากศูนย์กลางการเปลี่ยนแปลงในอะตอมเป็นไปแบบไม่ต่อเนื่อง กล่าวคือ อิเล็กตรอนต่าง ๆ ซึ่งเคลื่อนที่อยู่โดยรอบนั้น อาจกระโดดข้ามอิเล็กตรอนที่ขวางคั่นอยู่ในวงโคจรสู่อิเล็กตรอนในวงโคจรอื่นก็ได้ เป็นอยู่อย่างนี้โดยปรกติ <br /><br />ข้อความข้างต้น แสดงให้เห็นข้อเท็จจริงที่สำคัญ 2 ประการ คือ <br /><br />(1) ไม่มีอะตอมหรือธาตุที่เป็นหน่วยเดียว แม้แต่อะตอมซึ่งเป็นอนุภาคที่เล็กที่สุดของธาตุก็เป็นโครงสร้างที่ประกอบด้วยส่วนต่าง ๆ อนุภาคนั้นเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา หาได้หยุดนิ่งไม่ มีลักษณะเป็นพลวัต (dynamic) หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่งว่า อะตอมก็คือโครงสร้างของเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ประกอบกันขึ้น <br /><br />(2) การเปลี่ยนแปลงในอะตอมหนึ่งๆ เกิดขึ้นแบบไม่ต่อเนื่องเกิดขึ้นทันทีทันใดไม่อาจทำนายล่วงหน้าได้ <br /><br />อนึ่งในเรื่องราวอวกาศและกาล ดร. ราธกฤษณัน เห็นด้วยกับการค้นคว้าของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ที่อธิบายว่า อวกาศและกาลเป็นนามธรรม เกิดจากเหตุการณ์ที่เป็นรูปธรรมชุดหนึ่ง ไม่มีอวกาศที่ถือกันว่า มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลหาขอบเขตไม่ได้ เป็นที่อยู่ของอะตอมดุจกล่องใส่ของ กาลก็เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เป็นที่นามธรรมเกิดจากเหตุการณ์ที่เป็นรูปธรรมแล้ว ก็ไม่มีอยู่จริง กล่าวคือ อนุกรมแห่งเหตุการณ์นั้นมีกาลเป็นคุณภาพ นอกจากนั้นแม้ความเป็นสสารก็เป็นนามธรรมที่เกิดขึ้นจากชุดของเหตุการณ์ที่เป็นรูปธรรมเช่นกัน หมายความว่า ทั้งอวกาศ กาล และความเป็นสสาร มีขึ้นพร้อมๆกัน ดังที่ดร. ราธกฤษณัน กล่าวไว้ว่า “อวกาศ กาล และสสารเป็นนามธรรมเกิดจากข้อเท็จจริงทางรูปธรรม ซึ่งเป็นเหตุการณ์ชุดหนึ่ง นามธรรมทั้งสามนี้อยู่ด้วยกันในสิ่งที่เป็นจริงทางรูปธรรม” <br /><br />ข้อความข้างต้นนี้แสดงให้เห็นถึงข้อเท็จจริงที่สำคัญอีก 2 ประการ คือ 1 สสาร คือระบบพลังงาน ซึ่งมีอยู่จริงและมีลักษณะเป็นพลวัตเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา และมีกิริยา 2 ธรรมชาติ คือ สิ่งที่ประกอบขึ้นจากคลื่นพลังงานในจักรวาล ถือว่าเป็นระบบที่เชื่อมโยงกันภายในระบบหนึ่ง ความมีอยู่ของสสารขึ้นอยู่กับอวกาศ กาล เหตุการณ์และผู้สังเกตการณ์ (ผู้รับรู้) <br /><br />ด้วยเหตุนี้ ดร. ราธกฤษณัณ จึงถือว่า เอกภพมีลักษณะเป็นพลวัตและพลังงาน สิ่งทั้งหลายมีวิวัฒนาการอยู่เรื่อยๆไป ทรรศนะของท่านเรียกว่า ทรรศนะเรื่องเอกภพแบบพลวัตและพลังงาน <br /><span style="color: red;"><br />ทรรศนะเรื่องโลก </span><br /><br />ดร. ราธกฤษณัน อธิบาย เรื่องโลกไว้ว่า โลกคือความต่อเนื่องของเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นแล้วดับไปติดต่อกันเป็นกระบวนการไม่มีที่สิ้นสุด หรือเป็นคลื่นพลังงานที่ไม่เสถียรหมุนเวียนและเปลี่ยนแปลงอยู่เป็นนิตย์ ทุกๆสิ่งในโลกก็มีการเปลี่ยนแปลงต่อเนื่องกันไปเหมือนกันเพราะถ้าทุกๆสิ่งหยุดนิ่งลงเมื่อใด โลกทั้งโลกก็สลายลงเมื่อนั้น <br /><br />เนื่องจากโลกเป็นกระบวนการที่เกิดดับเนื่องของเหตุการณ์ดังกล่าว จึงไม่สามารถแบ่งโลกออกเป็สวนหรือภาคต่างๆได้ นอกจากจะแบ่งเป็นวัฏภาคต่างๆเท่านั้น ดร. ราธกฤษณัน จึงกล่าวว่า “เราไม่มีอาณาจักรหรือมณฑลแห่งภาวะ” นอกจากอัญรูปหรือวัฏภาคของกิจกรรม กระบวนการของธรรมชาติก็เป็นวัฏภาคหนึ่งซึ่งละเอียดอ่อนและต่อเนื่อง ไม่ใช่แบบอนุกรมแห่งเหตุการณ์สถิตที่ขาดตอนเป็นช่วงๆ และมีคุณลักษณะคงที่ตายตัว <br /><br />ดร. ราธกฤษณัน สรุปลักษณะทั่วไปของโลกตามทรรศนะของท่าน ไว้ดังนี้ <br /><br />(1) สิ่งที่เคยถือกันว่า เป็นอนุภาคคงที่ไม่เปลี่ยนแปลง เป็นฝ่ายถูกกระทำ คือ ไม่มีกิริยานั้น บัดนี้รู้จักกันดีแล้วว่าได้แก่ ระบบเชิงซ้อนของพลังงานที่กำลังเดือดพล่านอยู่ อะตอมตัวหนึ่ง คืออินทรียภาพหนึ่ง ซึ่งมีโปรตอนและอิเล็กตรอนเป็นองค์ประกอบโมเลกุล คืออินทรียภาพเชิงซ้อน เช่นเดียวกับสังคมมนุษย์ <br /><br />(2) วัตถุธรรมชาติ คือ มวลรวมที่มีระเบียบและเป็นไปอย่างมีระเบียบเช่นกัน องค์ประกอบทั้งมวลของวัตถุธรรมชาติล้วนอาศัยกันและกัน อินทรียภาพแต่ละอย่างกับสิ่งแวดล้อมของมันเป็นสหภาพกันและมีอันตรกิริยาต่อกัน <br /><br />(3) เหตุการณ์แต่ละอย่างเกิดขึ้นจากเหตุปัจจัยและเป็นตัวก่อให้เกิดเหตุการณ์ต่อไปอีก (คือเป็นทั้งผลและเหตุ) การเปลี่ยนแปลงของเหตุการณ์จึงเป็นการเปลี่ยนแปลงเชิงกลแบบข้ามภพข้ามชาติ <br /><br /><span style="color: red;">ทรรศนะเรื่องชีวิต</span> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-FPCuN-GefDs/UupuSMPrCxI/AAAAAAAAFo8/sELUBPe23hw/s1600/img1130902040_4_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-FPCuN-GefDs/UupuSMPrCxI/AAAAAAAAFo8/sELUBPe23hw/s1600/img1130902040_4_1.jpg" /></a></span></div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">
ดร. ราธกฤษณัน อธิบายเรื่องชีวิตไว้ว่า ชีวิตต่างจากสสารตรงที่กิจกรรม กล่าวคืออินทรียภาพที่มีชีวิตมีพฤติกรรมบางอย่างโดยเฉพาะที่อินทรียภาพไร้ชีวิต ไม่สามารถมีได้ เช่นการเลียนแบบ การหายใจ การสืบพันธุ์ การเจริญเติบโต การพัฒนา โครงสร้างของอินทรียภาพ ที่มีชีวิตจะคงทนอยู่ได้ตลอดช่วงการเปลี่ยนแปลง ความคงทนหรือเสถียรภาพนี้จะมีตลอดไปถึงกิจกรรมภายในของอินทรียภาพนั้นด้วย ส่วนต่างๆของอินทรียภาพหนึ่งๆ เป็นมวลรวม ถ้าจะแยกส่วนใดส่วนหนึ่งออกไป ความมีชีวิตของอินทรียภาพนั้นก็จะได้รับความกระทบกระเทือนอาจถึงขั้นสิ้นสุดลงได้ ต่างกับอินทรียภาพไร้ชีวิต เช่นสสารอนินทรีย์แม้จะแยกบางส่วนออกไป ก็ไม่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญต่อสมบัติของสารนั้น อนึ่งถือกันว่าในอินทรียภาพที่มีชีวิตนั้น การเปลี่ยนแปลงเป็นผลมาจากประสบการณ์และนิสัย และการเปลี่ยนแปลงในทางตอบสนองจะทำให้เกิดการพัฒนาขึ้นภายในอินทรีภาพ <br /><br />ดร. ราธกฤษณัน กล่าวถึงการวิวัฒนาการของอินทรียภาพที่มีชีวิตไว้ว่า วิวัฒนาการของอินทรียภาพที่มีชีวิตเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีใครอธิบายว่า ชีวิตเกิดขึ้นครั้งแรกเมื่อไหร่ และเกิดขึ้นอย่างไร ทฤษฎีวิวัฒนาการทั้งหลายของ ชาลส์ ดาร์วิน ก็ดี เฮอร์เบิร์ต สเปนเซอร์ ก็ดี ชอง บัปติสต์ เดอ ลามาร์ก ก็ดี เอากุส ไวส์มันน์ เป้นเพียงถ้อยแถลงเกี่ยวกับวิวัฒนาการอย่างลึกลับของอินทรีภาพใหม่กับชนิดของอินทรียภาพเท่านั้น หาได้อธิบายไว้อย่างชัดเจนว่าวิวัฒนาการของอินทรียภาพใหม่ที่สูงขึ้นนั้นเกิดได้อย่างไร <br /><span style="color: red;"><br />ทรรศนะเรื่องจิต </span><br />ดร. ราธกฤษณัน อธิบายว่า จิตหรือวิญญาณ ไว้ว่า จิตต่างกับกาย แม้ว่าจะทำงานสัมพันธ์กับระบบประสาทอย่างใกล้ชิด แต่ไม่อาจลดทอนจิตลงเป็นอย่างเดียวกับกายได้เลย จิตต่างกับชีวิต เพราะในอินทรียภาพบางชนิดมีทั้งจิตและชีวิตแต่บางชนิดไม่มีจิตมีแต่ชีวิต เช่น ในพืช มีชีวิต แต่ไม่มีจิต พืชแสดงอาการตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อมทางผัสสะ (กายประสาท) ซึ่งสัมพันธ์กันโดยตรง คนและสัตว์ซึ่งเป็นอินทรียภาพที่มีทั้งชีวิตและจิต มีการตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อมนอกตัวได้ทั้งที่อยู่ใกล้ตัวและไกลตัว ทั้งที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม การเกิดขึ้นของพืชสามารถกำหนดล่วงหน้าได้แน่นอนเพราะขึ้นอยู่กับว่า มีจิตมาจากที่อื่นมาปฏิสนธิในร่างกายใหม่นั้นหรือไม่ <br /><br />ยิ่งไปกว่านั้น จิตมีบทบาทสำคัญในการเจริญพัฒนาของคนและสัตว์ จิตที่ได้รับการอบรมทางศีลธรรมดีแล้ว จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางพฤติกรรม และช่วยทำให้สิ่งแวดล้อมและสังคมพัฒนาไปด้วย แต่ในพืชซึ่งไม่มีจิต จะไม่มีการพัฒนาดังเช่นในคนและสัตว์ <br /><br />ดร. ราธกฤษณันเชื่อในทฤษฎีวิวัมนาการแบบก้าวกระโดดหรืออุบัติวิวัฒนาการ คล้ายกับศรีอรพินโท ลอยด์ มอร์แกน และซามุเอล อะเล็กซานเดอร์ที่ว่าจากสสารวิวัฒน์เป็นชีวิตจากชีวิตวิวัฒน์เป็นจิต <br /><br /><span style="color: red;">ทรรศนะเรื่องอัตพิชาน</span> <br /><br />ดร. ราธกฤษณัน อธิบายไว้ว่า ได้แก่สภาวะทางจิตที่สูงกว่าจิต เกิดเฉพาะในมนุษย์ไม่เกิดในสัตว์ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งว่า อัตพิชานคือจิตที่มีคุณลักษณะ เช่น วิจารณญาณ รู้จักคิดตรึกตรองด้วยเหตุผล และสามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆได้โดยอิสระ ซึ่งท่านจัดเป็นจิตระดับสูง ต่างกับจิตในสัตว์หรือแม้แต่ในเด็กทารก เพราะจิตที่ว่านี้ ไม่มีวิจารณญาณและความคิดสร้างสรรค์ จึงจัดเป็นจิตระดับต่ำ ด้วยเหตุนี้มนุษย์จึงต่างจากสัตว์ ตรงที่ไม่ใช่เพียงแต่รู้จักใช้เครื่องมือเท่านั้น แต่ยังรู้จักประดิษฐ์คิดค้นสร้างสรรค์เครื่องมือไว้ใช้ขึ้นเองด้วย ความเด่นนี้เกิดจากมนุษย์มีอัตพิชานนั่นเอง และความต่างระหว่างจิตมนุษย์กับจิตในสัตว์ ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างมนุษย์กับสัตว์ขึ้น มนุษย์จึงไม่ใช่เพียงสัตว์ที่พัฒนาขึ้นมา ในทางตรงข้าม สัตว์ก็ไม่ใช่มนุษย์ที่เสื่อมถอยลงมาจนกลายเป็นสัตว์ <br /><br />กล่าวสรุปตามทัศนะของ ดร. ราธกฤษณันว่า วัตถุหรือสสาร พืช สัตว์ และมนุษย์มีความแตกต่างกันตรงที่มีหรือไม่มีสภาวะสำคัญอัน ได้แก่ ชีวิต จิต และอัตพิชาน กล่าวคือ วัตถุไม่มีชีวิต จิตและอัตพิชาน พืชมีชีวิต แต่ไม่มีจิตและอัตพิชาน สัตว์มีทั้งชีวิตและจิตแต่ไม่มีอัตพิชาน มนุษย์จึงมีประสบการณ์ คุณค่า และวุดประสงค์เฉพาะตน ที่สสาร พืช และสัตว์มีไม่ได้ แต่ทั้งวัตถุ สัตว์ พืช และมนุษย์ก็ต่างอยู่ในเอกภพเดียวกัน รวมกันเป็นเอกภาพและสันตติ คือเกิดต่อเนื่องกันไป ผ่านระดับต่างๆมาโดยตลอดจากระดับต่ำไปหาระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่เป็นวิวัฒนาการแบบก้าวกระโดด เช่น วัตถุใดจะวิวัฒนาการก้าวกระโดดข้ามขั้นขึ้นเป็นพืชได้ก็ต่อเมื่อวัตถุนั้นมีชีวิตเกิดขึ้นก่อน ในทำนองเดียวกัน พืชใดจะวิวัฒน์ก้าวกระโดดข้ามขั้นเป็นสัตว์ได้ก็ต่อเมื่อพืชนั้นมีจิตเกิดขึ้นก่อน และสัตว์ใดจะวิวัฒนาการกระโดดข้ามขั้นขึ้นเป็นมนุษย์ได้ก็ต่อเมื่อสัตว์นั้นมีอัตพิชานเกิดขึ้นก่อนเช่นกัน <br /><br />จากทฤษฎีนี้ แสดงให้เห็นว่า สิ่งทั้งหลายวิวัฒนาการขึ้นโดยลำดับตามขั้นตอนจากต่ำไปหาสูงและไม่มีการถอยหลัง ข้อนี้ย่อมแสดงให้เห็นต่อไปว่า ทฤษฎีนี้ยอมรับหลักการสำคัญ คือ ยอมรับว่ามีพลังอำนาจอยู่เบื้องหลังวิวัฒนาการนั้น พลังอำนาจนี้เองเป็นตัวการผลักดัน คือเป็นพลังงานเชิงกลแบบข้ามภพข้ามชาติ และเป็นตัวจุดหมายปลายทางแห่งวิวัฒนาการนั้นด้วย พลังอำนาจนี้ก็คือ พระเจ้าหรือพรหมันนั้นเอง แต่ดร. ราธกฤษณันกล่าวว่า<span style="background-color: yellow;"> พรหมันมีลักษณะแบบเป็นพลวัต</span> มีอิสระ มีพลังสร้างสรรค์ พรหมันนี้เองสำแดงองค์ออกมาเป็นวัตถุหรือสสาร สิ่งมีชีวิต สิ่งมีจิตและสิ่งมีอัตพิชาน สิ่งทั้งหลายจึงมีพลังอำนาจแห่งพรหมันอยู่ในตัว และเป็นแรงผลักดันให้วิวัฒนาการก้าวกระโดดข้ามขั้นนี้ไปเรื่อยๆ จนถึงสุดท้าย คือ พรหมัน </span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: blue; font-family: Courier New, Courier, monospace;">จากคำอธิบายจะเห็นว่า<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html"> ดร. ราธกฤษณัน</a> เป็นนักปรัชญาจิตนิยมสัมบูรณ์ที่สำคัญคนหนึ่งในวงการปรัชญาสมัยใหม่ หลักปรัชญาของท่านมีรากฐานมาจากคัมภีร์อุปนิษัทซึ่งกล่าวถึงหลักการสัมบูรณ์นิยมว่า อันนะ ปราณ มนัส หรือจิต วิชญาณและอานันทะ เป็นสิ่งสำแดงของพรหมัน </span></blockquote>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br />+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++</span><br />
<h3>
<span style="color: blue; font-family: Courier New, Courier, monospace;">บรรณนานุกรม </span></h3>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_27.html">อดิศักดิ์ ทองบุญ</a>. (2545). ปรัชญาอินเดียร่วมสมัย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน. </span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-35386842593092281712014-01-20T11:48:00.002-08:002014-05-02T06:04:14.528-07:00กีฬาสีครั้งที่ ๔ สีฟ้า<h2>
</h2>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<h2>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-size: x-large;">I.C. BLUE</span></div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;">ป๋าเลิศสั่งลุย</span></div>
<span style="font-size: x-large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: blue; font-size: large;"><i style="background-color: #999999;">ท้องฟ้าผ่องอำไพ "สีฟ้า" จะเป็นใหญ่ใน "ปรัชญา"...</i></span></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: large;">BY <a href="http://www.facebook.com/poowanat.ponsai?viewer_id=100001093638220">Poowanat Ponsai</a></span></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;">
<b><span style="font-size: x-large; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
นำโดย..อาจารย์ ดร.บุญเลิศ ยองเพ็ชร<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Ih6KNlYFRI8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-pDB_zyRLlr8/UuA8iPYjnhI/AAAAAAAAFJU/zrKnmIzCses/s1600/45133_654534074593041_2087830684_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-pDB_zyRLlr8/UuA8iPYjnhI/AAAAAAAAFJU/zrKnmIzCses/s1600/45133_654534074593041_2087830684_n.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-EyffMx5KKnQ/UuASBKR9MlI/AAAAAAAAE7o/5lupkcsDrAs/s1600/999230_705617482804790_582890470_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EyffMx5KKnQ/UuASBKR9MlI/AAAAAAAAE7o/5lupkcsDrAs/s1600/999230_705617482804790_582890470_n.jpg" height="400" width="297" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">รวมทีมสีฟ้า</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-NdLYOh4o2qM/UuATVspk2GI/AAAAAAAAE74/kxA65Ksg-8o/s1600/1604623_599060150143768_1930328163_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-NdLYOh4o2qM/UuATVspk2GI/AAAAAAAAE74/kxA65Ksg-8o/s1600/1604623_599060150143768_1930328163_n.jpg" height="400" width="266" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">แชมป์</td></tr>
</tbody></table>
รายชื่อสมาชิกมีดังต่อไปนี้<span style="text-align: center;">รวม 124 คน</span></div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: blue; font-size: small;">ปี 1 ภาคปกติ</span><span style="font-weight: normal;"> <span style="font-size: small;">เฟี้ยว </span></span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">กิ๊ก </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">อาร์ม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เกรส </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ซายน์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ปอ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ซอ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">อ๋อม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">หญิง </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ปาล์ม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">กิ๊ฟ ปาย มีน </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">พลอย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">สนุ้ก </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">แอมป์</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: blue; font-size: small;">ปี 1 ภาคพิเศษ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">น้ำทิพย์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เสือ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ฟาง </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เฟริ์น </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">อิ๋ม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">โฮป </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เตย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">โบว์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">อาย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">มะนาว </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">อีฟ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ต้อง </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ชีส เฟิส </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">แต๊ก </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">กล้วย </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small; font-weight: normal;">เอก </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ไอซ์(ชาย) </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ไอซ์(หญิง) </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">กลด </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ปู </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">มาย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ระ(กำนัน)</span></div>
<span style="color: blue; font-size: small;">ปี 2 ภาคปกติ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ตุ๊กตา </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ยุ้ย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ไอซ์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ณิ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">นิว </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เมย์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เม้ง </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">พลอย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">จูมง </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">มาย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เพิร์ท </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เกต </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ลาเต้ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">บูม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ปา </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เอฟ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เนม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">บุ๋มบิ๋ม </span><br />
<span style="font-size: small; font-weight: normal;">โม มอส </span><br />
<span style="color: blue; font-size: small;">ปี 2 </span><span style="color: blue; font-size: small;">ภาคพิเศษ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">แพท </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">หนุ่ม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ฟิล์ม(หญิง) </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ไอซ์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">แบงค์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">มดดำ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">พิม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ไมค์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เจฟ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ออย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เจน </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ปุ้ม </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เพชร</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เรย์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">มิ้ง </span></div>
<div>
<span style="font-size: small; font-weight: normal;">ฟิล์ม(พี่บัณฑิต) </span><span style="font-size: small;"><br /></span><span style="color: blue; font-size: small;">ปี 3 ภาคปกติ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เมย์ ตะวัน กร ออฟ แบงค์ ส้มโอ อุมเราห์ ทิม เมย์ อิ๋ว โป้ย หนิว จิ๊ฟ ซาย พัด เกด เป๋าเป้ <br />หนู รส </span></div>
<div>
<span style="color: blue; font-size: small;">ปี 3 </span><span style="color: blue; font-size: small;">ภาคพิเศษ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">จิ๊ก </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เฟิร์น </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">หยก </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เปอร์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">การ์ตูน </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เจ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เฟิน </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">โมส </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">บาส </span><br />
<span style="color: blue; font-size: small;">ปี 4 ภาคปกติ</span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; font-weight: normal; line-height: 13.311999320983887px;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">กุ๊กไก่ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เวล </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">แจ๊ค </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ก้อย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">มีน </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">น้ำมนต์ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">กด </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">หญิง </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ดาว </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">บลู </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">อาย </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">มิ้น </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">บี๋ </span><br />
<span style="color: blue; font-size: small;">ปี 4 </span><span style="color: blue; font-size: small;">ภาคพิเศษ </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เบล</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ไกด์</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เฟิร์น</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เหมียว</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">ใหม่</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">วิ</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เจมส์</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><span style="font-size: small; font-weight: normal;">เมย์</span><span style="font-size: small; font-weight: normal;"> </span><br />
<span style="background-color: white; font-size: small;"><span style="color: blue;"><br /></span></span>
<span style="background-color: white; font-size: small;"><span style="color: red;">กำหนดการของสีฟ้า</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: magenta;">19 ธันวาคม 2556 >>>></span> ประชุมสีฟ้า นัดแรก แจกแจงรายละเอียด คร่าวๆ อย่างไม่เป็นทางการ กำหนดหัวหน้าฝ่ายแต่ละฝ่าย แบ่งงานโดยสังเขป คิดคอนเซปคร่าวๆ</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: magenta;"><span style="background-color: white;">23 ธันวาคม 2556 >>>>></span> </span>ได้รับเงินสนับสนุน จากอ.บุญเลิศ จำนวน 3500 บาท เป็นค่าเสื้อกีฬาฟุตบอล 1000 บาท และ 2500 บาท เป็นส่วนกองกลาง และประกาศขอเก็บเงินค่าใช้จ่ายกีฬาสีฟ้า เป็นจำนวน 80 บาท <br />รายละเอียด ...ค่าข้าว 30 บาท ส่วน 50 บาทจะเป็นค่าใช้จ่ายภายในสี เช่น สแตน อุปกรณ์เชียร์ ฝ่ายสวัสดิการ ฯลฯ โดยจะมีการเก็บเงิน ส่งยอดหลังปีใหม่<br />โดยจ่ายเงินกับผู้รับผิดชอบแต่ละชั้นปี ดังนี้<br />ปี 1 ปก 16 คน จ่ายเงินที่ เฟี้ยว ปี 1 เป 23 คน จ่ายเงินที่ อิ๋ม<br />ปี 2 ปก 20 คน จ่ายเงินที่ ปา ปี 2 เป 16 คน จ่ายเงินที่ ฟิล์ม<br />ปี 3 ปก 19 คน จ่ายเงินที่ โป้ย ปี 3 เป 9 คน จ่ายเงินที่ เจ</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;">ปี 4 ปก 13 คน จ่ายเงินที่ มีน ปี 4 เป 8 คน จ่ายเงินที่ วิ </span></span><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-dQh2Zo35-I4/UuAfPxSqtoI/AAAAAAAAE8Y/NV-hx9kc-8w/s1600/1236966_653924397987342_835992402_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-dQh2Zo35-I4/UuAfPxSqtoI/AAAAAAAAE8Y/NV-hx9kc-8w/s1600/1236966_653924397987342_835992402_n.jpg" height="298" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ทำอุปกรณ์</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: magenta;"><br />9 มกราคม 2557 >>>>>> </span>วันพฤหัสบดี เวลา 13.00 น. หน้าห้องภาคชั้น 5 ขอเชิญประชุมสีฟ้าทั้ง 4 ชั้นปี เนื่องจากเป็นเวลา ที่ทุกชั้นปี ว่างตรงกันทั้งหมด ขอให้มาโดยพร้อมเพรียงกัน เพื่อที่จะแบ่งฝ่ายกันอีกครั้งหนึ่ง โดยทุกคนจะต้องมีหน้าที่ มีการเช็คชื่อ หากไม่มา จะมีผลต่อคะแนนรายวิชาทั้งหมดในภาค และ ส่งยอดเงิน ป.ล. ฝ่ายเชียร์ลีดเดอร์ ใครสนใจ สมัครได้ที่ พี่เปอร์ ปี 3 ....</span></span><br />
<span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="color: magenta;">16 มกราคม 2557 >>>>> </span>พฤหัสบดี 13.00 น. เป็นต้นไป ขอเชิญประชุมสี เพื่อทำอุปกรณ์เชียร คัทเอ้าท์ ฯลฯ ขอให้น้องๆนำอุปกรณ์ติดตัวมาด้วย ได้แก่ ส้อม กรรไกร คัตเตอร์ ติดมือมาด้วยนะจ๊ะ เพราะงบสีเรามีจำกัด ปล. ขอความร่วมมือด้วยนะจ๊ะ มีการเช็คชื่อ หักวิชาในภาค วิชาละ 5 คะแนน<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-Q2_SJ43loZ0/UuAfWwjfg1I/AAAAAAAAE8g/MyliOoVJHLI/s1600/1420425_629464790446641_1005175268_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Q2_SJ43loZ0/UuAfWwjfg1I/AAAAAAAAE8g/MyliOoVJHLI/s1600/1420425_629464790446641_1005175268_n.jpg" height="320" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ขวดเขย่า</td></tr>
</tbody></table>
</span></div>
<span style="font-size: small; font-weight: normal;"><span style="color: magenta;">16 มกราคม 2557 >>>>>></span> สั่งข้าวร้านมะรุม ข้าวกลางวัน มีเมนูดังต่อไปนี้นะจ๊ะ<br />1. ข้าวกะเพราคอหมูย่าง<br />2. ข้าวคอหมูย่างกระเทียมพริกไทย<br />3. ข้าวกะเพราไก่ย่าง<br />4. ข้าวไก่ย่างทอดกระเทียมพริกไทย<br /><br />*******************************************</span></h2>
<b><span style="color: blue;">วันนี้ขอบคุณน้องทุกคนที่มามากนะแจร๊ะ เพราะช่วยให้สีเราทำงานไวขึ้นมาก 5555<br />มีข่าวดีคือ เราจะนัดเจอกันอีกวันก่อนวันกีฬาสีจริง คือ วันเสาร์ที่ 18 มกราคม 2557 เวลาบ่ายสาม บริเวณแคนทีนฝั่งที่เราเปิดเทคกันนะ จะมาซ้อมเพลงสำคัญที่ใช้ร้อง กับสเตปมือที่ใช้เชียอีกนิดหน่อยตามระดับความสามารถของสีเรา 55555 ขอให้ทุกคนมานะ ทั้งที่จะเคยมาไม่มาก็มาเถอะ จะนัดแนะและพี่จะชี้แจงทุกเรื่องในสีเราด้วย แน่นอนเช็คชื่อเหมือนเดิม หึหึ มากันด้วยนะแจร๊ะ<br />ป.ล. ปี2 เป กับปี3 เป มีเรียนถึงสี่โมงเย็น ถ้าเลิกเรียนแล้วรีบมานะ<br />ป.ล.2 คนที่เหลือไม่มีข้ออ้าง!!! มาทุกคน!!! ใครป่วยไข้ ใจเป็น<br />บาดทะยัก ช่วยแม่ต้มฟักหรือรักกะแฟนอยู่ไม่ว่างจริงบอกพี่ด้วยตัวเองนะ ไม่ได้ขอร้องนะ สั่ง!! (ล้อเล่น 5555 มากันด้วยนะ ;P)<br />..สุดท้าย ใครเห็นแล้วไลค์ด้วย จะได้รู้ว่ารับทราบทั่วกัน ใครไม่กดขอให้ขนรักแร้ยาวขึ้นสามเมตร ^^ BY...พี่น้ำมนต์ปี 4</span></b><br />
<b><span style="color: blue;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-PVP-_T6WEEA/UuA8UTgYjKI/AAAAAAAAFHc/H8Blpl3hsMU/s1600/1014057_653923944654054_841201242_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-PVP-_T6WEEA/UuA8UTgYjKI/AAAAAAAAFHc/H8Blpl3hsMU/s1600/1014057_653923944654054_841201242_n.jpg" height="320" style="cursor: move;" width="234" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-M1H9iaW_HoU/UuA-_ipHrMI/AAAAAAAAFY8/7mS2IC4V-rw/s1600/1533222_629464503780003_1542584607_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-M1H9iaW_HoU/UuA-_ipHrMI/AAAAAAAAFY8/7mS2IC4V-rw/s1600/1533222_629464503780003_1542584607_n.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-6O4At0aaVpo/UuA8SsQN02I/AAAAAAAAFHM/ajBfC7iP09M/s1600/7992_653924254654023_1346591019_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-6O4At0aaVpo/UuA8SsQN02I/AAAAAAAAFHM/ajBfC7iP09M/s1600/7992_653924254654023_1346591019_n.jpg" height="298" width="400" /></a><br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-cJ3EtaNLOt4/UuA8RnhzvjI/AAAAAAAAFHE/6Bm1Du9Wr5o/s1600/8208_653924321320683_299842125_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-cJ3EtaNLOt4/UuA8RnhzvjI/AAAAAAAAFHE/6Bm1Du9Wr5o/s1600/8208_653924321320683_299842125_n.jpg" height="239" width="320" /></a></div>
<div>
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-wewNLIoAopE/UuA-6jySuKI/AAAAAAAAFYk/bJykVRBqEBM/s1600/1608504_629464727113314_907803286_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-wewNLIoAopE/UuA-6jySuKI/AAAAAAAAFYk/bJykVRBqEBM/s1600/1608504_629464727113314_907803286_n.jpg" height="320" width="240" /></a><br />
<br />
เหน็ดเหนื่อยยยย กันน่าดู............................ <br />
<b><span style="color: blue;"><br /></span></b>
<b>*******************************************************************************</b><br />
<span style="color: magenta; font-weight: bold;">17 มกราคม 2557 >>>> </span>เห็นตัวอย่างเสื้อกีฬาสี<br />
<div style="text-align: left;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-p7RnQARyEpU/UuAhXL726eI/AAAAAAAAE8o/uhrD3EBYU1g/s1600/1526824_575298705879644_1047595770_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-p7RnQARyEpU/UuAhXL726eI/AAAAAAAAE8o/uhrD3EBYU1g/s1600/1526824_575298705879644_1047595770_n.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<span style="color: magenta;">18 มกราคม 2558 >>>>> </span>เวลาบ่ายสามโมง นัดซ้อมเชียร์ และจะมีการแจกเสื้อ<br />
ป.ล. เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ขอแรงช่วยกันจัดสแตนด้วยนะ อีกอึดใจเดียวว สู้ สู้<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-B9kYzMTN1VY/UuAlHDWhX9I/AAAAAAAAE9k/CGtdEmZGtfo/s1600/%E0%B9%81%E0%B8%96%E0%B8%A7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-B9kYzMTN1VY/UuAlHDWhX9I/AAAAAAAAE9k/CGtdEmZGtfo/s1600/%E0%B9%81%E0%B8%96%E0%B8%A7.jpg" height="142" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>ลำดับการนั่งสแตนท์ (ทุกคน จะมี โค๊ต ประจำตัว)</b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3T_LiuxZiUA/UuAhgDt7XNI/AAAAAAAAE9E/6Odbu4kJm6Q/s1600/1524904_654506337929148_117882516_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-3T_LiuxZiUA/UuAhgDt7XNI/AAAAAAAAE9E/6Odbu4kJm6Q/s1600/1524904_654506337929148_117882516_n.jpg" height="149" width="200" /></a></div>
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-dwW0YHlmwHw/UuAhbww20XI/AAAAAAAAE84/_gcx1srFgbw/s1600/61992_654507974595651_1466325461_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-dwW0YHlmwHw/UuAhbww20XI/AAAAAAAAE84/_gcx1srFgbw/s1600/61992_654507974595651_1466325461_n.jpg" height="149" width="200" /></a><br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3T_LiuxZiUA/UuAhgDt7XNI/AAAAAAAAE9A/Tk7bfc9xdnw/s1600/1524904_654506337929148_117882516_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-3T_LiuxZiUA/UuAhgDt7XNI/AAAAAAAAE9A/Tk7bfc9xdnw/s1600/1524904_654506337929148_117882516_n.jpg" height="298" width="400" /></a><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-A5yXqxbMfpI/UuAmh7irOaI/AAAAAAAAE-U/N_6-B8ZWhrM/s1600/1013976_654507817929000_368403379_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-A5yXqxbMfpI/UuAmh7irOaI/AAAAAAAAE-U/N_6-B8ZWhrM/s1600/1013976_654507817929000_368403379_n.jpg" height="239" width="320" /></a> ++++++++++++++++++<br />
<br />
<b>เพลงเชียร์......</b><br />
หลีดพร้อม สแตนพร้อม (พร้อม)<br />
ลีด 12 สแตน 1234<br />
นับ 12345678, 1234<br />
เพื่อเกียรติศักดิ์และเพื่อศักดิ์ศรีอย่าให้ใครดูหมิ่น <br />
5678 เสียงเก่า ๆ ที่เล่าขาน (2)<br />
พวกเราเชี่ยวชาญทางด้านกีฬา (2)<br />
จะกู่ร้องไปให้ทั่วคณา (2)<br />
พวกเรานั้นกล้านั่นเก่งเกินใคร (2) (เร็วกว่าปกติ)<br />
1 2 3 4 5 6 7 8<br />
<br />
(จังหวะกลอง 4 ตึ่ง ลีดเก็บมือ )<br />
4 แก๊ก บ๊ะ บ๊ะ โอ้ บ๊ะ บ๊ะ โอ้ บ๊ะ บ๊ะ (เร็ว)<br />
โอ้ บ๊ะ บ๊ะ โอ้ บ๊ะ บ๊ะ เฮ้ย!! (เร็ว)<br />
1 2 3 4 5 6 7 8 2 2 3 4 5 6 7 8<br />
3 2 3 4 5 6 7 เฮ้ย<br />
4 แก๊ก ขอมันส์ ๆ 3 เพลงรวด นะคะนะคะนะค๊า (เร็ว ทั้งหมด)<br />
5 6 7 8 รับรองว่าเด็ด // รับรองว่าเด็ด<br />
รับรองว่าเด็ด เผ็ดมันเกินร้อย ( มาดูสิ )<br />
เข้ามาสักหน่อยชิมรสและทดลอง (เป็นไงล่ะ)<br />
รับรองว่าสุขมากมาย ( เอ้า) ก่ายกอง<br />
ดั่งกับเมืองวิมาน 1 2 3 4 วิมานสนุก<br />
สนุก สนุก สนุก สนุก สนุก<br />
วิมานสนุกสุดมันในวันนี้ มีของดี ๆ มีเอาไว้บริการ<br />
แม่เทพธิดาหน้าตา ( เอ้า) อ่อนหวาน<br />
ทุกอย่างเต็มใจให้คุณ พวกเราเต็มใจให้คุณ<br />
สีฟ้าเต็มใจให้คุณ ( ปัง ปัง ปัง) กริ๊ด....<br />
ฉันไม่แคร์ ใครจะหาว่าฉันแรด..<br />
* (เอ้า) แรด แรด แรด ฉันจะแรดตะแล้ดแต้นแต๋<br />
ฉันไม่แคร์ใครจะหาว่าฉันแรด......<br />
แร๊ดดดดดด แรด (2) ( ซ้ำ ) *<br />
กองเชียร์ดี๊ดี เซ็กซี่ ซู่................ 4 แก๊ก ซ่าซู่ ซู่ ซ่า ซ่า ปา ทัง ก้า ปา ทัง กี้ ซู่ ซู่ ซี่ ซี่ ปา ทัง กี้ ปา ทัง ก้า<br />
ลีด ซู่ ซ่า นักกีฬา เซ็กซี กองเชียร์ ดี๊ดี เซ็กซี่ ซู่ ซ่า ซู่... ( เร็ว ) ....... (4 แก๊ก ) ซ่า<br />
ซู่ซู่ ซ่าซ่าปาทังก้าปาทังกี้ ซู่ซู่ซี่ซี่ปาทังกี้ปาทังก้า ลีดซู่ซ่าซ่านักกีฬาเซ็กซี่ กองเชียร์ดี๊ดี 1 2 3 4 5 6 7 8 เซ็กซี่ ซู่ซ่า ( 4 แก๊ก ) ลีดสั่ง (นับ) 5 6 7 8 จังหวะกลอง 1 2 3 4 5 6 7 8 2 2 3 4 5 6 7 8 ( จบ )<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-dBF_qxL1NBo/UuA75uK5t5I/AAAAAAAAFEM/ljasU3uY4qs/s1600/1528543_654506144595834_1483471496_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-dBF_qxL1NBo/UuA75uK5t5I/AAAAAAAAFEM/ljasU3uY4qs/s1600/1528543_654506144595834_1483471496_n.jpg" height="239" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ใช้อุปกรณ์ภู่</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-AXu11c6lT4U/UuA70y4Vf-I/AAAAAAAAFDk/EcSxzpvY-M8/s1600/154815_654505344595914_111997666_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-AXu11c6lT4U/UuA70y4Vf-I/AAAAAAAAFDk/EcSxzpvY-M8/s1600/154815_654505344595914_111997666_n.jpg" height="298" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">หัดร้องเพลงงงง</td></tr>
</tbody></table>
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-JHdCbUmYz3A/UuA76gBVe2I/AAAAAAAAFEU/3253r9D21i4/s1600/1544552_654506307929151_454534780_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"></a><br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-HSvj-0He9b8/UuA78brsFLI/AAAAAAAAFEo/A4-qLfasFz0/s1600/1557456_654506467929135_1317200737_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-HSvj-0He9b8/UuA78brsFLI/AAAAAAAAFEo/A4-qLfasFz0/s1600/1557456_654506467929135_1317200737_n.jpg" height="476" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ชี้แจงรายละเอียด</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-s_K2WAgHMM0/UuA8EC7eFYI/AAAAAAAAFFc/mR2X20Q2ioE/s1600/1560604_654507391262376_1658249390_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-s_K2WAgHMM0/UuA8EC7eFYI/AAAAAAAAFFc/mR2X20Q2ioE/s1600/1560604_654507391262376_1658249390_n.jpg" height="239" width="320" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-cND9vPTUCBE/UuA8HIConBI/AAAAAAAAFF0/aDDuUBY8EYA/s1600/1013976_654507817929000_368403379_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-cND9vPTUCBE/UuA8HIConBI/AAAAAAAAFF0/aDDuUBY8EYA/s1600/1013976_654507817929000_368403379_n.jpg" height="476" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++<br />
<div>
<b><span style="color: blue;">ตอน 1 ทุ่ม ถึง 5 ทุ่ม หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการซ้อม เชียร์ ก็ยังมาช่วยกันจัดแสตนท์อีก...</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-xFL0wWs4aQg/UuAhaDY4yNI/AAAAAAAAE8w/cYl2b3B3igk/s1600/1004943_654533534593095_1983113027_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-xFL0wWs4aQg/UuAhaDY4yNI/AAAAAAAAE8w/cYl2b3B3igk/s1600/1004943_654533534593095_1983113027_n.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-18dM5wsm6r4/UuA8YUtHZPI/AAAAAAAAFIE/4Ywr3beKuJw/s1600/1506599_654533484593100_1885814571_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-18dM5wsm6r4/UuA8YUtHZPI/AAAAAAAAFIE/4Ywr3beKuJw/s1600/1506599_654533484593100_1885814571_n.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-CtWUdpqlHkE/UuA8zudGjyI/AAAAAAAAFLc/iBj-iMFgWxA/s1600/72689_654534591259656_303536394_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-CtWUdpqlHkE/UuA8zudGjyI/AAAAAAAAFLc/iBj-iMFgWxA/s1600/72689_654534591259656_303536394_n.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-LXX7Rp-fNq0/UuAoWv6FGJI/AAAAAAAAE-g/WgCBiaGgJvY/s1600/1601243_654534484593000_319360212_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-LXX7Rp-fNq0/UuAoWv6FGJI/AAAAAAAAE-g/WgCBiaGgJvY/s1600/1601243_654534484593000_319360212_n.jpg" height="320" width="240" /></a><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-ez5DdznYD2I/UuAhkfdkwkI/AAAAAAAAE9I/7e6J3b_fHOE/s1600/1545649_654534374593011_1552077014_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-ez5DdznYD2I/UuAhkfdkwkI/AAAAAAAAE9I/7e6J3b_fHOE/s1600/1545649_654534374593011_1552077014_n.jpg" height="480" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption">สแตนท์เสร็จสมบูรณ์<br />
<br />
<div style="font-size: medium; text-align: left;">
<span style="color: magenta;">19 มกราคม 2557 >>>>> </span>อะฮึ่มๆๆๆๆ !!!ประกาศ ฉบับสุดท้าย ของสีฟ้า ในปีนี้ พี่ขอให้นัดรวมพลกันเวลา 7.00 น. เป็นต้นไป แต่ทั้งนี้ไม่ควรเกิน 8 โมงครึ่งนะจ๊ะ เพราะจะได้นัดแนะกันก่อน มีการเช็คชื่อเหมือนเดิม ครั้งที่ 4 ขอให้ทุกคน สนุกอย่างเต็มที่ สีฟ้า จงเจริญ....เฮ้</div>
<div style="font-size: medium; text-align: left;">
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++</div>
<h4 style="text-align: left;">
<b><span style="background-color: cyan; font-size: large;">ในที่สุดวันงานก็มาถึง.....................</span></b></h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-B3bKjcHHDFo/UuAqJM5v6-I/AAAAAAAAFAU/uHrtRIGq57Y/s1600/1486561_654533284593120_1930345259_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-B3bKjcHHDFo/UuAqJM5v6-I/AAAAAAAAFAU/uHrtRIGq57Y/s1600/1486561_654533284593120_1930345259_n.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-gq7zNl_3HZc/UuAqEzBgpNI/AAAAAAAAE_s/rpZHszCMncQ/s1600/1059998_611734088881242_672143702_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-gq7zNl_3HZc/UuAqEzBgpNI/AAAAAAAAE_s/rpZHszCMncQ/s1600/1059998_611734088881242_672143702_n.jpg" height="320" width="239" /></a></div>
<div>
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-38LDHtm-p8M/UuAqSIfU09I/AAAAAAAAFBE/_fG3yrquTKY/s1600/77115_654534767926305_191999103_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-38LDHtm-p8M/UuAqSIfU09I/AAAAAAAAFBE/_fG3yrquTKY/s1600/77115_654534767926305_191999103_n.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<h4>
<span style="font-size: small;"><br /><b><span style="background-color: #666666; color: lime;">ซักซ้อมกันตอนเช้า จัดแถวเป็นรูปขบวน พาเหรด มีดามไม้ 1 ไม้ 2</span></b></span></h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-pRQ9ZeTBRmI/UuA8oALZw4I/AAAAAAAAFKE/zLc6uf95iwk/s1600/1546222_654534291259686_726585646_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-pRQ9ZeTBRmI/UuA8oALZw4I/AAAAAAAAFKE/zLc6uf95iwk/s1600/1546222_654534291259686_726585646_n.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-sVfTAvn4pcc/UuA9xzZp6EI/AAAAAAAAFRY/uCztIc0fSyI/s1600/1490841_706188669414338_2131284561_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-sVfTAvn4pcc/UuA9xzZp6EI/AAAAAAAAFRY/uCztIc0fSyI/s1600/1490841_706188669414338_2131284561_o.jpg" height="239" width="320" /></a> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-tq4lXT3GeHk/UuA9LAmQtRI/AAAAAAAAFN8/PgsLvwlGCZU/s1600/1533749_599061890143594_495054848_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-tq4lXT3GeHk/UuA9LAmQtRI/AAAAAAAAFN8/PgsLvwlGCZU/s1600/1533749_599061890143594_495054848_n.jpg" height="320" width="213" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-ggAAdR4fmNc/UuA-gim4XjI/AAAAAAAAFVM/F7MUvZ5TGeU/s1600/1063239_611733585547959_1635324336_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-ggAAdR4fmNc/UuA-gim4XjI/AAAAAAAAFVM/F7MUvZ5TGeU/s1600/1063239_611733585547959_1635324336_n.jpg" height="320" width="240" /></a><br />
<br />
<div>
<span style="font-size: small;"><b><span style="background-color: #666666; color: lime;"><br /></span></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oZGzqjDZ2vg/UuAqEEnSohI/AAAAAAAAE_Y/b-WwLLtecfg/s1600/1056761_743310472347982_1416085626_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-oZGzqjDZ2vg/UuAqEEnSohI/AAAAAAAAE_Y/b-WwLLtecfg/s1600/1056761_743310472347982_1416085626_o.jpg" height="304" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-3z4fEpDKLoI/UuAqUX15jTI/AAAAAAAAFBc/GO5hQDOWxi4/s1600/902396_599062443476872_39758501_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-3z4fEpDKLoI/UuAqUX15jTI/AAAAAAAAFBc/GO5hQDOWxi4/s1600/902396_599062443476872_39758501_o.jpg" height="426" width="640" /></a></div>
<div>
<b><span style="background-color: white; color: blue; font-size: large;">ดร.บุญรอด บุญเกิด กล่าวเปิดงาน</span></b></div>
<div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-P_7wzjI9bbo/UuA9PYp1jxI/AAAAAAAAFO0/7SAcLqOtOPM/s1600/1526577_654534744592974_1599648015_n.jpg" height="300" width="400" /><a href="http://2.bp.blogspot.com/-kOXiKqgFYXg/UuA9PTHxU2I/AAAAAAAAFOw/gmzguKClFj4/s1600/1526735_654534251259690_560683722_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-kOXiKqgFYXg/UuA9PTHxU2I/AAAAAAAAFOw/gmzguKClFj4/s1600/1526735_654534251259690_560683722_n.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<b><span style="background-color: white; color: blue; font-size: large;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-TXwrE_ikbhE/UuA9E2fD_LI/AAAAAAAAFNY/_o2_eI4-ZkQ/s1600/1493397_706188006081071_1576846216_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-TXwrE_ikbhE/UuA9E2fD_LI/AAAAAAAAFNY/_o2_eI4-ZkQ/s1600/1493397_706188006081071_1576846216_o.jpg" height="239" width="320" /></a></div>
<a href="http://3.bp.blogspot.com/--nlW4g0jpiQ/UuA9JfJXLwI/AAAAAAAAFNs/ylkewhU6A4s/s1600/1502823_599060963477020_1364923674_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/--nlW4g0jpiQ/UuA9JfJXLwI/AAAAAAAAFNs/ylkewhU6A4s/s1600/1502823_599060963477020_1364923674_o.jpg" height="213" width="320" /></a> <a href="http://4.bp.blogspot.com/-IoFf4FN2RJU/UuA9LmawPuI/AAAAAAAAFOQ/RwSv78k8y3Q/s1600/1512616_569493426472565_567225371_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-IoFf4FN2RJU/UuA9LmawPuI/AAAAAAAAFOQ/RwSv78k8y3Q/s1600/1512616_569493426472565_567225371_n.jpg" height="320" width="240" /></a> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-9iO6XbbrLes/UuA879rUUcI/AAAAAAAAFMc/x8I5l0-Tw64/s1600/1484323_599061723476944_84123962_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-9iO6XbbrLes/UuA879rUUcI/AAAAAAAAFMc/x8I5l0-Tw64/s1600/1484323_599061723476944_84123962_n.jpg" height="320" width="213" /></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-qWcwX_nJoKc/UuA9pBMCpQI/AAAAAAAAFQ0/cN_QpXsiQjM/s1600/8209_402120416588730_1359039799_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-qWcwX_nJoKc/UuA9pBMCpQI/AAAAAAAAFQ0/cN_QpXsiQjM/s1600/8209_402120416588730_1359039799_n.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-DVrEZ1cxYho/UuBAUwj32mI/AAAAAAAAFfs/lhXbXfggWkQ/s1600/1546446_658625310866758_2084842608_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-DVrEZ1cxYho/UuBAUwj32mI/AAAAAAAAFfs/lhXbXfggWkQ/s1600/1546446_658625310866758_2084842608_n.jpg" height="320" width="320" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-LTedoOUX0E8/UuA9pLKp9DI/AAAAAAAAFQs/sHEtG3Yz1OE/s1600/999137_599061023477014_1987236935_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-LTedoOUX0E8/UuA9pLKp9DI/AAAAAAAAFQs/sHEtG3Yz1OE/s1600/999137_599061023477014_1987236935_n.jpg" height="320" width="213" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-75IcYRJE67A/UuA9OXW-fJI/AAAAAAAAFOk/n-OhxESaBQQ/s1600/1522213_786447998036776_203808623_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-75IcYRJE67A/UuA9OXW-fJI/AAAAAAAAFOk/n-OhxESaBQQ/s1600/1522213_786447998036776_203808623_n.jpg" height="320" width="320" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-hZw4fWDP7gQ/UuA9MlIKPtI/AAAAAAAAFOU/Wun7z_S9jio/s1600/1517562_10200426433421995_868746192_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-hZw4fWDP7gQ/UuA9MlIKPtI/AAAAAAAAFOU/Wun7z_S9jio/s1600/1517562_10200426433421995_868746192_n.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-U3vKrVMnsW0/UuA_zZ5-WJI/AAAAAAAAFdk/VlKRiqQEjNs/s1600/1531598_708066239213286_622126660_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-U3vKrVMnsW0/UuA_zZ5-WJI/AAAAAAAAFdk/VlKRiqQEjNs/s1600/1531598_708066239213286_622126660_n.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-a4-jehtGGiI/UuA9V9j4C6I/AAAAAAAAFPM/I1mPnpTRlbs/s1600/1530361_706432756056596_225246722_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-a4-jehtGGiI/UuA9V9j4C6I/AAAAAAAAFPM/I1mPnpTRlbs/s1600/1530361_706432756056596_225246722_n.jpg" height="320" width="239" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-bXqSGo-V6Zg/UuA9FqFs_hI/AAAAAAAAFNQ/wP9CBscpprU/s1600/1526962_698075666903643_770359359_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-bXqSGo-V6Zg/UuA9FqFs_hI/AAAAAAAAFNQ/wP9CBscpprU/s1600/1526962_698075666903643_770359359_n.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-4w821l0R7Ss/UuA8m-QKQRI/AAAAAAAAFJ8/OZIl3VeDJv0/s1600/1044040_654534254593023_80658175_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-4w821l0R7Ss/UuA8m-QKQRI/AAAAAAAAFJ8/OZIl3VeDJv0/s1600/1044040_654534254593023_80658175_n.jpg" height="320" width="240" /></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-gMzUGfOAEC0/UuA9g_dcIhI/AAAAAAAAFPw/pc3RVwcKTmE/s1600/1546395_599060993477017_613260338_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-gMzUGfOAEC0/UuA9g_dcIhI/AAAAAAAAFPw/pc3RVwcKTmE/s1600/1546395_599060993477017_613260338_n.jpg" height="320" width="213" /> </a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-o3iD8pKUNkY/UuA9iJg89_I/AAAAAAAAFP8/EvnMVOUN_Ac/s1600/1551760_486189211490651_1351843650_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-o3iD8pKUNkY/UuA9iJg89_I/AAAAAAAAFP8/EvnMVOUN_Ac/s1600/1551760_486189211490651_1351843650_n.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-CKYkIzHuP-w/UuA9euZkt3I/AAAAAAAAFPk/D8MJ1uZG_yI/s1600/1531877_706188076081064_78002079_o+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-CKYkIzHuP-w/UuA9euZkt3I/AAAAAAAAFPk/D8MJ1uZG_yI/s1600/1531877_706188076081064_78002079_o+%25281%2529.jpg" height="298" width="400" /></a></div>
<b><span style="background-color: white; color: blue; font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div>
<b><span style="background-color: white; color: blue; font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: blue; font-size: large;"><span style="background-color: white;"><b>ประกวดกองเชียร์ และแข่งหลีด สีฟ้าปีนี้ มาในคอนเซปต์ ชนเผ่า I.C. BLUE เป็นโชว์ที่ น่าตื่นเต้นมาก...............</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lcrC6WqkoQ8/UuAqS_os0jI/AAAAAAAAFBQ/cbvOBTIdtjM/s1600/892312_654553121257803_249052838_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-lcrC6WqkoQ8/UuAqS_os0jI/AAAAAAAAFBQ/cbvOBTIdtjM/s1600/892312_654553121257803_249052838_o.jpg" height="426" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Vwsm2QmSHQw/UuAqG6z7iVI/AAAAAAAAE_4/_ssg0SjzeBE/s1600/1075432_599060176810432_511466450_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Vwsm2QmSHQw/UuAqG6z7iVI/AAAAAAAAE_4/_ssg0SjzeBE/s1600/1075432_599060176810432_511466450_o.jpg" height="426" width="640" /></a></div>
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-TM-6L066hAU/UuA8NMojruI/AAAAAAAAFGc/awR1p1H9iLw/s1600/1524996_676395555739762_2035261440_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-TM-6L066hAU/UuA8NMojruI/AAAAAAAAFGc/awR1p1H9iLw/s1600/1524996_676395555739762_2035261440_n.jpg" height="480" width="640" /></a><br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-OaSli0jDglY/UuA8aGEWl1I/AAAAAAAAFIU/AnAeQ2IELY0/s1600/1530535_654533714593077_151769420_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-OaSli0jDglY/UuA8aGEWl1I/AAAAAAAAFIU/AnAeQ2IELY0/s1600/1530535_654533714593077_151769420_n.jpg" height="240" width="320" /></a><br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-KKcoDGI7-7w/UuA8XGGA5yI/AAAAAAAAFIA/pLUx-BEUM64/s1600/1521700_654533271259788_1093776170_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-KKcoDGI7-7w/UuA8XGGA5yI/AAAAAAAAFIA/pLUx-BEUM64/s1600/1521700_654533271259788_1093776170_n.jpg" height="240" width="320" /></a><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-p254dT939JE/UuAtz-EqQBI/AAAAAAAAFCc/TNJ6NnxnSiI/s1600/999927_635612499836526_1638642822_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-p254dT939JE/UuAtz-EqQBI/AAAAAAAAFCc/TNJ6NnxnSiI/s1600/999927_635612499836526_1638642822_n.jpg" height="266" width="400" /></a><br />
<br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-TPHDJh8SU8c/UuAtx--Y3vI/AAAAAAAAFCA/CJd3X6pIw84/s1600/1012824_775941249086240_1183257030_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-TPHDJh8SU8c/UuAtx--Y3vI/AAAAAAAAFCA/CJd3X6pIw84/s1600/1012824_775941249086240_1183257030_n.jpg" height="320" width="240" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-rzm52ozvXzs/UuAtzU01TSI/AAAAAAAAFCg/KyETUGBcJIs/s1600/1520703_10200476392831791_392351524_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-rzm52ozvXzs/UuAtzU01TSI/AAAAAAAAFCg/KyETUGBcJIs/s1600/1520703_10200476392831791_392351524_n.jpg" height="320" width="320" /></a><br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-QbcDa7mRrcY/UuAtzCDjspI/AAAAAAAAFCk/uRnOQBrXMSs/s1600/1518604_599060090143774_783415996_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-QbcDa7mRrcY/UuAtzCDjspI/AAAAAAAAFCk/uRnOQBrXMSs/s1600/1518604_599060090143774_783415996_o.jpg" height="213" width="320" /></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-3pdqwOdmjVQ/UuAtyj7VW_I/AAAAAAAAFCM/ylvAipk1oNE/s1600/1511490_599060043477112_1914385584_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-3pdqwOdmjVQ/UuAtyj7VW_I/AAAAAAAAFCM/ylvAipk1oNE/s1600/1511490_599060043477112_1914385584_n.jpg" height="320" width="213" /></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-9NFxIfoU5mQ/UuA_HxHPhmI/AAAAAAAAFaA/keR84qD21sU/s1600/1604560_10200476709479707_2144184368_n+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-9NFxIfoU5mQ/UuA_HxHPhmI/AAAAAAAAFaA/keR84qD21sU/s1600/1604560_10200476709479707_2144184368_n+%25281%2529.jpg" height="640" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-OCRtudxvjfw/UuAqPfkHWlI/AAAAAAAAFA0/9U_EFRrDSAE/s1600/1508080_599060123477104_610635850_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"> ***************************************************************************************</a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-OCRtudxvjfw/UuAqPfkHWlI/AAAAAAAAFA0/9U_EFRrDSAE/s1600/1508080_599060123477104_610635850_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: magenta; font-size: large;">แข่งขันกีฬา</span></a></div>
</div>
</td></tr>
</tbody></table>
แบต ฟุตซอล ชักขเย่อ ตีกอฟต์ สาริกาป้อนเหยื่อ ...............<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-6nJEIykW6tY/UuA8W8660KI/AAAAAAAAFH4/Xa_rrHtj5bM/s1600/1526970_635616726502770_1142626749_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-6nJEIykW6tY/UuA8W8660KI/AAAAAAAAFH4/Xa_rrHtj5bM/s1600/1526970_635616726502770_1142626749_n.jpg" height="425" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-jgG1RPNV08U/UuAqIOG7F0I/AAAAAAAAFAM/9c8HasSJsfI/s1600/131340_706636386036233_1258159636_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-jgG1RPNV08U/UuAqIOG7F0I/AAAAAAAAFAM/9c8HasSJsfI/s1600/131340_706636386036233_1258159636_o.jpg" height="239" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-zhuen0cBmMI/UuAqAD2ABhI/AAAAAAAAE-0/u-QX-oM5xlM/s1600/10041_599061466810303_2114043629_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-zhuen0cBmMI/UuAqAD2ABhI/AAAAAAAAE-0/u-QX-oM5xlM/s1600/10041_599061466810303_2114043629_n.jpg" height="320" width="212" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-HVGw3Hy9gOs/UuAqHehHAsI/AAAAAAAAE_8/XwEYbqZli54/s1600/1383784_635623269835449_2023004306_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-HVGw3Hy9gOs/UuAqHehHAsI/AAAAAAAAE_8/XwEYbqZli54/s1600/1383784_635623269835449_2023004306_n.jpg" height="213" width="320" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-sIx7jXZ1cvQ/UuAqNTdPoAI/AAAAAAAAFAk/Cs6eSr3UiKI/s1600/1496471_705652179467987_1897340041_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-sIx7jXZ1cvQ/UuAqNTdPoAI/AAAAAAAAFAk/Cs6eSr3UiKI/s1600/1496471_705652179467987_1897340041_o.jpg" height="149" width="200" /></a></div>
<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-oVpJUyp_lSw/UuA8vnuWW5I/AAAAAAAAFK8/Z-KaC5_qWNY/s1600/1010394_654534524592996_1311384442_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-oVpJUyp_lSw/UuA8vnuWW5I/AAAAAAAAFK8/Z-KaC5_qWNY/s1600/1010394_654534524592996_1311384442_n.jpg" height="240" width="320" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-cjQ9VyO9G80/UuA-LnW1IgI/AAAAAAAAFT8/eQwGyfUts9s/s1600/1528535_635619679835808_235575863_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-cjQ9VyO9G80/UuA-LnW1IgI/AAAAAAAAFT8/eQwGyfUts9s/s1600/1528535_635619679835808_235575863_n.jpg" height="320" width="213" /></a><br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-pJLLP-q_V6c/UuA-ZMKJfdI/AAAAAAAAFU0/gLb0SIq9iiE/s1600/1492529_706186539414551_587127836_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-pJLLP-q_V6c/UuA-ZMKJfdI/AAAAAAAAFU0/gLb0SIq9iiE/s1600/1492529_706186539414551_587127836_o.jpg" height="239" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-KO2AHHyrJa0/UuA-pU5NPwI/AAAAAAAAFWU/DsB1Fwx_7wI/s1600/1513245_635621119835664_1951341807_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-KO2AHHyrJa0/UuA-pU5NPwI/AAAAAAAAFWU/DsB1Fwx_7wI/s1600/1513245_635621119835664_1951341807_n.jpg" height="320" width="213" /></a><br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-JrS0xykOrVs/UuA-uUU0k8I/AAAAAAAAFXE/_3vpn5ugULo/s1600/1010061_635619359835840_557705678_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-JrS0xykOrVs/UuA-uUU0k8I/AAAAAAAAFXE/_3vpn5ugULo/s1600/1010061_635619359835840_557705678_n.jpg" height="320" width="213" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-aL0Hkxzbjgs/UuA-xpOkKWI/AAAAAAAAFXk/l7m3pZgLnl0/s1600/1551528_635616523169457_678514607_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-aL0Hkxzbjgs/UuA-xpOkKWI/AAAAAAAAFXk/l7m3pZgLnl0/s1600/1551528_635616523169457_678514607_n.jpg" height="213" width="320" /></a><br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-jsu0xYWL67s/UuA-ygeBNOI/AAAAAAAAFXs/rGwMYg08Bgs/s1600/1512808_635613266503116_1220198569_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-jsu0xYWL67s/UuA-ygeBNOI/AAAAAAAAFXs/rGwMYg08Bgs/s1600/1512808_635613266503116_1220198569_n.jpg" height="213" width="320" /></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-JvqZ80niGdE/UuA-vca_J0I/AAAAAAAAFXM/WdgE_579lNo/s1600/526872_635619379835838_612812529_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-JvqZ80niGdE/UuA-vca_J0I/AAAAAAAAFXM/WdgE_579lNo/s1600/526872_635619379835838_612812529_n.jpg" height="320" width="213" /></a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-UOLYAUB6qaQ/UuA9bVVImGI/AAAAAAAAFPc/s-A-Xu5pAjs/s1600/1531858_705645859468619_13488949_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-UOLYAUB6qaQ/UuA9bVVImGI/AAAAAAAAFPc/s-A-Xu5pAjs/s1600/1531858_705645859468619_13488949_o.jpg" height="478" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
99999999999999999999999999999999999999999999999999999999</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b><span style="color: blue;">ประกาศผลการแข่นขัน</span></b></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-xsUfzP9pcJo/UuAqPmjm_MI/AAAAAAAAFA8/h4Y1AH6LG-w/s1600/1498148_705679669465238_1071643586_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-xsUfzP9pcJo/UuAqPmjm_MI/AAAAAAAAFA8/h4Y1AH6LG-w/s1600/1498148_705679669465238_1071643586_o.jpg" height="478" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><h4>
<span style="color: magenta; font-size: small;">สีฟ้า ได้แชมป์ในปีนี้</span></h4>
</td></tr>
</tbody></table>
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8FdBr2XYOaM/UuAqCKRwtZI/AAAAAAAAE_E/KWpYoWqhQfQ/s1600/1026210_705775142789024_218781049_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-8FdBr2XYOaM/UuAqCKRwtZI/AAAAAAAAE_E/KWpYoWqhQfQ/s1600/1026210_705775142789024_218781049_o.jpg" height="298" width="400" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-KqCX-AV2dpA/UuAqLhlqyVI/AAAAAAAAFAg/LLvoUjnmTSk/s1600/1490850_705624589470746_2028136397_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-KqCX-AV2dpA/UuAqLhlqyVI/AAAAAAAAFAg/LLvoUjnmTSk/s1600/1490850_705624589470746_2028136397_o.jpg" height="298" width="400" /></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-qjo2YqMnl7E/UuA9oXKIqDI/AAAAAAAAFQg/F-nppAM1R7M/s1600/774203_654495154596933_2041740532_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-qjo2YqMnl7E/UuA9oXKIqDI/AAAAAAAAFQg/F-nppAM1R7M/s1600/774203_654495154596933_2041740532_o.jpg" height="240" width="320" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-1to98BfEzak/UuAqDHgns3I/AAAAAAAAE_U/3xzJIwQOHCQ/s1600/1040681_693881980645774_1501543419_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-1to98BfEzak/UuAqDHgns3I/AAAAAAAAE_U/3xzJIwQOHCQ/s1600/1040681_693881980645774_1501543419_o.jpg" height="426" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-a0HH0mSVR20/UuA9LrfgAYI/AAAAAAAAFOI/cX_XzRdAR7U/s1600/1506332_493553584014431_1419785843_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-a0HH0mSVR20/UuA9LrfgAYI/AAAAAAAAFOI/cX_XzRdAR7U/s1600/1506332_493553584014431_1419785843_o.jpg" height="460" width="640" /></a></div>
<br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-fiA90ASt01A/UuA_3Z65znI/AAAAAAAAFd8/OpeYeJpWyJI/s1600/1526177_679740988745555_1103145097_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-fiA90ASt01A/UuA_3Z65znI/AAAAAAAAFd8/OpeYeJpWyJI/s1600/1526177_679740988745555_1103145097_n.jpg" height="320" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-exSkXtkHdm0/UuAqSatAsQI/AAAAAAAAFBU/wOfp3wXgZRQ/s1600/705068_705773872789151_1030481338_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-exSkXtkHdm0/UuAqSatAsQI/AAAAAAAAFBU/wOfp3wXgZRQ/s1600/705068_705773872789151_1030481338_o.jpg" height="298" width="400" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-CZ7n5t6uM_8/UuA_yC9-n1I/AAAAAAAAFdg/o6rzKTBBu_8/s1600/1496571_705679196131952_1675151650_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-CZ7n5t6uM_8/UuA_yC9-n1I/AAAAAAAAFdg/o6rzKTBBu_8/s1600/1496571_705679196131952_1675151650_o.jpg" height="239" width="320" /></a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-hFxP5cjhgkE/UuAy4vul-DI/AAAAAAAAFC0/1eCtpdTNtfw/s1600/1600991_669684946416107_967158805_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-hFxP5cjhgkE/UuAy4vul-DI/AAAAAAAAFC0/1eCtpdTNtfw/s1600/1600991_669684946416107_967158805_n.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-emoHxTi4k00/UuAqI4I3GsI/AAAAAAAAFAQ/BWQqQQj7AKo/s1600/1476092_804585139568547_1770045496_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-emoHxTi4k00/UuAqI4I3GsI/AAAAAAAAFAQ/BWQqQQj7AKo/s1600/1476092_804585139568547_1770045496_n.jpg" height="320" width="240" /></a><br />
<br />
<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-SUNJZZaY2BU/UuAqC84xkrI/AAAAAAAAE_I/B2P17YKh8uw/s1600/1025659_706188896080982_176866782_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-SUNJZZaY2BU/UuAqC84xkrI/AAAAAAAAE_I/B2P17YKh8uw/s1600/1025659_706188896080982_176866782_o.jpg" height="478" width="640" /></a><b><span style="color: blue;"></span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; display: inline !important; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-px-fbdNwG-s/UuBAW9BFwzI/AAAAAAAAFf0/VgctHunSn1w/s1600/1547946_599061650143618_1232268624_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-px-fbdNwG-s/UuBAW9BFwzI/AAAAAAAAFf0/VgctHunSn1w/s1600/1547946_599061650143618_1232268624_o.jpg" height="426" width="640" /></a></div>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="color: blue;">จบงานกีฬาสี ทุกคนร่วมร้องเพลง สามัคคีชุมนุม</span></b><b><span style="color: blue;"><br /></span></b><b><span style="color: blue;">การจัดงานครั้งนี้ ทำให้ พี่น้อง ศาสนาและปรัชญา มีความสามัคคี กัน และสานสัมพันธ์กันได้เป็นอย่างดี.......................................</span></b><a href="http://www.facebook.com/0430style"></a></blockquote>
<b></b><br />
<div style="text-align: center;">
<b><b><u><span style="color: red;">"กิจกรรมดี กิจกรรมเด่น เน้นกิจกรรม"</span></u></b></b></div>
<b>
</b>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<a href="http://www.facebook.com/0430style">Yim Yellowrobby</a> >>>>> ชอบกีฬาสีตรงที่ ใครไม่เคยคุยกันก็มาได้คุยกัน ได้ยิ้มให้กันได้รู้จักกัน 5555<b><span style="color: blue;"><br /> </span></b><b><span style="color: blue;">+++++++++++++++++++++++++</span></b><br />
<h4>
<b><span style="color: blue;">"กีฬาสีปีนี้จบแล้วววว (พวก) พี่ปี 4 ขอบคุณน้องสีฟ้าทุกคนมากมากก ที่ให้ความร่วมมือ ทั้งกองเชีย สแตน ลีดเดอร์ นักกีฬา และฝ่ายอื่นๆ ที่ช่วยกันทำทุกๆที่ช่วยให้สีเราได้แชมป์ปีนี้มา มันสุโค่ยมากๆ 55555 เป็นกีฬาสีปีสุดท้ายของพวกพี่ที่ฟินมาก ฮ่าๆ บางคนเหนื่อยพี่ขอบคุณมากๆที่ยอมเหนื่อยเพื่อส่วนรวม พี่จิบอกว่า กิจกรรมของเรามันมีไม่มากทำไปเถอะ ให้เต็มที่แล้วเราจะมีอะไรให้นึกถึง ว่าตอนนั้นเราทำอะไร กับใคร เป็นยังไง บางคนเราไม่เคยคุยกันแต่เพราะเรื่องพวกนี้แหละทำให้เราได้คุยกัน รู้จักกันมากขึ้น แล้วจะมานั่งนึกสนุกคนเดียวเวลาคิดย้อนกลับไปวันที่ผ่านมาในหัวแบบพี่ 5555 กีฬาสีปีต่อๆไป ถึงแม้บางคนอาจจะไม่ได้อยู่สีเดียวกัน แต่ขอให้เต็มที่นะ บ้าให้มากๆ พี่บอกแค่นี้ แล้วจะสนุกมากมาก หิหิหิ</span></b><b><span style="color: blue;">สุดท้าย(พวก)พี่(ทุกคน)ขอบคุณน้องสีฟ้าทุกคนมากมว๊ากกกกกก ที่ช่วยกันทำให้เราสำเร็จ ขอบคุณจริงๆ จิ๊บิๆ ^____^</span></b><b><span style="color: blue;">I.C. Blue เฮ้ เฮ้!!! BY...พี่น้ำมนต์</span></b></h4>
</blockquote>
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++<br />
<blockquote class="tr_bq">
<h4>
</h4>
</blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-65098499982125164552014-01-10T10:45:00.000-08:002014-01-10T10:53:04.904-08:00วลีนักปราชญ์<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<h2 style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="background-color: magenta; color: #eeeeee; font-size: x-large;"><a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post_4943.html">วลีนักปราชญ์</a></span></b></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-55x9NlsOTtU/UtA8SgXkPHI/AAAAAAAADXM/91fx38VZqCA/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-55x9NlsOTtU/UtA8SgXkPHI/AAAAAAAADXM/91fx38VZqCA/s1600/1.jpg" height="451" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">โซเครตีส</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-hop1svS71QY/UtA8csmJMwI/AAAAAAAADXg/oMGpt25YlKU/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-hop1svS71QY/UtA8csmJMwI/AAAAAAAADXg/oMGpt25YlKU/s1600/2.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">เพลโต</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-k0aEij0Qys0/UtA8fPknPpI/AAAAAAAADXo/OaojQyLm4Dw/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-k0aEij0Qys0/UtA8fPknPpI/AAAAAAAADXo/OaojQyLm4Dw/s1600/3.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">อริสโตเติล</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-9Mrcx6D8Ddc/UtA8jMEL0VI/AAAAAAAADXw/UgNMvSftaj8/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-9Mrcx6D8Ddc/UtA8jMEL0VI/AAAAAAAADXw/UgNMvSftaj8/s1600/4.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ออดัสติน</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<a name='more'></a><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-1lrDRt_s5YA/UtA8pSTBZJI/AAAAAAAADX4/3DXcTopG7ec/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-1lrDRt_s5YA/UtA8pSTBZJI/AAAAAAAADX4/3DXcTopG7ec/s1600/5.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">นิชเช่</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-2o_4QddHObE/UtA8q2x9F-I/AAAAAAAADYA/lpjHEmejrp4/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-2o_4QddHObE/UtA8q2x9F-I/AAAAAAAADYA/lpjHEmejrp4/s1600/6.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jean-Paul Sartre</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-iWCwwTGcCXs/UtA8s4rL50I/AAAAAAAADYI/plB-ZrvfY78/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-iWCwwTGcCXs/UtA8s4rL50I/AAAAAAAADYI/plB-ZrvfY78/s1600/7.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Michel Foucault</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-cCu_T12_f8w/UtA83fpDEXI/AAAAAAAADYQ/HdcvUHP_Xeg/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-cCu_T12_f8w/UtA83fpDEXI/AAAAAAAADYQ/HdcvUHP_Xeg/s1600/8.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-ckyJwOcjJgA/UtA88x9mKEI/AAAAAAAADYY/YyUZ6lr5xiY/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-ckyJwOcjJgA/UtA88x9mKEI/AAAAAAAADYY/YyUZ6lr5xiY/s1600/9.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">คานที</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/--J5KMWf5MtM/UtA8Qqv0hPI/AAAAAAAADXA/imnJ6dtiwrA/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/--J5KMWf5MtM/UtA8Qqv0hPI/AAAAAAAADXA/imnJ6dtiwrA/s1600/10.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">พระพุทธเจ้า</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-jW4fj_6AwsI/UtA8RtMpslI/AAAAAAAADXI/_DEoKXgZzsI/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-jW4fj_6AwsI/UtA8RtMpslI/AAAAAAAADXI/_DEoKXgZzsI/s1600/11.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ป.อ. ปยุตโต</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-_l_AIKYVCA0/UtA8ZLJ9gyI/AAAAAAAADXY/vnWYsCbl6Lg/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-_l_AIKYVCA0/UtA8ZLJ9gyI/AAAAAAAADXY/vnWYsCbl6Lg/s1600/12.jpg" height="452" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">พุทธทาสภิกขุ</td></tr>
</tbody></table>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-45949154522867297532014-01-10T10:25:00.000-08:002014-05-02T03:56:32.470-07:00นิกายอวตังสกะ<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><b style="background-color: lime;">นิกายอวตังสกะ</b></span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-rvuPsaVSoks/U2N5pOqTZ_I/AAAAAAAAKYY/E5_SEjr61RU/s1600/download+(2).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-rvuPsaVSoks/U2N5pOqTZ_I/AAAAAAAAKYY/E5_SEjr61RU/s1600/download+(2).jpg" /></a></div>
<span style="font-family: inherit;"><b>ความหมาย</b><br /><br /> คําว่า อวตังสกะ แปลว่า พวงดอกไม้ พวงมาลัย เป็นชื่อของพระสูตรหลักที่นิกายนี้ยอมรับ คือ อวตังสกสูตร จึงตั้งชื่อนิกายตามชื่อพระสูตรนี้ นิกายนี้เชื่อว่า พระพุทธเจ้าทรงแสดงพระสูตรนี้ภายหลังจากการตรัสรู้ใหม่ แต่เนื่องจากพระสูตรนี้ลึกซึ้ง และยากแก่การเข้าใจ คนที่ได้ฟังไม่สามารถจะเข้าใจทันที พระพุทธองค์จึงทรงเปลี่ยนวิธีใหม่ โดยแสดงพระสูตรแบบหินยาน </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: inherit;"><br /><b>ประวัติการก่อตั้งนิกาย</b><br /><br /> พุทธศาสนานิกายอวตังสกะ มีชื่อในภาษาจีนว่า ฮัว-เหยน (Hua Yen) เป็นพุทธศาสนานิกายที่ก่อตั้งขึ้นในประเทศจีนในราวคริสต์ศตวรรษที่ 7-8 ซึ่งตรงกับยุคสมัยของราชวงศ์ถัง และเป็นยุคทองของพุทธศาสนาในประเทศจีน คณาจารย์ที่สําคัญแห่งนิกายอวตังสกะ ดังต่อไปนี้ คือ <br /><br /> 1) ท่านฟา-ชุน<br /><br /> ท่านฟา-ชุน (Fa-shun) (พ.ศ. 1100-1183) เรียกกันอีกชื่อหนึ่งว่า ตู-ชุน (Tu-shun) ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ก่อตั้งนิกายอวตังสกะเป็นครั้งแรก เมื่ออายุได้ 18 ปี ได้ออกบวชเป็นพระภิกษุในพุทธศาสนา ท่านมีชื่อเสียงในการรักษาโรคและสั่งสอนธรรมเป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลาย จนได้รับการสรรเสริญว่าเป็น “พระโพธิสัตว์ตุนฮวง”(Tun-huang Bodhisattva) <br /><br /> 2) ท่านชิ-เยน <br /><br /> ท่านชิ-เยน (Chih-yen) (พ.ศ. 1145-1211) เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า ยุน-หัว (Yun-hua) เหตุที่ได้ชื่อนี้เพราะท่านได้สาธยาย “อวตังสกสูตร” แก่สานุศิษย์ที่วัดยุน-หัว (Yun-hua Temple) เป็นประจํา นับเป็นอาจารย์แห่งนิกายอวตังสกะองค์ที่สองสืบต่อมาจากท่านฟา-ชุน </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /> 3) ท่านฟา-ฉ่าง <br /><br /> ท่านฟา-ฉ่าง (Fa-tsang) (พ.ศ. 1186-1255) เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า เสียน-โจว (Haien-shou) ท่านเป็นสานุศิษย์คนสําคัญของท่านชิ-เยน ท่านมีบทบาทสําคัญและได้รับการกล่าวถึงมากที่สุดในนิกายนี้เพราะท่านเป็นผู้วางระบบคําสอนในนิกายอวตังสกะให้เป็นระบบระเบียบเรียบร้อย ท่านฟาฉ่างพํานักอยู่ในวัดที่พระนางวูเซอเทียนหรือพระนางบูเช็กเทียนซึ่งเป็นจักรพรรดินีองค์แรกของประเทศจีนทรงสร้าง โดยท่านฟาฉ่างมีหน้าที่ถวายคําสอนในพระสูตรต่างๆ แก่พระนาง<br /><br /> 4) ท่านเชง-กวน <br /><br /> ท่านเชง-กวน (Ch’eng-kuan) (พ.ศ. 1281-1381) เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า ชิง-เหลียง (Ch’ing-liang) ท่านศึกษาคัมภีร์ทางพุทธศาสนามาตั้งแต่เด็ก ได้บวชเณรตั้งแต่อายุ 11 ปี ครั้นอายุครบ 20 ปีก็ได้บวชเป็นพระภิกษุในพุทธศาสนา ท่านจาริกไปทั่วภาคกลาง ภาคตะวันตก และภาคเหนือของประเทศจีน ได้เยี่ยมเยียนศูนย์กลางพระพุทธศาสนาหลายแห่งและศึกษาคัมภีร์ต่างๆ จากอาจารย์หลายท่าน แต่ความสนใจ หลักของท่านอยู่ที่ อวตังสกสูตร ท่านมีผลงานที่เป็นอรรถาธิบายเกี่ยวกับ อวตฺสกสูตร มีมากกว่า 400 บท งานเขียนและคําสั่งสอนของท่านมีอิทธิพลต่อสานุศิษย์อย่างใหญ่หลวง คนรุ่นหลังสรรเสริญท่านว่าเป็น พระโพธิสัตว์ฮัว-เหยน<br /><br /> 5) ท่านซุง-มี่<br /><br /> ท่านซุง-มี่ (Tsung-mi) (พ.ศ. 1323-1384) อาจารย์แห่งนิกายอวตังสกะองค์ที่ห้า แรกเริ่มทีเดียวนั้นท่านสนใจศึกษาคัมภีร์ของลัทธิขงจื้อ จนกระทั่งในปี พ.ศ. 1350 เดิมทีท่านออกบวชเป็นพระภิกษุและปฏิบัติตามพุทธศาสนานิกายฌาน (เชน) ต่อมาภายหลังท่านได้อ่านอรรถาธิบายของเชง-กวนเกี่ยวกับอวตังสกสูตร ท่านจึงได้หันมาปฏิบัติตามแนวทางของนิกาย อวตังสกะ และมอบตัวเป็นสานุศิษย์ของเชง-กวน ภายหลังจากซุง-มี่มรณภาพไม่นาน ก็เกิดการกวาดล้างพุทธศาสนาอย่างขนานใหญ่ขึ้นในแผ่นดินจีน และติดตามด้วยความสับสนวุ่นวายทางการเมือง ภายใต้สภาวการณ์เช่นนี้ไม่มีอาจารย์แห่งนิกายอวตังสกะเกิดขึ้นอีก นิกายนี้จึงค่อยๆ เสื่อมลงเป็นลําดับ</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /><b><br />หลักคำสอนสำคัญ</b><br /><br /> นิกายอวตังสกะ มีหลักคําสอนที่สําคัญ ดังต่อไปนี้<br /><br /> 1) แนวคิดเรื่องความจริงแท้สูงสุด<br /><br /> นิกายอวตังสกะมีแนวความคิดเช่นเดียวกับนิกายโยคาจารซึ่งมีทัศนะว่า สรรพสัตว์มีพุทธภาวะหรือพุทธจิตอันเดียวกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ดํารงอยู่ตลอดเวลา ไม่มีการเปลี่ยนแปลง พุทธจิตนี้เป็นบ่อเกิดของสิ่งทั้งหลายที่ปรากฏทั้งฝ่ายดีและชั่ว สรรพสิ่งมีแหล่งกําเนิดอันเดียวกัน คือ พุทธจิตหรือจิตหนึ่งเดียวนี้ การที่จิตหนึ่งเดียวนี้เป็นที่มาของสิ่งทั้งหลาย เป็นพุทธภาวะที่แผ่ไปอยู่ในปรากฏการณ์ทั้งหลาย เป็นความจริงเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น จึงเรียกว่า เอกสัตย์ธรรมธาตุ<br /><br /> 2) แนวคิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างความจริงแท้สูงสุดกับสิ่งที่ปรากฏ<br /><br /> เพื่อแสดงความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งที่เป็นความจริงสูงสุดกับปรากฏการณ์ทั้งหลายคณาจารย์ของนิกายนี้ จึงแบ่งธรรมชาติทั้งหลายที่มีอยู่ออกเป็น 2 ส่วนใหญ่ๆ คือ <br /><br /> (1) ความจริงสูงสุด หรือ หลี่ (Li) คือ คุณสมบัติที่ปกแผ่ไปทั่วสากลจักรวาล เป็นความจริงของสิ่งทั้งหมด<br /><br /> (2) ปรากฏการณ์ หรือ ชิ (Shih) คือรูปแบบที่ปรากฏออกมาทางวัตถุ อยู่ภายใต้ขอบเขตของเวลาและสถานที่ธรรมทั้งสองส่วนนี้ มีความสัมพันธ์กันในลักษณะ 2 ประการ ดังต่อไปนี้ (1) ความจริงสูงสุดและปรากฏการณ์เป็นสิ่งที่กลมกลืนกัน ไม่อาจแบ่งแยกกันได้ หมายความว่า ในสิ่งที่เป็นปรากฏการณ์หรือสิ่งที่ปรากฏในโลกทั้งหลายนั้นมีคุณสมบัติของความจริงสูงสุดอยู่ด้วยเสมอ เปรียบเหมือนทองกับกําไลทอง กําไลทองจะมีอยู่โดยปราศจากธาตุทองไม่ได้ และธาตุทองก็ไม่ได้ดํารงอยู่ต่างหากจากกําไลทอง เมื่อมีกําไลทองย่อมมีธาตุทองเสมอ หรือเปรียบเหมือนสิงห์โตทองคําไม่อาจแยกจากทองคําได้เลย ทองคําเปรียบเหมือนความจริงสูงสุด สิงโตเปรียบเหมือนปรากฏการณ์ ความจริงสูงสุดนั้นไม่มีรูปร่างลักษณะ แต่มันปรากฏออกมาในรูปของปรากฏการณ์ทั้งหลาย <br /><br /> (2) ปรากฏการณ์แต่ละอย่างที่เห็นแตกต่างกัน โดยลักษณะที่แท้จริงย่อมมีเอกภาพเดียวกันทั้งนั้น หมายความว่า ปรากฏการณ์แต่ละอย่างไม่ว่าจะมีรูปร่างลักษณะแตกต่างกันเพียงใดก็ตามย่อมมีความจริงสูงสุดอยู่ด้วยทั้งนั้น และความจริงสูงสุดนี้ก็คือเอกภาพของปรากฏการณ์ ทั้งหมด โดยมีคําอธิบายโดยการเปรียบเทียบดังต่อไปนี้<br /><br /> เปรียบเหมือนเราเห็นกําไลทอง แหวนทอง สร้อยทอง เป็นต้น แม้จะมีรูปร่าง แตกต่างกัน แต่ธาตุทองย่อมไม่ต่างกัน ธาตุทองก็คือเอกภาพของกําไลทอง แหวนทอง สร้อยทอง ตุ้มหูทองและสิ่งที่ทําด้วยทองทั้งหมดนั่นเอง <br /><br /> เปรียบเหมือนอวัยวะทั้งหมดของสิงโตทองคํา ย่อมจะมีคุณสมบัติของทองคําเหมือนกันหมด ดังนั้น เมื่อเราชี้ไปที่อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของสิงห์โตทองคํา มันย่อมจะรวมเอาคุณสมบัติของอวัยวะส่วนอื่นๆ ไว้ด้วย<br /><br /> เปรียบเหมือนพระพุทธรูปในกระจก เมื่อนํากระจกมาสิบแผ่น ให้กระจกแปดแผ่นหันหน้าเข้าหากันเป็นรูปแปดเหลี่ยม แผ่นหนึ่งอยู่บนและอีกแผ่นหนึ่งอยู่ล่าง แล้วนําพระพุทธรูปไปตั้งอยู่ตรงกลาง พวกสานุศิษย์ไม่เพียงแต่เห็นกระจกสะท้อนภาพจากพระพุทธรูปเท่านั้น หากกระจกยังสะท้อนภาพจากภาพสะท้อนในกระจกอื่นๆ ด้วย และกระจกอื่นๆ ต่างก็สะท้อนภาพสะท้อนซึ่งกันและกัน ทําให้เห็นพระพุทธรูปมากมาย เหลือที่นับได้ พระพุทธรูปที่ตั้งอยู่ตรงกลางเปรียบเหมือนความจริงสูงสุด ส่วนภาพสะท้อนในกระจกเปรียบเหมือนปรากฏการณ์ ปรากฏการณ์ย่อมสามารถสร้างปรากฏการณ์ขึ้นมาใหม่ได้ แต่ปรากฏการณ์ทั้งหมดย่อมมีคุณสมบัติของความจริงสูงสุดอยู่ด้วยอย่างครบถ้วนเสมอ ดังนั้น ปรากฏการณ์หนึ่งย่อมรวมเอาคุณสมบัติของ ปรากฏการณ์อื่นทั้งหมดไว้ด้วย<br /><br /><br /> เปรียบเหมือนสะเก็ดทองชิ้นเล็กๆ ก็รวมเอาคุณสมบัติของความเป็นทองไว้ทั้งหมด ดังนั้น เมื่อไปพบทองที่ไหน ก็ไม่มีคุณสมบัติอะไรมากไปกว่าคุณสมบัติของสะเก็ดทองชิ้นเล็กๆ นั้น ฉะนั้น ไม่ว่าเราจะยกธรรมสิ่งไหนขึ้น ธรรมสิ่งนั้นย่อมรวมธรรมทั้งหมดลงไปด้วย ไม่ว่าเราจะยกปรากฏการณ์สิ่งไหนขึ้น ปรากฏการณ์สิ่งนั้นก็ย่อมรวมปรากฏการณ์ทั้งหมดลงไปด้วย แม้เพียงขนสักเส้นหนึ่ง ทรายสักเม็ดหนึ่ง ก็รวมเอาสิ่งทั้งหลายอยู่ภายในด้วย</span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-50966629424301893382014-01-08T20:46:00.003-08:002014-01-08T20:46:34.087-08:00Evolution<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: lime; font-size: x-large;">Evolution</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: lime; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: lime; font-size: x-large;">พัฒนาการ ปี 2553 สู่ 2556</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-sUbHC-v5UkU/Us4pRpYrECI/AAAAAAAADO0/4SIzSUqBYyo/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-sUbHC-v5UkU/Us4pRpYrECI/AAAAAAAADO0/4SIzSUqBYyo/s1600/2.jpg" height="476" width="640" /></a></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-50204392220177046672014-01-05T01:09:00.000-08:002014-01-05T01:09:12.881-08:00เต้นๆ กิจกรรมเข้าจังหวะ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/ESfKdM53EFI?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
ช่วงนั้นนน โปรแกรมนี้กำลังลังฮิต .........Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-56462783597493799532014-01-01T08:52:00.004-08:002014-01-01T08:52:50.357-08:00สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๗ <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-co7T27LG_eY/UsRHgxQ-YEI/AAAAAAAAB0I/XrCtZfIEYHA/s1600/%E0%B9%83%E0%B8%8A%E0%B9%89.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="475" src="http://1.bp.blogspot.com/-co7T27LG_eY/UsRHgxQ-YEI/AAAAAAAAB0I/XrCtZfIEYHA/s640/%E0%B9%83%E0%B8%8A%E0%B9%89.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-1790055658885728242014-01-01T02:59:00.002-08:002014-01-04T02:35:56.189-08:00ประกอบการนำเสนอ วิชา จริยศาสตร์ สัญญาสังคม (อ.สกุล อ้นมา)<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="margin: 0.75em 0px 0px; position: relative; text-align: center;">
<span style="font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 22px; font-weight: normal;"><span style="background-color: black; color: lime;"><a href="http://bubeeja.blogspot.com/2014/01/blog-post.html">สัญญาสังคม</a></span></span></span></h3>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #383838; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 22px; font-weight: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/blog-post_5763.html" style="color: #8a8a8a; text-decoration: none;">จำลองการเล่นไพ่</a><span style="text-align: center;"> </span></h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/CHBu9p8nc8I?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div>
<br /></div>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #383838; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 22px; font-weight: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/blog-post_269.html" style="color: #ff05da; text-decoration: none;">จำลองการใช้เงินซื้อปริญญา</a></h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/TXu8Cd0xEEs?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div>
<h2 style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 11px; margin: 0px 0px 1em; position: relative; text-align: center;">
<span style="background-color: yellow;">การใช้เงินซื้อปริญญา ผิดหรือไม่ </span></h2>
</div>
<div>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #383838; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 22px; font-weight: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/blog-post_3411.html" style="color: #8a8a8a; text-decoration: none;">ถุยน้ำลายในที่สาธารณะ</a></h3>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/M2URL1PKx5M?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #383838; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 22px; font-weight: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/blog-post_7672.html" style="color: #ff05da; text-decoration: none;">พฤติกรรม ในร้านหมูกระทะ</a></h3>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/tO4BRzZuJOQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div>
<br /></div>
<div>
เป็นวิดีโอ ประกอบการนำเสนอ เพื่อให้เพื่อนๆ ได้เห็นภาพ และเข้าใจในเนื้อหามากขึ้น..................<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sKCP_vKbNtM/UsP7Eb8lQII/AAAAAAAABc8/KFBmG80arVg/s1600/IMG_7165.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="http://2.bp.blogspot.com/-sKCP_vKbNtM/UsP7Eb8lQII/AAAAAAAABc8/KFBmG80arVg/s640/IMG_7165.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b style="background-color: cyan;">จำลองเฉยๆๆๆ ไม่ได้กินจริง</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-njAvu1mJOAk/UsP7P5aDCcI/AAAAAAAABdE/8NkG2hS1jvo/s1600/IMG_6451.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="http://1.bp.blogspot.com/-njAvu1mJOAk/UsP7P5aDCcI/AAAAAAAABdE/8NkG2hS1jvo/s640/IMG_6451.JPG" width="640" /></a></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-45997659758898609282013-12-31T01:00:00.000-08:002014-05-02T05:59:23.166-07:00สวย-หล่อ ปรัชญา RP 10<h2 style="text-align: center;">
<span style="background-color: lime;"><u>สวย-หล่อ <a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/rp-10.html">ปรัชญา</a> RP 10</u></span></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-sAi4-T6Hgtc/U2OWnVF2lZI/AAAAAAAAKb4/J0UuwHUY9OU/s1600/1619589_695676900485297_1114884847_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-sAi4-T6Hgtc/U2OWnVF2lZI/AAAAAAAAKb4/J0UuwHUY9OU/s1600/1619589_695676900485297_1114884847_n.jpg" height="215" width="320" /></a></div>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="background-color: cyan;">ยังจำกันได้มั้๊ย ว่าครั้งหนึ่ง เราเคยสวยหล่อ กันแบบบไหน เมื่อครั้งอยู่ปี 1</span></h4>
<div>
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoTableGrid" style="border-collapse: collapse; border: none; text-align: center;">
<tbody>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยอภินิหาร<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หวาน (จะบอ)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ</span><span style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยในป่าช้า <o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ฟ้า (ทลายโจร)</span><span style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ</span><span style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #4f81bd; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-themecolor: accent1;">สวยล้อแม็ค</span><span style="color: #4f81bd; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-themecolor: accent1;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #4f81bd; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-themecolor: accent1;">แจ๊ค (ซิกซิม)</span><span style="color: #4f81bd; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-themecolor: accent1;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #4f81bd; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-themecolor: accent1;">ปรัชญาค่ะ</span><span style="color: #4f81bd; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-themecolor: accent1;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยสเป๊คลิง</span><span style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หญิง (หยิกหยอย)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ</span><span style="color: #00b050; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยมีลวดลาย</span><span style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">อาย (นางอาย)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: red; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยไม่ปราณี</span><span style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><a href="http://bubeeja.blogspot.com/">บี๋</a> (หิด)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ</span><span style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยจรดตีน</span><span style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">มีน (เต๋น)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff9900; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยจนติดคุก</span><span style="color: #ff9900; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff9900; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">กุ๊ก (ขี้ไก่)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff9900; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ</span><span style="color: #ff9900; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยล่องลอย<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">พลอย (ล่อยหลี)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยในแบบของกู<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">บลู (ด๊อก)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยใหญ่ยาว<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ดาว (ป้า)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยมีกรรม<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ลูกน้ำ
(ลูกช้างน้ำ)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยอ่อนแรง<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">แป้ง (ม่ำ)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยเด็กแนว<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">แพรว (เด็กหนี)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยทอมอาย<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ฝ้าย (เป็นแมน)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">สวยยับเยิน<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">เฟริ์น (จนยัด)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยน้ำกระจาย<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ทราย
(กระเจียว)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยติดอวน<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">อ้วน (อืด)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยที่รู<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หนู <o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยจนทำร้าย<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ฝ้าย (ปอยฝ้าย)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">สวยกินสลิ่ม<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">ปูนิ่ม (ฟิ)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยโดนขลิบ<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">จิ๊บ
<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยเป็นง้อย<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ก้อย (ปากฮิก)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยมีวันหยุด<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">นุช (วรนุช)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยเล่นลิ้น<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">มิ้น (ขึ้นหลอย)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยไม่มีเอว<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">เวล
(หอยฉอ)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">สวยมีเมีย<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">เฟียร์ <o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยชอบคัน<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">บัน (ลัย)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">สวยช๊อคโกลี<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ติ๊ดตี่ <o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาค่ะ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หล่อชอบเลีย<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">เบียร์ (แล้วหลีบ)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หล่อติดเอดส์<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">เจตน์
(ของหมู)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">หล่อหน้าอูม<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">บูม<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หล่อกว่ายาม<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">อาม (ของยม)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หล่อเลี้ยวลด<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">กด <o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หล่อไร้ขน<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">น้ำมนต์ (ดำ)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: blue; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">หล่อโดนอ๊อบ<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">ต๊อบ (น่าอูด)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #e46c0a; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt; mso-style-textfill-fill-alpha: 100.0%; mso-style-textfill-fill-color: #E46C0A; mso-style-textfill-fill-colortransforms: lumm=75000; mso-style-textfill-fill-themecolor: accent6; mso-themecolor: accent6; mso-themeshade: 191;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หล่อจำยอม<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปอม (ที่)<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #00cc00; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="border: none; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.0pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">หล่ออุเบกขา<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border: none; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">จ๊ะจ๋า<o:p></o:p></span></div>
</td>
<td style="border: none; mso-border-top-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 154.05pt;" valign="top" width="205"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="color: #ff33cc; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 20.0pt;">ปรัชญาครับ<o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
</div>
<div>
<br />
<br />
เครดิต : <a href="http://bubeeja.blogspot.com/">สตินนท์ หนูนุรักษ์</a> กวีปราชญ์ ของห้องเรา</div>
<div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-27166235796442519672013-12-30T20:24:00.001-08:002014-01-04T02:21:50.037-08:00ทางที่เลือก <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/T4o-AXpGXz4" width="480"></iframe><br />
<span style="background-color: white; font-family: 'Microsoft Sans Serif'; font-size: 15px;"><br />
</span> <br />
<span style="font-family: Microsoft Sans Serif;"><span style="font-size: 15px;"><a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/blog-post_8420.html">ทางที่เลือก </a></span></span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: center;">
<b style="background-color: yellow; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: x-large;">พรุ่งนี้จะเป็นอย่างฝันที่ฉันตั้งใจ</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b style="background-color: yellow; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: x-large;">พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไหนให้ฉันเลือกเอง</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b style="background-color: yellow; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: x-large;">แม้ว่าทางจะไกลสุดไกลเหลือเกิน</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b style="background-color: yellow; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: x-large;">ฉันก็จะไม่หยุดไขว่คว้าความฝัน</b></div>
</blockquote>
<br />
<div style="background-color: white; font-family: 'Microsoft Sans Serif'; font-size: 15px; padding: 0px; word-wrap: break-word;">
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-86083889419982271982013-12-29T21:13:00.001-08:002014-01-04T02:23:05.097-08:00บทเพลง..แต่งกันช่วงวิจัย วันนี้ก็ไม่ว่าง พรุ่งนี้ก็ไม่ว่าง เช้าสายบ่ายโมงก็ไม่ว่าง (วิจัย)<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/_A8UyHGKZK4" width="459"></iframe></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<b style="color: blue; font-family: 'Cordia New', sans-serif; line-height: 27.600000381469727px; text-align: center;"><u><span style="font-size: large;">บทเพลง..แต่งกันช่วงวิจัย</span></u></b><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: 'Cordia New', sans-serif; font-size: large; line-height: 27.600000381469727px;"><span style="color: blue;"><b><u>วันนี้ก็<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/blog-post_2627.html">ไม่ว่าง</a> พรุ่งนี้ก็ไม่ว่าง</u></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span lang="TH" style="font-family: 'Cordia New', sans-serif; line-height: 27.600000381469727px;"></span><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Cordia New', sans-serif; font-size: large; line-height: 27.600000381469727px;"><span style="color: blue;"><b><u>เช้าสายบ่ายโมงก็ไม่ว่าง (วิจัย)</u></b></span></span></div>
<br />
<h4>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="TH" style="color: #0070c0; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;">แปลงคำร้องโดย สตินนท์</span></b><br />
<b><span lang="TH" style="color: #0070c0; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;">ทำนองมาจาก เพลง
ไม่ว่าง (เบญจาคีตาความรัก)</span></b><b><span style="color: #0070c0; font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;">วันนี้ก็ไม่ว่าง พรุ่งนี้ก็ไม่ว่าง เช้าสายบ่ายโมงก็ไม่ว่าง (วิจัย) </span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;">ตอนนั้นก็ไม่ว่าง ตอนนี้ก็ไม่ว่าง
ตอนโน้นหรือตอนไหนก็ไม่ว่าง (วิจัย) (</span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;">2 <span lang="TH">รอบ) </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="background-color: yellow; font-family: 'Angsana New', serif; font-size: 18pt;">วันนี้ทำบทหนึ่ง อาจารย์เค้าบอกมา เอาไว้วันหลังวันหน้าค่อยแก้ใหม่
(แก้ใหม่น้า) </span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="background-color: black; font-family: 'Angsana New', serif; font-size: 18pt;"><span style="color: lime;">วันพุธส่งบทสอง ไม่งั้นก็คงจะเด๊ด โอ๊ยคิวมันยาวเป็นเมตรรู้มั้ย </span></span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="background-color: cyan; font-family: 'Angsana New', serif; font-size: 18pt;">วันศุกร์ทำสารบัญ คำนำต้องลองดู
ถ้าพิมพ์แล้วยังไม่รู้ให้พิมพ์ใหม่ </span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="background-color: magenta; font-family: 'Angsana New', serif; font-size: 18pt;">วันอาทิตย์อย่าให้แซด คิดว่าคงว่างจัด
แล้วอาจารย์ก็โทรมานัด แก้บทสามซักนิดดดด </span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"> <span style="color: blue;">รวม : เข้าใจบ้างไหม ก็คนมันยุ่งมันยุ่งมาก (ยุ่งมาก) ถ้าไม่ลำบากก็ขอทีอย่ามายุ่ง (อย่ามายุ่ง) </span></span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><span style="color: blue;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: blue;"><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;">ถ้าหากวันนี้ เธอยังมายุ่งมายุ่มย่าม (ยุ่มย่าม) </span><span style="font-family: 'Angsana New', serif; font-size: 18pt;">ก็คงต้องถามว่าว่างมากหรือไงจ๊ะ...</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="background-color: lime; font-family: 'Angsana New', serif; font-size: 18pt;">อาทิตย์นี้ไปแก้มา อาทิตย์หน้าก็เหมือนกัน ก็หนูนั่งคิดทุกวันให้ทำไง
(น่า)</span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"> <span style="background-color: cyan;">เดี๋ยวเดือนนี้หนูส่งค่า
ถึงตุลายังไม่เริ่ม ก็เรียนต่อไปอีกเทอมเป็นไร (โย๊ะ โย๊ะ โย๊ะ) </span></span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;">จะว่าไปนะเทอมนี้ มันบีซี่จริงๆนะ<span style="background-color: yellow;"> ให้ชัวร์ค่อยไลน์มาหาหลังวิจัย</span> (นั่นแหละ
นั่นแหละ นั่นแหละ) </span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="TH" style="background-color: orange; font-family: 'Angsana New', serif; font-size: 18pt;">จะโทษใครก็ไม่ได้ บอกอะไรให้รู้ก็เมื่อกี้พิมพ์อยู่ แล้วทำไมไม่เซฟฟฟฟ........</span><span style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 18.0pt; mso-ascii-theme-font: major-bidi; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-theme-font: major-bidi;"><o:p></o:p></span></div>
</h4>
<br />
<span style="font-size: large;"><span lang="TH" style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'TH SarabunPSK', sans-serif; line-height: 27.600000381469727px;"><br /></span>
<span lang="TH" style="background-color: white; color: red; font-family: 'TH SarabunPSK', sans-serif; line-height: 27.600000381469727px;"> 5555 ร้องตามเพลง ....ช่วงเครียดๆๆกับวิจัยยยย มีแพลนจะอัดคลิปกัน แต่ก็ยกเลิก เพราะคนไม่ครบ....</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span lang="TH" style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'TH SarabunPSK', sans-serif; line-height: 27.600000381469727px;"><br /></span>
<span lang="TH" style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'TH SarabunPSK', sans-serif; line-height: 27.600000381469727px;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span lang="TH" style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'TH SarabunPSK', sans-serif; line-height: 27.600000381469727px;"><br /></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3581983236809261344.post-79172665042655770682013-12-28T16:58:00.002-08:002014-01-04T02:24:21.486-08:00FROZEN - LET IT GO <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/Lk7zrK8e0Es" width="480"></iframe><br />
<a href="http://bubeeja.blogspot.com/2013/12/frozen-let-it-go_28.html">FROZEN - LET IT GO</a><br />
<h3>
<span style="font-size: small;"><span style="color: magenta;">เพลงสร้างกำลังกำลังใจ .....เนื้อหาดีมากก </span><span style="color: magenta;">ปล่อยมันไป อย่างที่เป็น ไม่อาจเก็บอีกต่อไป ปล่อยออกมา เลิกซ่อนเร้น ........เผชิญมันด้วยความกล้า...........ความหนาวไม่ทำให้เราเดือดร้อนเท่าไหร่.............</span></span></h3>
Unknownnoreply@blogger.com0